Morgunblaðið - 27.02.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2003 41
Fallinn er frá Krist-
leifur á Húsafelli. Fram
í hugann streyma
minningar frá liðnum
sextíu árum um vin-
áttu, hjálpsemi og gestrisni, sem
aldrei brást. „Til góðs vinar liggja
gagnvegir,“ segir í fornum fræðum.
Milli Húsafells og Kalmanstungu
hefur verið mikil vinátta, þess er gott
að minnast þegar leiðir skilur um
sinn. Kristleifur var mikill framfara-
maður eins og verk hans sýna, jafnan
að hugsa um hvað til framfara horfði
fyrir byggðina hér um slóðir. Hann
sá það á undan öðrum mönnum að
ferðaþjónusta myndi verða framtíð-
aratvinnuvegur og eitt af hans síð-
ustu áhugamálum var að koma upp
þjóðgarði hér í efstu byggðum. Vel
má vera að það takist, þótt síðar
verði. Við Bryndís sendum Sigrúnu
og allri fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur við fráfall hans. Kristleifs er
gott að minnast, nú þegar hann er
farinn „meir að starfa Guðs um
geim“.
Kalman Stefánsson.
Kristleifur Þorsteinsson var for-
ystumaður í sinni heimasveit og þjóð-
kunnur frumkvöðull í ferðaþjónustu.
Ég kynntist honum fyrst á unglings-
árum, er leið okkar Úlfsstaðafrænda
lá til útilegu og veiða á Arnarvatns-
heiði. Hann hafði sjálfur kynnst heið-
inni á unga aldri og hinum góðu
áhrifum, sem dvölin þar hefur á
menn, og var jafnan reiðubúinn að
leiðbeina hinum yngri Borgfirðing-
um um leiðir og vænlega veiðistaði.
Síðar rökræddum við stundum fram-
tíðarskipan mála á heiðinni; vildi
KRISTLEIFUR
ÞORSTEINSSON
✝ Kristleifur Þor-steinsson, bóndi
og hreppstjóri,
fæddist á Húsafelli
11. ágúst 1923. Hann
andaðist á Grensás-
deild Landspítalans
7. febrúar síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Reykholts-
kirkju 15. febrúar.
Kristleifur leggja þang-
að vegi og koma upp að-
stöðu fyrir ferðafólk, en
ég andmælti slíkum
áformum. Ekki urðum
við á eitt sáttir um
þetta en þó tókst með
okkur ágæt vinátta
þrátt fyrir drjúgan ald-
ursmun. Hittumst við
oft að máli er leið mín lá
framhjá Húsafelli.
Kristleifur kynntist
heimsfræðikenningum
Helga Pjeturss í föður-
garði og gekk fyrir
hálfri öld í lið með
nokkrum Borgfirðingum, sem þá
hófu að afla málefni þessu fylgis að
frumkvæði afa míns, Þorsteins Jóns-
sonar á Úlfsstöðum. Þótt tími til
íhugunar tilverunnar væri oft naum-
ur í erilsömu starfi ferðabóndans
studdi Kristleifur kenningar þessar
alla tíð og var jafnan mjög hliðhollur
útgáfu- og fræðslustarfi því, sem fað-
ir minn og afi stunduðu ásamt öðrum
um áratuga skeið. Einnig sýndi hann
Áslaugu ömmu minni á Úlfsstöðum
ræktarsemi síðustu æviár hennar.
Fyrir þetta ber honum heiður og
þökk að leiðarlokum.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Mig langaði að minnast Kristleifs
á Húsafelli, góðvinar míns og frænda
með örfáum línum.
Ég var ekki nema 14 ára þegar ég
byrjaði að vinna í Húsafelli við ferða-
þjónustu, fyrst hjá Kristleifi og Sig-
rúnu, en síðar hjá Ingu og Dóra,
Önnu og Nonna og síðast Hrefnu og
Begga og er þar enn.
Það er margs að minnast frá þess-
um sumrum mínum í Húsafelli, en
þau Kristleifur og Sigrún hafa verið
mér eins konar afi og amma í gegn-
um árin. Elsku Sigrún mín, missir
þinn er mikill.
Það er mikið lán að hafa kynnst
manni eins og Kristleifi, því af hon-
um var mikið hægt að læra, hann var
alveg með ólíkindum duglegur og af-
kastamikill, hann var hreinlega alltaf
að. Snemma á morgnana var Krist-
leifur alltaf mættur og yfirleitt var
hann síðastur heim á kvöldin, eigin-
lega veit ég ekki hvenær hann hvíldi
sig, en stundum sást hvíta Ladan
stopp í vegkantinum eða í skóginum
og var þá verið að fá sér „kríu“ eins
og honum var einum lagið.
Það er af mörgu að taka og margt
ansi broslegt. Hjá Kristleifi voru
ekki til vandamál því vandamál voru
til að leysa þau eins og hann sagði.
Ég man einhverju sinni fyrir all-
nokkrum árum, þegar óprúttnir
ferðalangar höfðu brugðið sér í sund
að næturlagi og illa gekk að reka þá
upp úr að þá einfaldlega brá Krist-
leifur á það ráð að taka fötin sem
fólkið hafði verið í og hótaði að fara
með heim ef þau kæmu sér ekki upp-
úr lauginni, sundgestirnir brugðust
skjótt við og forðuðu sér upp úr
möglunarlaust.
Eins man ég eftir einu atviki þegar
ég var á leið heim úr vinnu að þá
keyrði ég fram á Kristleif við brúna
hjá Ásgili þar sem hann var á Löd-
unni sinni með skóflu og sand í kerru
og var að hamast við að fylla upp í
holur í veginum sem myndast gjarn-
an við brúna, ég spurði hann hverju
þetta sætti og hann sagðist sko ekki
nenna að bíða eftir því að þeir í vega-
gerðinni löguðu veginn, svo hann
gerði þetta bara sjálfur.
Mikið hugarfóstur hjá Kristleifi
var íshellirinn góði á Langjökli, ég
man það svo vel því þetta sumar var
ég að vinna í skálanum þar og voru
það ófá skiptin sem Kristleifur kom
þangað uppeftir til að grafa, moka og
sjá til þess að allt ætti að vera eins og
það átti að vera og afrekaði hann
meira að segja að sofa yfir nótt í hell-
inum, geri aðrir betur.
Ein af mörgum hugmyndum sem
hann átti og framkvæmdi var að
tappa „heilsuvatni“ á flöskur sem síð-
an voru seldar bæði í sjoppunni og í
Jaka við mikla hrifningu barna-
barnanna sem ávallt fengu að taka
þátt í að hjálpa afa sínum.
Já, það er margs að minnast en
hér læt ég staðar numið því enda-
laust er hægt að halda áfram. Krist-
leifur á Húsafelli var merkismaður
og átti engan sinn líka. Hans er sárt
saknað.
Elsku Sigrún, börn og barnabörn,
ykkar missir er mikill.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Hrafnhildur.
Lyfti mér langt í hæð
lukkunnar hjól, þannig
get ég hugsað mér
vistaskipti Jóns Guð-
mundssonar, eða Jóns
granna eins og ég nefndi hann oftast.
Jón lifði langa ævi, tæplega 92 ár og
miklar þjóðfélagsbreytingar. Við átt-
um langa samleið á vinnustað okkar
Heilsustofnun NLFÍ. Var hann bygg-
ingarmeistari frá fyrstu skóflustungu
þar til sonur hans, Guðmundur, tók
við. Nágrannar vorum við í Heiðar-
brún, en það hverfi byggðist upp fyrir
um 30 árum síðan og svo skemmtilega
vildi til að við bjuggum þar frá því,
andspænis hvort öðru þar til hann
flutti á dvalarheimilið Ás. Lukkuhjól-
ið hans Jóns var ævistarfið hans, að
byggja hús og mörg eru þau sýnileg í
Hveragerði eftir hann og ekki lítil,
eins og Heilsustofnunin og Hvera-
gerðiskirkja svo fátt eitt sé tínt til.
Saga Jóns er hluti af byggingasögu og
félagssögu Hvergerðinga og þegar ég
lít yfir farinn veg er margs að minnast
en Jón var virkur samborgari, góður
samstarfsmaður og nágranni. Hann
var félagsvera í orðsins fyllstu merk-
ingu og fátt eitt var honum óviðkom-
JÓN
GUÐMUNDSSON
✝ Jón Guðmunds-son fæddist á
Blesastöðum á
Skeiðum 14. mars
1911. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 13. febrúar síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Hvera-
gerðiskirkju 26.
febrúar.
andi. En fyrst og fremst
bar hann umhyggju fyr-
ir öðrum og skemmti-
legasti eiginleiki hans
fannst mér vera forvitni
hans um menn og mál-
efni. Aðalkostur hans
sem er andstæða for-
vitninnar var þag-
mælska. Hnýsni hans
var ekki til þess að bera
út Gróusögur heldur til
að vera með og vera til
taks ef við ætti. Að
ferðast um Ísland var
snar þáttur í hans lífi og
margar ferðir voru
farnar enda maðurinn léttur í spori.
Einnar ferðar minnist ég sérstaklega
sem við fórum með Ferðafélagi Ís-
lands, ein áramót í Þórsmörk, fimm
vinnufélagar sem deildum plássi sam-
an og héldum okkar hátíð í ægifögru
umhverfi skaparans ásamt ferða-
félögum og nýju ári fagnað í góðra
vina hópi. Við í vinnunni kölluðum
hann stundum Jón á röltinu því hann
gekk sjaldnast heldur hljóp við fót. Til
margra ára var Jón liðsmaður Leik-
félags Hveragerðis, smíðaði leiktjöld
en á þeim árum voru leiksýningar líka
haldnar í nágrannabyggðum. Frá ár-
dögum Bridgsfélagsins á ég líka
minningar með honum. Eftir að eldri-
borgarafélagið varð til var hann með
og þegar Þorlákssetrið var vígt var
hann búinn að gefa borðbúnað svo vel
væri tekið á móti veislu- og vígslu-
gestum. Svona var Jón gjafmildur og
kirkjan naut líka gjafa hans. Kirkju-
smiðurinn Jón var sjálfsagður ferða-
félagi kirkjukórsins og minnisstæð er
mér ferð kórsins til Narvíkur í Nor-
egi. Naut Jón ferðarinnar og í góðum
félagsskap gestgjafa á Jónsmessuhá-
tíð, við bálið, brá hann sér í sjóinn til
að kæla sig. Gestgjafarnir, norsku
hjónin, voru ljósmyndarar og mynd-
rænt útlit Jóns var myndað. Á marg-
ar árshátíðir og starfsmannaskemmt-
anir var hann mættur fyrstur manna
og einnig gátum við samstarfsmenn
heiðrað hann við merk tímamót en
hirðskáldið okkar Þórhallur læknir,
ljóðaði þá oft til hans smellnum vís-
um. Lífsins lukkuhjólið hans Jóns
hefur stöðvast og samferðamennirnir
kveðja hann með þökk og virðingu.
Þökk sé þér fyrir samfylgd þína, Jón
minn granni. Við hjónin biðjum af-
komendum blessunar og samúðar við
ferðalokin sem öllum mæta. Far vel
til æðri starfa og himnasmiðurinn
tekur þar á móti þér.
Jóna Einarsdóttir.
Kynni okkar af Sig-
urði í Loftorku, eins og
hann var jafnan nefnd-
ur í okkar hópi, hófust
fyrir rúmum þremur
áratugum, þegar við
SIGURÐUR
SIGURÐSSON
✝ Sigurður Sig-urðsson fæddist í
Reykjavík 28. apríl
1926. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 31. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
11. febrúar.
hófum að starfa fyrir
fyrirtæki hans, Loft-
orku, við mælingar og
magnútreikninga
vegna ýmissa fram-
kvæmda á vegum fyr-
irtækisins við lagningu
hitaveitu og gatnagerð.
Sigurður var glað-
sinna og alltaf var stutt
í brosið, en hann var
líka skapmaður og gat
verið harður í horn að
taka ef svo bar undir.
Það er okkar álit að
Sigurður hafi verið far-
sæll vinuveitandi enda
eru flestir af þeim starfsmönnum
Loftorku, sem við kynntumst í upp-
hafi, enn að störfum þar.
Það þarf lagni og útsjónarsemi til
að reka verktakafyrirtæki á sviði
jarðvinnu og gatnagerðar í því harða
umhverfi sem þessi fyrirtæki hafa
lengst af búið við og til marks um það
skal nefnt að flest þau fyrirtæki sem
störfuðu á þessu sviði á Reykjavík-
ursvæðinu um 1970 eru ekki lengur
til. Undir stjórn Sigurðar hefur Loft-
orka lifað og dafnað og er nú orðið 40
ára gamalt og eitt af elstu verktaka-
fyrirtækjum landsins.
Um leið og við þökkum Sigurði
fyrir ánægjuleg samskipti og sam-
starf öll þessi ár sendum við eftirlif-
andi konu hans, Sæunni Andrésdótt-
ur, og öðrum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Guðjón Torfi og Þorgeir
Guðmundssynir.
✝ Kristín Þórðar-dóttir fæddist á
Brávöllum á Stokks-
eyri 28. nóvember
1913. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 18. febrúar síð-
astliðinn. Kristín var
dóttir hjónanna Mál-
fríðar Halldórsdótt-
ur, f. 8.8. 1889, d.
7.11. 1933, og Þórð-
ar Jónssonar bók-
haldara frá Stokks-
eyri, f. 16.4. 1886, d.
28.9. 1959. Systkini
Kristínar eru Sig-
urður, f. 1912, d. 1978; Ragnar, f.
1915, d. 1972; Guðrún, f. 1922, og
Helga, f. 1926.
Kristín giftist 15. júlí 1939
Birni Magnússyni vélfræðingi, f.
5. des. 1913, d. 21. sept. 1985.
Björn var sonur hjónanna Magn-
úsar Björnssonar fuglafræðings,
d. 1947, og Vilborgar Þorkels-
dóttur, d. 1930. Dætur Kristínar
og Björns eru: 1) Málfríður Krist-
ín læknaritari, f. 20.12. 1939, gift
Guðmundi A. Þórðarsyni vél-
fræðingi, f. 29.6. 1934. Börn
þeirra eru: a) Guðrún Helga, f.
1959, gift Jóni Gunnlaugssyni,
dætur þeirra eru Fríða Kristín
og Hildur; b) Björn, f. 1961,
kvæntur Skúlínu H. Guðmunds-
dóttur. Börn þeirra
eru: Hjörtur Björn,
Jóhann Skúli og
María Rós; c) Krist-
ín, f. 1962, sambýlis-
maður Guðmundur
Benediktsson, dæt-
ur þeirra eru Anna
Björk og Oddný; d)
Þórður, f. 1976. 2)
Margrét skrifstofu-
maður, f. 29.1. 1947,
var gift Eiríki
Karlssyni. Börn
þeirra eru: a) Ingi-
björg, f. 1972, dóttir
hennar er Þórhildur
Marteinsdóttir; b) Karl, f. 1975, í
sambúð með Steinunni Bjarnar-
son.
Kristín ólst upp á Stokkseyri
til 11 ára aldurs, en fluttist þá
með foreldrum sínum til Reykja-
víkur. Ung að árum hóf hún störf
í bókabúð Guðmundar Gamalíels-
sonar og vann þar um áratugs-
skeið. Síðustu æviár sín dvaldi
hún á Hjúkrunarheimilinu Eir.
Útför Kristínar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag,
fimmtudaginn 27. febrúar, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Vegna mistaka birtust minning-
argreinar í blaðinu í gær og er
beðist velvirðingar á þeim mis-
tökum.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, Kristínar Þórðar-
dóttur, í nokkrum orðum, en um
þessar mundir eru u.þ.b. 45 ár síðan
ég kom fyrst á heimili hennar og
Björns í Barmahlíðinni, þar sem þau
bjuggu þá, og var ég einmitt þá að
gera hosur mínar grænar fyrir eldri
heimasætunni, henni Fríðu, sem
varð konan mín. Að sjálfsögðu var
ég hálfkvíðinn er ég kom fyrst á
heimili þeirra, en sá kvíði hvarf
brátt og var ég strax tekinn sem
einn af fjölskyldunni og hefur aldrei
síðan borið skugga á, enda voru
bæði tvö einstaklega ljúfar og við-
mótsþýðar persónur.
Kristín var þá eins og alla tíð fyrst
og fremst húsmóðir. Á yngri árum
hafði Kristín unnið um árabil í bóka-
búð Guðmundar Gamalíelssonar,
sem þá var ein virtasta bókabúð
bæjarins, og heyrði ég hana oft
minnast þeirra tíma með mikilli
virðingu. Í slíku umhverfi sé ég
tengdamóður mína eins og drottn-
ingu í ríki sínu innan um allt þetta
bókaflóð. Þekking hennar á bók-
menntum þeirra tíma var ótrúleg.
Sérgrein hennar var þó fyrst og
fremst ljóðabækur þeirra tíma, sem
hún meðhöndlaði og dáði mest.
Kunni hún og þuldi ljóð helstu ljóð-
skálda þeirra tíma, svo sem Davíðs
og Einars Ben.
Þau Björn og Kristín áttu mjög
gott bókasafn og sér í lagi ljóðasafn.
Allmargar bækur voru innbundnar
af þeim sjálfum og stunduðu þau
þetta tómstundagaman á seinni ár-
um.
Eitt sinn barst það í tal milli okk-
ar Kristínar að afi minn, sem hét
Jón Ólafsson, hefði drukknað á flóa-
bátnum Geraldínu hér í Faxaflóa ár-
ið 1908. Sagðist ég hvergi hafa séð
neitt um þetta slys á prenti. Næst
þegar ég hitti Kristínu kom hún með
tvær bækur sem sögðu frá þessu
slysi. Þetta sýnir m.a. hve þekking
hennar á þessu sem öðru var geysi-
lega víðtæk. Enda sagði hún oft og
einatt að bækur væru til að lesa en
ekki bara horfa á þær í hillum.
Bæði voru þau hjón einstaklega
barngóð og barnabörnin hændust að
þeim, hvort heldur að afi og amma
komu í heimsókn upp á Skaga, eða
börnin voru í nokkra daga dvöl í Álf-
heimum. Það var alltaf tilhlökkunar-
efni hjá börnunum á þessum árum.
Kristín var framan af ævi sinni
mjög heilsuhraust og vel á sig kom-
in. Hún var glæsileg kona með brún
augu og einkar fallegt kastaníu-
brúnt þykkt hár, sem hún hélt að
mestu til hins síðasta.
Heimili hennar og Björns var hlý-
legt og notalegt og var samband
þeirra einstaklega gott og elskulegt.
Björn, tengdafaðir minn, var gull að
manni, en eftir að hann veiktist og
féll frá, eftir löng og erfið veikindi,
var eins og strengur brysti hjá
Kristínu og heilsu hennar, bæði
andlega og líkamlega, hrakaði
skjótt.
Síðustu níu árin dvaldi hún á
Hjúkrunarheimilinu Eir og viljum
við aðstandendur Kristínar flytja
sérstakar þakkir til starfsfólks fyrir
þá frábæru hjúkrun og aðhlynningu
sem hún fékk á þessum árum og var
starfsfólkinu til sóma.
Að lokum vil ég þakka tengda-
móður minni samfylgdina.
Hvíl þú, í guðsfriði.
Guðmundur A. Þórðarson.
KRISTÍN
ÞÓRÐARDÓTTIR