Morgunblaðið - 26.03.2002, Blaðsíða 39

var ósjaldan, átti hún eitthvað til að
gleðja alla og vissi upp á hár hvað
hverjum þótti best. Fyrir forvitnis-
sakir laumaðist ég stundum til að
kanna hvað væri að finna í ísskápn-
um sem virtist vera ósköp venjuleg-
ur að sjá, að innan og utan. Ekki bar
annað fyrir augu en ósköp venjuleg-
ar matarbirgðir eins og gengur og
gerist á heimilum, en hún dró alltaf
fram kræsingar ásamt því að hella
upp á kaffisopa og baka eitthvað lít-
ilræði í leiðinni eins og hún kallaði
það. Nú á dögum eru allir dauð-
þreyttir eftir venjulegan vinnudag,
en hún komin fram yfir sjötta ára-
tuginn átti alltaf aukaorku til að út-
búa eitthvað. Hún vann við fisk-
vinnslu meðan heilsan leyfði og
munaði ekki um að skjótast heim í
matar- og kaffitímum til sjá um
soðninguna eða annað. Að loknu al-
mennu dagsverki tók hún til við að
prjóna peysur, sokka og vettlinga
eða sauma og bródera. Hann var
notalegur lopinn frá tengdamömmu í
vetrarúthöldum úti á landi í kulda og
trekki. Ekki hef ég tölu á öllum flík-
unum frá henni sem ornuðu mér.
Börnin voru ekki alltaf jafn hrifin af
lopanum og brást sú gamla við eins
og búast mátti við af henni. Engar
voru fortölunar heldur hóf hún
prjónaskap fyrir þau yngri með
mjúku garni sem hélt hita án nokk-
urra aukaverkana. Þjónustulundin
var einstök og til baka gat hún ekki
fengið annað en væntumþykju.
Börnin okkar voru alltaf ánægð að
heimsækja ömmu Böggu og undu
sér vel meðan við hjónin vorum ein-
hvers staðar á flandri. Það mátti
lengi reyna þolgæðismörkin og bar
mikinn skugga á líf hennar er hún
missti Lúlla son sin langt um aldur
fram. Biturleiki hreiðraði um sig og
var erfitt víkja honum frá. Heilsunni
fór að hrakandi eftir að hún fékk
blóðtappa rúmlega sjötug. Afköstin
við hannyrðirnar minnkuðu en voru
samt ótrúleg miðað við heilsufar og
ásókn elli kerlingar. Erfitt var að yf-
irgefa Jaðarsbrautina þegar þau
hjónin fluttu á sjúkradeild dvalar-
heimilisins Höfða. Tengdapabbi var
þá fyrir löngu orðinn mjög lasinn og
mikið til rúmfastur. Á Höfða vantaði
Böggu tilfinnanlega eldhúsið, sem
hafði verið hennar starfsvettvangur
alla ævina, og það var erfitt að sætta
sig við. Eftir fráfall Jakobs fyrir
tveimur árum flutti hún af sjúkra-
deildinni og bjó síðustu æviárin í hlý-
legu herbergi skreyttu myndum af
börnum, tengdabörnum, barnabörn-
um og barnabarnabörnum. Hún var
stolt af afkomendum sínum og fylgd-
ist vel með þeim. Mundi fram á það
síðasta alla afmælisdaga og var í
daglegu sambandi við sína nánustu,
sem sýndi að þrátt fyrir ýmsa heilsu-
bresti var andleg heilsa ávallt góð.
Guð blessi þig Bagga mín og megi
minningin um þig lifa meðal afkom-
enda þinna um ókomin ár.
Ásgrímur Guðmundsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MARS 2002 39
✝ Kristján Val-geirsson blikk-
smiður fæddist 29.
ágúst 1928 í Reykja-
vík. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut mánu-
daginn 18. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Valgeir
Kristjánsson klæð-
skeri, f. 7. ágúst
1900 í Dalsmynni í
Eyjahreppi,
Hnappadalssýslu, d.
10 sept. 1961 og
Kristín Benedikts-
dóttir, f. 25. janúar 1904 að
Sauðhúsum í Laxárdal, Dala-
sýslu, d. 17.okt. 1973.
Kristján átti þrjú alsystkini 1)
Egill, f. 5. mars 1925, eiginkona
Erla Sigurjónsdóttir, f. 16. maí
1928. 2) Þorbjörg, f. 14. júní
1927, eiginmaður
Ólafur H. Hannes-
son, f. 7. nóv. 1926.
3) Guðný, f. 27.
sept. 1930, eigin-
maður Jón Júl-
íusson, f. 18. sept.
1928, d. 17. janúar
1988. Hálfsystkini
Kristjáns samfeðra
voru: 1) Birna, 2)
Víðir, 3) Guðrún, 4)
Auður.
Kristján var
ókvæntur og barn-
laus. Kristján lauk
námi í blikksmíði
og stundaði lengst af ævinnar
blikksmíðar hjá Íslenskum að-
alverktökum.
Útför Kristjáns fer fram frá
Háteigskirkju í dag, þriðjudag-
inn 26. mars og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ég kynntist Kristjáni Valgeirssyni
á unglingsárum okkar og þá var nú
margt brallað í hópi góðra félaga, sem
ekki verður fært í letur að sinni, og
seinna urðu kynni okkar nánari, þeg-
ar ég kvæntist Þorbjörgu systur
hans.
Kristján var ákaflega vandaður
maður til orðs og æðis og gerði aldrei
á hluta nokkurs manns, fremur kaus
hann að láta ganga á sinn hlut heldur
en að standa í illdeilum. Kristján var
fróðleiksfús, ferðaðist og las mikið.
Sérstaklega var honum minnis-
stæð æfintýraferð sem hann fór með
félögum sínum á Ólympíuleikana í
Róm, en þá óku þeir um Evrópu
þvera og endilanga og dvöldust marg-
ar vikur í Róm á meðan á leikjunum
stóð.
Andlát Kristjáns bar brátt að.
Hann var að þrífa bíl sinn á bíla-
þvottaplani í Ánanaustum vestast í
vesturbænum, sem hann unni mjög
og útsýnið er fagurt til Snæfellsjökuls
sem er eitt tilkomumesta fjall sem
sést frá Reykjavík og sveipað dulúð
og tign sem margir njóta, þegar kallið
kom. Hann var fluttur í skyndi á gjör-
gæslu Landspítalans, en þrátt fyrir
frábæra lækna og hjúkrunarlið varð
honum ekki bjargað og hann fékk
hægt andlát innan við sólarhring eftir
að hann fékk áfallið.
Kristján byrjaði ungur að vinna
fyrir sér og varð fljótlega fjárhags-
lega sjálfstæður og það kunni hann
vel að meta í ölduróti lífsbaráttunnar.
Hann lærði blikksmíði og fékk sveins-
bréf í þeirri iðngrein og vann mestan
hluta starfsævi sinnar hjá Íslenskum
aðalverktökum á Keflavíkurflugvelli.
Það má segja að Kristján hafi siglt
gegnum lífið á sinn ljúfa og heiðar-
lega máta án árekstra við nokkurn
mann. Kristján var trúaður, þótt
hann flíkaði því ekki og hafði ávallt
Nýja testamentið, sem hann hafði
fengið í fermingargjöf, með sér á
ferðalögum og þegar það var orðið
snjáð af notkun og flettingum, lét
hann binda það inn aftur. Hann vildi
hafa sína bók og engar refjar. Ágirnd
eða græðgi var ekki til í huga hans,
hann skuldaði engum neitt og dó sátt-
ur við guð og menn. Hvenær sem ég
heyri góðs manns getið, dettur mér
Kristján í hug, hógvær og lítillátur og
eru það einmitt ekki slíkir menn sem
erfa guðsríki?
Ólafur H. Hannesson.
Bara nokkrar línur að minnast
elsku frænda míns. Diddi, eins og
hann var alltaf kallaður, var sérstakt
valmenni rólegur að eðlisfari og hæg-
látur, mátti ekki sjá flugu gert mein
því óréttlæti þoldi hann ekki og hann
stóð með þeim sem minna máttu sín
og lét þá álit sitt í ljós. Eitt er mér
mjög minnisstætt um Didda minn frá
því ég var barn og unglingur, það var
svo gaman að heyra Didda hlæja því
hann hló svo dátt og þegar ég bjó er-
lendis og var að skrifa Didda mínum
jólakort, mundi ég eftir hlátrinum
hans. Það var gaman að eiga viðræð-
ur við Didda því hann stóð svo vel við
sína skoðun, var víðlesinn og fylgdist
vel með fréttum hvers tíma. Gjafmild-
ur var Diddi minn fram úr hófi, hann
hefði gefið skyrtuna af sér ef einhver
þyrfti á henni að halda.
Diddi var blikksmiður að mennt og
starfaði í tugi ára hjá Aðalverktökum
á Keflavíkurflugvelli og hef ég heyrt
að hann væri sérstaklega góður
vinnufélagi og hlífði sér ekki í starfi
og sérstaklega stundvís. Vann hann
hjá Aðalverktökum þar til hann fór á
eftirlaun vegna aldurs.
Góðan vinahóp átti Diddi minn.
Hann sagði mér einu sinni af því þeg-
ar ég var í heimsókn hér heima. En
eins og gangur lífsins eru nokkrir
farnir að týna tölunni. Við sem þekkt-
um Didda minn höfum misst góðan og
traustan vin, ég vildi bara óska að ég
hefðí átt fleiri stundir með Didda
mínum en tímarnir breytast og
mennirnir með, svo ég bara vona að
ég hitti hann hinum megin móðunnar
miklu og bið því góðan Guð að blessa
hann og varðveita. Blessuð sé minn-
ing hans.
Guðbjörg K. Guðmunds-
dóttir Roesel.
KRISTJÁN
VALGEIRSSON
þú hefur viðað að þér á 80 ára ævi.
Þetta vekur upp blendnar tilfinn-
ingar. Annarsvegar sorg yfir fráfalli
þínu og öllu því sem þú tekur með
þér yfir í eilífðina og hinsvegar gleði
yfir þeim yndislegu stundum sem
við áttum saman.
Ég var bara lítil stelpa þegar ég
fór fyrst í heimsókn til þín, Bibbi
minn. Ég var pínulítið smeyk við
þig og hann Víga þinn en sú
hræðsla var fljót að hverfa. Þú heill-
aðir mig með góðmennsku þinni og
þægilegri nærveru.
Mér finnst yndislegt að búa að
því að geta sest niður í ys og þys
borgarinnar og hugsað heim. Hugs-
að til þeirra ótal stunda sem ég
eyddi með ykkur pabba í eldhúsinu
á Víganesi. Þar sátum við þrjú í
kringum litla borðið þitt og gædd-
um okkur á kökum og kexi. Ég
hlustaði andaktug á skrautlegar
veiðisögur og umræður um ýmis
hugðarefni ykkar beggja þar sem
ýmislegt fékk að fjúka í hálfkveðn-
um vísum.
Þér þótti einstaklega vænt um
dýr og besta sönnunin um það er
hversu sterkt og fallegt samband
ykkar Víga var. Þú talaðir við hann
eins og vin enda var hann eins og
vængbrotinn fugl þegar þú þurftir
að skilja hann við þig.
Það tók mig sárt að sjá þig á
hjúkrunarheimilinu hlekkjaðan við
rúmið með slöngum og fölan á
vangann. Þú varst alltof mikið
náttúrubarn til þess að geta unað
því að vera rúmfastur. Þú sem
varst búinn að lifa og hrærast í
náttúrunni síðan þú fæddist, misst-
ir allan lífsþrótt þegar þú varst
orðinn fangi augnanna þinna og
hrörnandi líkama á hjúkrunar-
heimilinu. Ég vona að nú þegar
andinn þinn er laus úr viðjum lík-
amanns fáir þú að reika um náttúr-
una á nýjan leik og sjá allt sem var
þér hulið á síðustu árum. Elsku
Bibbi minn, þakka þér fyrir að
hafa leyft mér að kynnast þér, ég
veit að það voru forréttindi að
komast í snertingu við sálina þína.
Elsku vinur, minningarbrotin
fljúga fram í hugann. Gamall mað-
ur sem rær skektunni sinni þéttum
jöfnum áratökum heim á leið, þú
raulandi við að pússa ketilinn þinn
á aðfangadag svo hann glansi nú
þegar jólin ganga í garð og þið Vígi
að spjalla saman á ykkar sérstaka
máta. Sterkasta minningin um þig
er þó þar sem þú stendur í túninu
á Víganesi með Víga þér við hlið og
horfir út á spegilsléttan Reykja-
fjörðinn eins og konungur í ríki
þínu.
Með þessum orðum vil ég kveðja
þig, elsku Bibbi minn. Megi guð og
englar vaka yfir þér. Þín
Rakel.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

