Morgunblaðið - 22.02.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. FEBRÚAR 2003 41
Fell þessa síðustu daga. Þessa síð-
ustu erfiðu daga. Guð sé með ykkur
öllum og blessi minningu Ingólfs
Kristjánssonar.
Halldór Blöndal.
Fyrir tveimur árum átti ég þess
kost að dvelja vikutíma með fjöl-
skyldu minni í gamalli hlöðu á eyði-
býlinu Landamótum í Köldukinn, en
hlöðu þessa hafði Ingólfur á Ystafelli
gert upp af miklum hagleik og um-
breytt í fallegt íbúðarhús. Fyrir ut-
an eldhúsgluggann malaði forláta
rafstöð frá Bjarna eldsmið í Hólmi
og sá hún gestum fyrir nægu raf-
magni. Ingólfur minnti um margt á
Bjarna í Hólmi. Báðir voru þeir
miklir hagleiksmenn á járn og
þurftu löngum að viða að sér öllu því
sem til féll, svo hægt væri að halda
vélum og tækjum gangandi. Þegar
Ingólfur og Kristbjörg kona hans
fluttu norður í Kinnina árið 1946 var
vélaöld að hefja innreið sína í sveitir
landsins. Ingólfur hafði lært bifvéla-
virkjun hjá Sveini Egilssyni í
Reykjavík og því lá beinast við að
hann snéri sér að vélaviðgerðum fyr-
ir norðan, þegar gömlu mennirnir í
sveitinni voru smám saman að
kaupa sér sína fyrstu dráttarvélar
og kunnu að vonum lítið til viðgerða.
Í þá daga gat skipt sköpum fyrir
heyskapinn ef hægt var að gera við
vélarnar á staðnum, því óratíma gat
tekið að fá varahluti að sunnan. Ing-
ólfur hóf því að viða að sér öllu því
sem komið gat að notum við viðgerð-
irnar og lagerinn óx og dafnaði, eins
og vegfarendur um Kinnina tóku vel
eftir. Fyrr en varði urðu þessir af-
lögðu hlutir að merkilegum safn-
gripum og enduðu margir þeirra að
lokum inni í glæsilegu samgöngu-
minjasafni, sem er og verður tákn-
rænn minnisvarði um Ingólf á Ysta-
felli.
Ég og aðrir fornbílamenn sunnan
heiða vottum Kristbjörgu og fjöl-
skyldu hennar samúð okkar, með
þakklæti fyrir frábærar móttökur á
liðnum árum.
Örn Sigurðsson.
Ystafell. Ingólfur er í hlaði og
heilsar komumanni. Eftir að hafa
sýnt honum helstu verkefni sem
unnið er að segir hann: „Jæja, en ég
held það sé til kaffi, Bibba var áreið-
anlega að hella á.“
Að koma að Ystafelli er líkt og að
koma heim. Þar eru allir velkomnir.
Þar hefur staðið samfelld veisla í
hálfa öld. Ingólfur og Bibba hafa
rekið þar einskonar veitingastað
sem að sönnu mætti kalla „Ingólfs-
kaffi“ þeirra Þingeyinga eða Café
Kristbjörgu. Þessi staður er að því
leyti öðruvísi en aðrir af því tagi, að
þar er alltaf opið og allar veitingar
ókeypis. „Þið verðið að koma inn –
og fá eitthvað áður en þið haldið
áfram, – það er ómögulegt annað.“
Þetta heyrði ég Ingólf oft segja þeg-
ar hann hafði greitt úr vanda þeirra
sem til hans höfðu leitað, með bil-
aðan farkost, en þeir voru ófáir.
Einu sinni var ég spurður að því á
hverju þetta fólk lifði. Sannaðist þá
enn og aftur að þegar stórt er spurt
verður gjarnan lítið um svör. Veistu
það, svaraði ég, ég eiginlega veit það
ekki alveg. Ég veit þó að ágirndin
íþyngir þessu fólki ekki. Ingólfur
sagði að vísu stundum að hann hefði
alla tíð lifað á óförum annarra, það
væri alveg sannleikur. Hitt er þó
meiri sannleikur að hann verðlagði
vinnu sína aldrei að verðleikum.
Ósjaldan voru einföld þakkaryrði
einu launin. Mestu skipti var að
greiða úr fyrir þeim sem til hans
leituðu. Líf hans snerist um það öðru
fremur. Það er náungakærleikur, án
sýndarmennsku og yfirlætis.
Ingólfur var einhver spaugsam-
asti maður sem á vegi mínum hefur
orðið. Sagði sögur af sveitungunum,
hinum og þessum uppátækjum og
ógleymanlegum tilsvörurum, með
þvílíku látbragði og lýsingum að allt
ætlaði um koll að keyra úr hlátri.
