Morgunblaðið - 22.01.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 2003 33
✝ Guðni BaldurIngimundarson
fæddist á Hafurs-
hesti í Önundarfirði
6. júní 1926. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ
13. janúar. Foreldr-
ar hans voru Ástríð-
ur Gróa Guðmunds-
dóttir, húsmóðir, f.
1900 í Ytri-Hjarðar-
dal, Önundarfirði, d.
1994, og Ingimund-
ur Guðmundsson,
verkstjóri hjá Eim-
skip, f. 1900 á
Kaldrananesi í Strandasýslu, d.
1990. Systkini Guðna eru Guð-
mundur Einar, f. 1924, og Guð-
rún Svanborg, f. 1933.
Guðni kvæntist 6.6. 1953
Kristínu Sigmundsdóttur hús-
móður, f. 9.8. 1932. Foreldrar
hennar voru Sigmundur Hall-
dórsson og Hanne Sofie Hall-
dórsson. Börn Guðna og Krist-
ínar eru: 1) Ásta, kennari, f.
1953. Maður hennar er Jón Egg-
ert Bragason kennari. Börn
þeirra eru: Guðný, Gylfi og
Hlynur. 2) Soffía, kennari, f.
1954. Dóttir hennar er Sunna
Björg. 3) Sonur, f. 1955, d. 1955.
4) Kristín Elfa, rit-
stjóri, f. 1962. Börn
hennar eru: Mar-
grét Heiður, Mar-
teinn Hörður og
Þórhildur Vígdögg.
Dóttir Margrétar er
Hrafnhildur Diljá.
5) Ingimundur, f.
1967. 6) Guðni Arn-
ar, læknir, f. 1972.
Sonur hans er Niku-
lás. 7) Valgerður
Guðrún, söngkona,
f. 1976. Sambýlis-
maður hennar er
Þorsteinn Bender
viðskiptafræðingur. Dóttir
þeirra er Bergdís Júlíana.
Guðni flutti þriggja ára gam-
all að Hlébergi í Garðahreppi,
um tíu ára aldur í Skerjafjörð og
síðan til Reykjavíkur um tvítugt.
Hann stundaði nám við Iðnskól-
ann í Reykjavík, lærði húsa-
smíði, lauk sveinsprófi og öðlað-
ist meistararéttindi 1953. Hann
starfaði við trésmíðar mestan
hluta starfsævi sinnar. Guðni og
Kristín bjuggu allan sinn búskap
á Langholtsvegi 96 í Reykjavík.
Útför Guðna verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Pabbi og mamma áttu börnin sín
á 23 árum og því eru minningar okk-
ar elstu systranna að sumu leyti aðr-
ar en þeirra yngstu. Við munum eft-
ir pabba ungum, þegar hann gat
farið heljarstökk og gengið á hönd-
um í garðinum. Hann fór með okkur
á skíði og í ferðalög og bar okkur yf-
ir ár og læki. Pabbi var glaður töff-
ari sem keyrði bílinn sinn með aðra
hönd á stýri, uppbrettar ermar og
hinn handlegginn út um gluggann.
Fyrir aftan hann stóð lítil stúlka og
hélt báðum höndum um háls hans.
Hann spilaði við okkur rommí og
púslaði og byggði úr kubbum, hann
hafði gaman af að leika sér. Hann
gat líka verið stríðinn og hinn mesti
grallari.
Við erum aldrei undirbúin því að
dauðann beri að höndum. Það er al-
veg sama þó að fólk sé orðið gamalt
og heilsuveilt, það er áfall að missa
foreldri sitt. Alls konar minningar
koma upp í hugann. Minningarnar
um pabba eru flestar um mann sem
var glaður, þrautseigur og æðru-
laus. Hann vildi í raun allt fyrir okk-
ur gera og tók okkur eins og við vor-
um. Þegar hann var orðinn eldri og
fatlaður var hann alltaf reiðubúinn
að hjálpa okkur við ýmislegt sem
þurfti að laga á heimilinu þó hann
ætti mjög erfitt með það. Hann var
vinnusamur og þegar hann gat ekki
lengur unnið sem húsasmiður inn-
réttaði hann bílskúrinn sinn og
smíðaði þar marga hluti sem hann
gaf okkur börnunum sínum og
barnabörnunum.
