Morgunblaðið - 03.02.2003, Blaðsíða 20
MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jörundur Finn-bogi Engilberts-
son fæddist í Súða-
vík 1. júlí 1927. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 28. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Einar Engilbert
Þórðarson og Ása
Valgerður Eiríks-
dóttir. Systkini hans
voru Sólveig Elín El-
ísabet, f. 1923, d.
1985, Lárus Jón, f.
1924, d. 2001, Kristín
Ása, f. 1925, Sólrún,
f. 1929, Hulda, f. 1931, Agnes, f.
1933, Jóhannes Karl, f. 1935, Hildi-
gunnur, f. 1939, d. 1999, Þórður
Páll, f. 1940 og Janus Hafsteinn, f.
1942. Eiginkona hans var Bjarn-
veig Guðný Guðmundsdóttir, frá
Súðavík, f. 25. mars 1930, d. 27.
mars 2001. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Guðnason og Guðrún
Eiríksdóttir. Börn Jörundar og
Bjarnveigar eru: 1) Brynja, f. 29.6.
1949, eiginmaður hennar er Birgir
Úlfsson, f. 25.4. 1947, dætur þeirra
eru a) Guðrún, f. 4.10. 1967, unn-
usti hennar er Sverrir Jóhannes-
1987, og c) Birna Rún, f. 23.7.
1993.
Jörundur fæddist í Súðavík og
ólst þar upp til fullorðinsára. Hinn
25. mars 1951 kvæntist hann eig-
inkonu sinni, Bjarnveigu Guð-
mundsdóttur, og hófu þau búskap í
Súðavík og eignuðust þar sín fjög-
ur börn. Á þessum árum stundaði
Jörundur sjómennsku og vann ým-
is störf við fiskvinnslu í landi. Árið
1971 fluttu Jörundur og Bjarnveig
til Kópavogs, ásamt tveimur
yngstu sonum sínum og föður
Bjarnveigar, sem flutti á heimili
þeirra árið 1968, eftir að hann
varð ekkjumaður. Eftir skamma
dvöl þar fluttu þau upp á Akranes,
þar sem þau hjónin hófu störf í
frystihúsinu Haferninum. Jörund-
ur hóf skömmu síðar störf við fisk-
eftirlit hjá Sjávarafurðadeild Sam-
bandsins og starfaði þar það sem
eftir lifði starfsævinnar, lengst af
við fiskeftirlit en síðustu árin
sinnti hann ýmsum erindum á veg-
um Sjávarafurðadeildar. Árið
1977 fluttu Jörundur og Bjarn-
veig, ásamt yngsta syni sínum, aft-
ur í Kópavoginn og á nýjan leik
upp á Akranes ári síðar. Þar
dvöldu þau til ársins 1981 en fluttu
þá að Laufvangi 2 í Hafnarfirði,
þar sem Jörundur bjó allt til ársins
2002. Eftir skamma dvöl á Sól-
vangi flutti hann á Hrafnistu í
Hafnarfirði og bjó þar til dauða-
dags.
Útför Jörundar verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
son, f. 11.6. 1966, börn
þeirra eru Birgir, f.
25.11. 1992, og Bertha
Sóley, f. 26.5. 1999, b)
Benedikta, f. 11.12.
1973, unnusti hennar
er Hinrik Jónsson, f.
10.1. 1973, dóttir
þeirra er Arngunnur,
f. 11.12. 2000, c) Birg-
itta, f. 10.7. 1979, og d)
Bjarnveig, f. 28.4.
1983. 2) Guðmundur,
f. 10.6. 1950, eigin-
kona hans var Guðríð-
ur G. Guðmundsdótt-
ir, f. 21.9. 1953, þau
slitu samvistum, börn þeirra eru a)
Berglind Ósk, f. 19.12. 1978, unn-
usti hennar er Garðar Svavarsson,
f. 6.10. 1979, sonur þeirra er Alex-
ander Blær, f. 8.3. 2000, og dóttir
þeirra er Guðný Björt, f. 15.5.
2001, dóttir Berglindar er Birta
Líf, f. 2.5. 1997, b) Arnór Smári, f.
4.8. 1994. 3) Atli Viðar, f. 23.5.
