Morgunblaðið - 03.08.2002, Side 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 3. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Þegar vorið kemur
eftir langan vetur
bráðnar ísinn á Mýrar-
vatninu og ekki líður á löngu þar til
æðarfuglinn fer að fljúgja upp frá
Skjálfandanum til þess að vitja varp-
stöðvanna. Það eru prúðbúnir blikar
sem koma með kollum sínum yfir
Æðarfossana og inn á Mjósundið, síð-
an er flogið inn á eyjarnar og þar er
byrjað að búa í haginn fyrir varpið,
varpið, það merkilega ævintýri sem
heillar bæði börn og fullorðna.
Fyrir meira en 80 árum gekk lítil
stúlka með föður sínum niður Mýrina
í kjól og með húfu úttroðna af heyi til
þess að kríurnar næðu ekki að
höggva hana í höfuðið. Þrátt fyrir
þetta var hún heilluð af öllu því sem
var að gerast allt í kringum þau þar
sem þau voru á leið niður í eyjar til
þess að líta eftir fuglinum. Þau tóku
bátinn við árbakkann og fyrr en varði
stóðu þau hjá hreiðrunum og spjöll-
uðu við æðarfuglinn, blika og kollur.
Faðir hennar klappaði sumum þeirra
á hreiðrunum, breiddi dún yfir önnur
hreiður og tók gætilega eitt og eitt
egg þar sem þau voru of mörg. Skrít-
inn þessi æðarfugl sem vill bara búa í
nánd við manneskjur.
Þessi vordagur í varpinu var bara
einn af mörgum og vorið hafði mikil
áhrif á barnið þar sem allt tók kipp og
í huga litlu stúlkunnar var eins og allt
væri eilíft.
Það var svo gaman að standa þarna
og sjá ekki bara fuglana, einnig grös-
LÍNEY
JÓHANNESDÓTTIR
✝ Líney Jóhannes-dóttir fæddist á
Laxamýri í Suður-
Þingeyjarsýslu 5.
nóvember 1913. Hún
andaðist á hjúkrun-
arheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi 18.
júlí síðastliðinn.
Útför Líneyjar fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 25. júlí síðast-
liðinn.
in að gróa og blómin að
breiða úr sér. Heima við
bæ sungu lóur á túninu
sitt eilífa dirrindí og
spóinn vall suður í Nátt-
haga. Við túnfótinn
læddust rjúpur sem
voru að huga að hreiðr-
um sínum og stelkurinn
lét heyra í sér hvar sem
gengið var.
Á stóra heimilinu var
margt um manninn,
tvær fjölskyldur, gestir
flesta daga, mikið ann-
ríki og jörðin krafðist
mikils. Mörg börn léku
sér þá á hlaðinu og skildu eftir sig
spor, mörg eftirminnileg spor sem
mynduðu rætur og sum hver rætur
sem urðu dýpri en venja er til. Ítökin
voru sterk og jafnvel ekkert grín eins
og Líney segir í endurminningum sín-
um, en svo djúp áhrif hafði umhverfið
á hana.
Þó góðviðrisdagarnir væru margir
í lífi fjölskyldunnar komu dagar þeg-
ar dró fyrir sólu og veikindi sóttu að.
Fimm bræðrum hennar var ekki ætl-
að að lifa og dóu þeir allir í frum-
bernsku. Systurnar urðu sex en móð-
ir þeirra dó frá þeim þegar Líney var
á barnsaldri. Það var mikið áfall fyrir
alla og fátt eitt gat huggað í þeim
harmi. Margt minna þarf til að breyta
örlögum fólks og æskudagarnir á
Laxamýri urðu færri en ætlað var.
Faðir hennar flutti sig til á næstu
jörð, Saltvík og það voru vissulega
tregafull spor þegar farið var með bú-
smalann á undan sér og fosshljóðið
hvarf á bak við Leitið.
Tíminn flaug áfram en dvölin í Salt-
vík var stutt. Faðir þeirra brá búi og
systurnar fullorðnuðust, unnu fyrir
sér og menntuðu sig.
Ævina alla hafði Líney hugann við
ættjörð sína og æskuárin þar urðu
henni hvatning til skrifta sem hafa
orðið þjóðinni kunn. Sjaldan kom hún
í Laxamýri en þó var það nokkrum
sinnum. Eftirminnileg var koma
hennar á síðasta ári er hún í hárri elli
lagði á sig ferðalag norður í land m.a.
til þess að koma heim, ef til vill til þess
að kveðja jörðina sína þó svo að heils-
an væri ekki upp á það besta. Þrátt
fyrir rysjótt tíðarfar og rigningar brá
svo við þennan dag að sólin skein sem
aldrei fyrr um morguninn og hélst
svo allt fram eftir öllum degi. Þá var
gaman að standa vestan við hús og
heyra Líneyju lýsa staðháttum fyrir
áttatíu árum, horfa á Mýrina þar sem
hún gekk með föður sínum og heyra
niðinn í Mýrarselsstrengum því sunn-
anáttin var nærri.
Þá var og setið í stofunni í Gamla
húsi og þar spjallað um liðna atburði,
rætt um húsaskipan og Líney færði
söguna nær, miklu nær.
Síðan var ekið niður á Bjarg, til
þess að sjá sig um og heyra fosshljóð-
ið. Líta á Mjósund í sínum mörgu lit-
um og horfa á eyjarnar þar sem Lín-
ey fyrir löngu klappaði æðarkollum
með föður sínum.
Hún kvaddi á hlaðinu hinsta sinni,
ern þrátt fyrir háan aldur og tölu-
