Morgunblaðið - 31.01.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JANÚAR 2003 37
✝ Guðmundur Ein-ar Júlíusson mat-
sveinn fæddist á
Akranesi 11. nóv.
1929. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 23. jan. síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Júlíus Ein-
arsson skipstjóri og
Ragnheiður Björns-
dóttir húsmóðir.
Hann kvæntist 1.
sept. 1951 Björgu J.
Benediktsdóttur, f.
2. ágúst 1930. Þau
eignuðust tvö börn,
1) Auði, f. 11. jan. 1952; hún er
gift Guðmundi Hermannssyni, f.
28. mars 1947. Þau
eiga fjögur börn:
Guðmund Þór, Teit,
Rúnu, í sambúð með
Teiti Inga Val-
mundssyni, og Bene-
dikt, 2) Bjarna Þór,
f. 15. febr. 1955,
hann er kvæntur
Kristínu V. Sigurð-
ardóttur, f. 6. ágúst
1957. Þau eiga tvær
dætur, Björgu Ósk
og Lilju Dröfn.
Útför Guðmundar
verður gerð frá
Langholtskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Vafasamt er hvort nokkurt starf í
heimavistarskóla er mikilvægara en
matsveinsins. Sérstaklega á það þó
við um skóla þar sem flestir nemend-
ur dveljast bæði sýknt og heilagt,
fjarri heimilum sínum og fjölskyldum
og skólinn verður annað heimili
þeirra. Hvers kyns óskilgreindur ami
og leiði, sem fylgir unglingsárum,
hverfur skjótt í glaðværum hóp. Oft-
ar en ekki hættir honum þó til að
brjótast út í óánægju með viðurværið,
gjarnan af litlu eða engu tilefni. Á
sama hátt kunna langflestir ungling-
ar að meta þegar þeir finna að lögð er
alúð við matargerð og framreiðslu og
áhersla lögð á hlýtt og skilningsríkt
viðmót. Slíkt er ómetanlegt þegar
reynt er að skapa gott skólaheimili
sem skilur eftir kærar minningar.
Þetta kemur fyrst í hugann nú þeg-
ar Guðmundur Júlíusson er kvaddur.
Hann réðst að Mötuneyti Mennta-
skólans að Laugarvatni haustið 1982
og stýrði því til ársloka 1991. Hann
var ágæta vel fær í starfsgrein sinni
og lagði kapp á að fylgjast sem best
með öllum nýjungum, en um leið hag-
sýnn og gætti þess að kostnaður nem-
enda færi ekki fram úr hófi. Hitt var
þó e.t.v. enn meira um vert hve vel
hann kunni að gera nemendum daga-
mun, halda veislur þegar tilefni voru
til, bekkjarveislur, árshátíðir og þess
háttar. Þar naut hann sinnar ágætu
konu, Bjargar Benediktsdóttur, sem
starfaði einnig við mötuneytið og var
óþreytandi að gera það sem heimilis-
legast og hlýjast. Samstarf þeirra við
nemendur og skólann var ætíð mjög
gott og algerlega árekstralaust; á það
reyndi ekki síst á þeim árum þegar
matsalurinn var jafnframt samkomu-
salur skólans og nemenda og matur-
inn fram borinn á leiksviðinu! Minnis-
stætt er einnig hve hjúasæll Guð-
mundur var, starfsfólk hans sam-
heldið og samtaka um að kynnast
nemendunum og búa þeim sameigin-
legt heimili.
Síðustu árin hefur Guðmundur átt
við erfið veikindi, lungnasjúkdóm, að
stríða. Hann tók því af fádæma æðru-
leysi, sinnti áhugamálum sínum,
fylgdist með fréttum alls staðar að
um helstu sjónvarpsstöðvar heims-
ins, las sér til um nýjungar í matar-
gerð og framreiðslu eins og áður.
Umhyggja Bjargar í veikindum hans
hefur vakið aðdáun allra sem til
þekkja; henni hefur tekist að annast
um hann heima lengst af þótt hann
yrði m.a. sífellt að vera í tengslum við
súrefnisgeyma.
Guðmundur var greindur maður
og vel að sér en fremur hlédrægur að
eðlisfari. Návist hans var bæði hlý og
traustvekjandi. Hans er gott að minn-
ast. – Við Rannveig þökkum honum
áratuga kynni og vináttu. Björgu,
börnum þeirra og fjölskyldunni allri,
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Kristinn Kristmundsson.
GUÐMUNDUR E.
JÚLÍUSSON
✝ Hjördís Leifs-dóttir fæddist í
Reykjavík 6. febrúar
1962. Hún lést á
heimili sínu í Hvera-
gerði 19. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru hjónin
Leifur Kristinn Guð-
mundsson, f. í
Reykjavík 19. sept-
ember 1934 og Sig-
rún Þuríður Runólfs-
dóttir, f. í Reykjavík
6. desember 1939.
Bróðir Hjördísar er
Runólfur Birgir
Leifsson, f. 28. september 1958.
Hjördís ólst upp í Garðabæ. Hún
giftist 1984 Birni Líndal Gíslasyni.
Börn þeirra eru
Guðrún Kristín, f.
12. mars 1983 og
Leifur Reynir, f. 5.
apríl 1984. Hjördís
og Björn skildu. Árið
1988 fluttist Hjördís
til Ísafjarðar og hóf
sambúð með Hall-
dóri Júlíussyni. Þau
eignuðust dótturina
Sigurbjörgu Ernu, f.
10. október 1989.
Þau slitu samvistum.
Síðustu árin bjó
Hjördís á heimili
sínu í Hveragerði.
Útför Hjördísar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hvað dauðinn getur komið aftan
að manni og virst ósanngjarn þótt
maður viti að á endanum sé hann
óumflýjanlegur. Það er líka skrýtið
að skrifa minningargrein um litlu
systur sína þótt hún hafi verið fjöru-
tíu ára þegar tíminn rann út. Hún
fæddist árið 1962, sama árið og fjöl-
skyldan fluttist í Garðabæinn. Þá hét
Garðabærinn Garðahreppur og var
hálfgerð sveit. Góður staður fyrir
krakka að alast upp. Hjördís, eða
Hjödda eins og flestir kölluðu hana,
var falleg systir með ljósar krullur og
lifandi skap. Hún var svona fiðrildi
sem átti erfitt með að vera kyrr. Trú-
lega hefur hún líka stundum fengið
að heyra það, t.d. þegar teknar voru
af henni ljósmyndir. Enda sagði hún
stolt þegar hún sýndi öðrum mynd af
fjölskyldunni og benti á sjálfa sig:
„Þarna er ég sem stóð kyrr.“ Um-
fram allt var hún þó góð í sér og vildi
allt fyrir alla gera. Bæði menn og
dýr. Ef henni var gert eitthvað gott
þá vildi hún tryggja að aðrir fengju
það sama og minnast foreldrar okkar
þess oft þegar Hjöddu var gefið
nammi, þá bað hún einatt um annað
fyrir stóra bróður sinn. Ekki mátti
hann verða útundan.
Hvort sem það var sveitasælan í
Garðabænum, sterkar rætur í fal-
legri sveit Skaftártungunnar eða
eitthvað annað, þá elskaði Hjördís
sveitalíf og dýr. Að koma á Flögu í
Skaftártungu var sérstök upplifun og
svo var hún talsvert í sveit á Kleif
sem er innsti bærinn í Fljótsdal. Alla
tíð síðan vildi hún hafa dýr hjá sér og
voru það ýmist hundar, kettir, gull-
fiskar eða páfagaukar. Stundum allt í
bland.
Lífið lék þó ekki alltaf við þessa
góðu manneskju. Stundum vegna
þess að hún valdi rangar leiðir í lífinu
og stundum vegna þess að aðstæður
voru henni mótdrægar. Hún fór
snemma að heiman og vildi sjá um sig
sjálf. Það getur verið dálítið erfitt og í
seinni tíð fór að bera á nokkrum
heilsubresti hjá henni. Bakið lélegt
og stundum erfitt að horfa framan í
heiminn. Lífið varð talsvert basl á
stundum. Hún átti þó þrjá sólargeisla
sem voru börnin hennar, Guðrún
Kristín, Leifur Reynir og Sigurbjörg
Erna. Öll heita þau tveimur nöfnum
og ég held að það sé meðal annars
vegna þess að henni fannst sjálfri
hálf ósanngjarnt þegar hún var lítil
að hún héti bara einu nafni þegar
flestir í fjölskyldunni hétu tveimur.
Þrátt fyrir alla mótdrægni þá
breyttist aldrei fallega hjartað henn-
ar. Það gaf sig hins vegar allt í einu,
allt of fljótt. Hún varð bráðkvödd á
heimili sínu og maður stendur ráð-
þrota og getur ekkert gert. Góðu
minningarnar á maður þó og þrátt
fyrir alla sorgina getur maður brosað
í gegnum tárin og hlegið að öllum
skemmtilegu hlutunum. Hjördís var
trúuð manneskja og sem barn
spennti hún greipar fyrir svefninn á
hverju kvöldi og fór með margar
bænir. Síðasta bænin var ávallt Ó
Jesús bróðir besti. Síðan sagði hún
„Guð blessi pabba, Guð blessi
mömmu, Guð blessi Bigga og svo segi
ég ekki fleiri fréttir. Amen.“ Nú bið
ég Guð að blessa Hjöddu og enda
þetta á síðustu bæninni hennar.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Ég kveð þig, elsku systir mín,
þakka þér samveruna og bið Guð að
blessa þig og börnin þín.
Þinn bróðir.
Elsku Hjödda frænka.
Það er erfitt að sætta sig við að þú
sért farin frá okkur. Þetta virðist ein-
hvern veginn svo óraunverulegt. Við
trúum þessu varla, okkur finnst eins
og við ættum að hitta þig í næstu fjöl-
skyldusamkomu eins og alltaf. Þú
hafðir fjölmarga kosti, en eitt var það
í fari þínu sem stendur upp úr í minn-
ingu okkar, einstakt lag þitt við að
umgangast ungt fólk. Þegar við vor-
um litlar stelpur talaðir þú alltaf við
okkur eins og við værum jafningjar.
Þú sýndir því áhuga sem við vorum
að fást við og lést okkur líða eins og
við værum nú kannski ekki eins litlar
og vitlausar og raunin var. Við erum
þakklátar fyrir öll þessi skemmtilegu
samtöl sem eru svo minnisstæð og
okkur þótti svo vænt um.
Það stafaði mikilli hlýju frá þér og
sú hlýja endurspeglast í frændsystk-
inum okkar, Guðrúnu, Leifi og Sig-
urbjörgu. Við biðjum góðan guð að
veita þeim styrk í sorginni, og einnig
pabba, afa, ömmu og langömmu. Við
söknum þín öll, fallegu minningarnar
um þig munu lifa í hjörtum okkar.
Þínar frænkur,
Kristín, Sigrún og Lilja Björk.
Öllu er afmörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefur sinn tíma.
Að fæðast hefur sinn tíma og að deyja hef-
ur sinn tíma.
(Prédikari Salómons.)
Hver er þá tíminn? Hann er
kannski eins og vatnið sem líður
áfram í mismunandi straumþungum
ám með lítinn regndropa, þar til hann
gufar upp og verður að skýi sem
heldur svo áfram í hringrás lífsins,
endalaust inn í eilífðina. Hjördís
frænka mín fékk alltof stuttan tíma
og eftir stöndum við agndofa og reyn-
um að halda okkur á floti. Mér finnst
ótrúlega stutt síðan frænka mín
fæddist, þessi fallega og góða stúlka
með ljósa lokka og eplakinnar. Sem
barn iðaði hún af lífi og eru mér
minnisstæðar stundirnar sem við átt-
um saman á tyllidögum fjölskyldunn-
ar og eins þegar hún heimsótti mig í
Hraunbæinn og gætti litla frænda
síns. Það var alltaf gaman að spjalla
við Hjördísi og átti hún mörg smellin
tilsvör. Einhverju sinni var pabbi
hennar að leggja henni lífsreglurnar
og endaði ræðuna á orðunum „Á
þessu heimili ræð ég.“ Hjördís horfði
á hann sínum stóru bláu augum og
svaraði að bragði. „Ég ræð nú mínu
ráði.“ Þetta voru orð að sönnu því
Hjördís stakk sér snemma ein til
sunds. Það voru margir sem vildu
kenna henni sundtökin en hún valdi
„að ráða sínu ráði“. Hún fór í gegnum
öll sundstigin með ótrúlegum dugn-
aði og seiglu. Ef illa gekk um stund
náði hún alltaf upp á bakkann og
nældi sér í kút eða kork. Ég bar þá
von í brjósti að einn daginn myndi
hún taka sundsprett aftur með okkur
frænkunum. Sú stund rennur upp en
verður í annarri vídd.
Ég veit að Hjördís á góða heim-
komu. Hlýtt faðmlag Guðrúnar
ömmu okkar mun leiða hana áfram til
æðri þroska, milli þeirra lá alla tíð
gullþráður.
Elsku Guðrún Kristín, Leifur
Reynir, Sigurbjörg Erna, Leifur,
Sigrún, Runólfur Birgir og Svein-
björg, megi hið skærasta ljós lýsa
veginn fram undan.
Minningin lifir áfram og vináttan
vermir sem fyrr.
Guðrún Gísladóttir.
Það var á fyrri hluta sjöunda ára-
tugarins sem Aratúnið í Garðabæ
byrjaði að byggjast og ungt barna-
fólk reisti þar sín framtíðarheimili. Í
þessum hóp frumbyggja var hún
Hjödda vinkona mín, sem við kveðj-
um nú í dag, en hún varð bráðkvödd
þann 19. janúar sl. Við vorum aðeins
tveggja ára og urðum strax óaðskilj-
anlegar vinkonur.
Í þá daga var Garðabærinn hálf-
gerð sveit og einstaklega barnvænn.
Þar voru óbyggð svæði, hestar og kýr
á beit og fuglar verptu skammt frá.
Það var margt brallað og uppátækin
mörg, foreldrum okkar ekki alltaf til
jafnmikillar ánægju, þó svo að oftast
héldum við okkur innan þess sem
leyfilegt var. Hjödda var glaðlynd og
við nutum lífsins í áhyggjuleysi og
leik eins og vera ber með börn.
Eftir að við stofnuðum heimili
sjálfar minnkaði samgangurinn, en
þó fylgdumst við alltaf hvor með ann-
arri. Við glöddumst yfir velgengni, en
syrgðum það sem miður fór. Hjödda
eignaðist þrjú börn og voru þau henni
afskaplega mikils virði. Það er erfitt
að vera fullorðin og bera þá ábyrgð
sem því fylgir. Það vita allir sem
reynt hafa. Gatan sem gengin er,
þyrnum stráð og leiðin því ekki eins
greið og ætla mætti. Hjödda hefur nú
lokið göngu sinni langt fyrir aldur
fram.
Börnum hennar, foreldrum og öðr-
um aðstandendum votta ég mína
innilegustu samúð. Hjöddu þakka ég
öll góðu árin sem við áttum saman.
Bjarney Gunnarsdóttir
og fjölskylda.
Vantrú og söknuður eru þær til-
finningar sem sækja á er ég kveð
hjartkæra fyrrverandi mágkonu
mína. Ég minnist þess er ég kynntist
henni fyrst, glaðlegri stúlku sem
ávallt sagði allt gott og vildi öllum svo
vel. Þá var hún að stíga sín fyrstu
skref út í lífið. Og innan fárra ára
hafði hún eignast þrjú yndisleg börn,
Guðrúnu Kristínu, Leif Reyni og Sig-
urbjörgu Ernu, sem voru henni svo
dýrmæt. Duldist engum að gullmol-
ana sína elskaði Hjördís óskaplega
mikið og vildi þeim allt hið besta í líf-
inu.
Á þessari ótímabæru kveðjustund
er mér efst í huga þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast Hjördísi og
vera samvistum við hana um skeið.
Elsku Guðrún Kristín, Leifur
Reynir, Sigurbjörg Erna, Sigrún,
Leifur, Birgir og Sveinbjörg, megi
guð styðja ykkur og styrkja í sorg-
inni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Guðrún Sigurðardóttir.
HJÖRDÍS
LEIFSDÓTTIR
byggt var á. Það lífsviðhorf hefur
greypst hvað dýpst í huga okkar.
Óþarfi var að rökræða, hvað þá rífast
um hlutina. Oft hefur eflaust verið
nokkur gauragangur í bænum og þið
mamma þurft vanda um við okkur
eins og gengur en besta uppeldið
fólst í fordæminu sem þið fullorðna
fólkið settuð okkur með hnökralaus-
um samskiptum ykkar og gagn-
kvæmri virðingu.
Fyrir okkur varst þú engin venju-
leg frænka. Þú varst Frænka okkar
með stórum staf og við vorum krakk-
arnir þínir. Þú varst skarpgreind, af-
ar fróð og með skýra hugsun allt til
síðustu stundar. Þú hafðir alltaf
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og komst þeim til skila
með þínum hætti þannig að eftir var
tekið. Djúp réttlætiskennd var þér í
blóð borin og þú ávannst þér virðingu
allra sem umgengust þig. Það sáu all-
ir að þar fór stór kona, þótt ekki væri
það í eiginlegri merkingu þess orðs.
Nokkuð er síðan við vissum öll
hvert stefndi. Klær hins illvíga sjúk-
dóms urðu ekki losaðar. Vissulega
hefðum við óskað þess að síðustu
skrefin hefðu verið þér þrautaminni
en þú tókst á við þau með sama æðru-
leysinu og einkenndi allt líf þitt.
Óþarfi var að fjölyrða eða fjasa um
hlutina. Þannig hélstu áfram að vera
okkur fyrirmynd, stoð og stytta, allt
til enda.
Nú er komið að leiðarlokum. Við
skynjum að kaflaskil hafa orðið með
brotthvarfi þínu, kaflaskil í lífi okkar
allra. Æskuheimili okkar hefur
breyst til frambúðar. Samt er svo
gott til þess að vita að nýjar kynslóðir
halda áfram að leika sér uppi á hóln-
um við vatnið. Þangað munum við
halda áfram að koma og njóta þess að
sækja í fjársjóð minninganna. Hvíl
þú í friði, elsku frænka.
Kristín, Þórarinn, Halldór,
Hjálmar og Ásdís.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða
á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Tekið
er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu
um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Einnig er hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–
15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyrir há-
degi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi, mánudegi eða
þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á föstudegi.
Birting afmælis-
og minningargreina