Morgunblaðið - 02.04.2002, Blaðsíða 24

MINNINGAR
24 ÞRIÐJUDAGUR 2. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorbjörg Jóns-dóttir fæddist 1.
nóvember 1918 í
Reykjavík. Hún lést
á hjartadeild Land-
spítalans 20. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jón Kristjánsson,
læknir í Reykjavík,
f. á Breiðabólstað
14. júní 1881, d. 17.
apríl 1937, og Em-
ilía Sighvatsdóttir,
f. í Reykjavík 12.
okt. 1887, d. 18. nóv.
1967. Foreldrar
Jóns voru Kristján Jónsson
hreppstjóri, f. 23. feb. 1848, d. í
Reykjavík 18. jan. 1932, og Gróa
Ólafsdóttir, f. 6. jan. 1839, d. 15.
maí 1907. Foreldrar Emilíu voru
Sighvatur Kristján Bjarnason
bankastjóri, f. 25. jan. 1859, d. 30.
ág. 1929, og Ágústa Ástgerður
Sigfúsdóttir, f. 9. jan. 1864, d. 30.
maí 1932. Bræður Þorbjargar
voru: 1) Sighvatur afgreiðslumað-
ur, f. 29. sept. 1913, d. 6. sept.
ur Lövdahl sendiráðsstarfsmað-
ur, f. 1. maí 1971. Börn Ólafs og
Helgu eru b) Björg líffræðingur,
f. 18. okt. 1976. Sambýlismaður
hennar er Daði Jónsson, f. 2. maí
1979. c) Ólöf líffræðinemi, f. 29.
okt. 1980. Sambýlismaður hennar
er Helgi Snær Sigurðsson, f. 3.
okt. 1974. 2) Jón, læknir í Garða-
bæ, f. 22. sept. 1947. Kona hans er
Ásdís Magnúsdóttir lyfjatæknir, f.
5. nóv. 1947. Börn Jóns og Ásdís-
ar eru a) Sigurður Örn verkfræð-
ingur, f. 13. júní 1970. Kona hans
er Sigríður Oddný Guðjónsdóttir
iðjuþjálfi, f. 2. feb. 1971. Barn
þeirra er Signý Stella, f. 24. maí
1999. Börn Sigurðar Arnar eru
Árni Friðrik, f. 7. maí 1989, Jó-
hanna Guðrún, f. 19. okt. 1991 og
Jökull Andri, f. 17. sept. 1994. b)
Þorbjörg viðskiptafræðingur, f. 9.
ág. 1974. c) Hermann Páll fram-
leiðandi, f. 19. jan. 1977.
Þorbjörg vann við afgreiðslu-
störf á yngri árum en var síðan
heimavinnandi húsmóðir flest sín
hjúskaparár. Heimili Þorbjargar
og Sigurðar var lengst af í Teiga-
gerði 17 í Reykjavík, en síðasta ár
sitt saman bjuggu þau á Granda-
vegi 47 þar sem hún bjó síðan.
Þorbjörg verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1969. 2) Kristján loft-
skeytamaður, f. 4.
apríl 1915, d. 14. júní
1994. 3) Ólafur raf-
eindavirkjameistari,
f. 2. ág. 1916. 4) Ágúst
skipstjóri, f. 2. ág.
1926, d. 26. des. 1996.
Þorbjörg giftist 15.
des. 1944 Sigurði
Ólafsson, lyfsala í
Reykjavík, f. á Brim-
ilsvöllum 7. mars
1916, d. í Reykjavík
14. ág. 1993. Foreldr-
ar hans voru Ólafur
Bjarnason, bóndi og
hreppstjóri á Brimilsvöllum, f. 10.
apríl 1889, d. 3. ág. 1982, og
Kristólína Kristjánsdóttir, f. 4.
