Morgunblaðið - 17.03.2003, Page 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 17. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hólmsteinn Hall-grímsson fædd-
ist á Skálanesi við
Seyðisfjörð 31. maí
1925. Hann lést á
Landspítalanum
föstudaginn 7. mars
síðastliðinn. Hólm-
steinn var sonur
hjónanna Maríu
Guðmundsdóttur frá
Brimbergshjáleigu
við Seyðisfjörð, f. 29.
janúar 1891, d. 13.
apríl 1969, og Hall-
gríms Ólasonar frá
Hrjóti í Hjaltastaða-
þinghá, f. 22. janúar 1889, d. 9.
júní 1965. Systkini Hólmsteins
voru níu talsins og eru þrjár syst-
ur eftirlifandi af þessum stóra
hópi. Óli Svavar, f. 30. maí 1912, d.
6. maí 1987, Valgerður, f. 8. októ-
ber 1913, d. 21. apríl 1987, Stein-
unn, f. 9. mars 1915, d. 16. október
1994. Guðmundur, f. 6. júlí 1916,
d. 15. maí 1930, Margrét, f. 21.
ágúst 1918, Hulda, f. 28. septem-
ber 1919, d. 15. desember 1988,
Völu. 3) Hallgrímur Óli viðskipta-
fræðingur, f. 1965, kvæntur Ás-
gerði Sveinsdóttur. Þau eiga son-
inn Hólmstein Skorra en
Hallgrímur á son, Guðmund frá
fyrri sambúð. Börn Ásgerðar frá
fyrra hjónabandi eru Valgerður
og Guðmundur Örn. 4) Guðrún
lögfræðingur, f. 1970, gift Einari
Erlingssyni og eiga þau tvö börn,
þau Jónu Björk og Viktor Inga.
Hólmsteinn bjó á Skálanesi
ásamt systkinahópnum og stund-
aði þar vinnu með bræðrum og
systrum ásamt föður sínum. Mikil
hlunnindi fylgdu jörðinni á Skála-
nesi s.s. fugl og fiskur. Þau flutt-
ust til Seyðisfjarðar árið 1941 og
fimm árum síðar til Reykjavíkur.
Hólmsteinn nam málaraiðn hjá
Halldóri Magnússyni málara-
meistara og starfaði við iðn sína
fyrstu árin hjá Sameinuðum verk-
tökum hjá hernum á Keflavíkur-
flugvelli og síðar við eigin rekstur
ásamt Sigurði Björnssyni málara-
meistara eða frá árinu 1954 til
ársins 1972. Hann hóf störf hjá
Málningu hf. í Kópavogi 1. mars
1972 og starfaði þar allt til ársins
1992 eða þar til hann fór á eft-
irlaun.
Útför Hólmsteins verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Hallgrímur, f. 14. maí
1923, d. 14. september
1998, Sigfríð, f. 14.
júlí 1927, og Helga, f.
17. ágúst 1928, hún er
búsett í Kaliforníu.
Fósturdóttir Maríu og
Hallgríms var Jakob-
ína Hermannsdóttir,
f. 28. júní 1934, d. 22.
apríl 1986, en hún var
dóttir Valgerðar.
Hólmsteinn giftist
hinn 17. júní 1950
Þorgerði Guðmunds-
dóttur frá Seljum í
Helgafellssveit, f. 27.
mars 1930, d. 13. maí 1991. Þau
eignuðust fjögur börn, þau eru: 1)
Sigrún skrifstofumaður, f. 1950,
býr í Englandi og á þrjú börn, Ægi
Bryce með fyrri manni sínum Neil
Morgan, og þau Hönnu Maríu og
Daníel Þór með seinni manni sín-
um Richard Appleby. 2) Guð-
mundur Bjarni iðnfræðingur, f.
1952, kvæntur Maríu Kristínu
Thoroddsen, þau eiga tvö börn,
Gunnar Hólmstein og Þorgerði
Elsku pabbi. Núna ert þú farinn.
Þú fórst svo skyndilega, en samt var
undirliggjandi einhver grunur um
að svona gæti þetta farið. Þú hélst
ró þinni að venju og mættir örlög-
unum með reisn, þeirri reisn sem
einkenndi allan þinn lífsgang. Og nú
þegar maður sest niður og hugsar til
baka yfir farinn veg blasir við manni
hversu ánægður, lífsglaður og hress
þú varst. Þín ævi er ævi þess sem
einskis saknar og hvergi fer á mis
við lífið.
Eitt einkenndi þinn mann meira
en annað. Þú varst veiðimaður af
guðs náð. Svo virðist sem það hafi
ekki erfst til okkar systkinanna,
nema að litlu leyti. Kænskan og út-
sjónarsemin var þér í blóð borin, en
eitt og annað náðir þú þó að kenna
okkur. Viðleitni þín til veiða var sú
viðleitni sem einkennir mann sem
alla tíð hefur mátt afla fanga fyrir
sig og sína, í samlyndi við náttúr-
una. Aldrei of lítið, enda aldrei án
afla, en heldur ekki of mikið eða
meira en þurfti. Ýmislegt kenndir
þú okkur, en það sem ég man best
er sýnikennslan sem ég fékk í tví-
gang hjá þér við tvær ár tvö ár í röð.
Þú varst á ferð norður í land til
hennar Fríðu en gerðir okkur þann
greiða að stoppa við Víðidalsá hjá
mér og veiðifélaga mínum, honum
Svanbirni. Við höfðum frá litlu að
segja þegar þú komst og ekki laust
við að sjá mætti í svip þínum hversu
aumkunnarverðir veiðimenn þarna
voru á ferð. Græjurnar vantaði á
hvorugan okkar, vöðlur í hæsta
gæðaflokki og stangir úr dýrustu
efnum. Þú hins vegar varst á jogg-
inggalla og mokkasíum. Sá útbún-
aður stoppaði þig þó ekki í að kenna
okkur Svanbirni hvernig fara ætti
með veiðistöng. Þú tókst af mér
stöngina og um tíu mínútum síðar
mátti ég halda við tíu punda lax á
meðan þú gafst honum náðarhöggið.
Laxinn var settur í plast og grill-
aður skömmu síðar í Furulundinum
hjá henni Fríðu. Ég sé þig fyrir mér
í dyragættinni hjá henni bísperrtan
með laxinn í annarri hendinni: „Sko
Fríða mín, ég kom við hjá strákun-
um í Víðidalnum og sótti þennan á
grillið“.
Sumarið á eftir vorum við Svan-
björn komnir í Miðfjarðará, og ef-
laust búnir að bæta vel við græj-
urnar frá árinu áður. Allt kom fyrir
ekki við vorum fisklausir þegar þú
mættir, nú með hana Fríðu með þér
og hann Guðmund minn. Hvort það
tók þig fimm eða tíu mínútur að
sýna okkur hvernig veiða átti lax í
þetta skiptið man ég ekki. Ég man
hins vegar vel svipinn á honum syni
mínum þegar hann horfði á afa sinn,
töframanninn á strigaskónum,
snara einum 8 punda nýgengnum á
land. Aðstoðarmenn afa vorum við
Svanbjörn. Við fengum að rota og
plasta fyrir þig.
Margs er að minnast og margt
kemur upp í kollinn. Ég geymi þær
minningar og orna mér við þær eins
og þú gerðir svo vel. Hvert tækifæri
var notað til að fá þig til að segja
góða veiðisögu. Ég ætla að halda
minningu þinni á lofti með þessum
sögum og segja honum Hólmsteini
mínum frá afa Steina, mesta veiði-
manni og lífskúnstner sem ég
þekkti.
Hvíldu í friði, bið að heilsa henni
mömmu. Þinn sonur,
Hallgrímur.
Ég kynntist Steina tengdaföður
mínum fyrir um 16 árum þegar ég
var að vinna hug yngstu dóttur
hans. Steini var einstaklega líflegur
og skemmtilegur maður sem var
þeim kostum gæddur að vekja hrifn-
ingu fólks á öllum aldri.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast Steina. Við Gunna vorum
frekar ung þegar við kynntumst og
Gunna bjó þá í foreldrahúsum á
Háaleitisbrautinni. Einn morguninn
kom Gunna hlæjandi út úr herberg-
inu sínu hálfátta um morgun. Steina
fannst þetta eitthvað undarlegt að
dóttir hans kæmi hlæjandi fram og
fór inn í herbergið hennar, þar stóð
ég stjarfur af hræðslu á miðju gólfi
og óskaði þess að ég væri ósýnileg-
ur. Hann leit í augun á mér og fór út
án þess að segja orð. „Hann var að
koma með strætó,“ sagði Gunna við
pabba sinn þegar hann kom aftur
fram. Hann vissi mæta vel afhverju
ég var þarna og var ekkert að gera
mál úr því.
Steini var mikill veiðimaður og
einstaklega góður sögumaður. Hann
kynnti fyrir mér heim veiðimanns-
ins og á ég honum mikið að þakka
fyrir það. Ég fór nokkrar mjög eft-
irminnilegar og skemmtilegar ferðir
með honum í Veiðivötn, á svart-
fuglsveiðar og á gæsaveiðar. Í
Steina bjó reynslumikill veiðimaður
með snilldarfrásagnargáfu, sögurn-
ar hans voru ákaflega líflegar og
skemmtilegar. Hann ferðaðist mikið
og var mjög eftirtektarsamur, hann
gat framkallað mjög skýrar myndir
úr ferðum sínum með frásögn sinni.
Við Gunna bjuggum á Ísafirði í
nokkur ár. Steini var duglegur að
heimsækja okkur og var ávallt mjög
gaman þegar afi var í heimsókn.
Eitt sinn var Steini að fara í flug til
Reykjavíkur úr einni slíkri heim-
sókn. Við vorum búnir að ákveða að
ég keyrði hann út á flugvöll. Ég
gleymdi mér í minni vinnu og Steini
hringdi í mig og sagði mér að vélin
væri komin og hvort ég væri ekki að
koma. Ég sæki Steina heim og keyri
hann út á flugvöll. Hann hleypur inn
í afgreiðslu og biður um „hopp-
miða“, vélin var þá tilbúinn til brott-
farar og í óðagátinu fær Steini
„hoppmiða“ þá 70 ára gamall en
„hoppmiði“ var einungis ætlaður 26
ára og yngri. Svona var Steini, vakti
hrifningu allra og afgreiðslumaður-
inn gerði það sem hann bað um
þrátt fyrir að vita að reglurnar
sögðu annað.
Guð blessi minningu Hólmsteins
Hallgímssonar, hans verður minnst
með þakklæti og virðingu.
Einar Erlingsson.
Þó að vitað væri að Steini væri á
leið í erfiðan uppskurð þá kom frétt-
in um andlát hans á óvart. Steini var
nefnilega alltaf svo hress og kátur
að það kom einfaldlega ekki til
greina að hann væri neitt á förum þó
æviárunum færi fjölgandi.
Þó skiptst hafi á skin og skúrir á
æviferli, ótímabært fráfall Gerðu
frænku minnar, eiginkonu hans, var
viðhorf Steina til lífsins með þeim
hætti að eftir var tekið. Að hitta
Steina var sem ferskur andblær,
alltaf var hann skemmtilegur, léttur
og kátur og alltaf kvaddi maður
hann brosandi.
Það er ekki hægt að kveðja Steina
án þess að minnast á veiðiskapinn.
Steini var nefnilega veiðimaður.
Hvort sem það var lax, rjúpa eða
gæs, allt þetta stundaði Steini með
góðum árangri. Svona dags daglega
hafði hann ekki góða sjón svo ekki
sé meira sagt, en þegar útí veiðina
var komið þá breyttist allt. Hann sá
laxa þar sem enginn sá og rjúpuna á
ótrúlega löngu færi. Honum lék vel
að miðla þekkingu sinni á veiðiskap.
Fyrstu fluguköst undirritaðs voru
undir öruggri handleiðslu hans og
fyrsta rjúpan var skotin með láns-
byssu frá Steina. Hann var hafsjór
af fróðleik og sá kunni nú að segja
veiðisögur. Sögurnar hans voru ólg-
andi af lífi, laxarnir voru stórir og
margir, rjúpurnar í rosalegum
breiðum og veiðin alltaf góð. Steini
var félagi í Stangaveiðifélagi
Reykjavíkur til margra ára og
gegndi þar ýmsum trúnaðarstörf-
um, var m.a. í skemmtinefnd og ár-
nefndum. Fyrir nokkrum árum síð-
an fékk ritstjóri Veiðimannsins,
tímarits SVFR, Steina til að segja
lesendum góða veiðisögu. Steini
skrifaði skemmtilega grein um
veiðiferð í Miðfjarðará sumarið
1958. Lokaorð greinarinnar lýsa
Steina nákvæmlega, en hann segir
einfaldlega „Það var roslega gaman
þetta sumar.“ Já, það var nefnilega
alltaf rosalega gaman í kringum
hann Steina! Börnum Steina og að-
standendum öllum vottum við sam-
úð okkar og sérstaklega henni
Fríðu, en með henni átti hann góðar
stundir núna síðustu árin.
Bjarni og Þórdís Klara.
Hólmsteinn er genginn.
Hann var einn af skemmtilegustu
persónum sem ég hef kynnst, það
ólgaði í honum af fjöri og góðum til-
svörum. Alltaf var gaman að hitta
Hólmstein, því hann víkkaði sjón-
deildarhringinn með nýjum sjónar-
miðum og veraldarmati.
Hólmsteinn sagði mér þær æsi-
legustu og lygilegustu laxveiðisögur
sem ég hef heyrt og endaði hverja
sögu með kjarnyrtum ummælum að
þetta væri heilagur sannleikur.
Bak við hressilega framhlið
Hólmsteins bjó viðkvæm persóna
með stórt hjarta fjöldskyldumanns-
ins, sem þótti óendanlega vænt um
börnin sín og fjölskyldur þeirra.
Litríkur persónuleiki Hólmsteins
gerði líf svo margra okkar auðugra,
og skilur eftir tómarúm við brottför.
Samúðarkveðjur til barna,
tengdabarna og barnabarna Hólm-
steins, og Fríðu, sem var honum
hlýr og traustur förunautur síðustu
árin.
Dóra Thoroddsen.
Mig langar til að minnast góðs
vinar míns, hans Hólmsteins, pabba
Gunnu vinkonu minnar.
Mér er mjög minnistætt þegar ég
hitti Steina, eins og hann var alltaf
kallaður, í fyrsta skipti. Ég fór heim
með Gunnu eftir einhvern skóladag-
inn okkar í Versló og hún kynnti
mig fyrir pabba sínum. Steini tók af-
skaplega vel á móti mér og tók
hressilega í hönd mína og spurði
hverra manna ég væri. Síðan þegar
hann var búin að rekja úr mér garn-
irnar um ætt mína þá settumst við í
eldhúsið á Háaleitisbrautinni og
fengum okkur að drekka.
Steini var mjög skemmtilegur
maður sem gaman var að spjalla við
hvort sem það var um námsbækur,
sem við Gunna vorum að lesa eða
um strákamálin hjá okkur því ekki
leiddist honum að fá að fræðast að-
eins um hvernig þau mál gengu hjá
okkur, því honum var nú mjög um-
hugað um að við Gunna myndum nú
ná okkur í almennilega og fram-
bærilega menn. Svo þegar kom að
því hjá mér að ég kynntist mann-
inum mínum og ég kynnti hann fyrir
Steina einn daginn þá hafði ég
lúmskt gaman af því að heyra Steina
yfirheyra hann um ættir hans og
menntun.
Steini bjó við mikið ríkidæmi, en
hann átti 4 börn og 9 barnabörn og
svo átti hann því láni að fagna að
kynnast yndislegri konu, henni
Fríðu fyrir nokkrum árum, en Steini
missti Gerðu konu sína fyrir 13 ár-
um, en þá var Gunna vinkona aðeins
tvítug að aldri.
Mér fannst alltaf jafngaman að
hitta Steina og Fríðu hvort sem það
var á förnum vegi eða hjá Gunnu og
Einari, þau geisluðu af lífsgleði og
hamingju og mér þótti alltaf svo
vænt um að heyra hversu vel Steini
fylgdist með mér og minni fjöl-
skyldu. Hann heilsaði og gantaðist í
strákunum mínum eins og um hans
eigin afastráka væri að ræða.
Ég kveð þig, Steini minn, með
þökk fyrir þau ár sem ég þekkti þig
og ég vil votta Fríðu, Gunnu og Ein-
ari og öllum ástvinum Steina mína
innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Hólmsteins
Hallgrímssonar.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir.
Í dag er til moldar borinn félagi
okkar, Hólmsteinn Hallgrímsson.
Hólmsteinn hóf störf hjá félaginu
þegar hann var á fimmtugsaldri og
starfaði með okkur hátt í tuttugu ár
eða allt þar til hann fór á hin ljúfu
eftirlaun eins og hann kallaði það.
Hólmsteinn starfaði sem verkstjóri
og það var sko ekkert
„Lundarreykjadalskjaftæði“, sem
viðgekkst undir hans stjórn. Það var
ætlast til þess, að fólk stæði sig í
vinnunni og væri ekki með neitt
hangs. Þrátt fyrir agann þá var allt-
af stutt í gleðina og léttleikann, sem
einkenndi alla hans tilveru. Eftir að
hinum hefðbundna starfsferli lauk,
þá tóku við ný ævintýri með ferða-
lögum og ýmsum skemmtilegum
uppákomum, þannig að við urðum
græn af öfund og létum okkur
dreyma um tímann þegar við færum
á eftirlaun. Það var yndislegt að
fylgjast með karlinum, hvað hann
naut þess að vera til og skemmta
sér. Hólmsteinn hafði alla tíð mikla
ánægju af samskiptum við fólk.
Hann var þátttakandi í ýmsum sam-
tökum, þar sem hann lét til sín taka
og hafði skoðanir á öllum málum
hvort sem það voru þjóðfélagsmál
eða annað sem var eftst á baugi. Við
hjá Málningu nutum þess að fá hann
í heimsókn, heyra seinustu ferða-
sögurnar, ná honum aðeins upp út af
stjórnmálum og hvernig farið er
með gamla fólkið í dag og síðast en
ekki síst var það hrein upplifun að fá
að spila við Hólmstein bridge, sem
hann kunni betur en flestir hér á
bæ. Sögnin í bridge var iðulega þrjú
grönd hjá honum og ef hann hafði
mjög hátt við borðið, þá stóð spilið
tæpt og óvíst að hann stæði það,
sem hann gerði nú oftar en ekki.
Helmingur núverandi starfsmanna
hafði aldrei unnið með Hólmsteini,
en engu að síður var hann búinn að
kynnast þeim flestum. Allir litu á
hann sem einn af hópnum og tóku
honum fagnandi þegar hann kom í
heimsókn á Dalveginn.
Við viljum votta Svanfríði og fjöl-
skyldu Hólmsteins okkar innileg-
ustu samúð og megi minningarnar
um margbrotinn mann vera ykkur
styrkur og fylla ykkur hlýju í fram-
tíðinni.
Starfsfólk Málningar hf.
Vinur minn Steini málari er lát-
inn. Hann hringdi í mig daginn áður
en hann var lagður inn á sjúkrahús í
hjartaaðgerð og ávarpsorð hans
voru eins og ævinlega þegar við töl-
uðumst við: „Sæll vinur“. Steina var
alveg ljóst að fyrirhuguð aðgerð var
vandasöm og brugðið gæti til beggja
vona með árangurinn. Kannske
hringdi hann þess vegna, einhvers
konar kveðjusamtal eða bara til
þess að láta vita af sér. Ég er honum
alla vega þakklátur fyrir að hringja
og gefa mér tækifæri til þess að
ræða við sig í síðasta skipti áður en
hann lagði af stað yfir móðuna
miklu.
Það var 13 ára aldursmunur á
okkur Steina og lágu leiðir okkar
ekki alltaf saman en tengdust þó
æði oft, hvort sem var við spilaborð-
ið, í veiðitúrum eða í heimilisboðum.
Steini og Gerða kynntust foreldrum
mínum þegar ég var stráklingur fyr-
ir 55 árum síðan og hefur vináttan
bara styrkst og haldist milli okkar
fjölskyldna alla tíð síðan.
Steini var hvers manns hugljúfi,
hrókur alls fagnaðar, frábær í sínu
fagi, öðlingur sem ekki mátti vamm
sitt vita. Hann var maður sem ég
með ánægju gaf eitt sinn þann vitn-
isburð að ég gæti ábyrgst hann
hundrað prósent.
Farðu í friði, hafðu þökk fyrir
ánægjulega samfylgd.
Grétar H. Óskarsson.
Elsku Steini minn, nokkur
kveðjuorð.
Laugardaginn 1. mars þegar við
Hörður, Baddý og Árni komum í
kaffi til ykkar Fríðu varst þú að
horfa á eitt af uppáhalds sjónvarps-
efninu þínu, Enska fótboltann. Þeg-
ar við kvöddum þá varstu hress eins
og þú ætíð varst, þó sárlasinn værir.
Okkur óraði ekki fyrir því að þetta
væri í síðasta skiptið sem við hitt-
umst, en lífið er svona og maður veit
aldrei hver er næstur.
Ég minnist þín líka, frá uppvaxt-
arárunum okkar góðu, í Skálanesi
við leik og störf. Lifandi og uppá-
tækjasamur varstu og brallaðir
margt með okkur Helgu systur sem
móðir okkar var nú ekki alltaf hrifin
af.
Við yngstu systkinin vorum mjög
náin og áttum margar góðar sam-
verustundir með þér og Gerðu. En
svo varðst þú fyrir því áfalli að
missa hana langt um aldur fram.
Steini minn ég dáðist að þér hvað þú
varst duglegur að hugsa um hana
þar til yfir lauk. Þið voruð mjög
samrýmd hjón og það var mikill
missir fyrir þig, en þú áttir góða að.
Öll él birta upp um síðir og þú
varðst þeirrar gæfu aðnjótandi að
hitta góða konu sem hefur verið
sambýliskona þín síðastliðin ár.
Okkur hefur verið vel til vina og við
erum þakklát fyrir að hafa kynnst
henni.
Fríða mín, við vottum þér okkar
dýpstu samúð og vitum að þú átt eft-
ir að sakna hans mikið. Sigrún, Guð-
mundur, Hallgrímur, Guðrún og
fjölskyldur, við biðjum góðan Guð
HÓLMSTEINN
HALLGRÍMSSON