Morgunblaðið - 02.04.2002, Blaðsíða 26

MINNINGAR
26 ÞRIÐJUDAGUR 2. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Áskirkja. Opið hús fyrir alla aldurshópa kl.
10–14 í neðri safnaðarsal. Skemmtiganga
um Laugardalinn eða upplestur kl. 10.30.
Umsjón Þóranna Þórarinsdóttir. Bæna- og
fyrirbænastund kl. 12 í kirkjuni. Umsjón
Guðrún K. Þórsdóttir. Léttur hádegisverður
að stundinni lokinni. Samvera foreldra
unga barna kl.14–16 í neðri safnaðarsal.
12 spora starf kl. 19 í kirkjunni.
Bústaðakirkja. TTT-starf fyrir 10–12 ára kl.
17.
Grensáskirkja. Kyrrðarstund í hádegi kl.
12.10. Orgelleikur, ritningalestur, altaris-
ganga, fyrirbænir. Léttur hádegisverður í
safnaðarheimili eftir stundina.
Hallgrímskirkja. Fyrirbænaguðsþjónusta í
dag kl. 10.30. Beðið fyrir sjúkum.
Háteigskirkja. Ævintýraklúbburinn kl. 17.
Fjölbreytt og skemmtilegt starf fyrir börn úr
1.–3. bekk í umsjón Guðrúnar Helgu, Sig-
rúnar, Völu og Jóhönnu. Öll börn velkomin.
Unglingaklúbburinn MeMe kl. 19.30. Kröft-
ugt starf fyrir unglinga í umsjón Gunnfríðar
og Jóhönnu.
Laugarneskirkja. 12 spora hópar koma
saman kl. 19 í safnaðarheimilinu. Ath.
breyttan tíma. Þriðjudagur með Þorvaldi kl.
21. Lofgjörðarstund þar sem Þorvaldur
Halldórsson leiðir sönginn við undirleik
Gunnars Gunnarssonar. Sóknarprestur flyt-
ur guðs orð og bæn.
Neskirkja. Foreldramorgunn miðvikudag kl.
10–12. Umsjón Elínborg Lárusdóttir.
Seltjarnarneskirkja. Foreldramorgunn kl.
10–12. Starf fyrir 7–9 ára kl. 16 og fyrir 10–
12 ára kl. 17.30.
Fríkirkjan í Reykjavík. Kyrrðar– og bæna-
stund í dag þriðjudag kl. 12 í kapellu safn-
aðarins á 2. hæð í safnaðarheimili kirkj-
unnar, Laufásvegi 13. Allir velkomnir til
þátttöku.
Árbæjarkirkja. Foreldramorgnar kl. 10–12.
Hittumst, kynnumst, fræðumst. TTT-klúbb-
urinn í Ártúnsskóla kl. 14.20–15.20.
Barnakóraæfing kl. 17–18.
Breiðholtskirkja. Bænaguðsþjónusta með
altarisgöngu kl. 18.30. Bænaefnum má
koma til sóknarprests í viðtalstímum hans.
Biblíulestrar kl. 20. Síðasti dagur nám-
skeiðsins. Á námskeiðinu verður leitast við
að draga fram nokkra áhersluþætti í sið-
fræðiboðskap Jesú sem þessar hugmyndir
höfða bæði réttilega til og annað sem er
rangtúlkað. Farið verður í valda texta úr Nt.
og m.a. tekin fyrir stef úr fjallræðunni og
dæmisögum Jesú. Fyrirlesari er dr. Sigurjón
Árni Eyjólfsson héraðsprestur í Reykjavík-
urprófastsdæmi eystra. Á eftir fyrirlestrin-
um er boðið upp á umræður yfir kaffibolla.
Digraneskirkja. Starf fyrir 10–12 ára á veg-
um KFUM&K og Digraneskirkju kl. 16.30–
18.15.
Fella- og Hólakirkja. Kyrrðar- og bæna-
stund kl. 12. Bænarefnum má koma til
djákna í síma 557-3280 og í sama síma er
hægt að panta keyrslu til og frá kirkju. Létt-
ur hádegisverður í safnaðarheimilinu eftir
stundina og húsið opið áfram til kl. 15.
Starf fyrir 11–12 ára drengi kl. 17.