ág. 1885, d. 29. nóv. 1960. Þor-
björg og Sigurður eignuðust tvo
syni: 1) Ólafur, verkfræðingur í
Reykjavík, f. 18. júní 1946. Kona
hans er Helga Kjaran kennari, f.
20. maí 1947. a) Fóstursonur
Ólafs og sonur Helgu er Birgir
Ármannsson, lögfræðingur, f. 12.
júní 1968. Kona hans er Ragnhild-
„Þekkir þú ekki strákana hennar
Obbu“? spurði mamma mín mig oft
þegar ég var unglingur í Mennta-
skóla. Jú ég kannaðist við þá. Sá
yngri, Jonni, var í sama árgangi og
ég og sá eldri, Óli, var í sama bekk
og Ármann, kærastinn minn.
Mamma og Obba voru fjórmenning-
ar og áttu sameiginlega vinkonu sem
þær hittust hjá. Ekki hugsaði ég
mikið um Obbu þá og vissi ekki hver
hún var. En ég átti eftir að kynnast
henni náið því sex árum eftir stúd-
entspróf kynntist ég eldri stráknum
hennar Obbu og höfum við nú verið
gift í næstum þrjátíu ár.
Okkur Óla fannst við þó nokkuð
gömul þegar við gengum í hjóna-
band, ég 26 ára og hann 27. Að vísu
höfðum við gengið í gegnum
ákveðna lífsreynslu, ég ekkja með
lítinn dreng og hann hafði að baki
hjónaskilnað.
Mér er minnistætt hvernig
tengdamóðir mín leit út þegar ég sá
hana í fyrsta skipti Lítil grönn létt á
fæti og geislaði af gleði og hlýju.
Hún sat inni í stofunni í Teigó með
manni sínum og voru þau að skipu-
leggja móttöku einhverra erlendra
kunningja .
Mér og Birgi tóku þau strax opn-
um örmum og ekki leið langur tími
þar til Birgir kallaði þau afa og
ömmu og fékk að gista og fá kakó í
rúmið eins og siður var í Teigó þeg-
ar barnabörnin gistu þar.
Obba fæddist í Reykjavík og hún
ólst upp í miðbænum og var hún
mikið miðbæjarbarn þótt hún flytt-
ist síðar í úthverfi borgarinnar. Hún
var næstyngst barnanna á heimilinu,
þeirra sem komust á legg. Þrír eldri
bræður og einn yngri. Obba var eina
stúlkan í fjölskyldunni og hún eign-
aðist ekki frænku fyrr en hún var
orðin 12 ára. Á æskuheimili hennar
var jafnan gestkvæmt og eins og
hún sagði mér voru oftast 12 – 14
manns við matborðið.
Í æsku tók Obba berklasmit og
varð að hætta í skóla og mátti alls
ekki vera í leikfimi og það fannst
henni mjög slæmt. Ekki varð meira
úr skólagöngu eftir þetta og fannst
henni það sárt því hún hafði verið af-
bragðs námskona og var byrjuð í
Kvennaskólanum þegar hér var
komið. En þrátt fyrir að endi væri
bundinn á skólagönguna hélt hún
áfram að mennta sig. Hún lærði á pí-
anó og var liðtækur píanisti sérstak-
lega var gaman að heyra hana spila
undir fjöldasöng í boðunum í Teiga-
gerði. Um tvítugt fór hún til Kaup-
mannahafnar og var þá á hús-
mæðraskóla einn vetur og hafði eftir
það sterk tengsl við Danmörku og
talaði mjög góða dönsku. Dönskunni
hélt hún alltaf við með því að lesa
dönsku blöðin og leysti krossgáturn-
ar í þeim. Það var sameiginlegt
áhugamál hennar og mömmu minn-
ar og báru þær saman bækur sínar í
þeim efnum heima hjá okkur Óla.
Obba hafði mikinn áhuga á ættfræði
og var vel að sér þar og minnug var
hún á alla afmælisdaga fjölskyldu og
vina.
