Vísir - 07.10.1980, Blaðsíða 16

,t vlsm_____________________
lesendux haía orðið
Þriöjudagur 7. október 1980
„Sögðu þeir mig vera „eliiæran gamiingja” og aö þaö vseri best aö flytja mig á elliheimili eöa inn á
Klepp”, segir roskni maöurinn meöal annars i bréfi sinu.
UNGA FÓLKIÐ ILLA UPP
ALID OG DÓNALEGT
Roskinn maður skrifar:
— Ég get ntina ekki lengur oröa
bundist yfir þvi hvaö ungt fólk
þessa lands er illa upp aliö og
dónalegt viö sér eldra og reynd-
ara fólk. Eg var fyrir nokkrum
dögum á gönguferö um bæinn,
nánar tiltekið i Þingholtunum.
Þar kem ég aö smáverslun
(„sjoppu” á mengaðri islensku)
og hujgðist þar kaupa mér gos-
drykki til að fara meö heim i hátt-
inn. Þegar ég stend i biöröðinni,
sem er ekki löng, þá tók ég eftir
þvi að fyrir framan mig voru
nokkrir unglingar, á að giska
15—20 ára gamlir. Þetta var á
miðvikudagskvöldi, en ég gat
ekki betur séö en þessir unglingar
væru undir áhrifum áfengis, i það
minnsta höföu þeir þvilikan
hávaða, að mér oíbauö og hastaði
ég harkalega á þá. En þá tók nú
ekki betra viö. Einn unglingurinn,
sem var klæddur að sið unglinga
nú á timum, það er að segja i
görmum, sneri sér að mér og
spurði mig. „Hvað i djöflinum
ertu að æsa þig”? (orðrétt til-
vitnun). Ég svaraöi þá, að ég væri
að sinna minum erindum og vildi
fá næði til þess. Taka þá ungling-
arnir, fjórir eða fimm talsins, að
atyrða mig harkalega og rægðu
þeir mig við aðra, sem stóðu i bið-
rööinni og voru aðallega ungt
fólk. Sögðu þeir mig vera „elli-
æran gamlingja” (orðrétt til-
vitnun) og að þaö væri best að
flytja mig á elliheimili eða inn á
Klepp. Gat ég þá ekki stillt mig,
en þreif til eins unglingsins, sem
verst lét og ætlaði að kenna hon-
um mannasibi, en þá tók hann á
móti og beitti mig þvilikum fanta-
brögöum, að ég hrökklaðist úr
röðinni og varð að fara aítast á
nýjan leik. Alveg þar til ungling-
arnir voru búnir að kaupa það,
sem þeir ætluðu og fóru, kölluðu
þeir mig ýmsum niðingsnöfnum
og skeyttu þá engu um virðingu
mina. Mér þótti þetta talandi
dæmi um þá smán. sem okkur
roskna fólkinu er sýnd stööugt af
æskulýö landsins, okkur sem höf-
um unniö hörðum höndum alla
okkar ævi og aldrei unnt okkur
hvildar, bara til að búa ungu
fólki fagurtheimili.En þaðunga
fólk, sem nú er að ala upp börn og
unglinga skilur þetta ekki, það
innrætir unglingunum enga virð-
ingu fyrir minni kynslóö, sem
höfum þógefiöþeim allt, sem þau
eiga. Sjálfsagt eru svo þessir ung-
lingar i skóla á minn kostnaö og
annarra skattborgara, meöan
þeir skemmta sér og lifa iðjuleys-
ingjalifi. Lái mér enginn.þó mér
þyki þetta sviða sárt.
YFIRSKYGGD ERFÐAVE
íslendingar i Vesturheimi hafa löngum fylgst
með gangi mála hér heima i gamla landinu. Einn
þeirra, Björn Jónsson, læknir i Swan River i Mani-
toba, hefur sent Visi eftirfarandi pistil með yfir-
skriftinni „Yfirskyggð erfðavé” i tilefni af umræðu
i fjölmiðlum um byggingu oliugeyma i Helguvik.
Við gefum vestur-islenska lækninum orðið:
skadda eða yfirskyggja með
neinu nútima hrófatildri, sist
barbarii sem oliugeymum og
geymslugimöldum afla
berserkjaæöis og vélspjalla.
Hvað sem öðrum viðhorfum við-
kemur, sem fjölmörg eru til
verndunar en engin gild á móti,
þá er þetta mest. Staðbundinn
hagnaður kemur ekki til álita.
Hér eru heilög vé okkar erfða.
ÞARR FRAMTAK
Sjónvarpsáhorfandi
hringdi:
— Sjónvarpið á þakkir skildar
fyrir stórgóöa þætti um áfengis-
mál, sem sýndir voru fyrir
skemmstu. Mér fannst þetta vera
frábærir þættir, enda stjórnand-
inn ekki af verra taginu. Magnús
Bjarnfreðsson stendur alltaf fyrir
sinu og vel það.
Ég á nokkuð stóra fjölskyldu og
fóru þessir þættir ekki framhjá
nokkrum þeirra. Voru allir sam-
mála um, aö sllk fræðsla, sem
þarna kom fram, væru sannar-
lega orö i tima töluö og sérstak-
lega þarft framtak á þessum sið-
ustu og vestu timum.
Haldiö áfram á þessari braut og
gerið meira af svona þáttum.
Þátturinn um áfengismálin var
stórgóöur, segir sjónvarpsáhorf-
andinn.