verðan heilsubrest.
Nú er Líney öll, en eftir sitja minn-
ingar og merkilegt ævintýri lítillar
stúlku sem tók ástfóstri við umhverfi
sitt strax á unga aldri. Ekkert er eilíft
þó svo við vildum hafa það svo því ör-
lögin grípa inn í líf fólks og margt fer
öðruvísi en ætlað er. Öll vor enda og
sumrin sem eru ósköp stutt kveðja oft
með köldum haustdögum, kuldaskýj-
um við fjallsendann og dimmviðri
heilu vikurnar. Svona finnst okkur
viðra þegar einhver deyr en eitt er
víst að alltaf kemur uppstytta sem er
hvatning til þess að halda áfram í líf-
inu og láta eitthvað gott af sér leiða.
Trúa má því á nýrri öld að sólin
muni oft koma upp austan við Hnjúk-
ana og Kinnarfjöllin munu baða sig í
geislunum. Vestan við hús mun heyr-
ast úið í æðarfuglinum og hver veit
nema einhvern tímann fari áhugasöm
Laxamýrarstúlka með föður sínum á
fund fuglanna til þess að hlúa að og
búa í haginn. Þá verða eftir spor og
rætur munu myndast, alveg nýtt æv-
intýri.
Líneyju Jóhannesdóttur þakka ég
góð kynni og góðar óskir og sendi fjöl-
skyldu hennar samúðarkveðjur.
Atli Vigfússon.
„Má ekki bjóða þér
gammel dansk?“
spurði hann með glað-
hlakkalegum hætti.
Þetta var í hádegis-
hléinu. Við skruppum í heimsókn til
hans í lok júní, ég og starfsfélagi
minn, til að heimsækja Manga vin
okkar á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi. Magnús var orðinn rúm-
fastur. Hann bar þetta sama rólega
og glaðlega yfirbragð, eins og æv-
inlega, ræðinn og var þá farið vítt
um völl og ekki laust við að golfið
bæri á góma.
Ég horfði á Manga með spurn-
arsvip en sló svo til eins og það að fá
sér gammel dansk væri bara hefð-
MAGNÚS
EYMUNDSSON
✝ Magnús Ey-mundsson fædd-
ist á Bárugötu 5 í
Reykjavík 23. apríl
1932. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
15. júlí síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 24. júlí.
bundið í hádeginu.
Ekki sló hann af gæð-
unum þessi góði
drengur þótt hallaði
undan fæti og lífs-
skeiðið að styttast, allt-
af glaðlyndur og gef-
andi á sinn milda hátt.
Hann ætlaði sér ekki
að verða sambandslaus
við umheiminn, þótt
rúmfastur væri, og
hafði m.a. látið koma
upp tölvu með netteng-
ingu og hafði svo gsm-
símann við höndina.
Við kynntumst
Magnúsi fyrst vegna starfa hans
fyrir Birgðastöð Ríkisspítalanna og
síðar sem golffélaga okkar í litlum
spilaklúbbi sem ber nafnið GAB.
Það er ekki oflof þótt sagt sé að þar
hafi farið ljúfur maður og einstak-
lega þægilegur í umgengni. Í frum-
bernsku golfsins hjá okkur voru
menn nú misvilltir á vellinum, það
átti ekki við um Manga, hann sló
alltaf frekar stutt en alltaf nokkuð
beint. Við göntuðumst með það fé-
lagarnir að áfram færi hann þótt
seint gengi. Oftar en ekki var það
Mangi sem skilaði sér á besta skor-
inu þótt síðar drægi í sundur.
Magnús reyndi lengi vel að fylgja
okkur eftir á golfmótunum, hann fór
að stinga við fæti, lét ekki deigan
síga heldur keypti sér golfbíl og sló
svo um alla velli. Það gekk lengst af
vel, hann varð þó að lokum að láta
af golfinu í bili. Hann lofaði hins
vegar í ofangreindri heimsókn, þar
sem hann lá á sjúkrabeði, að hann
myndi taka frá fyrir okkur rástíma
þar efra og hló svo með glampa í
augum. Það má segja að við golf-
félagarnir höfum átt einn samfelld-
an gleðidag með Magnúsi, alltaf
stutt í grínið og glensið, enda nóg af
alvarlegheitum utan vallar. Ef vafa-
atriði komu upp um reglur spilsins
var gjarnan kallað á Manga. Hann
hafði dómararéttindi í golfi og um
hans úrskurð var venjulega ekki
fjölyrt.
Magnús var mikil félagsvera og
lét m.a. til sín taka á vettvangi Odd-
fellowreglunnar þar sem hann
gegndi fjölda trúnaðarstarfa og
komst til æðstu metorða. Það er
með hlýhug er við hugsum til þess
að hann mætti njóta umönnunar á
líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi, sem Oddfellowreglan hans
hafði fært þjóðinni fyrir nokkru og
ég tel að hafi glatt hann á síðustu
brautinni.
Magnús var nýlega orðinn sjötug-
ur þegar kallið kom. Hann hafði
þjáðst af krabbameini í blöðruháls-
kirtli. Það mun vera eitt algengasta
krabbameinið hjá körlum. Nú hefur
hann frítt spil, laus við krankleika
þessa heims.
Við golffélagar í GAB sendum að-
standendum Magnúsar hugheilar
samúðarkveðjur okkar á þessari
stundu. Við berum í brjósti hlýjar
minningar um góðan og félaga og
bróður.
F.h. Golfklúbbsins GAB
Hjörleifur Hringsson.