Mamma okkar veiktist af Alz-
heimer fyrir nokkuð mörgum árum
og hann sýndi henni mikla nær-
gætni, hlýju og ást. Hann hugsaði
um hana lengur en hann hafði heilsu
til og vildi allt fyrir hana gera. Hann
var mjög stoltur af okkur og taldi
okkur vera dýrgripina í sínu lífi. Við
söknum hans mikið og okkur þótti
óskaplega vænt um hann.
Ásta og Soffía.
Við veltum flest fyrir okkur til-
gangi lífsins og faðir minn ekki síður
en aðrir. Ég held að síðasti dagurinn
í lífi hans hafi fært okkur öllum heim
sanninn um hvað það er sem skiptir
máli. Pabbi sýndi það svo ljóslega
með lífsverki sínu að það eitt hefur
vigt að vera góð og umburðarlynd
hvert við annað. Hann skildi eftir sig
samhenta fjölskyldu sem elskaði
hann heitt, hvert og eitt okkar á sinn
hátt … og saknar hans óendanlega
mikið.
Við getum aldrei þekkt aðra
manneskju til hlítar. Ég sé ekki
ástæðu til að sýta þá staðreynd því í
henni er einmitt fegurð mannlífsins
fólgin. Fremur ber að fagna að fá að
kynnast þeim eigindum sem við
kjósum að gefa hvert öðru hlutdeild
í.
Faðir minn var mjög sjarmerandi
maður. Hann viðurkenndi í stað
þess að fordæma og valdi þannig
skógargötuna sem „færri ferðast
eftir“ eins og Robert Frost orðar
það í ljóði. Hann sagði okkur aldrei
hvernig við ættum að haga lífi okkar
heldur lét nægja að vera til staðar,
styðja og elska og ekkert fang var
hlýrra og betra að skríða í ef eitt-
hvað bjátaði á.
Samt hefði hann svo auðveldlega
getað kvartað og kveinað og fyllst
biturð út í lífið, þetta líf sem færði
honum barnsmissi, heilsubrest fyrir
miðjan aldur, gjaldþrot og – síðasta
áratug ævinnar – sorgina að horfa
upp á konuna sem hann elskaði í
klóm alzheimer-sjúkdómsins, þá
sjálfur orðinn hreyfihamlaður.
„Mamma ykkar hleypur fyrir mig
og ég hugsa fyrir hana, við erum
fullkomin saman,“ sagði hann og
brosti. Ég hef aldrei kynnst æðru-
lausari manni.
Faðir minn var hagleikssmiður og
góður teiknari, allt lék í höndunum á
honum. Hann var rammur að afli og
mikill íþróttamaður meðan heils-
unnar naut við. Með íhugulu og
kankvísu augnatilliti og alltumlykj-
andi brosi bræddi hann alla sem
kynntust honum.
Síðasta daginn í lífi föður míns
færði hann okkur enn eina gjöfina.
Af seiglu sem við vorum farin að
halda að ætti sér engan samnefnara
lifði hann með okkur þessar dýr-
mætu stundir, svo við fengum tæki-
færi til þess að kveðja hann.
En þetta var ekki hinsta gjöfin. Á
hverjum degi þiggjum við frá hon-
um ótal góðar minningar og leitumst
við að tileinka okkur þótt ekki sé
nema brot af viljastyrknum og
gleðinni sem einkenndi hann svo
mjög.
Hann er alltaf með okkur.
Kristín Elfa Guðnadóttir.
Við fráfall pabba okkar vakna
margar spurningar og vangaveltur.
Við veltum fyrir okkur lífi hans, fyr-
ir hvað hann stóð og hvað hann
færði okkur í arf. Arf, sem við síðan
færum okkar börnum, misjafnlega
meðvituð um það sjálf.
Pabbi okkar var fullorðinn þegar
við fæddumst, 46 ára þegar næst-
yngsta barnið fæddist og fimmtugur
þegar sú yngsta kom í heiminn. Það
kom fyrir að við skömmuðumst okk-
ur örlítið fyrir aldur pabba þar sem
foreldrar vina okkar voru iðulega
15–20 árum yngri en hann. Seinna
vorum við, og erum, stolt. Við
yngstu systkinin kynntumst pabba
kannski ekki sem ungum manni, en
fengum þess í stað að kynnast hon-
um lífsreyndum og þroskuðum. Eft-
ir argaþras við uppeldi fjögurra
eldri barna þeirra voru foreldrar
okkar óhjákvæmilega orðnir að-
haldsminni í uppeldinu. Við fengum
frelsi og traust til að standa á eigin
fótum og viðurkenningu fyrir vel
unnin verk. Stundum hefðum við
kannski þegið meiri ráðstjórn en
rými. Þrátt fyrir það vitum við að
við komum vel undan vetri. Eigum
við það auðvitað þeim tveimur,
mömmu og pabba, mest að þakka.
Pabbi hjálpaði okkar að þrífast og
þroskast, og gerði það vel eins og
önnur verk sem hann innti af hendi.
Pabbi okkar var maður margra
hæfileika. Hann var drátthagur og
hagleiksmaður mikill, öðrum mönn-
um sterkari og fimur. Hann var
húmoristi og oft átti hann erfitt með
að hemja hláturinn, þó að aðrir ættu
stundum erfitt með að koma auga á
það spaugilega. Það var nóg að
horfa á hann til að nema hláturinn,
þar sem hann hristist eins og hrísla í
vindi, í algjöru hljóðleysi.
Hann var óþreytandi vinnuþjark-
ur og eyddi mörgum stundum í at-
hvarfi sínu í bílskúrnum. Þar kom
hann sér upp fullkomnu verkstæði,
enda meðfæddur græju-, tækja- og
tólafíkill. Einu sinni varð hann fyrir
því óláni á verkstæðinu að verða
hálfum fingrinum fátækari. Í æðru-
leysi, einkennandi fyrir hann, henti
hann stúfnum í ruslið, vafði ein-
hverju tiltæku um fingurleyfina og
ók sjálfur niður á slysadeild. Þar
fékk hann sér sæti og beið rólegur
eftir að sárið yrði saumað og blæð-
ingin stöðvuð. Spurði sú yngsta okk-
ar þá í barnslegu sakleysi hvort
fingurinn yxi ekki örugglega aftur.
Pabbi okkar var árrisull, eða
kannski frekar náttrisull. Þegar við
morgunsvæfari meðlimir fjölskyld-
unnar skreiddumst á fætur var hann
iðulega búinn að „sjæna“ eldhúsið,
fara í bað og bera á sig rakspíra og
hita kaffi fyrir mömmu, sem lúrði
manna lengst uppi í rúmi. Pabbi var
reyndar óþreytandi við að lýsa
morgunafrekunum.
Oft þurfti að snúast í kringum
okkur yngstu krakkana, en alltaf
var það sjálfsagt. Líklega var hann
ókvartsárasti maður sem við höfum
kynnst. Þó hafði hann mörg tæki-
færi til að kvarta. Pabbi hafði hlýjar
hendur (þótt hann hefði færri fingur
en flestir). Þegar við komum köld og
hrakin inn var ótrúlega gott að hlýja
litlar hendur í stóru höndunum hans
pabba. Þá hafði hann einatt á orði að
við værum með fiskablóð eins og
hann afi okkar.
Í samböndum fólks vill það
brenna við, ef svo má segja, að fólk
fjarlægist og bernskublossi sam-
bandsins kulni. Þetta átti ekki við
um pabba okkar. Mamma var hon-
um alltaf óendanlega kær. Á tylli-
dögum og öðrum dögum hversdags-
legri tjáði hann henni ást sína með
gjöfum og gjörðum frekar en orð-
um. Alltaf vildi hann létta henni lífið
og tækjavæða heimilishaldið. Hann
dró björg í bú á við sjálfvirka hnífa-
brýnara, rafmagns-dósaopnara og
einu sinni ákaflega minnisstæða en
um leið frumstæða uppþvottavél,
sem hann þurfti reyndar að fara
með beinustu leið aftur í Húsasmiðj-
una (enda mamma oft miður hrifin
af uppátækjunum).
