Morgunblaðið - 23.04.2002, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 2002 47
ar. Fallegar minningar um Sólrúnu
eigum við þó öll sem lifa með okkur
um ókomna tíð og fyrir þær þökkum
við nú að leiðarlokum.
Bragi Guðbrandsson.
Eina systir móður okkar, hún Sól-
rún, er dáin. Það er svo ótrúlegt að
hugsa sér mömmu án hennar og Sól-
rúnu án mömmu að við efumst um
að okkur takist nokkurn tíma að að-
skilja þær í huganum. Við munum
ekki eftir Sólrúnu frænku öðruvísi
en sem Frænku. Við eigum fullt af
frændfólki en Sólrún var hin eina
sanna frænka. Kannski var það líka
til að létta okkur í fjölskyldunni
rugling, þar sem föðuramma okkar
hét líka Sólrún, en svoleiðis varð það
og þannig verður það, aðeins ein
frænka. Frænka var órjúfanlegur
hluti fjölskyldu okkar, fyrst á Að-
alstrætinu á Patró, svo í nýja húsinu
á Brunnunum, þar sem hægt var að
hlaupa hring eftir hring, í gegnum
stofu, eldhús og gang. Við vorum
ekki gamlar systurnar og Ingþór
ófæddur þegar frænka flytur til
Reykjavíkur sem hafði það í för með
sér að ekki gátum við lengur farið
daglega í heimsókn, en heimsókn-
irnar urðu þá bara lengri fyrir vikið.
Við vorum tíðir gestir hjá frænku í
Reykjavík og vorum alltaf velkomin
sama hvernig á stóð. Þannig var
frænka, það var alveg sama hversu
erfitt var hjá henni, hún var alltaf
tilbúin til að taka á móti okkur og
létta okkur lundina á allan mögu-
legan máta. Þegar pabbi okkar dó
stóð hún eins og klettur við hlið
mömmu og okkar barnanna og upp
frá því urðu þær svo til óaðskiljan-
legar í okkar huga. Við fluttum að
heiman frá mömmu eitt og eitt, en
alltaf sat frænka við eldhúsborðið
hjá mömmu þegar við komum í
heimsókn um langan eða skamman
tíma. Og hvað það var hlegið við eld-
húsborðið, það er ekki nema hálfur
mánuður síðan við sátum þar frænk-
urnar og tárfelldum af hlátri yfir
vestfirskum síðari tíma þjóðsögum.
Nokkrum dögum síðar tárfelldum
við frænkurnar yfir fallegri mynd í
bíó og tveimur dögum eftir það há-
grétum við mamma vegna ótíma-
bærs fráfalls frænku. Eina huggun
okkar systkinanna er sú að hún dó á
þann hátt sem hún óskaði sér,
snögglega og án þjáningar. Eins vit-
um við að á móti frænku tekur stór-
vinur hennar hann pabbi okkar,
amma, afi og langamma okkar sem
dó fyrir ári.
Elsku mamma, Gísli, Þórey,
Hilmar, Gunni, Elsa, Hera, Guðjón
Þór og Oddur Sigþór, við vitum að
þið eigið bágt með að sætta ykkur
við að systir, mamma, tengda-
mamma og amma skuli vera tekin
frá ykkur svona snögglega og allt of
ung, en við verðum að trúa því að
henni hafi verið ætlað annað og
meira hlutverk á öðrum stað. Við er-
um viss um að hún og pabbi eiga eft-
ir að dansa og syngja saman um leið
og þau vaka yfir okkur öllum um
ókomna framtíð.
Hvíl í friði, elsku frænka.
Sólrún, Svava Hrund, Mjöll,
Guðmundur Ingþór.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hversu erfitt það er að setjast
niður og skrifa um sína bestu vin-
konu, sem maður trúir ekki að sé dá-
in. En ég verð að trúa því að það
hljóti að vera einhver tilgangur með
því, að guð taki hana svona snemma
og skyndilega til sín. Elsku vinkona,
þvílík gæfa og forréttindi að fá að
kynnast þér.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum
20 árum, þar sem við unnum saman
á bæklunardeild 12G á Landspítal-
anum, og hafa þau alltaf verið mikil
og náin.
Hún hafði þau áhrif á fólk að það
hópaðist að henni því hún var alltaf
glöð og jákvæð, alltaf tilbúin að
hlusta.