 
  

 





 
   
 
 
 




  !   
  


 "# "
" 
$
 

%! !&'!'(!

 !"#$ ##"  %&  %& ##" 

  #$ %& #'&$$ 
( )* &!##" 

&( %& #'&$$ 
 )& 
 )& ##" 

%& #'&$$   "$##" 
 ' 
+
( )* ##" 

, *&-

 



  


  

.
/ 0&1(  2
   
" 

&!       0)* -0)* ##" 
    3 #
$-0)* ##" 
     #$ &#0)* #'&$$    '4#- ##" 
   
&, /* 0)* #'&$$ 
      0)*  #$ "  )*-


  



/


/ 5$  6
7 8 
 

" 
") 

! %& #$  #$)3 ##" 

/ 
##" 
 9' 1##" 
,  #'&$$ 
%& # ##"  !   7#'&$$ 

&8 #'&$$ -

"
 
55

:

 *
") 

! & -1#'&$$ 
5$$!#1##" 
9' 11##" 
  1#'&$$ -

 


     


.

 
;<
/   

 

  !   

 


 " + ,  " 

! !&'!'(!
 #;=5" "

$
  #'&$$  ;4$ 
 ##" 
* #$ ;4$ #'&$$  %&! # )*##" 
;4$   ;4$ ##"  5 $; 8"
 5$;4$ #'&$$ 
  > %& ##" -





"
 

"
 "
 "


.



:

0*$$ !
( 
3 $ ! 1  #/  $?
0' '


 

'&! !

, %7" #'&$$ 
* $ ' * @"  * -