Morgunblaðið - 08.02.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Einar Sigurjóns-son fæddist á
Meðalfelli í Horna-
firði 11. júlí 1917.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 28.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurjón Einarsson, f.
á Stórulág í Nesjum
11. apríl 1893, d. 8.
október 1975, og
Magnea Pétursdóttir,
f. á Rannveigarstöð-
um í Álftafirði 3. apríl
1893, d. 9. desember
1978. Þau bjuggu á Meðalfelli í
Hornafirði, fluttu 1923 að Hraun-
koti í Grímsnesi og á Selfoss 1944.
Systkini Einars eru Ingibjörg, f.
1919, Sigurlaug, f. 1926, Guðmund-
ur og Gunnar, f. 1928.
Eiginkona Einars var Kristín
Helgadóttir, f. 6. maí 1921, d. 25.
mars 1965. Hún ólst upp á Hrafn-
kelsstöðum í Hrunamannahreppi.
Heimili þeirra var lengst af á
Tryggvagötu 18 á Selfossi.
Börn þeirra eru: 1) Hildur, f. 9.
júlí 1943, gift Guðmundi Pétri Arn-
oldssyni. Börn þeirra eru: a) Krist-
ín, gift Lúðvíki Karli Tómassyni. b)
Einar, sambýliskona Þuríður Ingv-
arsdóttir, þau eiga þrjú börn. c)
Sambýlismaður Helgu er Sigge
Lindkvist.
Frá árinu 1969 hefur Einar búið
með Kristínu Helgadóttur, f. 19.
maí 1918. Dóttir hennar er Anna
Þóra Einarsdóttir, f. 3. desember
1948, gift Halldóri Inga Guðmunds-
syni. Börn þeirra eru: Helgi Krist-
inn, kvæntur Lóu Björk Jóelsdótt-
ur, þau eiga einn son, Guðmundur
Einar og Kristín Hrefna.
Síðustu árin bjuggu Einar og
Kristín í Grænumörk 5 á Selfossi.
Hann stundaði í fyrstu almenna
verkamannavinnu en gerðist síðar
starfsmaður Vegagerðar ríkisins
og var vegaverkstjóri í Árnessýslu
til starfsloka. Einar var virkur bæði
í sínu stéttarfélagi og almennum fé-
lagsmálum. Hann starfaði meðal
annars í Rotary-hreyfingunni,
skátahreyfingunni og var lengi fé-
lagi í hestamannafélaginu Sleipni
og var heiðursfélagi þess. Hann
starfaði um árabil með Karlakór
Selfoss, sat í stjórn Kötlu, Sam-
bandi sunnlenskra karlakóra og
var mörg ár í stjórn Tónlistarskóla
Árnessýslu. Einar var einn af stofn-
endum félags eldri borgara á Sel-
fossi. Hann var lengi formaður þess
og skipulagði mörg ferðalög eldri
borgara bæði innan lands og er-
lendis. Hann var einn af stofnend-
um Hörpukórsins, kórs eldriborg-
ara, og söng með honum frá
upphafi.
Útför Einars verður gerð frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Arnar, kvæntur Kol-
brúnu Eiri Óskarsdótt-
ur, þau eiga eina dótt-
ur. 2) Gunnar, f. 13. júní
1944, kvæntur Huldu
Gunnlaugsdóttur. Dæt-
ur þeirra eru: a) Krist-
ín, sambýlismaður Jón
Bragi Ólafsson, hann á
fjögur börn. b) Guð-
björg, sambýlismaður
Gunnlaugur Steinar Ás-
geirsson, hann á einn
son. c) Magnea, unnusti
Ingvar Þrándarson. 3)
Garðar, f. 13. júní 1944,
kvæntur Dýrfinnu Jónsdóttur. Börn
þeirra eru: a) Kristjana, gift Guðjóni
Gunnarssyni, þau eiga þrjár dætur.
b) Sigurfinnur, sambýliskona Ester
Hafdís Ásbjörnsdóttir. 4) Sverrir
Sigurjón, f. 29. júlí 1948, d. 13. apríl
1998. Fyrri eiginkona Sverris var
Rannveig A. Jóhannsdóttir. Þau
skildu. Dætur þeirra eru: Helga, gift
Johan Matta Eklund, þau eiga eina
dóttur, og Hildur. Seinni eiginkona
Sverris er K. Hulda Guðmundsdótt-
ir. Þau eignuðust tvö börn, Guðmund
og Kristínu. Fyrir átti K. Hulda son,
Tryggva Baldursson. 5) Helga, f. 16.
október 1955. Fyrri eiginmaður Sten
Å. Stenberg. Þau skildu. Synir
þeirra eru Einar Örn og Emil Hrafn.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Það er komið að kveðjustund og þá
leita minningarnar á hugann. Kynni
mín af Einari hófust þegar mamma
mín og hann byrjuðu að búa saman.
