Morgunblaðið - 28.03.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MARS 2003 37
Nýja Glæsibæ, sími 533 6129 • Smáratorgi, sími 544 4031
Hafnarfirði, sími 565 0480 • Reykjanesbæ, sími 421 1501
Heiðrum minningu látinna
Blómalagerinn • beint frá bóndanum
✝ Jóna SvanfríðurIngibergsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði 2. janúar 1914.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Eir 19. mars síðast-
liðinn eftir stutta
legu. Foreldrar
hennar voru Ingi-
bergur Þorkelsson
trésmíðameistari,
frá Smjördölum í
Árnessýslu, f. 7. júní
1883, d. 23. júní
1963, og Sigurdís
Jónsdóttir, f. á
Þaravöllum í Innri-Akranes-
hreppi 2. október 1885, d. 26.
nóvember 1947. Hún átti fjögur
systkini og einn uppeldisbróður.
Systkini hennar eru nú öll látin
en þau voru: Þorkell, f. 19.9.
1908, d. 26.7. 1995, Sigríður, f.
22.7. 1911, d. 20.1. 1988, Matth-
ías, f. 21.2. 1918, d. 28.6. 2000, og
Sigurjón, f. 11.7. 1923, d. 19.12.
1990. Uppeldisbróðir hennar er
Stefán Gíslason flugstjóri, f. 9.6.
29.6. 1939, maki Eyja Sigríður
Viggósdóttir, f. 1939. Þau eiga
tvær dætur. Þær eru: a) Sigríður
Jóna, f. 7.7. 1960. Hún var gift
Sigurjóni Guðfinnssyni, en hann
lést árið 2000. Þeirra börn eru
þrjú: Eyrún Þóra, f. 1989, Jóhann
Finnur, f. 1991, og Hafdís Jóna, f.
1997. b) María Oddbjörg, f. 5.12.
1964, maki Arngrímur Vilhjálm-
ur Angantýsson, þeirra synir eru
þrír: Arnar Davíð, f. 1989, Bjarki
Freyr, f. 1995, og Hlynur Helgi, f.
1995. 3) Guðbjörg Erla, f. 6.12.
1941, maki Tryggvi Hjörvar, f.
1932, þeirra synir eru tveir: a)
Tryggvi, f. 1975, b) Kjartan, f.
1979.
Svana ólst upp í foreldrahús-
um, lengst af á Bjarkargötu 10 í
Reykjavík, og jafnframt skóla-
göngu aðstoðaði hún móður sína
við rekstur á stóru heimili. Þegar
hún giftist Hafliða árið 1936 flutt-
ist hún að Freyjugötu 45 og bjó
þar æ síðan. Hún hélt þar gest-
kvæmt heimili fyrir mann sinn og
börn og var börnum sínum stoð
og stytta alla tíð. Nokkur ár vann
hún við afgreiðslustörf en helgaði
sig annars eiginmanni og afkom-
endum.
Útför Svönu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
1927, en þau voru
systkinabörn.
Hinn 4. júlí 1936
giftist Svana Hafliða
Jóhannssyni húsa-
smíðameistara, f.
29.12. 1906, d. 16.8.
1988. Þau eignuðust
þrjú börn. Þau eru: 1)
Ingibjörg Helga, f.
29.8. 1936, maki Ein-
ar Guðmundsson, f.
1937. Þeirra börn
eru: a) Einar Hafliði,
f. 20.10. 1956, maki
Björg Andrésdóttir,
þeirra drengir eru
þrír: Arnar Freyr, f. 1984, Daníel,
f. 1988, og Árni Þór, f. 1992. b)
Guðmundur Sverrir, f. 29.8. 1959,
maki Þóra Hafdís Kristiansen,
þeirra börn eru fjögur: Davíð
Bergþór, f. 1979, Finnur Árni, f.
1983, Einar Gústaf, f. 1986, og
Ingibjörg Helga, f. 1987. c) Ævar,
f. 11.12. 1961, maki Helga Ingi-
marsdóttir, þeirra börn eru þrjú:
Þráinn, f. 1982, Svana, f. 1984, og
Jakob, f. 1987. 2) Jóhann Jón f.
Ég vil minnast Svönu tengdamóð-
ur minnar með þessum línum. Ég
kom ekki inn í fjölskylduna fyrr en
eftir miðjan aldur tengdaforeldra
minna, en fáir mér óskyldir hafa orð-
ið mér kærari. Við ferðuðumst mikið
saman og dvöldum í sumarbústöðum
vítt og breitt um landið og ekki síður
eftir að tengdafaðir minn lést.
