Morgunblaðið - 14.03.2003, Blaðsíða 5

DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MARS 2003 B 5
Liðamóta-
krem
Verkja- og gigtaráburður
FRÁ
Ótrúlegur
árangur
ÞAÐ voru, skal ég segja þér,strákarnir í hverfinu semsettu þessi spjöld upp. Við
höfðum verið með eitt píluspjald frá
því við opnuðum, það var mjög vin-
sælt, en strákarnir vildu bæta aðstöð-
una og við leyfðum þeim það. Við
greiddum allan efniskostnað en þeir
settu þetta sjálfir upp, enda smiðir og
rafvirkjar í hópnum,“ segir Gyða
Bárðardóttir sem rekur ölstofuna
Riddarann við Engihjalla ásamt eig-
inmanni sínum Þórhalli Maack. Til
umræðu eru píluspjöldin tvö í horni
staðarins en strákarnir í hverfinu,
sem Gyða minnist á, eru félagar í
Pílukastfélagi Breiðabliks. „Þetta eru
allt efnilegir ungir menn, flestir
þeirra eru í námi og þetta eru góðir
drengir. Þeir koma hér oft til þess að
slaka á og gleyma sér í innbyrðis
keppni. Við keyptum líka þennan
skáp handa þeim, undir öll verðlaun-
in,“ útskýrir Gyða, bendir á stóran
glerskáp og segir bikarana tala sínu
máli um færni Breiðabliksstrákanna.
„En annars koma hér líka konur til
þess að kasta pílum sér til skemmt-
unar eða æfa sig fyrir mót. Nokkrar
þeirra eru úr pílufélaginu 13 Bros og
hingað hafa líka komið bæði núver-
andi og fyrrverandi Íslandsmeistar-
ar.“
Rétt eins og í Bretlandi
Riddarinn er ekki stór staður í fer-
metrum talið en í þágu íþróttarinnar
hefur samt heilu horni verið fórnað.
„Stundum rúttum við líka hérna til,
færum sófana og bætum við fleiri
spjöldum til þess að halda mót. Ár-
lega er haldið hér Carlsberg Open og
líka Dartfellas-mótið, auk þess sem
eitt Riddaramót hefur þegar verið
haldið. En annars er maðurinn minn
nú meira inni í þessum pílumálum,“
segir Gyða afsakandi. Hún viður-
kennir þó að hafa býsna gaman af
íþróttinni og laumast til þess að horfa
á útsendingar frá pílukastmótum
hinna allra bestu á Sky-sjónvarps-
stöðinni. „Þetta er mjög skemmtileg
íþrótt. Hún er nátengd kráarmenn-
ingu, eins og til dæmis í Bretlandi, og
þegar við opnuðum hér haustið 1999,
ákváðum við einmitt að innrétta stað-
inn í enskum stíl. Þá lá beint við að
hafa píluspjald á vegg.“
Gestir geta tekið rispur við pílu-
spjöldin en hvað þurfa þeir helst að
hafa til að bera? „Þeir þurfa náttúru-
lega að hafa sjónina í lagi og eitthvert
smávegis mið. En annað er það raun-
verulega ekki,“ svarar Gyða brosandi.
Hver með sínar pílur
Auk fyrrnefndra móta svarar eig-
andinn Þórhallur gjarnan eftirspurn
iðkenda um smærri mót og í kringum
þau myndast gjarnan stemmning.
„Þeir hjá Íslenska pílukastfélaginu
hafa stundum mætt með aukaspjöld
og þeir eru duglegir að setja þetta
upp og ganga frá eftir sig. Þetta er
allt saman alveg sómafólk,“ segir
Gyða og snýr sér aftur að afgreiðslu á
barnum.
Í sama bili birtast í dyrunum þrír
ungir menn, heimavanir á staðnum.
Þeir staðfesta að pílustemmningin á
Riddaranum sé góð og minnast einnig
á Píluhöllina við Háaleitisbraut þar
sem tugir manna safnist saman í viku-
legri keppni. „En þeir á Grandrokk
voru eiginlega fyrstir með þetta á sín-
um tíma,“ segja þeir hátíðlega og
draga litríkar pílur upp úr pússi sínu.
