Morgunblaðið - 16.02.2003, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. FEBRÚAR 2003 B 5
Egilsstaðir, London, Ak-ureyri, Sankti Péturs-borg.Magnús Þorsteinssonfæddist reyndar á
Djúpavogi í desember 1961 en ólst
upp í Kaupfélagi Héraðsbúa á Eg-
ilsstöðum, ef svo má segja. Faðir
hans var þar kaupfélagsstjóri og
sem krakki vann Magnús ýmis
störf að sumarlagi, eins og þá tíðk-
aðist. Í bakaríinu, bygging-
arvöruversluninni, sláturhúsinu …
Hann fór snemma að heiman og
segir það hafa verið hollt að þurfa
að sjá um sig sjálfur strax sem
unglingur.
„Ég ólst upp á Egilsstöðum til
15 ára aldurs. Eins og aðrir krakk-
ar sem voru að alast upp þar á
þessum tíma fór ég á Alþýðuskól-
ann á Eiðum og þaðan fór ég á
Samvinnuskólann á Bifröst.“
Það var gott að vera á heima-
vistarskóla, segir Magnús; „maður
fullorðnaðist svolítið fljótt við það
að þurfa að sjá um sig sjálfur. Ég
sé það núna á eigin krökkum að
þau hefðu líklega gott af því, í stað
þess að hafa það svona rosalega
fínt á Hótel mömmu!“
Hann brosir.
Eiginkona Magnúsar er Fanney
Benediktsdóttir frá Neskaupstað
og þau eiga tvö börn, 16 ára dreng
og 10 ára stúlku.
Fjölskyldan hefur verið búsett á
Akureyri í hartnær fimmtán ár, en
Magnús reyndar verið lungann úr
þeim tíma í burtu. Þegar Rúss-
landsævintýri hans og Björgólfs-
feðganna hófst ákváðu þau hjónin
að Fanney og börnin færu hvergi
og það hefur gefist vel.
„Börnin voru ung þegar ég fór
út og ástandið í Rússlandi þannig
að miklu erfiðara var að koma út
með fjölskyldu en nú er. Þjón-
ustustig var lágt og ástandið varð-
andi mat og skóla ekki eins og það
er orðið í dag.“
Magnús neitar því heldur ekki
að hann var á leið út í nokkra
óvissu. „Ég réð mig bara í sex
mánuði í upphafi; ætlaði að setja
verksmiðjuna upp og koma starf-
seminni af stað. Þetta átti aldrei
að verða svona langt,“ segir hann.
„Aldrei.“
Svo leið tíminn og teygðist á
dvölinni ytra og hjónunum fannst
þetta fyrirkomulag þægilegast.
„Það var líka gott fyrir mig að
vera einn úti að því leyti til að ég
gat unnið nánast allan sólarhring-
inn þegar með þurfti.“
Það hefði verið óþægilegt með
fjölskylduna ytra.
„Ég er ákaflega stoltur af kon-
unni minni og þakklátur henni fyr-
ir að gæta bús og barna meðan ég
var í Rússlandi langdvölum. Á
sama tíma stundaði hún nám við
Háskólann á Akureyri og kláraði
það með sóma.“
Tíminn flýgur
Magnús segist reyna að eyða
talsverðum tíma með fjölskyldu
sinni þegar hann er heima. „Auð-
vitað saknar maður þess að vera
ekki meira með börnunum í upp-
eldinu, en við ákváðum að fara
þessa leið. Það þarf að velja og
hafna og í okkar tilfelli æxluðust
hlutirnir svona. Einhverra hluta
vegna heldur maður líka að alltaf
verði nægur tími seinna, en svo er
allt í einu komið að ferming-
arveislu og námi í menntaskóla!“
Magnús settist að í Reykjavík
strax að Samvinnuskólanum lokn-
um, fór í svokallað starfsnám hjá
Sambandinu. „Þetta var skipulögð
tveggja ára vinna og nám þar sem
unnið var á mörgum stöðum;
spannaði nánast allt sem hugsast
gat. Ég var ákveðinn tíma í sjáv-
arafurðum, síðan í landbúnaði, í
innflutningi og um tíma seldi ég
bíla og traktora í véladeildinni.
Þetta var mjög fjölbreytt.“
Eftir starfsnámið kenndi hann í
Samvinnuskólanum um tíma en fór
svo að vinna á skrifstofu Sam-
bandsins í London og var þar í
þrjú ár.
„Skrifstofan var í City og það
var mjög áhugavert fyrir ungan
mann að fá að kynnast þeim heimi,
fjármálaheiminum, sem er í þeirri
gullnu fermílu.“
Magnús var í London um og upp
úr 1980 og segir dvölina á skrif-
stofu SÍS hafa verið góðan skóla.
„Það var mjög gott að vera í borg-
inni og gaman fyrir ungan mann
að breyta til; og gott sem fyrr að
þurfa að sjá um sig sjálfur.“
Á þessum árum komu fram
ýmsar nýjungar, sem í dag þykja
reyndar sjálfsagðir hlutir; faxtæk-
ið kom á markaðinn og einkatölvur
urðu áberandi. En það, að gamla,
góða telex-tækið skyldi enn brúk-
að, hefur komið Magnúsi að góðum
notum allar götur síðan: „Hvar
sem ég hef verið að vinna eftir
þetta hef ég verið langfljótastur
allra að vélrita og þótt ég hafi haft
ritara eða aðra til þess að standa í
því hef ég aldrei nennt að láta
aðra sjá um að vélrita fyrir mig!“
Það kom sér sem sagt vel að
Magnúsi sendi telex í gríð og erg,
en eins og margir muna sem not-
færðu sér það fyrirbæri var hægt
að ná miklum hraða við að skrifa.
Samkennd
Móðir Magnúsar var Sigurbjörg
Ásta Magnúsdóttir frá Akranesi
en hún lést þegar Magnús var
barn. Faðir hans er Þorsteinn
Sveinsson, lengi kaupfélagsstjóri á
Egilsstöðum. „Faðir minn er frá
Ísafirði og þar er mikill ættbogi af
fólki hans. Ég held ég fari rétt
með að hann hafi orðið kaupfélags-
stjóri 23 ára gamall á Djúpavogi,
fór þaðan upp í Egilsstaði og hætti
sem kaupfélagsstjóri þar þegar
hann varð 65 ára.“
Magnús fór snemma að vinna á
sumrin, eins og algengt var.
„Ég vann öll almenn störf eins
og krakkar gerðu á þessum tíma.
Einhver sumur var ég í bygging-
arvinnu, svo vann ég í bygging-
arvöruversluninni, í sláturhúsinu
og tvö sumur vann ég í bakaríinu.
Þetta voru fjölbreytt störf, sem ég
tel mjög gott að hafa unnið.“
Kaupfélag Héraðsbúa, KHB, var
langstærsti atvinnuveitandinn á
Egilsstöðum og öll þessi störf
Magnúsar voru fyrir félagið. Hann
nefnir að þarna hafi það líklega
runnið upp fyrir honum hversu
mikilvægt er að vinna saman. „Það
er einhver samkennd fólks sem
býr úti á landi sem mér líkar vel,
ákveðin sýn. Enda er ég hér
ennþá.“
Magnús kveðst oft segja fólki að
hans sterkasta hlið sé sú að hann
sé sveitamaður. „Það er mjög hollt
að alast upp við ákveðið samspil
við umhverfi sitt og náttúruna.
Þau gildi sem fólk elst upp við úti
á landi eiga sér samsvörun í flest-
um hlutum. Og án þess að ég sé að
stimpla mig sem einhvern fulltrúa
eða merkisbera landsbyggðarinnar
tel ég að allir þyrftu að kynnast
þeim gildum.“
Þeir fiska sem róa
Magnús nefnir líka að þau börn
sem alast upp í sveit njóti þeirra
forréttinda að líklega séu þau jafn-
mikið með föður sínum og móður.
„Börnin okkar eru í dag alin upp af
konum – ég er ekki að segja að það
sé slæmt, en hitt hlýtur að vera
betra. Einhver ástæða er fyrir því
að til eru tvær sortir!“
Verð alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni
Magnús Þorsteinsson er 41
árs Samvinnuskólagenginn
kaupfélagsstjórasonur
austan af landi sem í hálfan
annan áratug hefur átt
heima á Akureyri en reyndar
mest dvalið í Rússlandi
síðustu tíu ár. Skapti
Hallgrímsson rakti
garnirnar úr Magnúsi, sem
segist vinnusjúklingur og
ákaflega lítið vera fyrir
sviðsljósið.
Morgunblaðið/Kristinn
Magnús Þorsteinsson: Við gerðum okkur far um að halda viðskiptum okkar þannig að við gætum verið stoltir af og þyrftum ekki að vera hræddir um líf og limi.