Svana var alltaf með hugann við
afkomendur sína og boðin og búin að
rétta hönd ef með þurfti. Hún var
höfðingi heim að sækja, ljúf og kát
en stóð fast á sínu. Svana spilaði á pí-
anó og unni meðal annars tónlist og
náttúrunni, en dvalið var löngum í
sumarbústaðnum við Hólm. Ég er
þakklátur fyrir hve góð áhrif hún
hafði á drengina okkar Erlu, og
sóttu þeir mikið til hennar. Það eru
margar minningar um samleið okk-
ar. Tengdafaðir minn byggði fyrir
okkur bílskúr og mun það hafa verið
síðasta byggingin hans. Mér er það
minnisstætt er ég kom heim úr
vinnu einn dag og sá þau bæði, á átt-
ræðisaldri, uppi á þakinu að negla
niður pappann. Svona var Svana,
gerði það sem gera þurfti. Ég og
fjölskylda mín kveðjum mæta konu
að loknu löngu og heillaríku lífi
hennar.
Tryggvi Hjörvar eldri.
Við viljum þakka Guði fyrir að
lána okkur Svönömmu svona lengi.
Auðvitað er eigingirni í okkur og við
hefðum viljað hafa hana lengur hjá
okkur en sjálfsagt vantar fleiri góða
engla í himnaríki og almættinu mót-
mælum við ekki. Svanamma heitir
hún í okkar huga og höfum við aldrei
verið viss um hvað hún heitir í raun
og veru. Slíkir smámunir skipta ekki
máli, hún er bara stóri kletturinn í
lífi okkar allra. Þrír ættliðir afkom-
enda hafa notið leiðsagnar Svön-
ömmu í gegnum tíðina, bænirnar
kenndi hún okkur fyrst og þegar við
stækkuðum tók við lærdómur um
rétt og rangt. Allt gat hún kennt með
svo skemmtilegum hætti að aldrei
fannst neinum hún vera að siða til
eða skipta sér af. Heimsóknir í sum-
arbústaðinn, göngur og fjöruferðir
voru margar og ógleymanlegar og
alltaf var uppáhalds brúna nestis-
taskan hennar með. Hún Svanamma
hafði nefnilega betra lag á hveiti og
sykri en flestir aðrir. Kökur, kleinur
og flatkökur galdraði hún með sér-
stöku bragði sem aldrei á eftir að
finnast aftur. Einu sinni báðum við
um uppskriftina að flatkökunum og
svarið var einfalt: Það er engin upp-
skrift. Þá var bara að fylgjast með
bakstrinum og reyna að læra en hún
með yfirveguðu rólyndi snerist í eld-
húsinu sínu á ljóshraða og kökurnar
komnar á helluna áður en hægt var
að skrifa orðið „hveiti“. Þetta stað-
festi grun okkar um að hún væri
göldrótt á hveitið eða sennilega hafði
hún bara góðan skilning á því eins og
öllu öðru. Þessi kona var tekin í dýr-
lingatölu okkar allra frá fyrstu kynn-
um, en hún hafði þó einn veikleika,
súkkulaði. Súkkulaði gat hún borðað
dag út og dag inn sem við smáfugl-
arnir nutum náttúrlega góðs af, því
fyrir hvern einn mola sem hún tók
gaf hún okkur tvo. Súkkulaðiárátta
hennar kom þó aldrei fram á vigtinni
sem er glögg sönnun þess að meira
að segja náttúrulögmálin báru ótta-
blandna virðingu fyrir Svönömmu.
Hugsanlega hafa líka göngutúrarnir
hennar eitthvað haft að segja. Hví-
líkur gönguhrólfur hún var, sumum
okkar þótti stundum nóg um. Eftir
einn slíkan göngutúr í sumarbú-
staðnum var eðlilegt að setjast niður
til að hvíla sig, öll nema yngstu af-
komendurnir sem höfðu afgangs-
orku og náttúrlega Svanamma á ní-
ræðisaldri sem fóru út í körfubolta.
Hún var alltaf að, og stóra vanda-
málið á mannamótum var að halda
henni frá eldhúsinu, hvar sem hún
kom í veislur þótti henni sjálfsagt að
vaska upp eða hjálpa eitthvað annað
svo að aðrir gætu notið þess að setj-
ast niður og spjalla saman.
Svanamma lifði Hafliða afa um 14
ár. Þau voru skemmtilegt par að
alast upp með. Hann var stríðinn og
prakkari af guðs náð svo hlátur-
taugarnar veinuðu af áreynslu og
hún hittin á fyndnu og skemmtilegu
hliðar lífsins. Þeim þótti það til dæm-
is fyndið þegar Svanamma ristar-
brotnaði og fór á spítala, jú, hún
missti lærið á fótinn. Ekki var þetta
okkur hinum alveg augljóst fyrr en
skýringin kom, lærið hafði á leið
sinni úr frystikistunni runnið úr
höndunum á ömmu og ratað á fótinn.
Þau kenndu okkur að hlæja í mót-
vindi sem snýst þá í meðvind.
Áfallinu um brotthvarf þitt,
amma, erum við líka búin að snúa í
meðvind með skemmtilegum minn-
ingum sem við höfum rifjað upp
þessa daga. Eins og vinir okkar
segja: „Kúl að eiga svona lang-
ömmu.“
Davíð, Finnur, Einar,
Ingibjörg og foreldrar.
Jæja, amma mín, þá ertu komin á
leiðarenda eftir langa og gæfusama
lífsleið.
Við sem heima sitjum munum sárt
sakna þín en getum þó yljað okkur
við margar góðar minningar um allt
sem þér tilheyrði. Það var til dæmis
alltaf notalegt að sofna heima á
Freyjugötu meðan þú spilaðir á pí-
anóið þitt á nóttinni þegar mestur
var friðurinn og ekki er verri minn-
ingin um allra bestu eplaköku í heimi
sem kom aðeins úr ísskápnum þín-
um. Já, ég átti bestu ömmu í heimi
sem alltaf var í góðu skapi á hverju
sem gekk og gladdist yfir öllu fögru
og skemmtilegu. Það var ekki að
ástæðulausu að börnin hændust
svona að þér, eins og þér var lagið að
tala við þau á jafnréttisgrundvelli og
gefa þeim svo mjólk og köku. Ekki
varstu nísk á puntið í stofunni ónei,
þú leyfðir okkur krökkunum að leika
sér með það eins og hverjum öðrum
leikföngum og í staðinn fylltumst við
þvílíkri ábyrgðartilfinningu að ég
man ekki eftir að neitt brotnaði.
Þannig varstu alltaf, í staðinn fyrir
að skammast brostirðu bara og tókst
jafnvel þátt í leiknum með okkur og
öðlaðist þannig virðingu og óendan-
lega væntumþykju. Já, amma mín,
þú varst „lady“, þú varst dama, þú
varst heimsins mesta hefðarfrú og
þú ert og verður alltaf amma mín.
Ævar Einarsson.
JÓNA SVANFRÍÐUR
INGIBERGSDÓTTIR
✝ Óskar Sigurðs-son fæddist í
Reykjavík 27. júlí
1907. Hann andaðist
á sjúkradeild Hrafn-
istu í Hafnarfirði 20.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Guðmunds-
son sjómaður, f.
12.11. 1883, d. 2.9.
1951, og kona hans
Sigurlín Einarsdótt-
ir verkakona, f. 3.2.
1885, d. 13.7. 1974,
bæði fædd á Álfta-
nesi. Systkini Óskars
eru Magnea Jóhanna, f. 1911, d.
1997, Einar Oddberg, f. 1916, d.
1997, og Margrét Svanhvít, f. 1924.
Hinn 29. desember 1929 kvænt-
ist Óskar Maríu Friðfinnsdóttur
frá Galtastöðum í Gaulverjabæjar-
hreppi, f. 18.7. 1900, d. 23.5. 1973.
Börn þeirra eru: 1) Guðbjörg, f.
29.5. 1930, d. 17.5. 1994, gift Sig-
urði R. Sigurðssyni, börn þeirra
eru: Óskar Már, f. 1949, kvæntur
Eddu Ragnarsdóttur, börn þeirra
eru Sigurður Rúnar, Ólafur og Ás-
börn þeirra eru Dína María og
Stefanía Ósk; María, f. 1964, gift
Unnari Ragnarssyni, börn þeirra
eru Guðmundur Óskar, Hermann
Ragnar og Una María; Guðný, f.
1967, gift Hersi Siggeirssyni, börn
þeirra eru Sesar og Katrín. Guð-
finna ól einnig upp annan af tveim-
ur sonum Guðmundar af fyrra
hjónabandi, Ágúst Karl, f. 1953, d.
1997, kvæntur Hildi Guðmunds-
dóttur, þau skildu, dóttir þeirra er
Bára. Seinni kona Karls er Þórdís
Gunnarsdóttir, dóttir þeirra er
Kristín. 4) Sigurður, f. 10.11. 1941
kvæntur Sigurbjörgu Símonar-
dóttur, þeirra börn eru: Unnur, f.
1966, gift Vigni Daðasyni, dóttir
þeirra er Sigurbjörg Nanna; Ósk-
ar, f. 1970, kvæntur Rakel Páls-
dóttur, börn þeirra eru Stefanía
Ósk, Sigurður og Saga; María Sig-
urlín, f. 1974, sambýlismaður
hennar er Olivier Collaud.
Óskar ólst upp í Reykjavík og
Hafnarfirði. Þar stundaði hann al-
menna fiskvinnu þar til hann gerð-
ist verkstjóri hjá Ísbirninum hf. á
Seltjarnarnesi. Þar starfaði hann
óslitið til ársins 1983 er hann lét af
störfum eftir 50 ára þjónustu.
Hann dvaldi síðustu 5 árin á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Óskars verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
geir; Þórunn Laufey,
f. 1951, gift Sigurði
Péturssyni, þau
skildu, börn þeirra
eru Guðbjörg, Friðrik
Pétur og Styrmir; Sig-
ríður, f. 1953, gift
Ragnari Péturssyni,
börn þeirra eru Guð-
rún Björg, Ragnar
Már og tvíburarnir
Laufey og Bjarni; Sig-
urður Birgir, f. 1959,
kvæntur Svövu Ein-
arsdóttur, börn þeirra
eru tvíburarnir Andr-
ea og Sindri. 2) Bragi,
f. 27.3. 1935, kvæntur Sonju Håk-
ansson, börn þeirra eru: Bryndís
Petra, f. 1958, dóttir hennar er
Petra María; Sturla Óskar, f. 1962,
sambýliskona hans er Anna Reyn-
isdóttir, sonur þeirra er Bragi
Kristófer. 3) Guðfinna, f. 6.3. 1938,
gift Guðmundi Ívarssyni, börn
þeirra eru: Magnús, f. 1958,
kvæntur Huldu Halldórsdóttur,
börn þeirra eru Arna, Hrefna og
Guðfinna; Margeir Óskar, f. 1960,
kvæntur Marisu Sigrúnu Sicat,
Kæri tengdapabbi, þá er komið að
kveðjustund. Ævi þín var löng og
farsæl. Að fá að lifa svo háan aldur
og sjá þvílíkar breytingar á sam-
félaginu og halda fullri reisn fram til
síðasta dags er ekki öllum gefið. Síð-
ustu tvær vikurnar voru erfiðar og
hvíldin orðin þér kærkomin.
Óskar átti heimili á Ásvallagötu 55
í Reykjavík stærstan hluta ævi sinn-
ar, eða 55 ár. Áður bjó hann víðs veg-
ar um bæinn eins og títt var um fólk í
þá daga. Hann bjó meira að segja um
hríð í Hafnarfirði og minntist oft á
það eftir að við Diddi fluttum þang-
að. Þar kynntist hann því að vinna á
rakarastofu, var oft hlegið að því og
haft á orði: „Ekki hefði ég nú viljað
lenda í þeim rakarastól.“
Konu sína, Maríu, missti Óskar í
maí 1973 og bjó eftir það einn á Ás-
vallagötunni þar til hann fór á
Hrafnistu í Hafnarfirði þá kominn á
91. aldursár. Áður var hann í 2-3 ár í
dagvist á Vesturgötu 1 og líkaði vel.
Þegar Óskar fór á Hrafnistu, þá orð-
inn lélegur til heilsu, náði hann ótrú-
lega góðum árum sem þakka má því
góða og umhyggjusama fólki sem
þar starfar á sjúkradeild 3B.
Óskar var ekki hávaxinn en sterk-
lega vaxinn og mikill vinnuþjarkur.
Hann vann lengstan hluta ævinnar
sem verkstjóri hjá Ingvari Vil-
hjálmssyni í Ísbirninum og hafa
margir sagt sem unnu undir hans
stjórn að þar hafi þeir lært að vinna.
Óskar minn, síðan ég kom í fjöl-
skylduna hefur þú alla tíð verið mér
einstaklega góður. Þegar við Diddi
gengum í hjónaband árið 1965 vorum
við strax í miklu og góðu sambandi
við þig og Maríu sem hélst alla tíð.
Um þetta leyti eignuðumst við okkar
fyrsta bíl og í ófá skipti var brunað
upp í Borgarfjörð, austur fyrir fjall
eða bara smá túra við bæjarmörkin.
Þá heyrðist oft mjóróma rödd úr aft-
ursætinu: „Mamma, biddu afa að
vera ekki með vindilinn í bílnum.“
Eftir 1970 voru þið María hjá okk-
ur öll aðfangadagskvöld, fyrst þið
bæði og svo þú einn þar til þú hættir
að komast til okkar upp á þriðju hæð
á Miðvanginum. Biðin eftir aðfanga-
dagskvöldi gat reynst börnunum
löng og þá heyrðist oft í þeim: „Hve-
nær kemur eiginlega afi?“ Því þegar
afi kom þá voru líka komin jól. Þegar
fæturnir voru orðnir lélegir og þú
áttir erfitt um gang, sögðum við
hjónin oft: „Þetta er nú örugglega
seinasta ferðin hans hérna upp á
þriðju hæð.“ Það lýsir seiglunni í þér
að þær urðu margar eftir það.
Óskar hafði mikla ánægju af
ferðalögum og fór margar ferðir inn-
anlands og utan. Í tilefni af 60 ára af-
mæli sínu árið 1967 bauð hann börn-
um sínum og tengdabörnum í ferð
með Gullfossi til Edinborgar og
Kaupmannahafnar. Þessi ferð var
okkur öllum ógleymanleg, mikið
hlegið og skemmt sér. Óskar átti það
líka til að hringja og bjóða okkur öll-
um á góðan veitingastað í Reykjavík
af engu tilefni, bara til að gleðjast
saman. Óskar hafði líka einstaklega
gaman af að koma í sumarbústað
okkar í Borgarfirði. Seinast kom
hann þangað skömmu eftir að hann
flutti á Hrafnistu. Slíkur var kraft-
urinn í þessum höfðingja. Ég hef oft
sagt að sú góða samstaða sem mynd-
aðist með börnum hans og tengda-
börnum sé honum að þakka. Hann
var einstaklega hjálplegur öllu sínu
fólki og ef eitthvað óvænt kom upp á
var hann alltaf reiðubúinn að rétta
fram hjálparhönd.
Elsku Óskar minn, ég kveð þig
með hlýju í hjarta og þakka þér öll
okkar góðu ár.
Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir,
Sigurbjörg.
Okkur langar til að minnast þín
með örfáum orðum. Nú þegar þú ert
farinn leitar hugurinn til baka og
minningarnar sem koma upp í hug-
ann eru ótalmargar.
Okkur systkinunum fannst t.d.
ekki jól nema afi væri hjá okkur. Eitt
skipti varstu í útlöndum og þá vant-
aði mikið upp á jólastemmninguna á
Miðvanginum. Það voru nefnilega
fastir liðir eins og venjulega að
hlusta á messuna með þér meðan
mamma og pabbi lögðu seinustu
hönd á matinn. Eftir mat fylgdumst
við með þér taka upp pakkana sem
venjulega voru fleiri hjá þér en okk-
ur hinum. Þú varst heldur ekkert að
flýta þér og dróst þessi athöfn því oft
á langinn. Að þessu var oft mikið
hlegið. Ógleymanlegar eru heim-
sóknirnar í Ísbjörninn þar sem afi
réð öllu. Það var ævintýralegur
heimur með hávaða, skrýtinni lykt,
fólki, fiski og klaka. Það var alltaf
gaman að koma í heimsókn til þín á
Ásvallagötuna og í minningunni er
alltaf sól í portinu. Þá var mikill
ábyrgðarhluti að vera send í litlu
kjörbúðina á horninu og kaupa kex
og eitthvað með kaffinu. Oftar en
ekki laumaðir þú afganginum af
aurnum í litla vasa.
Góðar minningar eigum við einnig
frá sunnudagsbíltúrum og ferðum í
sumarbústaðinn.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir all-
ar góðu stundirnar. Nú þegar þú ert
farinn munu minningarnar um þig
lifa með okkur. Megir þú hvíla í friði.
Unnur, Óskar, María,
makar og langafabörn.
ÓSKAR
SIGURÐSSON

Fleiri minningargreinar um Ósk-
ar Sigurðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.