Morgunblaðið - 23.04.2002, Blaðsíða 48

Það er svo skrítið að vera með bros
á vör þegar maður er að skrifa minn-
ingargrein.
En þegar ég fer að hugsa um þig
elsku frænka, þá fer ég alltaf að
brosa.
Þú varst svo frábær og þar sem þú
varst var alltaf hlátur.
Þú varst svo mikill fagurkeri og
fjörkálfur.
Því miður hafði ég nú ekki mikið
samband við þig hér áður fyrr, þú
bjóst í Kaliforníu með fjölskyldu
þinni og komst ekki oft heim til Ís-
lands.
En fyrir nokkrum árum ákvaðst þú
að kaupa þér íbúð hér á landi, svo þú
hefðir fastan samastað til að vera á
hér þegar þér hentaði.
Og sem betur fer varst þú hér á
landi oft í langan tíma í senn.
Og þá gafst mér tækifæri á að
kynnast minni yndislegu frænku.
Það var alveg ótrúlegt hvað þú gast
alltaf verið jákvæð og yndisleg við
alla.
Ávallt hress, og þú gast alltaf kom-
ið manni í gott skap sama á hverju
gekk.
Alltaf sást þú það jákvæða í öllum
og ekki hallmæltir þú nokkurri mann-
eskju.
Það var svo gaman að bjóða þér í
mat og þú byrjaðir að tala um gamla
tíma, þegar þið systkinin voruð að
bralla eitthvað saman og þá var nú
hlegið og hlegið.
Ég talaði við þig fyrir stuttu og ætl-
aði að sækja þig og dótturson þinn
Kenny út á flugvöll eftir nokkra daga.
Og ég var búin að lofa þér að halda
frænkukvöld fyrir þig þegar þú kæm-
ir og þú trúðir því ekki og varst svo
glöð og þakklát og við hlógum enda-
laust að þessu öllu saman.
En elsku Lára, í stað frænkukvölds
verður minningarstund sem er allt
annað en við höfðum ráðgert, en von-
andi verður þú með okkur.
Og við komum öll til með að sakna
þín.
Ég vil senda börnunum þínum,
þeim Tryggva, Hönnu, Óla, tengda-
LÁRA
GUNNARSDÓTTIR
LARUM
✝ Lára Gunnars-dóttir Larum
fæddist í Butru í
Fljótshlíðarhreppi
29. október 1932.
Hún lést í San Frans-
isco í Bandaríkjun-
um 23. mars síðast-
liðinn.
Foreldrar Láru
voru Gunnar Salóm-
onsson frá Laxár-
bakka í Miklaholts-
hreppi, f. 15. júlí
1907, d. 3. janúar
1960, og Jóhanna
Ólafsdóttir frá Butru
í Fljótshlíðarhreppi, f. 19. júlí
1908, húsfreyja í Kópavogi.
Eiginmaður Láru var Kenneth
Otto Larum, f. 18. október 1918, d.
11 september 1987.
Börn Láru og Kenneths eru 1)
Roald Gunnar, f. 7. júlí 1955, d. 13.
júní 1970; 2) Tryggvi Thorleif, f.
16. ágúst 1956; 3) Olaf Phillip, f.
14. júlí 1958; 4) Jóhanna Doroth-
ea, f. 15. nóvember 1960.
Lára var húsfreyja í Kaliforníu
í Bandaríkjunum og síðar í
Reykjavík.
Útför Láru hefur farið fram í
San Fransisco í Bandaríkjunum.
Minningarathöfn hérlendis verð-
ur haldin síðar.
börnum og ömmubörn-
unum, sem búa öll í
Kaliforníu, mínar inni-
legustu samúðarkveðj-
ur og allan þann styrk
sem mögulegur er á
þessum erfiðu stund-
um.
Hvíl í friði, elsku
Lára.
Þín frænka
Guðný J. Karls-
dóttir.
Hinn 23. mars síðast-
liðinn var hringt frá
Kaliforníu og okkur tilkynnt lát Láru.
Lára hafði átt við vanheilsu að stríða
en enginn hélt að það væri alvarlegt.
Lára var búin að kaupa farseðil til
Íslands. Um morguninn 23. mars var
hún stödd hjá dóttur sinni og ætlaði
að leggja sig, en vaknaði ekki aftur.
Hún fékk hægt andlát.
Sorgin og minningarnar streyma
fram. Lára var einstaklega gjafmild
og með húmorinn í lagi. Lára er ein af
tólf systkinum, og er hún sú fyrsta til
að kveðja. Alls staðar sem Lára kom
var hún hrókur alls fagnaðar og dill-
andi hláturinn heyrðist um allt.
