Vísir - 26.09.1980, Blaðsíða 2

Haftindur á leiö út úr Sandgeröishöfn.
Trolliö er dregiö inn af handafli og sjórinn sýöur af fugli, sem býöur eftir æti.
Hann Gunnar# vinur minn, Jónsson í Hafnarfirði
keypti sér bát í sumar og fór að gera út á rækju.
Þetta er 19 tonna koppur, og heitir Haf tindur.Gunni
hefur gert ýmislegt á lífsleiðinni, hann hefur unnið
í vélsmíði, hann er hertur togarajaxl og hann hefur
sökkt sér niður i bílarall, svo eitthvað sé nefnt. En
hann hefur ekki fyrr veitt rækju né gert úf. Allt er
einu sinni fyrst.
Við þurfum að fíla græj-
urnar
Ég hitti Gunna, þegar hann
kom aö norðan með bátinn
nýkeyptan og sagði að mikið
skratti gæti verið gaman að fara
með honum einn róður, eða svo.
Allt i finu með það, sagði Gunni,
en komdu ekki strax. Við þurfum
fyrst aö „fila græjurnar” og
komast almennilega i gang, áður
en við tökum blaðamann með
okkur. Svo liðu nokkrar vikur og
veiðin gekk ekki neitt, það þurfti
að laga nótina, það þurfti að gera
við spilið, það þurfti að fá nýja nót
og hitt og annað þurfti að lagfæra
og kaupa og aö lokum voru keypt-
ir nýintrollyirar.Þá varallt klárt
og Gunni sagði að ég mætti koma.
Við förum út klukkan fjögur i
fyrramálið, sagði hann, og það er
best fyrir þig að koma bara i
kvöld og sofa hjá okkur um borð,
þá sefurðu ekki yfir þig.
Ljóshærður og úfinn á hár
og skegg
Eins og aðrir, sem veiða rækju
við Eldey, leggur Gunni aflann
upp i Sandgerði, og rétt fyrir mið-
nættið rölti ég niður eftir bryggj-
unni þar, með regngallann minn
undir hendinni — ég á ekki
virðingarverðan sjógalla, frekar
en aðrir landkrabbar — og leitaöi
að bát, sem gæti staðið undir
nafninu Haftindur. Það voru
margar raðir af bátum við
bryggjuna, þeir lágu þarna hver
utan á öðrum og högguðust ekki á
lognsævinu, og það tók mig tölu-
verða stund að finna rétta skipið.
Hann lá utan á fimm eða sex öðr-
um og það var dauöakyrrð um
borð. Ég kallaði niður i opinn
lúkarinn, en fékk ekki svar. Ég
kikti á stýrishúsiö, það var læst,
og’klifraöi siðan upp á bryggju
aftur og spurði mann hvort hann
heföi séð Gunna. Hann þekkti
ekki Gunna. Ég klöngraðist yfir
bátana aftur, um borð I Haftind
og niður i lúkar, án þess að kalla.
Þar niðri voru fjórar kojur, ein
full af matvöru önnur af veiðar-
færum,i hinum tveim voru teppi
og svefnpokar og maður i
annarri, sofandi. Hann rumskaði
og umlaði eitthvað. Þetta var
ekki Gunni, þessi var úfinn á hár
og skegg, ljóshærður og viking-
legur og þegar ég hafði i frammi
tilburöi i þá veru að kynna mig,
sagði hann mér að fara að sofa
þarna á bekknum. Siðan sneri
hann sér upp I horn og hélt áfram
að sofa. Um morguninn spurði
hann hvort mér væri ekki kalt —
mér sýndist hann vera glottandi
— og bætti við að sá sem heföi
reynt að sofa þarna siðast heföi
verið eins og vibrator þegar
hann vaknaði.
Ekki beinlínis hrós
Svo var haldiö á veiðar. Gunni
hafði skilað sér um borð
einhverntima um nóttina og það
kom i ljós að sá vikinglegi var
Lárus Grimsson úr Hafnarfirði,
aflaskipstjóri á loðnu, haföi áður
fengist við að kenna frumstæöum
þjóðum suður i heimi aö veiða
fisk og þar áður verið á hafrann-
sóknarskipum og vissi eitt og
annaö um störf og hætti fiskifræð-
inga. Hann sagði mér sitthvað af
þvi, en bannaði mér að hafa það
eftirsér, enda voru það ekki bein-
linis hrósyrði, sem hann notaði.
Lalli tók stýrið og Gunni fór
niður i vél. Vel fyrir utan höfnina
var stoppað. Helvitis astikið var i
einhverju ólagi, datt út öðru
hvoru, og það var ómögulegt að
treysta á þaö. A miðunum var allt
fullt af flökum og alls konar drasli
á botninum og voðinn er vis, ef
maður lendir innan um það og
festir nótina. Þess vegna var
beðið fyrir utan, eftir bát, sem
gæti visað veginn. Það .■ fóru
heldur fáir rækjubátar út þennan
dag, það var eitthvert stopp á
móttöku hjá annarri stöbinni sem
kaupir rækjuna, en þaö varð þó
ekki svo löng bið, einn þeirra kom
svamlandi út úr höfninni og þá
var keyrt á fullu út á miðin.
4
1