Morgunblaðið - 17.04.2002, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. APRÍL 2002 39
Sveinn Tumi Arn-
órsson prentsmiður er
látinn, langt um aldur
fram. Farinn til aust-
ursins eilífa. Ég vil
gjarnan minnast hans
hér með nokkrum orðum. Við
Tumi kynntumst fyrir alvöru, þeg-
ar ég keypti hús í götunni hans,
Teigagrund á Laugarbakka, Mið-
firði, fyrir tæpum tveimur árum.
Þessi gata var gjarnan kölluð
„Munkastræti“, því hér hafa búið
nær eingöngu einsetumenn, eða
þar til „Abbadísin“, þýsk kona
byggði sér lítið hús við enda göt-
unnar.
Okkur Tuma varð vel til vina, en
hann bjó í næsta húsi við mig. Við
heimsóttum hvor annan reglulega
eins og reyndar aðrir vinir hans í
götunni. Fyrir utan að vera góður
leturgerðarmaður var hann frjór í
hugsun og hugmyndaríkur. Við
ræddum oft um vandamál líðandi
stundar, m.a. vanda landsbyggð-
arinnar í atvinnumálum. Sagði
hann mér frá ýmsum hugmyndum
sínum til fjölbreytni í atvinnumál-
um héraðsins, sem hann hafði
reynt að koma á framfæri fyrr á
árum, en ekki hlotið verðugar und-
irtektir samferðarmanna. Nefndi
hann sem dæmi þurrkun þorsk-
hausa, álarækt og framleiðslu bré-
faumslaga, sem hann hafði sér-
stakan áhuga fyrir, en slík
framleiðsla var síðar sett upp í
Reykjavík með góðum árangri.
Þessar neikvæðu undirtektir við
viðleitni hans höfðu greinilega
valdið honum talsverðum von-
brigðum.
Tumi var lífsglaður og fé-
lagslyndur og hittumst við vinir
hans hér með honum oft um helg-
ar á „kránni“ hjá Reginu í Sölu-
skála Laugarbakka við bjórglas og
billiardspil. Tumi var góður maður
SVEINN TUMI
ARNÓRSSON
✝ Sveinn TumiArnórsson fædd-
ist á Sauðárkróki 3.
mars 1949. Hann lést
á heimili sínu á
Laugarbakka í Mið-
firði 9. mars síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Kópa-
vogskirkju 18. mars.
og jákvæður og vildi í
raun ekki vera upp á
kant við nokkurn
mann. Það voru hon-
um margir vinveittir
og trúlega átti hann
enga óvini, en ef til
vill var hann verstur
við sjálfan sig. Hann
fór illa með heilsu
sína og fannst mér
henni hraka í seinni
tíð. Ég mun sakna
hans og hans sérstaka
hláturs á góðri stund.
Tel ég mig tala einnig
fyrir munn vina hans í
götunni og á Laugarbakka.
Blessuð sé minning Sveins
Tuma. Ég votta fjölskyldu hans
dýpstu samúð.
Haraldur V. Haraldsson.
Við ótímabært fráfall Sveins
Tuma Arnórssonar koma í hug
minningar frá margvíslegu sam-
starfi liðinna ára. Tumi, eins og
hann var ávallt kallaður, var lærð-
ur prentari og rak um árabil eigin
prentsmiðju, fyrst á Sæbergi við
Hrútafjörð og síðar á Laugar-
bakka í Miðfirði. Hann þjónaði af
kostgæfni almennri prentþjónustu
í Húnaþingi og víðar, var afar
metnaðarfullur um íslenskt málfar
og smekkmaður í uppsetningu og
frágangi síns handverks.
Tumi var afar framkvæmdamað-
ur og hugmyndaríkur. Saman unn-
um við að nokkrum verkefnum,
m.a. við útgáfu kynningarrita fyrir
Bjartar Nætur og ferðabæklinga.
Um tíma stóðum við ásamt fleir-
um, að útgáfu héraðsblaðs, Flóan-
um, sem því miður varð ekki lang-
lífur. Þá var skoðað í ofan í kjölinn
möguleiki á að koma á fót um-
slagagerð, sem ekki komst í fram-
kvæmd.
