Morgunblaðið - 14.09.2002, Page 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 2002 47
✝ Ragnheiður Þor-geirsdóttir
fæddist 5. maí 1909.
Hún lést á St Franc-
iskusspítalanum í
Stykkishólmi 4.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Þor-
geir Jónasson og
Ingibjörg Björns-
dóttir. Ragnheiður
átti fimm systkini,
eitt er látið. Ragn-
heiður giftist 14.
júlí 1933, Hinrik Jó-
hannssyni frá
Drápuhlíð. Þau eignuðust sjö
börn og ólu upp einn dótturson.
Börn þeirra eru: 1) Auður, f. 28.
apríl 1934, maki Axel Andrés-
son, látinn, þau eiga sjö börn. 2)
Ingibjörg, f. 28. október 1936,
maki Friðrik Hermannsson, hún
á 4 börn. 3) Birgir, f. 25. maí
1940, maki Fjóla Gísladóttir,
þau eiga fjögur
börn. 4) Hjörtur, f.
1. febrúar 1944,
maki Kristrún Guð-
mundsdóttir, látinn,
þau eiga sjö börn.
5) Gunnar, f. 11.
nóvember 1946,
maki Benedikta
Guðjónsdóttir. 6)
Sjöfn Hinriksdóttir,
f. 5. janúar 1948,
maki Jónatan Sig-
tryggsson, þau eiga
þrjú börn. 7) Har-
aldur, f. 12. júní
1952, maki Halla
Júlíusdóttir, þau eiga tvö börn
og tvö stjúpbörn. 8) Brynjar, f.
13. nóvember 1954, maki Guðný
Lúðvígsdóttir, þau eiga þrjú
börn. Afkomendur Ragnheiðar
eru 81.
Útför Ragnheiðar verður gerð
frá Helgafellskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Elsku mamma mín.
Nokkur orð langar mig að skrifa til
minningar um þig, en þú andaðist 4.
september 93 ára að aldri. Margt
kemur upp í hugann en aðeins hluta
þess festi ég á blað, annað geymi ég í
minningunni um hógværa konu sem
ekkert mátti aumt sjá hvort sem voru
menn eða málleysingjar.
Þú varst í þeirri aðstöðu að annast
stórt heimili, eignaðist sjö börn. Auk
þess ólstu upp minn elsta son, þig
munaði ekkert um að bæta einu við.
Oft var vinnudagurinn langur, mikið
um gestagang, svo og ættingjar og
vinir sem komu til lengri og skemmri
tíma, en allt fór þér vel úr hendi. Allt-
af var sjálfsagt að veita vel enda
varstu gestrisin svo af bar, enginn fór
svangur frá þínu heimili. Þá fóru
skepnurnar þínar ekki varhluta af
þinni umhyggju, þær fengu sitt.
Eitt sinn er ég var stödd heima á
Helgafelli komst þú labbandi utan af
túni og spurði ég hvað þú hefðir verið
að gera. Æ, ég var bara að gefa
hrafninum, hann á hreiður fyrir norð-
an fell og er víst svangur. Þarna er
þér best lýst.
Helgafell skipaði stóran sess í lífi
ykkar pabba, þið tókuð við jörðinni,
byggðuð hana upp og gerðuð að nota-
legu heimili. Þar áttum við systkinin
öruggt skjól. Minnug varstu með af-
brigðum og hafðir mikinn áhuga á
mönnum og málefnum enda oft til þín
leitað því viðkvæðið var, hún Ragna á
Helgafelli man það, og það voru orð
að sönnu. Fyrir rúmum tveim árum
varðst þú að fara á sjúkrahús og áttir
ekki þaðan afturkæmt. Erfitt var fyr-
ir okkur systkinin að sjá hvað þér
hrakaðir ört, en fram að þeim tíma
varstu afar heilsuhraust og eftir að
þið pabbi fluttuð í Stykkishólm var
oft farið upp að Helgafelli því þar
dvaldist hugur ykkar umfram allt,
var þá sest upp í litla bláa bílinn og
ekið af stað. Ekki get ég látið hjá líða
að þakka öllum sem önnuðust þig og
eiga þær systur mínar Auður og
Sjöfn stóran hlut að máli svo og aðrir
ættingjar. Vegna fjarlægðar minnar
var mér ekki unnt að koma til þín
eins og ég hefði gjarnan viljað.
