Morgunblaðið - 10.02.2003, Blaðsíða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2003 23
Lokað
Vegna útfarar SIGURÐAR SIGURÐSSONAR forstjóra okkar
höfum við lokað á morgun, þriðjudaginn 11. febrúar.
Loftorka, Reykjavík.
Hjartans þakkir sendum við þeim, sem sýndu
okkur samúð og vináttu við andlát og útför
okkar elskulega föður, tengdaföður og afa,
INGVARS N. PÁLSSONAR.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki líknar-
deildar Lanndspítalans í Kópavogi.
Kristinn Páll Ingvarsson, Ásta Sigvaldadóttir,
Elísabet Ingvarsdóttir, Sverrir Friðþjófsson,
Þórir Ingvarsson, Hjördís Tómasdóttir,
Steinunn B. Ingvarsdóttir, Brynjar Einarsson
og barnabörn.
Það er vetur og
gaddur úti, en það er
ekki bara kalt úti, það
er líka kalt inni í mér.
Í morgun fékk ég upphringingu
frá föður mínum, sem færði mér þær
fréttir að frændi minn og vinur, Sig-
fús Ólafsson, væri allur.
Það eru ekki margir dagar síðan
við pabbi heimsóttum frænda okkar
á Líknardeild Landspítalans, þannig
að mér mátti ljóst vera hvert stefndi.
Þó er það einhvern veginn erfitt að
sætta sig við slíkar fréttir og margar
spurningar um lífsgátuna leita á
hugann. Hvers vegna núna? Hann
sem lifði svo reglusömu lífi.
Við slíkum spurningum er ekki til
neitt einhlítt svar, skiptir þá litlu
hvort maður hvíslar eða hrópar í
angist út í myrkrið.
Fallinn er frá fyrir aldur fram
frændi minn og vinur, Sigfús Arnar
Ólafsson frá Gröf á Höfðaströnd.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera í sveit á sumrin hjá Svanhildi og
Ólafi, foreldrum Sigfúsar, frá 7 til 13
ára aldurs.
Gestkvæmt var á heimili þeirra
Svanhildar og Ólafs og oft glatt á
hjalla, sérstaklega þegar systkini
Svönu komu í heimsókn.
Ég minnist þess hve spenntur ég
var þegar þeir bræður Jón og Sigfús
komu heim frá námi á sumrin, en það
var gjarnan ávísun á eitthvert sprell.
Einhver eftirminnilegasta sýn
sem brenndist í huga minn sem
drengur í sveit í Gröf, var Sigfús á
skeiði á Faxa sínum þar sem þeir liðu
yfir móa og mela fyrir sunnan túnið
og var þar ekki allt slétt yfirferðar.
Eftir þetta skildi ég hvað átt var
við þegar sagt var að hestur og mað-
ur rynni saman í eitt, þannig hafði
hann feiknagóð tök á hestum og léku
einnig aðrir hlutir í höndunum á Sig-
fúsi frænda mínum.
Eftir að Sigfús kom frá Dan-
mörku, menntaður í búvísindum,
vann hann sem kennari við bænda-
skólann á Hólum í Hjaltadal, en
þangað flutti Svanhildur móðir hans
þegar Ólafur féll frá.
Sigfús vann sem búnaðarráðu-
nautur á sumrin og fengum við Edda
frænka mín stundum að fara með
Sigfúsi á sveitabæi í Skagafirði og
höfðum það starf að aðstoða við að
taka jarðvegssýni úr túnum, en sýn-
in voru send til greiningar þannig að
hægt væri að veita bændum ráðgjöf
um áburðarnotkun.
Ég var einnig nokkra sumarmán-
uði hjá Svanhildi, ömmusystur minni
á Hólum, og fylgdi Sigfúsi frænda
mínum þá eftir við rannsóknarstörf-
in og skottaðist í kringum Siggu
frænku sem sá um sumarhótelið á
Hólum.
