Morgunblaðið - 10.03.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 10. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þegar ég lít til baka
og rifja upp hvernig
fyrsta barnsminning
mín um Áslaugu er
kemur alltaf það sama
upp í hugann. Hún
var hressa, skemmtilega frænkan í
útlöndum. Hún var góða, flotta
frænkan, sem alltaf var brosandi.
Hún var hugmyndaríka frænkan
sem gaf skemmtilegu, skrítnu gjaf-
irnar.
Hún var frænkan sem alltaf var
að skrifa Klöru ömmu og Lúðvíki
afa eða mömmu og pabba bréf, eða
senda þeim póstkort frá ýmsum
stöðum úti í hinum stóra heimi.
Hún var frænkan sem hringdi
alltaf á afmælisdögunum og spilaði
afmælislagið á munnhörpu í gegn-
um símann.
Hún var frænkan sem kom oft í
heimsókn til Íslands og gisti þá hjá
ömmu og afa, og þá var líf og fjör.
Við vorum nefnilega svo heppin að
ÁSLAUG
SKÚLADÓTTIR
✝ Áslaug Skúla-dóttir fæddist í
Danmörku 1. ágúst
1924. Hún andaðist
á líknardeild Land-
spítalans 20. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni
29. janúar.
búa á hæðinni fyrir
neðan ömmu og afa.
Þannig sáu barns-
augun þessa einstöku
konu.
Þegar ég komst til
vits og ára gerði ég
mér fljótt grein fyrir að
Áslaug hafði auðvitað
miklu meira til að bera
en barnssálin var fær
um að greina.
Ég fór að gera mér
grein fyrir ótvíræðum
mannkostum hennar.
Að eignast stóran,
traustan og góðan vina-
hóp, ekki bara á Íslandi heldur víða
um heim, er ekki sjálfgefið. Tryggð
og trúmennska gagnvart ættingjum
sínum og vinum var einn af hennar
eðlislægu kostum.
Þetta kom berlega í ljós þegar
hún kom í sínar fjölmörgu heim-
sóknir til Íslands. Dagskráin var þá
jafnan þéttskipuð og þaulskipulögð
eins og henni einni var lagið. Heim-
sóknir til vina og ættingja, matar-
boð hér, heimboð þar, leikhús og
tónleikar voru yfirleitt fastir liðir.
Tryggð, trúmennska og sam-
viskusemi gagnvart vinnuveitanda
sínum lýsir sér best í 49 ára sam-
felldu starfi hjá utanríkisþjónust-
unni, lengst af í sendiráði Íslands í
Stokkhólmi en einnig í sendiráði Ís-
lands í Bonn og um tíma hjá utan-
ríkisráðuneytinu í Reykjavík.
Hún naut starfsins til hins ýtr-
asta alla tíð, enda var sendiráðs-
starfið krefjandi, erilsamt og fjöl-
breytt. Ekki síst byggðist starfið
mikið á samskiptum við fólk.
Þar var hún á heimavelli. Að leið-
beina, upplýsa og greiða götu fólks,
það átti vel við hana. Það var gengið
skipulega í öll verk og þau unnin af
nákvæmni, röggsemi og festu en
um leið með gleði og bros á vör og
skopskynið alltaf í lagi.
Tryggðin, umhyggjan og hjálp-
semin við ömmu og afa, meðan afi
lifði, og ömmu eftir lát afa, er mér
ofarlega í huga. Í hvert skipti sem
hún kom í heimsókn til Íslands gisti
hún hjá ömmu. Þessar heimsóknir
voru ömmu ómæld ánægja sem hún
bjó lengi að á eftir.
Á milli heimsókna fékk amma
bréf, kort eða segulbandsspólur
send frá Áslaugu með jöfnu milli-
bili. Þau eru ófá bréfin og kortin
sem amma hefur lesið upp fyrir mig
í gegnum tíðina með gleði í hjarta.
