Morgunblaðið - 05.04.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2003 43
sjúkrahúsið. Það var auðheyrt að
hún var öll í gamla tímanum, sveit-
inni sinni.
Oft var amma stödd í landi minn-
inganna. Það er gott land og fagurt.
Er ég ók henni um hvíta ganga
sjúkrahússins var hún stödd á græn-
um grundum. Og þar sem gangurinn
endaði blasti fjall eilífðarinnar við
sjónum. Sá amma hest í fjallshlíðinni
og langaði þá lifandis ósköp að fara
heim.
Svo fékk amma að fara. Það má
þakka forsjóninni af alhug að amma
skyldi fá að fara fljótt eftir síðasta
áfallið. Hún fékk hægt andlát. Þökk
sé öllum þeim sem gerðu henni gott.
Þegar ég gekk um gólf í húsi
minninganna heyrði ég og sá að
gamla veggklukkan var hætt að slá.
Þá þótti mér um stund líkt og tíminn
standa í stað og ég væri aftur orðinn
lítill drengur.
Ólafur Jónsson.
Hjá ömmu var gott að vera, alltaf
allt svo hreint og fínt og amma alltaf
að.
Amma hafði sterk persónuein-
kenni bæði í fasi og framkomu. Stór-
eyg horfði ég á hana klæða sig upp á
morgnana í magabelti og sokka-
bönd. Hún gekk gjarnan með sól-
gleraugu og túrbanhatt sem mér
þótti afar sérstakt. Hún var amma
sem skartaði sínu fegursta í peysu-
fötum og eins og sannkölluð fjall-
kona kunni hún ógrynnin öll af sálm-
um, ljóðum og vísum. Amma var
mikið í eldhúsinu, þar var hún ýmist
að baka, sjóða, steikja eða hræra
saman sannar íslenskar krásir og
ber þar hæst hið himneska bláberja-
skyr „a la amma“. En amma er sú
stórkostlegasta berjatínslukona sem
ég hef kynnst og í ágústmánuði gekk
allt út á að komast í berjamó og var
hún óspör á að stinga upp í mig sæ-
tindum svo ég kláraði ekki öll berin
sem ég átti að færa mömmu. Í eld-
húsinu var hún lítt gefin fyrir litla
hjálparkokka með skítuga putta því
hún var þrifin sem köttur. Mér er
minnisstætt atvik úr eldhúsinu þar
sem hún skipaði mér að þvo mér um
hendurnar fyrir það eitt að strjúka
kettinum með tánum undir matar-
borðinu, nýbúin að sjálfsögðu að þvo
mér.
Hálfringluð á aðfinnslunni gaut ég
augunum uppá afa sem sagði þá að
bragði: „Já, hún er nú ekkert venju-
leg kona, hún Margrét mín.“
Eitt af áhugamálum ömmu var
bingóspil og kom hún iðulega með
vinning heim eftir bingókvöld.
Bingóið gerði það m.a. að verkum að
amma varð hinn mesti hlutasafnari.
Hún var mikill fagurkeri og vildi
hafa fallegt og fínt í kringum sig.
Hún komst í konunglegt postulíns-
samband við Kaupmannahöfn í
gegnum fóstursystur sína, Lovísu,
og voru nokkrar ferðir þangað m.a.
helgaðar postulínskaupum í verk-
smiðju Bing & Gröndal sem heimili
hennar og afkomenda skarta nú af.
Amma var brothætt eins og hið
konunglega postulín og þurfti sein-
ustu ár ævi sinnar að dvelja á
sjúkrahúsinu með stöðuga heimþrá
til afa á Grundargötunni en á milli
þeirra var sönn ást sem ég lít á sem
einstaka fyrirmynd í lífinu.
Með sömu orðum og amma Mar-
grét vafði mig inn í sængina, kyssti
mig á ennið og bauð mér góða nótt
kveð ég hana:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesú mæti.
Pálína Jónsdóttir.
Það var ævintýri að alast upp í
Siglufirði síldaráranna. Það var og
ævintýri að dvelja stöku sumarmán-
uði nokkurra bernskuára í sveit: í
Fljótum, í Sléttuhlíð og á hinu forna
biskupssetri að Hólum í Hjaltadal,
höfuðstað Norðurlands um aldir.
