Morgunblaðið - 17.07.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
Ný legsteinagerð
Einstakir legsteinar
Legsteinar og englastyttur
Helluhrauni 10 220 Hf., s. 565 2566
Englasteinar
✝ Arnljótur Guð-mundsson fædd-
ist í Sléttárdal í
Svínavatnshreppi í
Austur-Húnavatns-
sýslu 17. apríl 1929.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans sunnudag-
inn 7. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Krist-
jánsson, f. 17.3.
1888, d. 8.4. 1939,
bóndi í Sléttárdal,
og Pálína Anna
Jónsdóttir, f. 8.10. 1894, d. 2.12.
1972, húsfreyja. Systkini hans eru
Hannes Guðmundsson, f. 3.4.
1925, lengi bóndi á Auðkúlu í
Svínadal, og Elín Sigurbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 24.4. 1931, bóka-
vörður.
Eftirlifandi eiginkona Arnljóts
er Hrefna Magnúsdóttir textíl-
listakona, f. 20.3. 1934. Foreldrar
hennar voru Magnús Jónsson frá
Breiðholti og Hrefna Eggertsdótt-
ir Norðdahl, frá Hólmi við Suður-
landsveg í Reykjavík. Börn þeirra
eru: 1) Ásdís Sólrún skrifstofu-
maður, f. 20.6. 1957. Dóttir henn-
ar er Hrefna Marín doktorsnemi í
Weisshappel sölumaður, f. 3.10.
1963. Börn þeirra eru Diljá Björt,
f. 11.8. 1989, og Arnljótur, f. 28.7.
1994. 4) Arnar Þorri tæknimaður,
f. 16.4. 1968, maki Magnea Gunn-
arsdóttir bankastarfsmaður, f.
16.7. 1965. Sonur þeirra er Eyþór,
f. 26.6. 2001.
Arnljótur var átta ára er hann
missti föður sinn og ólst upp með
systkinum sínum og móður sem
hafði sjálfstæðan búskap á bæjum
í Svínavatnshreppi. Hann stund-
aði nám í farskóla í sveitinni og
vann auk þess almenn sveitastörf
á búi móður sinnar til fjórtán ára
aldurs. Arnljótur flutti til Reykja-
víkur 1946, stundaði nám í Iðn-
skólanum í Reykjavík, lauk þaðan
prófum 1949. Hann lærði húsa-
smíði hjá Magnúsi Vigfússyni frá
Þorleifskoti í Flóa, lauk sveins-
prófi í húsasmíði 1951 og öðlaðist
meistararéttindi 1954. Starfaði
síðan sem sjálfstæður atvinnurek-
andi. Arnljótur var einn af stofn-
endum Kiwanisklúbbsins Esju
1970, var forseti hans 1979 og
svæðisstjóri Þórssvæðis 1984-85.
Hann var kosinn í stjórn Meistara-
félags húsasmiða 1984, var gjald-
keri félagsins 1990-94 og formað-
ur Meistarafélags húsasmiða
1994-99. Arnljótur gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir þau félög
sem hann starfaði í og var oft leit-
að til hans um ráðgjöf.
Útför Arnljóts verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
rafmagnsverkfræði, f.
1.3. 1977. Faðir henn-
ar er Gunnar Hreins-
son, f. 29.11. 1955.
Eiginmaður Hrefnu
Marínar er Finnur
Breki Þórarinsson
tölvunarfræðingur, f.
29.7. 1974. Synir Ás-
dísar Sólrúnar eru
Nökkvi Jarl, f. 3.9.
1987, Pétur Breki, f.
11.1. 1990, og Bjarni
Heiðar, f. 5.6. 1991.
Faðir þeirra er Bjarni
Heiðar Halldórsson, f.
21.10. 1952. Stjúp-
dóttir Ásdísar er Helga Heiðars-
dóttir, f. 18.5. 1979. 2) Hulda Anna
námsráðgjafi og verkefnastjóri, f.
2.11. 1960, búsett í Brussel, maki
Ágúst Hjörtur Ingþórsson heim-
spekingur og starfsmaður í sendi-
ráði Íslands í Brussel, f. 22.8.
1961. Sonur Huldu og Sigtryggs
Jónssonar, f. 21.2. 1952, er Unnar
Steinn, framhaldsskólanemi, f.
30.9. 1983. Börn Huldu og Ágústs
eru Ásdís Sól, f. 30.6. 1999, og Óð-
inn, f. 27.2. 2001. Börn Ágústs eru
Hjörtur, f. 18.10. 1983, og Embla,
f. 12.8. 1990. 3) Guðmundur raf-
magnsverkfræðingur, f. 30.1.
1963. Maki Líney Björk
Þegar lagt er upp í langa ferð get-
ur gott veganesti og góður hugur að
heiman skipt sköpum um hvernig til
tekst. Þetta hefur pabbi minn reynt
sem sautján ára unglingur þegar
hann yfirgaf æskustöðvar sínar fyrir
norðan og fluttist suður í leit að nýju
lífi. Og á þetta reynir nú þegar hann
er alfarinn og skilur eftir sig minn-
ingar um mannkosti, göfug lífsgildi
og vel unnin verk. Þegar pabbi fór
suður lagði hann ekki af stað með
digra sjóði heldur að sögn sumra ein-
ungis með sautján krónur upp á vas-
ann og þetta fé sitt hefur hann ávaxt-
að og eflt, ekki bara í veraldlegum
skilningi heldur í formi farsælla
ákvarðana, heiðarleika og dugnaðar.
Hans farareyrir var gott og gegnt
uppeldi, prúðmennska og virðing
fyrir landinu, lærdómnum og sög-
unni. Hann hlaut líka í vöggugjöf frá-
sagnargáfu og endalausan áhuga á
framsetningu orðanna ásamt
ískrandi gráglettnum húmor. Allt
þetta gerði hann að frábærum sögu-
manni, eftirsóttum ræðumanni og
góðum og gefandi vini. Það var gott
að vera í návist pabba, þar ríkti hlát-
ur og gleði en líka hljóð íhugun þar
sem við hummuðum eða söngluðum
saman, í sunnudagsbíltúrum eða úti í
móa. Umfram allt veitti pabbi okkur
börnunum kennd öryggis og trausts.
Hann var alltaf til staðar, brást aldr-
ei, aðstoðaði allt og alla skilyrðis-
laust og ætlaðist aldrei til endur-
gjalds.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður
en alveg til jafns vinnuþjarkur og at-
vinnurekandi. Hann hafði ávallt
mörg járn í eldinum bæði í vinnunni
og heima. Eins og títt er um hans
kynslóð þá eyddi hann ómældum
tíma í vinnunni en það var hans
heimur og okkar lifibrauð. Góðir
samskiptahæfileikar og réttsýni
gerðu það að verkum að hann var
álitinn mjög traustur byggingaraðili
og gekk honum yfirleitt vel að selja
íbúðir sínar og láta dæmið ganga
upp. Þegar illa áraði bar hann gæfu
til að sigla framhjá verstu skerjun-
um og taka ákvarðanir sem urðu
honum og fjölskyldu hans til heilla.
Pabbi var vinnandi fram á síðasta
dag við að mála húsin sín og dytta að
hér og þar enda þurfti hann alltaf að
vera að. Ef hann var ekki í bygg-
ingastússi þá stundaði hann allskon-
ar jarðrask. Hann velti við steinum,
færði til tré, gróf skurði og frá-
rennsli á landinu sínu og flutti mold
milli staða til að stuðla að sem bestri
ræktun og uppbyggingu. Það var
aðdáunarvert að fylgjast með hvern-
ig hann og mamma gátu endalaust
verið að yrkja landið og standa í
framkvæmdum á meðan aðrir lágu
makindalega á meltunni. Þau eru
einhvern veginn af þeirri kynslóð
sem aldrei hefur unnt sér hvíldar né
stólað á utanaðkomandi aðstoð. Þau
eru klettarnir og óbreytanlegu
stærðirnar sem hafa alltaf fyrst og
fremst hugað að því að skapa græð-
lingum sínum af öllum stærðum og
gerðum sem best skilyrði.
Síðasta áratuginn var pabbi skil-
greindur sem sjúklingur en það bar
hann ekki með sér. Hann hafði farið í
hjartaaðgerð og var daglega í nýrna-
vél en aldrei kvartaði hann og aldrei
vildi hann gera meira úr málunum en
tilefni var til. Hann fór margsinnis
inn á spítala en sigraðist á öllum
bakslögum því hann var vel á sig
kominn og hraustur og síðast en ekki
síst viljasterkur. Hann var eflaust
fyrirmyndarsjúklingur og honum
leið vel á spítalanum. Þar hitti hann
allskonar fólk, sveitunga sína og
samferðamenn og þar var margt
rætt. Pabbi var mannþekkjari og
mjög félagslyndur og hafði gaman af
allskonar fólki og sögum af kynleg-
um kvistum. Hann átti einnig mjög
auðvelt með að sjá spaugilegu hliðina
á öllum aðstæðum og þann eiginleika
nýtti hann sér óspart í veikindum
sínum.
Hann var ekkert á förum því hann
hafði margt að lifa fyrir. Barnabörn-
in voru honum afar mikils virði enda
dáði hann þau öll tíu. Helst vildi hann
hafa alla fjölskylduna í kringum sig
eða í húsum sem hann byggði. Allar
helgar gistu einhver barnabörn hjá
afa og ömmu og ríkti hálfgerð bað-
stofustemning á loftinu hjá pabba.
Hann lá oft uppi á skörinni og dorm-
aði á meðan húsið hans iðaði af
hamagangi og hlátrasköllum og þá
leið honum vel. Svo ískraði stundum
í honum á beddanum sínum þegar
hann var að rifja upp í huganum liðn-
ar stundir eða góðar sögur og út-
skýrðu barnabörnin þessar óvæntu
hláturrokur sem innra vídeóið hans
afa. En pabbi var sjaldnast rúmfast-
ur sjúklingur. Hann var alltaf á ferð-
inni og ef ekkert var hægt að sýsla
þá brá hann sér í Múlakaffi til að
hitta karlana eða nemana sem hann
hafði haft og heyra nýjustu sögurn-
ar. Þar var mikil sögusmiðja í gangi
og enginn hló hærra en pabbi.
Pabbi var smiðurinn í lífi okkar.
Hann reisti útveggina og skapaði
umgjörðina en eftirlét mömmu að sjá
um innviðina af sínu listfengi og
smekkvísi. Pabbi byggði þann grunn
sem við börnin hans og barnabörnin
stöndum á í dag og þaðan getum við
skimað í allar áttir eða ákveðið að
leggja upp í langferðir eins og hann
gerði. Pabbi hefur nestað okkur vel
og veitt ríflega af sínum farareyri og
með það í farteskinu eru okkur allir
vegir færir. Og ef við mætum veg-
leysum eða vondum troðningum, þá
tökum við þeim eins og pabbi, sem
enn einu verðugu verkefninu og
áskoruninni að takast á við og hefj-
umst handa, gott ef ekki glottandi. Í
dag kveðjum við kjölfestuna okkar
og bakhjarlinn hann pabba með óg-
urlegum söknuði en um leið erum við
óendalega þakklát fyrir að hafa feng-
ið hann fyrir pabba og notið leið-
sagnar hans, hjálpsemi og trausts.
Guð geymi pabba minn.
Hulda Anna.
Vegir skiptast. – Allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið arma breiðir,
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossför eins með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(Einar Ben.)
Þessi orð Einars Benediktssonar
koma upp í hugann nú ég kveð
tengdaföður minn, Arnljót Guð-
mundsson, hinstu kveðju í Fríkirkj-
unni. Það er ekki nema rúmt ár síðan
við stóðum þar saman við skírn ní-
unda barnabarnsins – sem stuttu
seinna urðu reynar tíu. Þó að sjúk-
dómur Arnljóts væri með harðdræg-
asta móti þann daginn lét hann það
ekki aftra sér frá því að mæta og
taka þátt í að flytja dóttursyni sínum
árdagskveðju. Þannig fléttast saman
upphaf og endir, líf og dauði.
Sú var kenning sumra grískra
heimspekinga í fornöld að ekki væri
unnt að meta hamingju manna fyrr
en ævi þeirra væri öll. Þá fyrst væri
hægt að meta það ferðalag sem lífið
er okkur öllum. Arnljótur lagði ung-
ur upp í langferð sem kallaði á allan
hans dugnað, áræði, þrautseigju og
staðfestu. Hann var af þeirri kynslóð
sem fann svo sterkt hversu mikillar
uppbyggingar var þörf, hversu
margt verkið var að vinna og um leið
var hann þeirrar gerðar að vilja
eignast stóra fjöldskyldu og hlúa að
henni sem best mátti vera. Hvort-
tveggja tóks honum: Í áratugi stóð
hann í framvarðarsveit þeirra sem í
bókstaflegum skilningi byggðu það
Ísland sem við þekkjum í dag. Á
sama tíma eignuðust hann og Hrefna
myndarlegan hóp barna og barna-
barna. Á mælikvarða fornspekinga
var Arnljótur hamingjumaður því í
ferðalok gat hann með réttu litið
stoltur um öxl.
Nú er dóttursonurinn kominn um
langan veg til kveðja afa sem hann á
þó tæpast eftir að muna mikið eftir.
Okkur finnst sárt og óréttlátt að
hann skyldi ekki fá að kynnast afa
sínum betur. Arnljótur afi átti skilið
að fá notið æviverksins enn um sinn
og sérstaklega barnabarnanna. Af
því varð ekki, en nú þegar vegir
skiptast skulum við vera þakklát fyr-
ir samfylgdina, hvort sem hún var
löng eða stutt. Með lífi sínu gaf Arn-
ljótur barnabörnunum sínum og öðr-
um sem honum kynntust efnivið í
minningu og fyrirmynd sem vert er
að halda á loft.
Ágúst Hjörtur Ingþórsson.
Á fögru sumarkvöldi kvaddi
tengdafaðir minn, Arnljótur Guð-
mundsson, þennan heim. Hann varð
loksins að láta í minni pokann fyrir
veikindum sínum en barðist þó
hetjulega til hinstu stundar.
Strax og ég kom inn í fjölskylduna
tók hann mér opnum örmum, með
hæglæti sínu þó, því hann lét hvorki
hátt né mikið. Eflaust þótti honum
ekki verra að ég væri ættuð úr
Húnavatnssýslu en hann unni æsku-
stöðvum sínum þar mjög. Þessi hóg-
væri maður lét smávægileg málefni
sem vind um eyru þjóta en þegar á
reyndi stóð hann heill og fastur á
sínu og var þannig fjölskyldu sinni
það akkeri sem hún þurfti, alltaf til
staðar fyrir fólkið sitt, ráðagóður og
hjálpsamur. Kímnin var heldur aldr-
ei langt undan og hann lék á als oddi
á góðum stundum, hafði afskaplega
gaman af að segja sögur af sam-
ferðamönnum sínum og kunni þær
margar.
Arnljótur var afar barngóður
maður og leituðu afabörnin mjög til
hans. Stundum var nú ágangurinn
meira en nógur en ef ekki sáust ein-
hver börn í fáeina daga fór hann að
spyrja eftir þeim því hann vildi hafa
lífið og fjörið sem þeim fylgdi. Hann
fylgdist vel með afkomendum sínum
öllum og því sem þeir voru að gera,
var stoltur af afrekum þeirra og sigr-
um, smáum sem stórum.