 




   
 

 







 


 
  
 
  

    


  
      
  ! "!   

 #
 !"# 
 
$%##%   
$&! 
'# 
$%#$&!   !#( )& ##% 

 
$%##%  &  !#! #$&! 
&# 
$%#$&!  *#+& ) #% 
' !, 
$%##%   ! $!-. $#$&! 
/!) 
$%#$&!  (# #% 
, , % , , , 0
$ % 
 

 
 
 






1'21


 3# 4
()  %  !56
7   
 #
   &
' &

 

(
 '# 89 #$&!  ! )& ##% 
 !#  ! #$&!  !  , : *##% 
  ! #$&!  #!30)  ##% 
  ! #$&!  ); $  !#( ##% 
 7 $# ! #$&!  / ; / ; ##%
%  ;;, 0


    
 
  






3'+"
' 

 & # !
/  ! )!
 # 
 


 

)
 '7 * &. #$&!  '!   *$ )##% 
); $  $ &. ##% 
 9  <$#&. #$&!  / &  ##% 
+% #! &. ##%  &. 
) &. #$&! 
&. &. ##%  ); $ 
$  &#$&! 

! &. ##%  ),  $&! 
  , , % , , , 0
$ % 
    
 
  

 
! 
==>2? 

 /  !#
7   
() ? 7 !
 
#
 

*
  7 & 0 ) ##%  / $#' !#$&! 
+& !  ) ##%  ! ) 2%#  !#( #$&! 
## 0 ) #$&! 
*  ) ##%  8  % ()#$&! 
/   ) #$&!  ) !! !##% 
, , % #7# ! !0


   
 
 






21
/
 

 &.!;  )!
! )!
 #+    


, #   

 

)
 &. # #% 
! * # $&!  ); $ / # 
/ $& # #%  ? 7 !  ) $&! 
 !,  &;# $&! ! ##% 
% ()# #% 
/ $& #$&! 
, , % , , , 0