Morgunblaðið - 03.02.2003, Blaðsíða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2003 23
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, systir og amma,
ANNA ÁSLAUG SIGURÐARDÓTTIR,
Fannarfelli 12,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu laugardaginn 25. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þorleifur Grímsson,
Bára Rósa Jónasdóttir, Hilmar Gíslason,
Heimir Jónasson, Kristrún Arinbjarnardóttir,
Helga Áslaug Þorleifsdóttir, Hjalti Guðmundsson,
Ólafur Sigurðsson, Valdís Jónsdóttir,
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi, langafi og langalangafi,
GUÐMUNDUR KRISTJÁNSSON
fisksali
frá Bræðramynni,
Bíldudal,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 6. febrúar kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á minningarsjóð Hrafnistu.
Jóna Karítas Eggertsdóttir,
Ívar Guðmundsson, Rafn Guðmundsson,
Svanberg Guðmundsson, Eygló Benediktsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi.
GEIR SÆMUNDSSON
Gullsmára 7,
Kópavogi
áður Helgamagrastræti 27,
Akureyri.
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 30. janúar.
Elín Sveinsdóttir.
Gréta Geirsdóttir Þórir H. Jóhannsson
Harpa, Elfa Björt og Gylfi Gylfabörn.
Rúnar Sigurpálsson,
Jóngeir, Grétar, Þórir Elías og Elín Anna Þórisbörn
og barnabarnabörn.
Við Björn Þórleifs-
son hittumst ekki oft
sem fullorðið fólk en í
júní 1994 áttum við
mjög eftirminnilegan
fund. Þá vann ég að
gerð útvarpsþáttar um
bróður hans Friðrik
Guðna, ljóðskáld, tónlistarmann og
kennara, sem lést um aldur fram
sumarið 1992. Þar skissaði Björn
upp myndir af eldri bróður sínum af
víðkunnri snilld enda ekki síður orð-
hagur en Friðrik. Þeir voru ákaflega
nánir, bræðurnir, miklir vinir og ær-
ingjar og orðabelgir svo út úr flaut.
En undir kátínunni duldust djúpt
þenkjandi og tilfinningaríkir alvöru-
menn. Í þættinum fór Björn með
þetta ljóð eftir Friðrik:
Þverr oss afl bróðir?
Sölnar knérunnur
sljóvgast blóðaxar bit
brestur sprek
gnestur glóð
ef til vill köstum við steini um megn
en valda axlir vorar hurðarásum
bróðir?
Axlir Björns Þórleifssonar voru
grannar drengsaxlir þegar ég sá
hann fyrst en þær hafa valdið um-
talsverðum þunga um ævina enda
gegndi hann ábyrgðarstöðum á sviði
félags- og skólamála um áratuga-
skeið. Ævistarf hans var að fræða og
létta undir með öðrum og aukastarf
hans að koma fólki í gott skap með
rennandi hagmælskunni. Enginn
kann þó að vega þunga þeirra sorga
og áfalla sem orðið hafa í fjölskyldu
hans nema sá sjálfur sem ber.