1955, sonur hans er Steinar Örn, f.
6.4. 1977. 4) Eiríkur Páll, f. 24.12.
1962, eiginkona hans er Heiða Hel-
ena Viðarsdóttir, f. 11.2. 1963,
dætur þeirra eru a) Guðrún Rakel,
f. 9.1. 1983, b) Ása Hrund, f. 4.9.
Nú þegar pabbi er horfinn á
braut og ég lít til baka verður mér
ljóst að enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur. Pabbi var þann-
ig persóna, það fór ekki mikið fyrir
honum, hann tranaði sér sjaldnast
fram, en hann var alltaf til staðar og
ekki síst þegar eitthvað bjátaði á í
lífsins ólgusjó hinna yngri og
óreyndari. Þá var oft gott að geta
sest niður með pabba og farið yfir
málin og oftar en ekki voru sporin
léttari að því spjalli loknu. Það er
auðvelt að sjá það nú, hversu gott
var að eiga slíkan bakhjarl. Enda
fylgdist hann vel með sínum og vissi
jafnan upp á hár hverjar aðstæður
voru hjá hverjum og einum.
Glaðværðin og kímnigáfan sem
fylgdi pabba allt til loka var einnig
einstök. Þar var hann því sama
merki brenndur að vilja sjaldnast
stíga fyrstur fram í sviðsljósið, en
þegar menn fóru að gera að gamni
sínu var enginn kátari en pabbi. Það
var líka alltaf stutt í brosið og
spaugið, þó aðstæður væru erfiðar
og pabbi þungur á brún við fyrstu
sýn. En kímnin var aldrei langt und-
an og fyrr en varði brosti pabbi að
einhverri spaugilegri hlið lífsins,
sem honum tókst ævinlega að koma
auga á. Það var heldur ekki að sök-
um að spyrja, að alls staðar var
pabbi sérlega vel liðinn og á síðustu
árum sínum í ótrúlega erfiðum veik-
indum tókst honum jafnan að vekja
aðdáun og öðlast væntumþykju
meðal starfsfólks sjúkrahúsa og
dvalarheimila sem hann dvaldist á.
Þá var það ógleymanleg lífs-
reynsla og ótrúlega skemmtileg að
fylgjast með samfundum pabba og
hans stóra og samheldna systkina-
hóps. Ekkert komst þá að nema
söngur og gleði, enda má segja að
pabbi hafi neytt síðustu krafta og
farið á viljastyrknum einum í lang-
ferð á æskuslóðir í Súðavík síðasta
sumar á niðjamót Ásu og Engil-
berts. Af því vildi hann fyrir engan
mun missa og lifði sig inn í sönginn
og gleði hópsins í síðustu ferðinni til
sinna heittelskuðu átthaga.
Pabbi var skarpgáfaður maður og
bar gott skynbragð á ljúfan söng og
ljóð og þótti fátt skemmtilegra en
taka lagið á góðum stundum. Hann
naut þess hins vegar ekki, líkt og
margir af hans kynslóð, að eiga þess
kost að ganga menntaveginn og
þroska sína vitsmuni og hæfileika.
Störfum sínum, hver sem þau voru,
sinnti hann þó af alúð og einstakri
samviskusemi og stundum svo af
bar. Sögurnar lifa enn af ótrúlegum
handbrögðum hans í beitningar-
skúrnum í Súðavík, en þeim sögum
fylgja líka frásagnir af kvæðabókum
sem stóðu framan við beitningarbal-
ann og lesið var í um leið og hægt
var að líta upp frá balanum. Þar var
andinn nærður um leið og fumlaus
handtökin sáu fjölskyldunni fyrir
fæði og klæðum.
Margs er minnast og margar góð-
ar stundir frá samvistum við pabba.
Ennþá lifa í minningunni sumar-
ferðir þegar ég einn fór ásamt
pabba í langferðir um landið á ferð-
um hans í fiskeftirlitinu. Ekki eru
síður ógleymanlegar margar ferðir
sem við feðgar fórum á fótboltavöll-
inn þegar Skagamenn voru að spila,
en pabbi var mikill aðdáandi Skaga-
liðsins og fór jafnan á alla þá leiki
sem hann mögulega komst á. Þann-
ig mætti lengi telja, það hrúgast upp
margvíslegar góðar minningar, sem
gera manni ljóst enn og aftur, að
enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur.