Líf Láru var ekki alltaf dans á rós-
um og hún hafði fengið að kynnast
sorginni. Hún missti elsta son sinn af
slysförum fimmtán ára gamlan og
síðar barnabarn sitt, sem hét Brian
James Larum. Lára bar sorg sína í
hljóði. Hún var mjög listræn og liggja
margir fallegir hlutir eftir hana. Son-
ur hennar Tryggvi Thorleif hefur erft
listgáfuna eftir móður sína, og eru
þau mörg listaverkin sem hann hefur
skorið út.
Lára var af guðs náð mikill gleði-
gjafi og það gleymir henni enginn
sem kynntist henni. Lára var sér-
staklega barngóð og flykktust börnin
að henni. Ég sem pára þessar línur
giftist bróður hennar, Ólafi Gunnars-
syni. Við fluttum til Bandaríkjanna
og bjuggum nálægt Láru og hennar
fjölskyldu, og áttum við yndisleg tutt-
ugu ár þar.
Við höfðum mikil samskipti, enda
var stutt að fara. Mér þótti mjög
vænt um Láru og fjölskyldu. Fyrstu
árin bjuggum við í Paradís í Kaliforn-
íu, þar sem Lára bjó, en svo fluttum
við lengra í burtu, og síðast til San
Francisco, og þá notuðum við símann.
Þegar dóttir mín fæddist árið 1963
var það Lára sem hélt í höndina á mér
og studdi mig við barnsburðinn, en ég
átti mjög erfitt og talaði litla ensku á
þessum tíma. En það tíðkaðist ekki að
eiginmaðurinn fengi að vera við-
staddur. Lára var minn engill á þess-
ari stundu, og get ég aldrei þakkað
henni nóg fyrir það. Mér verður
hugsað til gömlu góðu daganna. Mér
finnst svo stutt síðan við vorum með
börnin lítil, og allt á fullu. Tíminn líð-
ur svo hratt, það er eins og hann fari á
undan manni. Börnunum mínum
þótti mjög vænt um uppáhalds-
frænku sína. Við eigum þrjá syni og
eina dóttur, sem nú senda henni
kveðju og þakklæti fyrir allt sem hún
gerði fyrir þau. Hennar er sárt sakn-
að. Bróðir hennar Ólafur kveður hana
með miklum söknuði, enda var kært á
milli þeirra systkina.
Við vottum börnum Láru og barna-
börnum, systkinum og öðrum að-
stendunum samúð á þessum tíma-
mótum.
Elísabet Elsa Albertsdóttir
og fjölskylda.
um mínum fannst ég of ung til að
„mála mig“, eins og það var kallað,
en Fjóla frænka skildi hvernig mér
leið. Eina skilyrðið sem hún setti
var að ég notaði varalitinn aldrei í
námunda við Neshagann. Hann var
leyndarmál okkar tveggja.
Mikilvægur þáttur fjölskyldu-
landslagsins er nú horfinn sjónum
og slíkum missi fylgir vitanlega sár
sorg sem langan tíma tekur að
vinna úr. Hjarta mitt er þó einnig
barmafullt af þakklæti. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa átt svona magnaða
frænku. Þakklát fyrir að hafa fengið
að njóta félagsskapar hennar og
umhyggju jafnlengi og raun ber
vitni. Og þakklát fyrir þá fullvissu
að hláturinn er ekki þagnaður. Við
eigum eftir að hlæja saman aftur –
á þeim stað þar sem landslagið mitt
úr æsku er nú að taka á sig nýja
mynd.
Jónína Leósdóttir.
Í fjölskylduhúsinu á Neshaga 15
(áður Nesvegi) hafa í rúmlega
fimmtíu ár búið tvær systur, Ragna
Fjóla Eggertsdóttir og Ásta Stef-
ánsdóttir. Þær systur byggðu þetta
reisulega hús ásamt Leó bróður sín-
um. Húsið telur þrjár hæðir og
kjallara. Í þau tæplega fjörutíu ár
sem ég hef þekkt til í þessu húsi
hafa þær systur ávallt verið nefndar
báðar í senn og aldrei annað en
Ásta og Fjóla. Hinn 11. apríl sl.
varð Fjóla bráðkvödd á heimili sínu
nokkuð fyrirvaralaust, hafði að vísu
verið með slæma flensu í nokkra
daga, sem hún óskaði engum að fá,
eins og hún orðaði það við mig
skömmu fyrir andlát sitt. Þannig
lauk hún sínu lífshlaupi án þess að
verða nokkurn tíma veik svo ég
muni eftir eða öðrum til byrði.
Þvert á móti var Fjóla ávallt hvers
manns hugljúfi og heldur birti yfir
öllum þegar hún var nærstödd enda
glaðvær með afbrigðum, þekkti
marga og til enn fleiri, enda gjarn-
an spurð þegar rekja þurfti ætt
manna eða feril eins og gengur á
mannamótum og fjölskyldusam-
kvæmum. Fjóla vann á árum áður,
svo lengi sem ég man eftir, hjá
Sambandi íslenskra fiskframleið-
enda (SÍF) sem skrifstofumaður.
Það kom því fyrir á námsárum mín-
um í Stokkhólmi að pakkar með
saltfiski og hamsatólg rötuðu til
okkar Stebbu frá Fjólu frænku
Stebbu. Eftir heimkomu okkar frá
námi bjuggum við tvisvar um nokk-
urt skeið á Neshaganum og efldist
þá kunningsskapur minn við þær
systur báðar, enda oft drukkið
kvöldkaffi og haldin matarboð á öll-
um hæðum í því húsi. Efast ég um
að samheldnari fjölskyldur hafi víða
fundist í borginni en á Neshagan-
um. Í áranna rás hafa dætur mínar
einnig ávallt átt vísan stuðning hjá
systrunum á Neshaga 15 og þannig
eignast eins konar aukaömmur, sem
ekki hefur þótt amalegt.
Einhvern veginn á ég erfitt með
að hugsa mér Neshagann án Fjólu,
sem ávallt var þar frá mínum fyrstu
kynnum miðpunktur glaðværðar
ásamt Fríðu tengdamóður minni.
Það þurfti oft ekki meira en eina
góða súkkulaðiköku til að skapa
veislustemningu þar í húsi. Þetta er
nú í annað skiptið á þremur árum
sem höggvið er skarð í frumbyggja
Neshaga 15 og Ásta hefur misst
mikið, enda studdu þær systur
ávallt hvor aðra á sinn hátt.
Með þessum orðum vil ég kveðja
Fjólu vinkonu mína með þeim ósk-
um að Ásta systir hennar og aðrir
aðstandendur megi öðlast styrk til
að standast þetta mótlæti, sem þó
er svo óumflýjanlegt.
Jón Sigurjónsson.
Öll ölumst við upp við tvenns
konar landslag. Í umhverfi okkar
eru kunnugleg kennileiti sem veita
okkur öryggi – landslag fólgið í
fjöllum, fjörðum, túnum, hafi, hús-
um, görðum og götum. Innan fjöl-
skyldunnar er svo annað landslag
sem skapar ekki síður mikilvægt ör-
yggisnet í kringum okkur. Landslag
sem samanstendur af fólkinu sem
þykir vænt um okkur. Fólkinu sem
okkur þykir vænt um á móti. Fólk-
inu „okkar“.
Landslagið í umhverfinu heldur
áfram að vera á sínum stað þótt ár-
in líði. Fjöllin og fossarnir haggast
ekki og ganga má að hafinu vísu.
Jafnvel landslag í bæjum og borg-
um helst svipað í grundvallaratrið-
um. Öðru máli gegnir hins vegar
um fjölskyldulandslagið. Þar getur
ýmislegt breyst. Veigamiklir hlutar
þess geta horfið og skilið eftir ófyll-
anleg skörð í nánasta umhverfi okk-
ar.
Ég var svo heppin að alast upp
við fjölskyldulandslag sem var svo-
lítið ólíkt þessum hefðbundna
pakka, „pabbi, mamma, börn og
bíll“. Hjá mér var það „pabbi,
mamma, börn, frænkur og bíll“.
Frænkurnar í pakkanum voru föð-
ursystur mínar, Ásta og Fjóla. Þær
voru engar sparifrænkur sem mað-
ur hitti bara á stórhátíðum. Við
bjuggum öll í sama húsi – kjarna-
fjölskyldan og frænkurnar tvær –
og deildum jafnt hvunndögum sem
tyllidögum. Tilvera okkar var sam-
ofin, allan ársins hring. Það breytt-
ist jafnvel ekki þó svo að börnin í
pakkanum yrðu fullorðin. Þótt við
stofnuðum sjálf fjölskyldur í fyll-
ingu tímans höfum við öll búið um
lengri eða skemmri tíma, ásamt
mökum og börnum, í stórfjölskyldu-
húsinu við Neshaga. Þar höfum við
alla tíð átt samastað. Þar höfum við
safnast saman í gleði og sorg. Þar
RAGNA FJÓLA
EGGERTSDÓTTIR
✝ Ragna FjólaEggertsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. ágúst 1913. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu 11. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Egg-
ert Brandsson sjó-
maður og Jónína
Erlendsdóttir hús-
móðir. Systkini
hennar eru Ásta
Stefánsdóttir og Leó
Eggertsson, d. 30.
júlí 1998. Eftirlifandi
eiginkona Leós er
Fríða Björg Loftsdóttir.
Ragna Fjóla ólst upp í Reykja-
vík. Að lokinni skólagöngu vann
hún um skeið hjá tímaritinu Fálk-
anum og síðan á skrifstofu Eim-
skipafélags Íslands. Skömmu eftir
stríð hóf hún störf hjá Sölusam-
bandi íslenskra fiskframleiðenda
þar sem hún starfaði óslitið í um
fjóra áratugi eða til ársins 1987.
Útför Rögnu Fjólu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
hefur hjarta hópsins
slegið.
Í langan tíma hélst
landslagið óbreytt og
er það sannarlega
þakkarvert. Allir voru
á sínum stað svo ára-
tugum skipti – pabbi,
mamma, börn, tengda-
börn, barnabörn og
sameiginlegi fjöl-
skyldubíllinn. Þessi
stöðugleiki var ómet-
anlegur. Á Neshagan-
um var hægt að ganga
að fjölskyldunni vísri.
Alltaf einhver heima,
alltaf einhver til að spjalla við. Fyrir
tæpum fjórum árum kom þó skarð í
hópinn þegar pabbi dó. Og nú hafa
aftur orðið breytingar við fráfall
Fjólu frænku. Mest er breytingin
auðvitað fyrir Ástu. Þær systurnar
héldu saman heimili alla tíð og voru
ávallt nefndar í sama orðinu. Sumir
leikfélaga minna í æsku gerðu jafn-
vel engan greinarmun á þeim. Þeir
vissu að ég átti foreldra, eins og
gengur og gerist, en að auki ætti ég
svo „Ástu og Fjólu“. Í barnshuga
þeirra voru þær ein eining og
ómögulegt að átta sig á því hvor
væri hvor.
Þótt missir Ástu sé mestur skilur
fráfall Fjólu eftir tómarúm í lífi
allra í fjölskyldunni. Það vantar
mikið þegar hana vantar. Fjóla var
nefnilega engin venjuleg kona. Hún
var með eindæmum skemmtileg,
hláturmild og félagslynd mann-
eskja, enda laðaðist fólk á öllum
aldri að henni. Kímnigáfa hennar
var engu lík og frásagnarhæfileikar
hennar slíkir að það var óborgan-
legt að heyra hana lýsa mönnum og
málefnum. Ekki svo að skilja að hún
hafi ekki átt sínar alvarlegu og við-
kvæmu hliðar, eins og við öll. Og
hún var aldeilis ekki skoðanalaus
manneskja. Gat verið ákveðin og
fylgin sér, ef því var að skipta. En
kætin og kímnin höfðu oftast yf-
irhöndina og orðatiltækið „hrókur
alls fagnaðar“ lýsir henni vel. Hún
hafði svo óendanlega gaman af sam-
skiptum við annað fólk og það smit-
aði út frá sér. Óhugsandi var að láta
sér leiðast í návist hennar þótt mað-
ur væri ekki endilega alltaf sam-
mála henni í einu og öllu.
Fjóla kunni að njóta þess sem líf-
ið hafði upp á að bjóða og var alltaf
til í tuskið ef ég stakk upp á ein-
hverju við hana. Það gilti einu hvort
um var að ræða bíltúr um bæinn,
búðaráp, kaffisopa eða annað. Hún
þáði allt með þökkum og fannst allt
frábært sem fyrir hana var gert,
hversu lítið sem það var. Og aldrei
man ég eftir að heyra hana kvarta
undan þreytu – ekki einu sinni eftir
að hún komst á níræðisaldur. Fyrir
um áratug skruppum við t.d. saman
í dagsferð til London og á heimleið-
inni var það hún sem stumraði yfir
mér en ekki öfugt. Ég var gjör-
samlega útkeyrð eftir margra
klukkustunda innkaupaleiðangur í
Oxfordstræti en Fjóla, sem var
rúmum fjörutíu árum eldri, var eins
og nýsleginn túskildingur.
Já, minningarnar eru margar og
flestar laða þær fram bros – ef ekki
skellihlátur. Minningar um hressa
og skemmtilega konu sem gott var
að eiga í landslaginu sínu. Ég
gleymi t.d. aldrei hvíta varalitnum
sem hún laumaði eitt sinn í lófa
minn þegar ég var á fermingaraldri
og þráði ekkert heitar en að eignast
slíkan grip. Öðrum forsvarsmönn-
MINNINGAR
48 ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
við Nýbýlaveg, Kópavogi
Blómabúð
MICHELSEN
ÞÚ VELUR AÐEINS ÞAÐ
BESTA Í GLEÐI OG SORG
43 ÁRA
STARFSREYNSLA Í
ÚTFARARSKREYTINGUM
MICHELSEN
HÓLAGARÐI
SÍMI 557 3460
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina