Morgunblaðið - 29.03.2003, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MARS 2003 43
✝ Halldór Magnús-son fæddist á
Ingunnarstöðum í
Múlasveit í A-Barða-
strandarsýslu 25.
mars 1924. Hann lést
á Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar 19.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Magnús Björn Ein-
arsson, f. 16. mars
1896, d. 19. mars
1973, og Áslaug
Bjarnadóttir, f. 31.
október 1898, d. 25.
september 1982. Systkini Hall-
dórs eru Björgvin, f. 5. septem-
ber 1925, Þórdís, f. 11. október
1927, Sigurgeir, f. 10. apríl 1936,
og Svanlaug, f. 6. júní 1938.
Halldór ólst upp á
Ingunnarstöðum.
Hann hélt bú með
foreldrum sínum.
Auk þess sótti hann
vinnu suður með
sjó. Síðar tók hann
við bústörfum og
bjó með móður sinni
þar til þau brugðu
búi og fluttu á Pat-
reksfjörð. Þar
stundaði hann al-
menna verkamanna-
vinnu. Síðustu árin
dvaldi hann m.a. á
Reykhólum og nú síðast á Heil-
brigðisstofnun Patreksfjarðar.
Útför Halldórs fer fram frá
Patreksfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Að vinna gefur lífinu gildi. Að sjá
til þess að menn og skepnur hafi í sig
og á er lífsmynstur kynslóðar sem
senn er gengin. Eftir þessu mynstri
lifði föðurbróðir minn Halldór eða
Dóri eins og hann var kallaður. Hann
ólst upp í fallegri en einangraðri
sveit við norðanverðan Breiðafjörð,
Múlasveit. Þar var ekki auðvelt með
aðföng og því þurfti mikla nægju-
semi og sjálfsbjargarviðleitni. Þetta
umhverfi hefur eflaust mótað Dóra.
Hann var elstur í fimm systkina hópi
og því tók Dóri snemma þátt í lífs-
baráttunni. Hann sinnti bústörfum
og reri til fiskjar. Ekki var skóla-
gangan löng. Farskóli starfaði í
hreppnum í nokkrar vikur á vetrum.
En lærdómurinn sem Dóri og hans
samferðamenn námu af náttúrunni
er ekki síðri en löng skólaganga.
Lífsbaráttan gekk út á að geta lesið
úr náttúrunni þau skilaboð sem hún
gaf. Hvort hægt væri að fara á sjó
eða ganga til rjúpna eða hvort óhætt
væri að slá einhverja spilduna. Dóri
gekk af æðruleysi í öll störf. Hvort
sem það voru viðkvæm störf við
sauðburð, að leggja fiskinet, smíða,
gera við vélar eða liggja fyrir lágfótu.
Fólkið varð að stóla á eigin kunnáttu
og þekkingu.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að dvelja mörg sumur hjá ömmu, afa
og Dóra í sveitinni. Þegar voraði og
prófum lauk var haldið vestur. Alltaf
jafnmikil tilhlökkun. Það var mikil
spenna að komast úr rútunni og fá að
taka til hendinni, kíkja í fjárhúsin og
sjá nýfæddu lömbin og síðar vitja um
sela- og grásleppunetin. Alltaf ein-
hver ný ævintýri.
Dóri átti góðan bát og í minning-
unni var hann risastór. Á þessu fleyi
fór Dóri um Breiðafjörð en hann var
góður sjósóknari. Hann var ratvís um
Breiðafjörðinn á milli allra þeirra
skerja og eyja sem þar eru. Hann gat
nefnt boða, sker og eyjar með nafni.
Mér eru minnisstæðar margar ferðir
sem ég fór með Dóra á bátnum en þó
stendur upp úr ferð sem við fórum um
Breiðafjarðareyjar og komum m.a. í
Oddbjarnarsker. Á þessum stundum
held ég að Dóra hafi liðið vel. Eitthvað
nýtt og spennandi. Dóri var mjög lag-
hentur maður og áttu smíðar vel við
hann og áttu margir samferðamenn
honum mikið að þakka. Hann var boð-
inn og búinn til að aðstoða við móta-
uppslátt, steypuvinnu eða hvað annað
sem til féll. Oft held ég að launin hafi
ekki verið aðalatriðið heldur hitt að
geta aðstoðað sveitunga sína.
Þegar frá leið urðu ferðirnar mín-
ar í sveitina færri en ávallt voru sam-
skipti okkar góð. Dóri var ekki marg-
máll og frekar var hann fáskiptinn
við aðra. En þeir sem kynntust hon-
um fundu fyrir greiðviknum og
traustum manni. Þegar vinnuþrek
hans dvínaði þvarr einnig lífsorka
hans. Hann hélt heimili einn í nokkur
ár en um síðir þegar heilsunni hrak-
aði og hann átti erfiðara um vik til
lífsbjargar átti hann hauk í horni þar
sem Höskuldur og Ásrún nágrannar
hans aðstoðuðu hann eftir bestu
getu. Einnig litu þeir bræður
Höskuldur og Vigfús oft í heimsókn
og reyndu að létta honum stundir.
Vil ég þakka þeim fyrir hlýju í garð
Dóra. Þá vil ég þakka starfsfólki
Heilbrigðisstofnunar Patreksfjarðar
fyrir góða umönnun. Ég þakka Dóra
fyrir þann tíma sem við áttum sam-
an. Hann kenndi mér margt.
Björn M. Björgvinsson.
HALLDÓR
MAGNÚSSON
fjósið eftir mjaltir. Það gerði enginn
betur en hann. Margar ræðurnar
hélt hann þegar hann var við þessa
vinnu og það var eins og dýrin nytu
þessara ræðuhalda. Jóndi var drjúg-
ur í þeim verkum sem honum voru
falin enda mikið hraustmenni og var
oft á tíðum erfitt að hafa í fullu tré
við hann þegar hann var upp á sitt
besta.
Jóndi þróaði með sér sína skrift
og sitt tungumál. Lengi átti hann
það áhugamál að skrifa í bækur og
safnaði ýmsum hlutum úr hinu dag-
lega lífi. Þetta safn annaðist hann af
kostgæfni og var mikil regla á þeim
hlutum. Jóndi var auk þess list-
hneigður og ef ekki hefði komið til
þessa sjúkdóms hefði hann án efa
náð langt á þeirri braut.
Það voru forréttindi að fá að alast
upp með Jónda á þeim tíma þegar
ég var í sveit hjá foreldrum hans.
Barngóður var hann með afbrigðum
og tók hann ávallt á móti gestum
með kostum og kynjum og gerði sér
engan mannamun. Þá voru manna-
mót honum mikið yndi en hann
heilsaði öllum af sínum höfðings-
skap og var allra manna hressastur
á slíkum mannamótum.
Jóndi var sjötti í röð sjö systkina
sem vernduðu hann eins og best þau
máttu. Við fráfall foreldra sinna var
honum búið nýtt heimili á Selfossi
og hófst þá nýr kafli í lífi Jónda. Þar
fékk hann mikla og góða umönnun.
Með því fólki tókst hann á hendur
ferðalög. Ekki bara um landið okkar
Ísland heldur og líka til útlanda og
naut Jóndi þessara ferðalaga eins og
honum var einum lagið. Í veikindum
sínum undanfarið naut hann ástúðar
og umhyggju systra sinna, þeirra
Margrétar og Hrefnu, sem ávallt
áttu lausan tíma til að annast hann
og létta honum lífið.
Að leiðarlokum vil ég þakka for-
sjóninni fyrir að fá að ganga hluta af
minni lífsleið með Jónda, hann gaf
mér mikið og kenndi mér margt sem
ég hef haft í huga á lífsleiðinni. Ég
óska Jónda velfarnaðar á nýrri leið
sem veitir honum vonandi nýtt
frelsi. Systkinum Jónda og aðstand-
endum votta ég samúð mína. Megi
minning um góðan dreng lifa sem
lengst.
Sigurður Ágúst Sigurðsson.
Hann Jóndi vinur minn er dáinn,
yndislegur maður, sem hafði mikil
áhrif á mig. Ég kynntist honum fyrir
rúmum átta árum þar sem hann bjó
á sambýlinu á Árvegi 8, Selfossi. Ég
gerðist fljótlega liðveisluaðili Jónda
og Kalla, en þeir voru miklir vinir.
Við Jóndi erum búnir að gera margt
skemmtilegt saman, og mikið var oft
sungið í bílnum á ferðum okkar.
Hann kom oft heim til okkar Habbó
og þá tók hann alltaf skrifdótið með
sér og þótti gott að fá sér rautt í
glas. Fyrir tæpum tveim árum fór-
um við ásamt Jónda og Kalla í sum-
arbústað í Vaðnesi og áttum þar frá-
bæra daga saman. Það voru svona
dekurdagar, við borðuðum góðan
mat, fórum í pottinn og gönguferðir
á hverjum degi, og létum okkur líða
vel. Þetta reyndist vera með síðustu
ferðum okkar Jónda og mun hún
aldrei líða mér úr minni. Nú síðustu
misseri hefur hann búið á Ljósheim-
um á Selfossi og hefur notið þar frá-
bærrar umönnunar. Þegar ég heim-
sótti hann þangað undir það síðasta
var hann alltaf til í að koma í bíltúr,
fara og kíkja í hesthúsin, en hann
var mikill dýravinur, og ef hann sá
kött, þá var það alltaf grábröndótt
kvikindi.
Elsku vinur, nú er komið að leið-
arlokum, en það voru mikil forrétt-
indi að fá að kynnast þér.
Ég sendi fjölskyldu Jónda, ætt-
ingjum og vinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir,
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ólafur Bachmann.
Elsku Jóndi. Í dag kveðjum við
þig vinnufélagarnir á vinnustofunni.
Þín hefur verið sárt saknað síðan þú
hættir að koma til okkar í vinnuna
og oft er minnst skemmtilegra til-
svara þinna. Við eigum góðar minn-
ingar um alla kætina sem þú vaktir
með okkur með þinni léttu lund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna .
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við þökkum Guði fyrir öll árin
sem við fengum að eiga með þér.
Guð blessi þig og veri með þínum
nánustu.
Allir á vinnustofunni á Selfossi.
Í dag kveðjum við kæran vin okk-
ar, Jón Sæmund. Jóndi, eins og
hann var oftast kallaður, var sér-
stakur maður. Í okkar huga var
hann alveg einstakur.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fóki
sem stjórnast af rödd síns
hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og þeirra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best
lýsir þér.
(Jerri Fernaandez.)
Jóndi var maður gleðinnar. Hann
átti mjög auðvelt með að lýsa upp
með nærveru sinni. Á góðum stund-
um átti hann það til að spila á munn-
hörpuna sína og í seinni tíð tók hann
í nikkuna með miklum tilþrifum.
Jóndi gat setið löngum stundum
með blaðsnepla og blýanta sem
hann átti í tugatali. Ekki fannst hon-
um verra ef hann fékk að sofa „út“
og vaka „út“ eins og hann orðaði
það.
Herramaður var hann fram í fing-
urgóma og fátt fannst honum
skemmtilegra en að knúsa fagrar
konur. Örlæti hans var mikið og má
þar á meðal nefna að Jóndi gaf sam-
býlinu glæsilega sólstofu með heit-
um potti sem heimilismenn hafa
virkilega notið góðs af.
Jóndi átti alveg yndislega fjöl-
skyldu sem bar hann á höndum sér
og hlúði að honum alla tíð og viljum
við þakka þeim fyrir mjög góð sam-
skipti í gegnum öll árin. Við sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Takk fyrir tímann sem með þér við
áttum,
tímann sem veitti birtu og frið.
Ljós þitt mun loga og leiðbeina áfram,
lýsa upp veg okkar fram á við.
Gefi þér Guð og góðar vættir
góða tíð eftir kveðjuna hér.
Þinn orðstír mun lifa um ókomna daga.
Indælar minningar hjarta okkar ber.
(P.Ó.T.)
Með þessum fáu orðum viljum við
þakka Jónda samfylgdina. Megi
minning hans vera ljós í lífi okkar.
Heimilisfólk og starfsfólk á Ár-
vegi 8, Selfossi:
Haraldur, Guðmundur Karl,
Baldvin, Kristín Þóra, Mar-
grét, Tinna, Hrafnhildur, Inga
Dóra, Guðrún, Hafdís,
Ingveldur, Anna, Ósk og
Guðrún Herborg.
✝ Guðbjörg ErlínGuðmundsdóttir
fæddist á Búðum á
Fáskrúðsfirði 15. júlí
1911. Hún lést á
Kumbaravogi 24.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Björg
Pétursdóttir, f. í Vík-
urgerði á Fáskrúðs-
firði 10. júlí 1881, d.
21. júlí 1943, og Guð-
mundur Erlendsson,
f. í Hólagerði á Fá-
skrúðsfirði 28. októ-
ber 1880, d. 20. nóvember 1943.
Bræður Guðbjargar voru: Ottó, f.
1908, Pétur, f. 1910, og Stefán, f.
1916, og eru þeir allir látnir.
Guðbjörg giftist í janúar 1932
Garðari Kristjánssyni, f. á Stöðv-
arfirði 27. ágúst 1909, d. á Búðum á
Fáskrúðsfirði 6. febrúar 1964. For-
eldrar hans voru hjónin Guðrún
Hávarðardóttir, f. í Hellisfirði í
Norðfjarðarhreppi 21. október
Kristján, f. 7. mars 1937. Kona
hans var Jónína Guðjónsdóttir, f. 5.
nóvember 1941, d. 25. apríl 1997.
Dóttir þeirra er Valborg. Barna-
börnin eru fjögur. e) Halldór Viðar,
f. 17. nóvember 1939. f) Guðrún, f.
22. október 1941. Maður hennar er
Bjarni Kristinsson, f. 29. desember
1939. Börn þeirra eru Erlín Guð-
björg, Ásta, Kristinn og Bjarney.
Barnabörnin eru níu. g) Guðmund-
ur, f. 6. maí 1946. Kona hans var
Kristín Ingólfsdóttir, f. 28. febrúar
1947. Þau skildu. Börn þeirra eru
Jóhanna Sigrún, d. 21. febrúar
2003, Garðar, Guðbjörg Erlín og
Brynhildur Ósk. Barnabörnin eru
fjögur. h) Garðar, f. 27. mars 1947.
Kona hans er Valborg Sigyn Árna-
dóttir, f. 10. janúar 1949. Börn
þeirra eru Magnús Arnar, d. 6. maí
1990, Ingibjörg, Guðrún Ásta,
Garðar og Eydís Helga. Barna-
börnin eru 2. i) Stefán Kristinn, f.
16. júlí 1954. Kona hans var Hafdís
Jakobsdóttir, f. 13. maí 1955. Þau
skildu. Börn þeirra eru Guðfinna
Erlín, Birna og Garðar. Barna-
börnin eru fjögur. Afkomendur
Guðbjargar og Garðars eru 74.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
1874, d. 24. ágúst 1964,
og Kristján Magnús-
son, f. á Ásunnarstöð-
um í Breiðdalshreppi 8.
janúar 1873, d. á Búð-
um í Fáskrúðsfirði 15.
mars 1937. Systkini
Garðars voru: Kristín,
f. 1895, Guðmundur, f.
1897, Kristborg, f.
1899, Antonía, f. 1903,
og Aldís, f. 1914 og eru
þau öll látin.
Börn Guðbjargar og
Garðars eru: a) Ásta, f.
6. mars 1931. Maður
hennar er Jakob Hólm Her-
mannsson, f. 26. des. 1929. Börn
þeirra eru Jóhanna, Björg, Hjör-
leifur og Herdís. Barnabörnin eru
tíu og barnabarnabörnin tvö. b)
Guðrún Birna, f. 20. júlí 1932, d.
1933. c) Ester, f. 29. mars 1935.
Maður hennar er Stefán Jónsson, f.
6. mars 1930. Börn þeirra eru Íris
Alda, Rúna Gerður og Pétur Haf-
steinn. Barnabörnin eru átta. d)
Í dag er við kveðjum þig, elsku
mamma mín, í hinsta sinn, minnist
ég þín, hvað þú varst þolinmóð við
okkur strákana þegar við vorum í
fótbolta í ganginum heima og eld-
húshurðin var annað markið og
það glumdi oft í henni og við héld-
um oft fótboltamót í ganginum. Ég
man að eitt sinn opnaðir þú dyrnar
og sagðir að við ættum að koma að
borða og um leið kom boltinn og
nánast hreinsaði af matarborðinu
og við hættum þá þann daginn í
boltanum.
Þú fluttir til Reykjavíkur 1977
og nokkrum árum síðar festir þú
kaup á íbúð í Þórufelli 16 og bjóst
þar með Halldóri syni þínum.
Á kveðjustund sem þessari
streyma minningabrotin fram og
ylja okkur. Alltaf var gott að koma
í heimsókn til þín, þú varst ávallt
gestrisin og alltaf búin að baka
eitthvað með kaffinu og alltaf að
rétta eitthvað að krökkunum.
Ávallt var gott að leita til þín. Þú
varst aldrei verkefnalaus, ávallt
með handavinnu, annaðhvort að
hekla eða prjóna. Fyrir tæpum
þremur árum fluttir þú á Kumb-
aravog á Stokkseyri, en þá var
heilsan farin að versna, samt varst
þú alltaf að prjóna á meðan heilsan
leyfði og það voru ófá sokkapörin
sem þú gafst krökkunum (barna-
börnunum og langömmubörnun-
um). Á Kumbaravogi fékkst þú frá-
bæra umönnun. Viljum við þakka
öllu starfsfólki Kumbaravogs fyrir
alla þá góðu alhlynningu sem þú
fékkst þar. Að okkar mati var
þetta besti staðurinn sem þú gast
verið á síðustu árin. Kveðjum við
þig, elsku mamma og tengda-
mamma, með miklum söknuði en
þakklátum huga fyrir að hafa átt
þig að.
Blessuð sé minning þín.
Garðar og Valborg.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku besta amma mín, nú hefur
þú fengið hvíldina. Mikið verður nú
skrítið að koma ekki við hjá þér á
Kumbaravogi í heimsókn og spjalla
um allt milli himins og jarðar og
drekka appelsín saman. Við höfum
átt margar góðar stundir saman og
minnist ég þeirra með þakklæti og
mun ég ávallt geyma þær í hjarta
mínu. Elsku amma mín, ég kveð
þig í bili og þakka þér fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Þín
Ingibjörg Garðars.
GUÐBJÖRG ERLÍN
GUÐMUNDSDÓTTIR