Morgunblaðið - 15.12.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elskulegur eiginmaður minn,
BJÖRN A. BJARNASON
frá Garði, Neskaupstað,
síðast til heimilis í
Funalind 13,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 17. desember kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helga Axelsdóttir.
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HELGU ÞÓRARINSDÓTTUR,
Hringbraut 69,
Hafnarfirði.
Árdís Pálmadóttir,
Friðrik Ágúst Pálmason, Kristjana Vilhjálmsdóttir,
Steinunn Pálmadóttir, Pétur Borgarsson,
Þórarinn Pálmason, Guðlaug Björgvinsdóttir,
Guðlaug J. Pálmadóttir, Magnús K. Bjarkason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við útför elsku-
legs eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
EIRÍKS ÁGÚSTS SÆLANDS
fyrrum garðyrkjubónda Espiflöt,
Þrastarrima 17,
Selfossi.
Einnig þökkum við þeim fjölmörgu, sem heiðruðu minningu hans með
blómum og minningargjöfum.
Sérstakar þakkir færum við sr. Gunnari Björnssyni og starfsfólki Heil-
brigðisstofnunar Suðurlands fyrir góða umönnun.
Guð gefi ykkur öllum gleðileg jól.
Hulda G. Sæland,
Sigríður Sæland, Árni Erlingsson,
Gústaf Sæland, Elín Ásta Skúladóttir,
Stígur Sæland, Kristín J. Arndal,
Klara Sæland, Haraldur B. Arngrímsson,
Sveinn Auðunn Sæland, Áslaug Sveinbjarnardóttir,
Eiríkur Ómar Sæland,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við þeim, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ást-
kærs föður, tengdaföður og afa,
BJARNA ÁGÚSTSSONAR MÆHLE,
Akurholti 9,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjúkrun-
arheimilisins Eirar fyrir frábæra hjúkrun og
umönnun.
Jóhann Bjarnason, Gunnjóna Una Guðmundsdóttir,
Birna Ágústsdóttir, Reynir Sigurðsson,
Sigríður Ágústsdóttir, Sigurður Ari Elíasson,
Selma Ágústsdóttir, Jens S. Herlufsen,
Bryndís Ágústsdóttir, Bill Tork.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
JÓNS SVANBERG KARLSSONAR
fyrrv. bónda á Breiðabólsstað,
síðast til heimilis
á Bugðutanga 1,
Mosfellsbæ.
Kristín Guðmundsdóttir,
Rúnar Karl Jónsson, Kristín Erla Guðmundsdóttir,
Guðmundur Jónsson,
Agnar Jónsson, Soffía Rut Jónsdóttir,
Kjartan Jónsson, Ragnhildur Ösp Sigurðardóttir
og barnabörn.
✝ Sigríður Jóhann-esdóttir fæddist á
Seyðisfirði 27. ágúst
1907. Hún lést 7. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhannes
Sveinsson úrsmiður á
Seyðisfirði, f. 2.6.
1866, d. 21.11. 1955,
og Elín Júlíana
Sveinsdóttir kona
hans, f. 10.7. 1883, d.
25.4. 1952. Systkini
Sigríðar voru:
Ágústa, f. 1898, d.
1981, Haraldur, f.
1903, d. 1982, Sigrún Svafa, f.
1905, d. 1919, Dóróthea, f. 1906, d.
1982, Klara, f. 1909, d. 1923,
Sveinn, f. 1910, d. 1929, Inga, f.
1912, Einar Sveinn, f. 1914, d.
1994, Guðlaug, f. 1916, d. 1981,
Ólafur Gísli, f. 1917, d. 1959, Þor-
gerður Sigurrós, f. 1922, d. 1950,
Guðmundur, f. 1925 d. 1981. Árið
1933 giftist Sigríður Hannesi
Jónssyni, verkamanni frá Vopna-
firði, f. 1905, d. 1986. Þau eign-
uðust fjögur börn. 1) Sigurjón
skipherra, f. 13.2. 1935, kvæntur
Björgu Jónsdóttur
og eiga þau tvo syni,
Jóhann og Ólaf
Gísla, sex barnabörn
og eitt barnabarna-
barn. 2) Elín Hrefna
húsmóðir, f. 29.6.
1936, gift Árna Sig-
urbergssyni og eiga
þau fjögur börn:
Hannes, Þóru, Sig-
ríði Klöru og Berg-
lindi Heiðu og átta
barnabörn. 3) Sigrún
Klara landsbóka-
vörður, f. 9.10. 1943.
Maki hennar var
Indriði Hallgrímsson, f. 1944, d.
1979. Þau eiga einn son, Hallgrím,
og eitt barnabarn. 4) Sveinn fram-
kvæmdastjóri, f. 9.4. 1950, kvænt-
ur Áslaugu Sigurðardóttur. Þau
eiga fjórar dætur, Gunnhildi, El-
ínu, Kolbrúnu og Margréti. Sigríð-
ur eignaðist góðan félaga eftir að
hún var orðin ekkja sem var Val-
geir Sigurjónsson, f. 1916, d. 1999.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 16. desember, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það er svo margt að minnast á
frá morgni æsku ljósum
er vorið hló við barnsins brá
og bjó það skarti af rósum.