Eftir Danmerkurdvölina hóf Obba
störf hjá Gefjun en síðan fór hún að
vinna í Reykjavíkurapóteki. Þar
hitti hún eiginmann sinn Sigurð
Ólafsson lyfjafræðing síðar lyfsala í
því sama apóteki. Ekki höfðu þau
þekkst lengi þegar þau ákváðu að
giftast og sagði hún mér að tilhuga-
lífið hefði bara staðið í einn mánuð.
Þau gengu í hjónaband 15. desem-
ber árið 1944.
Fyrstu búskaparár sín bjuggu
Obba og Siggi á Eiríksgötunni
heima hjá Emilíu móður Obbu. Mjög
erfitt var að fá húsnæði á þessum
tíma en ungu hjónin fengu síðan
íbúð í Sörlaskjóli en fluttu svo á
Kirkjuteig. En þröngt var á Kirkju-
teignum og unga fólkið langaði til að
eignast þak yfir höfuðið. Þegar farið
var að úthluta lóðum í Smáíbúða-
hverfinu fór frú Emilía til borgar-
stjóra og fékk lóðina í Teigagerði 17
handa sér, Sigga og Obbu. Þarna
hófu þau svo byggingu lítils einbýlis-
húss og unnu það að miklu leyti
sjálf. Emilía bjó hjá þeim þar til
heilsa hennar var farin og hún þurfti
að fara á hjúkrunarheimili. Í Teiga-
gerði bjuggu þau öll sín bestu ár og
þar ólu þau upp synina sína.
Hjónaband þeirra var afar farsælt
og voru þau mjög samhent í öllu sem
þau gerðu. Ekki eyddu þau óþarfa
tíma í að velta hlutunum fyrir sér og
höfðu óskaplega gaman að alls kyns
framkvæmdum.Sem dæmi um skjót-
ar ákvarðanir þeirra hjóna má nefna
að einu sinni skruppu þau í mat-
arbúð en komu heim á nýjum bíl.
Eftir að Siggi hætti starfi sínu í
Reykjavíkurapóteki ætluðu þau að
nota tímann til þess að ferðast og
njóta efri áranna. Þau fóru nokkrum
sinnum á Rotaryþing í útlöndum en
þau höfðu bæði mikið yndi af þeim
félagsskap og starfaði Obba þar af
heilum hug með manni sínum. Í
Teigagerði höfðu þau komið sér upp
fallegum garði en þegar aldurinn
færðist yfir fannst þeim taka heldur
mikinn tíma að sinna honum og
heilsan var ekki nógu góð til þess að
þau gætu annast hann sjálf ásamt
viðhaldi hússins. Þá tóku þau þá
ákvörðun að selja húsið og keyptu
sér íbúð að Grandavegi 47. Við Ásdís
svilkona mín vorum með þeim þegar
þau skoðuðu íbúðina í fyrsta skipti
og það var eins og oft áður að ekki
tók langan tíma að taka ákvörðun.
Hún var tekin við eldhúsgluggann
þegar þau horfðu á sólina setjast
bak við Snæfellsjökul. Þá sögðu þau:
„Hér getum við búið“. En Siggi var
fæddur á Brimilsvöllum á Snæfells-
nesi og öll fyrstu hjúskaparár sín
eyddu þau sumarfríinu á Völlum,
þar sem strákarnir voru í sveit þar
til Ólafur tengdapabbi Obbu hætti
búskap.
Mér er minnisstætt hversu
skemmtilegt var að fylgjast með
þeim hjónunum þegar þau voru að
koma sér fyrir á Grandaveginum,
það hefði mátt halda að þau væru
nýtrúlofuð en ekki búin að vera gift í
tæp 50 ár. En því miður áttu þau
ekki saman nema tæpt ár á Granda-
veginum því sumarið 1993 veiktist
Siggi og lést hann 14. ágúst. Obba
vék ekki frá rúmi hans meðan hann
lá banaleguna og var fallegt að sjá
þau haldast í hendur og hana sinna
honum.