Með árunum urðu samverustund-
irnar færri, en tengslin alltaf til stað-
ar. Sigfús kom t.d. með Gunnari og
Kiddu í heimsókn til okkar Brynju
þegar við bjuggum í Árósum á náms-
árum mínum og voru það miklir
fagnaðarfundir.
Frá Hólum lá leiðin suður á Hlíð-
arveginn í Kópavogi og þegar Edda
las læknisfræðina tók Sigfús sig til
og tók próf í efnafræði með systur
sinni sem var aðalsían í læknisfræð-
ina ásamt því að stunda sjálfur
kennslu.
Að loknu prófi í læknisfræði frá
Háskóla Íslands sérhæfði Sigfús sig í
heimilislækningum í Svíþjóð og sett-
ist að á Hólmavík. Ég heyrði viðtal
við Sigfús í útvarpi þar sem hann
lýsti því hvernig hann ferðaðist á
vetrum á gönguskíðum til þess að
geta þjónað sjúklingum á Ströndum
við erfiðar aðstæður.
SIGFÚS ARNAR
ÓLAFSSON
✝ Sigfús ArnarÓlafsson fæddist
13. mars 1941 í Gröf
á Höfðaströnd í
Skagafirði. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 30. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Digraneskirkju í
Kópavogi 7. febrúar.
Þá var ég stoltur að
eiga fyrir frænda,
mann sem ekki kallaði
eftir athygli fyrir að
vinna ábyrgðarfullt
starf af mikilli alúð og
samviskusemi.
Sigfús átti skjól hjá
bróður sínum Jóni og
konu hans, Ingu Svövu,
í veikindum sínum, en
Inga Svava hafði sjálf
gengið í gegnum erfiða
aðgerð og því miklar
byrðar á þau lagðar í
veikindum frænda
míns.
Ég heimsótti Sigfús til Jóns rétt
fyrir jólin og þrátt fyrir að honum
liði ekki alltof vel þá gátum við samt
gert að gamni okkar og þannig var
það þegar við hittumst, að alltaf gát-
um við spjallað um alla heima og
geima alveg eins og við hefðum hist í
gær.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, vinur minn, og bið góðan
Guð að blessa minningu þína og veita
systkinum þínum og fjölskyldum
þeirra styrk í sorginni.
Björn Sverrisson,
Stykkishólmi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þessi orð úr Hávamálum eiga vel
við Sigfús frænda minn, enda hygg
ég að hans sé einungis hægt að minn-
ast að góðu, slíkur drengur var hann.
Hann lést úr lungnakrabbameini
langt fyrir aldur fram og er það okk-
ur sem eftir sitjum bæði óskiljanlegt
og óásættanlegt, hann átti svo margt
ógert. Sigfús sem lifði eins heil-
brigðu lífi og hægt var að hugsa sér,
stundaði íþróttir alla tíð, hlaup, fót-
bolta, skíði, golf o.fl. Og aldrei hafði
hann reykt. Engin svör fást.
Við Sigfús vorum systrabörn og
ekkert nema sólskin yfir endurminn-
ingum æskuáranna. Heimurinn var
ekki stór þá, náði frá Siglufirði til
Hofsóss og inn í Gröf og upp á Krók
og farið var annaðhvort með rútu eða
mjólkurbílnum. Gröf var miðstöð
fjölskyldunnar og ógleymanleg kæt-
in og gleðin er Grafarsystkinin hitt-
ust og við krakkarnir alltaf með.
Þannig eru þau bönd sem bundust
strax í æsku órjúfanleg.
