Morgunblaðið - 25.03.2003, Blaðsíða 35

✝ Björn Einarssonfæddist í Mýnesi,
skammt frá Egils-
stöðum, 15. maí
1944. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 17. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Einar
Örn Björnsson,
bóndi í Mýnesi, f. 15.
apríl 1913, d. 17. júní
1996, og kona hans
Laufey Guðjónsdótt-
ir kennari, f. 14. feb.
1911, d. 4. maí 1994.
Björn á sex systkini.
Þau eru: Arnljótur, f. 16. maí
1941, Sigríður Laufey f. 26. apríl
1942, Áskell f. 28. júlí 1945, Úlfur
f. 29. ágúst 1946, Guðjón, f. 12.
maí 1949 og Hjörleifur, f. 28. nóv-
ember 1955, d. 1981.
Björn gekk í grunnskóla sem
þá var að mestu kenndur í far-
skóla. Eftir það fór
hann til Vestmanna-
eyja á vertíð, en
sneri aftur ári
seinna. 1962 trúlof-
aðist hann Hafdísi
Sigurðardóttur, sem
þá bjó á Seyðisfirði,
og hófu þau búskap í
Fossgerði á Héraði.
Þau eignuðust 2
syni. Björn, f. 1.
september 1964 og
Einar Örn, f. 11. júlí
1963. Þau slitu sam-
vistum vorið 1967.
Árið 1982 trúlofað-
ist Björn svo Guðrúnu Gústafs-
dóttur, f. 18. september 1950, og
eignuðust þau einn son, Hjörleif,
f. 6. mars 1983. Slitu þau sam-
vistum vorið 2001.
Björn Einarsson verður jarð-
sunginn frá Grensáskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Ég syrgi fráfall föður míns, Björns
Einarssonar, sem hinn 17. mars lést
fyrir aldur fram á Landspítalanum
við Hringbraut. Ævi Björns Einars-
sonar spannaði víðan völl og starfaði
hann m. a. sem sjómaður, vörubíl-
stjóri, bóndi og var mikið viðriðinn
stjórnmál og félagsmál. Í félagsmál-
um var hann hvað atkvæðamestur en
hann kom við sögu í lífum óteljandi
manna þar sem hann með óþreytandi
ástríðu og greind sína að vopni hjálp-
aði öðrum. Hjartastærð, skapfesta,
áræðni og dugnaður voru bara sýn-
ishorn af manninum sem er faðir
minn.
Ég man svo vel eftir mér sem
litlum patta hangandi á handleggjun-
um á pabba mínum. Hann var vanur
að kreppa vöðvana og teygja sig síðan
niður í átt til mín og leyfa mér að
hanga á handleggjunum á sér. Örygg-
ið sem umlukti mig þegar ég sveiflaði
mér á handleggjunum á „sterkasta
manni heimsins“ var ólýsanlegt og
gleðin gagntók mig. Pabbi var alltaf
svo fullur af gleði og af áhuga gagn-
vart mér þegar ég var ungur. Ég var
vanur að spyrja hann af hverju hann
virtist alltaf vera að telja þegar hann
var sofandi. Hann væri nefnilega allt-
af með puttana uppí loftinu þegar
hann svæfi. Þá var hann vanur að
segja að hann væri að hugsa og skipu-
leggja félagsmálin. Faðir minn vann
nótt sem nýtan dag að þeim málum en
var alltaf aflögufær af ást og áhuga
gagnvart mér og því sem ég var að
gera. Ég man þegar ég var lítill og
hafði í ærslagangnum brotið ein-
hverja rúðuna. Ég man hvað ég kveið
því að segja pabba frá því en þegar ég
kom síðan skömmustulegur heim og
sagði tíðindin þá fórst þú bara hlæja,
pabbi, og sagðir að þetta væri nú ekk-
ert mál. Síðar sagðirðu mér að þú
hefðir fylgst með mér alla leiðina
heim og strax séð að eitthvað væri að.