Síðustu tvö til þrjú ár hafa verið
tengdamóður minni erfið heilsan
hefur gefið sig og minnið hefur
versnað . Tók hún þessu með mestu
ró en sagði oft það væri slæmt að
geta ekki skipt um haus. Sambýlis-
konur Obbu á Grandaveginum hafa
verið henni ómetanlegur styrkur og
hjálp, sótt hana í mat og Kristín sem
býr í næstu íbúð aðstoðaði hana
kvölds og morgna m.a. við tesopann
sinn og heyrnartækið. Viljum við
færa þeim okkar bestu þakkir fyrir.
Sem betur fer slapp Obba við
langa sjúkdómslegu. Hún fékk að-
svif þriðjudags-kvöldið 19. mars en
var með fullri meðvitund þegar við
kvöddum hana á spítalanum það
kvöld en daginn eftir missti hún
meðvitund og lést að kvöldi þess
dags.
Að lokum bið ég Guð að blessa
minningu Obbu og þakka fyrir að
hafa fengið að vera hluti af fjöl-
skyldu hennar.
Helga Kjaran.
Elsku amma mín litla, nú ertu far-
in frá okkur, nú ertu komin í faðm-
inn hans afa. Þú áttir svo góða ævi
og skilur svo margt gott eftir þig og
nú tekur nýtt fallegt tímabil við hjá
þér. Mig langar svo að þakka þér
fyrir allt sem við gerðum saman í
gegnum árin, það var svo yndislegt
að vera með þér. Ég veit að afi pass-
ar þig og þið hafið það notalegt sam-
an. Ég mun alltaf hugsa til þín.
Ástarkveðjur,
Þorbjörg.
Jæja, þá er hún Obba amma farin
að hitta afa, farin að hitta hann
Sigga sinn. Hún er búin að vera að
bíða eftir að hitta hann aftur í átta
og hálft ár eða svo, þótt ekki hafi
henni kannski legið neitt á eða hún
verið „bara“ að bíða. Elsku amma,
ég sendi þér hér smákveðju. Í dag
reikaði hugur minn herbergi úr her-
bergi í gamla húsinu ykkar í Teiga-
gerðinu, þar sem ég var svo oft í
heimsókn og gisti oftar en ekki. Litli
ömmu- og afastrákurinn svaf „á
milli“ og afi þýddi Andrés Önd af al-
kunnri snilld upp úr gömlu dönsku
Andrésblöðunum. Afi færði okkur
svo morgunmatinn í rúmið, þramm-
andi í inniskóm og slopp og við hlóg-
um alltaf jafn mikið og innilega þeg-
ar hann kom eftir ganginum og
tilkynnti að nú ættum við að „rísa
upp!“ Amma, ætli ég hafi verið fimm
ára þegar þú kenndir mér húsakap-
alinn. Hve lengi við gátum setið og
lagt hann aftur og aftur veit enginn,
í það minnsta ekki afi steinsofandi
undir Mogganum og heklaða búta-
teppinu í sófanum við hliðina á okk-
ur.
Þú varst líka sniðug að taka
ákvarðanir. Þið afi höfðuð kannski
skoðað einhvern nýjan bíl um helgi,
bara svona í gamni, en í vikunni á
eftir laumaðist þú inn í umboð og
pantaðir hann. Svo tilkynntirðu afa
þetta ráðabrugg þitt eftir á og hann
sagði: „Gott hjá þér!“ og þá var það
bæði útrætt og ákveðið. Þú varst
fljótari að kaupa nýjan bíl en að
japla á einu ópali. Já, hvernig þér
tókst að láta eitt ópal duga, meðan
ég tuggði heilan pakka, var mér
mikil ráðgáta á mínum yngri árum.