Kannski var fyrsta „áfallið“ fyrir
hann að þurfa að flytja úr vetrar-
paradísinni og menningarplássinu
Ísafirði á hið úrsvala Akranes þegar
hann var lítill strákur. En það var
mitt lán. Foreldrar hans byggðu
nefnilega húsið sitt á næstu lóð við
hús pabba og mömmu, Þórleifur
Bjarnason, námstjóri og rithöfund-
ur, og Sigríður Hjartar, hannyrða-
kona og húsmæðrakennari. Þórleif-
ur og Sigga og börnin þeirra fjögur,
Þóra, Hörður, Friðrik Guðni og
Björn, er sú fjölskylda sem mest
áhrif hefur haft á mig af öllum
óvandabundnum og heimilisbragur-
inn var sá skemmtilegasti sem ég hef
kynnst um dagana. Heimilisfólkið
gekk á þykkum teppum sem ultu
fram úr vefstól Sigríðar, eldhúsið
var í senn samkomustaður, miðstöð
vestfirskrar matarhefðar og nútíma-
legt tilraunaeldhús, skrifstofa Þór-
leifs var full af bókum með svart-
málað loft og kölluð Undir
Svörtuloftum og við píanóið í stof-
unni sat Friðrik og lék undir söng
fjölskyldu og vina. Þórleifur og
Sigga voru fljótt orðin frumkvöðlar í
menningarlífi Akraness, unnu að
stofnun bókmenntaklúbbs sem enn
lifir og Þórleifur hleypti nýju lífi í
Leikfélagið enda stórleikari. Við
Björn fylgdumst með bókmennta-
umræðunni eins og flugur á vegg en
ævintýralegra var að horfa á pabba
hans og mömmu mína takast á við
hlutverk Jóns bónda og Maríu meyj-
ar í Gullna hliðinu, þar sem Bjössi
fékk að ærslast um sviðið sem púki,
eða Snæfríðar og Jóns Hreggviðs-
sonar í Íslandsklukkunni, þar sem
hann hreppti talhlutverk og lék
hestasvein. Ég var í hlutverki aðdá-
andans. En leiklistaráhuginn, sem
við fengum í arf, leiddi okkur loks
bæði upp á svið Samkomuhússins á
Akureyri, stúdentsveturinn okkar í
MA 1966–67 þegar við lékum í Bied-
ermann og brennuvörgunum eftir
Max Frisch. Þá og síðar fundum við
glöggt hversu þétt ofin bönd þeirrar
vináttu voru sem foreldrar okkar
stofnuðu til yfir lóðamörkin á Akra-
nesi. Þegar Sigríður lést á besta
BJÖRN
ÞÓRLEIFSSON
✝ Björn Þórleifs-son fæddist á Ísa-
firði 2. desember
1947. Hann lést 17.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akureyrar-
kirkju 27. janúar.
aldri og börnin voru
farin seldi Þórleifur
húsið og flutti burt en
vináttan lifði. Friðrik
Guðni orti ljóðið Aðset-
ur um þá skömmu við-
dvöl sem lífið er og ég
syng það oft þegar mér
er harmur í hjarta. Það
gerir mig aftur glaða.
Megi það veita huggun
öllum þeim sem unnu
Birni Þórleifssyni og
syrgja hann.
Reisi ég tjöld mín
rauð eru tjöldin mín,
upp við þinn græna
algræna fald.
Ljós eru kvöld þín,
löng eru kvöldin þín,
himinninn skyggnir
mitt heiðbláa tjald.
Eikur og hlynir
umhverfis ganga,
bjarkir og granir
brosa og anga.
Lauf mín og rætur
ég legg þér í vald.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Steinunn Jóhannesdóttir.
Hann Björn var góður maður. Það
var gott að tala við hann og mér leið
vel í návist hans. Vinalegur, með
góðlátlegt bros á vör. Þó kynni okkar
hafi ekki verið ýkja mikil, fannst mér
ég samt hafa þekkt hann alla tíð. Ég
á góðar minningar um hann Björn og
tel mig vera ríkari fyrir vikið.
Á kveðjustund er þungt um tungutak
og tilfinning vill ráða hugans ferðum.
Því kærum vini er sárt að sjá bak
og sættir bjóða Drottins vilja og gjörðum.
En Guðs er líka gleði og ævintýr
og góð hver stund er minningarnar geyma.
Farðu vel, þér fylgir hugur hlýr
á ferð um ljóssins stig, og þagnarheima.
(Sigurður Hansen.)
Ég bið góðan Guð að styrkja ást-
vini Björns og vaka yfir þeim í þeirra
miklu sorg.
Guð geymi Björn Þórleifsson.
Sveinn Arnar Sæmundsson.
Kveðja frá Félögum í Leir
Örsnöggt heiði
hylja ský.
Harmur
býr hjarta nær.