Grafarvogskirkja. Opið hús fyrir eldri borg-
ara kl.13.30–16.30. Helgistund., handa-
vinna, spil og spjall. Kaffiveitingar. TTT (10–
12 ára) í Engjaskóla kl. 18.30–19.30.
Kirkjukrakkar í Engjaskóla fyrir börn 7–9 ára
kl. 17.30–18.30. Æskulýðsfélag í Grafar-
vogskirkju, eldri deild, kl. 20–22.
Hjallakirkja. Bæna- og kyrrðarstund kl. 18.
Kópavogskirkja. Foreldramorgunn í dag í
safnaðarheimilinu Borgum kl. 10–12.
Seljakirkja. Mömmumorgunn. Opið hús kl.
10–12. Kaffi og spjall.
Vídalínskirkja. Opið hús fyrir eldri borgara
kl. 13.30–16 í Kirkjuhvoli. Spilað og spjall-
að. Helgistund í kirkjunni kl. 16. Fjölbreytt
kristilegt starf fyrir 9–12 ára stúlkur í Kirkju-
hvoli kl. 17.30 í umsjón KFUK.
Bessastaðasókn. TTT-kristilegt æskulýðs-
starf fyrir 10–12 ára í Álftanesskóla, stofu
104, kl. 17.30. Rúta ekur börnunum heim.
Fríkirkjan í Hafnarfirði. Opið hús kl. 17–
18.30 fyrir 7–9 ára. Kl. 20–22 æskulýðs-
félag yngri félaga.
Víðistaðakirkja. Barnastarf fyrir 8–9 ára
börn í dag kl 17:00. Kyrrðar– og fyrirbæna-
stund með Taizé-söngvum í dag kl. 18:00.
Hægt er að koma fyrirbænaefnum til sókn-
arprests eða kirkjuvarðar.
Hafnarfjarðarkirkja. Opið hús fyrir 10–12
ára börn í safnaðarheimilinu Strandbergi,
Vonarhöfn frá kl. 17–18.30.
Lágafellskirkja. Kirkjukrakkafundur í Lága-
fellsskóla frá kl. 13.15–14.30.
Landakirkja í Vestmannaeyjum. Kirkju-
prakkarar falla niður þar sem enn er frí í
skólum.
Grindavíkurkirkja. Foreldramorgnar alla
þriðjudaga kl. 10–12.
Hveragerðiskirkja. Foreldramorgnar þriðju-
dagsmorgna kl. 10–11.30.
Borgarneskirkja. TTT tíu–tólf ára starf alla
þriðjudagakl. 17–18. Helgistund í kirkjunni
sömu daga kl. 18.15– 19.
Þorlákskirkja. Fermingarfræðsla í dag kl.
13.40.
Hvammstangakirkja. Æskulýðsfundur í
Hrakhólum í kvöld kl. 20.
Krossinn. Almenn samkoma kl.20.30 í
Hlíðasmára 5. Allir velkomnir.
Kefas. Brauðsbrotning og bænastund kl.
20.30. Allir velkomnir.
Fíladelfía. Samvera eldri borgara kl. 15. All-
ir velkomnir.
Akureyrarkirkja. Morgunsöngur kl. 9.
Glerárkirkja. Kyrrðarstund í dag kl. 18.10.
Safnaðarstarf
KIRKJUSTARF
Quand je rencontre
un morceau de bon en
moi, je sais qu’il vient
de toi, þegar ég skynja
hið góða í mér, veit ég
að það kemur frá þér.
(Jules et Jim, 1962.)
Elsku amma mín!
Það eru ekki til nein orð sem fá
lýst því hversu vænt mér þykir um
þig, en mér finnst ég samt verða að
reyna.
Þegar þú kvaddir okkur á laug-
ardaginn, missti ég þá manneskju
sem mér þótti vænst um í öllum
heiminum. Góðmennska þín og
hjartahlýja var einstök. Á 28 ára
ævi minni hef ég kynnst mörgu
góðu fólki, en enginn kemst nálægt
þér að manngæsku. Þú verður alltaf
númer eitt í mínum huga, og ég hef
reyndar aldrei þurft að segja þetta
með þessum orðum, því við höfum
alltaf skilið hvort annað.