Það voru ófáar stundirnar sem við
sátum saman og töluðum um lífið og
tilveruna, það var hægt að tala um
alla hluti við þig og alltaf hafðir þú
lausnir á öllum hlutum og alltaf nóg-
an tíma.
Sólrún var sjúkraliði að mennt og
starfaði við það í rúm 20 ár á hinum
ýmsu stöðum og hafði orðið víðtæka
reynslu. Betri sjúkraliða var ekki
hægt að fá, bæði var hún frábær
fagmaður og svo nærgætin og góð
við sína skjólstæðinga. Einnig starf-
aði hún fyrir Sjúkraliðafélagið í
ýmsum nefndum. Hún var mjög
áhugasöm um stöðu sjúkraliða og
mikil baráttumanneskja. Sólrún var
mjög gæfusöm að eiga tvö yndisleg
börn, þau Gunna og Þóreyju, og
tengdabörnin, þau Hilmar og Elsu
Dögg, og þrjú barnabörn. Ég kynnt-
ist börnum hennar mjög vel og vissi
svo vel hvað hún var stolt af þeim.
Ekki síður var hún hrifin af tengda-
börnunum og barnabörnunum því
hún var alltaf vakin og sofin yfir
þeim öllum, var alltaf að hjálpa til í
sínum frístundum. Barnabörnin
voru hennar sólargeislar.
Hera er elst og var hún fermd 1.
apríl síðastliðinn. Það var yndislegt
að sjá hvað amma var stolt af prins-
essunni sinni þegar hún talaði til
hennar í fermingarveislunni. Svo
eru það prinsarnir tveir, þeir Guð-
jón Þór og Oddur Sigþór, sem hún
var svo stolt af þegar hún var að
segja mér frá framförum þeirra.
Það var svo gaman að hlusta því ég
fann þá svo vel hvað þetta gaf henni
mikið.
Lífið var ekki alltaf dans á rósum
en aldrei gaf hún eftir og stóð tein-
rétt og hélt ótrauð áfram. Hve oft ég
hef dáðst að hennar andlega þroska
og þreki. Börn hennar og tengda-
börn stóðu þétt við hlið hennar og
studdu hana í öllu sem hún þurfti að
takast á við.
Elsku Gunni, Þórey, Elsa Dögg,
Hilmar, Hera og litlu prinsar, megi
guð vera með ykkur og styrkja í
ykkar miklu sorg.
Við vitum að það tekur langan
tíma að læra að lifa án hennar. Elsku
Björk og Gísli, ykkar missir er einnig
mikill, guð veri með ykkur.
Elsku besta vinkona, ég kveð þig
með djúpri virðingu og þökk fyrir
samfylgdina, samfylgd sem var svo
hlý og gefandi.
Minning um áskæra vinkonu mun
lifa um ókomna tíð.
Þín vinkona
Halldóra Jónsdóttir.
Nú er hún farin heim, vinkonan
mín góða, svo óvænt og skyndilega,
enginn vissi til að hún væri veik.
Aldrei aftur fæ ég að finna hlýja,
þétta faðmlagið hennar eða heyra
dillandi hláturinn. „Blessuð, Fjóla
mín,“ hún var komin í gættina og út-
geislunin var slík að húsið tæmdist
af hversdagleikanum og fylltist af
notalegheitum og gleði.
Ég hitti hana Sólrúnu fyrst fyrir
rúmlega 22 árum þegar ég settist
við hlið hennar í forskóla sjúkraliða.
Ég kom ein, óörugg, bein í baki og
hafði pressað buxurnar og burstað
skóna svo vel að hún hélt að ég væri
ein af stífu og fínu frúnum í bænum
og bað þess í hljóði að ég settist ekki
hjá sér. Oft hlógum við að þessu
seinna, en upp frá þessu varð til vin-
átta sem aldrei bar skugga á. Að-
stæður okkar voru svipaðar þá, báð-
ar vorum við einar með tvö börn, við
útskrifuðumst saman úr Sjúkraliða-
skólanum og fórum að vinna saman
á Landspítalanum.
Við vorum vinir!
Það besta sem við eignumst í líf-
inu eru vinir og fjölskylda. Hún Sól-
rún átti góða fjölskyldu, hvergi hef
ég séð eins gott og sterkt samband
milli mömmu og barna eins og milli
hennar og Gunna og Þóreyjar.
Seinna tengdabarnanna og barna-
barnanna. Hera var meira en
ömmustelpa, hún var vinkona. Og
seinna komu sólargeislarnir litlu,
Guðjón og Oddur Sigþór.
Hún vinkona mín var jákvæð,
bjarsýn og hláturmild og trúði alltaf
því besta um alla sem hún um-
gekkst. En þessi góði eiginleiki varð
líka til þess að Sólrún hitti fólk á lífs-
leiðinni sem hún lagði allt sitt traust
á, en í ljós kom að ekki eru allir
traustsins verðir. Því var það að hún
lenti í ómældum erfiðleikum vegna
þess.
En það var ekki hennar leið að
gefast upp né heldur að bera kala til
þeirra sem höfðu brugðist henni.
Hún barðist áfram og hún fyrirgaf
af öllu hjarta.
Þegar kallið kom var allt að fara á
betri veg í lífi Sólrúnar. Hún hafði
ráðið sig í nýja vinnu, hún var búin
að festa kaup á íbúð sem hún átti að
fá afhenta í næsta mánuði. Allt frá-
gengið. Þá þóknaðist föðurnum á
himnum að taka hana til sín og ég
veit að þar hefur hún fundið þann
kærleika og frið sem hún leitaði að á
jörðinni. Þar skín ljósið og hlýjan
umlykur.
Ég þakka guði fyrir þann tíma
sem ég átti með Sólrúnu og votta
fjölskyldu hennar samúð.
Fjóla Arndórsdóttir.
Elsku vinkona mín. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum línum.
Þegar maður fær svona óþægilega
frétt eins og ég fékk í síma að þú
værir dáin, þá segir maður: Það get-
ur ekki verið! Þetta hlýtur bara að
vera misheyrn í símanum, en því
miður var það ekki. Ég ætla ekki að
ásaka Guð fyrir að hafa tekið þig frá
öllum ástvinum þínum þótt þú hafir
verið komin í gott starf, þá ætlar
hann þér eitthvað annað. Ég mun
alla tíð sakna þín, en ég veit að það
verður vel tekið á móti þér, því betri
og skemmtilegri manneskju hef ég
ekki kynnst, og vörðu þau kynni í
meira en 50 ár.
Ég hugga mig við það að hafa átt
þig fyrir vinkonu alla tíð. Ég bið Guð
að varðveita börnin þín, barnabörn,
tengdabörn, systkini og alla aðra að-
standendur og styrkja þau á þessum
erfiða tíma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Egilína Guðmundsdóttir (Lillý).
Sóla mín. Ótal minningar um þig
streyma fram í huga mér nú, þegar
að kveðjustund er komið. En ég á
ekki í huga mér annað en þakklæti
fyrir órjúfanlega vináttu, sem aldrei
bar skugga á, þótt við værum
kannski ekki alltaf sammála um alla
hluti komumst við alltaf að ásætt-
anlegri niðurstöðu. Aldrei heyrði ég
þig hallmæla nokkrum manni og þú
fannst alltaf málsbætur, ef á aðra
var hallað. Fyrstu kynni okkar Sól-
rúnar voru er við hófum vinnu sam-
an á sjoppunni við Loga á Patró.
Síðan urðum við heimagangar hvor
hjá annarri og deildum gleði og
sorg. Mjög er mér minnisstæð starf-
semi með Leikfélagi Patreksfjarðar,
en Sóla var mjög góð leikkona og
hefði náð langt á því sviði, ef hún
hefði lagt það fyrir sig. Minning um
skautaferð inn að Hlaðseyri á tungl-
skinsbjörtu kvöldi. Sóla skautaði af
leikni, en endaði kylliflöt á svellinu
og gat ekki staðið á fætur fyrir
hlátri, en hún var mjög glaðlynd og
skapgóð. Sóla var stolt móðir og
samheldni hennar og barnanna
Gunnars og Þóreyjar einstök. Við
sátum í seinni tíð og sögðum hvor
annarri sögur af barnabörnunum og
glöddumst hvor með annarri yfir
framförum þeirra. Oft töluðum við
um hvenær við mundum byrja að
skrifa ævisögur okkar. En við ætl-
uðum að skrifa ævisögu hvor ann-
arrar, svo vel þekktumst við, að eng-
in leyndarmál áttum við án þess að
hin vissi. Sáum við okkur í anda,
gamlar konur sitjandi í ruggustól-
um, að rifja upp liðna tíma og gleðj-
ast saman. Um Sólrúnu á ég ekki
neitt annað en góðar og hlýjar minn-
ingar um konu, sem vildi öllum vel
og gerði alltaf það sem hún trúði á.
Að leikslokum þakka ég Guði fyrir
að hafa gefið okkur þennan tíma
saman, þótt mér finnist hann of
stuttur, en ég trúi að hún hafi verið
kölluð til annarra starfa og efast
ekki um að við eigum eftir að hittast
á öðru tilverustigi. Börnum hennar
og öllum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð. Hvíl í friði
elsku vinkona. Minning þín lifir í
hjarta mér.
Helga Jónsdóttir.
„Dáinn, horfinn!“ – Harmafregn!
(Jónas Hallgr.)
Okkur starfsfélögum Sólrúnar
Þorgeirsdóttur, sjúkraliða í Víði-
nesi, brá í brún er við fréttum af
skyndilegu dauðsfalli hennar. Sól-
rún sem alltaf hafði verið svo ljúf og
hress. Og þótt hún væri ekki búin að
starfa hér lengi hafði hún unnið sér
almenna hylli með framgöngu sinni,
nærgætni og alúð sem hún sýndi
heimilismönnum og samstarfsfólki.
Áhugi, skýr hugsun og framsetning
á þeim viðfangsefnum sem hún vann
að þá stundina voru aðdáunarverð.
Sólrún horfði á björtu hliðarnar
og gladdist yfir því sem varpaði ljósi
á líf hennar. Og þar veittu börnin
hennar og barnabörnin henni mesta
gleði. Þeirra er harmurinn mestur
og við sendum þeim samúðarkveðj-
ur og biðjum góðan Guð að gefa
þeim styrk.
Fimmtudaginn áður en hún lést
var haldinn hér deildarfundur og
þar kynnti Sólrún verkefni sem hún
var búin að taka að sér. Það fól í sér
að hafa umsjón með afþreyingu
heimilismanna. Okkur eru minnis-
stæð lokaorð hennar. Þar hvatti hún
okkur sem vinnum við umönnun
aldraðra að „muna hve mannleg
nánd skiptir miklu máli“. Sýnir
þetta vel, að okkar mati, hvers kon-
ar mannkostamanneskja hún var.
Kæra Sólrún, þótt samvistir okk-
ar yrðu styttri en við gerðum ráð
fyrir og vonuðumst eftir þökkum við
af alhug samfylgdina og okkur
finnst við vera ríkari eftir kynnin af
þér.
Kveðja.
Samstarfsfólk í Víðinesi.
Elsku Sólrún. Við trúum því tæp-
lega að hún Sólrún hafi verið tekin í
burt svo fljótt og svo óvænt, það er
svo stutt síðan hún kom með okkur í
óvissuferð. Þótt hún Sólrún hafi ver-
ið flutt frá okkur í bæinn þá hélt hún
alltaf nánu sambandi við okkur hér á
gamla vinnustaðnum og mætti á
staðinn ef eitthvað var um að vera
og hafði öðru hvoru símasamband
við okkur.
Frásagnarhæfileikar Sólrúnar
voru þannig að alltaf sá hún það
spaugilega þegar hún var að segja
frá þótt sorglegt væri og sagði:
„Þetta er eins og Hellisheiðin, alveg
óútreiknanlegt.“
Sólrún var með mikið jafnaðar-
geð, við minnumst þess ekki að hún
skipti skapi, þótt ekki væri allt eins
og það ætti að vera. Það var alltaf
stutt í hláturinn, þá hló hún og gerði
grín að sjálfri sér en ekki öðrum.
Stundum sögðum við: „Eigum við
ekki að fara að vinna eitthvað?“ Þá
var svarað: „Æ, nei, ekki strax,
vinnan á líka að vera spjall.“ Hún
hafði svo mikið að tala um, t.d.
barnabörnin og segja okkur
skemmtilegar sögur.
Oft kom eitthvað skondið upp í
vinnunni. Þá sagði Sólrún: „Við not-
um þetta á næstu árshátíð.“ Sólrún
var mikil persóna og hafði þvílíkt að-
dráttarafl að allir vildu vera í ná-
lægð hennar. Sólrún var glæsileg
kona. Þegar hún var búin að klæða
sig uppá líktist hún hefðarkonu sem
hún var í rauninni.
Þegar einn af vinnufélögunum
átti eitthvað erfitt, þá kom Sólrún til
sögunnar með ráðleggingar til við-
komandi og stóð hún eins og klettur
við hlið hans sem í hlut átti. Hún var
svo traust og hafði svo mikla reynslu
til að miðla til annarra.