Dugnaður og þrautseigja voru
Arnljóti í blóð borin. Hann var heið-
arlegur í öllum viðskiptum og hafði
ríka réttlætiskennd. Fyrirtæki sínu
og ævistarfi sinnti hann af mikilli
natni og elju og eftir hann standa
margar vandaðar byggingar í borg-
inni. Börnin fjögur unnu öll hjá hon-
um á einum tíma eða öðrum og
mörgum nemum kenndi hann iðnina
við góðan orðstír.
Veikindi hans settu mark sitt á
síðasta áratuginn. Hann varð að
hætta að vinna fyrir aldur fram og
var síður en svo sáttur við það. Hann
var þó stöðugt að finna sér einhver
verkefni þar sem það að gefast upp
var eitthvað sem hann hvorki þekkti
né viðurkenndi. Ekki kvartaði hann
þótt líðanin væri léleg heldur hélt
ótrauður áfram en varð þó að fara
sér hægar eftir því sem árin liðu.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
fjölskylduna við fráfall hans. Litli
sonur minn mun ekki getað leitað í
opinn faðm afa en hann mun samt fá
að kynnast honum gegnum okkur
sem eftir stöndum. Ég samhryggist
af öllu hjarta eiginkonu hans, börn-
unum fjórum og fjölskyldum þeirra
og bið Guð að styrkja þau í sorginni.
Fyrir hönd litlu fjölskyldunnar
minnar þakka ég honum samfylgd-
ina. Fari hann í Guðs friði.
Magnea Gunnarsdóttir.
Hann afi okkar er dáinn en í okkar
huga mun hann lifa að eilífu. Við
minnumst þess að hafa fylgst með
honum við smíðar í bílskúrnum þar
sem hann átti forláta vinnubekk og
risastórar sagir, svo ekki sé minnst á
öll verkfærin sem hann beitti af mik-
illi færni. Það var unun að horfa á
hann vinna og gaman þegar maður
varð loksins nógu stór til að fá að
hjálpa til.
Afi var hæglætismaður af gamla
skólanum, skapgóður með eindæm-
um og mikill sögumaður.
Það kom okkur því ekkert á óvart
þegar við heimsóttum hann í síðasta
skiptið að hann fór að segja
skemmtisögur af hinum ýmsu fjöl-
skyldumeðlimum þrátt fyrir að vera
svo afar veikur.
Það er skrítið að hugsa til þess að
við eigum aldrei eftir að heyra afa
hrjóta í sófanum framar, ræskja sig
eða leggja frá sér kaffibollann á ný.
Mikið verður hljóðlátt í eldhúsinu
hennar ömmu nú þegar afa nýtur
ekki lengur við.
Hvíl í friði, elsku afi, við eigum eft-
ir að sakna þín meira en orð fá lýst.
Hrefna Marín Gunnarsdóttir,
Unnar Steinn Sigtryggsson.
Afi Arnljótur var okkur einskonar
annar faðir. Húsið þeirra ömmu í
Beykihlíð var okkur alltaf opið og
þar gátum við verið og skemmt okk-
ur eða hvílt okkur á meðan foreldrar
okkar voru á flakki. Við hjálpuðum
þeim í garðinum eða lágum bara og
lásum með afa. Hjá þeim fengum við
alltaf heitan mat í hádeginu og berja-
graut með rjóma í eftirmat sem er
frekar sjaldséð heima hjá okkur. Afi
var líka alltaf að reyna að koma ofan
í okkur þjóðlegum mat. Þegar hann
var búinn að gæða sér á signum fiski
þá komum við ekki í heimsókn í
nokkra daga. Það kom alltaf sérstak-
ur glampi í augun á afa þegar hann
borðaði þorramat, saltkjöt eða eitt-
hvað gamalt og hann var ægilega
kátur með það barnabarn sem tók
þátt í átinu.
Afi var með sérstakan matseðil
vegna veikinda sinna og hann varð
að fara í nýrnavél alla daga. Hann
var svolítið stoltur af því hvað hann
var tæknivæddur. Við hjálpuðum
ARNLJÓTUR
GUÐMUNDSSON