Í bernskuminni eru þrjár systur,
húsmæður á þremur hólum, Syðst-
Hóli, Mið-Hóli og Yzt-Hóli í Sléttu-
hlíð. Kolbeinn heitinn, bróðir minn,
„var í sveit“ á Yzt-Hóli. Ég á Mið-
Hóli. Elzti bróðir okkar, Níels, sótti
konuefnið sitt, Margréti, að Syðst-
Hóli. Nú eru Sléttuhlíðar-Hólar í
eyði. Enn er þó búið á næsta bæ við
Syðst-Hól, Hrauni, þar sem
langamma mín og langafi, Sigríður
Stefánsdóttir og Kjartan Jónsson,
bjuggu fyrir margt löngu.
Ég var því barnungur þegar ég
kynntist fólkinu hennar Möggu,
mágkonu minnnar, og það af góðu
einu. Þetta var traust og víðsýnt
bændafólk, í nánum tengslum við
náttúru landsins, sögu þjóðarinnar,
fornar hefðir og menningu. Það var
hollt fyrir barnshuga að mótast í ná-
vist þess.
Margrét, mágkona mín, og Níels
bróðir minn, bjuggu alla sína hjú-
skapartíð í Siglufirði. Góð tengsl
vóru á milli heimila okkar bræðra.
Mér er sérstaklega í minni er við
bræður stóðum saman í kór Siglu-
fjarðarkirkju og héldum börnum
okkar, Sigríði Stefánsdóttur og
Friðbirni Níelssyni, undir skírn, en
þau bera nöfn foreldra okkar.
Áratugakynni af Margréti vóru öll
á eina lund. Hún var einstök gæða-
manneskja. Hún reyndist mér
traustur vinur, bæði í blíðu og stríðu.
Og þeir eru ófáir sem hún rétti
hjálparhönd. Við systkinin fáum
aldrei fullþakkað, hve vel hún og
Níels reyndust móður okkar á efri
árum hennar.
Nú gengur Margrét mágkona mín
á Guðs vegum nýrrar tilveru. Við
Gerða kveðjum hana með virðingu
og þakklæti. Megi hún uppskera svo
sem hún hefur til sáð. Við sendum
fjölskyldu hennar innilegar samúð-
arkveðjur.
Allir mæta ævikveldi.
Eyðast blóm í klakans spori.
Síðan Guð með sólareldi
syngur allt til lífs að vori!
Stefán Friðbjarnarson.
Á Siglufirði er móðir mín fædd og
alin upp ásamt bræðrum sínum.
Friðbjörn Níelsson afi minn og Sig-
ríður Stefánsdóttir amma mín
bjuggu þar í áratugi og settu svip á
bæjarlífið.
Þegar ég kom fyrst á Grundargöt-
una fann ég strax að það var góður
andi í því húsi, ofinn úr gæsku og
umhyggju þeirra sem þar hafa búið.
Níels móðurbróðir minn og Margrét
kona hans höfðu flutt í þetta hús og
bjuggu þar með Sigríði ömmu sem
eltist með reisn í skjóli þeirra og var
allur heimilisbragur einstaklega fal-
legur.
Sem ungur maður lagði ég fyrir
mig sjómennsku og forsjónin hagaði
því þannig til að ég var nokkur ár á
Siglufirði og stundaði sjóinn á togar-
anum Hafliða. Af því er mikil saga
sem ekki verður rakin hér.
Á þeim árum var mikið rót í huga
ungs fólks almennt og má segja að
vera mín á Siglufirði hafi ekki ein-
kennst af reglusemi og ráðdeild og
var lifað nokkuð hratt á köflum.
Á þeim árum átti ég öruggt skjól
hjá Möggu og Níelsi og var alltaf
tekið með mikilli vinsemd þótt hér
verði dregið í efa að mikill höfðings-
bragur hafi alltaf verið á mér.
Uppbúið rúm, góður matur ásamt
hlýju og endalausri umhyggju beið
mín alltaf. Mér hefur þótt einkar
vænt um þetta fólk alla tíð síðan og
nú þegar Magga kveður eftir erfið
veikindi vil ég þakka vinsemdina við
mig. Höfðingslund húsmóðurinnar
dafnaði vel í hógværðinni og lítillæt-
inu sem einkenndi hana og þau hjón
bæði.
Það var einstakt að sjá hið góða
samband þeirra hjóna og hvernig
veikindin styrktu gagnkvæma virð-
ingu og ástúð sem alltaf hafði fylgt
þeim og er eftirbreytnivert okkur
sem sáum.