Þegar öldruð móðir er kvödd eftir
langa samveru streyma fram minn-
ingarnar „um dalinn ljúfa í austurátt
þar átti hún mamma heima“. Við eig-
um margar kærar myndir af
mömmu sem studdi okkur og vernd-
aði af tærri móðurást og gaf okkur
allt það besta sem hún mátti.
Mamma í eldhúsinu, með renegant-
inn að baka kleinur, eða með stóran
pott af kjötsúpu því margir voru í
heimili, ótrúlegasta lostæti lokkað
fram úr misjöfnu hráefni. Bragð-
laukarnir voru næmir og engin leið
að fá nokkra uppskrift – var hneyksl-
uð að ekki væri hægt að smakka slát-
urhræruna til að kanna hvort hún
væri rétt krydduð. Allir baukar fullir
af smákökum, hnoðaðar tertur og
pönnukökur til hátíðabrigða. Húsið
ilmandi af einhverju góðgæti.
Mamma heima þegar við komum inn
frá því að hoppa í snjónum ofan af
húsþaki, úr skólanum eða úr síldinni,
köld og svöng. Kaldir fingur vermdir
í handarkrika, heitt kakó og kleinur
eða spenvolg mjólk úr kúnni til að
hressa. Mamma í fjósinu að klappa
kúnni áður en hún settist undir hana
til þess að hún gæfi betur. Mamma
við saumavélina að sauma jólanátt-
fötin á okkur svo enginn færi í jóla-
köttinn eða ballkjól ef mikið lá við.
Mamma með fullt hús af fólki sem
þurfti einhvers með – Berlín, húsið
okkar á Seyðisfirði, orðið að nokkurs
konar félagsmálastofnun þar sem
hlúð var að þeim sem þurftu þess
með. Við send með jólagjafir til
Benjamíns og Karítasar til að gleðja
þau og um leið fá fyrstu tilfinninguna
fyrir jólunum með því að sýna þeim
jólafötin. Mamma í heyskapnum eft-
ir að hafa hjólað alla leið inn í Fjarð-
arsel með nestið á hjólinu svo allir
gætu fengið hressingu. Taðan ilm-
andi og þurr – gott fóður í kindurnar
og kýrnar til vetrarins. Þótt lífið
væri að mestu leyti hörð vinna var
líka slegið á létta strengi. Mamma að
dansa við okkur í eldhúsinu við
gömlu dansana í útvarpinu. Pabbi
útivið, sífellt á þönum til að tryggja
að alltaf væri nóg til heimilisins. Þau
samhent í því að hlúa að fjölskyld-
unni og tryggja að allir hefðu nóg að
bíta og brenna.
Eftir að flutt var til Reykjavíkur
1964 tók við nýtt líf. Mamma í
ömmuhlutverki. Barnabörnin.
Mamma með litla anga sem hún
lagði undir vangann. Allir velkomnir
í Glaðheima 8 sem báru nafn með
rentu. Nóg pláss fyrir alla. Öll fjöl-
skyldan samankomin í laufa-
brauðsbaksturinn. Jafnvel minnstu
fingur fengu að spreyta sig á að
skera út. Kökurnar urðu gjarnan 300
áður en yfir lauk – heimagert eftir
hennar uppskrift. Jólaboð fyrir alla
fjölskylduna. Kvenfélag Langholts-
kirkju var henni kært og ekki síður
Félag austfirskra kvenna því skyndi-
lega var tími til félagsstarfa.
Mamma í hópi kvenna sem höfðu góð
málefni á stefnuskrá. Bakað var fyrir
góð málefni t.d. fyrir kirkjubygg-
ingu.
Eftir meira en hálfrar aldar sam-
búð varð pabbi bráðkvaddur í Glað-
heimum árið 1986. Þá var stórt skarð
höggvið í líf mömmu. Stoð hennar og
stytta var horfin. En lífið hélt áfram
og hún eignaðist ljúfan vin, Valgeir
Sigurjónsson sem var henni ómetan-
legur félagi þegar ellin sótti að. Val-
geir átti fjögur börn sem öll reynd-
ust henni einstaklega vel. Valgeir
lést 1999.
Mamma hefur nú kvatt þennan
heim og þessi hlýja, óeigingjarna sál
er nú flogin á vængjum söngsins inn
í land kvöldroðans.
Hver endurminning er svo hlý
að yljar köldu hjarta
hver saga forn er saga ný
um sólskinsdaga bjarta.
(Einar E. Sæmundsson.)
Sigrún Klara og Elín Hrefna.
Nú hafa báðar ömmur okkar feng-
ið langþráða hvíld með rétt tveggja
vikna millibili. Þær voru mjög ólíkar
en áttu það sameiginlegt að vera
góðar ömmur.
