Morgunblaðið - 14.03.2002, Qupperneq 46

MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 14. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Okkar fyrstu minn-
ingar um ömmu eru úr
húsi hennar og afa á
Laugaveginum þar sem
börn þeirra, makar og
barnabörn komu í hið
lögbundna föstudagskaffi sem reynd-
ar oftast var haldið á laugardögum.
Bakhús Laugavegsins voru heill
ævintýraheimur út af fyrir sig með
sínum tilviljunarkenda byggingarstíl.
Við krakkarnir létum ekki okkar eftir
liggja við að rannsaka nálægar lóðir
sem fólgst í því að klifra um tré og
skúra sem þarna fundust. Þar gátum
við sprellað með hrópum og köllum
allt þar til einhver nágranninn fékk
nóg og fór að skammast þannig að
amma sá sig tilneydda að skakka leik-
inn og smala okkur inn.
Inni hjá ömmu var ekki síður
spennandi að vera en í húsum frá
þessum tíma var hægt að ganga úr
einu herbergi í annað þar til maður
var kominn á upphafsreit. Sem sagt
tilvalið fyrir eltingaleik en amma sá
við því og læsti einni hurðinni og
stöðvaði þar með hringavitleysuna.
Það var því ekki annað að gera en
að fara í flugleik sem fólst í því að
hoppa úr einum sófa yfir í annan, allt
þar til við flugum á ljósakrónuna og
brutum hana.
Amma tók þessu með ró og gerði
ekki veður úr því.
Þetta var einkennandi fyrir ömmu
á þessum tíma; róleg, yfirveguð,
brosti sjaldan og blandaði sér ekki
beint í málefni okkar barnanna nema
nauðsyn stæði til.
Á jólunum læddist þó handbragð
ömmu í pakkana hjá okkur og við 87
ára aldur var hún enn að og gaf öllum
barnabörnunum sem þá voru orðin
um 40, útsaumaðan amerískan jóla-
sokk sem hún vann í höndunum.
Á heimili hennar og afa gaf oft á
bátinn í ólgusjó mannlegs breyskleika
og var hugur ömmu án efa oft bund-
inn við þau átök.
Eftir að afi féll frá eftir sín veikindi
breyttist amma.
Hún kastaði af sér einhverjum
huldum fjötrum og varð ung í annað
sinn.
Laus við karlin og börnin lagðist
hún í ferðalög, hitti fólk og reyndi að
njóta alls þess sem fólki á hennar reki
stendur til boða.
Maður gat átt von á að sjá hana á
harða spretti um bæinn til að heim-
sækja gamlar vinkonur sínar sem
stundum tóku upp á því að hneykslast
á hve frjálslynd hún var orðin.
ANNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Anna Jónsdóttirfæddist í Vina-
minni á Stokkseyri 2.
júlí 1907. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 13. febr-
úar síðastliðinn. Út-
för Önnu fór fram
frá Hallgrímskirkju
1. mars sl.
Hún þvældist með
strætó um þvera og
endilanga höfuðborgina
sem og nágrannabyggð-
irnar til að heilsa upp á
þá sem máttu vera að
því að taka á móti henni.
Í einum af þessum
ferðum fréttist að henni
hefði tekist að plata bíl-
stjórann af sinni hefð-
bundnu áætlun og beina
honum um þrönga ein-
stefnugötu og fengið
hann til að stoppa við
útidyrnar. Hvorki fyrr
né síðar hefur strætis-
vagn ekið um þá götu.
Einnig fór hún í allar hópferðir um
landið sem henni stóðu til boða og
mátti ekkert vera að því að hella upp á
kaffi ofan í afkomendur sína eða
maka.
Hún hafði í aðra koppa að líta því
hana langaði sem dæmi í fljótasiglinu
niður Hvítá.
Það varð úr að hún fór í siglinguna
á meðan megnið af hennar föruneyti
sem kom með til að passa hana varð
eftir á bakkanum. Þeim þótti þetta
fullháskalegt.
Eftir þessa ferð var amma orðin
svo mikill ofurhugi að hún ætlaði næst
í fallhlífarstökk.
Þegar til kom treysti enginn þjálf-
aður fallhlífarstökkvari sér til að
hoppa með henni og fannst ömmu það
súrt í brotið.