Sigfús var afburða námsmaður og
fór ótrúlega létt með nám, minnið
einstakt, hægt að fletta upp í honum
eins og alfræðiorðabók. Sigfús var í
námi í Danmörku á sama tíma og við
hjónin og Gunnar bróðir og Kristín
og styrktust þá ættarböndin enn
frekar. Það sem tengdi Sigfús þó
mest við frændgarðinn var uppbygg-
ing gamla hússins í Gröf. Það var
ótrúleg bjartsýni að ætla sér það
mikla verk, en sem betur fer var
hann ekki einn og tel ég að ekki sé á
nokkurn hallað þótt ég nefni að þar
hafi fremstir farið með Sigfúsi tveir
bræðra minna, Sigfús Agnar sem
lést fyrir tæpum tveim árum, einnig
úr lungnakrabba, og Gunnar sem
hefir verið hægri hönd Sigfúsar
ásamt Jóni bróður hans. Þá eru
ótaldir allir þeir sem unnu sleitulaust
að endurbyggingu hússins, sem nú
er eins og höll að okkur finnst.
Nú hefir ský, stórt, stórt ský,
dregið fyrir sólu og finnst okkur
Birni og börnum okkar nú að varla sé
hugsanlegt að vera í Gröf án Sigfús-
ar. Hann var í sínu húsi, við í gamla
húsinu, og kom svo í kaffi og mat og
var með okkur eða öllu heldur við
með honum. Dýrmætar minningar
eigum við frá síðasta sumri er við
dvöldum í tæpan hálfan mánuð með
Sigfúsi. Hann var orðinn fársjúkur
en fékk Björn með sér í vinnu og
smádútl á hverjum degi. Ógleyman-
legur er sólskinsdagurinn er hann
treysti sér í golf á Krókinn með Birni
og litli Björn fór með og dró kerruna
hans. Svo í kaffi til Lenu á eftir. Við
fórum í jeppatúr um landareignina
og var Sigfús uppspretta enn meiri
fróðleiks. Yndislegar stundir áttum
við saman í Grafarkirkju, með bæn,
ósk og von um bata. Það sýnir e.t.v.
best hversu samofinn Sigfús var allt-
af dvöl okkar í Gröf, að er hann var
látinn reyndi dóttir okkar varfærn-
islega að útskýra það fyrir litla Birni.
Hann var þögull og miður sín en
sagði svo: „mamma, getum við þá
aldrei farið aftur í Gröf fyrst Fúsi
frændi er þar ekki lengur“? Sigfús
bar ekki áhyggjur sínar á torg, hann
talaði við okkur um veikindin, enda
sem læknir vitað að hverju stefndi.
Gröf var efst í huga hans og enn
meiri lagfæringar, en eftir að hann
var orðinn of veikur til að dvelja þar
eða á Blönduósi, þar sem hann var
læknir, átti hann athvarf hjá Jóni
bróður sínum og Ingu Svövu og Hildi
dóttur þeirra. Það var gott athvarf
og afar vel um hann hugsað. Þau
opnuðu ekki einungis heimili sitt fyr-
ir honum, heldur öllum þeim sem
vildu heimsækja hann og fylgjast
með honum, og verður það seint full-
þakkað. Við Björn og fjölskylda okk-
ar vottum þeim svo og systrunum
Eddu og Siggu og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð og biðjum al-
góðan Guð að gefa þeim öllum styrk.
Fúsa frænda þökkum við allar
góðar samverustundir og biðjum
honum Guðs blessunar í nýjum
heimkynnum.
Anna Sigríður Árnadóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Um frænda minn Sigfús Ólafsson,
ávallt kallaður Fúsi, gildir að um
ókomin ár mun orðstír hans lifa með-
al okkar sem kynntumst honum. Þar
fór einstakur maður sem ættingjar
hans og vinir munu sakna sárt, eina
huggunin felst í því að vel mun tekið
á móti honum á himnum. Ég leit allt-
af upp til Fúsa, hann var gáfaður
maður og kunni vel með það að fara.
Fúsi var ávallt kenndur við Gröf á
Höfðaströnd, þar sem hann fæddist
og ólst upp. Svo mikils virði var jörð-
in Gröf honum að hann lagði á sig
ómælda vinnu við að eignast jörðina,
byggði þar stórt hús er hann dvaldi í
eins mikið og honum var unnt. Auk
þess gerði Fúsi með aðstoð okkar
ættingja hans og venslafólks gamla
húsið upp, þar lagði hann raunar
mest fram sjálfur. Í gamla húsinu
sem orðið er sem nýtt höfum við ætt-
ingjar hans notið þess að dvelja,
vikutíma undanfarin sumur. Í Gröf
verða fullorðnir börn á ný við leiki,
spil og samveru í fallegu umhverfi
Skagafjarðar. Öll börnin okkar voru
börnin Fúsa, þau þekktu hann öll,
hann fékk þeim hlutverk í sveitinni,
t.d. að reka kindur úr túninu, passa
lykilinn að bænhúsinu, vökva garð-
inn, loka hliðinu o.fl. Vera okkar í
Gröf hefur eflt fjölskylduböndin og
styrkt ættjarðarástina. Slíkur rausn-
arskapur sem Fúsi bjó yfir er fá-
heyrður, saga hans mun lifa mann
fram af manni innan fjölskyldunnar.
Vonandi getum við ættingjar Fúsa
haldið minningu hans á lofti með því
að halda áfram því merkilega starfi
sem hann hóf í Gröf.
Fyrir hönd konu minnar Guðrún-
ar Bjargar Magnúsdóttur og barna
minna votta ég systkinum Fúsa,
þeim Jóni, Sigríði, Eddu og öðrum
aðstandendum samúð okkar. Að-
dáun vakti alúð Ingu Svövu, Jóns og
Hildar síðustu misserin í lífi Fúsa.
Góður Guð styrki ykkur.
Árni Sverrisson.
Hann leit á mig rannsakandi og
brosti svolítið kankvís þegar ég hitti
hann í fyrsta sinni á heimili móður
sinnar, Svanhildar Sigfúsdóttur. Ég
kom þar sem tilvonandi tengdasonur
inn á heimili fjölskyldu sem hafði
þurft að standa saman gegnum
þykkt og þunnt eftir að þau brugðu
búi í Gröf tíu árum áður. Sigfús hafði
reynst móður sinni stoð og stytta öll
þessi ár og gengið yngstu systur
sinni nánast í föðurstað. Hann var
ekki margmáll að eðlisfari, en maður
fann fljótt við nánari kynni hversu
traustur maður hann var og gott að
vera í návist hans. Hann var afskap-
lega glöggur maður og fróður um
menn og málefni.
Sigfús átti sér frekar óvenjulegan
starfs- og námsferil. Eftir að námi í
bændaskólanum á Hólum lauk 1959
lá leiðin til Danmerkur þar sem hann
stundaði nám í búnaðarfræðum og
útskrifaðist frá Búnaðarháskólanum
í Kaupmannahöfn sem búfræði-
kandidat árið 1965. Eftir margra ára
starf sem kennari á Hólum og í
Reykjavík hélt hann enn til Dan-
merkur og lauk licentiat-prófi í jarð-
vegsfræðum árið 1974. Hann starf-
aði eftir það í mörg ár sem kennari
við Bændaskólann á Hvanneyri og
sem jarðræktarráðunautur hjá Bún-
aðarfélagi Íslands. Það kom eflaust
mörgum sérkennilega fyrir sjónir að
eftir margra ára nám í búnaðarfræð-
um skyldi Sigfús söðla um, þá 37 ára
gamall, og hefja nám í læknisfræði.
Þetta hafði reyndar alla tíð blundað í
honum, en aðstæður á hans yngri ár-
um ollu því að búnaðarfræði urðu
fyrir valinu. Áhuginn fyrir læknis-
fræðinni kviknaði fyrir alvöru á ný
þegar að hann hafði fylgst með námi
yngstu systur sinnar í læknisfræði
um nokkurt skeið. Ég minnist þess
að mér kom það afar spánskt fyrir
sjónir að fyrstu árin í læknisfræðinni
sá ég hann sjaldan líta í bók þótt ég
væri nær daglegur gestur á heim-
ilinu. Í ofanálag var hann í hálfri
stöðu sem ráðunautur og sinnti því
starfi af mestu samvisku. Hann út-
skrifaðist með glæsibrag 1984, þá 43
ára gamall. Ég held mér sé óhætt að
segja að eftir að hann söðlaði um yfir
í læknisfræði hafi hann notið hvers
dags bæði í námi og starfi sem lækn-
ir. Að afloknu sérfræðinámi í heim-
ilislækningum frá Svíþjóð réðst hann
til Hólmavíkur sem heilsugæslu-
læknir og starfaði þar um tíu ára
skeið. Honum féll veran á Hólmavík
afar vel, fannst að hann væri kominn
heim til síns eigin fólks. Seinni árin
saknaði hann þess að geta ekki verið
nema í sínum lengri fríum á ættar-
setrinu Gröf sem hann hafði tekið
miklu ástfóstri við. Það var honum
því erfið ákvörðun að flytja frá
Hólmavík fyrir um tveimur árum til
starfa nær átthögunum. Sigfús var
ekki vanur að fara troðnar slóðir í því
sem hann tók sér fyrir hendur. Þótt
manni fyndist stundum að hann
færðist mikið í fang leysti hann úr
því af mikilli eljusemi og kostgæfni
og var laginn að fá vini og vanda-
menn með sér í því sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann setti markið ætíð
hátt eins og sést vel bæði af hans
náms- og starfsferli. Við ættingjarn-
ir sem höfum notið þess að dvelja á
sumarsetrinu í Gröf fórum ekki var-
hluta af kappsemi hans í að byggja
upp staðin. Hann sá til þess að virkja
okkur við viðhald og uppbyggingu
staðarins okkur til mikillar ánægju.
Hver mínúta var nýtt þótt við hefð-
um eiginlega ætlað að hafa það náð-
ugt í sveitinni. Sigfúsar verður sárt
saknað af okkur Eddu og börnunum.
Guð blessi minningu Sigfúsar Arn-
ars.
Hafliði Hafliðason.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Með þessum orðum vil ég minnast
Sigfúsar Arnars Ólafssonar læknis.
Ég flutti til Hólmavíkur árið 1997
og tók við starfi hjúkrunarforstjóra á
Heilsugæslustöðinni þá um haustið.
Sigfús var þá yfirlæknir þar. Með ró-
legu og yfirveguðu fasi sínu leið-
beindi Sigfús mér í nýju starfi. Það
var gott að vinna með honum og
hann var góður félagi samstarfs-
fólksins.
Sigfús var ekki eingöngu læknir-
inn okkar hér á Hólmavík. Hann tók
einnig virkan þátt í félagslífinu hér
og starfaði til að mynda í Lions-
klúbbnum, golfklúbbnum og skíða-
félaginu. Hann var mjög drífandi í
þessum félagsskap. Eitt kvöld fór
Sigfús með okkur samstarfsfólk sitt
út á golfvöll og kenndi okkur und-
irstöðuatriði í golfíþróttinni. Einnig
hvatti hann til að stunda gönguskíði.
Þegar hann hætti störfum hjá okkur
og fluttist á Blönduós hélt hann
áfram tengslum við Hólmavík og hélt
meðal annars áfram að koma og
leysa af þegar vantaði lækni hingað.
Haustið 2001 fórum við af Heil-
brigðisstofnuninni og heimsóttum
Sigfús að Gröf í Skagafirði þar sem
var hans heimili. Fengum við frá-
bærar móttökur og áttum þar góða
helgi.
Minningar um slíkar samveru-
stundir og gott samstarf ylja þegar
Sigfús er kvaddur hinsta sinni.
Megi Guð geyma þig, Sigfús.
Sigríður Einarsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri.
Birting afmælis-
og minningargreina