Morgunblaðið - 03.03.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 3. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, sonur, bróðir og mágur,
MAGNÚS ÓLAFSSON
verkfræðingur,
Álfheimum 22,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 4. mars kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Krabbameinsfélag Íslands.
Herdís Heiðdal,
Ingibjörg Magnúsdóttir, Örvar Arnarson,
Ólafur Magnússon, Íris Baldursdóttir,
Ingibjörg Sturludóttir,
Sigríður P. Ólafsdóttir, Ingimar Halldórsson.
✝ Jóhanna SigrúnGuðmundsdóttir
var fædd á Fáskrúðs-
firði 27. júní 1965.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 21. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Kristín
Ingólfsdóttir frá Ósi
á Breiðdal, f. 28. feb.
1947, nú búsett í
Reykjavík, og Guð-
mundur Garðarsson
frá Fáskrúðsfirði, f.
6. maí 1946, sem
einnig býr í Reykja-
vík. Þau skildu. Systkin Jóhönnu
eru: 1) Garðar, f. 22. ágúst 1968,
búsettur í Danmörku og kvæntur
Marie Lund, f. 27. des. 1973. Börn
þeirra eru Selma Kristín, f. 9.
mars 1995, og Jóhannes Sejer, f.
8. maí 1997. Eldri börn Garðars
eru: Hanna Lind, f. 9. nóv. 1988,
en móðir hennar er Aðalheiður
Þorbergsdóttir, f. 1968, og Almar
Yngvi, f. 15. des. 1992, og er móð-
ir hans Margrét Ormsdóttir, f.
1972. 2) Guðbjörg Erlín, f. 25.
mars 1974, býr í Kópavogi og gift
Helga Þór Helgasyni, f. 28. des.
1974. Sonur Helga er Bjarmi Már,
f. 24. feb. 1997. 3) Brynhildur
Ósk, f. 18. sept. 1982, býr í
Reykjavík og er unnusti hennar
Kári Kolbeinsson, f.
15. jan. 1980. Jó-
hanna flutti ásamt
fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur á árinu
1971, fór fljótlega á
Lyngás þar sem hún
fékk þjálfun fram á
unglingsár er hún
fór að vinna í Bjark-
arási, og síðar á
saumastofunni Hlín,
sem rekin var af
Styrktarfélagi van-
gefinna. Í Bjarkarás
fór hún svo aftur
eftir að heilsunni
hrakaði og vann þar þegar hún
gat. Jóhanna stundaði nám í Safa-
mýrarskóla og Brautaskóla.
Jóhanna bjó í foreldrahúsum til
ársins 1989, er hún flutti á sam-
býlið í Grundarlandi 17 þar sem
hún bjó þar til hún flutti að Við-
arrima 42, og átti þar heimili sitt
eftir það. Jóhanna var meðal
þeirra fyrstu sem stigu á svið með
leikhópnum Perlunni, sem þessa
dagana heldur upp á 20 ára af-
mæli sitt. Hún tók þátt í öllum
sýningum hópsins á meðan heils-
an leyfði og fór með í fyrstu leik-
ferðirnar til útlanda.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það hefði ekki átt að koma mér á
óvart þegar mér var tilkynnt andlát
Jóhönnu, svo veik sem hún var orðin
og hafði verið um langa hríð, en
kannski er maður aldrei fyllilega
viðbúinn frétt sem þessari og á þá
bágt með að trúa því sem orðið er.
Hún var bara lítil stelpa þegar ég
sá hana fyrst, hærri vexti en jafnöldr-
ur hennar og grönn. Þá þegar hafði
hún þetta rólega og blíða fas, sem ein-
kenndi hana alltaf síðan. Þegar við
fjölskyldan kynntumst fjölskyldu Jó-
hönnu, var eiginlegt foreldrastarf ný-
hafið á Lyngási og var gjörbreyting
fyrir unga foreldra, sem flestum hafði
áður fundist þeir vera dálítið einir í
heiminum með erfiða reynslu. Þarna
hittumst við reglulega og lærðum
hvert af öðru, og þarna mynduðust
tengsl sem vara enn.
Jóhanna og Birgitta, dóttir mín,
voru samferða í bernsku og fram á
fullorðinsár. Þær voru vinkonur og
helsti félagsskapur hvor annarrar,
enda nágrannar lengi vel, og saman
fermdust þær, bara tvær, við yndis-
lega athöfn. Þær áttu sína drauma og
lítil ævintýr, pískruðust á um leynd-
armál, sem þær áttu alltaf nóg af, og
gátu svo spilað endalaust á spil og þá
var kaffibollinn aldrei langt undan.
Og saman ferðuðust þær um heiminn
með leikhópnum sínum, Perlunni. En
með árunum breyttust aðstæður
beggja, þær unnu ekki lengur á sama
vinnustað og bjuggu ekki lengur í ná-
grenni hvor við aðra, svo það kom að
því að vinkonurnar hittust sjaldnar.
Síðustu samverustundirnar voru fyr-
ir rúmu ári, þegar þær voru saman
part úr helgi í sveitinni. Þær, ásamt
mæðrum sínum, gengu eftir fjörunni,
reyndu að fleyta kerlingum eftir
vatnsborðinu, og að standa óstuddar
á óstöðugri flotbryggjunni. Alltaf stóð
til að fara aðra svona ferð, en heilsa
Jóhönnu leyfði það ekki.
Ég kynntist Jóhönnu vel, en aldrei
betur en þegar það kom í minn hlut að
vera henni innan handar á ferðum
okkar erlendis. Þrátt fyrir andlega
fötlun gat hún bjargað sér vel með
margt þar til líkamlegir sjúkdómar
fóru að herja á hana hver á fætur öðr-
um. Hún var falleg stúlka, sem naut
þess að að eiga falleg föt og skartgripi
og fara puntuð og fín að hitta fólkið
sitt og vinina, fara út að dansa og
borða góðan mat.
Þó lífið legði á hana þyngri byrðar
en flesta aðra virtist hún aðeins líta á
höftin og áföllin sem hverja aðra
hvimleiða truflun á annars ágætu lífi,
og svaraði alltaf „fínt, gott“ ef hún var
spurð hvernig hún hefði það. Í barns-
legu sakleysi sínu reis hún ofar öllum
erfiðleikum og fann eitthvað til að
hlakka til og gleðjast yfir. Þrátt fyrir
eigin erfiðleika var Jóhanna næm á
annarra líðan og hafði nóg að gefa
öðrum, þá ljómuðu fallegu brúnu aug-
un hennar af hlýju og skilningi, og
brosi sem gleymist aldrei.
Síðustu ár hafa verið stöðugt stríð
fyrir Jóhönnu og fjölskyldu hennar
þar sem sjúkdómarnir herjuðu á með
auknum krafti og líkaminn lét undan
smátt og smátt. Um ævina þurfti Jó-
hanna oft að leggjast inn á sjúkrahús,
og frá síðastliðnu sumri dvaldi hún að
mestu leyti fjarri heimilinu sínu, en
var bæði á Landspítalanum og Grens-
ásdeild.
Mér er Jóhanna minnisstæð sem
stúlkan í leikverki Perlunnar „Síðasta
blómið“. Ég sé hana fyrir mér rísa
upp af vígvellinum eftir „alheims
stríð“, þá einu sem komst lífs af ásamt
„einum pilti og einu blómi“. Vegna
sjúkleika síns var hún nokkrum sinn-
um við dauðans dyr en eins og stúlkan
í verkinu reis hún upp aftur. En öllu
er afmörkuð stund, og nú er lífi þess-
arar elskulegu vinkonu lokið. Hún
heilsar mér ekki lengur með glettn-
islegu brosi og segir „Freyja gamla“
eða kveður með þétta og hlýja faðm-
laginu sínu, en það ásamt öllu hinu
varðveitist í minningunni um ljúfa og
einstaka stúlku.
Mitt indæla eftirlæti
er elskan hún systir mín
með ljósdökku lokkana sína
og ljósbrúnu augun sín.
Hún brosir, þá breytist veður
í blíðu, sem fyrr var kalt.
Hún hlær, og þá syngja himnar.
Hún hryggist, þá grætur allt.
Og þegar hún höfði hallar
til hvíldar að svanadún,
þá er sem allt leggi aftur
augun um leið og hún.
( Guttormur J. Gutt.)
Með kveðju frá fjölskyldunni og
þakklæti fyrir samveruna.
Freyja K. Þorvaldsdóttir.
Elsku frænka. Nú ertu komin til
Jesú og það veit ég að það hefur verið
vel tekið á móti þér og að nú líður þér
vel.
Mig langar að minnast þín á minn
fátæklega hátt, þú varst ekki nema
fimm árum yngri en ég, en ég man vel
eftir því þegar þú varst nýfædd og þið
bjugguð uppi á loftinu hjá ömmu í
Nýborg heima á Fáskrúðsfirði. Þær
voru margar ferðirnar sem ég fór nið-
ureftir til að sjá þig því ég var svo
montin að vera búin að fá frænku sem
var eins og dúkka og ég og vinkonur
mínar, sem ég dró niðureftir til að
sýna þig, gátum leikið við þig heilu
dagana og aldrei heyrðist í þér. Svo
stækkaðir þú og þá áttir þú erfitt með
að segja nafnið mitt svo þú fékkst
einkaleyfi til að kalla mig Boggu og
það gerðir þú alla tíð.
Alltaf varstu svo væn og góð, Jó-
hanna mín, og þó að við höfum ekki
hist mikið eftir að við vorum orðnar
fullorðnar er ég viss um að ósjálfrátt
kenndir þú mér mikið þegar við vor-
um börn. Þið fluttuð suður og þú fórst
á Lyngás þegar ég var að komast á
táningsárin. Alltaf þegar við hittumst
eftir það sýndir þú mér hvað þú værir
búin að gera í höndunum og alltaf
varð ég jafn hissa. Það virtist vera
sama hvað þú gerðir, allt var jafn
glæsilegt og í mörg ár átti ég fyrstu
jólagjöfina sem þú gafst okkur Össa,
en það var statíf undir kaffikönnu-
poka sem þú hafðir gert sjálf úr tré.
Síðan fóru veikindi að gera vart við
sig og í mörg ár varstu mikið veik
bæði af sykursýki og í lungunum, en í
þau skipti sem ég hitti þig kvartaðir
þú aldrei.
Elsku Jóhanna mín, takk fyrir að
vera sú sem þú varst.
Elsku Gummi, Stína, Garðar, Erl-
ín, Brynhildur og aðstandendur.
Megi góður Guð vera með ykkur,
styrkja og umvefja ykkur í kærleika
sínum nú á þessari erfiðu stund.
Þín Bogga frænka,
Valborg H. Kristjánsdóttir.
Jóhanna frænka mín er dáin. Bros
hennar og glaðværð mun ég þó ætíð
geyma í hjarta mínu.
Ég var mikið inni á heimili Stínu á
æskuárum mínum. Garðar, bróðir Jó-
hönnu, og ég erum jafnaldrar, og var
mér velkomið að gista hvenær sem
var á heimili þeirra. Við eyddum heilu
dögunum í leiki og ýmis uppátæki. Jó-
hanna var elst þeirra systkina og var
stundum með okkur, þó henni fyndist
ekki mikið til ærslaláta okkar koma.
Helst fannst okkur gaman að hlusta á
tónlist inni hjá henni, en ég held að ég
hafi ekki kynnst hljómsveitinni
ABBA betur en af plötuspilara henn-
ar. Garðar hafði mikla ábyrgðartil-
finningu gagnvart systur sinni og
þurfti oft að verja hana ágangi ann-
arra barna eða öðrum óhagstæðum
vindáttum lífsins. Þessa réttlætis-
kennd fann ég víðar í fari hans og
virði mikils. Mæður okkar eru tvær af
11 systkinum, sem ólust upp í Kross-
gerði á Berufjarðarströnd. Þær syst-
ur bjuggu um tíma nálægt hvor ann-
arri í Reykjavík og þess vegna meðal
annars var samgangur fjölskyldna
okkar mikill, aðallega þó í gegnum
okkur krakkana. Aðdáunarvert er
hversu vel og án nokkurrar vorkunn-
semi Stína hugsaði um Jóhönnu alla
tíð. Ekki síst var það áberandi þegar
Jóhanna varð svona lasin og máttfar-
in síðustu mánuði lífs síns. Þá hitti
maður Stínu óvænt á göngum Land-
spítalans á hvaða tíma sólarhrings
sem var. Jóhanna átti nánast alveg
frá því ég man eftir mér við alvarleg
veikindi að stríða, ekki einungis var
hún með Downs-heilkenni heldur líka
sykursýki frá unga aldri og slæma
flogaveiki. Þrátt fyrir þessi veikindi
var Jóhanna alltaf svo glaðlynd og
ánægð með lífið. Hún naut hverrar
stundar og sérstaklega ef einhver
settist hjá henni, gaf sér tíma í að
spjalla eða tók nokkur spil. Ég votta,
Stínu og fjölskyldunni allri, innilega
samúð mína.
Ingólfur Einarsson.
Þegar undirbúningur að 20 ára
leikafmæli leikhópsins Perlunnar
stóð sem hæst barst okkur sú harma-
fregn að Jóhanna Sigrún, fyrrum
Perlufélagi, væri látin. Jóhanna var
Perluleikari frá upphafi.
Við minnumst hennar sérstaklega í
hlutverki ungu stúlkunnar í Síðasta
blóminu og í hlutverki fallegs blóms í
hallargarði Mídasar konungs. Hlut-
verkum sínum skilaði hún vel og af
innileik. Hún hafði fallega útgeislun
og sterkan persónuleika. Jóhanna var
fríð sýnum, létt í lund og hvers manns
hugljúfi. Jóhanna lék með Perlunni
svo lengi sem heilsan leyfði en hún
bjó við mikla vanheilsu lengst af æv-
innar. Þann þunga kross bar hún með
reisn og aldrei heyrði ég hana kvarta.
Hún tók þátt í leikferðum Perlunnar
til Bandaríkjanna, Færeyja og tvisv-
ar til Noregs.
Hún elskaði lífið og kunni að njóta
þess. Hún var alltaf fallega klædd og
þótti gaman að dansa og skemmta
sér. Hún var lífsglöð.
Við syrgjum Jóhönnu og þökkum
henni fyrir allar góðu stundirnar. Við
beygjum okkur fyrir lögmálinu og
kveðjum Jóhönnu með þakklæti fyrir
að hafa auðgað líf okkar.
Sigríður Eyþórsdóttir.
Elsku Jóhanna. Þá ertu horfin á
braut frá okkur til englanna sem ég
veit að gæta þín.
Ég hitti þig fyrst fyrir 12 árum
þegar leiðir okkar lágu saman. Þá
varst þú ung stúlka í blóma lífsins,
áttir kærasta, varst í leikhópnum
Perlunni og elskaðir tónlist og dans
og að vera fín til fara. Þá voru svarti
leðurgallinn, „grease“ og John Trav-
olta það sem var númer eitt.
Þú áttir við veikindi að stríða, en
reyndir að láta það ekki aftra þér í að
njóta lífsins, því dugnaður og þraut-
seigja voru einkennandi fyrir þig. Þú
varst sterk og dugleg og stutt var í
gleði, hlátur og stríðni.
Við áttum margar góðar stundir
saman og skemmtilegast var að fara
að borða á Hard Rock, á böll í Árseli, í
bíó eða í bæjarferð og kaupa föt.
Þú fórst líka í utanlandsferðir sem
voru þér mikils virði, fyrst með Perl-
unni, svo með sambýlinu og síðast
með móður þinni að heimsækja bróð-
ur þinn og fjölskyldu hans í Dan-
mörku.
Síðustu árin hitti ég þig sjaldnar,
en alltaf var faðmlagið þitt jafngott
þegar við hittumst.
Ég kveð þig með söknuði, kæra
vinkona, og þakka fyrir að hafa fengið
að kynnast þér. Krístínu og öðrum
aðstandendum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Jóna Kristmannsdóttir.
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja Jóhönnu Guðmundsdóttur
og þakka henni langt og gott samstarf
í gegnum árin. Hún kom til okkar ung
að árum, lífsglöð og kát og reyndist
mjög dugleg og vandvirk til vinnu.
Jafnvel í veikindum sínum sýndi hún
ótrúlega mikinn kjark og æðruleysi
og brosið var aldrei langt undan.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við vottum aðstandendum Jó-
hönnu okkar dýpstu samúð.
Samstarfsfólk í Bjarkarási.
Okkur hefur alltaf þótt mjög vænt
um þig. Við vorum með þér í Perlu-
festinni og í Bjarkarási. Þú varst góð-
ur leikari. Við heimsóttum þig líka í
sambýlið þar sem þú bjóst.
Við munum þig alltaf eins og þú
varst, glaða og káta, en núna eru
englarnir búnir að taka við þér og þá
líður þér vonandi betur.
Rós María, Kristrún, Frið-
björg og Ingibjörg Rakel.
Það var brosmild ung kona sem
gekk inn í Viðarrima í fyrsta sinn til
að skoða nýja heimili sitt fyrir fimm
árum síðan. Þú varst yfir þig hrifin og
kallaðir húsið „Dallas“, það var svo
flott. Okkur líkaði strax mjög vel við
hvor aðra og urðum miklar og góðar
vinkonur. Það voru ófá skiptin sem að
við fórum eitthvað saman og var
Hard Rock nú ofarlega á blaði. Það
var alltaf svo stutt í brosið og hlát-
urinn hjá þér og held ég að við hljót-
um að eiga met í flissi saman. Þannig
kvöddumst við líka í hinsta sinn þegar
ég fylgdi þér út úr Viðarrima, sem
varð þín síðasta stund með okkur inni
á þessu heimili. Ég sagði „sjáumst Jó-
hanna“ en þú lagðist til hinstu hvílu
einum og hálfum sólarhring síðar. Nú
ertu komin heim í himnaríki og senni-
lega byrjuð að spila við hina englana
eins þér einni var lagið. Einhvern
tímann seinna sjáumst við og þá fæ ég
ábyggilega gott faðmlag frá þér.
Þakka þér samfylgdina, kæra vin-
kona.
Ég votta Kristínu, aðstandendum
og heimilisfólki í Viðarrima dýpstu
samúð mína. Guð gefi ykkur styrk og
kraft.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgr. Pétursson)
Bryndís.
Elsku Jóhanna okkar. Við kveðjum
þig með söknuði.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta’ er mætt og höfuð þreytt,
því halla’ að brjósti mér.“
Ég kom til Jesú sár af synd,
og sorg, af þreytu’ og kvöl,
og nú er þreytta hjartað hvílt
og horfið allt mitt böl.
Ég heyrði Jesú ástarorð:
„Kom eg mun gefa þér
að drekka þyrstum lífs af lind,
þitt líf í veði er.“
Ég kom til Jesú. Örþyrst önd
þar alla svölun fann,
hjá honum drakk ég lífs af lind.
Mitt líf er sjálfur hann.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Sjá, heimsins ljós ég er.
Lít þú til mín, og dimman dvín
og dagur ljómar þér.“
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að Drottins náðarstól.
(Þýð. Stefán Thor.)
Hvíl þú í friði.
Þökkum þér samvistina með okkur
í Viðarrima.
Stefanía, Ragnar Már,
Magnús og Fjóla.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Elsku besta vinkona mín, nú ertu
farin. Það er sárt en ég trúi því að
núna sért þú á góðum stað þar sem að
engir sjúkdómar eru til, að þú getir
núna gengið, hlaupið og hreyft þig
eins og þú vilt og borðað allt sem þig
langar í. Ég er líka viss um að þú ert
búin að hitta hann Lubba þinn aftur
og það hafa nú örugglega verið miklir
fagnaðarfundir. Ég ætla ekki að hafa
JÓHANNA SIGRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR