Morgunblaðið - 29.01.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 29. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Harry Steinssonskipstjóri fæddist
í Reykjavík 27. sept-
ember 1933. Hann
lést á líknardeild LHS
í Kópavogi 17. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Esther
Judit Løfsted Steins-
son, f. 23.6. 1898, d.
24.4. 1972 og Jóhann
Torfi Steinsson, f. 7.6.
1887, d. 11.11. 1966.
Systkini Harrys voru
sjö. Alsystkin, Örn, f.
26.5. 1921, Inger
Steinunn, f. 8.4. 1924,
d. 25.4. 1936, Steinar, f. 14.10.
1926, Aage, f. 14.10. 1926, Helgi, f.
27.12. 1928, d. 4.8. 2000, Haukur,
tvíburabróðir Harrys, f. 27.9. 1933
og hálfsystir, Ólafía Jóhannsdótt-
ir, f. 1. mars 1915, d. 20.9. 1998, af
fyrra hjónabandi Jóhanns. Móðir
hennar var Ólafía Hólm Ólafsdótt-
ir, f. 29.3. 1888, d. 3.3. 1915.
Harry giftist eftirlifandi konu
sinni, Guðrúnu Ansnes, f. 5. mars
1934, hinn 25. 4. 1954. Foreldrar
hennar voru Sólveig Bjarnadóttir,
f. 24.5. 1909, d. 21.8. 1983 og Þor-
valdur J. Ansnes, f. 29.6. 1910, d.
19.11. 1971. Börn Harrys og Guð-
rúnar eru: Esther Judit, f. 23.5.
1953, maður hennar
er Jóhann Einars-
son, f. 5.2. 1952, þau
eiga fjögur börn og
þrjú barnabörn; Sól-
veig, f. 15.11. 1954,
maður hennar er
Valgarð Ólafsson, f.
7.1. 1952, þau eiga
fjórar dætur og þrjú
barnabörn. Halla, f.
12.1. 1956, maður
hennar er Ingólfur
Narfason, f. 16.3.
1956, þau eiga tvö
börn. Valdís, f.
20.12. 1959; Inger
Steinunn, f. 28.12. 1963, maður
hennar er Eiríkur K. Gunnarsson,
f. 15.4. 1961, þau eiga fjögur börn.
Anna Rut, f. 9.2. 1968, maður
hennar er Hjörtur Garðarsson, f.
27.4. 1967; og Þorvaldur, f. 15.6.
1969, eiginkona Sara Halldórs-
dóttir, f. 7.7. 72. Þorvaldur á fjög-
ur börn og tvö fósturbörn.
Harry ólst upp í Reykjavík Hann
lauk prófi frá Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík Sjómennskan var
hans aðalstarf og lengst af var
hann skipstjóri á erlendum flutn-
ingaskipum.
Útför Harrys var gerð í kyrrþey
að ósk hins látna.
Þar fór hafsjór sagna og reynslu,
sem auðvitað skilar sér áfram til kom-
andi kynslóða, þótt sögumaðurinn sé
þagnaður. Harry sagði reyndar ein-
hvern tímann að það væri gott að
þegja saman. Ég varð þeirrar reynslu
aðnjótandi þegar við Esther ákváðum
að flytja til Danmerkur og dvelja þar
um stund við nám og störf, að sigla
með honum frá Reykjavík til Ham-
borgar. Það er tími í lífi mínu sem er
ómetanlegur eins og allar aðrar
stundir með þessum einstaka vini og
tengdaföður. Við sátum oft dægrin
löng, bæði hér og í Kaupmannahöfn, í
góðu tómi og hlustuðum á óborgan-
legar sögur um höpp, óhöpp, svaðil-
farir, skemmtiferðir og sorgarsögur
úr víðfeðmum reynsluheimi sjó-
manns til margra ára, sem hreinlega
kom við á öðru hverju krummaskuði í
heiminum auk flestra hafnar- og stór-
borga sem þekkjast hér á jörðu. Með
sínum einfalda en fágaða frásagnar-
stíl og einstöku kímni, magnaða
minni og míkróskópísku nákvæmni
fékk hann mann til að sitja hljóðan,
undir sögum af réttarhöldum áhafn-
arinnar í Japan vegna vinnuslyss,
gripaflutningum á lifandi búfénaði í
Mið-Austurlöndum, strandi í Pan-
amaskurðinum, þegar menn styttu
sér stundir við krókódílaveiðar inni í
frumskógum Amason, áflogum við
sjóræningja á legunni við Lagos í
Nígeríu, eða bara kálbögglaáti með
einum stærsta skipaútgerðarmanni í
Þýskalandi, svo fátt eitt sé nefnt. Í lok
hverrar sögu kom þessi einstaklega
háðski svipur á hann sem fyllti mann
vantrú og tortryggni, og við skelltum
upp úr. Eftir því sem árin liðu varð
manni ljósara að Harry sagði engum
ósatt, né sveik nokkurn mann, hann
var maður orða sinna og vinur vina
sinna.
Kæri vinur, ef þú hefur rétt fyrir
þér þá hittumst við aftur, takk fyrir
þann þroska og stuðning sem þú hef-
ur veitt okkur öllum.
Jóhann Einarsson.
Harry, mágur minn, hefur fengið
hvíld eftir harða baráttu við sjúkdóm
sem svo allt of margir eiga í stríði við.
Það eru tæp tvö ár síðan hann fyrst
kenndi sér meins. Hann fór í stóra að-
gerð og allar vonir stóðu til að hann
sigraðist á sjúkdómnum. Hann unni
sér ekki hvíldar, áhuginn á lífinu var
mikill og hann ætlaði að hrista þetta
af sér. Hann fór að læra að tala upp á
nýtt og setti í það mikla vinnu og
metnað eins og í allt það sem hann tók
sér fyrir hendur. En hléið varð stutt
og hvert áfallið kom af öðru. Það var
ótrúlegt hve rólegur Harry var og
ákveðinn, alveg fram til hins síðasta,
að sigra þessa vá.
Við tímamót sem þessi hvarflar
hugurinn til baka. Ég minnist
Harrys, bræðra hans og hinna stóru
strákanna í Þorfinnsgötunni. Þetta
voru ákaflega merkilegir menn í mín-
um augum. Ég leit á þá sem eldra
gengið í hverfinu.Við yngri, yngra
gengið, vorum aðeins að láta þá taka
eftir okkur með ýmsum prakkara-
strikum og urðum stundum að gjalda
fyrir það. Þegar mér var ljóst að
Harry var að draga sig eftir systur
minni fannst mér hann setja svolítið
niður að vera að líta á stelpu. En það
var ekki lengi fljótlega var mér ljóst
að ég hafði eignast góðan vin og þessi
vinur minn varð mér mikils virði. Það
var ekki verra á þessum árum að
Harry var í Ameríkusiglingum og
mér áskotnuðust ýmsir hlutir fyrir
hans tilverknað.
Fyrstu búskaparárin voru Núra,
systir mín, og Harry á heimili for-
eldra okkar. Fljótlega kom lítli
frænka í hópinn og það var ekki lítill
fengur.Mér fannst það ótækt þegar
þau fluttu síðan í hús foreldra Harrys
nokkrum húsalengjum neðar í göt-
unni. En ég jafnaði mig fljótlega og
sinnti síðan „barnfóstrustarfi“ þar í
nokkur ár.
Barnahópurinn stækkaði og Harry
tók það til bragðs til að styrkja fjár-
hagsstöðuna að taka við skipstjórn á
erlendum farmskipum sem þýddi að
hann var langtímum í burtu frá fjöl-
skyldunni. Í kjölfar þessa eignuðust
þau hús í Holtagerði 54, í Kópavogi
þar sem þau áttu heima lengst af.
Það var gott að koma í Holtagerðið
þar var mikið um gestagang og glað-
værð mikil. Þau höfðu bæði gaman af
að taka á móti gestum og Harry vildi
veita vel. Ég sé hann fyrir mér stand-
andi við borðið í stofunni skerandi
stórsteikur og það geislaði af honum.
Þegar líða tók á kvöld settist hann
niður og sagði gjarnan frá ferðum
sínum til fjarlægra staða. Það var un-
un að hlusta á hann því frásagnagáfa
hans var mikil.
Harry hætti á sjónum fyrir um tíu
árum. Síðustu árin bjuggu þau á
Kleppsvegi 34. Í hvert sinn sem ég
kom þangað var búið að breyta ein-
hverju og lagfæra. Að lokum var
íbúðin öll eins og nýsmíð væri.
En það var ekki aðeins smíðavinn-
an sem átti við hann. Hann átti einnig
til að elda eða baka hina ljúffengustu
rétti. Hann var hreint ótrúlegur.
Harry var ekki lærður smiður en
handlagni hans var þvílík að það sem
hann gerði var meistarasmíð. Hann
hjálpaði einnig börnum sínum þegar
þau þurftu við og nú síðast, nokkru
áður en hann veiktist, syni sínum við
að gera upp hús í Vogunum.
Eftir að Harry hætti sjómennsk-
unni tók hann að sér húsvarðarstörf
og þar gat hann heldur betur tekið til
hendinni í viðgerðum og lagfæringum
ýmis konar.
Síðasta árið hefur verið sérstak-
lega erfitt. Þá komu enn skýrar fram
hinir góðu eiginleikar, hlýja, dugnað-
ur og harðfylgni.
Ég kveð vin minn og mág með
söknuði. Og bið Guð að styrkja fjöl-
skyldu hans í sorg hennar.
Bjarni Hörður.
HARRY
STEINSSON
Elsku Kristjana,
mig langaði að setja á
blað örfá orð til minn-
ingar um hversu ynd-
isleg persóna þú varst
og lýsa yfir ómældu
þakklæti yfir að hafa fengið að
kynnast þér. Það var árið 1993 að
ég kynntist þér fyrst en þú tókst
mér opnum örmum og bauðst mig
velkomna inn í fjölskyldu þína.
Það fyrsta sem ég tók eftir var
hversu blíð og hjartagóð persóna
þú varst og hversu grunnt var
ávallt á kímnigáfu þinni. Sama
hversu lasburða þú varst, alltaf
gastu hlegið og gert grín að sjálfri
þér og heilsu þinni. Það var alltaf
gott að koma til þín og spjalla við
þig og Guðmund um heima og
geima.
Árið 1995 eignaðist ég eldra
barn mitt sem þú kallaðir allt frá
fyrsta degi „Ljósið hennar ömmu“.
Þegar ég hugsa til baka þá verður
KRISTJANA
GUNNARSDÓTTIR
✝ Kristjana Gunn-arsdóttir fæddist
í Reykjavík 30. apríl
1938. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 6. janúar
og var útför hennar
gerð frá Bústaða-
kirkju 16. janúar.
mér það ljóst hversu
margar dýrmætar
minningar ég á tengd-
ar ykkur tveimur
spjallandi og oft á tíð-
um um heimspekileg
málefni eftir því sem
hann varð eldri. Hann
hlakkaði alltaf til að
fá ís hjá þér, amma
Kiddý, og fá að leika
með pottana og sleif-
arnar, og var það ætíð
hans fyrsta verk um
leið og hann gekk inn
um útidyrahurðina að
taka til hjá þér, ef svo
má taka til orða. Þú hafðir alltaf
gaman af þessum leik hans og
tókst þátt í honum með því að tína
í hann framandi hluti svo hann
gæti hrært í pottum og leikið sér
með.
Þegar seinna barn mitt, lítið
stelpukríli, kom í heiminn varstu
orðin töluvert lasin og fékkst að
berja hana augum í fyrsta sinn
liggjandi á spítalanum. Hún svaf
hjá þér í rúminu aðeins nokkurra
daga gömul, en fljótlega fékkstu
að fara heim og tókst á móti henni
þar í þínu vinalega umhverfi. Litlu
telpuna kallaðir þú alltaf „Hjarta-
gullið hennar ömmu“. Sá ég í aug-
um þínum hversu þakklát þú varst
að hafa fengið að kynnast og verja
tíma þínum með litlu sólargeisl-
unum þínum sem munu, með minni
hjálp, ætíð minnast þín og munt
þú ávallt eiga hluta af hjarta
þeirra.
Elsku Kristjana, nú eftir erfið
veikindi er ég þess fullvissa að þér
líður vel og þú munt vaka yfir okk-
ur og vernda. Eðvarð Leó og Lín-
ey Lea vita að nú er amma hjá
Guði sem passar hana og hún er
ekki lengur veik. Með þesum orð-
um kveðjum við þig, elsku amma
Kiddý, og þökkum þér fyrir þann
dýrmæta tíma sem við fengum að
eiga með þér. Minning þín er ljós í
lífi okkar. Megi Guð styrkja Guð-
mund og strákana hennar, Geir
Leó, Guðmund Leó og Örn Leó á
þessum erfiðu tímum.
Rósa Viggósdóttir.
Nú hefur amma mín
Þorgerður kvatt þetta
jarðneska líf. Hún skil-
ur eftir sig góðar minn-
ingar sem ekki verða
frá okkur teknar, þeirra munum við
njóta um ókomna tíð. Það er ómet-
anlegur fjársjóður að hafa fengið að
ÞORGERÐUR
EINARSDÓTTIR
✝ Þorgerður Ein-arsdóttir fæddist
á Reyni í Mýrdal 28.
mars 1901. Hún and-
aðist á Landspítalan-
um í Fossvogi hinn 7.
janúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Reynis-
kirkju í Mýrdal 18.
janúar.
njóta nærveru ömmu
allan þennan tíma, sög-
urnar um líf fólks frá
upphafi síðustu aldar
og sögur af fólkinu okk-
ar. Amma vissi allt um
fólkið sitt og sá til þess
að við fylgdumst líka
með. Það var ömmu
mikið kappsmál að fjöl-
skyldan stæði vel sam-
an og hittist sem oftast.
Nú er það okkar niðj-
anna að halda utan um
okkar stóru fjölskyldu
og halda þannig uppi
minningu ömmu.
Kveðja.
Sigríður Kristinsdóttir
og fjölskylda.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
MAGNÚS KRISTJÁNSSON,
Norðtungu,
verður jarðsunginn frá Reykholtskirkju fimmtu-
daginn 30. janúar kl. 14.00.
Þorsteinn Magnússon,
Magnús Magnússon, Björg Ólafsdóttir,
Sigurlaug Magnúsdóttir, Skúli Hákonarson,
Guðbjörg Magnúsdóttir,
Davíð Magnússon, Margrét Guðjónsdóttir,
Hrafnhildur Sveinsdóttir, Sigurður Magnússon,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ARNDÍS ÞORVALDSDÓTTIR
fyrrverandi kaupmaður,
Hæðargarði 29,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju föstu-
daginn 31. janúar kl. 13.30.
Haukur Benediktsson,
Erna Hauksdóttir, Júlíus Hafstein,
Þorvaldur Hauksson, Kolbrún Jónsdóttir,
Benedikt Hauksson, Guðlaug Sveinsdóttir,
Haukur Þór Hauksson, Ásta Möller,
Hörður Hauksson, Jóna Jakobsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÁGÚST SVERRISSON,
Melhaga 17,
Reykjavík,
sem lést sunnudaginn 19. janúar verður jarð-
sunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn
31. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Heimahlynningu Krabbameinsfélags Íslands.
Hulda H. Waage,
Lára Kr. Ágústsdóttir, Sigurður A. Vilhjálmsson,
Eva Arnet Sigurðardóttir,
Olga Ágústsdóttir, Daníel R. Ingólfsson,
Ágúst Sverrir Daníelsson,
Davíð Ingi Daníelsson,
Ívar Þórir Daníelsson.