Ég var oft í Teigó í próflestri í
Menntaskólanum, enda hvergi betra
að vera í slíkri útlegð – sér svefn-
herbergi, sér lestrarafdrep og tveir
einkaþjónar, sem voru reyndar (g)
allharðir húsbændur í senn. Sér-
staklega góð var þjónustan í stúd-
entsprófunum, enda var óvenju mik-
ill afgangur af jólasúkkulaðinu á
háaloftinu það vorið. Maður fékk þó
ekkert að hangsa eða sofa út, það
var séð til þess. Það átti jú að ná
góðri einkunn.
Eftir að þið fluttuð á Grandaveg-
inn var ég þar hjá ykkur einhvern
próflesturinn í háskólanum, eða var
það hjá þér, amma, fyrsta veturinn
sem þú varst ein? Margoft vandi ég
komur mínar á Grandaveginn, tilefni
eða ekki, og alltaf var það jafn ljúft.
Við í Garðabænum kölluðum það
stundum Teigagerði, vegna þess hve
gamli góði Teigagerðisandinn ykkar
afa var þar alltaf til staðar. Og
manstu, amma, þegar ég gisti hjá
þér nóttina eftir að afi dó, hvernig
við grétum og hugguðum hvort ann-
að. Gott ef við fengum okkur ekki
sérrístaup á náttsloppunum um
miðja nótt. Ég man að ég sagði við
þig þá nóttina að lífið væri ekki búið,
það væri nóg eftir og benti á Óla
bróður þinn sem hafði misst konuna
sína nokkrum árum fyrr, en tekist á
við framhaldið með reisn og stæl. Þú
tókst stóra bróður þinn þér svo
sannarlega til fyrirmyndar, enda
voruð þið alltaf svo samrýnd systk-
inin – þið Óli, Kiddi og Gústi. Nú er
Óli einn eftir.
Þegar afi dó og ég minntist allra
yndislegu samverustundanna með
honum og ykkur saman, þá man ég
hvað ég var stoltur að hafa verið
skírður í höfuðið á honum. Tobba
systir ber eflaust sömu kennd í
brjósti nú, því þið voruð alltaf svo
einstök, yndisleg og skemmtileg
heim að sækja og heim að fá.
„Alltaf varstu svo blíð og góð…“
segir í laginu eða þar um bil, og það
gætu verið einkennisorð mín um þig.
Bless amma, takk fyrir mig og ég
bið að heilsa afa.
Sigurður Örn Jónsson.
ÞORBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
Elsku afi, við munum
alltaf eftir því hvað þú
varst góður og hvað það
var gott að koma í
Björk til ykkar ömmu.
Þú varst alltaf að gefa okkur mola,
oftast kandís eða svona hvítan mola
með rauðum röndum en þegar við
vorum með kvef gafstu okkur háls-
mola. Þú last líka endalaust af bókum
fyrir okkur.
Ef við vorum forvitnar um eitthvað
í gamla daga var alltaf hægt að spyrja
þig, þú mundir eiginlega allt sem
gerðist. Meira að segja öll símanúm-
erin þegar síminn kom fyrst í Mý-
vatnssveit þótt okkur fyndist þetta
allt bara vera stutt, löng, stutt, löng.
Þegar við vorum litlar var svo
spennandi að smakka morgunmatinn
sem þú bjóst þér til úr haframjöli og
seríósi og heitu vatni, og þú settir allt-
af nóg af rúsínum út í seríósið okkar.
Við fengum líka að fara með þegar þú
fórst að sækja ömmu, næstum því
hvenær sem við vildum.
Elsku afi okkar, nú ertu farinn en
við munum alltaf eftir þér.
Sigurlaug og Úna.
KRISTJÁN
ÞÓRHALLSSON
✝ Kristján FriðrikÞórhallsson frá
Björk í Mývatnssveit
fæddist í Vogum í
Mývatnssveit 20. júlí
1915. Hann lést á
heimili sínu 12. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Reykjahlíðarkirkju
16. mars.