En nú er pabbi horfinn á braut og
fagnar eflaust samfundum við
mömmu á nýjan leik. Eftir sitja
börn og barnabörn og sakna þess að
afi og amma eru ekki lengur hluti að
tilverunni, nema í ómetanlegri
minningunni.
Eiríkur Páll.
Tengdafaðir minn og mikill vinur
er nú látinn.
Við Jörri eins og hann var æv-
inlega kallaður náðum strax vel
saman eftir fyrstu kynni. Sumum
þótti hann stundum svolítið dulur en
það fann ég aldrei og á gleðistund-
um var hann hrókur alls fagnaðar,
söngmaður mikill og húmoristi,
ógleymanlegar eru þær sögur sem
hann gat sagt, frá þeim tíma er
hann var að alast upp í Súðavík.
Jörri var mjög samviskusamur og
mikill nákvæmismaður í öllu, ef búið
var að ákveða einhvern tíma til ein-
hvers var hann mættur á stundinni
ef ekki miklu fyrr, reikningar voru
aldrei greiddir seinna en á gjald-
daga, í umgengni við bílana sína var
hann fyrirmyndar snyrtimenni,
aldrei sá maður skítugan bíl hjá
honum og alltaf mætti hann með þá
á réttum tíma í smurningu og skoð-
un.
Hjálpsamur var hann við alla,
þegar við hjónin vorum að koma
okkur upp okkar fyrsta húsnæði í
Kópavoginum kom hann oft akandi
frá Akranesi með pappírspoka á
höfðinu, rúllu og bakka í hendinni
og málaði með okkur íbúðina. Jörri
starfaði lengi sem fiskeftirlitsmaður
í frystihúsum SÍS og var því mikið á
ferðalagi um landið og kynntist því
mjög vel, ef ég vissi af Jörra ein-
hverstaðar úti á landi gerði ég mér
far um að reyna að gista á sama stað
og hann, þegar ég vegna starfa
minna þurfti líka að fara út á land,
til að geta snætt með honum kvöld-
verð og fræðst um það landsvæði
sem við vorum staddir á það skiptið,
þannig fræddi hann mig um flest af
því sem merkilegt er og fyrir augum
ber þegar farinn er hringvegurinn.
Að ferðast með Jörra til útlanda var
ævintýri, þá naut hann sín, sérstak-
lega er minnisstætt eitt sinn er við
vorum á sólarströnd og leigðum
okkur vespur, keyrðum út í sveit
eina dagstund, hann var eins og
unglingur brunandi á vespunni, að
vísu hruflaði hann sig þannig að
hann mátti ekki fara í vatn eða sjó
það sem eftir var ferðar en það
gerði ekkert til, hann hafði prufað
að keyra vespu.
Heilsuhraustur var hann, ég man
ekki eftir honum veikum en eftir að
hann komst á eftirlaun og ætlaði að
fara að njóta lífsins í húsi því sem
hann byggði í Súðavík forðum
greindist hann með Parkinsonveiki
og síðar krabbamein sem varð hans
banamein og gat því aðeins dvalist
þar eitt sumar og part úr öðrum
tveim.
Nú leggst hann til hinstu hvílu við
hlið Bubbu eiginkonu sinnar sem
lést fyrir tæpum tveimur árum.
Ég mun um ókomna tíð minnast
vinar míns og tengdaföður með
söknuði.
Blessuð sé minning hans.
Birgir Úlfsson.
Hjörðin mín er ekki öll
engin grein’ eg ljósin:
jörðin þín er freðin fjöll
fallin eina rósin.
(Halldór K. Laxness.)
Með þessu erindi kveð ég elsku-
legan afa minn og bið Guð um að
geyma hann og varðveita. Ég er
þakklát fyrir allar þær stundir sem
ég átti með honum hér á jörðu og er
sannfærð um að einn góðan veð-
urdag eigum við eftir að hittast á
ný.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Saknaðarkveðja
Guðrún Rakel.