Þegar ég kom til þeirra síðustu
áratugi fann ég glöggt að þau voru
glöð að sjá að mér vegnaði vel og var
farinn að lifa samkvæmt heilræðum
sem mér voru gefin af góðu fólki á
Grundargötunni á árum áður. Fyrir
mína hönd, móður minnar og bræðra
votta ég Níelsi, börnum þeirra og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð með von um að Guð megi
styrkja þau í sárum missi. Möggu
mun ég ætíð minnast með virðingu
og hlýju.
Hafðu þökk fyrir gæskuna við mig
alla tíð. Vertu sæl, vina.
Kjartan Ásmundsson.
✝ Erla Bergþórs-dóttir fæddist í
Ólafsvík 16. júní 1941.
Hún andaðist á
sjúkrahúsi Blönduóss
27. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bergþór Stein-
þórsson, f. í Ólafsvík
26. nóv. 1921, d. 22.
sept. 2001, og Helga
Ólafsdóttir, f. á Brim-
isvöllum á Snæfells-
nesi 25. júní 1913, d.
13. mars 1998. Systk-
ini Erlu eru Guðrún
Geirmundsdóttir, f.
13. sept. 1935, d. 6. febr. 1985, Guð-
mundur Bergþórsson, f. 9. febr.
1950, Þorsteinn Bergþórsson, f. 30.
júní 1951, Ásdís Unnur Bergþórs-
dóttir, f. 17. júlí 1952, Hrönn Berg-
þórsdóttir, f. 30. okt. 1953, Freyja
Elín Bergþórsdóttir, f. 29. sept.
1956, Björk Bergþórsdóttir, f. 5.
sept. 1958, Aron Karl Bergþórs-
son, f. 10. des. 1959, og Jóhanna
Bergþórsdóttir, f. 22. okt. 1964.
Erla eignaðist sitt fyrsta barn,
Helgu Hauksdóttur, 8. maí 1963
með sambýlismanni sínum, Hauki
Heiðdal, f. 12. júlí 1941 á Patreks-
firði, sonur Önnu Sigríðar Jóhann-
esdóttur, f. 7. nóv. 1903, d. 17. febr.
1993. Helga er gift Hirti Sævari
Hjartarsyni, f. 26. nóv. 1961. Börn
þeirra eru Rannveig Aðalbjörg, f.
9. febr. 1984, unnusti hennar er
Haukur Berg Guðmundsson, f. 7.
okt. 1984, Erla Guðrún, f. 26. des.
1985, Ólína Björk, f. 13. sept. 1988,
Helga Rut, f. 29. apríl 1991, Hjört-
ur Sævar, f. 21. des. 1995, Sigurður
Ingi, f. 8. ágúst 1999, og Vilberg
Haukur, f. 31. ágúst 2002.
Erla giftist 20. apr-
íl 1967 Sigurði Inga
Þorbjörnssyni, f. 30.
nóv. 1945, frá Kornsá
II í Vatnsdal, syni
Þorbjörns Kristjáns
Jónssonar, f. 12. okt.
1905, d. 30. júní 1976,
og Elínar Sigur-
tryggvadóttur, f. 26.
sept. 1920. Þau eign-
uðust þrjá syni. Þeir
eru: 1) Þorbjörn
Ragnar Sigurðsson,
f. 27. sept. 1966,
kvæntur Sigríði
Brynju Hilmarsdótt-
ur, f. 6. sept. 1966, eiga þau Hilmar
Örn, f. 28. júní 1990, og Eyrúnu
Ingu, f. 8. sept. 2000. 2) Haraldur
Sigurðsson, f. 7. mars 1971, kvænt-
ur Pálu Pálsdóttur, eiga þau Pál, f.
1. nóv. 2001, og Örnu, f. 1. nóv.
2001. 3) Bergþór Sigurðsson, f. 9.
janúar 1977, dætur hans eru Ing-
unn Mist, f. 4. okt. 1998, og Ýrena
Sól, f. 26. apríl 2000.
Erla ólst upp hjá móður sinni á
Snæfellsnesi. Fluttust þær til
Reykjavíkur 1955.
Erla flytur í Austur-Húnavatns-
sýslu 1964 og fer að búa með Sig-
urði Inga á Nautabúi í Vatnsdal.