Mamma mín, nú hafið þið pabbi sam-
einast á ný eftir aðeins fimm mánaða
aðskilnað og komin aftur að Helga-
felli á þann stað sem ykkur var kær-
astur. Ég þakka þér fyrir allt sem þú
hefur fyrir mig gert. Að endingu vil
ég þakka starfsfólki sem annaðist þig
á sjúkrahúsinu í Stykkishólmi sér-
stakan hlýhug og umhyggjusemi.
Með þessum litlu ljóðlínum kveð
ég þig.
Ég trúi á ljós, sem lýsi mér,
á líf og kærleika,
á sigur þess, sem sannast er,
og sættir mannanna.
Á afl sem stendur ætíð vörð
um allt, sem fagurt er,
á Guð á himni, Guð á jörð
og Guð í sjálfum mér.
(Ólafur Gaukur.)
Þín dóttir,
Ingibjörg.
Komið er að kveðjustund. Í dag fer
móðir mín sína hinstu ferð heim að
Helgafelli. Hún kvaddi þennan heim
aðfaranótt 4. september eftir rúma
tveggja ára legu á sjúkrahúsi, síðustu
vikurnar voru erfiðar. Á kveðjustund
koma margar minningar upp í hug-
ann. Á æskuárum mínum var
mamma alltaf til staðar þegar á
þurfti að halda, alltaf nýbakað brauð
og kökur og heitur matur kvölds og
morgna. Hún var húsmóðir fram í
fingurgóma. Helst áttu allir sem
komu á Helgafell að koma í kaffi, því-
lík var gestrisnin. Það kom í hennar
hlut að sjá um kirkjukaffið, hvort
sem það voru messur eða jarðarfarir.
Mamma var hlý, ákveðin og
skemmtilegur persónuleiki, sem
sagði alltaf sína meiningu og dró ekk-
ert undan.
Það var erfið stund þegar þú þurft-
ir að fara á sjúkrahús og alltaf var
gleðin mikil þegar pabbi kom til þín í
heimsókn, þá var margt spjallað um
gamla daga, þegar þið voruð að kynn-
ast, fara á hestbak, hittast í berjamó
og staðinn ykkar, Helgafell, sem þér
þótti svo vænt um. Þið voruð svo háð
hvort öðru, enda búin að vera saman í
tæp 69 ár. Það eru fimm mánuðir síð-
an pabbi dó, nú hafið þið hist á nýjum
stað þar sem ykkur líður vel.
Ég vil að lokum þakka þér,
mamma, allar góðu stundirnar. Ég
var í þeirri aðstöðu að annast þig
ásamt fleirum síðustu árin, oft fórum
við saman með faðirvorið. Þín verður
sárt saknað.
Ég sendi systkinum mínum og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur og
þakka starfsfólki sjúkrahússins góða
umönnun og hlýju.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyr.
(Matthías Jochumsson.)
Þín dóttir.
Sjöfn Hinriksdóttir
og fjölskylda.
Í dag er amma mín og nafna kvödd
frá Helgafellskirkju.
Það er skrýtið að hugsa til þess að
þið afi skuluð nú bæði vera farin yfir
móðuna miklu. Þið sem voruð svo
sterkur punktur í tilveru okkar.
Þið voruð alltaf svo samrýnd og
einhvern veginn hvarflaði að mér að
ekki yrði langt á milli ykkar. Enda
varð sú raunin, því það eru rétt rúmir
fimm mánuðir frá því að afi dó.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ég var svo lánsöm að alast upp í
nálægð við ykkur og á ég því hafsjó
minninga frá þeim tíma. Þegar við
systkinin vorum að alast upp og
pabbi hafði keypt sinn fyrsta bíl þá
voru þær ekki svo fáar ferðirnar sem
farnar voru upp að Helgafelli í heim-
sókn til ykkar. Þessar ferðir kölluð-
um við krakkarnir sætaferðir, vegna
þess hve oft var farið.
