Morgunblaðið - 29.03.2003, Síða 45
þessum manneskjum sem alltaf
fylgdi hlýja og bros, hún var ein af
samborgurunum sem gerðu hvern
dag góðan án þess að hafa nokkuð
fyrir því nema að sýna vinarþel og
það er auðvelt að nota orðið nema af
því að það var henni svo sjálfsagt.
Mikið væri margt auðveldara ef
fleiri geisluðu þannig frá sér vinar-
þeli.
Þorgerður Sigríður Jónsdóttir var
glæsileg kona með sterka persónu-
gerð, snör í hreyfingum, glettin, en
var ekkert að mylja moðið ef svo bar
undir, sagði sína meiningu umbúða-
laust, en þó á sinn hátt þannig að
enginn meiddist. Hún var Ísfirðing-
ur að uppruna, ein 10 systkina. Sjálf
eignaðist þessi fíngerða kona 8 börn,
7 með Adolf H. Magnússyni, skip-
stjóra frá Vestmannaeyjum, en eina
dóttur eignaðist hún áður. Sigga
flutti til Vestmannaeyja frá Ísafirði
24 ára gömul 1946 og tók þar lotuna
nánast alla þar til hún af heilsufars-
ástæðum leitaði lækninga á höfuð-
borgarsvæðið.
Sigga var þessi dæmigerða sjó-
mannskona, skipstjórinn í landi, og
þurfti að halda vel á spöðunum, því
ekki er alltaf dans á rósum í veiði-
mannasamfélaginu. Þó fann hún allt-
af svigrúm til þess að rétta hjálp-
arhönd og hlúa að hjá þeim sem
minna máttu sín. En hún ræktaði
þor og bjartsýni hjá sínu fólki, sem
allt er dugnaðarforkar með hjarta-
lagið hlýja og ræktarsemina góðu,
yfirleitt hávaðalaust fólk, en heldur
sínu striki í gegnum þykkt og þunnt.
Stíll Siggu og Dolla.
Sigga var ein af Eyjamönnunum
sem fengu ólæknandi fótboltadellu
og lifði sig inn í öll tilþrif í þeim efn-
um eins og vera bar. Í spjallinu sem
fylgdi fótboltanum naut sín vel lífs-
gleði hennar og hnyttni í tilsvörum.
Ég varð þeirrar ánægju aðnjót-
andi að vera í 80 ára afmæli hennar í
fyrra á hjúkrunarheimilinu sem hún
bjó á í Kópavogi. Börnin hennar
gerðu henni glæsilega veislu með öll-
um vistmönnum og það var sungið af
hjartans lyst í góðra vina hópi. Það
var eins og árin hefðu ekkert unnið á
þessari fallegu konu, en auðvitað fel-
ur sjarminn oft rúnir sem á bak við
búa og enginn getur eytt, því þær
eru hluti af hversdagsgöngu hvers
og eins.
Megi góður Guð vernda hana
Siggu á Vestmannabrautinni á nýrri
braut og vaka yfir öllum ástvinum
sem eftir lifa. Megi minningin um
hana minna okkur á að vinarþel á að
vera eins sjálfsagt og það hvernig
hún stormaði léttilega eftir Vest-
mannabrautinni hvaðan sem vind-
arnir vögguðu sér.
Árni Johnsen.
Nú slær ei lengur hjartað heitt
heimsins mynd er orðin breytt.
Nú er horfin sjónum sýnin
sú er áður veitti ást,
nú er kalin höndin hlýja,
höndin sem að aldrei brást
(Arnar Einarsson.)
Hún Sigga amma er dáin. Hún var
amma hennar Mæju, æskuvinkonu
minnar. Þegar ég kynntist Mæju
vorum við bara þriggja ára gamlar,
nýorðnar nágrannar. Oft fórum við
að heimsækja Siggu ömmu, sem
varð strax amma mín líka og oft rif-
umst við vinkonurnar um það hvort
hún væri meiri amma Mæju en mín.
Hún bjó í frekar litlu húsi, en aldrei
var okkur úthýst og við máttum vera
að leik uppi á lofti eða bara í stofunni
og aldrei var amast við hávaða eða
að draslað væri til. Öllu var vel tekið
og kökum og mjólk úthlutað ríku-
lega.
Í dag erum við Mæja orðnar 31
árs og í öll þessi ár hefur Sigga
amma reynst mér einstaklega vel.
Ég gisti t.d stundum hjá henni í
Reykjavík, en þar hafði hún íbúð síð-
astliðin ár vegna alvarlegra veikinda
sinna, sem að lokum dróu hana til
dauða, en alltaf var tekið á móti
manni með hlýju og glöðu viðmóti.
Ég veit hins vegar að hún var orðin
mjög þreytt í lokin og því hvíldinni
fegin.
Ég þakka þér fyrir allt og allt,
elsku Sigga amma.
Þín
Jóhanna Inga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MARS 2003 45
Nú hefur verið lögð
til hinstu hvílu ástkær
frænka mín hún
Fríða, eins og hún var
jafnan kölluð. Er mér
bárust fréttir út til
Stuttgart af sjúk-
dómsgreiningu Fríðu fylltist ég í
fyrstu reiði og vonleysi. Reiði yfir
þessu óréttlæti og vonleysi yfir úr-
ræðaleysi mínu á þeirri stundu. En
eftir að hafa talað við hana í síma
varð mér ljóst eins og svo oft áður
að slíkar vangaveltur áttu ekki upp
á pallborðið hjá henni Fríðu.
Fríða var einstök gæðamann-
eskja og átti ég þess kost að njóta
náinna samvista við hana og fjöl-
skyldu hennar á þeim árum er ég
stundaði nám við Háskóla Íslands.
Á þeim árum var heimili hennar
nánast mitt annað heimili. Þrátt
fyrir oft á tíðum þröngan kost var
gestrisnin ávallt sú sama enda
sótti ég mjög í félagsskap hennar,
Róru frænku og svo í ærslagang-
inn með drengjunum. Maður gat
verið í misjöfnu skapi á leiðinni yf-
ir á Kópavogsbrautina en það brá
af manni eins og dögg fyrir sólu er
maður kom inn fyrir þröskuldinn,
þar sem ávallt var tekið á móti
manni með bros á vör.
Fríða var frábær móðir og mikill
vinur barna sina og vina þeirra
enda var jafnan gestkvæmt á
heimilinu og ærslagangurinn gat
orðið ærinn en ekki minnist ég
þess að slíkt hafi orðið tilefni mis-
klíðar. Fríðu voru færð í vöggugjöf
glaðværð og jafnaðargeð í ríkum
mæli, svo og hjálpsemi og náunga-
kærleikur. Þessara eiginleika nutu
allir þeir eru voru svo lánsamir að
kynnast og umgangast hana.
Á tímamótum sem þessum lang-
ar mann svo til að stöðva tímans
þunga nið og hverfa til baka og
endurupplifa allar skemmtilegu
samverustundirnar og leika þær
aftur og aftur líkt og á myndbandi.
Ég átti eftir að vinna upp svo mik-
inn tapaðan tíma. Því í hraða nú-
tímans á alltaf að gera hlutina á
morgun og ef ekki á morgun þá
hinn og ef ekki í ár þá næsta ár.
Þannig verða ár að áratugum, og
fyrr en maður veit af er tíminn
uppurinn. En það getur enginn
tekið frá mér þær yndislegu og
skemmtilegu stundir sem ég átti
með þér og þínum.
Elsku Fríða hvar sem þú ert þá
veit ég að þér líður vel. Sá dagur
kemur að við hittumst á ný.
Veiztu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
og vilt þú vel af honum gott geta,
geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Hávamál.)
Kæri Sigvaldi, Valdi, Rikki, Alli,
Róra Stína, fjölskyldur og börn,
HÓLMFRÍÐUR
ÞORVALDSDÓTTIR
✝ Hólmfríður Þor-valdsdóttir aðal-
bókari fæddist 13.
júlí 1947. Hún andað-
ist á Landspítalanum
18. mars síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 25. mars.
megið þið njóta guðs-
blessunar á þessum
erfiðu tímamótum.
Sigurgísli,
Kristín og dætur.
Svo góð og svo
traust og svo glöð
ertu nú farin í ferð,
sem betur fer frá
þungbærum sjúkdómi
og raunum hans af því
hann varð ekki lækn-
aður, en því miður
alltof fljótt frá okkur
vinunum svo maður
veit ekki hvað segja skal. Sorgin
er aldrei léttbær, en nú er hún
þung. Öll sú geislandi gleði og
uppörvun sem fylgdi þér, ekki ein-
asta til eiginmanns og fjölskyldu,
heldur líka til okkar hinna sem
þekktum þig, umlykst nú sorg-
aréli. Minningarnar sækja á hug-
ann, úr starfi, leiðsögn og leik. Allt
var það tvinnað saman í árafjöld,
vinnustaður, heimili og skemmtun,
hvað er betra en svo? Fríða var
frábær bókari. Þau vöfðust ekkert
fyrir henni margslungin viðfangs-
efni og reikningafjöld til innslátt-
ar, né afstemmingar og uppgjörs-
mál af sitthverjum toga. Hún sótti
alltaf í sig veðrið og bætti bara við
þekkinguna.
Kynni okkar Fríðu eru löng og
fjölskyldna okkar. Það er svo
skrítið sem það er að alls ókunn-
ugar manneskjur sem við vorum
skyldu ná svo vel saman sem raun
varð og ekki minnst í seinni tíð við
svo breyttar aðstæður sem vík er
milli vina. Þau komu þrjú saman
til mín, langan veg um holur og
drullusvöð á vordegi til Patreks-
fjarðar, að gera okkur hjónum
glaðan dag á tímamótum og þar
sló hún ekki slöku við við veislu-
gerðina. Frá því vori eru bara frá-
bærar minningar sem aldrei verða
fullþakkaðar. Fleiri og fleiri voru
samverustundirnar við alls konar
iðju, skemmtiferðir á vegum Toll-
stjóraembættisins og margs konar
mannfagnaðir. Þrátt fyrir allt það
gaman, stendur vináttan upp úr,
svo einlæg og hlý.
Gemsinn og beina línan hennar
bera ekki sitt barr meir. Hvar skal
nú leita viskubrunns? Mörg voru
símtölin, skoðanaskipti og ráðlegg-
ingar og ekki síst heimsóknirnar
hennar, um hávetur, í vestasta
byggðakjarna landsins, Vestur-
byggð.
Að leiðarlokum vil ég fyrir allt
þetta þakka. Samverustundirnar
voru frábærar. Öll él birtir upp um
síðir. Við Bryndís flytjum hér eig-
inmanni, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ástvinum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Góður Guð veri með ykkur og
styrki nú og um alla framtíð.
Blessuð sé minning þín.
Guðmundur Óskar
Hermannsson.
Ég er svo heppin að hafa átt
tvær yndislegar frænkur sem ég
hafði sem fyrirmyndir mínar á
mínum yngri árum. Nú er önnur
þeirra látin langt um aldur fram.
Fríða var alltaf jafn yndisleg
hvernig sem á stóð á hjá henni.
Hún kenndi mér að það væri alveg
óþarfi að láta fólk vita þótt manni
liði mjög illa. Það væri miklu betra
að láta fólk vita ef manni liði vel.
Löngu seinna á minni lífsleið,
þegar ég átti erfitt, mundi ég eftir
þessu og hjálpaði það mér vel.
Það hjálpaði mér líka að muna
að Fríða hafði sagt að eitt bros
gæti virkað eins og sólargeisli í lífi
annarra, jafnvel þótt við þekktum
fólkið ekki. Mikill sannleikur í því.
Ég man best eftir Fríðu þar sem
hún stóð í ganginum í íbúð mömmu
sinnar – Róru frænku – og var að
kynna mig fyrir tilvonandi mann-
inum sínum honum John. Hann
var ekki bara glæsilegur maður að
sjá, heldur líka skemmtilegur eins
og um flesta Dani má segja. Hann
átti eftir að stríða mér óspart í
gegnum árin. Þau stóðu svo fallega
saman í stofunni sem var lítil og
notaleg en mér fannst hann fylla
út í stofuna svo hávaxinn er hann
var.
Fríða og John eignuðust tvo
yndislega drengi, þá Þorvald og
Ríkharð. Það var ansi gaman hvort
heldur var að passa þá eða bara
koma í heimsókn og spjalla. Seinna
skildi leiðir Johns og Fríðu en þau
voru það þroskuð andlega bæði tvö
að þau héldu sínum góða vinskap.
Fríða giftist aftur og átti þá aðra
tvo gullmola, þau Aðalstein og
Áróru Kristínu.
Fríða var einstök manneskja og
því átti hún fyllilega skilið sína
einstöku gimsteina, börnin sín.
Fríða var alltaf brosandi og já-
kvæð, hláturinn hennar var ynd-
islegur.
Ég man eftir Fríðu á brúð-
kaupsdegi þeirra Sigvalda. Ég
hafði aldrei séð hana eins ham-
ingjusama né eins fallega. Og þeg-
ar ég horfði á brúðkaupsmyndina
af þeim tveimur saman þá skil ég
af hverju það er. Hún var komin
„heim“. Hún hafði fundið sinn
sálufélaga.
Ég þakka minni yndislegu Fríðu
frænku allar þær ánægjustundir
sem hún veitti mér hér áður fyrr
og öll þau góðu ráð er hún gaf
mér. Ég hefði ekki getað fengið
betri fyrirmynd þótt ég hefði átt
að velja hana sjálf.
Megi góður guð styrkja Sigvalda
og gullmolana hennar fjóra.
Kveðja
Anna Elín Steele.
Sonur minn, bróðir okkar og mágur,
SIGURÐUR BIRGIR SIGURÐSSON,
Hallveigarstíg 9, Reykjavík,
frá Laugalandi, Vestmannaeyjum,
lést fimmtudaginn 27. mars.
Útför auglýst síðar.
Hulda Reynhlíð Jörundsdóttir,
Björg Sigurðardóttir, Hallgrímur Valdimarsson,
Inga Jóna Sigurðardóttir, Sævar G. Proppé,
Guðlaugur Sigurðsson, Kristrún O. Stephensen.
INGIBJÖRG ÞORGEIRSDÓTTIR
lést á dvalarheimilinu Barmahlíð, Reykhólum,
aðfaranótt föstudagsins 28. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd vina og ættingja,
Ásgrímur Gunnarsson.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför
JÓNS KRISTJÁNS JÓHANNSSONAR
læknis,
Hlíðarhúsum 3,
Reykjavík.
Ólafía Sigríður Sigurðardóttir,
Jóhann Jónsson, Sigurveig Víðisdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Elías H. Leifsson,
Sigurður S. Jónsson, Kristín Þ. Guðbjartsdóttir
og barnabörn.
Elskuleg vinkona mín og systir okkar,
SVEINBJÖRG ERASMUSDÓTTIR
frá Háu-Kotey
í Meðallandi,
lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi, Garði,
föstudaginn 28. mars.
Viggó Guðjónsson,
Guðríður Erasmusdóttir,
Helga Erasmusdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
ERLA BERGÞÓRSDÓTTIR,
Kornsá II,
Vatnsdal,
lést á Sjúkrahúsi Blönduóss fimmtudaginn
27. mars. Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurður Ingi Þorbjörnsson,
Helga Hauksdóttir, Hjörtur Sævar Hjartarson,
Þorbjörn Ragnar Sigurðsson, Sigríður Brynja Hilmarsdóttir,
Haraldur Sigurðsson, Pála Pálsdóttir,
Bergþór Sigurðsson
og barnabörn.