Endalaust grín, en þó svo græsku-
laust að engu skipti hver fyrir því
varð. Einu sinni var ég í skúrnum
hjá Ingólfi. Lá undir bíl og vantaði
verkfæri til að losa kvarttommusk-
rúfu. Páll bróðir minn var þarna
líka. Hvað vantar þig Ámundi?
spurði Ingólfur. Fimm sextándu lyk-
il, skiptilykil, töng, eða eitthvað,
svaraði ég. Allt í einu skellir Palli
upp úr. Ingólfur hafði rennt tíu
kílóa, metra löngum skiptilykli undir
bílinn til mín. Þegar Ingólfur var í
sérlega góðu skapi söng hann oft vís-
ur á drepfyndinn hátt. T.d. Yfir
kaldan eyðisand, á alveg sérstakan
hátt með löngum tónum þar sem
seimurinn var svo langt dreginn að
hægt var að fara með vísuna tvisvar
meðan hann söng hana einu sinni.
Þegar kallinn var í þessu stuði sveif
kómíkin yfir vötnum. Hláturinn
sauð og kraumaði allt í kring. Ing-
ólfur sýndi engin svipbrigði.
Ingólfur var afburða verkmaður.
Skipulag hans í verki skilaði ótrúleg-
um afköstum. Þau rúmlega þrjátíu
ár sem ég þekkti Ingólf minnist ég
þess ekki að hafa séð hann vinna upp
eftir sig nokkurt verk. Það gekk allt
og virkaði. Hann var alltaf í andlegu
jafnvægi og skipti aldrei skapi á
þann veg að hann hefði ekki full-
komna stjórn á orðum sínum og
gerðum. Vissulega gat honum sárn-
að ef svo bar undir. Þá lét hann það
líka í ljós á þann hátt að ekki varð
misskilið.
Eins og allir vita var Ingólfur
áhugamaður um gamlar vélar og
bíla. Fyrir hans atbeina hefur á
löngum tíma orðið til mikið safn af
slíku í Ystafelli. Og hefur verið
byggt yfir það að hluta. Þar er veg-
leg aðstaða fyrir gesti sem skoða
vilja safnið.
Nú er leik lokið. Ingólfur hefur
kvatt okkur og það nokkuð óvænt,
Áhugi hans, starfsgleði og vinnu-
þrek var svo frábært að aldurinn
vildi gjarnan gleymast. Hér er að-
eins stiklað á stóru í minningum um
Ingólf. Þar er af nægu að taka fyrir
hans fjölmörgu vini. Þeir eiga ómet-
anlegan fjársjóð minninga um ein-
stakan mann.
Ámundi Loftsson.
Það er sumarkvöld, og fuglarnir
gengnir til náða í Köldukinn. Út um
hálfopnar dyr skemmunnar að Ysta-
felli berst ljósglæta, og ef litið er inn
ber fyrir augu ótrúlegt samansafn af
bílum og bílhlutum, vélum og verk-
færum. Við vélarblokk stendur mað-
ur með skrúflykil í hendi og glímir
við heddbolta hægum og fumlausum
tökum. Ef lagt er við hlustir heyrist
raulað „Yfir kaldan eyðisand“. Það
er til marks um að boltinn er að láta
undan þrautseigju mannsins.
Maðurinn er Ingólfur Kristjáns-
son og umhverfið er hans ævistarf;
þarna á hann heima.
Þegar rúmlega áttræður maður
deyr ætti það ekki að koma neinum á
óvart. Jafnvel til í dæminu að fólki
sem nær slíkum aldri sé dauðinn vel-
komin líkn frá ellihrumleikanum. En
þeir sem þekktu Ingólf í Ystafelli
áttu svo sannarlega ekki von á því að
hann myndi deyja á næstunni. Ekk-
ert í fari þessa glaðlega og sístarf-
andi manns minnti á háan aldur og
mikla vinnu frá barnæsku. En svona
er lífið, – og dauðinn, sífellt að koma
á óvart, enda má segja að mesti
spenningurinn færi úr tilverunni ef
allir vissu ætíð sinn næturstað. Trú-
lega hefði Ingólfur kosið sér örlítið
lengri tíma hér á jörð, því það átti
aldrei við hann að hverfa frá óloknu
verki. En dauðdaginn var eins og
hann hefði að líkindum sjálfur viljað,
og á þeim stað sem honum var kær-
astur.
Ingólfur Kristjánsson var vinur
minn og allrar minnar fjölskyldu.
Fyrir tveim áratugum var ég svo
ljónheppinn að vera nokkur sumur
hjá sæmdarhjónunum Ingólfi og
Bibbu. Fyrir þá sem ekki vita skal
upplýst að þarna var ekki stundaður
hefðbundinn búskapur. Einhverjar
kýr voru í fjósi, og að sjálfsögðu
heyjað fyrir þær, en að öðru leyti
snerist lífið að Ystafelli um bíla. Þeir
bílar sem ekki voru a.m.k. tuttugu
ára gamlir töldust reyndar ekki
með. Fyrir óharðnaðan ungling úr
Reykjavík var það opinberun að
koma á slíkan stað. Þarna var allt
unnið af ljúfmennsku og heiðarleika,
hávaðalaust. Þeir sem kenna okkur
slíka eiginleika verða vinir okkar.
Á þessum árum var ekki álitið til
eftirbreytni að sanka að sér bílhræj-
um, enda talaði skammsýnt fólk
stundum um „draslið á Ystafelli“.
Nú heitir þetta björgun menningar-
verðmæta, og félagar í Fornbíla-
klúbbnum kyssa jörðina þegar þeir
eiga leið um Köldukinn. Slíkur fjöldi
bíla er á jörðinni að ég veit um unga
stúlku sem fór þar framhjá nokkrum
sinnum, og spurði að lokum foreldra
sína: „Er alltaf afmæli þarna?“
Fyrir nokkrum árum réðust þeir
feðgar, Ingólfur og Sverrir, í það
stórvirki að byggja yfir hluta bíla-
flotans, og stofnuðu Samgöngu-
minjasafnið. Þar hefur verið fróðlegt
að njóta leiðsagnar þeirra, og mun
þetta framtak halda nafni þeirra á
lofti um ókomin ár.
Það verður ögn tómlegt að koma
að Ystafelli þegar Ingólf vantar, en
ég veit að Samgönguminjasafnið
heldur áfram að stækka og dafna
undir styrkri stjórn Sverris.
Því miður komumst við ekki til að
fylgja Ingólfi síðasta spölinn, en
sendum þessa kveðju. Einnig frá
foreldrum mínum og systur.
Megi allar góðar vættir styrkja
Bibbu og afkomendur hennar og
Ingólfs í sorginni.
Björgvin Harðarson
og fjölskylda.
Þökkum af alhug samúð og vinarhug við fráfall
bróður okkar og mágs,
ÓSKARS ANDRÉSSONAR
frá Saurum,
Borgarbraut 70,
Borgarnesi.
Guð blessi ykkur öll.
Hulda Brynjúlfsdóttir,
Unnur Andrésdóttir, Jóhann Ó. Sigurðsson,
Árni Guðmundsson,
Þorsteinn A. Andrésson, Friðbjörg Óskarsdóttir,
Guðbjörg S. Andrésdóttir, Jón H. Einarsson,
Ragnhildur Andrésdóttir, Ölver Benjamínsson,
Bragi Andrésson, María Nielsen.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og langa-
langafi,
JÓN GUÐMUNDSSON
trésmiður,
dvalarheimilinu Ási,
Hveragerði,
sem lést fimmtudaginn 13. febrúar, verður
jarðsunginn frá Hveragerðiskirkju miðvikudaginn
26. febrúar kl. 14.00.
Þórarinn Ingi Jónsson, Björg Hjartardóttir,
Guðmundur Kr. Jónsson, Valgerður Magnúsdóttir,
Ásgeir Jónsson, María Halldórsdóttir,
Sigurður Jónsson,
Bryndís Jónsdóttir, Ágúst Þorgeirsson,
Valgeir Jónsson, Ingibjörg Jóhannesdóttir
og afabörnin.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför okkar ástkæra sonar, bróður,
barnabarns og frænda,
RÓBERTS BIRKIS VIGGÓSSONAR,
Heimahaga 9,
Selfossi.
Viggó Rúnar Einarsson, Elísa Berglind Adólfsdóttir,
Jón Ingi Smárason,
Lovísa Dögg Viggósdóttir, Sigurður Rúnar Kristbjörnsson,
Hlynur Freyr Viggósson,
Einar Klemensson, Hrefna Finnbogadóttir,
Eiríkur Einarsson, Stefanía Guðmundsdóttir,
Daníel Ingi Jónsson
og Viggó Rúnar Sigurðsson.
Frænka mín,
ÓLAFÍA PÉTURSDÓTTIR,
Nönnugötu 7,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu fimmtudaginn
20. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Anna Andrésdóttir.
Hjartans þakkir til allra þeirra fjölmörgu, sem
sýndu okkur samúð, hlýju og styrk við andlát
og útför okkar ástkæra eiginmanns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
SIGMUNDAR BIRGIS PÁLSSONAR,
Smáragrund 13,
Sauðárkróki.
Guðlaug Gísladóttir,
Sigríður G. Sigmundsdóttir, Baldvin Þór Jóhannesson,
Pálína Sigmundsdóttir, Alfreð Þór Alfreðsson,
Margrét Sigmundsdóttir, Skúli V. Jónsson,
Inga Jóna Sigmundsdóttir, Jónatan Sævarsson,
barnabörn og langafabarn.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
SVAVA SCHEVING JÓNSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni 2 fimmtu-
daginn 20. febrúar sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Björgvin Guðmundsson, Kristín Gunnarsdóttir,
Dóra Scheving Petersen, Gunnar Petersen.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGRÚN JÓNSDÓTTIR
frá Ölvaldsstöðum,
andaðist á Dvalarheimli aldraðra í Borgarnesi
fimmtudaginn 20. febrúar.
Jón Ragnar Björnsson, Guðrún Jónína Magnúsdóttir,
Gylfi Björnsson, Guðrún Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.