Vísir - 17.05.1980, Blaðsíða 4

Laugardagur 17. mal 1980
4
FANGINN I KLl
vinnslu flkniefna. Það var fram-
leiðsla hans sem hafði orðið til
þessaö „The French Connection”
komst á laggirnar með 400 kilóa
mánaöarframleiðslu
Hann lét taka á leigu fyrir sig
hús á hásléttunni I Provence,
„Villa Suzanne”. Þar var útsýni
til allra átta, svo ekki var hætta á
að komið yrði aö honum
óvörum. Skammt frá húsinu rann
lltil tær á, Huveaune, sem var
þekkt fyrir hið tæra vatn. Þetta
vatn var einmitt I þeim gæða-
flokki, sem hentaöi til framleiðslu
heróins af allra bestu gerð, það er
að segja heróins, sem myndi selj-
ast á himinháu verði.
Fyrst eftir aö Cesari var aftur
kominn á kreik var hann mjög
varkár I vali á vinum. Hann lét
sér nægja að endurnýja kunn-
ingsskapinn við eiganda Banon-
barsins I Marseille, Jacques
Masia, sem var viöriðinn eitur-
lyfjaverslun og tvo eiturlyfjasala,
annan franskan, hinn Italskan.
Morin, yfirmaöur frönsku
rannsóknarlögreglunnar vissi að
Cesari haföi verið látinn laus og
dvaldist I Marseille. Hann reyndi
að hafa uppi á Cesari þvl honum
lék hugur á að vita hvort hann
væri tekinn til við sína fyrri iðju.
Þrátt fyrir að miklum tlma og
fjármunum væri eytt I leitina
kom allt fyrir ekki, það var eins
og jörðin hefði gleypt hann.
Fljótlega fóru aö berast um
fregnir frá fikniefnalögreglunni I
Bandarikjunum og á Italiu að á
markaðinn væri komið heróin i
svo háum gæöaflokki að með ólik-
indum væri. Þar með var grun-
urinn oröinn að fullvissu „Flkni-
efnakóngurinn” var aftur sestur i
hásæti sitt. Nú var ekki lengur
verið að horfa I kostnaöinn eða
mannafla allt skyldi lagt I söl-
urnar til þess aö hafa upp á
„Monsieur Jo”.
Árin liðu og ekkert gerðist,
1970, 1971, og enn stóð lögreglan i
sömu sporum, engu nær. 1 Banda-
rlkjunum jukust óánægjuradd-
irnar vegna sleifarlags frönsku
Joseph Cesari, da han btev an-
holdt ferste gang - i 1984, hvor
han fik syv árs faengse!
Joseph Cesari, þegar hann
Ivar handtekinn, i fyfsta
inn 1964 og dæmdur i sjö
ra fangelsi.
Maður kemur gangandi hægum
skrefum inn á bar I Marseille I
Frakklandi. Þar inni sitja nokkrir
gestir og spila teningaspil. Bar-
þjónninn er i óöa önn aö fægja
glös og ber þau af og til upp að
ljósinu til þess að athuga hvernig
tilhafi tekist. Hann leggur frá sér
glasiö og virðir komumann fyrir
sér. Hann er ekki I nokkrum vafa
um að hér sé kominn fíkniefna-
neytandi.
„Er Jules við?”
„Hvaða Jules?”
„Jules stundvisi.”
Barþjónninn gýtur auguunum i
átttilklukku sem hangir á veggn-
um viöhliðina á barnum.” Hún er
orðin 12”, segir hann og lltur I átt
til teningaspilaranna. Flkniefna-
neytandinn kinkar kolli. Hann
veit hvað það þýðir, verðið er 1200
frankar.
Barþjónninn gengur að
slmanum og velur númer en gætir
þess jatnframt vandlega að við-
tungumál veraldar. Auövitað var
fjöldi annarra manna sem
tengdist „Franska sambandinu”,
en þegar Cesari var allur þá var
„sambandiö” það einnig. Það var
„Monsieur Jo” sjálfur sem skrif-
aði lokakafla „The French Conn-
ection”.