Í þessum ferðum var margt sér til
gamans gert og um leið hjálpað til við
heyskap, farið í berjamó og brugðið á
leik. Að áliðnum degi var svo sest nið-
ur við matborðið sem alltaf var hlaðið
kræsingum. Amma mín, þú varst svo
mikil húsmóðir.
Amma mín var mjög sérstök kona,
hreinskilin og góð. Hún hafði sér-
stakan hátt á því að svara, en með
sínum léttleika. Hún amma var sér-
staklega skapgóð kona og aldrei sá
ég hana skipta skapi.
Á Helgafelli hefur alla tíð verið
mikill gestagangur. Þegar vel viðraði
til þess að ganga á fellið komu nokkr-
ar rútur dag hvern. Ætíð gekk amma
út á hlað til þess að bjóða gestina vel-
komna, segja þeim hvernig ætti að
ganga á fellið og þær reglur sem giltu
um þá göngu og endaði mál sitt oft
með því að bjóða í kaffi eða að selja
ferðafólkinu lopapeysu, sem hún
prjónaði ansi margar. Og má því
segja að hún amma hafi verið nokk-
urs konar ferðamálafulltrúi síns
tíma.
Ég hafði það alltaf að sið að fara til
afa og ömmu á Helgafelli til að
kveðja, þegar ég fór til útlanda. Alltaf
sagði amma mín þá, „passaðu þig á
þessum útlendingum, þú kemur
kannski ekki aftur ef þú ferð,“ en þá
sagði afi, „heldur þú að hún komi til
með að sitja á sömu þúfunni alla sína
tíð eins og þú, góða mín?“ Þá sagði
amma, „ég skil ekki þessa útþrá í
þessum stelpum hans Axels, þetta
hlýtur að vera allt frá honum komið.“
Svona áttu þau það til að grínast við
mig.
Afi og amma bjuggu á Helgafelli
alla sína búskapartíð. Aldrei gat mað-
ur merkt annað en að þau væru þar
fullkomlega sátt við sinn hag og má
maður margt af því læra.
Elsku amma, ég kveð þig og þakka
þér samfylgdina um leið og ég votta
aðstandendum samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragnheiður I. Axelsdóttir.
Fallin eru frá hjónin á Helgafelli,
langamma okkar Ragnheiður og
Hinrik langafi sem lést hinn 8. apríl
síðastliðinn.
Líf þeirra var um margt merki-
legt, sennilega eru þau fá hjónabönd-
in sem hafa verið jafnlöng og farsæl
og þeirra. Langafi sagði frá því þegar
hann varð skotinn í ömmu en það var
á fermingardaginn hennar. Hann var
þá vinnumaður á Þingvöllum hjá
Kristjáni bróður sínum og fór til
kirkju á Helgafelli. Þar sá hann lang-
ömmu og varð ástfanginn. Rúmlega
tvítugur fór langafi í Hvítárbakka-
skóla og vann svo fyrir sér í Borg-
arfirðinum í eitt sumar. Eftir það
fóru þau saman til Reykjavíkur, hún í
vist hjá kaupmanni og hann vann í
fiski. Þar voru þau í eitt ár en fóru svo
að búa í Stykkishólmi og giftu sig þar
14. júlí 1933. Fyrsta barn þeirra,
Auður, fæddist svo ári seinna.
Eftir þriggja ára búskap í Hólm-
inum fluttu þau upp á Helgafell og
fóru að búa á móti foreldrum Ragn-
heiðar, þeim Þorgeiri og Ingibjörgu.