Vesturbæingnum finnst þetta meb lóöaúthlutun Kattavinafélagsins
álveg ótækt og vill Guörúnu Helgadóttur úr landi.
wtlausasta lóðaút-
tilutun aldarinnar
Vesturbæingur hringdi:
— Mig langar til að vekja at-
hyglimanna á þessari vitlausustu
lóöaúthlutun aldarinnar, já, ein-
mitt, það er þessi lóð, sem katta-
vinir voru að fá undir sfna starf-
semi. Hugsiö ykkur, eins og tlm-
arnir eru i dag, aö menn skuli
ekkertþarfara hafa að gera en að
velta sér upp úr hvort þessi eða
hin lóðin sé betri handa Katta-
vinafélaginu!
En þetta er nú ekki allt saman.
1 útvarpinu fyrir skömmu, það
var I þætti eftir hádegi á laugar-
degi, voru alla-balla-hjúin, þau
Guörún Helgadóttir og Sigurður
Tómasson, fengin til aö ræða
þessi mál. Það dugar ekkert
minna-Bara rikisfjölmiðill lagður
undir. A hvaða plani er þetta fólk
eiginlega? Ég held, aö þaö besta
sem Guörún Gervasoni gæti gert
núna væri bara að drifa sig úr
landi og þaö fyrr en seinna, alla-
vega hafi hún ekkert þarfara til
þjóðmálanna að leggja en veriö
hefur undanfarið.
Menning þjóðanna á sér oftast
djúpar rætur i forsögu þeirra.
Arfleifö flestra Evrópuþjóöa er
rismikil og öllum til sýnis, stór-
fengleg og fögur i mannvirkjum
þeim, sem staöist hafa þann
brjálaða berserksgang sem
grfpur um sig mebal þeirra öðru
hverju og enn vofir yfir. Allar
eiga nærþjóðir okkar lika rikuleg-
ar bókmenntir og aðrar listaerfð-
ir. Ollu er vel viö haldiö.
Viö lslendingar, jafngamlir eða
eldri flestum nágrönnum okkar
sem menningar- og þjóöarheild,
eigum ekkert, ekki eitt einasta
mannvirki, sem talist getur úr
fortiöinni, fyrir utan öxarárfoss
og nokkra illa hlaöna grjóthörga,
illa haldna flesta.
Mannvirki fortiöar eigum við
engin. Engar foldgnáar dóm-
kirkjur, hallir, kastala eða must-
eri, brýr eða furöuverk nein.
Hins vegar er sagnmenning
okkar hlaöin gersemum, iista-
verkum náttúrunnar, sem listeðli
þjóðarinnar hefur gætt sinum
lifsanda og gert að lifrænum
minnismerkjum komnum og ó-
komnum kynslóöum til yndis-
auka. Munu þau afsprengi nátt-
úruafla og þjóðarsálar vara með-
an þau eu ekki sködduð af
manna höndum. Þvi má ekki
sprengja dverghamra okkar og
álfakirkjur til að rýma fyrir veg-
um og þvi siður ýmsu tildri
skammtiöar, nema lifsneyð beri
til. Ekki má farga undrum og ör-
nefnum þjóðarsögunnar og vist-
menningar okkar fyrir tittlinga-
skit tiöarhagsmuna. Þaö er að ó-
frægja og niðurniða verðmæti og
æru formæöra okkar og íeöra,
niðurlægja okkur sjálf, uppræta
menningu okkar.
Sál þjóöarinnar er ekki til sölu.
Væri svo, hefði hún enga sál, eng-
in gild verðmæti i augum afkom-
enda sinna, enga réttlætingu til-
veru sinnar.
Saga okkar, þjóösögur og
munnmæli geyma i örnefna-
bundnu gervi sinu erföaminjar
okkar og flestar fornleifar.
Helguvik, Hólmsberg, Stakks-
gnipa og Stakkur, Rosmhvalanes
og Stakksfjörður geyma þrjár
sagnir úr Þjóðsögum Jóns Arna-
sonar fyrra bindi bis. 83-88, er
sgja allar frá nafngift Faxaflóa,
Reykjaness og Hvalfjarðar, og
undirstrika um leiö eöli og nátt-
úru þessa sjávarháska- og sjó-
sóknarsvæðis. „STAKKURINN”
sprakk af berginu þar sem FAXI
spyrnti við, er hann stakk sér i
sjóinn, sturlaður sem HROSS-
HVELIÐ mannskæða.
Þessir staðir eru allir helg hof
þjóðmenningarinnar. Þá má ekki
Stelia vill blikk á umferöarljósin á laugardagsmorgnum.
LJÖSIN LÍKA i GANGI Á LAUGARDÖGUM
Stella Magnúsdóttir,
Háaleitisbraut 61,
skrifar:
— Ég bý i Háaleitishverfi. Þar
hafa viö gatnamót Háaleitis-
brautar og Armúla veriö sett
blikk á umferðarljósin á
kvöldin og um helgar. Ég er mjög
ánægð með þessa ráðstöfun og
mætti þetta vera viðar. Þaö eina,
sem mér finnst vera að er, aö
ljósin þurfa að vera i gangi á
laugardögum fyrir hádegi, þvi að
mikil umferö er þarna, þegar
verslanir eru opnar.
Með þessum linum langar mig
aö koma þvi á framfæri við ráöa-
menn, aö þeir beiti sér fyrir þvi
að ljósin verði i gangi 'Jka á
iaugardögum.