Þá var ég um tvítugt og hafði fram til
þess tíma átt hana mömmu mína nán-
ast óskipta fyrir mig. Það var því dá-
lítið kvíðvænlegt að eiga nú að deila
henni með öðrum.
En sá kvíði reyndist ástæðulaus
því með tilkomu Einars inn í líf
mömmu eignaðist ég nýja yndislega
fjölskyldu sem ég varð með tímanum
hluti af. Þar átti Einar stóran hlut að
máli. Hann varð mér smám saman
sem annar faðir og börnunum mínum
yndislegur afi sem alltaf var reiðubú-
inn að sýna þeim áhuga og hvetja þau
í því sem þau voru að fást við hverju
sinni. Það var í ófá skiptin sem komið
var við í Fossheiðinni á leið heim úr
skóla, spjallað um lífið og tilveruna
eða spilað við afa á meðan amma
reiddi fram kakó og ristað brauð.
Ekki má gleyma óteljandi gistinótt-
um, bíltúrum og snúningum fram og
til baka, ef önnum kafnir foreldrar
voru ekki til taks. Alltaf var allt sjálf-
sagt og ljúfmennskan einstök.
Margar skemmtilegar og gefandi
stundir höfum við fjölskyldan átt með
Einari. Það var einstaklega gaman að
ferðast með honum því hann var afar
fróður um landið og þekkti hverja
þúfu, sérstaklega á Suðurlandi, þar
sem hann hafði fylgst með vegum í
tugi ára. Stundum fannst manni eins
og hann þyrfti varla að horfa á veginn
og börnin mín sögðu einhverju sinni
að hann afi gæti alveg keyrt og samt
verið að skoða hesta úti í móa.
Einar var mikill félagsmálamaður
sem hafði lifandi áhuga á mönnum og
málefnum samfélagsins og nutu
mörg félagasamtök starfskrafta
hans. Það var sérstaklega gaman að
fylgjast með honum hin seinni ár í
starfi eldri borgara. Þar var kraft-
urinn og áhuginn óþrjótandi, hvort
sem um var að ræða að skipuleggja
starfið og stjórna ferðalögum eða
kórstarfi.
Í dag er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt hlutdeild í lífi Einars
og fyrir allar góðu stundirnar sem
fjölskylda mín fékk að njóta með hon-
um. Blessuð sé minning hans.
Anna Þóra.
Nú er ævikvöldið liðið og nóttin
komin hjá Einari tengdaföður mín-
um.
Þegar sest er niður og horft til
baka þá sér maður hve viðburðarík
ævi Einars var. Hann var hæglátur
maður sem hafði ekki mörg orð um
hlutina en fylginn sér ef á þurfti að
halda. Þau verk sem Einar tók að sér
vann hann af heilindum og skilaði
sínu, enda var óhætt að treysta því.
Hann var orðvar maður sem ekki var
hætta á að færi með eitthvað sem
gæti skaðað eða sært. Söguburður
var honum ekki að skapi.
Einar lét til sín taka á sviði félags-
mála og var virkur í því starfi. Hann
fylgdist með stjórnmálum og tók þátt
í bæjarpólitíkinni. Skátahreyfingin
hér á staðnum fékk að njóta krafta
hans, einnig var hann félagi í Rotary-
hreyfingunni.
Einar kunni að meta kosti hesta og
var hestamennska ein tómstundaiðja
hans þegar fram í sótti. Hann hugs-
aði vel um hestana sína og naut þess
að skreppa í útreiðar í góðum fé-
lagsskap. Glaumur var hans aðal-
hestur og áttu þeir félagar marga
góða stundina saman.
