Morgunblaðið - 19.03.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. MARS 2002 43
saman í bíó, leikhús, utanlandsferð
og annað í þeim dúr.
Í mörg ár höfðum við talað um að
safna í ferðasjóð og fyrir nokkrum
árum létum við af því verða og söfn-
uðum fyrir ógleymanlegri Dublinar-
ferð sem líður okkur seint úr minni.
Nú er höggvið stórt skarð í hóp-
inn okkar og ekki það fyrsta, því fyr-
ir tæpum 16 árum kvöddum við aðra
vinkonu okkar, Hrafnhildi.
Magga var mikil kraftakona, hún
var sístarfandi, rak heildverslun til
fjölda ára og nú síðast raftækja-
verslun. Hún var einnig mikil úti-
vistarkona, stundaði meðal annars
gönguferðir og skíði og hvatti fólk
óspart áfram.
Það lýsir henni vel þegar hún
ákvað að taka „pungapróf“ og gerði
sér lítið fyrir og fékk hæstu ein-
kunn, eina konan í hópnum.
Elsku Magga okkar, saumaklúbb-
urinn verður aldrei sá sami án þín.
Við þökkum þér vináttuna, og eigum
ávallt eftir að minnast þín og sakna,
sem góðrar vinkonu.
Elsku Árni, Anna, Linda og fjöl-
skyldur, við biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Þínar vinkonur í saumó.
Við kveðjum elsku Diddu með
hlýhug og söknuði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Árni, Anna, Linda og fjöl-
skyldur. Við biðjum góðan Guð að
styðja og styrkja ykkur í sorginni.
Hjörtur, Klara og Ragnhildur.
Magnþóra Magnúsdóttir lést
laugardaginn 9. mars, langt um ald-
ur fram. Kynni okkar af Magnþóru
hófust er dætur hennar Anna og
Linda hófu æfingar hjá Skíðadeild
Víkings og kom þá í ljós kraftur sá
er Magnþóra bjó yfir.
Magnþóra sat í stjórn Skíðaráðs
Reykjavíkur til fjölda ára sem
fulltrúi Skíðadeildar Víkings og
vann þar að margvíslegum málum,
meðal annars starfaði hún sem
fulltrúi okkar í mótanefnd. Við send-
um Árna, Önnu, Lindu og fjölskyld-
um innilegar samúðarkveðjur.
Skíðadeild Víkings,
Jensína Magnúsdóttir.
Hvað get ég sagt, fréttin af and-
láti Möggu barst mér í SMS-formi
til fjarlægs lands og það þyrmdi yfir
mig, skugga bar á sólina, því að vin-
armissir er nokkuð sem við búum
okkur ekki undir í lífinu. Bros henn-
ar mun ávallt fylgja mér í minning-
unni, því að þar kom sú ofurkona
sem hún var best í ljós, kímnin og
glaðværðin skinu úr andlitinu og
hláturinn, sem á eftir fylgdi, svo
smitandi að enginn mannlegur mátt-
ur gat annað en hrifist með. Það er
minningin, sem ég mun geyma í
hjarta mínu inn í óvissu framtíðar-
innar. Missir þinn, Árni, er mestur
og söknuður okkar hinna hjóm eitt,
ég og Sirrí sendum þér, Önnu,
Lindu og allri fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðju.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson.)
Ritað í Metan í Indónesíu,
Jón Páll Þorbergsson.
Ég hélt að þú yrðir
öllum körlum eldri,
rétt eins og Tóti frændi
þinn. Þú varst svo
sterkur og hraustur.
En nú ertu farinn. Það
sem við áttum ósagt verður aldrei
sagt. Það sem við áttum ógert verð-
ur aldrei gert. Ég veit hvorki hve-
nær við urðum vinir né hvers vegna.
Við vorum ekki einu sinni nágrann-
ar. Kannski var það Trína gamla,
sem bjó heima hjá þér og var heima-
gangur heima hjá mér, sem kom
kynnum okkar á. Ég man ekki eftir
mér án þess að hafa þekkt þig. Þú
varst kominn heim til mín á morgn-
ana löngu áður en ég drattaðist á
fætur. Borðaðir stundum hafragraut
og slátur með ömmu og afa og spjall-
aðir við gömlu hjónin. Svo vaknaði
ég við hláturinn í þér eða þeim. Það
var alltaf stutt í hláturinn þar sem
þú varst. „Heldurðu að Addi verði á
bryggjunni?“ spurði mamma þegar
báturinn nálgaðist höfnina á Húsa-
vík eftir vetrarvertíð á Suðurnesj-
um. „Já,“ sagði ég sannfærður og
brölti sjóveikur fram í stafn. Og
þarna stóðstu, innan um ættingja
áhafnarinnar, til að taka á móti mér.
Stuttur, sterkur og snoðaður. Við
röltum upp bryggjuna, tveir sjö ára
snáðar. Að baki var útlegð á Suð-
urnesjum í roki og rigningu, fram-
undan var sumar og síld fyrir norð-
an. Okkar leiksvæði var bryggjan,
fjaran og drullupollarnir. Okkar
leikföng voru bátar; allt frá litlum
fjöðrum sem við létum sigla í gol-
unni, upp í hripleka tunnufleka sem
við klömbruðum saman. Oft þurftum
við að þurrka fötin áður en haldið
var heim, til að komast hjá því að
verða skammaðir. Prjónabrækur
