Morgunblaðið - 31.03.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 31. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Óli KristinnBjörnsson fædd-
ist í Hafnarfirði 25.
júní 1942. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 18. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Björn
Bjarnason málara-
meistari, f. 8. október
1906, d. 3. ágúst
1961, og Anna Sig-
urðardóttir hús-
freyja, f. 22. ágúst
1904, d. 15. febrúar
1966. Seinni eigin-
kona Björns var
Ragna Ágústsdóttir, f. 26. febrúar
1925. Systkini Óla eru Soffía Val-
borg, f. 23. desember 1927, Bjarni,
f. 29. september 1929, d. 19. júlí
1936, Aðalbjörg, f. 12. september
1933, Bjarni, f. 30. janúar 1938, og
Steingrímur Páll, f. 28. október
1959.
Óli kvæntist 27. ágúst 1966 eft-
irlifandi eiginkonu sinn Jarþrúði
Lilju Daníelsdóttur, f. 29. septem-
ber 1941. Foreldrar hennar eru
Daníel Magnússon, f. 27. desem-
ber 1890, d. 29. júlí 1963, og Geir-
laug Guðmundsdóttir, f. 2. nóvem-
ber 1900, d. 21. desember 1986.
Systkini Lilju eru
Hulda (látin), Magn-
ús, Guðmundur (lát-
inn) og Þórólfur.
Börn Óla og Lilju
eru: 1) Daníel Þór, f.
10. janúar 1967, í
sambúð með Þóru
Tómasdóttur, þau
eiga Hildu Björk, f.
23. nóvember 1992,
Sólveigu Önnu, f. 23.
nóvember 1992, og
Ernu Diljá, f. 26.
ágúst 2000. 2) Björn
Viðar, f. 11. júní
1973, barnsmóðir
hans er Unnur Brynja Guðmunds-
dóttir, þau eiga Ástu Valgerði, f.
6. apríl 2000. 3) Hlynur Geir, f. 16.
júní 1979.
Óli var alinn upp í Hafnarfirði
og varð gagnfræðingur frá Flens-
borgarskóla árið 1959. Á árunum
1962 til 1965 nam Óli málaraiðn
hjá Halldóri Magnússyni og lauk
sveinsprófi frá Iðnskólanum í
Reykjavík 1966. Óli starfaði sem
lögregluþjónn í Reykjavík frá 26.
maí 1968 til dánardægurs.
Útför Óla fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi, það er með þungum
hug að ég sest niður og rita þessar
línur þar sem kveðjustundin er
ótímabær. Þú varst mér allt í senn,
ástríkur faðir, félagi og kær vinur.
Ófáar stundirnar áttum við fjölskyld-
an saman við eldhúsborðið heima á
Norðurvangnum, þar sem atburðir
líðandi stundu voru ræddir í léttum
tón og þá var oft kátt á hjalla.
Kímni og gamansemi voru föður
mínum töm og hafði hann einstakt lag
á að sjá spaugilegu hliðarnar á tilver-
unni. Þannig var pabbi stemmnings-
maður sem kunni að búa hlutum
gamansama umgjörð sem gott var að
hvíla í. Pabbi átti mörg áhugamál, en
þó aldrei mörg í einu. Hér áður fyrr
var það skák, bridge og veiði, en á síð-
ari árum var það golfið sem átti hug
hans allan. Á mínum unglingsárum
eyddum við ófáum stundum saman á
golfvellinum. Þá var alltaf spilað upp
á kaffið, en pabbi vissi sem var að ég
var sjaldnast borgunarmaður fyrir
því. Hann borgaði því alltaf kaffið,
jafnvel þótt hann ynni, en þá hafði
hann gaman af því að minna mann á
úrslitin í votta viðurvist og kryfja
leikinn, eins og honum var einum lag-
ið.
Við pabbi áttum margar góðar
stundir saman. Mamma og pabbi
komu í heimsókn til okkar þegar við
Þóra bjuggum í Þýskalandi og síðar í
Englandi. Þá var golfsettið alltaf með
í för, en pabbi benti stúdentinum góð-
fúslega á að óþarfi væri að fara alltaf
á „ódýrustu“ vellina til að spila, hann
gæti nú sett aðeins meira í púkkið úr
því hann væri kominn á annað borð.
Mér er sérstaklega minnisstætt þeg-
ar ég, pabbi og mamma vorum gerð
burtræk frá golfvellinum í Jórvík
vegna þess að konum var ekki hleypt
á völlinn á sunnudagsmorgnum og
skóburður frumburðarins þótti full-
ómerkilegur fyrir svona fínan golf-
völl. Slík íhaldssemi átti nú ekki upp á
pallborðið hjá honum föður mínum,
enda var hann réttsýnn maður sem
taldi alla jafna fyrir guði og mönnum.
Pabbi var tryggur og traustur lífs-
förunautur móður minnar og stoð
hennar og stytta í súru og sætu.
Hennar missir er mikill. Þau bjuggu
okkur bræðrum gott heimili og feng-
um við frelsi til athafna, en pabbi var
þó fljótur að hnippa í öxlina á okkur
ef honum fannst við ganga of langt.
Ég er honum þakklátur fyrir sveigj-
anleikann og vona að ég beri gæfu til
að vera jafnhreinskiptinn, umburðar-
lyndur, heiðarlegur og skemmtilegur
í samskiptum við mínar dætur og
hann var gagnvart mér. Hann er mín
fyrirmynd. Pabba þótti afskaplega
vænt um barnabörnin sín og talaði oft
um að „dömurnar“ væru á leiðinni
þegar þær voru væntanlegar í heim-
sókn. Þá voru gjarnan tekin upp spil
og hafði pabbi sama lagið á og áður,
það er gaman að vinna en aldrei leið-
inlegt að tapa.
Elsku pabbi, ég veit að þú varst
kvíðinn fyrir aðgerðina en hvorugum
datt í hug að þú ættir ekki aftur-
kvæmt úr henni. Söknuðurinn er sár
og missir okkar mikill, en lífið heldur
áfram og við verðum ótrauð að feta
þann veg sem þú hefur varðað. Ég
veit að þannig myndir þú vilja að við
hefðum það.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sig.)
Þinn sonur
Daníel.
Elsku afi, okkur þykir mjög vænt
um þig og ætlum alltaf að muna eftir
spilakvöldunum okkar. Við skulum
vera duglegar að segja litlu stelpun-
um sögur um allt það skemmtilega
sem við gerðum með þér og ömmu.
Þetta er ljóð til þín:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sætt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt og ný.
(Þórunn Sig.)
„Dömurnar“ þínar
Hilda Björk og Sólveig Anna.
Mig langar til að kveðja hann Óla
bróður minn, en á svo erfitt með að
tjá mig. Það er svo ótrúlegt að hann
sé farinn frá okkur.
Ég gleymi aldrei þeim degi þegar
hann kom í heiminn, miðvikudaginn
25. júní 1942. Ég var á leiðinni til
Keflavíkur að keppa í handbolta þeg-
ar mamma kallar í mig og segir að
hún sé komin í gang með að fæða, og
það rétt náðist í ljósmóður, svo var
hann kominn, lítill bróðir, og ég fór
aldrei í keppnina. Þessi litli bróðir var
bersköllóttur, svo að við kölluðum
hann Jónas eftir einum af alþingis-
mönnum okkar, en hann var fljótur
að fá hár, mikla og ljósa lokka og mik-
ið þótti mér vænt um þennan litla
mann. Hann var svo skírður eftir vini
pabba, Óli Kristinn, en hann var lát-
inn. Óli var tveggja ára þegar ég átti
dóttur mína Elísabetu, og má segja
að þau urðu miklir vinir alla tíð.
Óli stækkaði og gekk honum vel í
skóla, mamma okkar var mjög heilsu-
lítil og var oft á spítala, ég var farin að
heiman, en þegar hún varð að fara á
spítalann kom Óli minn með töskurn-
ar sínar til okkar Jóa og var alltaf vel-
kominn.
Svona gekk þetta í mörg ár en þeg-
ar Óli var 17 ára flutti hann alveg til
okkar á Stekkjarkinnina. Óli var
mjög góður í umgengni, alltaf glaður,
og kom honum og mínum börnum
mjög vel saman. Mér hefur alltaf
fundist ég eiga meira í honum en hin-
um systkinunum. Það var alltaf glatt
á hjalla í Stekkjarkinninni þegar Óli
kom með vini sína og var spilað og
spjallað og pantaði hann þá kaffi og
pönnukökur handa vinunum. Þannig
er margs að minnast frá hans ævi.
Svo fann hann Lilju sína og var
hún strax velkomin hjá okkur. Óli
lærði málaraiðn en fór síðan í lögregl-
una, og vann þar allt til loka.
Óli og Lilja eignuðust yndislegt
heimili og eignuðust soninn Daníel,
síðan komu svo Björn og Hlynur, allir
bráðmyndarlegir strákar og vel gefn-
ir.
Það var svo notalegt að koma til
þeirra og eftir að við fluttum til Dan-
merkur komu þau í heimsókn til okk-
ar og þegar við komum heim til Ís-
lands sótti Óli okkur oftast. Það var
svo yndislegt að sjá hann brosandi að
taka á móti okkur, höfðinu hærri en
flestir aðrir sem biðu.
Það er svo erfitt að koma heim
núna og enginn Óli til að taka á móti
okkur. Óli var mjög traustur, og þeg-
ar maður spurði hann hvernig hann
hefði það var svarið alltaf það sama:
„Mjög gott.“ Ég talaði við hann í sím-
ann nokkrum dögum áður en hann
lést og bað hann mig að hafa engar
áhyggjur, þetta gengi allt saman, en
það fór ekki eins og við óskuðum og
vildum, og veit ég að góður guð hefur
tekið á móti honum ásamt öllum öðr-
um sem eru farnir. Mamma mín bað
mig að passa Óla ef eitthvað kæmi
fyrir hana, og vona ég að ég hafi gert
eins og ég hef getað.
Elsku Lilja og synir, ykkar sorg er
svo stór og vona ég að þið fáið styrk
til að lifa lífinu áfram án Óla. Ég og
Tage, börnin og aðrir í fjölskyldunni
hér í Danmörku sendum ykkur okkar
bestu og stærstu samúð. Guð blessi
minningu Óla míns.
Þín systir
Soffía V. Björnsdóttir,
Danmörku.
Það var ansi langur aðdragandi að
því, að Óli færi á skurðarborðið, heilir
átján dagar og reyndar hálfum betur.
Við vorum bjartsýn á, að þetta tækist
allt vel og vorum búin undir það, að
þetta væri ekki meiri áhætta en ger-
ist almennt þegar holskurður er
gerður. Auðvitað vissum við að
áhætta fylgir slíkum aðgerðum. Þeg-
ar ekkert hafði frést og komið var
langt fram yfir þann tíma, sem áætl-
aður var, fór okkur að gruna að Óli
ætti í erfiðleikum sem og kom á dag-
inn. Hann dó í höndum ráðþrota
lækna, sem reyndu allt sem margra
ára reynsla þeirra hafði kennt þeim.
Þetta voru döpur tíðindi og óróleg
nótt framundan. Hann dó sextugur
að aldri, vel á sig kominn og sterkur.
Það dugði honum ekki núna.
Það eru yfir þrjátíu ár frá því að Óli
kom inn í líf okkar fjölskyldu, þegar
hann kvæntist systur okkar Lilju.
Hann fór ekkert leynt með það, að
hann ætti ættir að rekja til Hafnar-
fjarðar, sem við mágar hans höfðum
fá orð um það. Þessar fullyrðingar
hans urðu því oft tilefni til hressilegra
orðaskipta, þar sem við töldum, að
hann hefði smyglað sér inn í göfug-
ustu ætt á Íslandi á röngum forsend-
um. Við urðum þó við frekari kynni
við hann og hans fjölskyldu að við-
urkenna, að hann væri af góðu fólki
kominn, þótt sú viðurkenning færi
aldrei hátt. Óli naut þess að vera í
orðræðu um hin aðskiljanlegustu efni
og gat komið með hressileg innlegg.
Við mágarnir vildum hafa vit fyrir
honum en sem betur fer fór hann
aldrei eftir leiðbeiningum okkar.
Óli var mikill veiðimaður og hann
gat útskýrt fyrir okkur mágunum
hvernig hann ætlaði að taka fiskinn,
hvar hann væri mestur og hann
þyrfti sennilega að kaupa stærri bíl
til að taka aflann heim. Ekki voru all-
ar slíkar ferðir til fjár eins og gengur,
en það voru þá utanaðkomandi
ástæður, sem eyðilögðu slíka ferð.