Þeir útskýra að hver kastari leiki að
jafnaði með sínar eigin pílur, enda
misjafnar að gerð. „Byrjendum finnst
auðveldara að fara af stað með þyngri
pílur, kannski 24 grömm, en við erum
komnir rétt undir tuttugu grömmin,“
segja þeir og taka sér svo stöðu á lín-
unni sem er að sjálfsögðu í 2,37 metra
fjarlægð frá spjaldbrún – eins og
hefðin býður.
Fólk þarf
ekki að
þekkjast
PÍLUKAST
BRJÁNN Árnason er 22 ára og kast-
ar reglulega pílum á Riddaranum.
„Ég er í liði sem heitir Breiðablik 2.
Eiginlega datt ég inn í þetta fyrir
tilviljun, ég hljóp í skarðið einu sinni
þegar vantaði mann og hef verið
fastur í þessu síðan. Þetta er rosa-
lega skemmtilegt.“
Brjánn bendir á að næstum allir geti
kastað pílu, óháð aldri, þyngd, hæð
eða hæfileikum. „Maður þarf ekki
að hafa neitt til að bera nema áhug-
ann. Svo er bara að æfa sig.“
Að hans dómi er líka kostur hvað
íþróttin er útbreidd um heiminn.
„Ég var í Afríku um daginn, þar sem
pabbi minn er við störf, og þetta var
eina íþróttin sem við feðgarnir gát-
um leikið saman þar. Svo er annað
sem er svo frábært, fólk þarf í raun
ekki að þekkjast til þess að spila,
það bara tekur leik og kynnist.“
En ertu svolítið góður, Brjánn?
„Ég er nokkuð góður. Ekkert mjög
góður, en nokkuð góður. Strákarnir
í Breiðabliki 1 eru auðvitað bestir.
En ég er bara áhugamaður – hef
ekki verið í þessu nema í tvö ár.“
Hann kveður þægilegt að hverfa inn
í píluheiminn ásamt félögunum með
bjórglas við höndina og ögrandi
spjaldið innan seilingar.
„Mest eru það við strákarnir sem
tökum þátt, en kærusturnar okkar
hafa samt stundum leyst af. Þetta er
nefnilega opin íþrótt og hentar öll-
um,“ segir Brjánn og einblínir á erf-
iðan reit. Pílurnar fljúga hratt og
lenda í tvöföldum tuttugu, einföld-
um og þreföldum átján.
Rúnar segist „ekki vera mikill
keilari sjálfur“ þótt merkilegt
kunni að virðast, enda einbeiti
hann sér meira að rekstrinum.
Leikinn segir hann þó einfaldan og
fjörugan fyrir alla. „Þú spilar bara
með þá kúlu sem þú ræður við, lík-
amlegur styrkur skiptir engu máli
þannig. Svo er hægt að laga leik-
inn að hverjum sem er, við erum
til dæmis með grindur sem við
reisum meðfram brautinni fyrir
krakkana svo kúlan detti ekki ofan
í rennurnar. Hingað koma líka
margir úr hópi fjölfatlaðra, þeir
nota sérstakar grindur sem þeir
ýta kúlunni niður af. Allir geta
sem sagt verið með í keilu, hvort
sem þeir valda kúlunni eða ekki.“
Keila er keppnisíþrótt hér á
landi og fer Íslandsmótið að mestu
fram í keilusalnum í Mjódd. „Hluti
af leikjunum fer reyndar fram hér,
en annars er þessi staður meira
ætlaður almenningi. Þetta er af-
þreyingarmiðstöð. Og þeir sem
koma hingað til þess að leika keilu
þurfa ekki að eiga neinn útbúnað,
skórnir og kúlurnar eru innifaldar
í verðinu svo þeir geta bara mætt
og byrjað.“
En Rúnar, hvað er þetta með
skóna – til hvers þarf að vera í
sérstökum skóm?
„Út af sveiflunni. Menn stíga
aftur í annan fótinn um leið og kúl-
unni er sleppt og séu þeir á sokka-
leistunum er hætta á að þeir renni
til.“
Einn leikur á klukkustund
Keilubrautirnar eru að sögn
Rúnars nýjar, einnig tölvuskjáirnir
sem sýna skor. Allt að fjórtán
manns geta verið samtímis á
hverri braut, en Rúnar segir best
að forðast slíkan fjölda. „Það verð-
ur fljótlega tómt kaos,“ segir hann
og hlær. „Einna algengast er að
fimm manns spili saman og það er
mjög heppileg-
ur fjöldi.“
Nafn hvers
keppanda birt-
ist á skjánum
og þar er hægt
að fylgjast
með skorinu.
Ef allar keil-
urnar falla í
einu kasti,
næst svonefnd
„fella“, en ef
tvö köst þarf
til er talað um
„að feykja“. Stigafjöldinn reiknast
sjálfkrafa, en hámarksskor, 300
stig, næst með því að ná tólf fell-
um í röð.
„Það tekur fimm manns á einni
braut venjulega eina klukkustund
að klára einn leik. Þá er mjög al-
gengt að einhver bíði eftir braut-
inni, stundum er hér upp í þriggja
tíma bið um helgar. Aðsóknin er
mjög mikil og svo gengst fólk auð-
vitað upp í keppnisskapinu og
kemur aftur og aftur til þess að
bæta sig. Við sjáum alla flóruna í
því,“ segir Rúnar.
Brautir Keiluhallarinnar eru ol-
íubornar reglulega, um það sjá
tölvustýrðar vélar. „Olíuburðurinn
fer eftir því hvort keppniskeilarar
eiga í hlut eða aðrir. Fyrir keppn-
isspilara er meiri olía borin á
brautina, alveg út í battana og
þanning næst meiri snúningur á
kúluna.“
Að sögn Rúnars halda ýmis fyr-
irtæki keilumót í höllinni, á næst-
unni fer til dæmis fram Blikk-
smiðjumótið þar sem blikksmiðjur
úr ýmsum landshlutum etja kappi.
„Svo var hér um daginn kennsla
í keilu fyrir konur, á vegum Keilu-
sambands Íslands, og var þátttak-
an gríðarleg. Fullt alla dagana.
Þannig að við kvörtum ekki þegar
kemur að áhuga og aðsókn hér.“
Morgunblaðið/Sverrir
FEÐGARNIR Jóhann Dagur
Auðunsson, 11 ára, og Auð-
unn Ásberg Gunnarsson öttu
kappi í Keiluhöllinni þegar
blaðamann bar að, og voru
spurðir hvort þeir kæmu oft.
„Við erum að reyna að venja
okkur á það,“ sagði Jóhann
Dagur sposkur og kvað
íþróttina skemmtilega. „Það
hefur hvarflað að mér að fara
að æfa keilu. Annars langar
mig líka til að æfa tai-
kwon-do með bróður mín-
um.“ Hinn ungi keilari hafði
þegar náð einni fellu í leikn-
um og átti eftir að bæta við
fleirum. Hann brást við vel
heppnuðum köstum með
frumsömdum sigurdansi og
greinilegt að feðgarnir
skemmtu sér hið besta. „Ég
verð að vinna kallinn gamla,“
kvað Jóhann Dagur upp úr á
miðri leið.
„Heyrðu, þú ert komin með
19 stig en ég 8 – nú verð ég að
taka mig á,“ hrópaði pabbinn
og bjó sig undir betra kast.
„Aðalatriðið er að hafa gam-
an að þessu,“ bætti Auðunn
við og sneri sér að blaða-
manni. „Við erum nú bara
sjálfmenntaðir, líklega rétt
yfir meðallagi góðir. En þetta
er ágæt hreyfing.“
Að svo mæltu rann kúla Auð-
uns af stað og felldi allar tíu
keilurnar. Heppni? Tja, ekki
endilega.