Morgunblaðið - 14.03.2002, Side 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 14. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Bríet Theódórs-dóttir var fædd í
Ólafsfirði 21. ágúst
1927. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 22. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Friðgerður Guð-
mundsdóttir frá
Dvergasteini í Álfta-
firði við Ísafjarðar-
djúp og Theódór
Jónsson, skipstjóri
frá Ingvörum í Svarf-
aðardal. Bróðir
Bríetar er Barði,
kvæntur Elínu Gissurardóttur.
Hinn 30. apríl 1949 giftist Bríet
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Þorsteini Jóakimssyni, bifreiða-
stjóra frá Hnífsdal. Börn þeirra
eru: 1) Sigurbjörg, gift Páli Krist-
mundssyni, þau eiga 4 börn og 5
barnabörn. 2) Rósa, gift Árna Að-
albjarnarsyni, þau
eiga 2 börn. 3) Gunn-
ar Theódór, kona
hans er Elín Huld
Halldórsdóttir, þau
eiga 3 börn og 4)
Friðgerður, gift
Hjálmari S. Björns-
syni, þau eiga 2
börn.
Foreldrar Bríetar
fluttu til Ísafjarðar
1943. Að lokinni
skólagöngu starfaði
Bríet hjá Landsíma-
num, síðan hjá Út-
vegsbanka Íslands
og loks hjá Pósti og síma til ársins
1996. Árið 2000 fluttu Bríet og
Þorsteinn að Dalbraut 20 í
Reykjavík.
Kveðjuathöfn um Bríeti var í
Fossvogskapellu 26. febrúar og
fórútför hennar fram frá Ísafjarð-
arkirkju 1. mars.
Kveðja frá vinnufélögum hjá
Pósti og síma á Ísafirði
Húsið Aðalstræti 18 á Ísafirði, í
daglegu tali einfaldlega kallað Póst-
húsið eða jafnvel Símstöðin, býr yfir
mikilli sögu. Þar var upphaflega
einhver glæsilegasta verzlun lands-
ins, Ásgeirsverzlun, um tíma var
þar bókasafn bæjarins og til margra
áratuga aðsetur Pósts og síma og
jafnframt heimili stöðvarstjóra og
fleiri starfsmanna tengdum starf-
semi hússins.
Það var einmitt í þessu sögu-
fræga húsi, sem leiðir okkar Bríetar
Theodórsdóttur lágu fyrst saman.
Bríet hóf kornung störf við Lands-
símann á Ólafsfirði, en flutti síðan
ásamt foreldrum sínum og bróður
til Ísafjarðar og byrjaði þá að vinna
hjá Landssímanum á Ísafirði. Hér
kynntist hún manninum sínum, Þor-
steini Jóakimssyni og eignuðust þau
fjögur börn. Helgaði hún sig þá um
hríð heimilis- og uppeldisstörfum,
en kom aftur til starfa hjá Lands-
símanum, þar sem hún síðan vann
lengst af starfsævinnar. Og það var
eftir að hún kom aftur til starfa sem
við kynntumst. Póstur og sími var
þá stór vinnustaður með margt
starfsfólk í mörgum deildum. Við
unnum við talsímaafgreiðslu, sem
skiptist í afgreiðslu á bæjarsíma-
num sem þá var handvirk og af-
greiðslu á langlínunum. Þarna var
mikið líf og fjör, alltaf mikið að gera
og álagið oft ótrúlega mikið. Bríet
var frábær félagi, kappsöm og
vandvirk í starfi, það var stutt í
hláturinn og glettnina og þrátt fyrir
annríkið á vinnustaðnum var oft
slegið á létta strengi og mikið hleg-
ið. Á þessum tíma voru börnin
hennar Bríetar eitt af öðru að flytj-
ast að heiman og stofna eigin heim-
ili og svo komu barnabörnin þeirra
Steina eitt af öðru. Við, þessar
yngri, tókum þátt í gleði hennar yfir
barnabörnunum og var jafnvel ekki
laust við að okkur þætti við eiga
svolítið í þeim líka! Við nutum góðs
af þegar hún var að prjóna á þau,
fengum hjá henni uppskriftir og góð
ráð. Skiptzt var á kökuuppskriftum
eins og gengur á vinnustöðum og
sennilega er „Skúffukaka Bríetar“
sú kakan sem trónað hefur efst á
vinsældalistanum í fjölskyldu þeirr-
ar sem þetta skrifar í mörg, mörg
ár.
Eftir því sem tækninni fleygði
fram á fjarskiptasviðinu urðu breyt-
ingar óhjákvæmilegar á vinnustaðn-
um okkar. Bæjarsíminn lagðist af er
síminn varð sjálfvirkur og fækkaði
þá mjög í hópi símastúlkna. Síðustu
ár starfsævinnar vann Bríet á skrif-
stofu Pósts og síma. Alltaf hélzt hið
góða samband okkar af gamla
vinnustaðnum þótt við störfuðum
hvert á sínu sviði hin síðari ár.
Vegna veikinda Bríetar fluttu þau
Steini suður fyrir nokkrum árum en
vörðu sumrinu hér fyrir vestan, þar
sem þau áttu sína sumarparadís,
Dalakofann á Dagverðardal. Alltaf
kom Bríet til okkar í heimsókn í
vesturferðunum, breytti það engu
að við sem enn störfum hjá Síman-
um værum nú fluttar á annan stað
og að hún þyrfti meira að segja að
hafa töluvert fyrir því að finna okk-
ur þar eða í Sindragötunni, sem
mikið var grínast með. Síðast kom
hún til okkar í ágúst síðastliðinn og
komum við þá saman fleiri úr gamla
hópnum og áttum saman skemmti-
lega kvöldstund og bundumst fast-
mælum um að endurtaka þegar þau
Steini kæmu vestur nú í vor.
Það verður nú með öðrum hætti,
Bríet hefur verið kölluð á brott.
Eftir lifir minningin um góða konu,
frábæran vinnufélaga og vin, sem
við minnumst með virðingu og
þökk. Þorsteini manni hennar biðj-
um við styrks og vottum honum,
börnunum þeirra og ástvinum öllum
einlæga samúð. Guð blessi minn-
ingu Bríetar Theodórsdóttur.
Auður H. Hagalín.
BRÍET
THEÓDÓRSDÓTTIR
Gömul velgerðar-
kona Þjóðminjasafns-
ins, Elín Kristjáns-
dóttir fyrrum
húsfreyja í Hvítár-
holti í Hrunamannahreppi, var
jarðsungin frá Skálholtskirkju
laugardaginn 16. febrúar og jarð-
sett í Haukadal, þar sem hún var
fædd. Svo tókst til, að ég gat ekki
fylgt henni, því að góðar minn-
ingar á ég frá Hvítárholti og
margt gott heimili hennar þar upp
að inna, frá því ég dvaldist þar
sumurin 1962–1967.
Ég hefi áður skýrt frá, hvernig
það bar til að þar heima við bæinn
fundust merkilegar fornbæjarrúst-
ir, sem enginn hafið þekkt til og
rannsakaðar voru þessi árin. Það
ELÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Elín Kristjáns-dóttir fæddist í
Haukadal í Biskups-
tungum 7. septem-
ber 1917. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 2. febrúar síð-
astliðinn og fór úför
hennar fram frá
Skálholtskirkju 16.
febrúar.
var ekki sízt að þakka
þeim góða skilningi og
fyrirgreiðslu fólksins
þar í Hvítárholti, að
tókst að rannsaka
þær svo vel sem kost-
ur var.
Mér er minnist-
stætt þegar við fórum
þangað austur þrír
saman, Kristján Eld-
járn, Gísli Gestsson
og ég og lögðum á ráð
um rannsókn, að rætt
var um, hvort hægt
væri að leggja á heim-
ilið í Hvítárholti, sem
var fjölmennt fyrir og mörg börn
ung, að taka við aukamönnum í
fæði. Þá sagði Gísli, sem þekkti vel
til þar í sveitum austur, að þeim
yrði varla skotaskuld úr því Fells-
systrum, að bæta við svo sem ein-
um eða tveimur mönnum í heimili.
Enda reyndist svo. Þarna áttum
við, starfsmenn Þjóðminjasafnsins
og aðrir, sem fengnir voru um
stundarsakir til starfa, hið bezta
atlæti, og varð ekki á betra kosið.
Vel og rausnarlega var gert við
okkur í mat og hvergi til sparað að
okkur mætti líða sem bezt.
Þarna var menningarheimili, en
þó var auðvitað búskapurinn það
sem allt valt á. Húsbóndinn, Sig-
urður Sigurmundsson, var fræða-
hugsuður, sem stundum hvarflaði
huganum í annan heim fjarri sviði
búskaparins, en var þó hinn
trausti bústólpi. Hann unni bók-
menntum og skáldskap, og þangað
fór hugur hans löngum, til sagna
Jóns Trausta og Njálu og annarra
góðra bókmennta, eða fjarlægra
tungumála. Þetta var hugðarefni
hans í tómstundum.
– Elín sinnti og stýrði heim-
ilisverkum af miklum dugnaði, en
hennar yndi var hestarnir, og
einskis naut hún betur en að fara á
hestbak þegar næði gafst til frá
daglegum störfum. Henni var reið-
mennska í blóð borin, eins og fleir-
um þar á heimili, og virtist hesta-
mennska meira fylgja
kvenleggnum.
Mikið var talað um hesta og
mikla ánægju hafði Elín af heim-
sóknum hestamanna. Þá víkkaði
umræðusviðið.
Oft var minnzt á gæðahryssuna
Stjörnu, sem átti sér marga af-
komendur þar á bæ. Elín sagði
söguna af því þegar hún sá þessa
ungu og fallegu hryssu og langaði
mjög til að eignast hana, en efni
voru ekki til þess.
Tengdafaðir hennar, Sigur-
mundur læknir, hafði veður af því
og sagði þá, að það væri sárt ef
mann langaði í hlut en gæti ekki
látið eftir sér, að þurfa að sjá eftir
honum. Hann keypti þá Stjörnu og
gaf Elínu. – Þegar ég kom að
Hvítárholti var Stjarna orðin göm-
ul, enda kölluð „Gamla Stjarna“,
og í það eina skipti, sem ég lét
hafa mig í að fara á bak þar á bæ,
setti Elín mig á Gömlu Stjörnu.
Hún var slíkt þægðarhross, að
henni var treystandi til að fara
varlega með viðvaninginn. – Þessi
síðdegisstund er ein þeirra, sem
geymast í minni.
Fróðlegt var einnig að ræða við
Elínu um ýmis áhugamál og fyrri
búskaparár þeirra í Hvítárholti.
Það týnist nú flest, enda margar
svipaðar frásagnir kunnar af fólki,
sem vann hörðum höndum og
komst frá fátækt til bjargálna. En
þarna í Hvítárholti mótuðust að
nokkru tilfinningar mínar fyrir því
gamla þjóðlífi, sem nú er horfið.
Allt er þetta nú breytt, hin hrað-
fleyga ör tímans setur mark sitt
þar sem annars staðar. Nú býr
ekkert þessa fólks lengur í Hvít-
árholti. En minningin frá sumr-
unum þar eru ánægjusjóður, sem
gott er að mega grípa til.
Þór Magnússon.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.




   

 




     

      


 
   
 

    


    
 
   
      
        !  " 
  "     #  
$"       %!&  
$  '   !


   
  !
 
(
# )*

+, -! &  '  

&, ./
0 &, 
    "#
 
"   $ 

% 
&

'
 

 
(
)


'    
** 
+
  
 
    ,
   ,       " 
- "#
 
" $   (& 
 0 (& 
-&  (&      
 (&   %.   " 
1 &,(&   "   
2"(&  &  23  
4  4.   + 4. 
    + 4 !
. /
     

 ) 
   !

   
 )


)#)
     * 
  
0 '
 "


 )

,)
1,' 2  # 
"
,'    
 
,'   5   
-  
!6 &

, %!7    7   
 !5   
1 %!5    &+ !   

,'  1!5    8&  "  
&5!5  
4  4  4. !


 
  

   !

 
(9*)%):
$#(1

+, -! 0  
& -&/;
7& '  &,'
  -
   1  ),
  3 
 0 '
" 



4 

 5 
 * 
  '  
4. & 4. 
4  4. 4  4  4. !
6


   


$#
<

(< + "& &, 
= - 4 >%
    4 7    
 -
  ,
 !
 3 

 )       ' 
+ )    '    

)    &5 -  !