Það var á þriðjudagskveldi í fyrri
viku sem Jörundur vinur minn
kvaddi sína jarðnesku tilveru. Ég
hafði heimsótt hann á DAS í Hafn-
JÖRUNDUR
FINNBOGI
ENGILBERTSSON
Elsku hjartans afi
minn. Þú varst svo
yndislegur maður.
Gjafmildur og fyndinn.
Þú varst líka feiminn og áttir ekki
auðvelt með að tjá tilfinningar þín-
ar. Væntumþykju tjáðir þú með
gjöfum, sem oft urðu ansi stórar. Þú
varst líka svo stór og sterkur og ég
vissi alltaf að þú gast barist við ljón-
in sem af einhverri ástæðu dytti í
hug að koma á Álfaskeiðið til að
borða okkur.
Þér fannst menntun mikilvæg og
ég fann alltaf að þú vildir að ég klár-
aði nám. Mér hefur og mun alltaf
finnast svo mikilvægt að gera þig
stoltan af mér. Það er erfitt að segja
þér, afi, hvað andlát þitt þýðir fyrir
mig. Það eitt veit ég að ég hélt að þú
myndir alltaf vera hjá okkur og
kynnast börnunum mínum en svo
fór nú ekki.
Ég er samt nokkuð viss um að þú
JÓN STEFÁN
HANNESSON
✝ Jón Stefán Hann-esson var fæddur
í Reykjavík 8. janúar
1936. Hann lést í
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi aðfaranótt 6.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hafnar-
fjarðarkirkju 13. jan-
úar.
hafir kvatt mig nóttina
sem þú lést og það
huggar mig að vita að
þú ert ekki horfinn
heldur farinn eitthvað
annað.
Maður eins og þú
þarf ekki að óttast það
sem tekur við eftir
dauðann, hvað svo sem
það kann að vera.
Bless, afi minn. Guð
geymi þig og ég mun
alltaf elska þig.
Þín dótturdóttir
Hanna Jóna.
Nú er hann Jón smiður vinur
minn látinn. Ég man það vel þegar
ég kynntist Jóni fyrir tæpum 30 ár-
um. Á þessum árum var ég að nafn-
inu til í námi en vann þó drjúgan
hluta ársins. Jón var þá vertaki hjá
Vatnsveitu Reykjavíkur og hafði
ásamt öðru umsjón með uppbygg-
ingu mannvirkja í Heiðmörkinni.
Honum var m.a. falið það verkefni
að hafa mig í vinnu, enda var það
svo að Jón stjórnaði ekki aðeins sín-
um eigin starfsmönnum heldur hafði
hann oft á tíðum einnig með höndum
umsjón með starfsmönnum Vatns-
veitunnar. Löngu síðar varð Jón
starfsmaður Vatnsveitunnar, nokk-
urs konar „yfirsmiður“.
Jón var nefnilega þannig gerður
að hann gerði ekki greinarmun á
eigin hag og Vatnsveitunnar. Verk-
efni og eftirlit sem honum fannst
þurfa að vinna urðu að hans og ár
eftir ár þá ók hann um verndar-
svæðin alla daga vikunnar til þess
að fylgjast með að allt væri í lagi. Ef
Jón taldi einhverja hættu á ferðum
gátu ferðirnar orðið margar á dag,
sérstaklega ef hætta var á sinueld-
um eða annarri vá. Hræddur er ég
um að stundum hafi hann vanrækt
sína elskulegu konu Droplaugu og
fjölskyldu til að sinna þessu eftirliti
sem var honum svo mikilvægt þó
svo að ég telji að hann hafi ekki
fengið greitt fyrir það nema að litlu
leyti.
Það er óhætt að segja að Jón hafi
tekið mig strax undir sinn vernd-
arvæng, með sama hætti og fjölda
annarra ungra manna sem komu til
hans til að læra smíðar eða vinna
önnur störf. Ég lærði strax að ekki
borgaði sig að fara á bak við þennan
rólega, einlæga rauðhærða mann
sem var strangheiðarlegur og hafði
velferð allra í kringum sig að leið-
arljósi.