eru lengi að þorna. Við áttum góða
framtíðardrauma sem rættust ekki –
en það voru góðir draumar. Ég lenti
í skólum og þú á sjónum. En það var
aldrei langt á milli okkar og við hitt-
umst oft. Þú hélst uppi húmornum
og það var mikið hlegið. Sum uppá-
tæki okkar verða ekki sett á blað.
Þau eiga ekki heima á prenti. En
alltaf var þetta græskulaust gaman.
„Nú förum við á Grillið í tilefni af
1. maí,“ sagðir þú einu sinni þegar
þið Trausti ruddust inn í herbergið
hjá mér fyrir sunnan. „Nei, ég er að
fara í próf eftir tvo daga og verð að
lesa.“ En þú fékkst að ráða eins og
svo oft. Við fengum sæti við lítið
hringborð í miðju Grillinu. Við
hlömmuðum okkur í sætin, kátir og
hressir með hár niður á axlir og þú
með hrikalegt skegg niður á maga.
Við gluggana sátu helstu broddborg-
arar og ríkisbubbar Reykjavíkur.
Kannski voru þeir þarna líka í tilefni
dagsins. „Má bjóða ykkur eitthvað
AÐALBJÖRN
ÞORMÓÐSSON
✝ Aðalbjörn Þor-móðsson fæddist
í Vogum á Húsavík
11. mars 1949. Hann
lést á Þórshöfn á
Langanesi 6. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Húsavíkurkirkju 16.
mars.
að drekka með matn-
um?“ spurði smábein-
óttur og mjúkmáll
þjónninn. „Já, komdu
bara með það allt sam-
an vinur,“ drundi í þér
og hausarnir við
gluggana lyftust lítið
eitt. Þjónninn var for-
viða. Síðan valdir þú
vínið með lengsta nafn-
inu. Þjóninn kom með
hvítvínsflösku. Hann
hellti smáslatta í glasið
þitt, stillti sér upp
hinumegin við hring-
borðið og sneri flösk-
unni. Enginn okkar skildi neitt. Þú
horfðir á hálftómt glasið, flöskuna og
þjóninn í algjöru úrræðaleysi.
Þjónninn rauf loks vandræðalega
þögnina. „Má bjóða þér að smakka
vínið?“ Þú skelltir þessu lítilræði í
þig og svo horfðust þið aftur í augu.
Stundarþögn. Það gætti spennu við
gluggana. „Hvernig líkar þér við
vínið?“ spurði þjónninn loks. „Það er
súrt.“ „Já, það er þurrt,“ svaraði
þjónninn. „Nei, það er rennandi
blautt, ég sagði að það væri súrt.“
„Það á að vera súrt.“ „Já, það á auð-
vitað að vera súrt,“ hvein þá í þér og
nú voru augu allra fínu frúnna á okk-
ur. Við skellihlógum. Hvernig gat
fínt vín átt að vera súrt, hvað þá
þurrt? Við borðuðum, drukkum og
vorum glaðir og þú hélst uppi fjörinu
eins og alltaf. Mér flaug seinna í hug
hvort leikstjóri „Englanna“ hefði séð
okkur þarna. Síðar urðum við svo
nágrannar á Húsavík og áttum börn
á líku reki. Konurnar okkar urðu
vinkonur og það var mikill samgang-
ur á milli heimilanna. Enn síðar
störfuðum við saman í nokkur ár.
Þar ávannst þú þér virðingu fyrir
ósérhlífni og dugnað. Hvort tveggja
var þér í blóð borið. Þú áttir ekki
langt að sækja þá eðliskosti. Við
hittumst síðast á bryggjunni fyrir
einum mánuði. Þið voruð að lagfæra
nótina. Við áttum langt og gott
spjall; fyrst eins og venjulegt fólk
um lífsins gagn og nauðsynjar, en
svo enduðum við á gamla góða bull-
inu. Þú áttir síðasta orðið eins og
alltaf. Við hlógum þegar við kvödd-
umst. Í lífi okkar beggja hafa skipst
á ljós og skuggar, eins og gengur.
En skuggarnir þínir féllu aldrei á
mig og ég vona að mínir skuggar
hafi ekki fallið á þig. Ég þakka þér
fyrir hálfrar aldar óbrotna og ein-
læga vináttu. Þín er sárt saknað,
kæri vinur.
Í sólhvítu ljósi
hinna síðhærðu daga
býr svipur þinn
Eins og tálblátt regn
sé ég tár þín falla
yfir trega minn
Og fjarlægð þín sefur
í faðmi mínum
í fyrsta sinn
(Steinn Steinarr.)
Við Ágústa vottum aðstandendum
Adda okkar dýpstu samúð.
Aðalsteinn Helgason.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
S. 555 4477
555 4424
Erfisdrykkjur
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
&
 

  
  


 



  ),
@
 )#    %/(
45


 
 ! 
  

 5

  
 6 
  !
,  
 
#


'7"'
8( #+ 

 

$ ,
, 

 ,
 # 9 !  

' 
  
$ 
'
 
    A,2 &#

B#! !
%,
Minningarkort
Styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l
Þ
ó
rh
1
2
7
0
6
2
.
 
 
 %   
 

 


 



$3
 <1(211<

$

)/
 $%

8 
 

 * +#
# 
  
%((
# 

&

 
   

  2     
 #2   

#

 
!"#
%'! %
%  %#!%  %  %,
.

  
 

 




 ,:3;


 CC'.


 &
  

  
6!
0!!

  

8/  
   !!
8#
8  
,
  
' !
" #
%  %#!%  %  %,

  



 9 D
<32 9 211< #!EF
'.
)8
3
#3 9( 


4
 :

 + 

2%

 <! # & & & &  
# %8<!   # #
) 8<!  
9 <!   9!."#,