Pabbi minn var nefnilega með sterkt
mannlegt innsæi sem að ég glaður
vildi hafa erft til hálfs við hann. Ég,
eins og kannski aðrir ástvinir, upplifði
kannski aldrei jafn áþreifanlega
hversu heitt og af öllu mínu hjarta ég
elskaði þig pabbi minn, fyrr en þú
varst farinn. Sorginni sem gagntók
mig við tíðindin verður ekki lýst með
orðum. Fætur mínir dofnuðu og þeg-
ar ég skrifa þetta þá get ég ekki hætt
að gráta. Allar þessar yndislegu
minningar sem þú skildir mig eftir
með. Allur stuðningurinn sem þú,
þrátt fyrir veikindi þín, sást þér fært
að veita mér. Þessir hlutir eru ofar
mínum mannlega skilningi.
Á mínum efri árum þegar ég var í
vanda með eitthvað þá vissi ég alltaf
hvert ég ætti að leita. Ég gat alltaf
talað við pabba. Ég er ekki bara að
missa pabba minn heldur minn besta
vin. Hann átti alltaf tíma handa mér
og aldrei hætti hann fyrr en við kom-
umst að lausn á málinu eða viðeigandi
viðbrögðum. Ég gat talað endalaust
um stjórnmál við pabba minn. Allt
sem ég veit um sjálfstæði, hvernig á
að vera maður, mannleg samskipti,
metnað og allt sem hefur gagnast mér
í gegnum lífið lærði ég af pabba. Þeg-
ar tímarnir voru erfiðir í gegnum
veikindin hans pabba þá var aldrei
hægt að sjá neistann í augunum hans
slokkna. Aldrei gafst hann upp og
þegar ég sá pabba minn í seinasta
sinn í sjúkrarúminu þá beið ég eftir
því að „sterkasti maður í heimi“ stæði
upp. Því ég hélt að ekkert gæti tekið
hann frá mér. Fyrir mér var hann
stoð mín og stytta í gegnum árin og
dagana og alltaf leit ég svo mikið upp
til hans þó að aldrei vildi ég nú við-
urkenna það til fullnustu fyrir honum.
Ég sá svo mikinn styrk og þraut-
seigju sem ég dáði svo í honum.
Ég fékk að segja pabba mínum að
ég elskaði hann áður en hann dó. Ég
fékk að faðma hann og halda í hönd-
ina á honum rétt eins og hann hefði
gert við mig ef að það hefði verið ég í
rúminu. Minning föður míns mun lifa
í brjósti mér að eilífu og aldrei mun ég
gleyma góðlátlegu brosi hans til míns
og allra þeirra sem það vildu þiggja
frá honum. Alltaf þegar hann pabbi
byrjaði setningu á „þegar ég dey... “
eða „eftir minn dag... “ þá sussaði ég
harkalega á hann. Ég sagði alltaf
kæruleysislega „þú lifir að eilífu
pabbi“. Mig hryllti svo við tilhugsun-
inni að þetta voru bara viðbrögð hjá
mér. Enda var hann alveg hættur
þessu því hann vissi hvað mér fannst
um svona „dónalegt orðalag“.
Mikið þurfti til að ná Birni Einars-
syni niður og þegar það síðan gerðist
sátum ég og fjölskylda hans eftir í
losti. Björn Einarsson? Er hann dá-
inn?!... Getur það verið?!!... Þú varst
fallegur í lífinu, pabbi minn. Farðu nú
og vertu fallegur á himnum!
Þinn ástkæri og syrgjandi sonur...
Hjörleifur Björnsson.
Elsku bróðir og vinur, það er svo
erfitt að trúa því að þú sért farinn frá
okkur. Við geymum allar minningar
um þig í hjarta okkar.
Við gleymum aldrei samverustund-
unum á heimili þínu í Reykjavík eða
hjá okkur í sveitinni. Það voru ynd-
isleg jól 2001 þegar þú dvaldir hjá
okkur.
Öll símtölin okkar, síðustu símtölin
sem við áttum við þig nokkrum dög-
um áður en þú varst allur, hverfa
aldrei úr huga okkar. Eða hversu
þakklátur þú varst vegna dvalar
Hjörleifs sonar þíns í sveitinni hjá
okkur.
Elsku Einar, Björn, Hjörleifur og
fjölskyldur, við sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Hvíl í friði,
Áskell og Anna.