Við fráfall Tuma verður skarð
fyrir skildi í samfélagi okkar, hann
var afar ljúfur maður og abbaðist
ekki upp á samferðafólk sitt. Hann
glímdi löngum við Bakkus og sú
glíma reyndi mjög á heilsu hans.
Ég bið Guð að blessa minningu
góðs drengs og veita fjölskyldu
hans huggun í harmi.
Karl Sigurgeirsson.
Látin er Bríet Theó-
dórsdóttir eftir hetju-
lega baráttu við illvígan
sjukdóm, sem hún hafði
barist við nokkur und-
anfarin ár. Í lífinu
skiptist á skin og skúrir, eins og í
náttúrunni. Þar kynnist maður góðu
samferðafólki sem er gefandi á sjálft
sig og sem við fráfall sitt skilur eftir
stórt skarð.
Sagt er að öll él birti upp um síðir,
en með þvi er ekki sagt að allt verði
eins og áður. Bríet var móðir Rósu
æskuvinkonu minnar, en þau vináttu-
bönd hafa staðið eins og kletturinn i
yfir 40 ár. Og með kynnum okkar
Rósu og vináttu komu sjálfkrafa
gagnkvæm tengsl við fjölskyldur
okkar beggja.
Ósjálfrátt hvarflar hugurinn til
baka þegar manni er tilkynnt andlát
vinar. Bríet var myndarleg kona,
heilsteyptur persónuleiki, með prúð-
mannlega framkomu i garð sam-
ferðafólks. Hún hafði létta og glaða
lund og skemmtilegt skopskyn og
naut þess að fólk slægi á létta strengi.
Bríet og Steini voru samheldin
hjón í því sem þau tóku sér fyrir
hendur, hvort sem það var uppeldið á
börnunum, hlúa að fallega heimilinu
sínu og þá bar garðurinn, rósirnar og
allur gróðurinn á Urðarveginum
þeim fagurt vitni. Að ógleymdum
„dalakofanum“ á Dagverðardal sem
þau keyptu fyrir nokkrum árum og
hafa endurbyggt allan, sannkallaður
sælureitur, sem var umvafinn alúð og
natni.
Þegar við Rósa vorum börn og
unglingar var fylgst með hvað við
höfðum fyrir stafni í leik og skóla, og
fylgdu þessir innri mannkostir henn-
ar okkur af umhyggju. Er mér minn-
isstætt er ég unglingurinn hafði sagt
henni að ég ætti von á barni, umfaðm-
aði hún mig og vildi vita hvernig mér
liði, næsta dag færði hún mér gull-
fallegan barnagalla. Svona var hug-
ulsemin hennar og það var ljuf og fal-
leg umhyggja sem hún sýndi okkur
mæðginum alla tíð og hún var ekki
spör á að láta mann finna að maður
stæði sig í mömmuhlutverkinu og það
yljaði manni.
Bríet og Steini voru alltaf mikið
fjölskyldufólk og var það hennar að-
alsmerki að rækta vináttuna og bönd-
in við börnin sín, tengdabörnin og
ekki síst barnabörnin, sem voru þeim
mikil gleði og lífsfylling, Það var ein-
staklega falleg taug á milli Rósu og
foreldra sinna, mikið og náið sam-
band á milli þeirra og fjölskyldu
Rósu, ófá ferðalögin þeirra saman og
samverustundir. Ein systir Rósu
stríddi þeim mæðgum Bríeti og Rósu
á þvi að naflastrengurinn a milli
þeirra hefði aldrei verið slitinn. Bríet
og Steini bjuggu á Ísafirði mestallan
sinn búskap. En við veikindi Bríetar
tóku þau sig upp, fluttu til Reykjavík-
ur og keyptu sér fallega íbúð á Dal-
brautinni, en komu vestur og eyddu
sumrunum í Dalakofanum og í faðmi
Rósu og Fríðu og fjölskyldna þeirra.
Það var alltaf sama hlýjan sem tók
á móti manni, hvort sem maður heim-
sótti þau á Urðarveginu, í Dalakof-
ann eða á Dalbrautina.
