Vísir - 29.05.1980, Blaðsíða 16

WÍSIR
Fimmtudagur 29. mai 1980.
Umsjón:
Magdaiena
Schram
Snorri Sturluson (Sigurður Hallmarsson) veitir leikstjóranum,
Þráni Bertelssyni, allra náöarsamlegast áheyrn...
Búningarnir eru hinir skrautlegustu og fylgja með ýmsir skartgrip-
ir. Talið er að skraut það sem hér er verið að hengja á Kristbjörgu
Kjeid sé milijóna virði.
Snorra-kvikmyndin komin á rekspðl:
Tðkur hafnar í Saltvík
1 öndvegi sat Snorri Sturlu-
son. Á sveimi þar um kring
mátti sjá konu hans og dóttur,
synina Jón Murt og órækju, auk
þess aðskiljanlega vigamenn,
húskarla og griðkonur. Ein-
hvers staðar var lika biskupinn i
Skálholti í visitasiu. Við vorum i
Valhöll, búð Snorra á Þingvöll-
um árið 1229 en ekki nema i
þykjustunni þvi þarna var verið
að taka upp kvikmynd.
Kvikmyndataka á myndinni
margfrægu um Snorra er nú
hafin. Inniatriðin verða tekin
uppi Saltvik en einmitt þar hafði
Snorrabúð verið reist. Stór og
mikil hlaða hefur verið innrétt-
uð sem stúdió og þar munu, áð-
ur en lýkur, hafa risið alls konar
vistarverur, jafnt kóngshallir
sem kotbýli.
Úti-atriði myndarinnar verða
siðan tekin hér og þar um landið
og verður taka sumra þeirra að
biða haustsins en að öðru leyti
er stefnt að þvi að ljúka sem
mestu i sumar.
Eins og skýrt hefur verið frá
er það Sigurður Hallmarsson,
leikari frá Húsavik, sem fær það
erfiða hlutskipti að túlka Snorra
Sturluson en sonur Sigurðar,
Hallmar, leikur Órækju, son
Snorra. Með nokkur önnur
helstu hlutverk fara Kristbjörg
Kjeld sem leikur Hallveigu
Ormsdóttur, Egill Ólafsson sem
leikur Sturlu Sighvatsson, Gisli
Halidórsson sem leikur Sighvat
Sturluson, Hjalti Rögnvaldsson
sem leikur Gissur jarl, Arnar
Jónsson sem leikur Hákon kon-
ung, Helga Jónsdóttir sem leik-
ur Hallberu Snorradóttur og
Arni Blandon sem leikur Jón
Murt. Alls eru hlutverkin rúm-
lega 40.
Valhöll, búðSnorra á Þingvöllum. Snorrisitur I öndvegi en Þráinn Bertelsson leiðbeinir.
Visismyndir: BG.
Hressi-
legur
flutn-
ingur
Sinfóniuhljómsveit íslands
Siðustu reglulegu tónleikar á
þessu vori, i Háskólabiói 22. mai.
Stjórnandi Gilbert I. Levine
Einleikarar Guðný Guðmunds-
dóttir og Unnur Sveinbjarnar-
dóttir
Efnisskrá:
Jón Nordal: Tvisöngur fyrir fiðlu,
viólu og hljómsveit
W.A. Mozart: Konsertsinfónia i
Es-dúr, K. 364
Johs. Brahms: Sinfónia nr. 4 i
e-moll, op. 98
Margt hefur verið frumflutt hér
af íslenskum tónverkum á liðnum
vetri. Sum þeirra höfðu áður ver-
ið frumflutt erlendis, og er það til
marks um það, að islensk tónlist
telst nú fyllilega gjaldgeng á al-
þjóðamarkaði. Þetta hefur raun-
ar verið svo um nokkurt árabil,
þó að heimamenn hér hafi ef til
vill ekki áttað sig á þvi til fulls.
Eitt af þessum verkum er ,,Tvi-
söngur” Jóns Nordals, sem er
saminn að ósk sænskrar tón-
listarstofnunar, Malmö Konsert-
hus, á haustmánuðum 1979 og var
frumfluttur þar i janúar sl. Litill
vafi er á þvi, að búseta tveggja
ágætra islenskra listamanna,
þeirra Einars G. Sveinbjörnsson-
ar og Ingvars Jónassonar, i Svi-
þjóð, hefur ráðið nokkru um þann
búning, sem tónskáldið valdi
verkinu, enda fóru þeir Einar og
Ingvar með einleikshlutverkin,
þegar það var frumflutt.
Hér voru það 2 ungar listakon
ur, sem léku þessi hlutverk og fór-
Teikíist
Jón Þórarins-
son tónskáld
skrifar
st þaö prýöilega úr hendi. Þetta
er ekki átakamikið verk eða
margbrotið á ytra borði, en rikt af
fingerðum blæbrigðum, sem að
hluta til a .m .k. eiga rætur i frjáls-
legri en mjög snjallri úrvinnslu
þeirrar þjóðlegu tónlistarhefðar,
sem geymst hefur I islenska tvi-
söngnum. Þannig virðist mér
þetta verk tengjast með nokkrum
hætti ýmsum eldri verkum Jóns
Nordal, þar sem oft kvað við
þjóðlegan tón, án þess að vitnað
væri til þjóðlaga eða likt eftir
þeim. Þessi tónn er jafnframt
mjög persónulegur og að áliti
undirritaðs áhugaverðari en flest
annað, sem fram hefur komið hér
i nýrri tónsköpun að undanförnu,
að þvi ólöstuðu.
Konsertsinfónia (Sinfonie
concertante) Mozarts er fagurt
verk, sem heyrist of sjaldan, og
gerðu einleikararnir þvi einnig
hin bestu skil.
í báðum fyrrnefndum verkum
agaði stjórnandinn hljómsveitina
til hófstillts undirleiks, eins og
hann hefur áður sýnt að honum er
mjög lagið. En i sinfóniunni eftir
Brahms kom það fram, að hann
er vanur stærri hljómsveitum,
þar sem styrkleikahlutföll hljóð-
færaflokkanna eru eðlileg og ekki
þarf að leika þá sérstöku jafn-
vægislist sem hér er nauðsynleg,
ef besti árangur á að nást.
Blásararnir báru strengina al-
gerlega ofurliði, svo að allur
greinamunur aðalatriða og auka-
atriöa rauk út i veður og vind. En
hressilegur var þessi flutningur
og hefði sjálfsagt verið skemmti-
legur, ef strengjadeild Sinfóniu-
hljómsveitarinnar væri helmingi
öflugri en hún er.
Jón Þórarinsson