Nú eru báðar vinkonurnar
gengnar, Áslaug og Klara amma.
Það er mikill sjónarsviptir að
manneskju eins og Áslaugu. Það
þarfnast ekki nánari skýringa. Það
dylst engum sem hana þekkti.
En dauðinn er víst óhjákvæmi-
legur hluti lífsins. Við fáum ekkert
við það ráðið.
Eitt er víst að minningin er góð
og hún lifir.
Ég kveð Áslaugu með virðingu og
söknuði.
Ásgeir Albertsson.
Kær vinkona, Re-
bekka Sigríður Jónsdóttir, er nú lát-
in. Ég minnist þess þegar ég sá
þessa yndislegu konu í fyrsta sinn
fyrir tæplega 12 árum, en það var
þegar ég var að búa mig undir að
stíga niður í skírnarlaugina, þá kom
Rebekka og sagðist ætla að aðstoða
mig. Þegar ég sté síðan upp úr laug-
inni tók hún á móti mér með stórt,
hvítt handklæði. Síðan bar ég alltaf
virðingu fyrir þessari hæglátu og
yndislegu konu. Seinna var þess far-
ið á leit við okkur og reyndar þriðju
manneskju líka, að lesa Biblíuna með
vinkonu hennar, sem þráði að vita
meira um Guðs orð. Alltaf hafði Re-
bekka margt til málanna að leggja,
enda búin að ganga með Jesú síðan
hún var ung stúlka.
Það var alltaf gott að líta inn til
Rebekku, enda heimili hennar mið-
svæðis í borginni og alltaf opið, gest-
um jafnt sem fjölskyldunni, og ekki
síst barnabarnabörnunum, sem
fannst svo gott að vera hjá ömmu og
afa. Eiga þau Jóhannes og Rebekka
REBEKKA SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Rebekka Sigríð-ur Jónsdóttir
fæddist á Arnarstöð-
um í Núpasveit í
Presthólahreppi í
N-Þingeyjarsýslu 31.
desember 1921. Hún
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
12. febrúar síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Að-
ventkirkjunni í
Reykjavík 19. febr-
úar.
hrós skilið fyrir yndis-
legt heimili og kær-
leiksríka gestrisni.
Það er gott að vita að
Rebekka á von um upp-
risu og eilíft líf.
Því að sjálfur Drottinn
mun stíga niður af himni
með kalli, með höfuðeng-
ils raust og með básúnu
Guðs, og þeir, sem dánir
eru í trú á Krist, munu
fyrst upp rísa.
(1Þ 4.16.)
Ég þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast svo yndislegri
konu sem Rebekka var.
Aðstandendum öllum votta ég
mína dýpstu samúð.
Margrét.
Fjölskyldurnar í Noregi vilja
senda samúðarkveðjur til Jóhannes-
ar, Hjördísar og annarra ættingja
vegna andláts Rebekku Sigríðar.
Bekka frænka eins og hún var oftast
kölluð af okkur var yndisleg kona og
þau hjón höfðingjar heim að sækja. Í
gegnum árin höfum við átt margar
ánægjulegar samverustundir með
Rebekku og Jóhannesi s.s. afmæli,
fermingar og ferðir í Stykkishólminn
svo eitthvað sé nefnt. Við þökkum
samfylgdina og óskum ykkur öllum
friðar og farsældar.
Bestu kveðjur frá okkur.
Bjarni Þór og fjölskylda,
Kristinn Kristinsson
og fjölskylda, Bergmann
og Sigþrúður.
Elsku Ella amma
hefur kvatt þennan
heim og langar mig að
minnast hennar og þakka með
nokkrum orðum.
Fyrst koma upp í hugann sumr-
in er ég dvaldi hjá þeim ömmu og
afa í Grímsey sem lítil stelpa. Það
voru mikil forréttindi að fá að vera
hjá þeim. Þar leið manni sko vel og
lærði margt. Í minningunni voru
alltaf allir í góðu skapi. Það var
mjög gestkvæmt á Sveinsstöðum,
látlaust rennerí af fólki sem stopp-
aði í kaffi og svo allir þeir sem
komu úr landi og gistu þá í lengri
eða skemmri tíma. Alltaf var nægt
pláss í litla húsinu þeirra og öllum
leið vel. Við amma brölluðum ým-
islegt saman úti í Grímsey. Vænst
þykir mér um minninguna um það
er við fórum alltaf saman út í fjós
að mjólka hana Lindu. Svo fórum
við í brunninn til að sækja vatn og
flesta daga fór ég í sendiferð í
Kaupfélagið. Ég var stolt af því að
fá að „hjálpa til“.
Hún amma gaf svo mikið af sér
með sinni jákvæðni og góð-
mennsku.
Ég veit að það er mikil eftirsjá
að henni á dvalarheimilinu Víðihlíð
þar sem hún laðaði að sér bæði
starfsfólk og sjúklinga með sínum
hressleika og hjartahlýju. Það var
unun að fylgjast með henni er hún
flutti þangað um áramótin. Hún
var eins og drottning, hafði gaman
að því að klæða sig upp, spila við
„gamla fólkið“ eins og hún sagði og
lífsgleðin alltaf til staðar.
Ég hélt að amma yrði þar miklu
lengur og það er sárt að þurfa að
kveðja en ég hugga mig við það að
nú er hún laus við vondu verkina
og nú líður henni vel.
Ég vil að lokum þakka allt sem
hún var mér og minni fjölskyldu.
ELÍN ÞÓRA SIGUR-
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Elín Þóra Sigur-björnsdóttir
fæddist á Sveinsstöð-
um í Grímsey 1. jan-
úar 1909. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 16. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Miðgarða-
kirkju í Grímsey 22.
febrúar.
Minninguna um
Ellu ömmu mun ég
varðveita og bið góðan
Guð að geyma hana.
Elín Þóra
Dagbjartsdóttir.
Amma okkar var
góð kona, með stórt
hjarta, hlýjar hendur
og með endalausan
áhuga á lífinu og fólk-
inu sínu. Hún prjónaði
á við heilan hóp
prjónakvenna og bak-
aði heilu fjöllin af
hafrakexi og kleinum. Amma hafði
alltaf allt á hreinu og fylgdist vel
með því sem við vorum að gera,
hvernig gengi í skólanum, hvernig
Þórsurunum gengi í boltanum, ást-
armálunum og öllu hinu sem gerð-
ist í lífi okkar.
Það er erfitt að minnast ömmu
án þess að nefna afa Óla í sömu
andrá. Allt þar til afi dó voru þau
eins og ástfangnir unglingar, knús-
uðust og héldust í hendur.
Þegar við vorum lítil bjuggum
við í næsta húsi við afa og ömmu
úti í Grímsey. Það voru forréttindi
að geta hlaupið á náttfötunum,
berfætt í stígvélum yfir til þeirra á
morgnana og skríða upp í þar sem
þau kúrðu og hlustuðu á útvarpið.
Svona týndumst við systkinin
stundum en mamma gat alltaf
gengið að okkur á vísum stað. Það
gekk stundum erfiðlega að fá okk-
ur heim frá ömmu og afa en það
tókst þó alltaf að lokum með lof-
orði frá ömmu um að við mættum
bara koma aftur strax á morgun.
Það var alltaf jafngaman að koma í
Sveinsstaði, ilmur af hafrakexinu
sem amma bakaði og sögurnar sem
afi sagði á sinn skemmtilega hátt
lifa í minningunni.
Hjá ömmu og afa voru ekki
hefðbundin leikföng, heldur lékum
við okkur með pottlok, blað og
skæri, spil og síðast en ekki síst
tölusafnið hennar ömmu. Með
þessu dóti var hægt að skapa
skemmtilega veröld með hjálp frá
afa og ömmu. Amma taldi heldur
ekki eftir sér að vera módel þegar
Þóra fór í snyrtileiki og var hin ró-
legasta þegar krullujárnið sat sem
fastast í hári hennar eitt skiptið og
sækja þurfti aðstoð í næsta hús.
Kári notaði tölurnar hennar ömmu
sem búpening og kom fé sínu fyrir
á vísum stöðum. Til að mynda var
stofuskápurinn í stofunni á Sveins-
stöðum notaður sem Básavík og
þangað voru hrútarnir settir. Eitt
sinn tók hann upp á því að fara
með töluboxið út og setja féð á beit
í grasinu fyrir neðan fjárhúsin
hans afa. Ekki skiluðu tölurnar sér
aftur í hús eftir þetta og amma
hafði oft orð á þessu uppátæki.
Helgi þótti ansi fjörugt barn, svo
mjög að Grímseyingar fóru að
kalla hann ,,Helgi ekki má“. Það
skipti engu máli hverju drengurinn
tók upp á, alltaf hélt amma uppi
vörnum fyrir hann og sagði að það
ætti nú eftir að rætast úr honum.
Árin liðu og smátt og smátt rætt-
ust orð gömlu konunnar og var
hún óþreytandi við að minna á að
þetta hefði hún alltaf sagt.
Amma bar aldurinn vel og marg-
ir sem kynntust henni á síðustu ár-
um áttu erfitt með að trúa því hve
gömul hún var orðin. Afi var ekki
lítið stoltur þegar hann var spurð-
ur hvort unga konan væri konan
hans. Amma fór um tíma og spilaði
með öldruðum á dvalarheimilinu í
Grindavík. Það var ekki laust við
að hún vorkenndi gamla fólkinu
þar og skipti þá engu þó sumir
,,gamlingjarnir“ væru mörgum ár-
um yngri en hún.
Amma var einstaklega jákvæð
og lífsglöð kona. Hún lifði miklar
tækniframfarir og breytingar á
lífsháttum fólks. Sodastream, ör-
bylgjuofn og tveggja bolla kaffivél
eru hlutir sem amma tók fagnandi
inn á heimilið og aldrei heyrði
maður hana hneykslast á nútíma-
þægindum. Henni þóttu allir þeir
möguleikar sem bjóðast í dag frá-
bærir og hvatti okkur til að njóta
lífsins og þægindanna sem í boði
eru. Það var stundum eins og
amma hefði gleymt því að hún sjálf
þvoði lengi vel allt í höndunum,
slík var samúðin þegar nýja
þvottavélin hennar Þóru bilaði um
árið.
Það var yndislegt að fá ömmu í
heimsókn til okkar á Akureyri um
áramótin síðustu. Það var líka stolt
amma sem mætti í brúðkaup Þóru
í upphlutnum sem hún notaði í
fyrsta skipti í brúðkaupi mömmu
og pabba, 24 árum áður.
Við kveðjum nú elskulega ömmu
okkar, með ást og þakklæti fyrir
yndislegan tíma sem við áttum
með henni. Minningin um hana
mun lifa í hjörtum okkar.
Hvíl í friði,
Þóra og Kári og Helgi.
Mig langar að kveðja
stjúpmóður mína,
Kristínu Grímsdóttur,
með nokkrum fátæk-
legum orðum. Ég verð
að byrja á að segja frá
æskuárum mínum.
Móðir mín, Petra Kristjánsdóttir, og
faðir minn, Áki Pétursson, skildu, er
ég var á fjórða árinu. Var ég þá send í
fóstur til móðursystra minna á Hellis-
sandi, Neskaupstað, Reykjavík og
víðar. Og alltaf er ég var farin að
treysta á umhverfið var ég send til
næstu systur.
Svo er ég sjö ára gömul kom til
Viktoríu Kristjánsdóttur, móðursyst-
ur minnar, sem bjó á Akureyri, var ég
hætt að treysta á að umhverfið héld-
ist, og gat ekki kallað hana mömmu,
sem henni fannst alltaf leiðinlegt. Ég
held að ég hafi aldrei getað sýnt þess-
um tveimur konum, sem reyndust
mér best, hvað mér þótti vænt um
þær. Er ég kom til Viktoríu, sjö ára
gömul, var hún ákveðin í að ég kynnt-
ist föður mínum og hún tók upp þá
hefð að senda mig til Kristínar og
pabba á hverju sumri. Kristín tók
strax vel á móti mér, og hún var jafn
ákveðin í að ég skyldi kynnast föð-
urfólki mínu. Og alltaf er ég kom til
Reykjavíkur til Kristínar og pabba
var drifið í að fara í heimsóknir til
Jöru föðursystur. Þar var alltaf fullt
af frændsystkinum og mikið fjör.
Farið í leiki og raðað púsluspilum.
Hjá Helgu föðursystur var umhverfið
rólegra. Þar skoðuðum við myndir af
fjölskyldunni, það var líka gaman. Svo
var farið á Þingvelli með föðurbræðr-
unum. Og líka var gengið á fjöll með
föðursystkinunum. Þetta voru yndis-
legar ferðir, skipulagðar af Kristínu
og kannski Ellen, konu Viðars föður-
KRISTÍN
GRÍMSDÓTTIR
✝ Kristín Gríms-dóttir fæddist á
Ísafirði 28. septem-
ber 1914. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 11. janúar síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð í kyrr-
þey.
bróður. Ég hlakkaði
alltaf til að fara til
pabba og Kristínar og
henni tókst að mynda
gott samband milli mín
og föðursystkina minna.
Pabbi og Kristín ferðuð-
ust mikið til útlanda og
alltaf var mér sent kort
og fallegt dót.
Enginn krakki í göt-
unni átti svona flott dót.
Er ég var átta eða níu
ára sendu þau mér
svakalega stórt páska-
egg. Þá hafði enginn séð
páskaegg fyrr fyrir
norðan. Var páskaeggið 31 eða 32 sm
á hæð og allir krakkarnir í mínum
bekk í skólanum komu að skoða. Ég
man enn hvað mér fannst eggið flott,
og svakalega stórt. Það var mikið um
að vera, er Kristín og pabbi fengu
Soffíu, og ég fékk að fylgjast með því
og kom suður til að sjá litlu systur.
Það var yndislegt fyrir Kristínu að
fá þessa litlu dúllu, hún var svo sæt.
Yndislegt var að sjá hvað hún var
ánægð með barnið, hún þráði alltaf að
fá barn, þau reyndu að fá mig, en það
fékkst ekki.
Kristín vildi að ég gifti mig áður en
ég flytti til Stykkishólms og héldu
pabbi og Kristín mikla brúðkaups-
veislu heima hjá sér. Það var mjög
skemmtilegt. Ég hef alltaf búið úti á
landi, með heimili og börn, svo sam-
bandið rofnaði aðeins síðari ár. Ég
hefði mátt vera duglegri að koma í
heimsókn.
Elsku Kristín, þetta eru fátækleg
þakkarorð fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig. Fyrirgefðu að ég skyldi
ekki koma oftar í heimsókn síðustu
árin. Ég veit, að nú eruð þið pabbi
komin saman og ferðist um eilífðina.
Ég þakka fyrir allt og mun alltaf
muna hvað þið voruð mér. Elsku
Soffía og fjölskylda, góður guð styrki
ykkur í söknuði ykkar. Hún átti góða
að þar sem þið voruð.
Elsku Kristín, ég geymi minning-
una um þig og pabba í hjarta mínu,
svo ánægð og góð.
Guðrún Ákadóttir.