Morgunblaðið - 01.02.2003, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 2003 47
✝ Guðrún Svein-fríður Jakobs-
dóttir fæddist á Víði-
mýri í Skagafirði
hinn 7. maí 1930.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri hinn 21.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru þau Kristín Jó-
hannsdóttir, f. 25.
október 1900, d. 10.
september 1965, og
Jakob Jóhannes Ein-
arsson, f. 9. janúar
1902, d. 18. júlí 1987.
Systkini Guðrúnar eru Soffía, f.
1.október 1934, gift Stefáni Jóns-
syni, og Einar, f. 3. september
1943, sambýliskona hans er Þórdís
Sverrisdóttir.
Guðrún var í sambúð með Lúð-
Ólöf Guðmundsdóttir, f. 11. mars
1898, d. 28. desember 1985. Börn
Gunnlaugs og Guðrúnar eru Hall-
dór Brynjar, f. 30. apríl 1969 bú-
settur á Akureyri og Þórunn Ólöf,
f. 29. apríl 1971, búsett á Sauðár-
króki.
Guðrún ólst upp á Dúki í Sæ-
mundarhlíð og gekk í barnaskóla
Staðarhrepps. Hún nam við Hús-
mæðraskólann á Löngumýri 1950
til 1951 og Tóvinnuskólann á Sval-
barði 1954 til 1955. Eftir að hún út-
skrifaðist kenndi hún hilluútskurð
við Löngumýrarskóla í tvo vetur
og vefnað á Staðarfelli í Dölum.
Hún kenndi og tau- og silkimálun í
Reykjavík og vann mikið við þá
list. Handavinnukennari við
Barnaskóla Rípurhrepps.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
vík Magnússyni, f. 19.
ágúst 1925, frá Bæ í
Króksfirði. Þau slitu
samvistum. Dætur
þeirra eru Jóhanna
Ingibjörg, f. 18. febr-
úar 1959, búsett á Ak-
ureyri og Kristín
Lovísa, f. 3. september
1962, búsett á Sauðár-
króki, hennar maður
er Kolbeinn Sigur-
jónsson og eiga þau
þrjú börn, Atla Frey,
f. 21. mars 1984, Guð-
rúnu Ásu, f. 30. janúar
1989, og Fannar Loga,
f. 15. ágúst 1992. Guðrún giftist ár-
ið 1971 Gunnlaugi Þórarinssyni, f.
20. ágúst 1925, bónda á Ríp í
Hegranesi. Foreldrar hans voru
þau Þórarinn Jóhannsson, f. 21.
janúar 1891, d. 14. júní 1985, og
Lífið er tímanna teningaspil,
tilgangur þess virðist falinn,
en gott er að vita að gerð eru skil,
og gengin spor vandlega talin.
Fagurt var allt sem þú föndraðir við,
og framreitt úr manngæskusjóði,
í blíðu og stríðu þú stóðst mér við hlið,
og störfin þín leystir í hljóði.
Til Guðs ertu farin á framandi braut,
sem fagnandi móti þér tekur,
sú ljúfsára minning um lífsförunaut,
lamandi söknuð mér vekur.
Þú hefur góðverkum safnað í sjóð,
og sýnt þau í verkum sem duga,
ævi þín mæt var sem lifandi ljóð,
lesin með vakandi huga.
(Kristján Runólfsson.)
Kveðja frá eiginmanni.
Gunnlaugur Þórarinsson.
Elsku mamma, mér verður
hálforðavant þegar ég sest hér til að
skrifa þér þessa kveðju. Finnst líka
hálf undarlegt að vera að skrifa
hana í Morgunblaðið, þú varst nú
aldrei sérstaklega hrifin af því ef ég
man rétt og í raun ekki viss um að
þú sért það enn eða að það sé lesið
þar sem þú ert núna. Þannig að
kannski er þetta meira til þess að
segja öðrum sem sakna þín, hvað þú
varst mér og hvers ég sakna.
Ég er búinn að vera að undirbúa
mig fyrir þennan dag í sjálfsagt 14
ár. Þá fór ég fyrst frá ykkur pabba
til að dveljast fjarri ykkur til lengri
tíma. Fyrstu vikurnar eftir að ég fór
var ég hálf vængbrotinn, saknaði
ykkar skelfilega og þá fyrst læddist
þessi hugsun upp í kollinn á mér,
hvað ef eitthvað kæmi fyrir ykkur,
hvernig væri lífið ef ykkar nyti ekki
við lengur. Þetta var skelfileg til-
hugsun, svo skelfileg að ég gat ekki
hugsað hana til enda. En nú er þessi
dagur kominn. Ég vildi að hann
hefði komið síðar, en er jafnframt
þakklátur fyrir að hann kom ekki
fyrr. Ég get ekki lýst þessari tilfinn-
ingu, tilfinningunni þegar mér var
sagt hvað hafði gerst, ég dofnaði
upp og hélt að ég væri að líða útaf,
þetta gat ekki verið að gerast, ekki
fyrir þig og ekki fyrir mig. En þetta
sama kvöld þá sat ég hjá þér og yfir
mig færðist undarleg ró. Ég fann
svo sterkt fyrir nærveru þinni og
vissi að þú varst hérna hjá mér
ennþá. Þessi ró er enn yfir mér og
ég er alltaf að sannfærast meira og
meira um það að þú ert hér hjá okk-
ur og þú munt vera hjá okkur. Ég
trúi því jafnframt að þú sért á góð-
um stað og að það fari vel um þig
þar sem þú ert, umkringd af fólki
sem þér þykir vænt um og þykir
vænt um þig. Hlakka til að hitta þig
og fólkið okkar þegar minn tími
kemur. Finnst samt undarlegt að
lesa þessi orð mín og kemur eflaust
fleirum á óvart. Hef ekki verið tal-
inn mjög trúaður eða talið mig mjög
trúaðan, enda finnst mér þetta ekk-
ert hafa með trú að gera, ekki í þeim
skilningi sem flestir leggja í það orð.
Ég veit hins vegar að það er eitt-
hvað okkur æðra og að lífið er mun
margbrotnara en það sem við sjáum
eða skynjum. Nú er ég virkilega
þakklátur fyrir þessa vitneskju, hún
hjálpar mér að sætta mig við brott-
hvarf þitt og ég veit að þú ert ánægð
með það líka, þú hefur minni
áhyggjur af mér en ella. En hvað ég
sakna þín samt, sakna þess að sjá
þig ekki þegar ég kem inn heima á
Smáragrund, sakna þess að geta
ekki kysst þig þegar ég kem á Krók-
inn, sakna þess að hafa þig ekki þar,
reynandi að troða í mig meiri mat en
ég hef gott af, sakna þess að sitja
ekki með þér á kvöldin spjallandi
um liðna tíma, að fá fréttir af því
hvað er að gerast á Króknum eða í
fjölskyldunni, sakna þess að koma
heim úr hestastússinu og finna lykt-
ina af lummum, pönnukökum, vöffl-
um, ástarpungum eða kleinum út á
plan þegar við gengum inn. Það er
eitt sem ég spurði þig oft að en þú
gast aldrei svarað mér, bara brostir
og sagðist vera skyggn. Hvernig
stóð á því að þú varst alltaf rétt
byrjuð að baka eitthvað þegar við
komum heim og við komum nánast
aldrei á þeim tíma sem við höfðum
ætlað okkur og alltaf varstu að gera
það sem mig sérstaklega langaði í, í
það skiptið? Ég man að stundum
varstu svo nýbyrjuð að þú hafðir
ekki við mér, eða okkur þegar við
stormuðum inn í hestagallanum eins
og hungraðir úlfar. Ég sakna þess
akkeris sem þú varst í lífi mínu,
hver passar núna uppá mig og hefur
áhyggjur af mér, jú pabbi gerir það,
þó maður verði ekki eins mikið var
við það, en vonandi sérðu núna að
það þarf ekki svo miklar áhyggjur af
mér að hafa. Geri samt ráð fyrir að
það sé venja sem erfitt er fyrir for-
eldra að venja sig af. Talandi um
það þá finnst mér sárt til þess að
hugsa að ég kem ekki til með að sjá
þig halda á barni mínu þegar og ef
ég kem því í verk. En veit hins veg-
ar að þú kemur til með að hafa betra
tækifæri til að fylgjast með því og
mér þaðan sem þú ert núna. Ég er
þakklátur fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við höfum átt saman, ég hef
oft hugsað um það hversu gaman
hefði verið að fara með þér á hest-
bak, vissi að það var þitt líf og yndi á
yngri árum en varst því miður hætt
því þegar ég komst til vits og ára.
Núna getum við hins vegar farið á
hestbak saman, er það ekki? Mér
finnst ég finna einna best fyrir nær-
veru þinni þegar ég er á hestbaki,
þannig að ég veit að þú ert þar með
mér, ert örugglega á þessum hvíta
sem þú sagðir mér frá. Vildi að við
gætum haft hestaskipti og ég fengið
að prófa hann og þú rauðu hryssuna
mína, veit þú hefðir gaman af henni,
þá gætum við líka hrakið ýkjusögur
hvort annars. En hlakka til að ríða
út með þér áfram, eigum við ekki að
gera góða ferð í sumar og taka rest-
ina af fjölskyldunni með?
En hver var Guðrún Sveinfríður
Jakobsdóttir? Ég hrekk alltaf við,
við þetta Sveinfríðar nafn, þekkti
hana aldrei með þessu stóra nafni.
En þið sem þekktuð hana vel eruð
nú ekki mjög mörg. Fyrir mér var
hún yndislegasta manneskja í heimi,
en þessa undanfarna daga sem liðnir
eru og öllu því umstangi og róti sem
því fylgdi þá hef ég verið að velta
þessu fyrir mér, þarf einhvern veg-
inn eitthvað svona til þess að maður
hugsi um þessa hluti. Hún var held
ég fyrst og fremst ótrúlega góð
manneskja og ef ég hefði einungis
eitt lýsingarorð til að lýsa henni þá
yrði það orðið. Það var frábært að
leita til hennar með hvað sem var og
ef hún gat með nokkru móti aðstoð-
að þá var það miklu meira en sjálf-
sagt. Hún mátti aldrei sjá nokkuð
aumt, styrkti allt sem hún var beðin
um, keypti alla styrktarhappdrætt-
ismiða sem komu inn um lúguna.
Hún var mikill dýravinur og það
höfum við öll frá henni, já og pabba
líka að sjálfsögðu, að bera mikla
virðingu fyrir dýrum. Mér fannst
þetta reyndar stundum ganga út í
öfgar og ég fæ enn samviskubit ef
ég óvart verð skordýri að aldurtila.
Ef kónguló eða einhver skordýr
villtust inn, þá voru þau mjög var-
lega borin út í garð og sett niður á
góðan stað. Hún var trygglynd, mik-
ill vinur vina sinna og gerði allt fyrir
þá sem hún mögulega gat. Hún var
ótrúlega fróð um alla mögulega
hluti, kom mér endalaust á óvart
hversu mikill viskubrunnur hún var.
Hún var alltaf að hlaða á mann upp-
lýsingum sem ekki var nokkur leið
að melta, oft var það líka um hluti
sem ég hafði ekki áhuga á en henni
fannst að ég ætti að hafa áhuga á.
Áhugasvið okkar lágu ekki alltaf
saman, gerir það sennilega sjaldnast
þegar kynslóðabilið er annars vegar.
Ég man aldrei eftir henni öðruvísi
en á kafi í einhverju föndri, hún var
endalaust með mörg slík verkefni í
gangi og alla tíð að læra, prófa og
kenna nýja hluti, ef hægt er að kalla
það föndur þá voru yfirgnæfandi lík-
ur á að mamma kynni það og hafi
prófað það.
Við mamma vorum ekki alltaf
sammála, bæði naut og gátum verið
endalaust þrjósk eins og þeirra er
háttur. Ég man við vorum alltaf svo
sannfærð um að við hefðum rétt fyr-
ir okkur og skildum ekki þessa
þrjósku í hinu. En mikið höfðum við
gaman af því að geta sannfært hitt
með óyggjandi rökum og lögðum oft
mikið á okkur til þess. Hún jafnvel
meira en ég. En við höfðum þá líka
bæði gaman af og hlógum að
breyskleika okkar. Ég gæti enda-
laust haldið áfram að lýsa kostum
hennar mömmu, en ætla að láta
þetta duga hér. Til ykkar sem lesið
þetta, hvort sem það er af vænt-
umþykju fyrir móður minni eða
söknuði eftir félagsskap hennar,
langar mig að lokum að segja þetta.
Ég veit að mömmu líður vel þar sem
hún er, hún fylgist með okkur og
kíkir inn til okkar annað slagið. Hún
getur ekki verið hjá okkur öllum
alltaf, en ef ég þekki hana rétt og ég
veit að ég geri það, þá er gott að
leita til hennar og hún er hjá ykkur
þegar þið þurfið mest á henni að
halda.
Elsku mamma mín, takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér og kemur til
með að gefa mér, ég ætla ekki að
kveðja þig. Líkama þinn kveð ég í
dag með sorg í hjarta, en við þig
segi ég, farðu vel með þig og ekki
hafa áhyggjur af okkur, reyndu nú
að slappa aðeins af og njóta hvíld-
arinnar þar til við verðum saman á
ný. Ekki samt gleyma uppskriftinni
að steikta brauðinu, það væri nú
ekki amalegt að fá það heitt þegar
við hittumst að nýju, en þar til þá
vona ég að þú njótir þín.
Þinn elskandi sonur,
Halldór Gunnlaugsson.
Í dag kveðjum við í hinsta sinni
elskulega móður okkar og tengda-
móður. Okkur langar í örfáum orð-
um að þakka henni allar góðu stund-
irnar sem við áttum með henni á
Smáragrundinni. Hún var alltaf boð-
in og búin að aðstoða okkur ef eitt-
hvað bjátaði á. Við þökkum fyrir
samveruna öll árin. Það er höggvið
stórt skarð í okkar litlu fjölskyldu.
Minning hennar er ljós í lífi okkar
og hjörtum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Jóhanna, Þórunn, Kristín
og Kolbeinn.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín –
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Elsku amma mín ég vona að þú
hafir það sem allra best. Það var
leiðinlegt að þetta skyldi hafa farið
svona og líka af því að ég átti afmæli
á fimmtudaginn 30. janúar og ferm-
ist í apríl. Ég vil að þú vitir að ég á
aldrei eftir að gleyma þér né góðu
stundunum sem við áttum saman.
Og ég vona að þú eigir aldrei eftir að
gleyma mér. Mér þykir svo vænt um
þig.
Guð geymi þig, amma mín.
Ástarkveðja
Guðrún Ása Kolbeinsdóttir.
Elsku amma, mér þótti gott að fá
að sjá þig áður en þú fórst en ég
vildi ekki að þetta mundi koma fyrir
þig. Mér þótti alltaf gaman að koma
í heimsókn til þín og afa á Smára-
grundina. Þú bakaðir svo góðar
lummur og þú varst alltaf að gefa
okkur pening þegar við fórum
kannski til Akureyrar eða til
Reykjavíkur. Svo ætla ég að skrifa
ljóð fyrir þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Ég gleymi þér aldrei, amma mín.
Guð veri með þér, elsku amma
mín.
Fannar Logi.
Elsku amma mín, ég trúði því
ekki þegar mér var sagt að þú værir
farin, þú sem varst að ná þér af
veikindunum.
Mér fannst gott að vera hjá þér
og afa á Smáragrundinni, þar var
alltaf svo mikil kyrrð og ró og alltaf
gast þú hjálpað mér ef eitthvað var
að. Það var alltaf nóg að borða þeg-
ar ég kom og það besta tekið til fyrir
mig.
Ég ætla að hugsa vel um afa og
heimsækja hann oft og hjálpa hon-
um að hugsa um hestana og fara
með honum á hestbak og í sveitina.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég gleymi þér aldrei, amma mín.
Guð geymi þig.
Atli Freyr.
Þín lífs er gata gengin,
en geymist minning blíð
og farsæl reynsla fengin
frá þinni ævitíð.
Þig sveitin fæddi fríða
er fegurst ljósið ber,
með bliki bjartra hlíða
og blóm í skauti sér.
Þú gladdir blessuð börnin
og bættir þeirra hag,
ætíð vænsta vörnin
varst þeim nótt og dag.
Þú gast með brosið bjarta
bugað hverja þraut,
þig syrgir sérhvert hjarta
sem þinnar ástar naut.
Þig vinir kveðja kærir
í klökkum hjartans óð,
það ylinn okkur færir
öll við stöndum hljóð.
Þú gæfu staðinn gistir
þar gleðin aldrei dvín,
nú ertu sofnuð systir
og sæl er minning þín.
(Jón Gissurarson.)
Systir mín, Guðrún Sveinfríður
Jakobsdóttir frá Dúki verður til
moldar borin í dag. Hún fæddist á
Víðimýri í Skagafirði 7. maí 1930.
Foreldrar okkar keyptu Dúk í Sæ-
mundarhlíð þetta ár og fluttu þang-
að með hana nokkurra vikna gamla.
Hún dvaldi að mestu í foreldrahús-
um fram um tvítugt. Þá fór hún í
Húsmæðraskólann á Löngumýri.
Hún var mikil handavinnukona,
sama hvað hún tók sér fyrir og átti
einnig mjög létt með það bóklega.
Hún las mikið og var næm og minn-
ug allt fram á síðustu stund. Hún
stundaði nám við Tóvinnuskólann á
Svalbarði. Þaðan kom hún með fal-
lega muni eins og frá Löngumýri.
Að vísu byrjaði handverk hennar í
barnaskóla, þar var einnig unnin
mikil handavinna. Hún kenndi á
Löngumýri tvívegis hilluútskurð og
einnig vefnað á Staðarfelli í Dölum.
Hún kenndi tau- og silkimálun í
Reykjavík og vann mikið við þá list.
Einnig lærði hún perlusaum, tré-
málun, keramik og sitthvað fleira.
Hún var góð heim að sækja, tók öll-
um opnum örmum með bros á vör,
kom fagnandi til dyra og allir fengu
rausnarlegar veitingar hjá henni.
Hún var mjög orðvör og heilsteypt.
Mikill dýravinur og átti góðan gráan
hest, sem hún tók til kostanna og
naut þess vel, afskaplega var hún og
nærgætin við öll dýr. Hún var mikil
blómakona og átti lítið gróðurhús í
garðinum sínum, sem veitti henni
marga ánægjustund. Það var gott að
leita til hennar, hún var fljót að
rétta hjálparhönd með sinni hóg-
væru framkomu, traust og örugg.
Hún mátti ekkert aumt sjá þá var
hún boðin og búin til hjálpar. Við
vorum mjög samrýmdar systurnar
alla tíð, ferðuðumst og gerðum
margt saman, enda var höggið
þungt er það skall á.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Ég bið góðan Guð að styrkja eig-
inmann hennar, börn, tengdason og
barnabörn. Ég og mín fjölskylda
þökkum henni af heilum hug allar
góðu stundirnar sem við fengum að
njóta nærveru hennar.
Soffía Jakobsdóttir.
GUÐRÚN SVEINFRÍÐUR
JAKOBSDÓTTIR