Ég var að miklu leyti alinn upp
hjá þér og afa, í Löngumýri 22, þar
sem mér hefur hér um bil alltaf liðið
svo vel, þökk sé ykkur. Þegar eitt-
hvað bjátaði á, t.d. þegar ég meiddi
mig, varst þú til staðar og huggaðir
mig, og þá varð allt gott aftur.
Þú hefur gert svo margt fyrir
mig að það væri móðgun við þig að
reyna að telja það upp hér, það
finnst mér allavega. Þó verð ég að
nefna matinn þinn, sem ég tæki
hvenær sem er fram yfir fínustu
veitingahús heimsins. Ekki bara
vegna þess hve góður hann var,
heldur líka vegna þess, að hann var
borinn fram með svo mikilli ást og
umhyggju í hvert sinn.
Ég vildi að ég hefði gert meira
fyrir þig, en það sem blindaði mig
var hve lítið þurfti til að gleðja þig,
þú varst þakklát fyrir hvert smá-
ræði sem ég gerði.
Ef það mætti segja að eitthvað
hefði einkennt þig, þá var það það,
að þú hugsaðir alltaf fyrst um aðra.
Þannig minnist ég þín.
Mér finnst ég heppinn að hafa átt
þig fyrir ömmu, og ég sakna þín svo
mikið. Ég reyni að hugga mig við
orðin þín frá í haust þegar þú sagðir
að þú yrðir hjá mér í huganum, því
þú ert það. Takk fyrir allt sem þú
hefur gefið mér.
Smári Rafn.
Nú er baráttu Sollýar við erfiðan
sjúkdóm lokið. Ég leyfi mér að líta
svo á að Sollý hafi á vissan hátt far-
ið með sigur af hólmi, þótt andstæð-
ingurinn hafi vissulega knésett
hana. Hún gafst ekki upp fyrir hon-
um, heldur tók því sem að höndum
bar með æðruleysi þess sem veit að
óumflýjanleg örlög manneskjunnar
hér á jörðu eru ekki endalok tilver-
unnar.
Ég minnist heimsókna í Löngu-
mýri frá bernskuárum. Í minning-
unni stendur uppúr sú tilfinning að
þar væru alltaf allir glaðir og ég
man líka að stundum fór ég allt að
því hjá mér yfir móttökunum! Svo
voru þær hlýjar og innilegar. Á
myndinni sem ég hef í kollinum af
fjölskyldunni er Sollý ekki fremst,
heldur eiginlega eins og pínulítið í
miðjunni og bakvið, svolítið fyrir of-
an aðra fjölskyldumeðlimi. Og alltaf
brosandi! Þessi minningarmynd
held ég lýsi því hvernig hún rækti
móðurhlutverkið frá mínum bæjar-
dyrum séð. Alltaf nálæg og til taks,
en aldrei í forgrunni. Og alltaf bros-
andi!! (Ég hef hingað til ekki kynnst
fjölskyldu sem brosir eins mikið og
innilega og Löngumýrarfólkið.) Ég
hitti Sollý nokkrum sinnum eftir að
hún veiktist og alltaf var brosið á
SÓLVEIG
JÓNSDÓTTIR
✝ Sólveig Jónsdótt-ir fæddist á Sæ-
bóli í Aðalvík 18.
ágúst 1932. Hún lést
á heimili sínu á Ak-
ureyri 9. mars síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Möðruvöllum í Hörg-
árdal 16. mars.
sínum stað. Aðspurð
hafði hún það alltaf
gott og sýndi meiri
áhuga á að tala um
annarra hagi og líðan.
Spurði sérstaklega um
börnin mín, hvernig
þeim gengi, hvort þau
væru frísk og svo
framvegis og hafði
greinilega raunveru-
legan áhuga á því, en
spurði ekki bara fyrir
kurteisissakir.
Ingvi náfrændi
minn. Þú átt góða
konu. Ég segi „átt“ en
ekki „áttir“, því ég hef þá trú að
ástvinir séu bundnir órjúfanlegum
böndum og að dauðinn sé aðeins
tímabundinn aðskilnaður. Tíma-
bundinn en alls ekki auðveldur. Ég
þekki þig sem afar tilfinningaríkan
mann og veit að sársaukinn ristir
djúpt. Ég veit líka, eða tel mig vita,
að „lagið er ekki búið“! Það eru
bara kaflaskil. Hrynjandin á eftir að
stíga aftur og söngurinn að hljóma.