Eins og hann var kappsfullur veiði-
maður var hann ekki síður áhuga-
maður og reyndar keppnismaður í
brids. Hann sýndi okkur mágum sín-
um mikla þolinmæði, þegar við vor-
um að ræða um þetta spil, þar sem
allir sögðu öllum hvaða spil þeir væru
með á hendi og spiluðu svo úr þeim,
rifust svo í hálftíma um, hvernig hefði
átt að spila spilið. Þarna naut Óli sín.
Þegar Óli tók til við golfið var ljóst að
hátt var stefnt. Hann dreif með sér
konuna og strákana sína út á völlinn
og þar nutu þau útilífsins og góðs fé-
lagsskapar með vinum. Við mágarnir
höfðum ýmislegt við þetta sport að
athuga og höfðum mörg orð um það,
sem Óli leit á sem ólíðanlega van-
þekkingu og bæri að drífa okkur í
golf. Þegar hann sá yngri mág sinn
útkeyrðan og útslitinn á 6. holu
reyndi hann ekkert að hvetja mága
sína til frekari afreka í þessu sporti.
Þetta væri hvort sem er ekki fyrir
hvern sem er. Allt volæði var honum
ekki að skapi.
Óli var lærður húsamálari en lög-
reglustarfið varð hans aðalstarf. Þar
var hann vel liðinn og sinnti sínu
starfi af kostgæfni. Þannig var Óli
heill í öllu starfi og allri viðkynningu.
Sjálfsagt verða aðrir til að tíunda
störf hans þar.
Á fjölskyldumótum nutum við öll
samvista við Óla. Hann var hress og
skemmtilegur í félagsskap. Átti til
skopsögur úr lögreglustarfinu en
hann meiddi engan með þessum sög-
um. Slíkar sögur sagði hann aldrei.
Það var þessi hressileiki sem gerði
Óla vinsælan og erfiðast verður sætta
sig við að hafa misst. Margt bendir þó
til að synir hans allir verði engir eft-
irbátar hans á því sviði og er það vel.
Fjölskylda Óla hefur misst mikið.
Góðan eiginmann og föður en ekki
síst afastelpurnar hans fjórar hafa
misst mikinn aðdáanda og leikbróð-
ur, huggara þegar lífið var armæðu-
samt, en hann elskaði þessar stelpur
og hefði viljað fá að fylgjast með upp-
vexti þeirra og framförum svo miklu
lengur. Nú er þetta allt breytt. Lífið
heldur áfram og ekkert nema tíminn
getur læknað þau sáru vonbrigði,
sem fjölskylda Óla verður að ganga í
gegnum. Við getum huggað okkur við
það að ekkert nema góðar minningar
streyma frá því tímabili, sem við átt-
um með honum. Hann var drengur
góður og verður þá engum fleiri orð-
um við það bætt. Hann var dulur og
hleypti ekki öllum að sér og bar ekki
vandamál sín á torg. Við vissum því
ekki, hvernig honum sjálfum var inn-
anbrjósts síðustu dagana vegna þess,
að við okkur var hann hress og virtist
hlakka til, þegar þetta væri allt af-
staðið.
Við mágarnir og fjölskyldur okkar
höfum misst góðan vin og er þó missir
fjölskyldunnar mestur. Við getum að-
eins þakkað fyrir þennan tíma og
heitið vináttu okkar við systur okkar,
syni þeirra Óla og barnabörnin.
Vertu sæll, vinur.
Mágarnir,
Magnús og Þórólfur.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Örfá fátækleg orð til að kveðja vin
okkar, Óla Kristin Björnsson.
Kynni okkar Óla ná allt til barn-
æsku þegar við vorum að alast upp á
Selvogsgötunni þar sem Hamarinn
var þungamiðja í öllum leikjum. Þar
sem bjó skemmtilegt fólk sem gaman
var að kynnast og rifjuðum við oft
upp minningar frá þeim tíma. Þó að
leiðir okkar Óla skildu um nokkura
ára bil lágu þær saman aftur þegar
við vorum komnir á fullorðinsár, kon-
ur okkar kynntust og áttum við sam-
an margar góðar og skemmtilegar
stundir. Ævinlega var gott að koma á
heimili þeirra Óla og Lilju og var þá
oft glatt á hjalla því að bæði voru þau
glaðlynd og skemmtileg og áttum við
hjónin þar ófáar ánægjustundir. Óli
var vinamargur og drengur góður og
var gott að leita til hans. Við störf-
uðum saman í Kiwanisklúbbnum
Eldborgu og var Óli þar einn okkar
styrkasti félagi. Voru honum falin
mörg trúnaðarstörf, forseti 1995 til
1996 og formennska í fjölmörgum
mikilvægum nefndum.
Mikill harmur er kveðinn að okkur
við ótímabært fráfall Óla Kristins og
er harmur fjölskyldu Óla mestur. Við
hjónin vottum Lilju, sonum þeirra,
tengdadóttur og barnabörnum
dýpstu samúð. Guð geymi minningu
um góðan dreng.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó ævin sem elding þjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást
Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guðrún og Andrés.
„Enginn veit sína ævina fyrr en öll
er.“ Það sannaði sig þegar okkar góði
vinur, Óli, kvaddi svo skyndilega
þennan heim. Það var á sjöunda ára-
tugnum sem hún Lilla æskuvinkona
kom með ungan mann upp á arminn.
Þá upphófust kynni sem aldrei hefur
borið skugga á. Óli Kr. var drengur
góður, glettinn og gamnasamur,
skemmtilegur ferðafélagi var hann,
það fengum við að reyna í Kanar-
íeyjaferðum fyrri ára í góðum hópi.
Þó svo að við byggjum sín á hvoru
landshorni var alla tíð gott samband á
milli fjölskyldnanna. Fylgst var með
uppvexti barnanna og síðan barna-
barnanna á báða bóga. Varla kom
fyrir að við færum suður án þess að
líta í Norðurvanginn, þangað var gott
að koma og ævinlega glatt á hjalla. Af
og til komu þau hjónin norður yfir
heiðar og síðastliðið sumar glödd-
umst við með þeim ásamt fleirum úr
fjölskyldunni á Akureyri þar sem
húsbóndinn fagnaði 60 ára afmælinu.
Svo áttum við ánægjulega daga í Að-
aldalnum áður en fríi þeirra lauk.
Það er ótrúlegt til þess að hugsa að
aðeins er tæpur mánuður síðan við
áttum góða kvöldstund saman, þá ór-
aði okkur ekki fyrir að við ættum ekki
eftir að hittast aftur.
Við erum þakklát fyrir að hafa átt
Óla að vini og allar góðu samveru-
stundirnar eru nú geymdar í sjóði
minninganna.
Drýpur sorg á dáins vinar rann,
Drottinn, huggaðu alla er syrgja hann,
börnin ung sem brennheit fella tár,
besti faðir, græddu þeirra sár.
Þú ert einn sem leggur líkn með þraut
á lífsins örðugustu þyrnibraut.
(G.J.)
Elsku Lilla, synir, tengdadóttir og
litlu afastelpur, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Halla og Völundur.
Þær sorgarfréttir bárust mér 19.
mars sl. að daginn áður hefði látist
vinur minn og æskufélagi, Óli Kr.
Björnsson eftir hjartaaðgerð á Land-
spítalanum.
Hann fæddist í Hafnarfirði 25. júní
1942 og stóð því á sextugu. Hann var
yngstur fjögurra barna Björns
Bjarnasonar málarameistara og
konu hans Önnu Sigurðardóttur.
Í Firðinum ólumst við upp, geng-
um í skóla og lukum gagnfræðaprófi
frá Flensborg vorið 1959, sem vel að
merkja Halldór Laxness taldi allra
prófa ómerkilegast, en okkur þótti
nokkuð til koma.
Uppvaxtarár okkar í Firðinum
voru lík og annarra stráka í flestum
byggðum þessa lands á árunum eftir
heimsstríðið mikla. Skólaganga á
vetrum, leikir og íþróttir og eftir
fermingu almenn vinna til sjós og
lands á sumrin. Með þeirri skemmtan
sem í boði var.
Óli fetaði í fótspor föður síns og
lærði málaraiðn og vann við það í
nokkur ár. Ekki varð það þó aðalstarf
hans. Hann gekk ungur í lögreglulið
Reykjavíkur og starfaði þar til hinstu
stundar.
Óli var hávaxinn og grannur svo
margir máttu líta upp til hans. Hann
var góður félagi, glaðlyndur og
skemmtinn, bóngóður og samvisku-
ÓLI KRISTINN
BJÖRNSSON