Vísir - 02.05.1980, Blaðsíða 15
Föstudagur 2. mal 1980
19
G.uðriöur Guðmundsdóttir hefur unnið hjá Sanitas h.f. I 24 ár.
Guðríður Guðmundsdóttir:
„Ég hef ekki keypt mér
kápu í tuttugu ár”
A kaffistofu Sanitas h.f.
hittum við Guðríöi Guðmunds-
dóttur. Hún hefur unnið I 24 ár
hjá fyrirtækinu og er i hæsta
Iðjutaxta, hefur kr. 288.313 á
mánuði. NUna er tekið uppundir
50 þUsund af henni mánaðarlega
upp i opinber gjöld og annar frá-
dráttur, lifeyrissjóður og
félagsgjöldog ef til vill fleira, er
um 14 þUsund á mánuði. „En
það sem bjargar mér,” segir
Guðriður, ,,er að ég hef fastan
einn næturvinnutlma á dag. Ég
kem klukkutima á undan öðrum
til vinnu, til að undirbUa dags-
verkiö og fyrir það fæ ég nUna
um 60 þUsund á mánuði.” Með
öðrum orðum, frádrátturinn og
yfirvinnan jafnast nokkurn veg-
inn Ut.
Hvernig gengur svo að lifa af
laununum? „Maður kemst af,”
segir Guðriður. A heimilinu hjá
henni er öldruð móðir hennar og
þær eru bara tvær I heimilinu.
Aöur voru bæði foreldrar henn-
ar og tengdaforeldrar á heimil-
inu. Þegar hUn missti manninn
árið 1946, voru dæturnar tvær
ungar. Slðan hefur hUn veriö
fyrirvinna heimilisins. NU eru
dætumar giftar og farnar og
eins og fyrr sagöi eru mæðg-
urnar tvær eftir.
Guðriður gat eignast IbUð og
hUn á gamlan lltinn bil og lita-
sjónvarp. Þann hluta ellistyrks
móður sinnar, sem rennur til
heimilisins leggur hUn i sér-
stakan sjóð og fyrir hann fer hUn
til sólarlanda einu sinni á ári,
hefur gert það siðustu fjögur ár.
„Það er mitt bió og böll, ég
skemmti mér ekkert annað,”
segir Guðríður.
HUn segir lika að það hjálpi
sér mikið, að hUn sé svo heppin
að sér passi föt af stelpunum
slnum og flest sln föt fái hUn frá
þeim og svo saumar hUn llka á
sjálfa sig. „Ég hef ekki keypt
mér kápu I tuttugu ár,” segir
Guðriður Guðmundsdóttir að
lokum. ■
—SV.
Jónina Halldórsdötlir:
HQSNÆBISLAUS med
TVÖ BðRN OG 263
ÞQSUND Á MANUÐI
I Málning h.f. i Kópavogi
vinnur Jónina Halldórsdóttir.
HUn er nýkomin til landsins með
tvö börn sin, tveggja og tæplega
fimm ára gömul. HUn var gift,
Islenskum námsmanni I Þýska-
landi, en þau skildu og nU er hUn
komin heim aftur. Aður en hUn
gifti sig vann hUn i Málningu og
þess vegna lendir hUn ekki I
lægsta launaflokki, hUn hefur
263.200krónur á mánuði. Ekkert
annað, engin yfirvinna, engin
yfirborgun, ekkert vaktaálag og
engin ákvæöisvinna.
Er hægt að lifa af þessu, fyrir
móður meötvöbörn? Jónina veit
það ekki enn, það eru aðeins
tveir mánuöir slöan hUn kom og
hUn er ekki bUin að vinna nema i
einn mánuð. Henni hefur ekki
tekist aö fá IbUð ennþá, þrátt
fyrir að ýmsir reyni að aðstoða
hana viö það. HUn býr hjá
systur sinni og borgar henni 30
þUsund I hUsaleigu og þær
leggja sin 20 þUsundin hvor á
viku i matarsjóð.
Börnin eru hjá dagmömmu á
meöan Jónina er i vinnu. Það
kostar 205 þUsund krónur á
mánuöi. Félagsmálastofnun
endurgreiðir helminginn af þvi
og meðlag og mæðralaun dekka
hinn helminginn.
