Morgunblaðið - 31.03.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. MARS 2003 21
samur og mátti ekki vamm sitt vita.
Gaman þótti honum að félagsskap
Bakkusar, á góðri stund, eins og okk-
ur fleirum en allt var það í hófi.
Hann kynntist ungur henni Lilju
sinni. Þau gengu í hjónaband í kirkj-
unni í Görðum á Álftanesi á sólríkum
sumardegi árið 1966. Þau byggðu sér
hús í Norðurbænum í Hafnarfirði og
eignuðust synina þrjá, Daníel, Björn
og Hlyn sem allir eru hinir mestu
sómamenn.
Hálffimmtugur fékk Óli slæmt
hjartaáfall og gekkst undir mikla að-
gerð í Englandi, og náði góðri heilsu
eftir atvikum. Stuttu eftir það hóf
hann að stunda golf og varð vel lið-
tækur í þeirri göfugu íþrótt og vann
til verðlauna á völlunum grænu.
Á sínum yngri árum stundaði Óli
skáklistina og var mjög góður skák-
maður. Hann spilaði einnig bridge
með undirrituðum og var ekki síðri í
þeirri íþrótt.
Hann gekk einnig til liðs við Kiw-
anishreyfinguna, en ekki eru mér
störf hans þar kunn.
Að leiðarlokum kveð ég minn
gamla vin með söknuði. Megi sá sem
öllu ræður gefa honum raun lofi betri.
Lilju, sonum þeirra, fjölskyldum
og barnabörnum, vottum við The-
resia okkar innilegustu samúð.
Gísli Helgason.
Óli Kr. Björnsson er allur. Sú sorg-
arfregn barst mér til eyrna er ég
mætti til vinnu að morgni miðviku-
dags 19. þ.m. Hann hafði látist þar
sem færustu læknar þessa lands
gerðu á honum hjartaaðgerð, ekki
tókst að bjarga lífi hans, hann and-
aðist í sjálfri aðgerðinni og allt mann-
legt var reynt að koma honum til lífs,
án árangurs.
Leiðir okkar Óla lágu saman í um
32 ár. Hann hafði hafið störf 1968,
hann var því orðinn nokkurri reynslu
ríkari þegar ég hóf störf þar. Það var
gott fyrir nýliðann að hitta mann sem
Óla. Samfélagið á lögreglustöðinni
við Pósthússtræti var einstakt. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Óla sem reyndist mér hinn
besti drengur, í lífi og starfi. Hann
var þá í augum nýliðans, hafandi
reynslu sem vert væri að virða, fyrir
mig. Mér varð fljótt ljóst að Óli var
mikill mannkostamaður. Óli var ekki
lögreglumaður þeirrar gerðar að
stofna til meiri vandræða en fyrir
voru á þeim vettvangi þar sem lög-
reglumenn voru tilkvaddir.
Óli var mannasættir og ég minnist
þess ekki að komið hafi til líkamlegra
átaka við þá sem við var að eiga,
spjallið var oftast lausnin þó ekki síst
að koma á ró á vettvangi þar sem lög-
reglumönnum er ætlað að koma á
friði og spekt. Þar var Óli fremstur
meðal jafningja að ekki kæmi til lík-
amlegra átaka.
Ég tel hans mesta gæfuspor hafa
verið, er hann kynntist Lilju, eftirlif-
andi eiginkonu sinni, milli þeira ríkti
gagnkvæm virðing og ekki síst mikil
vinátta og samheldni. Þau eignuðust
syni, sem Óla varð tíðrætt um, og þá
ekki síður litlu dúllurnar, sem hann
nefndi svo, átti þar við barnabörnin.
Það má segja að þau hjón hafi átt
barnaláni að fagna.
Óli var mikill áhugamaður um
knattspyrnu, þá var hann mjög lið-
tækur í golfi og stundaði þá íþrótt af
miklum móð þegar sá gállinn var á
honum, ekki er heldur ofsagt, að Óli
var afburðagóður bridsspilari.
Ég ætla ekki að orðlengja frekar
þessi minningarbrot, ég bið Guð um
að varðveita minninguna um góðan
dreng. Þess sama bið ég öllum ástvin-
um og vinum Óla að þeir öðlist þá sýn,
að góður drengur er horfinn af þess-
ari storð og að lífið heldur áfram.
Björn Helgason.
Það var sorgarfrétt sem okkur fé-
lögunum barst á Stöðina að morgni
miðvikudagsins 19. mars s.l., að Óli
hefði látist deginum áður. Hugljúfur
og góður drengur var fallinn í valinn.
Við Óli höfðum starfað saman í um
35 ára skeið í lögreglunni í Reykjavík,
lengst af á sömu vakt. Það var ákaf-
lega mikil samheldni og góður fé-
lagsandi á þeirri vakt, og átti Óli hvað
drýgstan þátt í þeim góða anda sem
þar var. Hann var góður félagi, bæði í
leik og starfi og þótt hann væri ekki
margmáll, var vel eftir tekið þegar
Óli lét skoðanir sínar í ljós.
Þá voru það ferðalögin, bæði inn-
anlands og utan sem farin voru í
stórum hópi vina og þar voru þau
ómissandi, Óli og Lilla. Já, þær voru
margar stundirnar og mörg ferðalög-
in, sem við fórum öll saman í góðum
vinahópi og væri hægt að dvelja lengi
við þær góðu minningar.
Ég vil þakka þér, Óli minn, fyrir
samfylgdina öll þessi ár og þín er sárt
saknað.
Við Hanna sendum þér, Lilla mín,
sonum ykkar og öðrum ættingjum og
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Jón Thorberg.
Óli Kr. Björnsson hóf störf í lög-
reglunni í Reykjavík á H-daginn 26.
maí 1968. Hann var einn af þeim
ungu mönnum sem komu með nýrri
kynslóð inn í lögregluna og átti þátt í
að fylgja eftir breytingunni frá
vinstri í hægri umferð á Íslandi.
Hann vann að lögreglumálum þar til
yfir lauk og var afar farsæll og vand-
aður maður í störfum sínum, enda
raunsær og rökfastur. Ég kynntist
honum þegar ég gekk í lögregluna
haustið 1968 og urðum við ævilangir
vinir. Hann hafði mikið yndi af úti-
vist, stundaði lax- og silungsveiðar,
jafnframt var hann mikill golfmaður
og stundaði þá íþrótt af miklum
áhuga. Óli var til fjölda ára í Kiwanis-
klúbbnum Eldborg í Hafnarfirði og
naut þar virðingar og trúnaðar, sem
annars staðar á æviferli sínum.
Við höfðum báðir gaman af ferða-
lögum og stóðum ásamt fleirum að
skipulögðum ferðum lögreglumanna
með fjölskyldum og vinum, m.a. til
Kanaríeyja. Fyrsta ferðin var 1976
og síðan næstu ár. Erfiðasta ferðin en
ekki sú sísta hefur oft verið nefnd
„Trouble 82“, en þá urðu vandræði
með gistingu þegar til Kanaríeyja
kom, þetta leystist allt að sjálfsögðu
og Óli Kr. hélt sinni ró með léttu
glensi og skemmtilegheitum. Hann
átti það oft til að kalla menn saman í
brids síðdegis á góðum dögum, gjarn-
an úti í garði í góðu veðri. Það hefur
ávallt laðast að honum fólk vegna
glaðværðar hans og hlýju í garð ann-
arra. Hópurinn hefur síðan haldið vel
saman og margar skemmtilegar ferð-
ir verið farnar, t.d. um verslunar-
mannahelgar, Kanaríhátíðir hér
heima og svo einnig erlendis. Eðli-
lega hefur endurnýjast í hópnum, en
gamli kjarninn heldur ávallt vel sam-
an. Í haust verður farin ein ferðin enn
út í ókunn lönd, reyndar á nýjar slóð-
ir sem gamlar og harmonikurnar
þandar í glaðværum hóp. Óli Kr.
Björnsson verður þar með okkur, alla
vega í huga okkar sem áttum kost á
því að kynnast honum.
Ferðafélagar og vinir senda Lillu,
sonum og fjölskyldum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Gylfi Guðjónsson.
Látinn er fyrir aldur fram góður
samstarfsfélagi Óli Kristinn Björns-
son lögregluflokksstjóri.
Enginn af okkur samstarfsfélög-
unum var viðbúinn skyndilegu fráfalli
Óla, þótt við höfum vitað að hann
þyrfti að fara í erfiða aðgerð vegna
veikinda sem hann hafði kennt fyrir
nokkru.
Við hittum Óla á Landspítalanum
nokkru fyrir aðgerðina og áttum ekki
von á öðru en að sjá hann hressan og
kátan að vanda koma aftur til starfa
eftir nokkra mánuði.
En lífið er hverfult, það skynjar
maður enn betur við aðstæður sem
þessar og stendur eftir þögull og
hugsi.
Óli hafði starfað með nokkrum
okkar deildarfélögunum á D-vaktinni
fyrrum og nú síðustu þrjú árin í rann-
sóknardeild sekta, fyrirkalls og fulln-
ustumála í góðra vina hópi.
Óli var traustur og góður lögreglu-
maður og því gott að starfa við hlið
hans við hinar ýmsu aðstæður.
Við munum því minnast hans sem
góðs samstarfsfélaga sem sá spaugi-
legu hliðarnar á hlutunum sem kom
sér oft vel til að létta lund manna í
kröfuhörðu starfi.
Þær voru margar og góðar sam-
verustundirnar sem við áttum saman
vaktarfélagarinir á D-vaktinni og þá
oft á erfiðum vöktum, en léttleiki Óla
skapaði það andrúmsloft að vaktirnar
liðu hraðar og urðu léttari en ella fyr-
ir alla.
Slíkir menn sem Óli var eru ómiss-
andi í starfi sem þessu, hvort sem er í
erfiðum útköllum eða við eftirfylgni
og rannsókn mála.
Einnig áttum við saman góðar
veiði- og fjallaferðir, þar sem Óli naut
sín ríkulega í faðmi fagurra fjalla og
við vatnakyrrð.
Við horfum því á eftir góðum fé-
laga sem við munum sakna og minn-
ast um ókomin ár.
Megi Guð vernda þig, kæri sam-
starfsfélagi.
Eiginkonu, sonum og fjölskyldu
Óla, vottum við okkar innilegustu
samúð og biðjum Guð að gefa þeim
styrk.
Fyrir hönd deildarfélaga
Ómar G. Jónsson.
Við Óli gátum helst aldrei verið
sammála um neitt. Við deildum um
stjórnmál, um kvenréttindi og rök-
ræður okkar um kartöflurækt gátu
stundum orðið ansi heitar og þá féllu
oft þung orð en skopskyn hans var
mikið og féll andstæðingur hans oft í
valinn afvopnaður af hlátri. En undir
niðri bjó hlý vinátta. Við ferðuðumst
saman, við glöddumst saman og við
grétum saman. Hann hughreysti mig
í þungri raun. Hann sagði mér að
honum þætti vænt um mig og ég
sagði honum að mér þætti vænt um
hann. Sú minning er mér dýrmæt. Ég
var lánsöm að eignast vináttu hans og
ég er gæfusöm að eiga þig fyrir vin,
elsku besta Lilja mín. Engin orð ná
að lina söknuð þinn og sársauka, en
ég veit að minningarnar verða dýr-
mætar perlur sem glitra og skína og
veita frið og gleði þegar frá líður.
Elín Magnúsdóttir.
Árið 1998 hóf sá er þessar línur rit-
ar störf sem lögreglumaður í Graf-
arvogsstöð lögreglunnar í Reykjavík.
Þar voru þá starfandi fimm starfs-
menn og var ég sá sjötti í röðinni. Á
meðal starfsmanna stöðvarinnar var
Óli Kr. Björnsson. Þá þekkti ég ekki
Óla vel en mundi eftir honum úr
slysarannsóknum á D-vakt lögregl-
unnar. Við Óli unnum saman í Graf-
arvogsstöðinni í tæp tvö ár og á þeim
tíma kynntist ég honum ágætlega.
Þá kom í ljós að Óli var mjög
skemmtilegur starfsfélagi, orðhepp-
inn og rökfastur og lá ekki á skoð-
unum sínum við háa sem lága.
Óli var nokkuð glúrinn í glímunni
við tölvuna en það var ekki sjálfgefið
meðal félaga okkar á hans aldri. Ég
minnist þess að eftir að hafa kynnst
manninum þá undraðist ég mjög að
vegur hans innan lögreglunnar í
Reykjavík hefði ekki verið meiri og
betri en raun varð. Mér var kunnugt
um að hann hefði sótt um yfirmanna-
stöður en ekki fengið.
Óli hafði hárfínan og beittan húm-
or sem kom mér á óvart því hann bar
það svo sannarlega ekki utan á sér.
Það var einstaklega gaman að hlæja
með honum þegar hann með brosi
sínu og hlátri smitaði umhverfi sitt af
gleði. Stundum sagði hann eitthvað
grafalvarlegur en gerði það á þann
hátt að ég sprakk úr hlátri og þá var
stutt í brosið hans.
Skemmtilegar voru ferðir okkar í
Mjóddina til að ná í mat hjá Dóra og
færa á stöðina. Það mátti heita að það
væri helgistund þegar við fórum og
fengum hakkabuff með lauk hjá
Dóra.
Óli var iðkandi golfíþróttarinnar
sem mér þótti lítið til koma. En hon-
um tókst að vekja áhuga minn þannig
að ég vissi þó eilítið um íþróttina eftir
að við höfðum starfað saman.
Eiginkonu Óla, Lilju, kynntist ég
aðeins þann tíma sem við Óli unnum
saman.
Eftir að samvinnu okkar í Grafar-
vogsstöðinni lauk þá heimsótti ég þau
hjón nokkrum sinnum til að aðstoða
þau í uppsetningu á heimilistölvu
þeirra. Það var mér sönn ánægja að
koma á heimili þeirra til að aðstoða
þau.
Ég sendi Lilju mínar innilegustu
samúðarkveðjur við ótímabært frá-
fall Óla vinar míns. Ég mun sakna
hans. Sonum þeirra Óla og öðrum
ættingjum sendi ég innilegar samúð-
arkveðjur.
Ingólfur Bruun.
Kynni okkar Óla hófust árið 1971
þegar ég hóf störf í lögreglunni á
gömlu lögreglustöðinni í Hafnar-
stræti. Ég var svo heppinn að komast
í kynni við Óla fljótlega og fann strax
að þarna fór góður maður. Óli var
einn af þeim mönnum sem tilbúinn
var að aðstoða þá, sem nýir voru í
starfi og var gott að leita til hans.
Fljótlega þegar lögreglan flutti á
Hverfisgötuna myndaðist kjarni vina
á D-vakt og hefur sá vinskapur hald-
ist, þrátt fyrir að menn hafi farið í
ýmis störf, í dagvinnu á stöðinni. Óli
hafði gaman af því að tefla skák og
spila brids og var hann ávallt fremst-
ur þar í flokki. Eftir að við hættum
vaktavinnu hélst vinskapur okkar
áfram og áttum við góðar stundir
saman í félagi okkar, Stríðsmönnum,
og var Óli þar formaður. Eftir þetta
snögga fráfall Óla er ég enn að reyna
að átta mig á því, að þessi vinur hringi
ekki í mig eins og hann var vanur og
tilkynni mér um ýmis mál, eins og
það að ég væri „rekinn“, þar sem ég
hafi ekki staðið mig um helgina. Óli
minn, ég vil fá að þakka þér þessi ár
vináttu.
Lilla, Daníel, Björn og Hlynur og
allar smáu dúllurnar hans Óla, eins
og hann kallaði þær, við Erla biðjum
Guð að blessa ykkur í þessari miklu
sorg.
Kristinn Pedersen.
Mér líður eins og barni, sem hefur
fengið sælgæti frá föður sínum. Sæl-
gætið verður betra og betra þar til
það er orðið verulega gott, þá tekur
faðirinn skyndilega sælgætið af
barninu, en það brestur þá í grát. Það
er að vísu þakklátt föðurnum fyrir að
hafa fengið að bragða á svo góðu sæl-
gæti en það er líka reitt föðurnum
fyrir að taka það frá sér þegar það
bragðaðist best. Faðirinn fyrirgefur
barninu reiðina því hún er sprottin af
kærleika á því sem hann hafði gefið
barninu.
Óli hóf störf í lögreglunni í maí
1968 tveimur árum seinna en ég. Upp
frá því hófust kynni okkar, sem urðu
að mikilli vináttu, ekki bara okkar því
einnig urðu eiginkonurnar miklar
vinkonur. Við störfuðum saman á D-
vaktinni í 18 ár, eða þar til ég hóf
störf hjá Alþingi. Þegar Óli gat farið
að starfa aftur eftir fyrri hjartaað-
gerð, starfaði hann aftur við hlið mér
á Alþingi í tvö ár en þá sneri hann sér
aftur að lögreglustörfum. Hann var
mjög traustur starfsmaður, sam-
viskusamur og heiðarlegur. Óli starf-
aði á lögreglustöðinni í Grafarvogi
um skeið, þar til fyrir rúmum tveimur
árum að hann sinnti störfum við sekt-
arinnheimtu á lögreglustöðinni við
Hverfisgötu. Ég var þá starfsmaður
Rarik með aðsetur við Hlemm. Þá
gerðist það að Rarik gerði samning
við lögreglusjóraembættið að starfs-
menn Rarik fengju aðgang að mötu-
neyti lögreglunnar. Eftir það borðuð-
um við vinirnir saman hádegismat
alla virka daga.
Við ferðuðumst mikið saman fyrst
með eiginkonum og börnum en síðar
án barnanna. Veiddum fisk í ám og
vötnum víða um landið, svo tók golf-
íþróttin við og þá heimsóttum við
SJÁ SÍÐU 22
Hann Elli vinur okk-
ar og gull af manni er
dáinn. Hann dó eins og
flestir þrá er kallið
kemur, í svefni. Lát
hans kom okkur mjög á
óvart, nánast eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Enda hafði hann verið
hress og kátur og virtist alls ekki
vera á leiðinni að yfirgefa þetta líf.
Undanfarið hafði hann verið kom-
inn eldsnemma niður á Kaffi Duus til
að rétta hjálparhönd og til að drekka
kaffi með þeim sem opnaði. En þegar
hann var ekki kominn á hádegi var
farið að spyrja: „Hvar er Elli, því
kemur hann ekki?“
Eins og fyrr segir var Elli gull af
manni, hjálpsamur og gefandi. Allt
sem hann gerði var innt þannig af
hendi að það skildist svo að það væri
meira en sjálfsagt.
Því er það sem hann gerði fyrir
okkur á Kaffi Duus sérstaklega
þakkarvert. Og ekki voru kröfurnar
miklar um borgun fyrir, aðeins kaffi-
sopi og eitthvað í svanginn, ef hann
mátti vera að því, fyrir áhuganum.
✝ Ellert Rögnvald-ur Emanúelsson
fæddist í Ólafsvík 27.
nóvember 1933.
Hann lést 9. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Keflavíkurkirkju 21.
mars.
Hann bara mætti eins
og það væri skylda hans
og var tilbúinn að rétta
hjálparhönd. Var vak-
andi og spyrjandi um
það hvað hann gæti
gert. Setti bara upp
svuntuna tilbúinn í að
vaska upp, fara út með
ruslið, flaka fisk og sjá
um tómu glerin. Allt
þetta gerði hann með
gleði. Og launin sem
hann bað um sjálfur
fyrir verkin voru: Má
ég vera hjá ykkur og
hjálpa til.
Eftir að hann missti konu sína á
síðasta ári var hann einmana, eins og
hendir alla sem missa maka sinn eftir
áratuga samveru. Þess vegna varð
Kaffi Duus og starfsfólkið hans vin í
eyðimörkinni sem hann mat mikils,
enda kominn á eftirlaun.
Elli var nær heyrnarlaus og átti
þar af leiðandi erfitt með að tjá sig í
tali, en bætti það upp með góðu skapi,
brosi og klappi á bak og öxl, sem
þýddi: Þótt þú skiljir mig ekki, þá
þykir mér vænt um þig.
En þrátt fyrir heyrnarleysið hafði
hann mikið dálæti á tónlist og var oft
í essinu sínu þegar hann var að flaka,
með útvarpið á fullu. Enda þekktur
af góðum danshæfileikum. Og þá dill-
aði hann sér í bak og fyrir og sagði þá
ef stuðið var mikið: „Þetta er flott
lag.“ Þrátt fyrir heyrnarleysið hafði
hann það á hreinu hvað væri flott lag.
Elli var ekki bara mannvinur,
heldur líka mikill dýravinur. Því til
staðfestingar gaf hann mörgum villi-
köttum úti í Höfnum og fékk til þess
matarafganga á veitingastaðnum og
hafði til þess fötu sem við starfsfólkið
sáum um að fylla. Og daglega fór
hann með þennan feng út í Hafnir til
að gefa köttunum. og hann sagði
sjálfur að þett gæfi sér svo mikið, því
þegar hann kæmi á staðinn kæmu
þeir hlaupandi til hans úr öllum átt-
um til að fá kræsingar í svanginn.
Nú kemur hann Elli vinur okkar
ekki meira á Kaffi Duus og skarð
hans verður vandfyllt. Við söknum
hans, því það gengur ekki á hverjum
degi svona mannkostur inn á gólf til
að bæta lífið.
Einni úr okkar hópi varð að orði:
„Hver á nú að vaska upp? Hver á að
flaka? Hver á nú að fara út með ruslið
og fara með flöskurnar? Hver á að
gefa köttunum og hvað verður um
þá?“ Hér var söknuður í röddinni,
ekki vegna verkanna, heldur að hún
saknar Ella og það gerum við öll.
Blessuð sé minningin um Ella og
við þökkum Guði fyrir það að hann
gaf okkur hann sem sólargeisla inn á
Kaffi Duus þrjú síðustu árin sem
hann lifði.
Aðstandendum hans vottum við
samúð okkar og biðjum Guð að blessa
þá.
Sigurbjörn (Bói) og
starfsfólkið á Kaffi Duus.
ELLERT RÖGNVALDUR
EMANÚELSSON