Það virðist fylgja ömmum að vilja
gefa manni nóg að borða og var
amma Sigga þar engin undantekn-
ing. Hún naut sín vel þegar verið var
í stórframkvæmdum með mat, hvort
sem það var sláturat í þvottahúsinu,
kindalappir soðnar í suðupotti á
stærð við þvottavél, laufabrauðs-
gerð, stórfjölskylduboð á jóladag eða
„rétt hnoðað í nokkrar kleinur“ sem
úr urðu nokkur kíló af ljúffengum
kleinum. Ömmu fannst líka afskap-
lega gaman að hlusta á söng, sér-
staklega karlakóra og var létt á fæti
þegar að dansinum kom. Á yngri ár-
um fannst manni gaman að taka
sporin með ömmu á eldhúsgólfinu í
takt við harmónikkutónlist í útvarp-
inu, síðan komu unglingsárin – þá
var maður aðeins tregari en hafði
samt lúmskt gaman af (ef enginn
annar sá til).
Amma Sigga átti góða ævi. Hún
var hlý, hláturmild og dugleg kona.
Flestar minningarnar eru tengdar
við Glaðheima þar sem hún og Hann-
es afi bjuggu mest allan þann tíma
sem við munum eftir okkur, þar var
oft glatt á hjalla. Seint gleymast felu-
leikirnir þar, enda íbúðin full af
skápum og skotum til að fela sig í.
Eitt sinn faldi amma Sigga sig á
mjög góðum stað, við vorum búin að
gefast upp á því að finna hana og gaf
SIGRÍÐUR
JÓHANNESDÓTTIR
Nú er hann genginn á
feðranna fund minn
kæri vinur og tengda-
faðir, Tómas. Það kom
því miður aldrei að
þeirri stund, sem við
höfðum svo oft gantast með, að við
sætum saman níræður og sextugur
og sypum dús, en við vissum svosem
báðir undir niðri að eiginkonur okkar
yrðu löngu búnar að venja okkur af
slíkum ósóma áður en til kæmi.
Þegar ég kynntist konu minni fyrir
knappt þrjátíu árum síðan, reyndust
tengdaforeldrar mínir sannkallaður
bónuspakki. Þau létu kannski ekki
mikið yfir sér en reyndust vera ein-
stakt par. Dísa eins og klettur í
straumiðum lífsins og Tómas jákvæð-
TÓMAS
EMILSSON
✝ Tómas Emilssonfæddist á Stuðl-
um í Reyðarfirði 14.
maí 1918. Hann lést á
Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 6. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Seyðisfjarðarkirkju
14. desember
ur á sinn lúmska hátt
þess manns sem hefur
ekki síður gaman af að
gefa spilin öðru hvoru
undir borðið. Það tók
mig ekki langan tíma að
sjá hvern vinning ég
hafði hneppt.
Við sátum iðulega
saman að spjalli og
sögðum hvor öðrum
passlega sannar sögur,
en inn á milli gants og
glettni sagði Tommi
mér sögur frá Seyðis-
firði og af Héraði, og frá
æsku sinni og uppvaxt-
arárum. Líkt og tölvuvæðingin gekk
almennt í garð fyrir rúmlega tuttugu
árum síðan og bylti þjóðfélags-
mynstrinu, gekk bílvæðingin í garð á
ungdómsárum Tómasar og gjör-
breytti því samfélagi sem hann ólst
upp í. Bílar, útvarp og þjóðfélagsum-
brot hernámsáranna voru vettvangur
allflestra hans frásagna. Mér leiddist
ekki hót að hlusta jafnvel á sumar
sögurnar nokkrum sinnum, því Tóm-
as hafði lýsandi sagnaminni sambæri-
legt fornmönnum, og unaður að hlýða
á nákvæmar lýsingar á mönnum og
málefnum án þess að nokkru skeikaði
milli ára. Hann hafði það minni og
þann hæfileika til frásagnar sem forð-
um gerði fornsöguritun okkar að
veruleika.
Störf hans hjá Þorsteini fóstra hans
á Reyðarfirði. Afgreiðslstarf í kaup-
félaginu, sem bílstjóri á flutningabíl-
um fyrirtækisins, farþegaflutningur á
drossíum, blindbylir, snjóflóð, aur-
skriður, akstur um ónumið land og
aðrar æskuminningar. Allt var þetta á
sagnaseðlum Tómasar og meira til.
Það hefði þurft steinhaus til að líka
illa við þennan mann. Því miður eru
þessar mjög skilmerkilegu og oft
glettnu frásagnir hvergi skráðar
nema í minningu okkar sem vorum
svo heppin að kynnast honum.
Nú veit ég að vinur minn Tómas
hefur lagt bæði sælu og erfiðleika
þessa jarðlífs að baki sér og stefnir á
hærri hæðir. Ég veit að hann hefur
rakað sig og sett á sig vellyktandi
spíra. Farið í sinn besta búning og
fengið örugglega flottustu drossíu
sem völ er á þennan síðasta spölinn.
Það er mögulegt að það verði kannski
smá föl á heiðinni en ekkert til trafala
vönum manni.
Svo hittumst við þarna að handan
kæri tengdafaðir, þegar mitt tímaglas
er runnið út. Þú verður kannski til í að
skutlast eftir mér?
Valdimar Jörgensen.