Enn sem komið er þarf Jónina
ekki að borga opinber gjöld og
þarf sennilega ekki að gera þaö
meðan tekjurnar eru ekki meiri
en þetta, og börnin eru enn ung,
en samt liggur ekki I augum
uppi hvernig hUn kemst af meö
þessi laun. Það verður að
minnsta kosti enginn afgangur
til að leika sér fyrir. En hvernig
er þaö annars meö skemmtana-
lifið? Ungt fóik þarf aö geta
skemmt sér, ekki síður en það
eldra. „Ég fer ekkert Ut, ég hef
tvisvar farið á bingó og einu
sinni I bió”, segir Jónina og það
er allt skemmtanalifið hjá henni
siðan hUn kom heim.
sv
Guðbjörg Sveinbjörnsdðttir:
TrUnaöarmaöur Iðju I Hamp-
iðjunni heitir Guðbjörg Svein-
björnsdóttir, ung einhleyp
móðir meö eitt barn. Miðaö við
verksmiðjufólk hefur hUn býsna
þokkaleg laun, kr. 304.000 á
mánuði og auk þess kemur hUn
eina helgi I mánuði og ræstir I
vinnusalnum og fær fyrir .það
um 38000 krónui;.
Það er aldeilis meö ólíkindum
hvað sumt fólk getur gert mikið
fyrir litiö af peningum. Guð-
björg fest kaup I IbUð I Verka-
mannabUstööum með vinkonu
sinni og er að borga af lánunum.
NUna i mai á hUn að borga 460
þUsund krónur og hefur það
svona nokkurn veginn tilbUið.
En nU vill vinkonan selja og ef
Guöbjörg getur ekki keypt
hennar hlut, verður hUn að selja
lika.
Guðbjörg er alls ekki vonlaus
um að geta keypt hlut vinkon-
unnar og I þeim tilgangi er hUn
að leggja inn fyrir spariláni,
hUn leggur inn 125 þUsund á
mánuði. Hvernig hUn getur séð
af svo miklu af launum sinum
mánaðarlega er erfitt að skilja,
þvi hUn þarf aö borga opinber
gjöld eins og aörir.
Við spyrjum hvernig henni lit-
ist á skattalækkunarhugmynd-
irnar, sem nU er rætt um og hUn
segir: JU, þaö kæmi sjálfsagt að
einhverju gagni.
Hvað með öryggi, þegar hUn
hefur svona stifar greiðslur?
Guðbjörg við eina vélina I Hampiðjunni
„Það má ekkert Utaf bera. Ég verð aö vera hjá þvi, fæ ég
held kaupi i 14 daga ef ég veikist ekkert”.
sjálf, en ef barnið veikist og ég SV
„Það má ekkert
útaf
öera”
Jónlna Haildórsdóttir t.v. og Guðmunda Oddsdóttir viö vinnu sina I Málning h.f.
Guðmunda Oddsdóttir:
„Ætli beim fyndist ekki svigrúmið
litið. ef Deír ættu að lifa af
laununum okkar”
„Þeir vilja allt fyrir okkur
gera, það vantar nU ekki”, sagði
Guðmunda Oddsdóttir I Málning
h.f., „það er bara ekki svigrUm
til að gera neitt. Hvaö skyldu
þeir vera bUnir að segja þetta
oft, blessaðir. Ætli þeim fyndist
ekki svigrUmið litiö ef þeir ættu
að lifa af laununum okkar”.
Guðmunda fullvissaði okkur
um að þaö væru margir laun-
þegar á lægstu launum, þótt i
mörgum tilfellum væri þaö fólk
I hjUskap, þar sem bæöi vinna
Uti og komist þvf vel af.
„Ég hef enga trU á þessum
skattalækkunum, sem þeir eru
að tala um, þær nýtast okkur
láglaunafólki litið, en komdu þvi
til þeirra að okkur gæti munað
mikiö um ef þeir felldu niður
söluskattinn af rafmagni og hita
og öðru sllku”.
SV
!