Arið 1964 haföi Cesari hug á þvi
að draga sig I hlé. Hann bjó i
hamingjusömu hjónabandi með
eiginkonu sinni Renée. Þau áttu
tvö börn, bjuggu á óöalssetri og
þvi fylgdi glfurlegt landflæmi.
Cesari bar sig llka á allan hátt
eins og sönnum óðalsbónda
sæmir. A setrinu var fjöldi þjón-
ustufólks, röö einkabifreiða, risa-
sundlaug, tennisvellir og allt sem
hugurinn girntist.
En hvaðan kom óðalsbóndanum
allur þessi auður? Það var spurn-
ing sem nágrannar hans spurðu
bæði sjálfa sig og aðra.
Brátt kom aö þvi aö lögreglan
fór einnig aö velta þessari spurn-
hinar glfurlegu tekjur fíkniefna-
sala að niðurstaða reiknisdæmis
Cesari var: Aöeins örfáar vikur.
Áður en þessar örfáu vikur voru
liðnar áttu sér örlagarlk atvik
stað.
Cesari var viö vinnu slna I Clos
St. Antoine þegar hann heyrði
skyndilega skothvell. Hann hljóp I
átttilútidyranna um leið og barið
var harkalega á þær. Úti fyrir
dyrunum var hrópaö: „Vinur
minn hefur orðiið fyrir voðaskoti,
leyfið mér að komast I sima svo
ég geti hringt eftir aðstoö.
Cesari lauk upp dyrunum og sá
tvo menn standa þar. Báðir voru
búnir til veiða og sögðu að félagi
þeirra lægi særður þar skammt
frá og yrði að komast undireins á
sjúkrahús. Maðurinn sem hafði
bariö að dyrum var Chaminadas
yfirmaður I frönsku flkniefnalög-
reglunni. Hann ruddist nú inn I
tilraunastofuna með byssu á lofti
og á eftir honum kom hinn „veiði-
Hér gefur aö líta annars konar „ Franskt samband". Myndin er tekin er franskir og
amerískir fíkniefnalögregiumenn bera saman bækur sínar.
skiptavinurinn sjái þaö ekki
Eftir örstutt samtal snýr hann sér
að viðskiptavininum og segir:
„Þegar þú gengur héðan út þá
gengur þú til vinstri. Þegar þú
kemur aö þriöju gatnamótum
verður haft samband við þig.”
Viöskiptavinurinn flýtir sér á
mðtsstaöinn og blður átekta.
Miðaldra maður ávarpar hann:
„Nei, er þetta ekki Júlli, Júlli
stundvisi?” Maöurinn kinkar
ákaft kolli og örfáum mlnútum
slöarer hannoröinn 1200 frönkum
fátækari, en hefur aftur á móti I
höndunum það sem honum finnst
fullkomlega peninganna virði,
heroln.
Fíkniefnaneytandinn hefur oft
átt slik viðskipti áöur á götum
Marseille, en þetta er þó örugg-
lega i fyrsta skipti sem hann
kaupir eiturlyf af yfirmanni i
frönsku rannsóknarlögreglunni.
„Júlli stundvlsi” er einn af hópi
franskra lögreglumanna, sem
vinnur að þvl að svipta hulunni af
eiturlyfjahring sem gengur undir
nafninu „The French Connecti-
on” eða „Franska sambandið”.
Aöferöin sem lögreglan notar er I
þvl fólgin aö koma lögreglu-
mönnum til starfa I dreifingar- og
sölukerfi eiturlyfjamarkaðsins i
Marseille og reyna á þann hátt að
að komast að þvl hvaðan flkni-
efnin koma.
Þessir atburðir sem hér frá
greinir áttu sér staö snemma árs
1972, en litum nú nokkur ár aftur i
tlmann.
„Monsieur Jo” réttu nafni
Joseph Cesari var færasti efna-
fræðingur sem nokkurn tima
hefur lagt fyrir sig fullvinnslu
flkniefna. Manna á meðal gekk
hann undir nafninu „Flkniefna-
kóngurinn”.
