Morgunblaðið - 11.05.2002, Síða 58

MINNINGAR
58 LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Oddur Þorsteins-son fæddist á
Heiði á Rangárvöll-
um 6. apríl 1960.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 1. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Svava
Guðmundsdóttir, f. 1.
júlí 1918, d. 21. mars
2001, og Þorsteinn
Oddsson, f. 23. októ-
ber 1920, bændur á
Heiði. Oddur var
yngstur sex systkina
en þau eru: 1) Ásta, f.
1. nóvember 1945, d. 6. nóvember
1945. 2) Helga Ásta, f. 10. febrúar
1947, maki Sigurgeir Bárðarson,
f. 16. júlí 1943, þau eiga tvö börn
og sex barnabörn. 3) Birna, f. 16.
febrúar 1955, var gift Ólafi Lín-
dal Bjarnasyni, f. 14. ágúst 1952,
d. 18. apríl 1998, þau eiga fjóra
syni og eitt barnabarn. Sambýlis-
maður Birnu er Rúnar Þór
Bjarnason, f. 7. október 1956, og
á hann þrjú börn. 4) Þórhallur, f.
10. nóvember 1957, d. 6. júní
1968. 5) Reynir, f. 14. desember
1958, maki Jóna María Eiríks-
dóttir, f. 3. nóvember 1953, þau
eiga eina dóttur.
Oddur kvæntist 28. júní 1980
Lovísu Björk Sigurðardóttur, f. 6.
júlí 1961, þau skildu. Dætur
þeirra eru: Hjördís
Rún, f. 27. apríl
1980, unnusti Arnar
Gústafsson, f. 14.
september 1980,
Anna María, f. 9.
mars 1983, og Kol-
brún Eva, f. 21. sept-
ember 1995. Oddur
kvæntist 6. apríl
2002 Ingibjörgu
Guðmundsdóttur, f.
27. febrúar 1974,
börn hennar eru
Eva Ýr, f. 13. júní
1991, Eyrún Ösp, f.
15. október 1994, og
Aron Freyr, f. 18. maí 1998.
Oddur lærði bifvélavirkjun í
Reykjavík, var bóndi á Heiði 1981
til 1990, flutti þá að Fossöldu 4 á
Hellu og bjó þar síðan. Hann vann
hjá Bílaþjónustunni á Hellu, var
verkstjóri í sláturhúsi og kjöt-
vinnslu Þríhyrnings í Þykkvabæ,
skálavörður í Hvanngili eitt sum-
ar og síðast vann hann hjá Flutn-
ingaþjónustunni á Hellu uns hann
varð að láta af störfum vegna
veikinda í mars 2001. Oddur var
félagslyndur og var m.a. virkur
félagi í Flugbjörgunarsveitinni á
Hellu í mörg ár og formaður
hennar um skeið.
Útför Odds fer fram frá Keld-
um á Rangárvöllum í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elskulegi eiginmaður.
Það er erfitt að vera sterk mann-
eskja á svona stundu eins og þú baðst
mig svo oft um að vera, sama hve
mikinn undirbúning maður fær.
Þú varst börnunum mínum sem
góður faðir og báru þau föðurást
mikla til þín.
Við áttum svo margar yndislegar
stundir saman og þær stundir eiga
eftir að lifa með mér alltaf. En það er
bara svo erfitt að hugsa til þess að fá
aldrei að sjá þig aftur og finna, ástin
mín. Horfa í fallegu augun þín, heyra
hlátur þinn og sjá þitt fallega bros,
sem var alltaf til staðar, alveg sama
hversu mikið þú varst veikur.
Þú varst hetjan okkar og þú varst
mér allt.
Þú varst besti vinur minn, mín
bjarta framtíð, hamingjan mín og
stóra ástin mín!
Og það er alveg satt eins og sagt
er:
Að eiga vin er öllu betra,
að eiga von er nauðsynlegt,
að eiga ást er undur lífsins,
að elska, það er dásamlegt.
Þú kenndir mér svo ótalmargt og
ég þakka Guði fyrir að hafa leitt vegi
okkar og þinnar yndislegu fjölskyldu
saman.
Takk fyrir allt, ástin mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég elska þig! Þín ástkæra eiginkona
Ingibjörg Guðmundsdóttir.