Sólrún átti sín yndislegu börn og
barnabörn og talaði mikið og fallega
um þau en þó sérstaklega Heru sem
við orðið þekktum vel eftir lýsing-
unum frá ömmunni. Sólrún var búin
að segja hvað þær Hera ætluðu að
gera eða fara í heimsóknir. Þurfti
því Sólrún alltaf að flýta sér í bæinn
eftir vinnu, sagði að heiðin væri svo
löng. Hellisheiðin var á milli Sólrún-
ar og fjölskyldunnar svo endirinn
var sá að hún flutti yfir heiðina til að
geta verið í faðmi fjölskyldunnar.
Elsku Sólrún, við viljum þakka
þér allar ógleymanlegu samveru-
stundirnar sem voru okkur svo dýr-
mætar og yljum við okkur nú við
minningar um góða vinkonu og sam-
starfsfélaga. En svona er lífið, þú
heldur áfram þínu stóra hlutverki
sem þér er ætlað nú.
Að lokum vottum við börnum þín-
um, Jósef, Þóreyju og fjölskyldum
þeirra og systkinum þínum okkar
dýpstu samúð. Megi Guð styrkja
þau í þeirra miklu sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Kveðja.
Fyrrverandi vinnufélagar
á hjúkrunarheimilinu Ási,
Hveragerði.
Elsku Sólrún. Aldrei framar mun
síminn hringja og ég taka upp tólið
og heyra þig segja: „Er þetta frúin
sjálf?“ Það var alltaf jafn gaman að
heyra þetta ávarp. Því fylgdu fjörug
og skemmtileg samtöl, sem stóðu
mislengi eftir því hvað okkur lá mik-
ið á hjarta. Kynni okkar hófust er ég
flutti vestur 1963 og er börnin okkar
uxu úr grasi varð vinskapur okkar
meiri vegna vináttu barnanna okk-
ar, sérstaklega milli Eiríks og
Gunna, sem ennþá eru bundnir vin-
áttuböndum, þó svo þeir hittist ekki
eins oft og áður.
Leiðir okkur lágu aftur saman
eftir að við vorum báðar fluttar til
Reykjavíkur, þegar örlögin höguðu
því þannig til að við innrituðum okk-
ur samtímis í undirbúningsdeild fyr-
ir sjúkraliðanám. Við sátum nokkrar
saman á aftasta bekk sem var
örugglega skemmtilegasti staðurinn
því þar myndaðist góð vinátta milli
þeirra kvenna sem þar sátu.
Minningarnar hrannast upp um
allar þær ógleymanlegu stundir sem
við áttum saman. Ferðir í sumarbú-
staði þar sem vakað var heilu næt-
urnar, göngur með gönguhópnum,
heimsóknir hvor til annarrar í kaffi
og spjall, svo ekki sé minnst á ferð-
ina til Gautaborgar, sem er eitt það
skemmtilegasta sem ég upplifði með
þér. Það var ógleymanleg ferð enda
lengi í minnum höfð.
Eftir að gönguhópurinn lognaðist
útaf, sem verið hafði fastur punktur
í tilveru okkar, varst það þú sem
alltaf hóaðir okkur konunum saman
í kaffi og spjall. Þar var mikið talað
og hlegið og landsmálin rædd. Þetta
voru dásamlegir tímar sem aldrei
gleymast.
Sólrún mín, spiladósin sem þú
gafst mér þegar þú komst frá út-
löndum er mér sem dýrgripur í dag
og lagið sem hún spilar mun alltaf
minna mig á þig og þessi gjöf sýndi
að þú varst með hugann hjá vinkonu
þinni hvar sem þú varst stödd. Við
deildum saman gleði og sorg í lífi
okkar beggja og alltaf varst þú til
taks þegar á þurfti að halda á erf-
iðum stundum. Við sáumst síðast í
fermingunni hennar Heru sem var
þér svo óendanlega kær. Þú varst
glöð og allt virtist svo bjart fram-
undan og ræddir það að brátt skyld-
um við hittast allar aftur. Allt fór á
annan veg og eftir standa ljúfar
minningar um lífsglaða, hjálpsama
og gáfaða vinkonu, þá bestu sem
hægt var að eignast. Guð geymi þig,
kæra vinkona, og þökk fyrir allt sem
þú veittir mér. Ég sakna þín.
Þín vinkona,
Hansína.