Búskapurinn á Helgafelli hefur
alltaf verið sérstakur vegna ferða-
mannastraums, en fólk kemur til að
ganga á fellið og skoða kirkjuna. Frá
fyrstu tíð hafði langamma mikil sam-
skipti við ferðamennina, hún bauð
þeim inn í kaffi, seldi þeim lopapeys-
ur og talaði við þá hvort sem þeir
voru frá Reykjavík eða Japan. Það
var svo merkilegt að þrátt fyrir að
hún væri nánast óskólagengin gat
hún talað við alla.
Kirkjan á Helgafelli var ávallt
hjartans mál þeirra hjóna. Langafi
var meðhjálpari við kirkjuna og tók
við því embætti af tengdaföður sín-
um. Langamma sá um að þrífa hana
og halda henni fínni. Þau létu sig líka
varða allt viðhald kirkjunnar, jafnvel
eftir að þau hættu að búa á Helga-
felli.
Langafi og langamma voru miklar
félagsverur, langamma var í orlofs-
nefnd húsmæðra og fór sjálf í orlof á
þeirra vegum. Þau ferðuðust líka
mikið saman og langafi lét sig ekki
muna um að keyra landshornanna á
milli langt fram á efri ár. Hann
reyndar keyrði bílinn sinn P 92 allt
fram til ársins 2000 (en þá var hann
95 ára gamall).
Árið 1991 fluttu þau frá Helgafelli í
þjónustuíbúð dvalarheimilisins í
Stykkishólmi. Þar bjuggu þau allt
þar til langamma veiktist og var lögð
inn á St. Fransiskusspítalann þar
sem hún dvaldist til æviloka. Langafi
bjó áfram á dvalarheimilinu en heim-
sótti hana reglulega á sjúkrahúsið og
ekki hafði ástin kólnað því honum
varð stundum að orði „enn hefur þú
fríkkað“ og kallaði hana litlu stelpuna
sína.
Fjöldi afkomenda þeirra hjóna er
yfir 80 manns, enda lifðu þau að sjá
afkomendur í fimmta ættlið.
Hjá okkur afkomendum þeirra lifir
minningin um merkileg hjón sem
áttu langa og farsæla ævi.
Auður Björgvinsdóttir
og Arnþór Ingi.
Mig langar til að skrifa nokkur
kveðjuorð til elsku ömmu minnar. Þú
varst mér svo góð, ég gat alltaf leitað
til þín, mér leið svo vel í kringum þig.
Ég var svo heppin að fá að alast upp í
næsta húsi við þig og afa á Helgafelli.
Nú sit ég og hugsa til þín og afa
hversu skrítið það sé að þið séuð farin
frá okkur. Þið tilheyrðuð okkur
systkinunum alltaf frá barnæsku og
fram á síðasta dag. Mér finnst eins og
þið ættuð alltaf að vera hér en nú,
elsku amma mín, ertu komin til afa
sem þér þótti svo vænt um. Þið voruð
alltaf svo náin.
Ykkar er sárt saknað, elsku amma
og afi.
Þín sonardóttir,
Ástríður og fjölskylda.
Það er eitt víst í þessum heimi, að
það líf sem okkur er gefið endar með
því að við deyjum. Hversu langt líf
okkar verður, farsælt eða þyrnum
stráð veit enginn.
Amma og afi á Helgó, eins og við
systkinin kölluðum þau, bjuggu langt
í burtu frá okkur í Víkinni.
Vanalega var haldið í pílagrímsför
einu sinni á ári vestur á Snæfellsnes-
ið. Þess var beðið með óþreyju að
komast til ömmu og afa. Amma og afi
á Helgó höfðu á sér nokkurn ævin-
týrablæ. Til að komast til þeirra
þurfti að ferðast lengi lengi í bíl, ferð-
in ætlaði hreinlega aldrei að taka
enda, eða það fannst litlum mann-
eskjum að minnsta kosti. Og svo
bjuggu amma og afi við ævintýrafjall,
fjall sem hægt var að óska sér á.
Amma og afi bjuggu á þeim sögu-
fræga stað Helgafelli. Margir hafa
farið um hlaðið á Helgafelli, gengið á
fellið og fengið um leið notið gestrisni
þeirra hjóna. Amma bauð upp á kaffi
og með því og saman forvitnuðust
þau um ætterni og hagi þessa fólks.
Já þær hafa sko verið margar kaffi-
könnurnar sem hún amma hefur hellt
upp á. Og svo þegar messað var
komu flestir kirkjugesta í kaffi á
Helgafelli. Amma og afi höfðu mjög
gaman af því að spjalla við allt þetta
fólk og var þetta stór hluti af lífi
þeirra. Kirkjan, sem stendur á
hlaðinu á Helgafelli, var þeim ömmu
og afa sömuleiðis mjög hugleikin.
Þau sinntu henni af mikilli natni.
Amma og afi eignuðust sjö börn og
ólu þar að auki upp eitt barnabarn.
Það má því rétt nærri geta hvort ekki
hefur verið í mörg horn að líta á stóru
heimili við að sinna barnauppeldi,
heimilisstörfum og búskap og metta
alla þessa munna. Maður hugsar oft
um það í dag hvernig amma hafi
komist yfir þetta allt saman án ým-
iskonar nútíma þæginda sem þekkj-
ast í dag. Amma var húsmóðirin sem
þjónaði öllum skaranum og hljóp eft-
ir dyntum hvers og eins en afi var
verkstjórinn utan dyra. Þau amma og
afi voru gift í tæp 70 ár.
Þó að gestkvæmt væri á Helgafelli
og í mörgu að snúast var alltaf svo
fínt hjá ömmu. Í minningunni er eins
og amma þyrfti aldrei að hafa neitt
sérstaklega fyrir hlutunum, hún bara
gerði þá einhvern veginn fyrirhafn-
arlaust án þess að nokkur tæki eftir
því.
Þegar amma og afi hættu að búa
tók Hjörtur sonur þeirra við búinu.
Síðar fluttu þau á Stykkishólm á elli-
heimili. Aldurinn færðist yfir þau
eins og okkur öll og ferðirnar vestur
urðu færri og færri.
Það varð ekki langt á milli afa og
ömmu, afi dó 8. apríl síðastliðinn og
amma 4. september. Við systkinin
þökkum þeim samfylgdina.
Anna Kristín, Kolbeinn,
Gígja og Ragnheiður.
Það er svo margs að minnast, þeg-
ar maður sest niður og lætur hugann
reika aftur í tímann, og margar minn-
ingar sem koma upp í hugann. Afi
sagði okkur oft frá því þegar hann sá
þig á fermingardaginn þinn í ferm-
ingarkjólnum, þá var hann farinn að
gefa þér auga, og stuttu seinna
varstu farin að hengja þvott út á
snúru í fermingarkjólnum. Þannig
var þér best lýst, því að þér féll sjald-
an verk úr hendi. Ef þú varst ekki að
elda eða baka, eða gera eitthvað ann-
að, þá sastu með prjónana þína.
Amma var mjög félagslynd og
hafði gaman að taka á móti fólki,
enda var oft gestkvæmt hjá ömmu og
afa, og þannig vildu þau líka hafa það.
Síðustu jól var ég að vinna á að-
fangadagskvöld á sjúkrahúsinu, og
kom afi upp á sjúkrahús til að geta
verið með þér þetta kvöld, svo opn-
uðum við jólapakkana saman, og er
ég þakklát fyrir að hafa fengið að
vera með ykkur þetta kvöld. Þegar
ég keyrði afa heim var hann svo
ánægður að hafa fengið að eyða með
þér aðfangadagskvöldinu. Ekki viss-
um við þá að þetta yrðu síðustu jólin
sem þið ættuð saman, og að svona
stutt yrði á milli þess að þið yfirgæf-
uð þennan heim. Elsku amma, nú
ertu komin til afa sem ég veit að tek-
ur ánægður á móti þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Amma mín, þakka þér fyrir allt í
gegnum tíðina. Blessuð sé minning
þín.
Jóhanna Kristín.
RAGNHEIÐUR
ÞORGEIRSDÓTTIR
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.