Morgunblaðið - 11.05.2002, Qupperneq 59

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2002 59
frið sem þarf til að geta hafið nýtt og
gæfuríkt líf.
Dætrum Odds, öldruðum föður,
systkinum og Jónu Maríu sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Elsku Oddur, hafðu þökk fyrir þitt
bjarta bros og góða skap.
Þínir vinir
Hjördís og Gylfi.
Elsku Oddur, okkur systkinin
langaði til að kveðja þig með nokkr-
um línum og þakka fyrir að fá að
kynnast þér. Þau voru ófá skiptin
sem við sátum við varðeldinn í Lækj-
arkoti og skemmtum okkur konung-
lega við allskyns leiki og sprell. Það
er skrítið til þess að hugsa að næst
þegar við komum saman við varðeld-
inn að þú verðir ekki með okkur með
þinn smitandi hlátur og þitt fallega
bros. Fáum höfum við kynnst sem
höfðu jafn mikla unun af að vera úti í
náttúrunni eins og þú hafðir, elsku
vinur, en eftir að þú veiktist gastu
ekki stundað það eins og þú hefðir
viljað.
Mitt í veikindum þínum kynntist
þú Ingibjörgu þinni sem stóð eins og
klettur við hlið þér í þinni erfiðu bar-
áttu og hefur örugglega létt þér síð-
ustu mánuði með mikilli ást og hlýju.
Það gladdi okkur mikið að heyra að
þið hefðuð gift ykkur 6. apríl sl. á af-
mælisdaginn þinn.
Elsku Oddur, þótt þú sért horfinn
á braut mun minningin um þig ylja
okkur um hjartarætur alla tíð.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn Harðarson.)
Elsku Ingibjörg og börn, Hjördís,
Anna María, Kolbrún Eva og aðrir
aðstandendur við vottum ykkur alla
okkar samúð.
Hildigunnur og Finnur,
Elín og Ármann,
Gunnar og Bryndís
og Gunnlaug.
Þá er Oddur frændi minn búinn að
yfirgefa þetta jarðneska líf alltof
snemma, aðeins 42 ára gamall. Nafn-
ið Oddur er svo ferskt í minningunni
um þá menn sem mér þótti svo vænt
um og bar svo mikla virðingu fyrir.
Oddur var skírður í höfuðið á afa
okkar Oddi Oddssyni á Heiði, sem
var einstakur maður og ljúfmenni.
Eins var Oddur Pétursson bróðir
minn skírður eftir afa okkar en bróð-
ir minn féll frá á besta aldri líkt og
Oddur frændi. Ég verð reyndar að
segja það að mér hefur fundist Odd-
ur frændi hafa verið í mínum huga
eins og litli bróðir. Þessi drengur var
svo léttur í lund og alltaf tilbúinn að
gera manni lífið léttara með hjálp-
semi og dillandi hlátri. Marga ferð-
ina fórum við saman á gæsaskyttirí
um árin og lentum þá í allskonar æv-
intýrum. Með hverjum öðrum hefði
maður getað farið á skyttirí og af-
raksturinn var að skjóta tvær gæsir
og einn þriggja punda silung. Að
þessu gátum við oft hlegið enda
vandræðalaust að smitast af Odds
hlátri. Fljótlega eftir að Oddur hafði
lært bifvélavirkjun gerðist hann
bóndi á Heiði ásamt þáverandi konu
sinni Lovísu Sigurðardóttur. Alltaf
var jafngaman að heimsækja þau
enda bæði vel hress. Saman eignuð-
ust þau þrjár myndarstúlkur. Ég er
ekki frá því að Lollí hafi bjargað
heilsu minni eftir eina gæsaferðina á
köldu haustkveldi. Við vorum þrír á
fínum stað niður við á, báts- og hund-
lausir þegar gæsirnar byrja að birt-
ast og Oddur fremstur í flokki dritar
þær niður beint í ána og ég þurfti að
synda allsnakinn eftir þeim, þrjár
ferðir við mikinn hlátur félaga
minna. Þegar heim á bæ var komið
fyllti Lollí baðkarið af sjóðandi heitu
vatni og skipaði Oddi að færa mér
glas af whisky sem hann hafði mjög
gaman af.
Eftir að þau fluttu á Hellu byggðu
þau sér sumarbústað rétt hjá bústað
okkar fjölskyldu, Sælukoti. Reyndar
endurskírði Martha frá Selsundi bú-
staðinn okkar og kallaði hann Óláta-
garð en ég held að Oddur hljóti að
hafa verið í heimsókn við það tæki-
færi því alltaf var glatt á hjalla þegar
hann var í heimsókn. Við eigum eftir
að sakna þess verulega að sjá hann
ekki birtast hlæjandi. Eftir að Oddur
og Lollí skildu greindist Oddur með
krabbamein sem var fjölskyldunni
gífurlegt áfall, sérstaklega þó Birnu
systur hans sem hafði nýlega misst
eiginmann sinn Ólaf Bjarnason úr
sama sjúkdómi. Oddur tókst á við
þetta af bjartsýni ásamt fjölskyldu
sinni og vinum og þá ekki síst henni
Ingibjörgu sinni sem gerði allt sem
hún gat til að létta honum lífið og á
hún miklar þakkir skildar. Minning-
arnar um Odd eru svo margar og
góðar að hægt væri að skrifa um
hann endalaust. Ég vil þó að lokum
segja frá því þegar ég hitti Odd fár-
sjúkan hálfum sólarhring fyrir and-
lát hans. Þegar hann heilsar mér
brosandi þá segir hann: Ég væri ekki
til stórræðanna á gæsaskyttirí núna,
ég held að ég myndi láta þig sjá um
hlaupin og hlær um leið við.
Við fjölskyldan færum öllum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Einar Pétursson.
Það er komið að kveðjustund.
Blendnar tilfinningar og hugsanir
einkenna þannig stundir.
Ég sé fyrir mér Ingibjörgu mína
segja mér frá manninum sem hún
elskar og það glampar á stjörnur í
augum hennar þegar hann Oddur
Þorsteinsson er nefndur á nafn. Já,
hann var stóra ástin hennar.
Við vissum að Oddur var haldin
hættulegum sjúkdómi en vonin um
bata var alltaf til staðar. Hann barð-
ist fyrir lífinu með bros á vör, já, það
var ótrúlegt hvað hann Oddur gat
brosað við öllu, hvernig sem ástatt
var hjá honum. Jafnvel á dánarbeð-
inum gat hann gert að gamni sínu, en
að lokum hafði þessi sjúkdómur
vinninginn.
Oddur var tengdasonur minn og
ég var stolt af því að eiga hann sem
tengdason. Það var gott, Oddur, að
sjá hvað þú varst góður við barna-
börnin mín, enda virtu þau þig sem
föður og töluðu um hann Odd pabba.
Vegir lífsins eru órannsakanlegir
og við vitum ekki hvað bíður okkar á
næsta götuhorni, en það er trú mín
að við eigum öll eftir að hittast aftur
á betri stað.
Kæri Oddur, það var sérstakt að
fylgjast með því hvað það var þér
mikið hjartans mál að ganga rétt frá
öllum lausum endum. Á sama tíma
töluðum við um framtíðina og þá var
eins og þú værir að undirbúa mjög
langt ferðalag. Eins var það sérstakt
hvað þú varst ákveðinn í að vera bú-
inn að flytja ykkur saman fyrir 1. maí
en svo var það dánardagur þinn. Þú
kvaddir þann sólríka vordag.
Ég trúi því, að núna líði þér betur
og þú sért kominn til þinna nánustu
sem farnir eru yfir móðuna miklu.
Kannski varstu „kallaður út“ í eitt-
hvað sérstakt verkefni.
Kvöld eitt fyrir stuttu, heima hjá
mér, áttum við notalega stund sem
er mér mjög minnisstæð. Þar voru
auk þín einnig stödd; Sveinn bróðir
minn, Gróa mágkona og Ingibjörg.
Þá voruð þið Svenni að rifja upp erf-
iðar ferðir til fjalla með björgunar-
sveitum, ferðir sem farnar voru til að
bjarga öðrum í nauðum. Það er mikil
lífsreynsla að vera björgunarsveitar-
maður og þurfa jafnvel að búa um sig
úti í vondum veðrum. Þetta góða
kvöld varst þú svo ótrúlega hress
miðað við hvað þú varst veikur.
Þið Ingibjörg giftuð ykkur 6. apríl
síðastliðinn. Það var fallegur dagur
og yndisleg athöfn. Það er gott að
eiga þá minningu.
Fjölskylda mín tók ástfóstri við
þig, vinur, þó tíminn hafi ekki verið
langur. Ég þakka þér fyrir allt og
allt, góðar minningar eru eins og ljós.
Í myrkrinu lýsir ljósið best.
Ég bið góðan Guð að styrkja ykk-
ur öll í sorginni, vini og vandamenn.
Sérstaklega bið ég fyrir ykkur; elsku
Ingibjörg mín og börnum þínum,
dætrum Odds, Þorsteini föður hans
og systkinum. Minningin lifi um góð-
