Morgunblaðið - 18.12.2002, Síða 41
Fermingarárið mitt fluttu þau til Ak-
ureyrar og tveimur árum síðar hóf
ég nám við Menntaskólann á Akur-
eyri. Þau hjón reyndust mér einstak-
lega vel á þeim árum. Heimili þeirra
einkenndist af hlýju og gestrisni og
var mér ávallt opið. Það öryggi sem
það gaf mér var mér mikils virði og
fyrir það er ég þakklát. Þegar ég
seinna bjó nokkur ár á Akureyri með
fjölskyldu minni sýndu þau mér
sömu umhyggju sem ávallt. Það var
gott að koma til þeirra og þau héldu
fast þeim gamla íslenska sið að gefa
gestum kaffi og margar kökutegund-
ir með. Ég hef búið erlendis stóran
hluta fullorðinsára minna og eftir því
sem árin líða verða rætur og upphaf
mikilvægari. Hulda og Valdi áttu sitt
líf í Óslandshlíðinni. Þau voru ávallt
Skagfirðingar í huga og hjarta og
fylgdust vel með. Síðustu árin töluðu
þau oft um árin sem þau voru ung á
Marbæli og það samfélag sem þá var
í „Hlíðinni“. Þau sögðu frá því fólki
með trega sem var samtíðarfólk
þeirra og það væri allt farið. Nú eru
þau farin líka. Síðasta skiptið sem ég
heimsótti þau á heimili þeirra í
Skarðshlíðinni sagðist Hulda gjarn-
an vilja fá að deyja. „Ætli maður geri
mikið gagn úr þessu?“ voru orð
hennar. Hulda og Valdi höfðu gert
sitt gagn. Löngu og farsælu lífsstarfi
er lokið. Blessuð sé minning góðra
hjóna.
Ingibjörg K. Jónsdóttir.
Blómin falla, fölskva slær á flestan ljóma.
Aldrei hverfur angan sumra blóma.
Þannig varstu, vinur, mér sem vorið
bjarta,
það sem gafstu geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf, sem aldrei falla.
Drottinn launi elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Það má segja að skammt sé stórra
högga á milli hjá fjölskyldunni frá
Marbæli. Þau hjón, Hulda Jónsdóttir
og Rögnvaldur Jónsson, hafa bæði
látist með stuttu millibili. Mig langar
að skrifa fáein fátækleg kveðjuorð.
Það er orðinn býsna langur tími sem
við höfum þekkst, komið vel yfir 50
ár. Þegar maður lítur yfir farinn veg
er margs að minnast. Við hittumst
fyrst líklega 1943 eða 1944. Þá kom
Hulda, þá nýlega orðin ljósmóðir og
bjó á heimili foreldra minna á Hofs-
ósi einn vetur, og sinnti ljósmóður-
störfum í hreppnum. Það var oft
glatt á hjalla í Bröttuhlíð þann vetur.
Hulda var ákaflega glaðlynd kona og
var nösk á að sjá spaugilegu hliðarn-
ar á hlutunum.
Valdi og Hulda voru þá trúlofuð og
kom hann oft í heimsókn. Um vorið
reistu þau sitt bú á Marbæli í Ós-
landshlíð, en þar var æskuheimili
Valda. Þar bjuggu þau í mörg ár og
áttu sín börn. Síðar fluttu þau til Ak-
ureyrar og bjuggu sér þar fallegt
heimili. Hulda var einstök handa-
vinnukona og hafði lag á að gera fal-
legt í kringum sig. Eftir að ég fluttist
suður hittumst við sjaldnar en héld-
um alltaf góðu sambandi. Það voru
oftast fastir liðir þegar farið var
norður á sumrin að skreppa til Ak-
ureyrar í heimsókn til Huldu og
Valda. Þá voru gjarna rifjaðar upp
gamlar minningar og hlegið mikið að
ýmsum atriðum sem komu upp í hug-
ann.
Mér finnast það vera viss forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast fólki
eins og þeim Huldu og Valda og hafa
átt vináttu þeirra í öll þessi ár, þau
voru einstaklega samrýnd og yndis-
leg hjón.
„Einstakur“ er orð sem notað er
þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi,
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
(Terri Fernandez.)
Ég þakka vináttu og hlýju á langri
ævi og sendi börnum þeirra og fjöl-
skyldum innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Friðriksdóttir
frá Hofsósi.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2002 41
✝ Þórdís Gunn-laugsdóttir var
fædd á Reynihólum í
Miðfirði 8. janúar
1914. Hún lést í Víði-
nesi 10. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Gunnlaugur Eiríks-
son bóndi á Reynihól-
um, f. 2.12. 1879, d.
19.10. 1947, og kona
hans Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f. 19.8.
1880, d. 3.5. 1915.
Stjúpmóðir hennar
var Filipía Jónsdótt-
ir, f. 1.7. 1876, d. 27.4. 1963. Systk-
ini hennar voru Ingólfur, f. 17.6.
1906, d.1979, Þorbjörg Ragnhild-
ur, f. 20.8. 1908, d. 1932, Ingunn, f.
4.1. 1910, d. 1995, Guðmundur, f.
8.1. 1911, d. 2001, Margrét Jónína,
f. 3.8. 1912, d. 1995, Eiríkur, f.
30.4. 1915, d. 1.5. 1915.
Þórdís var tvígift. Fyrri maður
hennar var Þórður Gestsson, f.
26.3. 1914, d. 1946. Seinni maður
hennar var Jóhannes Jóhannes-
son, f. 18.12. 1918, d. 1997. Þórdís
eignaðist átta börn. Þau eru: 1)
Gunnlaug Björk Þorláksdóttir, f.
28.2. 1936, hún á sex börn og var
gift Magnúsi Jónssyni. 2) Ólafur
Þórðarson, f. 21.3. 1938, hann á
átta börn, kona
hans er Bjarney
Gísladóttir. 3)
Helga Þórðardóttir,
f. 30.10. 1940, hún á
eina dóttur og mað-
ur hennar er Svavar
Júlíusson. 4) Berg-
ljót Þórðardóttir, á
fjögur börn og var
gift Hannesi G. Sig-
urðssyni. 5) Ingi-
björg Þórðardóttir,
f. 12.8. 1944, d.
1990, átti fimm börn
en eitt lést í æsku. 6)
Katla Þórðardóttir,
f. 3.10. 1945, á tvö börn. 7) Ingi
Þór Jóhannesson, f. 6.3. 1948, á
tvö börn, var kvæntur Völu Skúla-
dóttur. 7) Heiðrún Bára Jóhann-
esdóttir, f. 31.10. 1954, á þrjú
börn, er í sambúð með Sigurði
Georgssyni.
Þórdís ólst upp í Reynihólum í
Miðfirði og naut venjulegrar
skólamenntunar þess tíma og var í
Reykjaskóla í Hrútafirði. Hún
vann við framreiðslustörf þar til
hún gifti sig en síðar vann hún
sem starfsstúlka, lengst af á
Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Þórdísar fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ég heiðra mína móður vil
frá mættir sálar öllum
og lyfti huga ljóssins til
frá lífsins boðaföllum.
Er lít ég yfir liðna tíð
og löngu farna vegi,
skín endurminning unaðsblíð
sem ársól lýsi degi.
Að færa slíka fórn sem þú
mun flestum ofraun vera,
en hjálpin var þín heita trú
þær hörmungar að bera.
Í hljóði barst þú hverja sorg
sem hlaustu oft að reyna
en launin færðu í ljóssins borg
og lækning allra meina.
Nú er of seint að þakka þér
og þungu létta sporin,
þú svífur fyrir sjónum mér
sem sólargeisli á vorin.
Þú barst á örmum börnin þín
og baðst þau guð að leiða,
ég veit þú munir vitja mín
og veg minn áfram greiða.
(Eiríkur Einarsson.)
Þín yngsta dóttir,
Heiðrún Bára.
Tengdamóðir mín, Þórdís Gunn-
laugsdóttir, hefur nú kvatt þetta jarð-
líf og vil ég með greinarkorni þessu
kveðja þessa merku konu, sem var
mér mikils virði í lifanda lífi.
Þórdís fæddist á Reynihólum í
Húnavatnssýslu í byrjun síðustu ald-
ar, hún var alin upp við almenn sveit-
arstörf gamla bændasamfélagsins og
fékk snemma að kynnast vinnu og
skyldustörfum, sem algeng voru til
sveita á þeim tíma. Hún fór í skóla á
Reykjum í Hrútafirði og fékk þar sína
menntun, sem var þó ekki almennt á
þeim tíma. Bernskuárin voru henni
ætíð hugleikin og þegar þeim lauk tók
við alvara lífsins. Þórdís eða Dísa eins
og hún var ávallt kölluð vann ýmis
störf á lífsleiðinni, þar á meðal við
síldarvinnslu á Siglufirði, þar kynntist
hún fyrri manni sínum, Þórði Gests-
syni, og með honum átti hún fjögur
börn en tvö börn átti hún áður. Þau
hófu búskap á Hjallaveginum í
Reykjavík en Þórðar naut ekki lengi
við því hann féll frá langt um aldur
fram. Dísa stóð uppi ein með barna-
hópinn og reyndi þar á þrautseigju
hennar og áræði til að takast á við þau
vandamál sem því fylgdi en hún
mætti öllu andstreymi með bjartsýni
og glaðværð sem urðu aðalsmerki
hennar alla tíð. Á Hjallaveginum hélt
hún myndarheimili og naut hún þar
góðrar aðstoðar bræðra og systra.
Síðar kynntist hún Jóhannesi Jó-
hannessyni seinni manni sínum og
með honum átti hún tvö börn og öllum
börnum sínum kom hún vel til manns.
Ég kynntist Dísu þegar ég kvænt-
ist dóttur hennar, Helgu Þórðardótt-
ur, en hún tók mér ákaflega vel frá
fyrstu tíð en það var lán mitt í lífinu að
kynnast þessum mætu konum. Dísa
var meðalmanneskja á hæð, grönn og
björt yfirlitum og hafði yfir að búa
mikilli reisn. Þegar hún hafði lokið
hlutverki sínu sem uppalandi og börn-
in komin á legg hóf hún störf við
umönnun bæði barna og eldri borg-
ara. Hún hafði gaman af ferðalögum
og til marks um ákveðni hennar þá
tók hún bílpróf og keypti sér bíl þegar
hún var um fimmtugt og ferðaðist um
landið á honum. Þegar við hjónin
bjuggum vestur á fjörðum kom Dísa
til okkar öll þau ár sem við dvöldum
þar, en það var mikið tilhlökkunarefni
hjá dóttur okkar, Magneu, þegar Dísa
amma var væntanleg.
Síðustu árin átti Dísa við veikindi
að stríða en hún var haldin sjúkdómi
sem orsakaði minnisleysi og gat lítið
tjáð sig en alltaf var stutt í gaman-
semina hjá henni. Í einni heimsókn
minni til Dísu varð mér það á orði að
ég væri frekar illa haldinn í mat og
innti hana eftir hvort ég bæri þess
ekki merki. Ég átti ekki von á neinu
svari frá henni miðað við ástand henn-
ar en hún kom mér verulega á óvart
og svaraði eftir stundarkorn: „Þú ert
alveg sílspikaður,“ og hristist öll af
hlátri. Þetta sýndi mér svo ekki varð
um villst að alltaf skal hafa aðgát í
nærveru sálar því að alltaf stendur
einhver gluggi opinn þótt við höldum
að þeir séu allir lokaðir.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamömmu fyrir samfylgdina á
lífsleiðinni.
Svavar Júlíusson.
Elsku amma mín. Nú er komið að
kveðjustund og skrítið að hugsa til
þess að ættmóðirin sé farin frá okkur.
Þú varst alltaf stærst og sterkust
og það var alveg sama hve afkomend-
ur þínir urðu hávaxnir, þú hafðir ein-
hvern veginn alltaf vinninginn og eng-
inn efaðist nokkurn tíma um sann-
leiksgildi þess.
Nú á þessari stundu sækja að mér
góðar minningar frá bernsku þar sem
þú spilaðir stórt hlutverk í lífi mínu.
Þú alltaf í góðu skapi, ég að fá að
gista sem var eitthvað það skemmti-
legasta sem ég gerði, þú að koma í
lagningu til mömmu, þá beið ég alltaf
spennt og fór ekkert út meðan þú
varst í heimsókn.
Jólaboðin þar sem alltaf var líf og
fjör enda mikið fjölmenni.
Þórdísarættarmótið í Húsafelli þar
sem þú skemmtir þér manna best.
Þú veik á spítala og hve allir höfðu
miklar áhyggjur af þér.
Síðustu árin voru þér erfið en þú
naust góðrar umönnunar á hjúkrun-
arheimilinu í Víðinesi.
Nú eruð þið öll farin systkinin frá
Reynhólum í Miðfirði og sé líf eftir
þetta líf er örugglega gaman hjá ykk-
ur núna.
Ég bið Guð að geyma þig um alla
framtíð, elsku amma mín, og finnst
mér vel við hæfi að láta hér fylgja er-
indi sem þú ortir fyrir Þórdísaættar-
mótið árið 1990:
Þar skal gleðin verða góð
og gömlum vana halda,
ættingjarnir yrkja ljóð
um aldir alda.
( Þórdís Gunnlaugsdóttir.)
Þín nafna,
Þórdís Sigríður Hannesdóttir.
Hún amma mín var yndislegasta
kona sem ég hef kynnst fyrr og síðar.
Amma var besti vinur minn í mörg ár
og studdi mig í hverju því sem ég tók
mér fyrir hendur, til ömmu fór ég á
hverjum einasta degi frá því ég var
fær um að fara leiða minna einn og
óstuddur alveg þangað til ég var 13
ára, enda bjuggum við fjölskyldan
mín svo að segja í næsta húsi við
ömmu. Amma bjó þá í Æsufelli 6 og
við í Torfufelli 23, en þar bjó amma al-
veg þangað til hún veiktist af alzheim-
er og leið okkur mjög vel þar, en þar
var ég nær öllum stundum nema
kannski rétt á meðan ég var í skól-
anum.
Amma bjó seinustu árin í Foldabæ
(stoðbýli fyrir alzheimer-sjúklinga)
hjúkrunarheimilinu og í Víðinesi.
Amma mín er enn í dag eina amman
sem ég hef þekkt sem lagði stund á
ljóðasmíðar, útsaum, prjónaskap,
áfallahjáp, reiðhjólaviðgerðir og
margt margt fleira. Amma kenndi
mér að sauma og prjóna, að semja
undurfalleg ljóð en þó með mikilli
áherslu á atóm-ljóðagerð eins og hún
kallaði það. Þegar ég lenti í fyrsta
reiðhjólaslysinu mínu, þá hjólaði ég
utan í vegginn á „Löngu vitleysunni“ í
Fellahverfinu fór ég beinustu leið til
ömmu en mamma var þá í vinnunni og
amma tók á móti mér og hjúkraði
mér. Þetta voru hreint alveg yndis-
legir tímar og ég sakna ömmu minnar
alveg gríðarlega. Við amma fórum í
Miklagarð á hverjum einasta sunnu-
degi á brúnu Toyotunni hennar og
fengum okkur vínarbrauð, en amma
var vön að leggja af sinni alkunnu
snilld sem sló alla aðra ökufanta út
þótt víðar væri leitað. Ef ekki var
laust bílastæði bjó hún það bara til
hvort sem var úti á miðri götu eða
uppi á umferðareyju. Í Miklagarð
skyldum við, hvað sem það kostaði.
Amma var alveg einstök kona og
hugsaði hún um þarfir allra annarra
fyrst, á undan sínum eigin. Amma
studdi ávallt við bakið á afa sem átti í
erfiðleikum, hún var svo sannarlega
hans stoð og stytta. Ömmu er sárt
saknað og mun ég ávallt heiðra minn-
ingu hennar.