Fram að þessu hafði amma ekki
þurft að sækja lánsfé til íslenska
bankakerfisins í eigin persónu.
Hún hafði svo sem ekki mikla þörf
fyrir lán, en hún hafði aldrei prófað
þessa þjóðaríþrótt og langaði því að
reyna. Hún tók sig því upp einn dag-
inn og bankaði upp á hjá einum stjór-
anum og bað um lán til að skemmta
sér. Ekki fer sögum af því hvernig
fulltrúa fjármagnsins varð við en lán-
ið var veitt.
Amma hafði tekið eftir því að flest
eldra fólk notaði gleraugu þannig að
hún ákvað að hitta lækninn til að fá
sér gleraugu eins og allir hinir. Hún
var send til baka með þeim skila-
boðum að hún þyrfti engin slík, hún
hefði 100 prósent sjón komin á níræð-
isaldur.
Á öllu þessu seinni tíma flandri
ömmu er okkur kannski minnisstæð-
ast hversu glöð hún ávallt var.
Hún var að lifa sínu lífi, á sínum for-
sendum og tókst það vel.
Við erum heppin að hafa átt svona
ömmu sem efldist og gladdist er leið á
árin og kvaddi þennan heim södd líf-
daga.
Við þurfum ekki að kvíða kvöldi
okkar dags þegar við höfum svona
ömmu til að miða okkur við.
Þú varst lifandi sönnun þess að
með gleði í hjarta og bros á vör má fá
ánægju úr litlum efnum.
Vertu sæl, amma.
Anna María, Viðar, Óskar
og Vilborg.
Obba, Obba æsku-
vinkona mín, þú ert
látin. Ég ætlaði ekki að
trúa mínum eigin augum er ég sá
minningargrein um þig í Morgun-
blaðinu.
Mér finnst við alltaf svo ung þeg-
ar mér verður hugsað til þín og þú
varst alltaf svo glöð, ef við sáumst
áður en leið þín lá til Noregs. Þó
vissi ég að lífið var ekki dans á rós-
um hjá þér hér heima. Við Obba
kynntumst á sveitabæ austur í
Rangárvallasýslu þar sem ég var
vinnumaður hjá norðlenskum hjón-
um. Ég var búinn að vera í Þjórs-
ártúni lengi þegar Obba kom þang-
að. Obba, þú varst ráðin sem
barnapía, áttir að passa stelpu sem
var komin á þriðja ár og ekkert
nema óþægðin enda var látið mikið
með hana. Hún var ekki orðin altal-
andi svo við höfðum oft gaman af
málfarinu hjá henni, ekki síður en
foreldrarnir. Til að mynda gat hún
aldrei sagt Ingólfur en sagði alltaf í
staðinn Akólfur og þú hafðir mjög
gaman af því, og reyndir oft að
stríða mér með því og kallaðir mig
Akólf.
Obba mín, við urðum ekki sam-
ferða meir, þetta var eina sumarið
okkar saman en ég gleymi því held-
ur aldrei, þú varst sannarlega
skemmtilegur félagi, síglöð og alltaf
tilbúin að hjálpa þar sem þörfin var
mest. Ég man eftir því að það var
haldið stórt íþróttamót á þessu
stóra heimili, svokallað Skarphéð-
insmót, þá var mikið að gera. Við
ÞORBJÖRG H. ÁS-
BJARNARDÓTTIR ASK
✝ Þorbjörg HelgaÁsbjarnardóttir
(Obba) fæddist í
Reykjavík 25. maí
1932. Hún lést á
Fylkissjúkrahúsinu á
Stord í Noregi 15.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Hatle-
strandkirkju í Nor-
egi 22. janúar.
áttum að taka til,
hvergi mátti sjást
nokkur skapaður hlut-
ur, við vorum marga
daga á hlaupum í þess-
um verkum, það var
sama hvað við reynd-
um að gera þetta vel,
alltaf gat húsmóðirin
fundið að þessum verk-
um hjá okkur. Það
góða við þessar að-
finnslur var að það
voru fleiri en við sem
fengum þær. En við
gerðum það sem við
gátum til að gera henni
til hæfis. Hún var svo vandlát að
ekki mátti sjá kúadellu á mótsstað.
Það var mikið að gerast á mótsdag-
inn, það kom þarna fjöldi manns, um
2.000 manns. Hjónin sáu um allar
veitingar og það var því í nógu að
snúast og vorum við í tjöldum og
einhverjum skúrum að selja öl, tób-
ak og sælgæti. Þessi samkoma stóð
alltaf til klukkan eitt um nóttina og
þá fór fólk að tínast í burtu og þá
þurfti að taka vörurnar úr tjöldun-
um og koma þeim í örugga geymslu
og það gerði aðallega heimilisfólk og
vinnufólkið. Elsku Obba mín, ekki
var vinnudagurinn búinn hjá heim-
ilisfólkinu, það átti eftir að mjólka
kýrnar og sækja þær út í haga, eng-
inn vissi hvar þær voru staddar. Við
vorum látin leita að þeim, vinkona
þín sem kom á skemmtunina, hún
var á sama aldri og þú, við fórum
bara á sparifötunum og ráfuðum
þarna um að leita að þeim en fund-
um þær ekki. En á meðan sátu hjón-
in og vinir þeirra að telja peningana
inni í stofunni sem komu inn á
mótinu en við máttum ekki vita hvað
það var mikið eftir daginn. Áfram
þurftum við að ráfa um hagana en
fundum engar beljur og við hálf-
skömmuðumst okkar fyrir það. Svo
við hættum leitinni því að okkur var
orðið kalt í næturþokunni. Ég man
enn þá hvað ég var montinn þegar
ég fékk að lána þér jakkann minn,
Obba mín, því að okkur fannst þú
vera minnst klædd af okkur og svo
leiddumst við öll heim en ekki þorð-
um við að láta nokkurn mann sjá
það. Já, elsku Obba mín, það er
margs að minnast. Eftir að þú fórst
heim til þín fór ég að keyra vörubíl í
Reykjavík, þá kom ég oft við heima
hjá stjúpu þinni í kaffi og þekkti ég
hana nokkuð vel og föður þinn líka,
hann var málarameistari, hann vildi
endilega fá mig í vinnu en ég var
ekki alveg til í það því að ég var
kominn með mikla bílasótt sem varð
ekki stöðvuð í bráð. Svona fór það,
Obba mín, þú áttir eftir að verða
bóndakona og ég bóndi, en ekki
mjög langt frá hvort öðru en ekki
sáumst við oft eftir að við fórum að
búa, ég vissi að þú áttir duglegan,
myndarmann og þú varst myndar-
leg húsmóðir, sást stundum um
veislur fyrir vinkonur þínar. Einu
sinni lenti ég í því að keyra gesti í
veislu hjá vinkonu þinni þar sem þú
stóðst fyrir veisluhöldunum, þetta
var þýsk kona. Eitthvað var ég að
spyrja hana hvað hún væri gömul,
ég var búinn að komast að því að
það var ekki stórafmæli, svo fór hún
að láta mig giska á hvað hún væri
gömul. Ég horfði á hana góða stund
og sagði svo að hún væri 48 ára
gömul, ég sé enn þá undrunarsvip-
inn á henni, því að það var rétt, ég
held að hún hafi haldið að ég væri
eitthvert séní að sjá úr aldur á kon-
um en þetta var algjör tilviljun.
Obba mín, svo frétti ég af því að
þið Sveinn hefðuð slitið samskipt-
um, ég varð undrandi á því þótt
hann hefði sína galla eins og við öll.
Ég fylgdist alltaf með þér, spurðist
oft fyrir um þig og oftast vissi ég
hvar þú varst og svo frétti ég að þú
værir komin til Noregs og orðin
bóndakona þar og ég hugsaði oft til
þín að það hefði verið gaman að
heimsækja þig og sjá búskapinn
þinn þar. Ég veit að hann hefur ver-
ið myndarlegur, eins og hann var
hérna heima, svona er lífið.
Obba mín, aldrei komstu til mín,
og ég sjaldan til þín. Helst hefði ég
viljað að þú myndir hvíla í íslenskri
mold, að loknu dagsverki. Enginn
veit sinn endi eða hvar hann lendir.
Elsku Obba mín, far þú í friði og
góður Guð geymi þig, litla vinkona.
Ingólfur Guðmundsson,
Króki.
Með nokkrum orð-
um langar mig að
minnast fyrrverandi
tengdamóður minnar;
Ernu Helgu Matthías-
dóttur, sem lést á líkn-
ardeild Landspítalans í Kópavogi
22. febrúar sl.