Eftir að Bríet og Steini fluttu suð-
ur kynntust þau góðum nágrönnum
og góðu fólki í sambýlinu á Dalbraut-
inni og leið þeim eins vel þar og hægt
er. Vinnustaður Bríetar flest árin var
á Pósti og síma á Ísafirði og átti hún
þar dýrmætar vinkonur og skemmti-
lega vinnufélaga sem hún mat mikils.
En í nokkurn tíma vann hún í Út-
vegsbankanum á Ísafirði.
Að leiðarlokum vil ég þakka Bríeti
vináttu og tryggð öll vinkonuárin
okkar Rósu, og bið að Guð gefi henni
frið.
BRÍET
THEÓDÓRSDÓTTIR
✝ Bríet Theódórs-dóttir var fædd í
Ólafsfirði 21. ágúst
1927. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 22. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Ísafjarðar-
kirkju 1. mars.
Elsku Steini, Rósa og
fjölskylda sem og aðrir
ástvinir Bríetar, Guð
gefi ykkur styrk á erf-
iðum stundum, minn-
ingin um góða konu og
móður mun hjálpa.
Bjarndís
Friðriksdóttir,
Ísafirði.
Þrátt fyrir að undir-
rituðum væri brugðið
að frétta andlát Bríetar
Theódórsdóttur, hafði
það langan aðdraganda.
Bríet hafði í nokkur ár háð hetjulega
baráttu við illkynja krabbamein. Af
þeim orsökum hafði hún orðið að yf-
irgefa bæinn sinn, Ísafjörð, og vera
stöðugt undir eftirliti færustu sér-
fræðinga. Því miður er þetta sá sjúk-
dómur sem okkar háþróuðu lækna-
vísindum hefur gengið hvað erfiðast
að kljást við. Við höfum því mátt sjá á
bak mörgum góðum samferðamann-
inum löngu áður en tímabært má telj-
ast. Bríet Theódórsdóttir fyllti vissu-
lega þennan hóp. Þótt enginn teljist
ungur er náð hefur sjötíu og fjögurra
ára aldri, stóðu öll efni til að þessi
bráðmyndarlega kona ætti framund-
an mörg góð ár í faðmi fjölskyldu og
vina. En vegir almættisins eru órann-
sakanlegir og því er okkur ekki gefið
að skilja hvers vegna einn er kallaður
á undan öðrum.
Ég kynntist Bríet og Þorsteini, eft-
irlifandi eiginmanni, sem reyndar all-
ir kalla Steina, á æskuslóðum í
Hrannargötunni á Ísafirði. Þar átti
mikill barnaskari heima á sjötta og
sjöunda áratugnum. Gatan var frá-
bær leikvöllur á þessum árum, fáir
áttu bíla aðrir en atvinnubílstjórar og
slysahættan því mun minni en nú á
dögum. Við hús þeirra Bríetar og
Steina stóð flottasti vörubíll bæjar-
ins, sem alltaf var eins og nýbónuð
mubla. Aldrei ömuðust Bríet og
Steini við fótbolta okkar strákanna
rétt í grennd við þennan stássbíl,
enda var Steini gamall fótboltamaður
sjálfur, og áttu því oft mikil ærsl okk-
ar við húshornið þeirra ótrúlegum
skilningi að mæta. Fjölskylda þeirra
Bríetar og Steina fór stækkandi á
þessum árum og þau eignuðust fjög-
ur myndarleg börn. Fjölskyldan
þurfti því meira rými en litla húsið í
Hrannargötunni bauð upp á, og því
byggðu þau glæsilegt einbýlishús við
Seljalandsveg á Ísafirði. Einhverjum
árum síðar greip þau útþráin eins og
margan landsbyggðarmanninn og
seldu þau þá húsið á Seljandsvegi og
héldu suður í höfuðborgarvist. En
það reyndist ekki verða til langframa.
Þau máttu reyna, að „römm er sú
taug er rekka dregur föðurtúna til“,
og fluttu þau til baka eftir skamma
dvöl syðra vinum þeirra hér vestra til
óblandinnar ánægju.
Það var svo nokkrum árum síðar
að við Steini urðum samstarfsmenn
hjá innflutningsfyrirtækinu Sandfelli
hf. og endunýjuðust þá góð kynni á
ný. Mér er sérstaklega minnisstæð
ferð starfsmanna og maka þeirra til
Akureyrar. Hjá félaginu störfuðu þá
15–20 manns fæddir á árunum 1920–
1970. Aldursmunurinn skipti engu
máli. Bríet og Steini tilheyrðu eldri
kynslóð þessa hóps, en það var ekki
sízt glaðlyndi þeirra og hlýtt viðmót,
sem skapaði samstæða heild úr breið-
um aldurshópi. Við áttum saman eft-
irminnilega stund á heiðríkum
morgni á einum fegursta stað lands-
ins, Lystigarðinum á Akureyri.
Mesta þrekvirki, sem þau Bríet og
Steini unnu saman seinni árin var að
breyta niðurníddum sumarbústað og
umhverfi hans í Dagverðardal í sælu-
reit þar sem fegurð og snyrti-
mennska blasir við hverjum sem hjá
gengur. Sumarbústaðurinn nefnist
Dalakofinn, sem er mjög við hæfi.
Það má segja, að Bríet og Steini hafi í
verki gert það sem Davíð Stefánsson
vann með ljóðsins list, breytt Dala-
kofanum í Paradís á jörð. Það er mér
mikils virði að hafa heimsótt þau síð-
asta kvöldið sem Bríet átti í Dalakof-
anum sl. haust. Þessi kvöldstund var
einungis spjall um daginn og veginn,
gamla og góða daga, en hún reyndist
verða sú síðasta sem ég átti eftir að
sjá Bríet í þessari tilveru. Kæri
Steini. Við samferðamenn ykkur
stöndum í þakkarskuld við ykkur
Bríet.
Þið hafið lagt ykkar af mörkum við
að auðga og fegra mannlífið í okkar
ágæta bæ. Ég skil vel þær tilfinning-
ar sem hljóta að bærast með ykkur
sem svo mikið hafið misst. Ég vil því
senda þér, börnum, tengdabörnum
og barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur. En huggunin felst í öllum
fallegu minningunum um konu sem
geislaði af lífsgleði og góðvild. Megi
góður Guð styðja ykkur fram á veg-
inn.
Ólafur B. Halldórsson.
Fyrir löngu leit ég hérna
lítinn bæ á strönd,
aftur kom ég svo í sumar,
sólin gyllti lönd,
til að sjá með eigin
augum
óraveg ég fór,
hvað þú værir, Akureyri,
orðin rík og stór.
Valdi stað með víðsýn fríða,
Vaðlaheiðarbrún,
horfði á þína höfn og skóga,
hús og grænu tún.
Höfuðborg hins bjarta norðurs,
byggðir tengjast þér.
Borgin syðra er þér eigi
æðri í huga mér.
(Sr. Sigurður Norland, frá Hindisvík.)
Hann elskaði Akureyri, hann
Gunnar Steindórsson, vinur okkar.
Lyftist allur upp ef minnst var á
hana og ekki þótti honum verra ef
Akureyri var líkt við „Oxford“ eða
hún kölluð „menningarsetrið á Ís-
landi“.
GUNNAR
STEINDÓRSSON
✝ Gunnar Stein-dórsson fæddist
á Akureyri 14. sept-
ember 1923. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 27. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram í
kyrrþey.
Þetta var fæðingar-
staður hans, þarna
þekkti hann allflest hús
og kennileiti.
Það var sérstök til-
finning umvafin hlýju
og „húmor“ að fara á
„rúntinn“ með honum
um Akureyri og Eyja-
fjörð, einstök upplifun.
Maður kynntist þá
fljótt til dæmis sögu
Lystigarðsins,
Menntaskólans, Sig-
tryggshússins, Brekk-
unnar, Baldurshaga,
Bótarinnar, Tangans,
Brekkugötunnar, gamla Barnaskól-
ans svo aðeins örfá dæmi séu nefnd.
Og í kjölfar lýsinga hans á húsum,
mönnum og málefnum fylgdi svo oft
svo smitandi hlátur að þau, sem voru
í ferð með Gunnari voru farin að
hristast af hlátri og jafnvel gráta af
hlátri þegar einhverjar óborganleg-
ar sögur komu af prakkarastrikum
eða sögur af gömlum vinum og Ak-
ureyringum.
Svo mátti ekki gleyma náttúrunni,
gróðrinum, fjallasýninni og fuglalíf-
inu. Enda voru fáir staðir fegurri í
huga Gunnars en Akureyri og Eyja-
fjörðurinn og það þurfti alltaf að fara
að skoða lúpínuræktina hjá Gunnari
og fleiri félögum hans í firðinum.
Reyndar samanstóð sú rækt í upp-
hafi aðeins af fjórum lúpínum, sem
nefndar voru í höfuðið á Gunnari og
fleiri æskuvinum hans og jókst svo
afraksturinn með árunum og alls-
konar tilfæringar varðandi þessa
rækt voru stundaðar.
Alltaf var „tékkað reglulega á
stöðunni í miðbænum“ eins og Gunn-
ar sagði sjálfur og ekki þótti honum
verra að stoppa við og ræða við at-
hyglisvert og skemmtilegt fólk, sem
hann þekkti nóg af.
Leiðir Gunnars lágu víða, hérlend-
is sem erlendis og það var skemmti-
leg tilviljun nú fyrr í vetur þegar
annar okkar var að sýna yfir hundr-
að Ameríkönum í Mið-vestur Banda-
ríkjunum myndband frá Íslandi þar
sem var meðal annars fjallað um Ak-
ureyri. Og hver birtist þar ekki
fyrstur á miðju Ráðhústorginu ann-
ar en Gunnar Steindórsson, brosandi
og spjallandi, enda má með sanni
segja að Gunnar hafi verið sannkall-
aður kjarni í bæjarlífi Akureyrar.
Sannur stuðningsmaður KA og
ósjaldan fór hann á völlinn til að
styðja sitt fólk og ef illa gekk hefur
hann ef til vill hrist höfuðið á sinn
sérstaka og skemmtilega hátt og ein-
hver saga fylgt í kjölfarið.
Hann hafði fjölbreytt áhugamál,
svo sem íþróttir, ættfræði, sagn-
fræði, mannleg samskipti og stjórn-
mál voru honum hugleikin og var
hann eindreginn stuðningsmaður
jafnaðarmannastefnunnar.
Gunnar geislaði, tilfinningaríkur
og hrifnæmur. Gunnar var einn ein-
stakra vina okkar.
Vinátta fjölskyldna okkar og fjöl-
skyldu Gunnars var einsog hring-
vegurinn, endalaus. Við vorum vinir
Gunnars, hann vinur okkar og vinur
vina okkar. Feður okkar æskuvinir
hans, mæður okkar vinkonur Guð-
rúnar, við vinir barna þeirra, börn
þeirra vinir foreldra okkar. Við ól-
umst upp við þessa vináttu og þó svo
að Gunnar og Guðrún hafi alltaf búið
á Akureyri og við í Reykjavík var
sambandið ávallt náið og sterkt.
Gunnar var heimsborgari en hann
vissi alltaf hvar rætur hans voru.
Gunnar var styrk stoð og þegar
feður okkar létust fyrir nokkrum ár-
um varð Gunnar sendiherra okkar
hjá seinni heimsstyrjaldarkynslóð-
inni.
Við fundum aldrei fyrir fjörutíu og
fimm ára aldursmuninum. Við vor-
um alltaf jafningjar, á sömu leið í líf-
inu, leið húmorsins, lífsgleðinnar og
náungakærleikans. Gunnar og Guð-
rún hafa verið vinir margra um æv-
ina og gert svo mörgum vel með
nærveru sinni og umhyggju.
Guð blessi minningu Gunnars
Steindórssonar og leiði hann til
góðra endurfunda við fjölskyldu og
vini í ríki Drottins.
Um þig bjartur ljómi leikur,
lífgar bæ og fjörð.
Einhver, sem er orðinn smeykur
um hið fagra á jörð,
ætti að koma, ætti að sjá þig
einhvern sólskinsdag,
svo hann geti eins og áður
unað sínum hag.
Þú ert fögur, Akureyri,
Eyjafjarðar bær.
Aðrir bæir eru meiri,
enginn samt þér nær.
(Sr. Sigurður Norland, frá Hindisvík.)
Sigurður Arnarson og fjöl-
skylda, Bandaríkjunum,
og Jón Gunnar Jónsson,
Englandi.