Morgunblaðið - 11.05.2002, Qupperneq 54
MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Vala, við fengum fregnina
um andlát þitt snemma á fimmtudeg-
inum, 2. maí. Það tók okkur mjög sárt
og enn verra var að vera ekki til stað-
ar til þess að vera fjölskyldunni til
halds og trausts. Þegar við komum til
þín og kvöddum þig, daginn áður en
við héldum utan til Jóhanns og Ásdís-
ar, sem voru að útskrifast í Banda-
ríkjunum, vissum við nokkurn veginn
hvert stefndi en ástvinamissir er eitt-
hvað sem maður getur aldrei fyllilega
undirbúið sig fyrir.
Við höfum þekkst í nær 45 ár, eða
frá því að þú og faðir minn hófu bú-
skap. Á þeim tíma hefur þú gert
VALGERÐUR INGI-
MUNDARDÓTTIR
✝ Valgerður Ingi-mundardóttir var
fædd að Garðstöðum
í Garði 25. júní 1915.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Garðvangi
2. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónína Guð-
mundsdóttir og Ingi-
mundur Guðjónsson.
Hún ólst upp að
Garðstöðum ásamt
sex systkinum, Þór-
unni, Halldóri, Guð-
mundi, Björgvin,
Guðna og Ingimar.
Árið 1933 giftist hún Geirmundi
Þorbergssyni og eignuðust þau
þrjár dætur, Ernu, Unni og Ingi-
björgu. Þau byggðu og bjuggu að
Bræðraborg í Garði. Geirmundur
fórst með vélbátnum Óðni árið
1944. Seinna giftist Valgerður
Þorsteini Bergmann og bjuggu
þau í Keflavík. Þau áttu einn son,
Bjarna.
Útför Valgerðar fer fram í dag
frá Keflavíkurkirkju og hefst at-
höfnin klukkan 13.
meira fyrir mig en orð
fá lýst. Eldri dóttur
mína, Sigríði, tókst þú
að þér sem þína eigin og
ólst hún upp að miklu
leyti á heimili þínu og
var ykkar samband
ávallt mjög náið. Þegar
við Anna hófum búskap
okkar átti hún fyrir tvo
drengi, þá Gunnar og
Jóhann. Þú tókst þeim
opnum örmum og sýnd-
ir þeim mikinn kærleik
sem þeir eru þér ævin-
lega þakklátir fyrir.
Síðar fæddist Jóna
Katrín dóttir okkar sem þú sýndir
sama kærleik og átt þú þinn stað í
hjarta hennar.
Þú varst ávallt mjög gestrisin og
fannst öllum svo gott að heimsækja
þig á Vesturgötuna. Þegar fólk bar að
dyrum varst þú ætíð áhugasöm um
hagi annarra sama hvernig þér leið,
sem lýsti persónuleika þínum svo vel.
Orð fá varla lýst svo góðhjartaðri
konu sem við vorum svo lánsöm að
kynnast.
Svo háttar til að við getum ekki
verið viðstödd jarðarför þína, sem
okkur þykir ákaflega miður, en við
fylgjum þér í huganum.
Elsku Vala okkar, við teljum okkur
mjög lánsöm að hafa kynnst þér í
þessu lífi. Þú munt ávallt vera í hjarta
okkar. Við munum sakna þín mikið,
en mestur er söknuðurinn hjá Bjarna,
Imbu og Ernu, sem við sendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Gunnar Bergmann,
Anna, Gunnar, Jóhann Axel
og Jóna Katrín.
Elsku amma, nú ertu farin frá okk-
ur.
Okkur sem fannst alltaf svo gaman
að koma til þín, afa og Bjarna á Vest-
urgötuna í heimsókn, þú tókst alltaf
svo vel á móti okkur og varst alltaf
jafn ánægð að sjá okkur.
Það var alltaf viss partur af jólun-
um að koma til þín í heimókn að
morgni aðfangadags. En það er gott
að vita að þú ert komin á betri og fal-
legri stað núna og ert laus við allar
þjáningar.
Elsku amma, við söknum þín mikið
og eigum ávallt eftir að minnast þín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sofðu rótt, kæra amma.
Þínar stelpur
Alda og Erna.
Elsku amma. Ég á margar góðar
minningar með þér … ég fékk nú ekki
að kynnast þér fyrir alvöru fyrr en ég
og mamma fluttum heim til Íslands
þegar ég var 10 ára, eftir að hann
pabbi lést. En heimilið þitt var nú
annað heimilið mitt í langan tíma eftir
að við fluttum heim. Alltaf varstu með
eitthvað gott í kaffinu þegar ég kom
til þín eftir skólann, en upphaldið var
nú brúna tertan með gula kreminu,
seinna meir urðu það flatkökurnar
þínar og hvergi hef ég fundið þær
betri. Þú varst alltaf mér góð og þol-
inmóð, hress í skapi, raulandi einhver
lög meðan þú heklaðir fötin á hann
Bangsa minn, stundum sagðir þú mér
sögur og þú varst alltaf að kenna mér
eitthvað. Öll jól höfum við átt saman
ásamt mömmu, afa og Bjarna. Fyrstu
jólin mín á Íslandi voru einmitt á
Vesturgötunni og man ég hvað þú
fékkst nú margar hundastyttur þau
jólin, já, skrítið hverju maður man
eftir. Mörg sumur þegar ég var yngri
fórum við gjarnan saman upp í bú-
stað, oft með Unni og Jason þegar
þau heimsóttu okkur frá Bandaríkj-
unum. Síðustu ár hafa samskipti verið
minni en alltaf varstu til staðar tilbúin
að styðja við bakið á mér sama hvað
ég vildi taka mér fyrir hendur, alltaf
jákvæð og bjartsýn og hvattir mig
áfram.
Amma, þú varst alveg einstök
manneskja, þú varst hvarvetna þekkt
fyrir góðmennsku þína í garð annarra
og hjálpsemi, þú tókst öllum opnum
örmum og hafðir aldrei neitt nema
gott að segja um aðra. Þú varst ávallt
ung í anda og í takt við tíðaranda
hverju sinni.
Þú ert uppspretta sagna. Þú ert hlekkur
okkar við fortíðina.
Þú sást og heyrðir og snertir margt sem horf-
ið var áður en pabbi og mamma urðu til, hvað
þá ég. Þú ert úr heimi sem eitt sinn var – en
var þér jafn eðlilegur og þessi heimur er mér.
Þú færir mér líf að gjöf. Ég skal varðveita það,
svo ég geti gefið það börnum mínum – og þau
aftur sínum börnum.
(Höf. ók.)
Ég er mjög stolt og montin að geta
sagt að þú hafir verið amma mín, ekki
eru allir jafn heppnir að eiga slíka
ömmu. Ég mun sakna þín mikið en
veit það að þú munt ávallt fylgja mér.
Hvíl þú í friði og megi Guð geyma þig.
Kær kveðja,
Vala May.
Hún amma Vala hefur kvatt þenn-
an heim.
Amma og afi Steini bjuggu að Vest-
urgötu 35 í Keflavík og voru þær ófá-
ar stundirnar sem ég átti þar með
þeim og Bjarna frænda sem barn og
unglingur. Ávallt var tekið vel á móti
manni, og ekki vantaði veitingarnar
hjá henni ömmu, og aldrei fannst
henni maður borða nóg. Ógleyman-
legar eru þó stundirnar sem við áttum
✝ Sigríður LovísaSigtryggsdóttir
fæddist í Hofsstaða-
seli, Viðvíkursveit,
Skagafirði, 14. okt.
1918. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi, á
sumardaginn fyrsta,
25. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Pétur
Sigtryggur Jakobs-
son bóndi í Hofsstaða-
seli, ættaður úr Við-
víkursveit, f. 12. jan.
1886, d. 5. jan. 1954,
og kona hans Jakobína Sólveig
Þorbergsdóttir, ættuð frá Siglu-
firði, f. 19. júlí 1889, d. 27. sept.
1980. Þau bjuggu í Hofsstaðaseli
til ársins 1930, en fluttu þá til
Húsavíkur ásamt Lovísu og einka-
bróður hennar Hákoni Sigtryggs-
syni, f. 5. apríl 1920. Þar lauk
Lovísa námi í barna- og unglinga-
skóla. Fljótlega fór hún að taka
þátt í þeirri vinnu sem bauðst, var
vinnukona á heimili á Akureyri,
vann í síldarsöltun á Siglufirði o.fl.
Að loknu námi við Húsmæðraskól-
ann á Laugalandi í Eyjafirði 1944
fór hún einn vetur í leiðbeining-
arstarf í vefnaði á
heimilum í Eyjafirði.
Hún hélt síðan til Sví-
þjóðar og fór þar á
námskeið í fatasaumi
og fleiru áður en hún
hélt til Noregs þar
sem hún var í vist hjá
íslenska sendiherr-
anum í Osló.
Bæði fyrir og eftir
heimkomuna frá
Noregi 1949 starfaði
Lovísa m.a. við ráðs-
konustörf á Land-
spítalanum, hótelinu
á Hólum í Hjaltadal
og Valhöll á Þingvöllum fram til
ársins 1952. Þá fluttist hún að ný-
býlinu Hjarðarlandi í Biskupstung-
um og giftist á sumardaginn fyrsta
24. apríl 1954 eftirlifandi eigin-
manni sínum Helga Kr. Einars-
syni, f. 7. okt. 1921. Þar ráku þau
hjónin alhliða búskap þar til fyrir
nokkrum árum þegar heilsan tók
að gefa sig. Þeim Helga varð ekki
barna auðið en þau hjónin tóku að
sér fjölmörg börn til sumar- og
jafnvel ársdvalar.
Útför Sigríðar Lovísu verður
gerð frá Skálholtsdómkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Það virðist ríkur þáttur í mannlegu
eðli að láta sér litlu skipta um það
laumuspil sem á sér stað er aldurinn
færist yfir og tímarnir verða nýir. Ef
til vill er þessi athyglibrestur ætlaður
okkur til varnar í lífsbaráttu sem núið
þröngvar upp á okkur í einu eða öðru
formi. Og gæti ekki verið að fyrir
bragðið verið upplifunin þeim mun
áhrifameiri á stundum þegar við
neyðumst til að horfast í augu við for-
gengileikann.
Þegar ég hugsa til bernskuáranna
austur í Hjarðarlandi, hjá heiðurs-
hjónunum Helga Kr. Einarssyni og
Sigríði Lovísu Sigtryggsdóttur, man
ég ekki til þess að ég hafi kvatt þenn-
an tíma, heldur finnst mér hann enn
lifa innra með mér og næra lífsblómið
með frjóum og hugljúfum minning-
um. Þar ilmar jarðargróðurinn enn
sem fyrr og kvak fuglanna gælir við
hlustirnar, kýrnar jórtra og barnið
smitast af fjöri lambanna á lygnum
vorkvöldum. Í mínum huga hefur
Hjarðarland ætið verið sá staður þar
sem lífið lifir hvað mest. Þegar Helgi
færði mér fréttina af láti Lóu konu
sinnar helltist yfir mig sú tilfinning
að nú væri kannski komin stundin
þegar ég þyrfti að undirbúa að kveðja
þessa gömlu tíma og ég fór að velta
fyrir mér hvenær það gerðist að
gamli tíminn vék fyrir þeim nýja.
Helgi og Lóa hófu búskap skömmu
fyrir 1950. Þau komu hvort úr sínum
landsfjórðungnum og höfðu bæði
numið nútímalega búskaparhætti í
útlöndum. Sem barn nam ég þann
stórhug sem lá í loftinu í Hjarðar-
landi og varð að árlegum kafla í upp-
eldi bernskuáranna. Á hverju vori
mættu mér gömul og ný andlit og
húsið fylltist af borgarbörnum sem
drukku í sig margvísleg áhrif, bæði
frá skepnum og mönnum. Mér hefur
skilist að ekki færri en 80 menn og
konur eigi minningar um sumardvöl í
Hjarðarlandi, þar sem Lóa ól önn fyr-
ir okkur öllum í erli sumarverkanna.
Í þessum stóra barnahópi voru að
vísu einhverjir sem illa festu yndi
fjarri átthögum en flestum okkar
auðnaðist að njóta vistarinnar í eitt
eða fleiri sumur.
Fyrsta sumarið mitt í Hjarðarlandi
var árið 1955 en þá dvaldi ég þar í
nokkrar vikur með ömmu minni 5 ára
gamall. Áður en yfir lauk urðu sumr-
in fleiri en ég fæ með vissu talið, allt
til unglingsáranna. Árin sem síðan
komu hafa kennt mér margt en jafn-
an hef ég orðið þess áskynja að lífs-
hlaup mitt og þroski hefur að miklu
leyti mótast af straumum og áhrifum
úr sveitinni. Þar gafst mér tækifæri,
þó gestur væri, til beinnar þátttöku í
lífsbaráttu þess fólks sem stendur
berskjaldað gagnvart náttúru lands-
ins og á velgengni sína undir dugnaði
og útsjónarsemi í fangbrögðum við
veður og vinda. Slík glíma kallar fram
þrautseigju og æðruleysi. Ég finn að
ég mun áfram búa að minningum og
áhrifum úr Hjarðarlandi, þrátt fyrir
að tímarnir verði æ nýrri og fólk
gamla tímans hverfi af sjónarsviðinu
eitt af öðru. Gamlir tímar munu
áfram fylgja mér inn í þá nýju, án
þess ég fái við það ráðið.
Þegar ég í huganum kveð þig Lóa
mín, þá koma til mín minningarnar
ein af annarri, en efst er mér þó í
huga þakklæti fyrir ríkulegt nestið
sem þið Helgi bjugguð mér út í lífið.
Jóhannes Gíslason.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Það er með söknuði sem ég kveð
Lóu, eins og hún var jafnan kölluð, en
jafnframt með miklu þakklæti fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman í gegn um tíðina. Þær eru
margar minningarnar sem streyma
fram í hugann þegar ég hugsa til Lóu
minnar, minningar sem ég get yljað
mér við og enginn getur tekið frá mér
þó svo að Lóa hafi nú kvatt þennan
heim.
Lóa var lífsglöð kona sem lagði
hart að sér allt sitt líf. Hún var elskuð
af dýrum og börnum sem löðuðust að
henni vegna góðsemi hennar og
elsku. Ég var einmitt ein af mjög
mörgum börnum sem naut þeirra
forréttinda að fá að fara í sveit til
þeirra hjóna, Helga og Lóu, að
Hjarðarlandi. Sá tími er einhver sá
dýrmætasti í lífi mínu. Ég naut
ómælds ástríkis og þolinmæði, en
Helgi og Lóa höfðu alltaf tíma, hvort
sem það var til að kenna mér til verka
eða til að spila á kvöldin. Þau voru
ávallt tilbúin með svör á reiðum
höndum gegn óþrjótandi spurninga-
flóði mínu. Þau hjónin áttu stóran
þátt í að leiðbeina mér í gegn um lífið
en fyrir skömmu var ég minnt á það
að það var einmitt Lóa sem lagði til
að ég yrði hjúkrunarfræðingur, sem
ég og gerði. Lóa var afskaplega stolt
af mér og notaði hvert tækifæri til að
kynna mig sem vinkonu sína, hjúkr-
unarfræðinginn.
Elsku Lóa mín, þakka þér fyrir all-
an stuðninginn, ástúð þína og vin-
skap. Þú hefur kennt mér margt gott
og fallegt í gegnum árin og ég kveð
þig með söknuði. Ég veit þó að góður
Guð hefur búið um þig í faðmi sínum
og mun varðveita þig um ókomin ár.
Minningarnar um þig mun ég varð-
veita alla ævi.
Þín einlæg,
Baldvina Ýr.
Gott er að fá góða hvíld eftir lang-
an og strangan ævidag.
Lóa föðursystir hafði lokið sínu
ævistarfi við hlið eftirlifandi eigin-
manns síns. Þau áttu 48 ára brúð-
kaupsafmæli 24. apríl. Þeim varð
ekki barna auðið en ófá börn og ung-
lingar hafa dvalið á heimili þeirra
bæði sumar- og vetrarlangt við gott
atlæti. Við bræðrabörn og okkar
börn höfum öll verið sumarbörn Lóu.
Það var vor í lofti og sumar fram-
undan þegar farið var með Óla Ket. í
Tungurnar og skóladagar strax eftir
réttir og aftur með Óla Ket. í bæinn.
Einnig dvaldi móðir Lóu á heimili
þeirra sín síðustu æviár við gott at-
læti þeirra hjóna.
Lóa var skörp og framsýn og miðl-
aði af þekkingu sinni af miklum
áhuga. Hún fylgdist vel með sumar-
og vetrarbörnum sínum eftir að þau
voru farin út í hinn stóra heim. Hún
naut þess að gleðjast yfir framförum
og fjölgun þeirra. Alltaf var opið hús
á Hjarðarlandi, gott að koma í eld-
húskrókinn, fá mat í munn, svefn-
pláss í hverju skoti, úti í tjaldi og jafn-
vel úti í hlöðu. Það var alltaf
hjartarúm á Hjarðarlandi. Ég er
þakklát fyrir samveruna.
Lóa var góðhjörtuð og einstaklega
næm, sérstaklega var hún næm á
skepnur sínar.
Lóa stóð sterk og hvetjandi við hlið
eiginmanns síns alla tíð. Hann situr
nú með stóra sorg í hjarta og mikinn
missi, en góðar minningar um frá-
bæran lífsförunaut eru gott smyrsl á
sárin.
Helgi minn, þú ert ekki einn með
sorgina, við syrgjum með þér.
Góður guð, gefðu eftirlifandi eig-
inmanni og einkabróður, ásamt öðr-
um aðstandendum styrk til að ganga
áfram veginn.
Hvíl í friði.
Sólveig Hákonardóttir.
SIGRÍÐUR LOVÍSA
SIGTRYGGSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur af-
mælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Greinunum er veitt viðtaka á rit-
stjórn blaðsins í Kringlunni 1,
Reykjavík, og á skrifstofu blaðs-
ins í Kaupvangsstræti 1, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að
senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, – eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í blað-
inu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú er-
indi. Greinarhöfundar eru beðn-
ir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinum.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er 70
ára og eldra. Hins vegar eru
birtar afmælisfréttir ásamt
mynd í Dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokall-
aðra ASCII-skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-texta-
skrár. Þá eru ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect einnig
auðveld í úrvinnslu.
Birting afmæl-
is- og minning-
argreina