Elsku frændur og frænkur. Ég
hugsa mikið til ykkar og held ég
skynji brot af líðan ykkar á þessari
erfiðu kveðjustund. Eiki bróðir í
Noregi biður fyrir hjartanlegar
samúðarkveðjur. Lára sömuleiðis
og Gísli og Þórdís biðja að heilsa.
Börnin þekktu Sollý lítið og hefði ég
gjarnan viljað að þau hefðu fengið
að kynnast henni betur. Ég hef hér
að ofan þrástagast á brosi Sollýar
og til marks um hvað bros skiptir
miklu máli í samskiptum okkar
mannanna tel ég vera að Þórdís
man eftir Sollý sem; „já, konan sem
amma var að heimsækja á spítal-
ann“. Og svo með spurnartón: „Hún
brosti þó hún væri veik!“
Guð gefi ykkur styrk.
Haukur Hauksson.
Kær frænka mín er dáin eftir
stutt en erfið veikindi.
Í mínum huga hefur Sollý alltaf
verið eins og engill, tákn hins góða
sem geislar af. Þegar ég fór í sveit
norður í land sem unglingur var
sjálfsagt að banka upp á hjá
frænku. „Ertu komin, elskan mín,“
sagði hún. Þá tók á móti mér grönn
og falleg kona, píreygð og brosandi,
með svo hlýtt og innilegt faðmlag
og klapp á kinn, að það er brennt
inn í minninguna sem eitt af því
besta sem ég hef upplifað. Það var
ekki nema sjálfsagt að taka á móti
mér þó að húsið væri fullt af börn-
um, en Sollý og Ingvi eignuðust
átta börn. Minningarnar frá þeim
stundum sem ég dvaldi á Löngu-
mýri eru litaðar af góðmennsku,
gleði og söng, og alltaf hafa móttök-
urnar verið jafn innilegar hjá þeim
hjónum.
Ég þakkir færi því nú skilja leiðir.
Þigg þú litla gjöf úr hendi mér.
Ég bið að þínir vegir verði greiðir
ég veit að ég mun aldrei gleyma þér.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Minningin um góða og hjarta-
hlýja konu mun lifa að eilífu. Góður
guð styrki ástvini hennar í sorginni.
Elinóra Inga.
Alltaf kemur dauðinn óvænt,
jafnvel þótt alla gruni að stundin
nálgast.
Ég talaði í síma við Sollý viku
fyrir andlát hennar. Rósemi og
jafnvægi einkenndu tal hennar þá
eins og alltaf frá upphafi veikinda.
Hún sýndi ótrúlegan styrk þegar
hún var spurð um líðan, alltaf já-
kvæð og þakklæti til alls og allra
streymdi frá henni.
– Þakklæti –. Já, það er voldugt
hugarástand sem byggir upp, fyrst
og fremst þann sem ræktar það, en
gleður jafnframt alla sem hann um-
gangast.
Flest heilbrigt fólk sýnir þeim
þakklæti sem gera því gott. En þeg-
ar dauðvona sjúklingur er fær um
að brosa og þakka sjálfsagða um-
hyggju, fer maður að íhuga og spyr:
Hvaðan kemur sá styrkur sem gerir
þetta fært?
Reynsla mín af sjúklingum við
þessar aðstæður er sú að undir-
staðan sé djúp trúarvissa hins
sjúka. Hún er ekki alltaf mest hjá
þeim sem hæst hrópar. Hún kemur
fram í daglegu fari manna og
blómstrar þegar syrtir í álinn og
þörfin er mest.
Við Sollý höfum þekkst í meira
en hálfa öld. Eiginmenn okkar voru
systkinasynir í báðar ættir. Þegar
við fjögur vorum saman á manna-
mótum spurðu margir hvort við
værum systur en sáu ekki svipmót
frændanna. Þetta fannst okkur kát-
legt.
Við Sollý fórum ungar að fjölga
mannkyninu og var ekki laust við að
tíðar barneignir vektu umtal. Þær
voru ekki „í tísku“. Við kærðum
okkur kollóttar og nutum af alhug
samvista við gimsteinana okkar. Ég
var úr leik eftir 5 börn en Sollý og
Ingvi eignuðust 6 dætur og 2 syni
sem voru yngstir. Þessi 8 börn nutu
öryggis og ástríkis foreldra, en líka
lengi vel afa og ömmu sem bjuggu
skammt frá á Akureyri. Góð heimili
eru hornsteinar þjóðfélagsins og
skila því nýtum þegnum. Ekki veitir
af. Íslenska þjóðin er fámenn og
hver einstaklingur mikils virði.
Tónlist setti mikinn svip á fjöl-
skyldulífið. Ingvi spilaði á harmon-
iku og píanó og mikið var sungið og
spilað. Jóhann Ó. Haraldsson tón-
skáld, faðir Ingva var óþreytandi að
láta systurnar syngja en lést of
snemma til þess að bræðurnir
fengju að njóta hans. Þær systur
sungu víða við gítarundirleik Þor-
bjargar elstu systurinnar og for-
eldrarnir studdu þær í hvívetna.
Þau hjón sóttu tónleika hvenær sem
færi gafst og Ingvi hefur sungið í
karlakór í hálfa öld. Þó að Sollý
tæki ekki þátt í kórstarfi var tónlist
henni í blóð borin og hún naut
hennar af alhug.
Hálft ár er síðan ský dró fyrir
sólu og ljóst var að illkynja sjúk-
dómur hrjáði Sollý. Hún tók því
með þvílíku æðruleysi og yfirvegun
að undrun sætti. Starfsstúlka á
Sjúkrahóteli Rauða krossins hafði
orð á því við mig hve dásamlegt
væri að sjá samstöðu þeirra hjóna í
baráttunni og hve ótrauður Ingvi
legði sig í líma við aðhlynningu
konu sinnar, þó eigi gengi hann
sjálfur heill til skógar. Ég hef hug-
boð um að Sollý myndi samþykkja
að gera eftirfarandi vers úr sálmi
Stefáns Thorarensen að sínum:
Ég lifi nú þegar í Drottni í dag,
ég dey svo að erfi ég lífið,
ég ferðast mót eilífum unaðarhag.
Hví er þá mín sál ei með gleðibrag?
Ég á þegar eilífa lífið.
Guð blessi minningu mætrar
konu.
Þórný Þórarinsdóttir.
Fyrir tíma tölvanna voru fjöl-
skyldualbúmin börnum löngum vin-
sæl afþreying.
Tímunum saman var hægt að
sitja við gömul albúm, virða fyrir
sér myndir af fólki eða stöðum sem
maður ýmist þekkti eða ekki.
Meðal slíkra mynda í einu af al-
búmum foreldra minna var mynd af
tveimur stelpum. Aðra stelpuna
þekkti ég, Mörtu yngri systur hans
pabba. Hina þekkti ég hins vegar
ekki. Hún var lítil, svona tveggja til
þriggja ára, í fínum dökkum kjól
með hvítum kraga, bústnar kinnar
með kolsvart hár að því er virtist og
grafalvarlegum augum horfði hún á
ljósmyndarann. Og svo var hún svo
dökk að ég var sannfærð um að hún
væri frá útlöndum. Ég var búin að
spá mikið í þessa stelpu áður en ég
spurði pabba minn hver hún væri.
Jú, þetta var hún Sollý, frænka
hans. Myndina hafði hann tekið á
Langeyri í Álftafirði sumarið 1934,
en þá dvaldi Sollý hjá föðursystur
sinni, Ingveldi ömmu minni, og fjöl-
skyldu hennar um tíma.
Seinna sagði ég Sollý frá þessari
mynd og hversu hugleikin hún hafði
verið mér og við ræddum um dvöl
hennar hjá ömmu og fjölskyldu
hennar á Langeyrinni þetta sumar.
Sollý litla var komin langt að, eða
alla leið úr Aðalvík vestur, þar sem
hún átti heima á Læk, „óðali feðr-
anna“. Eflaust hafa það verið mikil
umskipti fyrir litla stúlku á þessum
tíma að þurfa að fara svo langt að
heiman og ekki veit ég hversu vel
hún þekkti þetta skyldfólk sitt fyrir,
og kannski er þar skýring á alvar-
legum svip litlu stúlkunnar á mynd-
inni. Pabbi minn var fimmtán árum
eldri og Sollý hafði gaman af að
rifja upp samskipti þeirra. „Hann
Hermann hafði nú gaman af að
stríða mér,“ sagði hún og brosti, –
en bætti svo við: „En hann var allt-
af góður við mig,“ og svo hló hún
sínum smitandi hlátri.
Það er þessi smitandi hlátur sem
var svo einkennandi fyrir hana
Sollý.
Hlý, grönn, brosmild, með blik í
auga. Og svo þetta dökka yfirbragð
sem svo margir Aðalvíkingar bera.
Hún var ekki stór kona, hún frænka
mín, í líkamlegu tilliti, en hún var
þeim mun stærri persóna og fáa
þekki ég með betri nærveru en
hana.
Sollý hitti ég í fyrsta skipti þegar
ég var líklega fjórtán ára, þá í sum-
arvinnu í apótekinu á Ísafirði. Þar
kom inn hópur fólks, kórfélagar frá
Akureyri á leið til Bolungarvíkur að
halda þar tónleika. Hópurinn kaus
að fara siglandi þangað og nokkur
úr hópnum komu í apótekið að
kaupa sjóveikitöflur. Þá spurði ein
konan mig brosandi hvort ég væri
dóttir Hermanns. Þessi spurning úr
þessum ókunna hópi kom mér á
óvart. Þar var þá komin Sollý,
frænka mín úr Aðalvík.
Næst hittumst við á Akureyri
nokkrum árum síðar, en þá var ég
komin í MA. Ég hef stundum sagt
við dætur Sollýjar að mamma
þeirra hafi þá bjargað lífi mínu, það
var sama hvenær ég kom í Löngu-
mýri 22, alltaf var mér tekið af
sömu hlýjunni af þeim Sollý, Ingva
og frænkum mínum og þau æv-
inlega tilbúin að leysa allan minn
vanda. Gilti þá einu hvort mig vant-
aði „bara“ umhyggju, svefnpoka eða
skíði fyrir skálaferðina. Það var
ekki fyrr en löngu seinna að ég hug-
leiddi í alvöru aðstæður þeirra á
þessum árum, ungra hjóna á kafi í
lífsbaráttunni. Og öll þessi börn!
Eflaust hefur Sollý, þessi grann-
vaxna og fíngerða kona, oft þurft að
leggja hart að sér og átt langan
vinnudag. En aldrei fann ég það.
Það var bara eins og að koma heim
að koma í Löngumýrina.
Við María Björk höfum raunar
augljósa skýringu á þessari seiglu,
og það náttúrlega Aðalvíkurþrá-
inn … og svo þessi ótrúlega létta
lund, sama á hverju gekk.
Það duldist ekki neinum sem
þekkti Sollý að átthagarnir voru
henni afar kærir. Þau Ingvi fóru í
Aðalvík eins oft og því varð við
komið, og þar eiga þau Sollý og
systkini hennar bústað á Læk. Mér
er minnisstætt þegar María Björk
sagði mér frá því þegar hún fór í
fyrsta skipti með mömmu sinni til
Aðalvíkur. „Þá kynntist ég alveg
nýrri hlið á henni mömmu, hún naut
sín svo vel og það geislaði af henni.“
Ég held virkilega að hún Sollý hafi
haft Aðalvíkina í blóðinu, og eflaust
hefur Aðalvíkurþráinn oft bjargað
henni í lífsbaráttunni, ekki síst nú í
snarpri og stuttri baráttu hennar
við veikindin sem hún þó varð að
lúta í lægra haldi fyrir.
Hún var börnum sínum öllum og
barnabörnunum einstök móðir og
þau voru þess umkomin að endur-
gjalda henni það þegar hún þurfti á
þeim að halda nú í lokin.
Ég bið Guð að geyma Sollý
frænku mína og þakka einstaka
hugulsemi og hlýju við mig og mína.
Við Árni, Áslaug, Ragnar Páll og
Björn Magnús sendum Ingva og
fjölskyldunni einlægar samúðar-
kveðjur. Megi ljúfar minningar vera
þeim styrkur.
Ég leyfi mér að kveðja hana með
þessu ljóði Hannesar Péturssonar:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
Ásdís Hermannsdóttir (Addý).