an mann með einstaklega bjart bros.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Guð geymi ykkur öll,
Þórunn Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Er hnígur sól að hafsins djúpi
og hulin sorg á brjóstin knýr,
vér minnumst þeirra, er dóu í draumi
um djarft og voldugt ævintýr.
Þá koma þeir úr öllum áttum,
með óskir þær, er flugu hæst,
og gráta í vorum hljóðu hjörtum
hinn helga draum, sem gat ei ræst.
Og þá er eins og andvörp taki
hin undurfagra sólskinsvon,
og allir kveldsins ómar verði
eitt angurljóð um týndan son.
Og hinsti geislinn deyr í djúpið,
– en daginn eftir röðull nýr
oss kveikir sama dýra drauminn
um djarft og voldugt ævintýr.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Nokkrar myndir. Hann Oddur er
allur, af hverju er lífið svona ósann-
gjarnt, ég var alltaf að vona þrátt
fyrir vitneskju um staðreyndir veik-
indanna að þetta væri allt saman
vondur draumur sem ég vaknaði
brátt upp af. Hugurinn hvarflar,
myndir hrannast upp.
Árið er 1978, dagurinn er 11. maí,
það er vor með svipuðu veðri og
núna, ég í fullu starfi að vera hljóm-
sveitartöffari („Gollarnir“), það er
ball í Hellubíói um kvöldið. Nóttin
verður örlagarík, happanótt sem
færir mér í fang dís drauma minna,
mér er borgið til framtíðar, en hjá
henni Siggu minni hefst sú þrauta-
ganga að reyna að gera úr mér
mann, það stendur yfir enn. En þessi
nótt færði mér fleira, því besti vinur
hennar Siggu hét Oddur Þorsteins-
son, þá bóndasonur á Heiði á Rang-
árvöllum.
Ég býst við að ég gleymi aldrei
þegar við hittumst fyrst. Sigga auð-
vitað að sýna vini sínum nýja „gæj-
ann“ og athuga hvernig honum litist
á gripinn. Eftir að Sigga hafði með
nokkru stolti kynnt SINN formlega,
lítur Oddur á hana glettinn á svip og
segir eitthvað á þessa leið: þetta dug-
ar ekki, þér verður lítið lið að þessum
væskilslega (var mjór þá) tónlistar-
manni í búskapnum, Sigga mín.
Sigga steytir á hann hnefa en hlær
þó, ég á milli eins og illa gerður hlut-
ur, ekki alveg klár á mínu hlutverki.
En þarna kynntist ég einmitt þeim
Oddi sem ég seinna mat mest, fullum
af græskulausu spaugi og sífellt að
koma á óvart, þetta var eiginleiki
sem fylgdi honum til hinsta dags. Og
þetta er Lollý kærastan hans Odds
segir Sigga og lýkur við kynninguna.
Á þessum árum sagði maður alltaf,
þarna koma Oddur og Lollý.
Samverustundirnar áttu eftir að
vera margar hjá ungum frumbýling-
um í nágrenni á ofanverðum Rang-
árvöllum. Á vetrarkvöldum var oft
farið milli bæja og tekið í spil og var
gjarnan glatt á hjalla og Oddur hrók-
ur fagnaðar, á sumrum þurftu vinnu-
mennirnir á bæjunum að þola ým-
islegt. Eitthvert sumarið höfðu
vinnumenn Odds suðað um að fá að
sitja á húddinu á Land-Rovernum
hans Steina þegar þeir færu eitt-
hvert. Kvöld nokkurt segir Oddur,
jæja, nú eruð þið búnir að vera svo
duglegir í dag að ég ætla að leyfa
ykkur að sitja á húddinu á
Land-Rovernum út í Nes. Vinnu-
menn eitt bros, stökkva upp á húdd
og svo er ekið af stað. Fyrir algera
tilviljun verður drullupyttur á leið
þeirra og skyndilega gerist allt í
senn, Oddur „missir stjórn“ á Land-
Rovernum þannig að hann stefnir á
pyttinn miðjan, olíugjöfin festist í
botni og þegar miðjum pyttnum er
náð þá „læsast bremsurnar“. Vinnu-
mennirnir báðu ekki oftar um far á
húddinu á Land-Rovernum, en oft
var hlegið á þeirra kostnað fyrir vik-
ið.
Áfram hvarflar hugur. Fjöl-
skyldumeðlimum fjölgar, börnin
vaxa, búin stækka, erill dagsins
byrgir sýn. Hjördís Rún og seinna
Anna María komu oft með foreldr-
unum í heimsókn og var oft kátt í koti
eins og gjarnan verður þegar krakk-
ar leika sér saman. Fleiri myndir,