Með árunum varð vinskapur okk-
ar meiri og er óhætt að segja að fáir
eða engir hafa átt trúnað minn með
sama hætti og Jón. Ég gat alltaf
leitað til hans og rætt það sem mér
bjó í brjósti. Jón var ávallt vakandi
yfir velferð minni eins og síns eigin
barns og hvar sem ég var staddur í
heiminum gat ég átt von á því að Jón
hringdi til þess eins að athuga hvort
ekki væri allt í lagi.
Þótt Jón væri á vissan hátt einfari
þá var hann jafnframt félagslyndur
svo undarlegt sem það kann að virð-
ast. Hann hafði skemmtilegt skop-
skyn og var með afbrigðum stríðinn
þó á þann hátt að engan vildi hann
særa. Aldrei fékk ég t.d. að vita
hvaða millinafni hann héti, annað en
að S. þýddi „smiður“. Hann var
gríðarlegur sælkeri og réð ekkert
við sig þegar „massarínur“ eða önn-
ur sætindi áttu í hlut. Löngu eftir að
hann hafði greinst með sykursýki
lét hann undan löngun sinni í sæt-
indi hvenær sem hann átti þess kost.
Nú þegar ég rita þessar línur á
borðplötunni stóru sem var okkar
síðasta sameiginlega verk þá verður
mér hugsað aftur í tímann og sé þá
að Jón hefur átt þátt í flestum þeim
framkvæmdum sem ég hef ráðist í
frá því að við kynntumst. Oft óum-
beðinn og ávallt reiðubúinn til að að-
stoða og veita góð ráð. Ég kveð í dag
Jón vin minn, með miklum söknuði,
jafnframt því sem ég votta Drop-
laugu konu Jóns, börnum og barna-
börnum hans innlega samúð mína
við fráfall þessa góða manns.
Sigurður A. Þóroddsson.
Það er mikill missir fyrir okkur
vini Jóns Hannessonar að hann
skuli vera kallaður burt svona fljótt.
Leiðir okkar Jóns lágu fyrst saman
fyrir um 30 árum þegar ég var
handlangari í byggingarvinnu undir
stjórn Jóns. Það var mikil lífs-
reynsla fyrir ungan pilt að fá að
starfa með Jóni. Hann var ekki ein-
ungis sérlega góður og vandaður
húsasmíðameistari heldur einnig
heimspekingur af guðs náð. Af Jóni
lærði ég að það er ekki allt mælt í
peningum heldur er margt fleira
sem gefur lífinu gildi. Eitt uppá-
halds máltæki Jóns var að „margur
verður af aurum api“ sem lýsir hans
lífsskoðun að miklu leyti. Gegnum
Jón kynntist ég að hjálpsemi, greið-
vikni og góð vinátta felur í sér sitt
eigið endurgjald í lífinu.
Jón var mikill verkmaður og lagði
sig fram við það að skila góðu verki
og vönduðum vinnubrögðum, jafn-
vel þótt fjárhagslegur ávinningur
væri ef til vill eitthvað minni fyrir
vikið. Sú ánægja sem felst í að skila
góðu verki sem hægt er að vera
stoltur af kom hvergi betur í ljós en í
samskiptum við hann. Reykvíkingar
eiga honum mikið að þakka fyrir
það frábæra verk og einstöku
snyrtimennsku sem hann sýndi sem
byggingarmeistari flestra mann-
virkja á vatnsöflunarsvæðunum í
Heiðmörk.
Vinátta okkar Jóns hélst allar
götur frá fyrstu kynnum og alltaf
vissi ég að hjá honum fengi ég hjálp-
arhönd ef þörf krefði. Það er mikil
eftirsjá að Jóni og hans sérstöku
kímni og lífssýn. Droplaugu og fjöl-
skyldunni allri sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur.
Guðmundur Þóroddsson.
Það var mikil sorgarstund þegar
þau tíðindi bárust að Jón Steán
Hannesson húsasmíðameistari væri
látinn. Kynni okkar Jóns hófust fyr-
ir alvöru er hann hóf að starfa fyrir
Vatnsveitu Reykjavíkur sem verk-
taki fyrir um 30 árum sem síðar
leiddi til þess að hann varð fastur
starfsmaður hjá Vatnsveitu Reykja-
víkur og síðan hjá Orkuveitu