Síðari árin gerðist pabbi fótfúinn.
Þá eyddi hann mörgum stundum við
skrifborðið sitt, lagði kapal eða réð
krossgátu. Einnig sat hann oft,
kvenfólkinu til lítillar ánægju, við
sjónvarpstækið og horfði á fótbolta.
Hann var afdráttarlaus í skoðunum
sínum á mönnum og málefnum, í fót-
bolta sem öðru. Hann þoldi ekki
Þjóðverja og Liverpool-liða og var
þess fullviss að hvorugir gætu
sparkað í bolta án þess að úr því yrði
leiðindi og ruddaskapur.
En þegar öllu er á botninn hvolft
og minningabrotin raðast saman,
stendur upp úr maður sem við elsk-
um og dáum og gaf okkur svo óend-
anlega margt. Í lokin kemur upp í
hugann setning sem hann sagði oft,
aðspurður hvernig honum liði (hvort
sem það var þegar hann lá illa hald-
inn af gallblöðrubólgu eða á sólrík-
um sumardegi): „Mér líður alltaf
vel.“
Guðni Arnar Guðnason,
Valgerður Guðrún
Guðnadóttir.
Hann afi okkar var einhver sá já-
kvæðasti maður sem við höfum
kynnst. Sama hvað á dundi þá kvart-
aði hann aldrei. Hann vildi ekki fyrir
nokkurn mun að fólk hefði áhyggjur
af sér, allt til hins síðasta muldraði
hann „mér líður alltaf vel“.
Afi var mjög áhugasamur um
okkur barnabörnin og hrósaði okkur
óspart. Honum fannst alltaf gaman
að spjalla við okkur og kryddaði
gjarnan sögurnar ansi vel. Efst í
minni er sagan af villikattastóðinu
sem braust inn í eldhúsið og rændi
nýmatreiddu hangikjötslæri af eld-
húsborðinu og hafði á brott með sér
út um gluggann, þegar raunin var sú
að eitt flækingsgrey hafði skreiðst
inn um og þefað af matarleifum.
Afi var hinn mesti prakkari og
húmoristi og hann þreyttist seint á
að ganga fram af okkur krökkunum
með ótrúlegustu uppátækjum. Það
var alltaf jafngaman að gista hjá afa
og ömmu, og oft og tíðum vaknaði
maður eldsnemma við það að afi var
að vaska upp eða steikja kleinur í
tonnatali.
Í minningunni stendur upp úr
hvað afi var alltaf góður og þolin-
móður við okkur, við fundum alltaf
hvað honum fannst vænt um okkur.
Við verðum alltaf þakklátar fyrir að
hafa fengið að kynnast honum og
söknum hans mikið.
Sunna, Guðný og Margrét.
Guðni Ingimundarson var vænn
og kærleiksríkur maður sem hans
nánustu samferðarmenn í þessu lífi
fengu að kynnast og njóta. Við syst-
urnar erum þakklátar að hafa fengið
að tengjast honum náið og eftir
stendur minningin um heilsteyptan
og góðan mann sem snart okkur
djúpt. Heimili þeirra Duddíar á
Langholtsveginum var okkur ávallt
opið og þangað var gott að koma
enda móttökurnar einstakar hverju
sinni. Það var okkur systrum mikill
auður að eiga þau hjónin að og þrátt
fyrir stóran barnahóp þá tóku þau
okkur eins og við værum þeirra eig-
in. Við tengdust þeim órjúfanlegum
böndum og væntumþykjan var mik-
il. Þau voru okkur fyrirmynd í svo
mörgu og ekki síst fyrir þann eig-
inleika að bera umhyggju fyrir öðr-
um og sjá góðu hliðarnar þegar á
móti blæs. Þau voru samhent hjón
og ástin var sterk þeirra í milli fram
á síðasta dag og héldust þétt í hend-
ur hvernig sem viðraði. Þau voru
listamenn í eðli sínu, skapandi og
kærleiksrík í dagsins önn.
Guðni var um margt einstakur
maður og afar handlaginn í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Ungur
missti hann heilsuna en lét aldrei á
því bera, brosti bara og tók öllum
áföllum með jafnaðargeði. Sagðist
vera ríkur maður að eiga Duddí og
fjölskylduna alla. Og það var hann
sannarlega ...
Við munum sakna Guðna meir en
orð fá lýst en minning hans mun lifa
með okkur þar til yfr lýkur. Ástinni í
lífi hans og fjölskyldunni allri send-
um við hugheilar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning okkar ástsæla
Guðna.
Soffía, Michiko og
Sylvía Bergljót.
GUÐNI BALDUR
INGIMUNDARSON
Ég var ekki hár í
loftinu þegar ég sá
Gest Þorgrímsson í
fyrsta sinn. Foreldrar
mínir höfðu fengið
hann til að skemmta í fermingar-
veislu eldri systur minnar. Gestur
söng og sagði sögur með þvílíkum
áhrifshljóðum að barnseyra mitt
hafði aldrei numið annað eins. Ég
fór að tala með slíkum hljóðum. Þeg-
ar ég var beðinn um að endurtaka
það sem ég sagði án áhrifshljóða,
hætti ég þessu.
Næst liggja leiðir okkar Gests
saman í kvikmyndagerð. Hann leik-
stjóri og ég tökumaður. Við gerum
kennslumynd um hreinlæti í frysti-
húsum. Gestur bregður sér í hlut-
verk verkstjóra í frystihúsi og er þar
lifandi komið meðaltalið af öllum
verkstjórum allra frystihúsa á land-
inu, sem ég sannreyndi síðar. Ég
held að kvikmyndataka mín hafi
ekki verið upp á marga fiska á þess-
GESTUR
ÞORGRÍMSSON
✝ Gestur Þor-grímsson mynd-
höggvari fæddist í
Laugarnesi við
Reykjavík 27. júní
1920. Hann lést á
heimili sínu í Hafnar-
firði 8. janúar síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Dóm-
kirkjunni 17. janúar.
um árum en Gestur var
slíkt ljúfmenni að hann
lét á engu bera og svo
tókum við það bara aft-
ur.
Gestur og Rúna.
Einhvern veginn er
ekki hægt að nefna
annað nafnið án þess
að hitt komi í hugann.
Sverrir Kjartansson
hjá Auglýsingaþjónust-
unni fékk Rúnu til að
vinna þema ársins fyrir
Happdrætti HÍ. Það
reynist vera hafmeyja
og Sverri finnst alveg
tilvalið að sjónvarpsauglýsingin sé
teiknimynd, Rúna teiknar og ég tek.
Þetta er frumraun okkar beggja í
teiknimyndagerð. Ég reyni að út-
vega eitthvað í líkingu við glærur og
Rúna málar og málar. Loks sitjum
við uppi með teiknimynd þar sem
ljósið glampar svo á glærurnar að
maður fær glýju í augun. Rúna hefur
á orði hvað ljósbrot hafsins skili sér
vel í myndinni – og þar með var hún í
lagi.
Þegar ég rifja upp þessa atburði,
þá brosi ég út í annað og lofa for-
lögin fyrir að hafa fengið að kynnast
og vinna með þeim Gesti og Rúnu
sem á sinn hljóðláta hátt vísuðu veg-
inn og gerðu ekki veður út af smá-
munum sem voru bara dægurflugur.
Jón Axel Egilsson.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum er hægt að skila í
tölvupósti (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vél-
rituðu handriti. Ef greinin er
á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og
heimasími) fylgi með. Bréf-
sími fyrir minningargreinar
er 569 1115. Ekki er tekið við
handskrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstak-
ling birtist ein aðalgrein af
hæfilegri lengd á útfarardegi,
en aðrar greinar séu um 300
orð eða 1.500 slög (með bil-
um) en það eru um 50 línur í
blaðinu (17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Einnig er hægt að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess
að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina