Vísir - 30.08.1980, Blaðsíða 26

vtsm
Laugardagur 30. ágúst 1980
Gest ber qarói í : Pntti’Ty Ct>tta<ir — Síóasti hluti
- ;lp f> i ; ji
Sérstæd sakamal — Bycjgt a frasogn Gill Moran
i gislingu. Hann ákvaö þegar i
staö að kalla á lögregluna.
Þegar Billy Hughes haföi
brugöiö hnifnum á Amy, haföi
hún ekki látist. Þótt hún væri
smágeröþessi68ára gamla kona,
bjó hún yfir ótrúlegum styrk.
Henni haföi tekist aö skriöa út aö
glugganum i barnaherberginu og
vega sig upp i hann meö miklum
erfiöismunum. Hún skreiö út um
hann, héltsér á höndunum, féll til
jaröar, kom niöur á blómakeri og
braut þaö. Hún reyndi aö skriöa
yfir til nágrannanna. Þegar hún
var komin aftur fyrir húsiö,
heyröi hún rödd Gill, hún var aö
tala viö nágrannann. Gill fór en
Len Newman stóö i sömu sporum.
Hún reyndi aö kalla til hans en
röddin var veik. Þaö siöasta, sem
hún gæti gert væri aö vara Gill
viö, reyna aö bjarga lifi hennar.
Hún reyndi aö komast fram fyrir
húsiö.
Gill settist aftur inn I Chrysler-
bilinn. Hún skyldi ekki af hverju
hún haföi sagt þaö, sem hún sagöi
viö Len. Haföi hann skiliö hana og
hvaö mundi hann gera? Tauga-
kerfiö I Gill var i molum, i þaö
miklum molum, aö jafnvel vald-
iö, sem Hughes haföi yfir henni
var aö bresta.
Þaö heyröist ekkert frá ná-
grönnunum. „Andskotann er
hann aö gera?” sagöi Hughes.
„Faröu og ýttu á eftir honum!”
Gillfóraftur aö dyrunum. „Len...
Flýttu þér!” sagöi hún.
Newman var aö biöa eftir kon-
unni sinni. Þau höföu ekki sima,
en Newman var staöráöinn I aö
komastinæsta sima einsfljóttog
auöiö yröi „Ég kem eftir andar-
tak,” svaraöi hann.
Gill fór meö þær upplýsingar til
Hughes, og i sama mund sáu þau
bil skjótast út úr næstu inn-
keyrslu, skrensa er hann tók
beygjuna útá snæviþaktan veginn
og hverfa yfir hæöina.
„Þú sagöir honum'” hrópaöi
Hughes. „Ég geröi þaö ekki, ég
gerði þaö ekki!” svaraöi hún.
Hann var titrandi af reiöi og til
alls vís en á sömu stundu birtist
ásjóna Amy Minton i gegnum bil-
rúöuna. Andlit hennar var af-
myndaö og kipptist saman i
andarslitrunum. Hún haföi variö
siöustu kröftum sinum i aö skriöa
aö bilnum og risa upp.
„Vertu kyrr!” hrópaði Hughes
aöGill, sem aftur á mótiskrækti:
„MAMMA! ......MAMMA!”
BIll ók eftir þjóöveginum og
Hughes skipti skyndilega um
skoðun. Hann dró Gill út úr biln-
um og aftur fyrir húsiö. „Ekki
hreyfa þig héðan! ”
Gill staröi á opinn svefnher-
bergisgluggann, titraöi og skalf
og hugsaði: „Ég hef misst vitið.
Já, þaöhlýtur aö vera, ég er búin
aö tapa glórunni.”
Hinum megin viö húsiö rótaöi
Hughes snjónum upp eins og óöur
væri meö berum höndum til aö
hylja likiö af Amy Minton. Hann
hljóp þvi næst yfir til Gill, tók I
handlegginn á henni og dró hana
meö sér á hlaupum út á veginn.
Hún tók andköf af mæöi, en
spuröi þó i sifellu: „Hvaö gerö-
iröu viö mömmu?... Hvað gerö-
iröu viö hana?” Og hann svaraöi
henni jafn móöur: „Henni er ó-
hætt. Ég meiddi hana ekki mikiö.
Ég varö aö rota hana. Ég lagöi
hana á eldhúsgólfiö. Þaö veröur
allt i lagi meö hana.”
Enn á ný, jafnvel á þessari
stundu, greip Gill í vonina og
hugsaði meö sér: „Hann hlýtur
aö segja satt. Þaö er hlýtt i eld-
húsinu. Henni verður óhætt.”
H1 jóðla ust neyða róp!
Þau hlupu eftir veginum. Gill
fannst lungun vera að bresta en
Hughes þvingaöi hana áfram. 1
hvert sinn, sem þau sáu billjós,
hrinti hann henni út fyrir veginn
og lagðist ofan á hana, þar til þau
hurfu úr augsýn.
Rennblaut og isköld héldu þau
áfram yfir vegi og skuröi og
gegnum snjóinn. „Hver býr
þarna?” hrópaöi Hughes i hvert
sinn, sem þau fóru fram hjá húsi.
Þaö voru bændur og þangað taldi
Hughessig ekki eiga erindi. Hann
var ekki reiöubúinn aö nema
staöar, fyrr en þau komu aö
heimiliRon og Madge Frost. Ron
var bifvélavirki og átti skúffubil.
„Reyndu aöhaga þéreölilega,”
sagöi Hughes, þegar þau böröu aö
dyrum. „Hver er þar?” Gillsvar-
aiö: „Þetta er Gill, ég bý hérna
neöar viö veginn. Billinn er fast-
ur. Geturðu kippt i okkur?”
Magde Frost hleypti þeim inn.
Hughes sá um að tala. Hann geröi
þaö meö furöulegri ró og yfirveg-
un. Hann sagöist vera i heimsókn
hjá Gill. Konan sin væri á sjúkra-
húsi og þau heföu ætlaö I heim-
sókn, er billinn brást.
A meöan Hughes talaöi, sá Gill,
aöMadge Frost var aö viröa hana
fyrir sér. Útlit þeirra var ægilegt.
Þau voru blaut og forug. Aö auki
virtist Gill gjörsamlega aö lotum
komin. Varir hennar bæröust
stööugt og Madge gat lesiö af
þeim: „Hjálp.... Hjálp!”
Ron fór meö þeim út I skúr aö
ná I bilinn. Aöur en þau iögöu af
staö, kallaöi Madge á hann. Hann
fór inn og hún sagöi honum, hvers
hún heföi oröiö vör.
Þau óku af staö, Gill hélt utan
um Frost og reyndi aö koma
sama boöskap til hans og hún
haföi komiö til konu hans.
Þaö gekk erfiðlega aö koma
Chrystlernum i gang. Tvisvar
slitnaði taugin. Hughes var
greinilega i mikilli spennu, hann
blótaði ogýtti af öllum kröftum á
meöan Frostreyndi að tefja fyrir.
Loks hrökk billinn I gang. Hughes
flautaöi á Frost i þakkarskyni og
bauö honum greiðslu. Hann af-
þakkaöi. Chryslerinn hvarf niður
Baslow en Frost ók beint heim til
aö gera lögreglunni viðvart.
Klukkan var 20.10, þegar lög-
reglunni barst fyrsta kalliö. New-
man hjónin höföu ekiö beint aö
næsta býii, barið upp á I miklum
hugaræsingog fengiö aö hringja á
lögregluna. Charlie Smart bóndi
og fólkiö hans haföi veriö áö horfa
á sjónvarpið, þegar gestina bar
aö. Smám saman skildu þau,
hvaöum varaö vera. Smart náöi i
haglabyssuna sina, hlóö hana og
gætti þess aö læsa öllum dyrum
og gluggum. Siöan hringdi hann
aftur i lögregluna til aö ganga úr
skugga um, aö ekkert heföi fariö
á milli mála og þar á eftir á ná-
granna sina og aövaraöi þá.
Smart til mikillar furöu bólaöi
enn ekkert á lögreglunni. Fyrstu
viöbrögö stjórnstöövarinnar
höföu veriö aö senda nærstaddan
bil að Pottery Cottage og láta lög-
reglumennina biöa þar. Þegar
jafn hættulegur maður og Hughes
varannars vegar, vildi yfirmaöur
þeirra safna meira liöi saman,
áöur en nokkrar aögeröir hæfust.
Hálftima siöar sá Smart enn
hvergi bóla á lögreglunni. Hann
hringdi enn á ný en var tjáð, aö
aðgeröirnar væru loks komnar i
fullan gang. Vegatálmar höföu
veriö skipulagöir um allt héraöiö
óeinkenndur bill var látinn fylgja
bilHughesog stööugt fjölgaöi lög-
reglubilum við Pottery Cottage.
Klukkan var 20.55, þegar fyrstu
lögreglúmennirnir brutu sér leiö
inn i húsiö og fundu líkin af Rich-
ard, Söru og Arthur og stuttu
siöar likiö af Amy Minton grafiö i
fönn fyrir utan.
Skyndilega skothvellir
Gill sat titrandi af skelfingu og
kulda i bilnum, sem Hughes ók af
miklum hraöa eftir veginum.
Hann blótaöi bilnum fyrir aftan.
Ljósin frá honum blinduöu hann I
speglinum og hann virtist fylgja
þeim fast. eftir.
Allt I einu ók ómerkti lögreglu-
billinn fram úr þeim og hægöi á
sér. Hughes sótbölvaöi um leiö og
hann snarbremsaöi. Billinn sner-
ist til og rann utan I grjótgarö.
Þau hentustbæöi fram fyrir sig.
Hughes reyndi aö brjóta bilrúö-
una meö öxinni en án árangurs.
Hann öskraði: „Ég drep hana!”
og ýtti Gill niöur I sætiö. „Látiö
mig hafa bilinn ykkar, annars
drep ég hana!” Gill skynjaöi
atburöina I móöu.
Nú sátu þau f hinum bilnum.
Hughes ók áfram á fullri ferö og
hrópaöi: „Kallaöu á þá i talstöö-
inni!” Hún reyndi alla takka en
lögreglumennirnir höföu greini-
lega tekiö hana úr sambandi.
Engu aö siöur hrópaöi Hughes i
dauöann hljóönemann: „Hlustiö
á mig, þiö aumingjar! Ég er meö
gisl! Ég vil annan bil, fullan af
bensini og enga lögreglu nálægt!
Skiljiö þiö þaö?..” En þaö kom
ekkert svar.
Göturnar voru nú auöar og bill-
inn vældi fýrir horn. Hughes hafði
greinilega litla stjórn á sér leng-
ur. „Þetta hljóta að veröa min
endaíok,” hugsaöi Gill og ein-
hvern veginn fannst henni þaö
ekki svo slæmt.
Upplýsingar um aökomuna i
Pottery Cottage höföu nú borist
aðalstöövunum. Þaöan streymdu
nú fyrirskipanirnar. Lögreglu-
mönnunum viö vegatálmana var
skipaö aö veröa sér úti um hagla-
byssur á nærliggjandi bæjum. Aö
auki var vopnabúr lögreglunnar
opnaö og skotvopnum útbýtt þaö-
an.
Frægustu skyttur lögreglunnar
voru sendar vel i veg fyrir Hug-
hes. A veginum, sem hann fylgdi
nú skyldi k«niö upp hindrunum,
sem hann mætti ekki undir nein-
um kringumstæöum komast fram
hjá. Lgöreglan tók stóran strætis-
vagn, sem leiö átti um, trausta-
taki og lagöi honum þvert á veg-
inn. Lögreglumennirnir voru
búnir haglabyssum og riffilvopn-
aðar skytturnar földu sig á bak
viö nærliggjandi bila.
Rétt fyrir klukkan tíu kom Hug-
hes akandi á miklum hraöa fyrir
homiö. Þaö iskraöi f hemlunum
um leiö og billinn rakst utan i
steinvegg og stöðvaðist.
Gill var alls ekki ljóst, hvort
hún heföi slasast. Hún heyrði
Hugheshrópa: „Fariöfrá helvftis
fiflin ykkar! ” Siðan heyröi hún
aöra rödd, hún var örugg en samt
svo róleg og afslöppuð, aö Gill
fannst hún vera yndislegasta
röddin, sem hún heföi nokkurn
tlmann heyrt. Röddin tilheyröi
öldruöum lögreglumanni, George
Gardiner.
Meö þolinmæöi og blíöu reyndi
hann aö róa Hughes. Þaö var
sama, hversu Hughes öskraöi
mikiö aldrei hækkaöi Gardiner
röddina. Hughes sat ofan á Gill og
Pottery Cottage: Lokatafl Hughes var úthugsaö og blóöi drifið.
Heimilisfólkiö: Richard, Sara, Amy og Arthur.
hún heyrði hann hrópa: „Ég drep
hana ef þiö komiö nær!” Hann
hélt exinni yfir höfði hennar. Hún
skalf svo mikið, aö hann gélti til
hennar: „Geturöu ekki haldiö
helvitis löppunum á þér kyrr-
um!”
Oröaskiptin viö lögregluna
héldu áfram. Hughes heimtaöi
sigarettur og fékk þær. „Billy, þú
veist, aö hún hefur aldrei unniö
þér nokkurt mein”, hélt Gardiner
áfram. „Af hverju leyfir þú henni
ekki aö fara?”
„Ef eitthvaö kemur fyrir mig,
fær hún aö kenna á því!” æpti
Hughes á móti.
„Láttu nú ekki svona, Billy. Ég
veit, þér þykir vænt um hana. Þú
geturekki farið að meiöa hana”.
„Ég drep hana ef þiö látið mig
ekki hafa þaö, sem ég biö um”.
Hún heyröi aftur óskalistann.
BIll. Fullur af bensini. Enga lög-
reglu. Dyrnar opnar. Vélin i
gangi.
Og röddin svaraöi: „Já, Billy.
Viö getum látiö þig hafa þetta, en
við viljum Gill i staöinn”. Hann
svaraöi: „Ókey!.... En fyrst
verðið þið að slökkva á þessum
ljósum!” Þeir slökktu á ljósköst-
urunum.
„Brátt verö ég laus”, hugsaöi
Gill og bætti svo viö upphátt:
„Þakka þér fyrir, Billy.... Þakka
þér fyrir!” En hann svaraði:
„Ekki halda, aö ég ætli aö yfir-
gefa þig, elskan. Þú kemur meö
mér.... alla leiö”.
Viö þetta brast hún i grát og
kjökraöi: „Lygarinn þinn! Þú
varst aö ljúga allan timann”.
Hughesbjóst til aö halda förinni
áfram. Lögreglan rétti honum
þurra skó i gegnum bilgluggann.
Hann beygði sig niöur til aö fara i
þá.
1 sömu andrá kvaö viö röö af
skothvellum og Gill heyröi bilrúö-
urnar sundrast um allt. „Ég hélt
þeir bæru aldrei á sér byssur
hérna i Englandi”, varö henni
hugsaö. „Þetta er eins og I
ameriskri sjónvarpsmynd”.
Hún byrjaöi aö öskra og
skrækja og bar hendurnar fyrir
andlit sér. Þær uröu alblóöugar.
Einhver hrópaöi: „Náiö henni
út!”
Hún fann, aö hún var tekin
traustum tökum og borin yfir I
lögreglubil, sem ók henni áfram
yfir a ö sjúkrabil neöar viö veginn.
Hún heyröinýja rödd: „Ef þaö er
þér einhver huggun.... Hann er
dauður”.
„Það er þá enginn eft-
ir?”
Hún var flutt á sjúkrahús i
móki. Hún leit i kringum sig. Hún
var á einkastofu. Þaö voru lög-
reglumenn og konur hjá henni.
Hún greindi bliöu en jafnframt
hryggö i svip þeirra.
Skuröir, sem glerbrotin höföu
rist á höfuö hennar voru saumaö-
ir saman. Læknir gaf henni
sprautu, en hún gat ekki sofnað.
Atburöir siöustu daga liöu i gegn-
um hug hennar. Aldrei haföi hún
haldið, aö þetta mundi enda
svona. Og svo móöir hennar.
Hvernig hafði henni reitt af -- og
hinum. Hvernig haföi þeim reitt
af?
Hún haföi treyst Hughes allt til
enda, en nú vissi hún, aö hann
haföi logiö aö henni. Vinir hennar
höföu alltaf sagt, aö hún væri auö-
trúa... svo saklaus. En svo mundi
hún eftir myndinni, sem Hughes
haföi sýnt henni af dóttur sinni.
Hún gat ekki trúaö þvl, aö hann
heföi skaöaö Söru.
Lögreglukonurnar voru þar
ennþá um morguninn. Hún spuröi
þær hvaö gerst heföi. Þær litu
undaneöabreyttu umræöuefninu.
Húnfóribaö. Ung hjúkrunarkona
hjálpaði henni. „Þetta er ein-
kennilegt”, hugsaöi hún. „Ég hef
aldrei áöur fengiö svona aöstoö
viö aö fara I baö”.
Þaö sat ung lögreglukona á
rúminu, þegar þær komu til baka.
Þær þrjár fengu sér te og lög-
reglukonan sagöi: „Morris lög-
reglustjóri kemur aö heimsækja
þig eftir andartak. Hann er mjög
vingjarnlegur maöur”.
Eftir andartak kom hann. Hann
stóö viö hliöina á rúminu og sagði
henni frá öllu, sem lögreglan
haföikomist aö i Pottery Cottage.
Hún sagöi: „Þaö er þá enginn
eftir?”
Og hann hélt i höndina á henni
og svaraöi: „Nei, vinan, enginn”.