Þá var Einar tónelskur og hafði
sértaklega gaman af hvers konar
söng. Hann starfaði af áhuga á þeim
vettvangi til dæmis við Tónlistar-
skóla Árnessýslu, sem kórfélagi í
Karlakór Selfoss og Hörpukórnum
frá upphafi.
Einar var mikill áhugamaður um
málefni aldraðra. Hann var einn af
stofnendum Félags eldri borgara á
Selfossi og lengi formaður þess. Ég
held að enginn hafi lagt þar meira af
mörkum enda lagði hann sig fram um
að þar færi fram öflugt og fjölbreytt
starf. Þau voru mörg ferðalögin bæði
utanlands og innan sem hann kom á
laggirnar og skipulagði. Það var
gaman að sjá þau Einar og Kristínu
þegar ferð var í nánd. Allt skyldi vera
í lagi, síminn hringdi, ferð pöntuð en
oft komust færri að en vildu. Göngu-
ferðir, leikhúsferðir, Hörpukórinn,
dvöl á Hótel Örk á veturna og ekki
síst starfið í Grænumörkinni var
þeirra vettvangur síðustu árin.
Einar var mikill fjölskyldumaður
og fylgdist vel með sínu fólki en var
aldrei að skipta sér af þeirra málum.
Hann bar hag barnabarna fyrir
brjósti og gladdist virkilega yfir unn-
um áföngum og á svip hans mátti sjá
að þar fór stoltur afi. Einar hafði
gaman af og var óþreytandi að segja
barnabörnunum frá fyrri tímum og
þeim aðstæðum sem hans kynslóð
ólst upp við. Þar fléttaðist saman ævi-
ferill hans og fróðleikur um aðstæður
fólks í þá daga. Einar mátti þola mót-
læti í lífinu, mótlæti sem hann bar í
hljóði. Það var ekki hans háttur að
bera tilfinningar sínar á torg. En
góðu stundirnar voru margar. Þær
ber að þakka. Fjölskylduferðir, bíl-
túr, útilega um verslunarmannahelgi
og fjölskylduboð þar sem allir voru
saman og glöddust í hófi voru stundir
sem enginn gleymir. Þeirra stunda
með afkomendum sínum naut Einar
og voru þær honum mikils virði.
En Einar var ekki einn á ferð. Það
var happ hans þegar hún Kristín kom
til hans. Þau eru búin að takast á við
lífið saman og njóta þess. Dóttur
Kristínar og börnum hennar tók Ein-
ar eins og sínum eigin börnum og
barnabörnum.
Við eigum þér mikið að þakka,
Stína mín, hvað þú varst honum Ein-
ari góð og vaktir ávallt yfir velferð
hans.
Það er alltaf söknuður þegar nánir
hverfa á braut. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt tengdaföður sem var dætr-
um mínum umhyggjusamur afi og
okkur hjónum hlýr og góður faðir.
Að lokum þakka ég samfylgdina og
bið þess að góður Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir,
Hulda Gunnlaugsdóttir.
Nú er tími þinn kominn, afi minn.
Það var alltaf notalegt að koma í
heimsókn til afa og Stínu ömmu. Þá
var afi yfirleitt að leggja kapal inni í
herbergi, lesa góða bók, eða stundum
að leggja sig í sófanum með Moggann
á maganum og höndina á nefinu. En
hvernig sem aðstæður voru var alltaf
tekið fagnandi á móti okkur og upp
hófust skemmtilegar samræður. Afi
hafði gaman af að tala um gamla tím-
ann og ekki var síður skemmtilegt að
hlusta á lýsingar hans og skeggræða
breytingarnar sem orðið hafa síðan
hann var ungur maður. Stundum
gátu samræðurnar snúist yfir í heim-
spekilegar vangaveltur. Þegar við
vorum yngri var alltaf hægt að plata
afa til að spila eða skoða myndir.
Hann tók öllu gamni vel og var oft
hrókur alls fagnaðar í fjölskylduboð-
um. Oft tölum við um það þegar við
vorum að spila gömlu jómfrú, og afi
stakk tönnunum í vasann svo ekki
sæist í þær og laumaði spilum undan,
okkur hinum til ómældrar skemmt-
unar þegar upp komst um allt.
Það var afa mikið metnaðarmál að
okkur barnabörnum hans gengi vel í
því sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Hann fylgdist grannt með okkur
og spurði okkur spjörunum úr þegar
við hittumst og á eftir fylgdi gjarnan:
„Þetta er gott hjá þér.“ Yfirleitt sagði
hann ekki margt fleira en hann sagði
það sem segja þurfti á annan hátt
sem gjarnan skilst betur og reyndar
var honum sérstaklega lagið með
svipnum einum að gera það þannig.
Enda vitum við vel hvað hann var
stoltur af okkur afkomendum sínum
þegar hlutirnir gengu upp.
Afi og Stína amma hafa alltaf haft
nóg að gera. Afi stundaði hesta-
mennsku og tók okkur barnabörnin
oft með í hesthúsið. Þau voru dugleg
að taka þátt í eldriborgarastarfinu og
ekki síst í Hörpukórnum sem þau
hafa haft mikla ánægju af. Svo var
gjarnan skroppið á eitt og eitt „dans-
iball“ og stundum höfðum við á orði
að þau færu miklu oftar að skemmta
sér en margir af afkomendum þeirra.
Elsku afi. Takk fyrir allar sam-
verustundirnar, stuðninginn og
hlýjuna. Guð geymi þig.
Kristín, Guðbjörg og Magnea.
„Komdu sæll nafni minn“ var hann
afi minn vanur að ávarpa mig. Með
okkur tókst alveg sérstök vinátta, allt
frá því ég var lítill strákur. Oft kom
hann og sótti mig og við fórum eitt-
hvað í bíltúr upp í sveit eða á hestbak,
alltaf gat hann haft litla nafna sinn
með sér. Nú á seinni árum fór ég að
taka hann með mér í bíltúr um sveit-
ina og þá oftast Grímsnesið, heima-
hagana sem voru honum svo kærir.
Á þessum ferðum okkar og í heim-
sóknum mínum til hans ræddum við
um heima og geima en mjög oft um
það sem á daga hans hafði drifið og
hvernig lífi hann hafði lifað. Hann
lifði tímana tvenna, bjó við frekar
kröpp kjör á fyrstu árum, starfaði við
venjuleg sveitastörf í Hraunkoti og
sótti sjóinn á veturna. Síðan skyndi-
lega vænkaðist hagurinn í bretavinn-
unni á stríðsárunum, hann flutti loks
á Selfoss eftir stríð og starfaði við
vegagerð, lengst af sem vegaverk-
stjóri í Árnessýslu.
Hann vann hörðum höndum allt
sitt líf og naut þess síðan á efri árum
að fylgjast með börnum sínum og
okkur barnabörnunum í leik og
starfi. Hann var sérstaklega ánægð-
ur með það að skila næstu kynslóðum
á eftir sér betri lífskjörum en hann
hafði búið við sjálfur og hann hvatti
okkur óspart til að nýta öll þau tæki-
færi sem nú bjóðast.
Hann afi minn var einstakur mað-
ur, hann var skemmtilegur, fróður,
víðsýnn, einlægur og einstaklega
hlýr. Það hreinlega streymdi frá hon-
um svo mikil vinátta og hlýja að það
var ekki erfitt að laðast að honum og
það gerðu mjög margir. Slíkum
manni tekur maður eftir og það voru
forréttindi að eiga svoleiðis mann
sem afa.
Ég á eftir að sakna hans afa míns,
ég á eftir að sakna hans mjög mikið.
En sagan um líf hans sem hann trúði
mér fyrir lifir í huga mér og er mér
fjársjóður sem fær mig til að skilja
uppruna minn og minningin um ynd-
islegan afa og merkilegan mann lifir.
Einar Guðmundsson.
Hve tíminn líður hratt, að það skuli
vera meira en hálf öld síðan ég kom
inn í þessa fjölskyldu er tilheyrði Ein-
ari Sigurjónssyni mági mínum, svo
líður tíminn hratt. Alveg eins hefði
það getað gerst fyrir stuttu. Einar
var alltaf eins og tengiliður við alla í
stórfjölskyldunni, bæði hér á Selfossi
og við frændfólkið vítt um landið. Ber
að þakka honum góða göngu um lífs-
ins veg með okkur.
Framan af var talsvert samneyti
með fjölskyldum okkar á meðan
börnin voru að vaxa úr grasi. Þá
minnumst við margra stunda er kom-
ið var saman. Hann var áhugamaður
um söng og alltaf var mikið sungið
þegar fjölskyldurnar komu saman.
Einar var mikill félagsmaður og
kom víða við í félagsmálum, þ.á m.
formaður til margra ára í Félagi eldri
borgara á Selfossi. Þar vann hann af
mikilli fórnfýsi í anda þess að gera
allt sem að gagni kemur í leik og
starfi. Í því félagi vann ég með Einari
um nokkur ár og kynntist því hvað
hann bar hag félagsins fyrir brjósti.
Það verður sjónarsviptir að honum,
þótt ég viti að Kristín kona hans haldi
merki hans á lofti. Hún var sem klett-
ur við hlið hans og nutu þau þess að
vera saman í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur. Við þökkum Einari
samfylgdina. Minningarnar eru ljúf-
ar og bjartar.
Kristín mín, söknuður þinn er mik-
ill, því tómarúm hefur myndast við
fráfall Einars. Þá er gott að minnast
tímans sem þið áttuð saman, það mun
styrkja þig í sorginni um ókomin ár.
Við vottum Kristínu og fjölskyld-
um þeirra samúð okkar.
Ingibjörg, Gunnar og
fjölskylda.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Í dag kveðjum við okkar ástríka
frænda Einar Sigurjónsson með
trega og söknuði. Á stundum sem
þessum streyma ljúfar minningar um
glaðværan, barngóðan og skilnings-
ríkan frænda upp í hugann.
Við systkinin á Reykjum áttum því
láni að fagna að umgangast hann
talsvert þar sem mamma og Einar
voru systkin sem vildu vita hvort af
öðru og samgöngur voru talsverðar á
milli fjölskyldna þeirra.
Einar bjó lengst af á hæðinni fyrir
neðan afa og ömmu á Tryggvagötu 18
á Selfossi ásamt Kristínu Helgadótt-
ur fyrri konu sinni og börnunum
fimm. Þar var alltaf komið við þegar
farið var í kaupstaðinn og þáðar góð-
ar veitingar. Í litlu íbúðinni hennar
ömmu voru oft mörg börn saman-
komin og glatt á hjalla.
Einar vann lengi á „heflinum“ og
kom þá gjarnan við á Reykjum og
gisti. Þegar hefillinn sást koma var
hlaupið á móti honum til að sitja í síð-
asta spölinn. Hann þótti spennandi
farkostur.
Einar hafði gaman af skepnum,
átti góða hesta og vildi ríða hratt.
Sagt er að fólk af Meðalfellsætt heil-
sist gjarnan með þessum orðum:
„Komdu sæll, kanntu að syngja? Áttu
hest?“ Það þótti frænda okkar líka
mannkostir.
Einar kom alltaf í réttir og lét hann
okkur krakkana syngja með þótt
sungin væru erfiðustu ættjarðarlög í
fjórum röddum, við áttum bara að
læra.
Á gamlárskvöld var það árviss at-
burður að systkini Einars komu sam-
an með fjölskyldur sínar. Þetta voru
ógleymanlegar stundir. Þarna naut
Einar sín virkilega. Undir hans
stjórn settum við krakkarnir upp
leikrit og sungum fyrir fullorðna fólk-
ið, svo var spilað fram eftir nóttu. All-
ir máttu vaka eins lengi og þrek
leyfði, þeim sem sofnuðu var pakkað
inn í sæng eða teppi, síðan tóku for-
eldrarnir hver sinn pakka heim. Já
hann Einar hefur alltaf aukið fé-
lagsleg tengsl hvar sem hann kemur.
Frá haustinu átti hann við vaxandi
vanheilsu að stríða, þá er gott að eiga
góða að. Kristín seinni kona hans stóð
með honum í blíðu og stríðu, einnig
börnin hans fjögur sem eftir lifa. Son
sinn Sverri missti hann fyrir fjórum
árum.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Um leið og við systkinin kveðjum
frænda okkar vottum við Kristínu,
börnunum og fjölskyldum þeirra
innilega samúð og biðjum góðan guð
að styrkja þau í þeirra missi.
Systkinin Reykjum.
EINAR
SIGURJÓNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Einar Sigurjónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.