Með virðingu og samhug mun eng-
inn gleyma honum. Hann hefur gert
garðinn frægan fyrir að aðstoða aðra,
nema sjálfan sig.
Nú er of seint að tala um það, sem
hann gerði fyrir hvern sem var.
Hann fórnaði sér fyrir allt og alla,
sem þurftu á hjálp að halda.
Hann stóðst allar freistingar og
gerði hið furðulegasta sem enginn
getur trúað nema þeir sem þekktu
hann lifandi lífs.
Björn Einarsson bjargaði því, sem
enginn hefði bjargað, án hans hjálpar.
Hann reddaði því sem hægt var fyrir
hvern sem var.
Hann var maður, sem enginn mun
gleyma og verður alltaf við hlið oss
hvar sem við erum.
Hann gerði hitt og annað, sem eng-
inn trúir. Björn Einarsson gaf sitt líf
fyrir alla og flest allir fengu aðstoð frá
honum.
Hann kom öllum á óvart og sýndi
með hjarta og sál, að hann hjálpaði
öllum, sem áttu um sárt að binda.
Blessuð sé minning þín fyrir líf þitt
á þessari jörð.
Þinn
Sverrir Einarsson
Hvar sem Björn Einarsson ferðast
nú um víðáttur himinhvolfa sinnir
hann sjálfsagt áfram týndum sálum
eins og hann gerði hérna megin móð-
unnar miklu. Enginn Íslendingur
lagði harðar að sér að hjálpa innilok-
uðu fólki og fórnarlömbum hel-
drykkjunnar og árum saman var
Björn eina fangahjálpin á Íslandi.
Björn Einarsson var vel í stakk bú-
inn til átaka fyrir sína minnstu bræð-
ur og hafði sjálfur legið í sorta vímu-
nnar og grátið upp við vegg á
Litla-Hrauni. Birni var seigla Aust-
firðinga í blóð borin og lífskrafturinn
leiddi hann stundum í ógöngur í
þröngum heimi. Fyrir þær yfirsjónir
hefur Björn goldið ríkulega í dag.
Hugur okkar gamalla félaga dvelur
nú hjá fjölskyldu Björns Einarssonar
og æðruleysið hjálpar ástvinum hans
að sætta sig við það sem þeir fá ekki
breytt uns alfaðir signir allan hópinn
hinum megin.
Ásgeir Hannes.
Bjössi kokkur er látinn. Undir
þessu starfsheiti gekk Bjössi ætíð,
eftir að hann kom til okkar sem mat-
sveinn á skipi, sem við hjónin keypt-
um frá Hornafirði árið 1992.
Við fyrstu kynni virkaði Bjössi
hrjúfur og ekki allra en það breyttist
fljótt og hann starfaði hjá okkur mun
lengur en stóð til í fyrstu. Hann hafði
á árum áður háð mikla baráttu við
Bakkus, sem honum tókst að sigra, en
var ávallt tilbúinn til að minna á sig
aftur. Bjössi starfaði árum saman við
fangahjálp í sjálfboðavinnu. Hann var
eftirminnilegur persónuleiki. Hann
hafði víðtæka reynslu sem hann var
tilbúinn að miðla öðrum af.
Við hjónin viljum þakka Bjössa öll
hlýju handtökin og faðmlögin og alla
velvild í okkar garð. Aðstandendum
vottum við samúð okkar.
Jóna Andrésdóttir,
Sigurður Ingi Ingólfsson.
BJÖRN
EINARSSON
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. MARS 2003 35
Ég elska þig svo mikið, elsku
mamma mín. Það er ekki hægt að
lýsa því hvernig mér líður en ég veit
að þér líður vel núna og þú þarft ekki
að kveljast meira. Mér finnst líka gott
að vita að amma tók á móti þér þegar
þú fórst. Það er svo margt sem mig
langar til að segja þér elsku mamma.
Þú hefur alltaf verið mér allt og ég hef
ekki getað hugsað mér lífið án þín
eins og ég sagði þér í sumar þegar
mig dreymdi að þú værir dáin, ég var
svo reið í draumnum. Það er svo erfitt
að reyna að koma einhverju niður á
blað og litli kallinn þinn hann Krist-
ófer segir bara að amma sé engill hjá
Guði sem ég veit að þú ert elsku
mamma mín. Þú ert fallegasti engill-
inn á himnum.
Þín dóttir
Áróra Kristín.
Elsku Fríða.
Með dauðanum lýkur þessum
kafla, en ekki sögunni.
Líf þitt og kærleikur og öll þín lífs-
mynd lifir áfram í okkur sem eftir er-
um.
Við lifum í þínu nafni og hugsum til
þín í skrefi hverju.
Af öllu mínu hjarta, takk, þín
tengdadóttir…
Solveig Asmussen.
Ég kveð þig nú elsku Fríða mín.
Ég vildi óska þess að við hefðum get-
að haft þig lengur hjá okkur en því
miður fáum við ekki ölluð stjórnað.
Þú varst einstaklega góð kona og mér
þykir ofboðslega vænt um þig. Ég
kom ung inná heimilið til þín, að eign-
ast 13 ára tengdadóttur er ekki allra
að takast á við en þú studdir alltaf við
bakið á mér og Rikka hvað sem við
tókum okkur fyrir hendur. Ég á þér
og Sigvalda mikið að þakka því við
Rikki bjuggum svo lengi hjá ykkur á
Kleppsveginum og á Hringbrautinni.
Þú varst dugleg að hvetja okkur
áfram í lífinum og sparaðir aldrei
hvatningarorðin eða hrósið til okkar.
Einhvern veginn hélt ég að þú yrðir
alltaf hjá okkur og við myndum getað
launað þér greiðann og séð um þig í
ellinni. Ég á eftir að sakna svo ótal
margra hluta frá þér og jólin eru einn
þeirra. Um jólin þá varstu í essinu
þínu og þið Sigvaldi gátuð dundað
ykkur í marga daga að setja saman
seríur og skraut. Ég gleymi heldur
aldrei þegar við bjuggum á Hring-
brautinni og ég var í jólapróflestri
þegar kallað var á mig til að smakka
smákökurnar og voru hálfmánar í
miklu uppáhaldi hjá þér og mér og
skal ég lofa að halda þeim í fjölskyld-
unni. Ég á margar góðar minningar,
Fríða mín, um þig og standa ferðirnar
til Kaupmannahafnar 1994 þegar
Rikki útskrifaðist og 2001 þegar Sol-
veig og Valdi giftu sig uppúr. Þú
naust þín svo að rölta um, skoða og
setjast niður á kaffihús og hafa það
huggulegt, við Rikki tölum oft um það
hvað þetta var okkur mikils virði. Það
er okkur líka mikils virði að þú skyld-
ir ná að vera með okkur á brúðkaups-
degi okkar í haust og þrátt fyrir veik-
indin þá ljómaðir þú og ekki hvarflaði
að nokkrum sem ekki vissi betur að
þú værir lasin.
Guð geymi þig elsku Fríða mín, í
hjartanu geymi ég minningu um glað-
lega, fríska og glæsilega konu sem ég
sakna mikið.
Þín tengdadóttir
Elva Björk.
Elsku Fríða.
Ég kveð þig með söknuði. Minn-
ingar um þig geymi ég í hjarta mínu.
Takk fyrir allar stundirnar sem við
áttum saman.
Ég kveð þig með bæn sem móðir
þín orti.
Berið aldrei heift í hjarta,
heiminum sendið geisla bjarta
og öllu góðu ljáið lið.
Með orku ljóss frá lífsins veldi
lamið heimsins skuggaveldi
svo allar þjóðir öðlist frið.
Gerum einn og öll vor besta
aldrei má oss trúna bresta
því einn er Drottinn öllum nær.
Læknar sár og mannameinin
molar jafnvel kaldan steininn
náðarlindin – ljúf og tær.
Þessi bæn er bæn til yðar
berið hið hvíta merki friðar
og rjúfið hvergi réttlætið.
Eins í koti og hárri höllu
hjartans dyggð er fyrir öllu
því hún geymir guðseðlið.
(Áróra Guðmundsdóttir.)
Guð varðveiti þig, þín tengdadóttir
Hrönn.
Elsku Fríða. Við vinkonurnar eig-
um svo mikið af fallegum og góðum
minningum um þig og seinna meir um
þig og hann Sigvalda að við vitum eig-
inlega ekki hvar skal byrja. Útilegur,
sumarbústaðaferðir, matarboð,
óvissukvöld, og svo óteljandi mörg
skipti þegar þið hjálpuðuð okkur á
einn eða annan hátt, alltaf með bros á
vör, hér um bil eins og við værum að
gera ykkur greiða með því að leyfa
ykkur að hjálpa okkur.
Þótt við værum um margt ólík vor-
um við fjögur miklir vinir, kannski
einmitt þess vegna. Eftir að við flutt-
um í Mosfellsbæinn varð gott sam-
band enn betra, enda stutt á milli
okkar og upplagt fyrir okkur að koma
við hvert hjá öðru.
Elsku vinkona, að tala við þig var
eins og að tala við steininn, þú dæmd-
ir aldrei, skildir flest og varst svo
ótrúlega fordómalaus. Og svo varstu
svo skemmtileg, gast séð spaugilega
hlið á flestu ef ekki öllu og fáir áttu
fallegra bros. Börnunum þínum
varstu hvort tveggja, heimsins besta
mamma og mikil vinkona. Þú varst
óþreytandi að segja sögur af barna-
börnunum þínum enda áttu þar fal-
legan hóp. Þinn mesti og besti félagi
var hann Sigvaldi. Þið voruð samhent
í einu og öllu, hans missir er mikill.
Við getum ekki kvatt þig án þess að
minnast á útilegurnar okkar. Við
byrjuðum kannski að hringja á milli
eftir hádegi á föstudögum og rukum
svo af stað bara eitthvað út í buskann.
Þið Sigvaldi náttúrlega alltaf tilbúin á
húsbílnum ykkar og við með allan
nauðsynlegan búnað í bílnum okkar,
höfðum vit á því að taka útilegudótið
ekki út úr bílnum fyrr en að hausti.
Sérstaklega er þó eftirminnilegt eitt
skipti þegar við stöllurnar vorum að
byrja sumarfrí fyrir nokkrum árum
og keyrðum norður í Eyjafjörð. Á
áfangastað komum við um tíuleytið
um kvöldið. Þegar við vorum nýbúnar
að koma okkur fyrir hringir síminn og
satt best að segja kom það okkur ekki
á óvart að það væruð þið á hinum
enda línunnar. Eftir stuttar samræð-
ur komust þið að því að það væri bara
gráupplagt að keyra norður og þá átt-
uð þið ekki við daginn eftir, nei, ætl-
uðuð bara að leggja í hann í töluðum
orðum og það gerðuð þið. Við vorum
auðvitað löngu sofnaðar þegar þið
komuð en saman áttum við nokkra
ógleymanlega daga fyrir norðan.
Sjaldnast plönuðum við nefnilega
ferðirnar, nema þá sem átti að fara í
fyrra. Þá ferð byrjuðum við að skipu-
leggja á svipuðum árstíma og þessar
línur eru skrifaðar. Fyrsti „fundur-
inn“ var haldinn í Arnartanganum en
þangað var okkur boðið í dýrlegan
kvöldverð. Mættum við þangað með
fangið fullt af bókum um Vestfirði, en
þangað var ferðinni heitið í það skipt-
ið. En sú ferð var aldrei farin af okkur
fjórum og vissum við ekki þá, að okk-
ar ferðalögum saman var lokið.
Hjartans vinkona og frænka, við
þökkum þér samfylgdina og þína
ómetanlegu vináttu. Minning þín mun
alltaf lifa með okkur.
Sigvalda, Valda, Rikka, Alla, Róru
Stínu og þeirra fjölskyldum sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Það var heiðan morgun.
Það var fyrir mörgum árum.
Þau gengu tvö eftir gangstéttinni
og héldust í hendur móti rísandi sól.
Nú ganga þau sinn veginn hvort
og haldast í hendur.
Haldast í hendur
yfir heiðan morgun.
(Stefán Hörður Grímsson.)
Guð geymi ykkur öll.
Ykkar frænkur og vinkonur,
Hólmfríður og Kristín.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur

Fleiri minningargreinar
um Hólmfríði Þorvaldsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.