minningar, gleðitár, sorgartár, lífið
sjálft. Búi er brugðið, fréttir af erf-
iðleikum. Augasteinninn Kolbrún
Eva fæðist. Og síðan ekki lengur
Oddur og Lollý. Oddur greinist með
krabbamein.
Síðustu þrjú árin hafa síðan farið í
þá glímu sem nú hefur lokið með
ósigri lífsins en sigri Odds. Allir sem
fylgdust með því stríði hljóta að
dáðst að því æðruleysi og kjarki sem
þarf til að geta horfst í augu við sjálfa
staðreynd lífsins á þann hátt sem
hann gerði. En hamingjan var ekki
búin að yfirgefa Odd þó heilsan gæfi
sig. Hún birtist sem engill af himnum
sendur í líki konu að nafni Ingibjörg
Guðmundsdóttir. Ég á ekki orð til að
lýsa þeirri ást og umhyggju sem
Ingibjörg hefur umvafið Odd síðasta
spölinn, það höfum við skynjað svo
vel af orðum Odds þegar hann og
Kolbrún Eva hafa komið í heimsókn
hingað síðustu misseri.
Elsku Ingibjörg, Kolbrún Eva,
Anna María og Hjördís Rún, svo og
öll nánasta fjölskylda, ykkar er miss-
irinn mestur. Ég færi ykkur samúð-
ar kveðjur okkar allra á Kaldbak og
nefnið nöfnin okkar ef lítið liggur við.
Ég þakka forsjóninni fyrir að besti
vinur konunnar minnar hét Oddur
Þorsteinsson og að fá hlutdeild í
þeirri vináttu.
Viðar á Kaldbak.
Elsku frændi, okkur langar að
þakka þér þær björtu og glaðværu
minningar sem við eigum um þig,
vinur. Við vitum að á æðri stöðum
verða nú aðrir þinnar hlýju aðnjót-
andi.
Oddur minn, nú er hinni erfiðu
baráttu þinni við hinn illvíga sjúk-
dóm lokið, en hana fórstu í gegnum
af dugnaði. Fjölskyldu þinni vottum
við okkar innilegustu samúð. sökn-
uðurinn er sár og við kveðjum góðan
dreng.
Aðalheiður, Helga,
Oddur og Eyja.
Elsku Lóa mín, nú
hefur þú hvatt okkar
jarðneska líf og ert
komin til feðra þinna.
Ég var svo lánsöm fyr-
ir rúmum þrjátíu árum
að fá að kynnast þér þegar við Ey-
vindur frændi þinn fórum að vera
saman. Ég var fljót að sjá að lífið hjá
þér var ekki alltaf eins og dans á
rósum, en aldrei kvartaðir þú. Þú
varst alltaf svo róleg og sást alltaf
ljós í myrkrinu. Þú þurftir að ganga
í gegnum miklar raunir í gegnum líf-
ið eins og systir þín og tengda-
mamma mín, hún Anna Lilja. Þegar
hún dó voru börnin mín ung og það
var svo skrýtið að þú varst eins og
ÓLAFÍA KRISTJANA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Ólafía KristjanaGuðmundsdóttir
fæddist á Kjörseyri
8. nóvember 1922.
Hún lést í hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
26. apríl síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Kópavogs-
kirkju 6. maí.
amma þeirra og ég
held að þau hafi litið á
þig sem ömmu. Það
eru ógleymanlegar
stundirnar þegar ég
átti Jónínu sem var
veik mestallt sitt fyrsta
ár. Þegar þú varst búin
að ljúka fullum vinnu-
degi komstu til mín og
sinntir börnunum svo
ég gæti hvílt mig. Þú
vildir allt fyrir alla
gera og ég hafði á til-
finningunni að þú gæt-
ir endalaust gefið frá
þér mikla hlýju, vænt-
umþykju og kærleik. Þú gerðir aldr-
ei neinar kröfur. Þú varst yndisleg
og ég þakka þér alla þá hjálp sem þú
veittir mér. Það er ekki hægt að
skrifa allt á blað sem við tvær geym-
um í hjörtum okkar.
Megi Guð blessa þig, elsku Lóa
mín. Það er öruggt að erfitt er að
finna konu eins og þig þó víða væri
leitað.
Far þú í Guðs friði.
Guðbjörg Sigurðardóttir.
<

   % 
  -  % 
=
"# =#   
 
   

!
! -
B-"-
 < &
4#' ! %I
,)8 '

 %    
 ! 
 8&0 -
   ))



$&1
8 +   #"
%!
6 '! ' ,  && 
# & '! ' &&  ! " &%) 
!' * # & &%) 
; '  %! # & &%) 
" # & && 

 '! ' &%)  , &5   #&& 
 , &5 &%) 
, , &5 &%) 

$( , &5 &%) 
<

   %  =
 " 

  
    "- 
 !

!-  
-
2
-


-
+ 5; '
& ) $
"!# ?  &%)    '  && 
   &&    %D) 
&%) 
( ( ( ( (
'#  #& % %!