Afi Kristján er dáinn.
Þegar ég fékk þessar
fréttir snemma morg-
uns 12. mars, vissi ég
ekki hvort ég ætti að
þakka guði fyrir að
þetta væri loksins búið
og að afi þyrfti ekki að
þjást lengur, eða líta til
hans illu auga fyrir að
hafa tekið afa minn frá
mér svona snöggt.
Þessar fréttir fengu
allar samverustundir
okkar afa til þess að
renna saman í eitt. Eng-
inn einn atburður var
minnisstæðari en annar, allt helltist
yfir mig eins og það hefði gerst í gær.
Núna er ég sáttur við að þessu er lok-
ið, jafnvel þótt söknuðurinn sé óbæri-
legur og mér þætti full nærri mér
höggvið, þegar hann var tekinn í
burtu. Lífið heldur áfram, það koma
skemtilegir tímar aftur, en sveitin
okkar afa, Mývantssveit, verður aldr-
ei aftur sú sama. Ég naut þeirra for-
réttinda að vera eina barnabarn afa
og ömmu í Vogum í Mývatnssveit,
fyrstu 11 árin ævi minnar. Ég fékk
því óskipta athygli afa míns, rétt eins
og að ég væri yngsti sonur hans.
Mér leið alltaf vel hjá afa. Við gerð-
um margt þessi 25 ár sem við höfðum
saman. Afi keyrði með mig uppá
Kröflu og sýndi mér eldgosið sem
varð þar síðast, við fórum oft á vatnið
til þess að veiða silung, en það var eitt
af mörgum áhugamálum afa míns.
Allan ársins hring reyndi ég að eyða
sem mestum tíma í Mývatnssveit.
Þegar ég þurfti að mæta í skólann kl.
átta á morgnana, fór ég með afa upp í
Kísiliðju snemma morguns til þess að
taka kísilbíl niður á Húsavík til að ná
skólanum, tíminn í sveitinni var alltaf
nýttur fram að síðustu mínútu.
Afi var alltaf meðvitaður um allt
sem var að gerast í kringum hann.
Hann kunni margt þrátt fyrir stutta
skólagöngu, var mjög fær í að koma
frá sér sögum og fréttum. Afi Krist-
ján kenndi mér margt á þessum ár-
um. Við ræddum oftar en ekki um
sveitina, náttúruna og dýralífið. Mý-
vatnssveitin skipti afa miklu máli,
hann sýndi mér hvernig ætti að um-
gangast sveitina með virðingu, virða
dýralífið og náttúruna.
Ég get ekki hugsað til þess að ég
geti ekki lengur hringt í afa að morgni
dags, og spurt hann um veðurútlit og
hvort það sé veður til þess að fara á
rjúpu. Þannig hefur hver einasti veið-
dagur byrjað hjá mér síðustu 10 ár,
eða frá því að afi fór með mig í hraun-
ið heima í Vogum í fyrsta skipti.
Við ræddum það oft í sumar og
haust þegar við fórum daglega á spít-
alann í Reykjavík, hvað það yrði gam-
an þegar þetta yrði búið og við kæm-
umst aftur heim í Mývantssveit áður
en rjúpnatímabilið byrjaði. Við viss-
um það samt báðir undir niðri að það
gat brugðið til beggja vona með heim-
ferðina. En okkur tókst það, og við afi
flugum í október saman aftur heim í
sveitina okkar. Þar fékk afi minn
Kristján að eyða síðustu ævidögunum
sínum, hjá þeim sem honum þótti
vænst um, og í sveitinni sinni.
Þakka þér afi minn fyrir góðar
stundir og allt það sem þú hefur
kennt mér. Þú verður áfram mín fyr-
irmynd í einu og öllu.
Minningin um þig mun lifa með
mér.
Guðni Rúnar Helgason.