Elsku pabbi minn. Það er svo sárt
að hugsa til þess að þú sért dáinn. Að
ég fái aldrei að sjá þig aftur, aldrei að
knúsa þig og kyssa, aldrei að sitja hjá
þér og hlæja mig máttlausa af brönd-
urunum sem þú reittir af þér, aldrei
skriðið uppí til þín og hjúfrað mig að
þér ef mér líður illa og er hrædd.
Mér finnst það svo óréttlátt að Guð,
ef hann er þá til, hafi tekið þig í burtu
frá okkur. Hvernig getur hann verið
svo grimmur? Ég á svo margar
minningar um þig, elsku pabbi. Ég
vildi óska að ég gæti spólað til baka
og upplifað þær allar upp á nýtt. All-
ar fjallaferðirnar, stundirnar í Myl-
lubæ, afmælin, jólin og allt hitt sem
við gerðum saman. Ég á eftir að
sakna þess að geta ekkert gert með
þér. Þetta eru allt minningar, minn-
ingar um þig sem ég geymi í hjart-
anu. Þú ert besti pabbi sem nokkur
gæti hugsað sér og ég sakna þín sárt.
Þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig. Ég mun aldrei gleyma
því.
Ég elska þig meira en lífið sjálft og
hlakka til að hitta þig á ný. Ég veit að
nú líður þér vel og það huggar mig að
vita af því. Ég lofa þér að vera sterk
og dugleg og standa við samninginn
okkar, manstu. Ég veit að þú munt
hjálpa mér í gegnum lífið og leiða
mig á rétta braut. Ég mun alltaf að
eilífu elska þig og virða og þú átt allt-
af sérstakan stað í hjarta mér.
Bless, elsku pabbi minn, xxxx
kossar og knús.
Þín dóttir,
Anna María.
Í dag verður hann bróðir okkar
lagður til hinstu hvíldar við hlið móð-
ur okkar, aðeins rúmu ári á eftir
henni. Hugurinn reikar til baka, upp
að Heiði, þrír litlir strákar að leika
sér, alltaf eins klæddir, í fallegum út-
prjónuðum peysum eftir mömmu. Sá
minnsti alltaf brosandi, litli strák-
urinn hennar mömmu, prakkari, dá-
lítið letiblóð, hélt að það ætti hvorki
að segja R eða S af því að stóri bróðir
gat það ekki. Allt í einu var hann orð-
inn unglingur, átti fullt af vinum,
hafði gaman af að skemmta sér, allt-
af brosandi, orðinn ástfanginn, Lollý
komin til sögunnar. Tvítugur, Hjör-
dís kom í heiminn, og Heiði togaði
hann til sín. Aftur kominn „Oddur
bóndi á Heiði“. Anna María fæðist,
byggingarframkvæmdir, heyskapur,
frændfólk í heimsókn, gæsaskytterí,
ótrúlegt hvað gæsir geta verið spak-
ar, og sumar skeggjaðar þegar betur
er að gáð.
Fjallanáttúran frá afa og pabba í
blóðinu, ekki farið til fjalla að elta
kindur, heldur á Bronco, með Flubbó
og góðu vinunum þar. Flutt að Hellu,
unnið í Þykkvabænum, sumarbú-
staðurinn Myllubær byggður, hug-
urinn enn á Heiði. Kolbrún Eva sól-
argeislinn hans bætist í hópinn, fór
að keyra hjá Viðari og Jóku sem
reyndust svo vel. Ský dregur fyrir
sólu, skilnaður, krabbamein, erfiður
uppskurður, en samt brosandi.
Bjartsýnn á bata, en óvinurinn kom
aftur, öflugri en áður. Þá kom Ingi-
björg með ást og birtu og börnin sín
inn í líf hans en tíminn var naumur.
Síðustu vikurnar, gifting, gengið frá
öllu, æðruleysi, horfst í augu við
dauðann, kominn á spítalann og
ennþá að gantast. Síðasta kvöldið,
þakklátur stuðningi veittum af svo
mörgum; bað fyrir þakkarkveðju.
Í veikindunum var Oddi sýndur al-
veg einstakur hlýhugur og stuðning-
ur sem hann var afskaplega þakk-
látur fyrir. Sveitungar hans,
ættingjar og vinir héldu honum
óvænta afmælisveislu, færðu honum
rausnarlegt söfnunarfé og tölvu sem
veitti honum mikla ánægju síðustu
mánuðina. Fyrir allt þetta viljum við
þakka og þá sérstaklega Ingibjörgu
sem er búin að annast hann af ein-
stakri ást og umhyggju, „bjargaði
honum“ eins og hann sagði.
Megi góðu minningarnar hjálpa
okkur öllum sem söknum hans.
Helga, Birna og Reynir.
Traustur vinur er örugg vörn, finnir þú
slíkan, áttu fjársjóð fundinn.
(Síraksbók, 6,14.)
Elsku Oddur. Þannig varst þú
trausti vinur. Það er sárt að hugsa til
þess og vita að ekki verða ferðirnar
fleiri sem þú átt til okkar upp í bú-
stað eða í bæinn, en margar eru þær
minningarnar sem við eigum.
Yndislegt var það þegar þú og
Ingibjörg komuð til okkar einn góð-
an föstudag og þú þá nýkominn úr
myndatöku. Við vissum að þú varst
mikið veikur en það var ekki verið að
kvarta, aldeilis ekki. Það voru skoð-
aðar myndir frá sumarbústaðaferð-
um og mikið hlógum við. Við erum
svo þakklát fyrir að hafa fengið að
vera með þér þessa stund og þegar
þú fórst þá töluðum við um að hittast
aftur fljótlega fyrir austan. Fjórum
dögum seinna varst þú búinn að
kveðja þennan heim. Okkur finnst
það raunar ekki vera satt og að þú
hljótir að koma skoppandi hér upp
stigana og segja eins og þú sagðir
svo oft: Kemur sveitakallinn! Minn-
ingarnar eru margar, allar veiðiferð-
irnar á gæs þegar hausta tók, jeppa-
ferðir eða þegar siglt var á Rangá á
gúmmíbát. Já, það væri hægt að
skrifa sögur úr sveitinni eins og oft
var talað um enda hvergi betra að
vera og á milli okkar var sterkur
þráður sem á sínar ástæður síðan ég
var í sveit á Heiði.
Elsku Oddur, það voru forréttindi
að eiga þig sem vin.
Við vitum að þér hefur verið tekið
opnum örmum móður þinnar og
þeirra sem farnir voru á undan úr
þinni fjölskyldu. Guð geymi þig elsku
strákurinn.
Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Elsku Ingibjörg, Steini, Hjördís,
Anna María, Kolbrún Eva og fóst-
urbörn, við vitum að söknuðurinn er
mikill en megi Guð geyma ykkur og
varðveita í sorginni.
Sophus Klein og Áslaug.
Mig langar til að minnast frænda
míns, hans Odds. Fyrstu tíu ár ævi
minnar átti hann heima í næsta húsi
við mig á bænum Heiði á Rangárvöll-
um.
Ég leit upp til þessa frænda míns.
Hann lék mikið við mig en hann hafði
líka mjög gaman af að fá mig til að
skríkja. Á veturna sneri hann mér
stundum kringum sig á snjóþotunni
á fullmiklum hraða að mér fannst.
Hann var mjög stríðinn og ég man
einu sinni að ég fékk heyryk í augun.
Oddur var þá fljótur til og kleip mig í
nefið til að ég myndi tárast og losna
við rykið úr augunum.
Eitt atvik er mér ofarlega í minni.
Þegar ég var að byrja í skólanum og
fór í mötuneytið í fyrsta sinn. Á boð-
stólum var ýsa með roði og kartöflur
sem átti eftir að skræla. Mér féllust
hendur og sat bara og horfði á mat-
inn. Þá kom Oddur og fann til á disk-
inn handa mér, skrældi kartöflu og
hreinsaði fiskinn.
Ég sendi öllum ættingjum og vin-
um sorgar- og saknaðarkveðjur.
Helga Hjalta.
Það er stutt í tárin og minning-
arnar streyma um huga minn. Oddur
frændi er dáinn. Ég veit vel að nú líð-
ur honum loksins vel en söknuðurinn
er sár.
Ég naut þeirra forréttinda að alast
upp í næsta húsi, á Heiði á Rang-
árvöllum. Þótt átta ár skildu okkur
að var hann, og reyndar Reynir
bróðir hans, alltaf tilbúinn og óþreyt-
andi að leika við okkur systurnar.