Við Erna kynntumst fyrst fyrir
tæpum nítján árum þegar undirrit-
uð og Smári, elsti sonur Ernu,
felldu hugi saman. Enn er í fersku
minni þegar hún bauð mig vel-
komna inn í þessa stóru, samheldnu
fjölskyldu. Mér var þegar tekið
opnum örmum og þannig var það
alla tíð.
Erna var stórbrotin kona með
sterkan persónuleika og útgeislun.
Hún var hlý og umhyggjusöm, lífs-
glöð, hjartahlý, bjartsýn og réttlát.
Einnig hafði hún mikið dálæti á
börnum sem löðuðust að henni og
naut hún sín ávallt best innan um
sinn barnahóp, eins og unga-
mamma sem breiddi vængina yfir
börnin sín, elskaði þau og verndaði.
Þannig leið henni best, þegar hún
var umvafin ástúð fjölskyldu sinn-
ar.
Hún hafði gott skopskyn, var
hrókur alls fagnaðar í vinahópi og
kunni listina að segja skemmtilega
frá.
ERNA HELGA
MATTHÍASDÓTTIR
✝ Erna HelgaMatthíasdóttir
fæddist á Patreks-
firði 27. júní 1930.
Hún lést 22. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Kópavogskirkju
1. mars.
Lífsganga Ernu var
ekki þrautalaus. Sorg-
in knúði dyra hjá fjöl-
skyldunni þegar þau
hjón misstu nokkurra
vikna gamalt stúlku-
barn 1955. Tæpum 30
árum síðar misstu þau
elsta son sinn, Smára,
í flugslysi. Það var
þungt áfall fyrir fjöl-
skylduna. Erna náði
sér aldrei almennilega
eftir þetta enda voru
þau mæðgin ákaflega
samrýmd.
Fyrir nokkrum árum síðan
greindist Erna með krabbamein.
Það var mikið högg en hún barðist
hetjulega við sjúkdóminn alla tíð en
þeirri baráttu lauk 22. febrúar síð-
astliðinn eftir tveggja mánaða erf-
iða sjúkdómslegu.
Margs er að minnast og hæst ber
allar góðu samverustundirnar sem
við áttum saman hjá Ernu og Söe-
bech. Nú við leiðarlok ber að þakka
allar þessar yndislegu stundir og
fyrir allan þann kærleik sem mér
og minni fjölskyldu var sýndur.
Ekki aðeins varstu tengdamóðir
mín heldur einnig vinur í gleði og
sorg og sem mín önnur móðir. Þín
er sárt saknað elsku Erna en eitt er
víst að sá sem trúir veit að öll hitt-
umst við hinum megin
Elsku Söebech og stórfjölskylda;
ég og mín fjölskylda vottum ykkur
dýpstu samúð, Guð styrki ykkur í
sorginni.
Elsku Erna mín; megi sál þín ná
áfangastað og ég bið þér blessunar
Guðs.
Gríma Huld Blængsdóttir.
Mig langar að minnast ömmu
minnar sem er nú farin frá okkur.
Ég trúi því ekki ennþá að hún sé
farin, það eru svo margar minning-
ar um ömmu. Við áttum svo margar
góðar stundir. Mér fannst mjög
gott að vera hjá henni. Við töluðum
um alla hluti milli himins og jarðar.
Ég fór mikið með ömmu og afa
upp í sumarbústað, við vorum þar
mjög mikið, en núna finnst mér
þetta eitthvað svo tómlegt hérna án
hennar. Ég sakna hennar mjög
mikið. Hún amma var með stórt
gullhjarta, hún vildi allt fyrir alla
gera, og ég sakna þess að geta ekki
farið til hennar í heimsókn eins og
maður var vanur að gera. Hún bak-
aði alltaf svo góðar pönnukökur og
allskonar kökur. Hún tók alltaf svo
vel á móti manni, henni ömmu þótti
alltaf svo gaman að fá einhvern í
heimsókn hún amma var alltaf svo
glaðlynd og svo mikil félagsvera.
Ég ætla að láta þetta fallega ljóð
fylgja með kveðjuorðunum:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þitt ömmubarn.
Kolbrún Lind
Sæmundsdóttir.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.