„Vísnatrúður, rímverktaki og fé-
lagi í „Hinu svarfdælska söltunar-
félagi“, fv. kennari og félagsráðgjafi
hér og þar, fv. starfsmaður Rauða
kross Íslands og innflytjandi víet-
namskra flóttamanna, fv. skólastjóri
Húsabakkaskóla í Svarfaðardal og
oddviti þar í sveit, fv. deildarstjóri
Búsetu- og öldrunardeildar Akur-
eyrarbæjar, í daglegu tali nefnd
„Bús... & öl...“, nú skólastjóri
Brekkuskóla á Akureyri.“
Þannig lýsti Björn Þórleifsson lífs-
hlaupi sínu við inngöngu í Leir, lítinn
hóp fólks sem hefur gaman af stuðl-
um og rími og skiptist á kviðlingum á
Internetinu. Hér var Björn á heima-
velli, slíkur listasmiður sem hann var
á vísur og bragi. Næmt var líka auga
hans fyrir hinu spaugilega í hverju
máli. Sá eiginleiki endurspeglaðist í
kveðskap hans. Hann átti einkar
auðvelt með að yrkja, svo auðvelt að
hann felldi jafnvel hversdagslega
mál sitt, kannski ósjálfrátt, í stuðla
og rím.
Þvílíkar náðargáfur eru beitt vopn
í höndum hins ófyrirleitna. Hnyttin
vísa getur veitt sár sem aldrei gróa.
Slík skeyti fékk enginn úr smiðju
Björns Þórleifssonar. Lausavísur
hans og bragir vöktu ætíð kátínu og
kveiktu bros.
Við botnum ekki í heimsins huldu rökum
og hljótum misjöfn skipti í gleði og þraut.
Nú mun taka að fækka fyndnum stökum
fyrst að nafni genginn er á braut.
Við Leirlingar tökum með sárum
söknuði undir þessa stöku Björns
Ingólfssonar, sem fylgdi fréttinni á
Leir um andlát nafna hans. Um leið
og við þökkum Birni Þórleifssyni
samfylgdina sendum við ástvinum
hans innilegar samúðarkveðjur.
Þórir Jónsson.
Það er miðvikudagskvöld árið
1983. Á ganginum á heimavistinni á
Húsabakka liggja 20 börn, á aldr-
inum sjö til tíu ára, undir sængunum
sínum og hlusta á sögu kvöldsins.
Upplesarinn er skólastjórinn Björn
Þórleifsson. Börnin hlusta með at-
hygli, enda er lesið með leikrænum
tilburðum og persónur sögunnar
spretta ljóslifandi fram. Að lestri
loknum gengur hann á öll herbergi,
gerir stuttan stans og spjallar, og
býður góða nótt. Enn einn góður
dagur að kvöldi kominn á Húsa-
bakka.
Eftir því sem árin líða verður okk-
ur æ ljósara hversu árin í heimavist-
arskólanum Húsabakka í Svarfaðar-
dal hafa gefið okkur mikið. Allan
grunnskólann var Húsabakki okkur
bæði heimili og skóli. Á þeim árum
stýrði Björn Þórleifsson skólanum
farsællega, sem kennari, uppalandi
og fyrirmynd.
Björn var mörgum gáfum gædd-
ur. Tungumálið lék honum í munni,
hvort sem hann setti saman vísu eða
fór með heilu dægurlögin frá upphafi
til enda, á íslensku, norsku eða
ensku. Hæfileikum sínum var Birni í
mun að miðla til okkar og voru brag-
fræði, fundarstjórnun, og ræðu-
mennska meðal þess sem Björn
felldi inn í skólastarfið. Ekki er víst
að þess hafi verið krafist af náms-
skrá grunnskólanna á þessum tíma
en Björn var kennari af guðs náð og
hann vildi mennta nemendur í fullum
skilningi þessa orðs. Björn lagði
ávallt ríka áherslu á menntun og að
henni væri ekki lokið þó skyldunám
væri að baki. Enda hafa margir af
hans gömlu nemendum frá Húsa-
bakka lokið ýmiss konar framhalds-
námi, s.s. stúdentsprófi, iðnmenntun
og háskólaprófi.
Skólastjóri í heimavistarskóla
hafði fjöldamörgum skyldum að
gegna. Þegar venjulegum skóladegi
lauk voru kennarar í raun staðgengl-
ar foreldra. Þeir sáu um að við lærð-
um heima, lékjum okkur úti og lög-
uðum til í herbergjunum okkar.
Þessum skyldum sinnti Björn, sem
og annað starfslið skólans, af natni.