Hlöðuleikir, alls konar útileikir,
spil og margt fleira. Oddur var mikill
æringi og stríðinn og ég verð að við-
urkenna það að ef stóð til að fara á
snjóþotur á veturna sá ég til þess að
Reynir drægi mig. Þeim bræðrum
fannst líka frekar gaman að henda
okkur systur minni á milli sín, sér-
staklega Helgu því hún gaf svo
skemmtileg hljóð frá sér.
Það var líka skroppið í reiðtúra og
fyrir kom að við fengum að fara með í
sund. Ég man sérstaklega eftir einni
slíkri ferð. Við vorum að beygja frá
Laugalandi. Þeir voru tveir frammí,
Oddur og félagi hans, eitthvað að
bogra ofan í mælaborðið og gólfið.
Bíllinn rann til og flaug út í skurð.
Enginn meiddist en þeir félagar fóru
strax að spá í hvað skyldi nú segja
lögreglunni ef hún kæmi á staðinn.
„Við vorum að leita að gírstönginni!“
Seinni árin hefur samgangurinn ekki
verið mikill, en ég man vel eftir þess-
um fáu og góðu stundum.
Ég hitti Odd líka seinni partinn í
vetur er hann var á leið til föður síns
með yngstu dóttur sinni. Mér fannst
frábært að hitta hann svona óvænt
og geta tekið utan um hann og látið
hann vita að hugurinn væri mikið hjá
honum.
Hugurinn var svo sannarlega mik-
ið hjá Oddi og hans fjölskyldu síð-
ustu misseri og maður var alltaf að
bíða eftir og biðja um kraftaverk.
Elsku Ingibjörg, börn og dætur,
Steini frændi, systkini og stórfjöl-
skylda, skarðið er stórt og sorgin
mikil. Í huganum reyni ég að taka ut-
an um ykkur öll. Guð styrki ykkur og
varðveiti.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Takk fyrir allt og hvíl í friði kæri
frændi.
Anna Sigríður Hjaltadóttir.
Tæpum sólarhring áður en frændi
minn og náinn vinur kvaddi þennan
heim, hittumst við í hinzta sinn, í bili
að minnsta kosti. Ég fór á spítalann
með því hugarfari að veita honum
stuðning í hans erfiðu veikindum.
Það var vitað að baráttan var töpuð
og enginn vissi það betur en Oddur
sjálfur. Samt var ekki hægt að segja
að í rúminu lægi bugaður maður sem
gréti örlög sín, öðru nær. Þarna var
gamli góði elsku frændi, sjálfum sér
líkur þó þjáður væri, gerði að gamni
sínu og fékk mann til þess að halda
um sinn að þetta væri ekki kveðju-
stundin okkar, hún yrði ekki fyrr en
við hefðum að minnsta kosti séð
hríslurnar hans vaxa upp úr grasinu
við sumarbústaðinn hans í sumar.
Hann þurfti engan stuðning frá mér
á þessari stundu, það voru aðrir sem
sáu um það, en mér veitti hann dýr-
mæta minningu, eina í viðbót við svo
ótal margar.
Að lifa brosandi og að deyja bros-
andi og að deyja á 1. maí, það er stíll
yfir því. Af hverju þurfti að taka
hann frá okkur svona fljótt? Hver á
nú að laga gilið á vorin, segja okkur
sögur úr sveitinni, drekka bjórinn
okkar, skjóta gæsirnar og sækja þær
útí á fyrir Einar, kveikja í sinunni,
skjóta minkinn og „villikettina“,
ræða skógræktarárangurinn við
mömmu og þykjast hafa vit á því?
Það verður aldrei eins í Heiðarlandi
eftir að Oddur er allur. Nóg var nú
samt þegar hann flutti niðrá Hellu
með fjölskylduna. Það var eina skipt-
ið sem hann neitaði mér um bón og
ég er svo sem löngu búinn að fyr-
irgefa honum það. Eitt nei á rúmum
40 árum er ekki svo mikið þegar þús-
und jákvæð atvik skipta svo miklu
meira máli.