Þaö var aö mestu leyti fyrii;
hans tilverknaö að Marseille varð
miöstöð flkniefnaverslunar
heimsins og aö heitiö „The Conn-
ection” var tekiö óþýtt inn I öll
ingu fyrir sér. Við nánari eítir-
grennslan komust lögreglumenn
að þvl aö Cesari fór oft að
heiman, að kvöldlagi, en hvert
ferðinni var heitiö vissi enginn.
Lögreglan fór nú aö gefa honum
gætur, I von um að verða einhvers
vlsari. En Cesari nýtti vel bila-
kost heimilisins og notaði aldrei
sömu bifreiöina tvær ferðir I röð,
fór fáfarnar slóðir og lagöi nýja
ferðaáætlun hverju sinni, en
áfangastaðurinn var ávallt sá
sami. A þennan hátt tókst Cesari
að snúa á lögregluna i heilt ár þótt
reynt væri að veita honum eftir-
för hvenær sem hann yfirgaf
óðalssetrið. Að lokum hafði lög-
reglan þó uppi á staðnum. Það
var bóndabær I Clos St. Antoine.
Á bænum hafði Cesari komið
sér upp tilraunastofu og þar fór
fikniefnavinnslan fram. Vinnslan
tók tvo sólarhringa hverju sinni
og fylgdi henni mikil áhætta. Ef
hitastigiö var of lágt var fram-
leiöslan ónýt, en ef þaö aftur á
móti var of hátt gat orðiö gifurleg
sprenging. Það var ekki nóg að
nota hitamæli til þess að fylgjast
með þróuninni heldur þurfti að
gerþekkja efnaferlin sem áttu sér
stað og hafa næma tilfinningu
fyrir efninu. Þessum kostum var
Cesari búinn I rlkum mæli. Ung
hjón sem bjuggu á bænum
aðstoöuðu hann við vinnsluna, en
gátu ekkert gert upp á eigin
spýtur. Cesari var snillingurinn.
Sumarið 1964 settist Cesari
niður og tók til við að reikna út
hversu mikiö magn flkniefna
hann þyrfti að vinna til þess aö
geta sest I helgan stein það sem
eftir væri ævinnar.
Það gefur nokkra vlsbendingu
um verölag á eiturlyfjum og
maöurinn”. Samtimis gáfu þeir
lögreglumönnum þeim sem um-
kringt höfðu bygginguna merki
um að sækja fram. Afraksturinn
af húsleitinni sem fylgdi i kjöl-
fariö var yfir eitt hundrað kiló af
óunnu og 250 grömm af fullunnu
heróíni.
Eins og Cesari hafði dreymt
kom hann til meö að setjast i
„stein” en ekki alveg þann sem
hann hafði hugsaö sér, heldur
Baumettefangelsiö I Marseille.
Hann fékk sjö ára dóm og var þar
að auki geröur gjaldþrota þar
sem eigur hans voru gerðar upp-
tækar og honum var gert að
greiöa glfurlegar sektir fyrir
skattsvik og tollsvik vegna inn-
flutnings á hráefnum.
Á meðan Cesari afplánaði dóm-
inn ól mafian önn fyrir fjölskyldu
hans. Hér var ekki um neina góð-
gerðarstarfsemi að ræða heldur
lán sem ætlast var til aö Cesari
endurgreiddi þegar hann hefði
endurheimt frelsi sitt.
Sú stund rann upp 1970. Cesari
byrjaöi á þvl að fara I langt ferða-
lag með fjölskyldu sina. Kostn-
aöinn viö ferðina greiddi mafían.
Það hefur ávallt verið til siðs aö
þegar einhver „vinur vinanna”
kemur aftur út I dagsljósiö þá
hefur hann verið þögull sem
gröfin og ekki ljóstrað upp um
„vinina”. Ahugi Cesaris beindist
allur að þvi aö geta hafið störf aö
nýju svo hann gæti greitt skuld
sina og haldið til Suöur-Amerlku
þar sem hann vissi að óhemju
auður beið hans. Þvl að hvergi i
veröldinni fannst jafningi hans I
sérstœð sakamaL