Nauðsynlegt var að halda uppi góð-
um aga þar sem ýmis strákapör létu
á sér kræla þegar kvölda tók. Minn-
isstætt er okkur atvik sem átti sér
stað fljótlega upp úr áramótum einn
veturinn. Þá datt okkur í hug að fylla
vask af vatni og sprengja í honum
hurðarsprengjur svo að gusurnar
stóðu upp úr. Vildum við auka gus-
urnar og þótti okkur ljóst að meiri
gusur fengjust með fleiri hurðar-
sprengjum. Það var ekki að sökum
að spyrja, hár og mikill hvellur buldi
við og vatn gusaðist út um allt bað-
herbergi. Krafturinn slíkur að botn-
inn á vaskinum hreinlega gaf sig. Nú
voru góð ráð dýr. Við vorum skelf-
ingu lostnir og handvissir um að
Björn myndi hreinlega reka okkur
úr skólanum. Samt sem áður töluð-
um við í okkur kjark og ákváðum að
banka upp hjá Birni og gefa okkur
strax fram. Björn gerði okkur að
sjálfsögðu grein fyrir alvarleika
málsins en hefur séð að hræðslan að
koma til hans var okkur næg refsing.
Hann hrósaði okkur einnig fyrir að
játa brot okkar og var að lokum far-
inn að spyrja okkur nánar út í fram-
kvæmdina. Endaði hann með því að
útskýra fyrir okkur lögmál vatns-
þrýstings og líkti okkur við kafbáta
með djúpsprengjur. Þannig er Birni
best lýst. Hann var aldrei með
óþarfa málalengingar þegar þurfti
að hasta á nemendur. Málin voru af-
greidd fljótt og vel. Með því ávann
hann sér virðingu nemenda sem
forðuðust að styggja hann.
Elsku Júlla, Þórhildur, Sigga
Ásta, Lárus, Tolli og Héðinn, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin lifir um
hæfileikaríkan en umfram allt hlýjan
og skemmtilegan mann, sem átti svo
ríkan þátt í að móta okkur í uppvext-
inum. Haf kæra þökk fyrir allt,
Björn.
Klemenz Bjarki Gunnarsson
og Sigursteinn Ingvarsson.
Vinur minn Jóhann
E. Kristjánsson í Borg-
arbúðinni í Kópavogi er
látinn eftir erfið veik-
indi í fjögur ár. Kynni
okkar eru frá fyrstu árum okkar en
við bjuggum í Garðahverfi á Álfta-
nesi, hann í Miðengi en ég í Görðum,
og hafa þessi 13 sveitabýli haldið
velli innan um stórbæina allt um
kring. Mikill samgangur var á milli
krakkanna í hverfinu og gengum við
í Bjarnastaðaskóla á Álftanesi og
einnig í Görðum og seinna á Garða-
holti, þar sem nú er samkomuhús.
Einangrun var mikil og var ekki sími
nema á einum bæ, í Pálshúsum, og
JÓHANN E.
KRISTJÁNSSON
✝ Jóhann EyjólfurKristjánsson
fæddist í Hafnarfirði
30. júlí 1926. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
hinn 5. janúar síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Kópa-
vogskirkju 13. jan-
úar.
ekki rafmagn fyrr en á
fyrstu árum síðari
heimsstyrjaldarinnar.
Við þessar aðstæður
urðu samskipti okkar
krakkanna miklu nán-
ari og þarna hófst vin-
átta okkar Jóhanns,
sem hélst til æviloka.
Ég kom á heimili þeirra
hjóna á aðfangadag um
áratugi og ræddum við
saman yfir kaffibolla og
ég smakkaði á rauðkál-
inu hjá Huldu. Nú síð-
ast fannst mér mjög
dregið af Jóhanni og
var greinilegt að komið var að
kveðjustund, en rósemd og friður
var yfir honum. Jóhann átti góða
fjölskyldu með eiginkonu sinni
Huldu Klein og sex börnum og var
samheldni þeirra sérstök. Ég kveð
með þakklæti í huga fyrir veitta að-
stoð og vináttu áranna, um leið og ég
sendi Huldu og öðrum aðstandend-
um mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Genginn er góður drengur.
Halldór Guðmundsson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun
að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling
birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera
lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.