Ævi hans var alltof stutt, en góðu
minningarnar eru margar. Þær
munu hjálpa þeim ótal mörgu sem
elskuðu Odd og syrgja nú.
Farðu í friði, elsku frændi, og
þakka þér fyrir allt og allt.
Loftur Þór Pétursson.
Við vorum ung og hraust og lífið
blasti við okkur með ótal spennandi
tækifærum. Við bjuggum í litlu þorpi
úti á landi, þar sem náttúra Íslands
skartar sínu fegursta í formi fagurr-
ar sveitar, jökla, sanda og lokkandi
hálendis. Yfir þessu öllu trónir fjalla-
drottningin Hekla. Þorpið okkar
heitir Hella.
Að búa við þessar aðstæður lætur
engan ósnortinn. Hálendið og jökl-
arnir seiddu mann til sín, hvort sem
var sumar eða vetur, og til að fá útrás
fyrir fjallafiðringinn fundum við okk-
ur farveg í starfi með Flugbjörgun-
arsveitinni á Hellu. Þar var lífið, þar
gerðust hluturnir, hvort sem var í
æfinga- eða skemmtiferðum, fjáröfl-
unum eða í allri þeirri vinnu sem féll
til í kringum starfið. Þetta var ekki
bara áhugamál, það var lífsstíll að
vera í Flubbó. Börnin okkar allra
tóku þátt í starfinu og lærðu það
fljótt að allt snerist í kringum Flubbó
og skemmtilegustu ferðirnar voru
um óbyggðir Íslands.
Þarna kynntumst við vinum okkar
Oddi og konu hans Lovísu fyrir rúm-
um 20 árum. Hann var okkar hraust-
astur, afar frár á fæti og ekki spillti
hin mikla glaðværð og sprell sem
ætíð einkenndu hann. En Oddur var
ekki bara skemmtilegur félagi held-
ur var hann líka mikill félagsmála-
maður, sem hægt var að treysta í hví-
vetna og liðtækur til allra verklegra
framkvæmda, því bóndinn Oddur
var lærður bifvélavirki og laghentur
smiður. Hjónin á Heiði voru samhent
og ósérhlífin í þágu félagsskaparins,
þrátt fyrir annríki í búskapnum.
Það varð úr, að Oddur tók þátt í
smíði á sumarbústað okkar hjóna
vestur í Reykhólasveit. Törnin stóð
yfir í tvær vikur, unnið sleitulaust frá
því snemma morguns til kvölds, og
alltaf endað með sund- og pottferð á
Reykhóla, þar sem smiðir og ráðs-
kona létu þreytuna líða úr sér. Tím-
inn leið hratt, bústaðurinn komst
upp og í minningunni var þetta tími
fjörs og gleði, sem Oddur átti ekki
síst þátt í að skapa.
Árin liðu, við fluttum og leiðir
Odds og Lovísu skildi. En fljótlega
upp úr því dynur reiðarslagið yfir,
Oddur greinist með krabbamein.
Síðan eru liðin tæp þrjú ár, sem ein-
kennst hafa af sleitulausri baráttu
þessa vinar okkar. Baráttu sem hann
háði sem betur fer ekki einn, fjöl-
skyldan stóð þétt með honum og síð-
an birtist Ingibjörg. Hennar styrkur
var ekki lítill eftir að hún kom inn í líf
hans. Ýmsar ljúfar stundir höfum við
átt saman og vil ég þar nefna heim-
sókn þeirra Ingibjargar til okkar
vestur í bústað í september síðast-
liðnum. Það var Þröstur vinur okkar
beggja sem gerði þennan draum að
veruleika með því að fljúga með þau
til okkar. Aðra stund áttum við fyrir
þremur vikum, þegar fyrrverandi
formenn FBSH, Oddur þar í hópi,
hittust eina kvöldstund í húsi björg-
unarsveitarinnar til myndatöku. Þar
áttum við yndislega stund og skoð-
uðum litskyggnur frá árunum í
Flubbó. En kveðjustundin var trega-
full því allir gerðu sér grein fyrir að
þetta væri okkar síðasta kvöld sam-
an.
Elsku Ingibjörg, undanfarið höf-
um við oft dáðst að óbilandi kjarki
þínum og tryggð og biðjum við þess,
að þú og börnin þín þrjú finnið þann
ODDUR
ÞORSTEINSSON