Vertu margblessuð og sæl, amma
mín.
Guðjón Egill.
Nú hefur Dísa föðursystir kvatt,
síðust af systkinunum sem ólust upp
að Reynhólum í Miðfirði á fyrstu tug-
um síðustu aldar. Á fimmta áratugn-
um gerðust fjögur af fimm systkinun-
um eins konar frumbyggjar í nýju
íbúðarhverfi sem var að rísa í Klepps-
holtinu. Fyrir voru hús á stangli þar
sem fólk bjó hálfgerðum sveitabú-
skap með kindur, kýr, svín, hesta og
hænsni. Inn í þetta samfélag komu
svo Þórður og Dísa, hófu húsbygg-
ingu og bjuggu með fjölskylduna í
vinnuskúr á lóðinni meðan húsið var
að rísa. Þarna reis eins konar fjöl-
skylduþorp þar sem börn og fullorðn-
ir höfðu daglegan samgang og deildu
gleði og sorgum. Mikill harmur var að
fjölskyldunni kveðinn þegar Þórður
féll frá langt um aldur fram frá fimm
ungum börnum. En með óbilandi
kjarki og bjartsýni og samheldni fjöl-
skyldunnar tókst Dísu frænku að búa
áfram í húsinu sem þau Þórður höfðu
lagt svo mikið á sig við að byggja og
koma svo barnahópnum sínum til
manns.
Hennar létta lund fleytti henni oft
yfir erfiðleika sem aðrir hefðu lotið
fyrir. Ég minnist hennar ætíð bros-
andi eða hlæjandi og ákvað víst
snemma að ég ætlaði að verða eins og
Dísa frænka, kát og hress, fín í tauinu,
litaglöð og grönn og létt á fæti. En því
miður hefur það nú ekki ræst alveg.
Nú er komin kveðjustund sem að
vísu má segja að sé löngu liðin, því
elsku frænka, síðustu árin hvarfst þú
okkur smám saman á vit óminnisins.
Eftir sem áður er það minningin um
kátu léttu frænkuna sem efst er í
huga. Við systkinin á Kambsvegi 13
sendum öllum aðstandendum samúð-
arkveðjur og þökkum Dísu frænku
samfylgdina.
Inga, Hrafnhildur,
Gunnlaugur, Magnea
og Magnús.
ÞÓRDÍS GUNN-
LAUGSDÓTTIR
Elsku Bassi frændi
okkar er nú dáinn eftir
hetjulega baráttu við
hinn illvíga sjúkdóm
krabbamein.
Í huga okkar systranna var Bassi
frændi eins og bróðir pabba okkar og
litum við ávallt upp til hans með lotn-
ingu, hlýju og kærleik, var það það
sem hann sýndi okkur hverri og
einni og fjölskyldum okkar.
Bassi var mikill áhugamaður um
margt í lífinu og var oft gaman að
spjalla við hann um heima og geima.
Hann hafði einnig mikla ánægju af
BJÖRN A.
BJARNASON
✝ Björn AlbertBjarnason fædd-
ist í Neskaupstað 21.
ágúst 1929. Hann
andaðist á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi að morgni
8. desember síðast-
liðins og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 17. des-
ember.
ættfræði og gat hann
rakið ættir okkar og
maka mjög langt aftur
í tímann.
Spilamennska var
eitt af því sem Bassi
hafði gaman af að
grípa í og var oft glatt
á hjalla hjá ömmu
Ingu og afa Rikka
þegar þau voru á lífi og
setið var við bridge og
spilað langt fram á
nótt.
Í huga okkar og
hjarta munum við
ávallt minnast Bassa
frænda og eiga um hann fallegar og
góðar minningar og þá ekki síður
börnin okkar, einkum þau elstu,
Orri, Geir og Erna, því að þau kynnt-
ust honum vel og mun þeim alltaf
þykja vænt um hann.
Kæru ástvinir, sorg ykkar er mikil
og söknuður. Megi Guð geyma ykk-
ur öll.
Sóley, Sonja, Katrín og Björg
Geirsdætur.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.