Bjuggu þau síðan í Grundarfirði
frá 1974 til 1977. Þá flytjast þau að
Kornsá II í Vatnsdal og hefja aftur
búskap. Vann hún einnig utan
heimilis, í mötuneyti Húnavalla-
skóla, við umönnun á Sjúkrahúsi
Blönduóss og í mötuneyti Lands-
virkjunar við Blönduvirkjun.
Útför Erlu verður gerð frá
Blönduóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11. Jarðsett verður
í Sauðárkrókskirkjugarði.
Og hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá friðlausum
öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund guðs síns?
(Spámaðurinn.)
Meðal Íslands dýrstu drósa
Drottins lilja prúð þú varst;
meðal svásra systur-rósa
sæmdar-fald þú lengi barst.
Fríð í sjón og horsk í hjarta,
höfðings-lund af enni skein,
svipur, athöfn – allt nam skarta,
af því sálin var svo hrein.
(M. Joch.)
Þín
börn, tengdabörn og
barnabörn.
Elsku amma. Nú þegar þú ert farin
er svo sárt að finna tómið sem þú
skildir eftir. En við hughreystum
okkur á því að nú eru þjáningar þínar
loks á enda. Þú varst okkur stoð og
stytta. Þú hugsaðir til okkar á hverj-
um degi og athugaðir hvort þú gætir
leiðbeint okkur og aðstoðað á ein-
hvern hátt og varst alltaf reiðubúin
þegar í stað, þegar á þurfti að halda.
Þú hélst okkur saman með kærleik
þínum sem mun ávallt lifa í hjarta
okkar. Við eigum alltaf minningarnar
sem þú gafst okkur.
Hvíl í friði, elsku amma okkar.
Komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
gengin ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
Stöðvast lífsins stundaglas,
stendur tíminn kyr,
þú sem hafðir fágað fas,
færð því góðan byr.
(Kristján Run.)
Þín
Rannveig Aðalbjörg, Erla Guð-
rún, Ólína Björk, Helga Rut,
Hjörtur Sævar, Sigurður Ingi
og Vilberg Haukur Hjart-
arbörn, Ingunn Mist og Ýrena
Sól Bergþórsdætur.
Nú hefur elsta systir okkar Erla
kvatt þennan heim eftir margra ára
baráttu við illvígan sjúkdóm.
En við sem þekktum hana vitum að
hún trúði á annað líf og fleiri víddir og
ef það er mögulegt þá á hún eftir að
láta vita af sér.
Það var ekki oft sem þessi stóri
systkinahópur kom allur saman en þó
gerðist það síðasta sumar, eftir nokk-
urra mánaða undirbúning og í tilefni
af færeysku dögunum sem eru árlega
í Ólafsvík, að við slógum upp tjaldbúð-
um í Klettakoti og áttum frábæra
helgi öll saman. Erla var mikið nátt-
úrubarn og naut þess vera úti með allt
þetta líf í kringum sig.
Hún sagði seinna að hún hefði séð
Ólafsvík í öðru ljósi eftir þessa helgi
og hún væri bara falleg.
Elsku Erla. Það er erfitt að kveðja
því okkur fannst að við hefðum haft
svo lítinn tíma með þér, svo margt var
eftir að segja og gera. Þú elskaðir að
sauma út og varst alltaf að skoða
bæklinga yfir útsaum og þar var svo
margt sem þig langaði til að gera
enda listamanneskja í höndunum.
Ekki var natnin minni við garðinn
heima og svo Lundurinn í Vatnsdaln-
um sem þú hafðir svo mikinn metnað
fyrir og reyndir að gróðursetja þar
tré á hverju ári.
Þú tókst okkur alltaf opnum örm-
um þegar við komum í heimsókn og
vildir allt fyrir alla gera.
Við viljum þakka þér þann tíma
sem við áttum saman og fyrir að hafa
fengið að kynnast þér því það gerir
okkur að betri mönnum.
Við trúum því að það hafi verið vel
tekið á móti þér, en eftir skilur þú
stóran og vandaðan afkomendahóp og
eiginmann sem umvafði þig með kær-
leik sínum og hlúði að þér eftir bestu
getu í þessum veikindum, þeim viljum
við votta okkar dýpstu samúð.
Við kveðjum þig, elsku systir, með
þökk fyrir allt.
Þín systkini:
Guðmundur, Þorsteinn, Ásdís,
Hrönn, Freyja, Björk, Aron og
Jóhanna.
Hún Erla er farin þangað sem við
öll förum að lokum, við vitum að vel
hefur verið tekið á móti henni af al-
mættinu, móður hennar, systur og
fleirum. Fyrst sáum við Erlu rúmlega
20 ára stúlku með Helgu dóttur sína
unga og Helgu móður sína með sér.
Hún kom fyrst í Húnavatnssýsluna
sem ráðskona að Hnausum og síðan í
Vatnsdalinn en þar kynntumst við
Erlu betur um leið og hún tengdist
Kornsárfjölskyldunni.
Það var gott að vera í návist Erlu,
hún var fínleg kona og tilfinninga-
næm, hún var ekki allra en vinum sín-
um var hún trygg og einlæg. Erla var
alltaf trú sinni sannfæringu og hrein-
skiptin, hvort sem samfélaginu líkaði
betur eða verr.
Við áttum margar góðar stundir
með Erlu á Kornsá og einnig í Grund-
arfirði en þar dvaldi fjölskyldan í
nokkur ár. Erla hafði ákaflega gaman
af að ferðast og þráði að geta skoðað
landið sitt sem og erlenda grundu,
hún fór nokkrar ferðir til útlanda að
hitta börnin sín eða í fylgd með þeim
og bónda sínum.
Erla hafði mikinn áhuga á skóg-
rækt, hún hugsaði vel um plönturnar
sínar, hún hafði gróðursett mikið og
stækkað reitinn sem tengdaforeldrar
hennar byrjuðu á, þar átti hún marg-
ar ánægjustundir allt fram á síðasta
sumar en þá fylgdist hún með þegar
gróðursett var og hlúði að því sem
hún sjálf hafði áður gróðursett.
Erla lagði mikið á sig fyrir börnin
sín og þeirra fjölskyldur. Þegar hún
vissi að vera hennar hér færi að stytt-
ast áttu barnabörnin hug hennar
flestum stundum, hún sinnti þeim
sem frekast hún mátti og dótturdæt-
urnar hjálpuðu henni eins og þær
gátu. Aðdáunarvert hefur verið að
fylgjast með hversu vel Siggi hugsaði
um Erlu sína, og gerði henni kleift að
dvelja lengst af heima.
Við þökkum Erlu fast að 40 ára
samfylgd og sendum innilegar sam-
úðarkveðjur til Sigga, barna, tengda-
barna, barnabarna og annarra að-
standenda.
Sæunn Freydís Grímsdóttir,
Guðmundur Karl Þorbjörnsson.
Elsku vinkona mín.
Nú ertu farin, farin í annan heim.
Þú varst svo sterk þessa síðustu mán-
uði. Jafnvel þessar síðustu heimsókn-
ir mínar til þín. Heimsóknir sem ég er
svo þakklát fyrir, að hafa getað verið
hjá þér.
Þú áttir stóra fjölskyldu sem þú
gerðir allt fyrir. Þau voru efst í þínum
huga þessa síðustu mánuði. Það lýsir
þér svo vel, alltaf að hugsa um þitt
fólk. Þín verður sárt saknað.
Það verður skrítið að koma í sveit-
ina í framtíðinni, vitandi það að þú
munir ekki vera þar, sísla í kringum
alla og passa að öllum líði vel og að
ekkert vanti. Alltaf svo mikið um að
vera í sveitinni.
Þetta hefur verið erfiður tími og
langur. Að þurfa að sitja og horfa á og
geta ekkert gert. Lífslöngun þín var
svo sterk. Það sáu og fundu allir sem
voru í kringum þig. Enda er það eðli-
legt. Hver vill ekki sjá börn sín og
barnabörn vaxa og sjá þau dafna í
þessum heimi.
Svo rann dagurinn upp, guð kallaði
þig til sín. Það var sorgardagur. Mað-
ur vissi að þessi dagur myndi koma en
það var samt svo sárt að heyra þessar
sorgarfréttir. Það er það alltaf. Þrátt
fyrir að maður hugsi að þér líði betur
á þeim stað sem þú ert á í dag. Þú ert
farin og ekki er hægt að gera neitt
sem breytir því, til að fá þig aftur. En
ég veit að þú fylgist með okkur, elsku
Erla. Ég þakka þér fyrir allt.
Elsku Siggi, börn og fjölskyldur
þeirra. Guð blessi ykkur á þessari erf-
iði stund.
Þín vinkona
Emilía Sæmundsdóttir.
ERLA BERG-
ÞÓRSDÓTTIR
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina