Morgunblaðið - 07.04.2003, Qupperneq 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 7. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Fallegar, sérmerktar
GESTABÆKUR
Í Mjódd
sími 557-1960www.merkt.is
merkt
✝ Sveinn MagnúsMagnússon fædd-
ist í Neskaupstað 12.
janúar 1961. Hann
lést af slysförum
laugardaginn 29.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
hjónin Magnús
Bjarki Þórlindsson, f.
19. janúar 1933, d. 4.
september 1987, og
Anna Sveinsdóttir, f.
20. mars 1930. Systk-
ini Sveins eru: Berg-
ljót, Guðný Svein-
laug, Hulda Guðlaug,
Þóra Lind, Helgi og Rúnar Þórl-
indur.
Sveinn giftist Ólöfu Þorgerði
Þorgeirsdóttur sjúkraliða 29. des-
ember 1986. Hún er dóttir
hjónanna Þorgeirs Sigfinnssonar
og Jónínu Þorgríms-
dóttur. Synir Sveins
og Ólafar eru: Hlyn-
ur, f. 28. maí 1983,
unnusta Harpa Rún
Björnsdóttir, f. 11.
mars 1984, Dagur, f.
11. nóvember 1986,
og Bjarki, f. 25. júlí
1989. Heimili þeirra
er á Blómsturvöllum
34 í Neskaupstað.
Sveinn átti og rak
sprautu- og réttinga-
verkstæði á Eyrar-
götu 9 í Neskaup-
stað. Hann starfaði
að öryggis- og björgunarsveitar-
málum og var mikill áhugamaður
um veiðar og útivist.
Útför Sveins fer fram frá Norð-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það er með átakanlegri sorg í
hjarta sem ég kveð stóra bróður
minn sem var mér ekki aðeins bróð-
ir heldur einnig einn af mínum
bestu vinum.
Á ég margar góðar minningar um
hann. Til dæmis þegar ég var lítill
gutti fékk ég að vera með honum í
bílskúrnum í allskonar bílabrasi og
fleira, alltaf mátti ég vera með. Ef
hann var að fara með félögum sín-
um eitthvað eins og inn í Fannadal í
einhverja ævintýramennsku, t.d. að
skjóta á skotmörk, fékk ég að koma
með. Honum þótti það aldrei vera
neitt „vesen“ að hafa litla bróður
með. Það var mér mikils virði að fá
að vera einn af félögunum þótt ég
væri bara gutti.
Hann var mér ómetanleg stoð og
stytta þegar pabbi okkar dó, hann
gekk mér að mörgu leyti í föð-
urstað. Hann hjálpaði mér ef taka
þurfti stórar ákvarðanir. Voru öll
bílamál, bílakaup og aðrar slíkar
stór ákvarðanir unglingsáranna
ekki teknar án hans aðstoðar.
Lærdómsríkustu mánuðir ævi
minnar voru sennilega þegar
Svenni og Olla réðust í að byggja
Blómsturvelli 34. Þá fékk ég að
vera með frá fyrstu skóflustungu og
þar til húsgögnin voru borin inn.
Þar fékk ég að ganga í hlutverk
húsasmiðs, pípara, rafirkja, múrara
og málara. Hann sýndi alltaf traust
á því sem ég var að gera og hafði
trú á því að ég gæti gert allt og
gæti leyst þau verkefni sem fyrir
lágu. Sem orkaði verulega hvetjandi
fyrir mig og veitti mér ómetanlegt
sjálfstraust.
Vissulega minnkaði sambandið
okkar á milli þegar ég flutti suður
en alltaf var það tilhlökkunarefni að
koma og vinna á verkstæðinu með
honum í fyrstu sumarleyfum mínum
eftir að ég flutti frá Neskaupstað.
Svenni var alltaf höfðingi heim að
sækja og aldrei var nein lognmolla í
kringum hann og dugnaðurinn
óendanlegur. Þó var aldrei það mik-
ið að gera hjá honum að hann hefði
ekki tíma til að sinna litla bróður.
Sama hversu verkefnalistinn var
langur, alltaf gaf hann sér tíma fyr-
ir mig. Alltaf gat ég leitað ráða hjá
honum sama hvert vandamálið var,
því alltaf sá hann leið út úr vand-
anum.
Elsku Svenni minn, ég sakna þín
meira en orð fá lýst.
Elsku Olla, Hlynur, Dagur og
Bjarki, Guð veri með ykkur.
Þinn bróðir
Þórlindur.
Laugardagurinn 29. mars síðast-
liðinn rann upp bjartur og fagur
hér í Norðfirði og virtist sem vorið
væri eitthvað að láta á sér kræla.
En það var svo um miðjan dag að
þau ógnartíðindi bárust mér að vin-
ur minn Sveinn Magnússon hefði
látist af slysförum upp til fjalla. Í
einu hendingskasti var sem ský
drægi fyrir sólu og kalt skamm-
degið helltist yfir hug og sálu. Þeg-
ar maður stendur frammi fyrir tíð-
indum sem þessum er sem allur
þróttur hverfi manni og langt að
bíða þess að sólin taki að skína að
nýju. Er ég sest nú niður við að rita
þessi fátæklegu minningarorð er
tungu tregt að hræra þó af mörgu
sé að taka og kannski er meira
hugsað en sett á blað.
Kynni okkar Sveins mágs míns,
eins og ég kallaði hann alltaf, hófust
fyrir tæpum 20 árum er ég og Þóra
systir hans tókum saman. Ég varð
þess strax áskynja að djúpt traust
og vinátta var á milli þeirra systk-
ina og barna hennar. Sveinn hafði
reynst systur sinni stoð og stytta er
hún missti fyrri maka sinn á svip-
legan hátt og sýnt þá hversu traust-
ur og góður bróðir hann sannarlega
var. Þegar hugurinn flögrar til baka
á þessari erfiðu stundu koma marg-
ar ljúfar minningar fram. Allt frá
okkar fyrstu kynnum ríkti mikil
vinátta okkar á milli og féll þar
aldrei skuggi á. Á meðan við Þóra
áttum heima úti í Neskaupstað
bjuggum við stutt frá þeim Sveini
og Ollu konu hans, við í Breiðabliki
og þau á Mýrargötu og var mikill
samgangur á milli heimilanna.
Einnig var stundum brugðið undir
sig betri fætinum og land lagt undir
fót í sameiningu innanlands eða
haldið í sumarhús saman og var
gleði og gaman ríkjandi í þessum
ferðum. Raunar má segja að sam-
skipti við Svein og hans fjölskyldu
hafa ávallt verið hin skemmtileg-
ustu, enda stutt í hlátur og glens.
Þegar við Þóra fluttum svo í sveit-
ina og hófum búskap þar minnkaði
samgangurinn en þá höfðu þau
Sveinn og Olla byggt hús sitt við
Blómsturvelli og stofnað þar til
heimilis.
Sveinn var ákaflega bóngóður
maður, alltaf boðinn og búinn að
redda hlutunum hvað sem það var.
Var alveg sama hvaða verk hann
tók sér fyrir hendur, alltaf var
gengið að því með dugnaði og eitt
er víst að hann hafði enga eirð í
beinum sér fyrr en því var lokið og
skipti þá litlu máli hvað sólar-
hringnum leið. Ég hef um dagana
unnið með mörgu duglegu fólki en
jafn miklum forki til vinnu og mág-
ur minn var hef ég ekki unnið með.
Handlagni hans var og einstök og
skipti þá ekki hvaða efni var unnið
með, allt lék í höndum hans og
verksvitið vel þroskað. Allt þetta
sameinaðist í því að vilja skila verk-
um sem fullkomnustum frá sér með
fögru handverki.
Ég minnist margra góðra stunda
úr bílskúrnum hjá tengdaforeldrum
mínum, þeim Önnu og Bjarka heitn-
um, en þar höfðu þeir Sveinn og
Helgi bróðir hans bækistöðvar í
bílaviðgerðum sínum um margra
ára skeið. Skúrinn var sérstakt æv-
intýraland þar sem allt var til sem
nöfnum tjáir að nefna. Inn í þennan
skúr fóru margar bifreiðar vart
þekkjanlegar og komu þaðan aftur
út skínandi glæsikerrur og var
máttur handarinnar þar mikill.
Mörg handtökin átti Sveinn við að
hjálpa mér í mínum eigin viðgerð-
um og á ég erfitt með að skilja
hversu mikla þolinmæði hann sýndi
mér í þeim. Enda kunni ég varla að
skrúfa skrúfu hjálparlaust þá. Segir
mér svo hugur um að hann hafi æði
oft valið að taka viljann fyrir verkið
hjá mér.
Kæri mágur og vinur, ég kveð
þig með trega og tárum en um leið
með þakklæti fyrir þína vináttu og
allar þær góðu minningar sem hún
skilur nú eftir á þessum erfiða tíma.
Í huga mínum mun minningin um
góðan dreng lifa, bjart bros og
glettinn hlátur.
Elsku Olla, Hlynur, Dagur og
Bjarki, ykkar sorg og missir er þó
mestur. Megi algóður Guð styðja
ykkur og leiða á þessum þungbúna
tíma í lífi ykkar og minningin um
góðan eiginmann og föður verða
ykkur ljós og styrkur til að takast á
við lífið í framtíðinni.
Guðröður Hákonarson.
Kæri vinur, þegar ég og fjöl-
skylda mín fluttum til Neskaupstað-
ar var eins og að okkur væri ætlað
að kynnast, því áhugamál okkar
lágu í sömu átt og mikil vinátta
milli fjölskyldna okkar varð til. Þú
tókst okkur alltaf opnum örmum
með þinni einstöku hjálpsemi og
hlýju, studdir fjölskyldu mína þegar
ég var langtímum fjarverandi. Fyr-
ir það vil ég þakka þér. Þær stund-
irnar þegar sest var niður á kaffi-
stofunni á verkstæðinu voru ófárar,
þar voru málin rædd og lagt á ráðin
um fjallaferðir, jeppabreytingar og
veiðar. Þú áttir alltaf ráð til að
leysa verkefnin og lást ekki á liði
þínu við að aðstoða vini þína og
ráða fram úr erfiðum verkefnum.
Minningar frá mörgum veiðiferð-
um og fjallaferðum sem við fórum í
með vinum okkar munu verða
geymdar í huga mér. Mér verður
hugsað til setningarinnar sem oft
var sögð eftir góðan dag: „Það verð-
ur erfitt að toppa þennan dag,“ sem
þó var gert í hverri ferð. Sú gleði
sem ætíð ríkti í ferðum okkar mun
ávallt verða mér í minni og þær
stundir sem við nutum í návist vina
okkar á fjöllum á sólríkum degi.
Við höfum oft rætt um að ferða-
lög á fjöllum væri það áhugamál
sem við fengjum hvað mest út úr og
ræddum oft meðal vina okkar, að
ekkert í lífinu væri eins gefandi og
að vera með góðum vinum á ferða-
lagi til fjalla og hversu ungir við
værum og ættum eftir að ferðast
saman í svo mörg ár enn.
Í síðustu ferð okkar og þeirri ör-
lagaríku var sama gleðin og verið
hafði í öllum okkar ferðum, en hlut-
irnir gerast hratt og án þess að við
fáum nokkuð við þeim gert. Á sól-
ríkum degi, eins við vorum vanir að
segja, „degi sem ekki var hægt að
toppa“, meðal góðra vina gerast
hlutir sem enginn mannlegur mátt-
ur fær við ráðið; kallið var komið.
Kveðjustundin birtist okkur leift-
ursnöggt og á stundu sem engan
hafði grunað. Það er sárt að horfa á
eftir góðum vini í blóma lífsins og
lífið bjart framundan, en minningin
um traustan ferðafélaga og góðan
vin mun lifa að eilífu.
Kæra fjölskylda, Olla, Hlynur,
Dagur og Bjarki, megi Guð styrkja
ykkur og vernda í þeirri miklu sorg
sem lögð er á ykkur, elskulega fjöl-
skylda.
Þinn vinur að eilífu,
Ásbjörn Helgi Árnason
og fjölskylda.
Unglingsárin eru það æviskeið
sem fólk myndar oft náin tengsl við
vini sína, vináttutengsl sem vara
ævina á enda. Þannig var vinátta
okkar við Svenna eins og hann var
ævinlega kallaður. Það var hópur
unglinga austur á Neskaupstað sem
tókst á við unglingsárin í gleði og
sorg þess tíma. Við trúðum öll á líf-
ið og alla þá möguleika sem lífið
hafði upp á að bjóða. Við trúðum
því að öll yrðum við gömul þar sem
við gætum í sameiningu horft um
öxl og rætt um allar þær minningar
sem tengdu okkur svo sterkum
böndum. Lífið er hverfult og enginn
veit sína ævi fyrr en öll er. Nú er-
um við minntar á hverfulleika lífs-
ins þegar vinur okkar er sviplega
kallaður á braut langt fyrir aldur
fram. Svenni kynntist ástinni sinni
úr vinahópnum og ung hófu þau
gönguna saman. Frá fyrstu tíð voru
Olla og Svenni alltaf sem eitt, sam-
hent í öllum þeim verkefnum sem
þau tóku sér fyrir hendur. Þau
studdu við bakið hvort á öðru, voru
vinir í raun. Drengirnir þeirra voru
augasteinar þeirra og stolt. Sam-
hent fjölskylda sem horfði með
bjartsýni til þeirra verkefna sem líf-
ið hafði upp á að bjóða.
Þó leiðir hafi skilist og við flust í
aðra landshluta breytti það engu
um vináttuna og tryggðina sem þau
sýndu okkur, þau voru alltaf til
staðar.
Með þessum orðum langar okkur
til þess að þakka Svenna samfylgd-
ina öll árin sem urðu þó allt of fá.
Elsku Olla, missir þinn er mikill.
Megi góður Guð vernda þig og
drengina ykkar. Megi minningin
um góðan dreng lifa um ókomin ár.
Öðrum aðstandendum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ingigerður, Ólöf og Jóhann.
Sumt er okkur ekki gefið að
skilja. Að svona ungur maður, að-
eins 42 ára, skuli vera tekinn frá
okkur í blóma lífsins. Við minnumst
hans fyrir dugnað, góða vináttu og
atorku, sem einkenndi hann alla tíð,
auk mikillar hjálpsemi við alla. Við
kynntumst Svenna og Ollu árið
1981 þegar við fluttum til Neskaup-
staðar. Við urðum strax vinir og
höfum brallað mikið saman síðan,
farið í útilegur, fjallaferðir, til út-
landa og fleira. Það er svo ótrúlegt
að við munum ekki fara í fleiri ferð-
ir saman en þú verður alltaf í huga
okkar hvert sem við förum. Við
munum alltaf hafa rúm í hjarta okk-
ar fyrir þig.
Er sárasta sorg okkar mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Elsku Svenni, það er komið að
kveðjustund. Þín er sárt saknað, en
við þökkum það lán að fá að vera
þér samferða um hríð á lífsleiðinni.
Elsku Olla, Hlynur, Dagur,
Bjarki og aðrir aðstandendur.
Harmur ykkar og missir er mikill
en minningin um góðan og mætan
mann lifir. Biðjum við góðan guð að
gefa ykkur styrk og ljós til bjartari
framtíðar.
Sigursteinn og Alda Björg.
Kæri vinur. Okkur langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Traustari vin var ekki hægt að eiga.
Þú varst alltaf hreinn og beinn og
hjálpsemi þín og dugnaður mun
aldrei gleymast. Við minnumst allra
góðu stundanna sem við áttum sam-
an og munum ylja okkur við þær
minningar í framtíðinni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Olla, Hlynur, Dagur og
Bjarki. Megi Guð styrkja ykkur og
fjölskylduna í sorginni.
Þórarinn Oddsson,
Ólöf R. Zoëga.
Laugardaginn 29. mars barst sú
harmafregn að Svenni Bjarka hefði
látist af slysförum í Kerlingarfjöll-
um. Eftir sat ég með ótal spurn-
ingar og engin svör. Á þessu átti
maður ekki von, að síðustu fjalla-
ferð hins þaulreynda og vel útbúna
sleðamanns sem Svenni var myndi
ljúka með svo hörmulegum hætti.
Margt rennur í gegnum hugann
þegar ég sest niður og lít til baka.
Við Svenni ólumst upp á Nesinu hér
í bæ fyrstu ár okkar en svo flutti
hann upp á Blómsturvelli með for-
eldrum og systkinum og lágu raun-
ar leiðir okkar ekki saman aftur
fyrr en haustið ’91 er ég flutti með
fjölskyldu mína í næsta hús við þau
Ollu og Svenna. Ýmislegt erum við
búnir að bralla saman síðan, t.d.:
skotveiðar, jeppaferðir á jökla og
fjöll en Svenni var áhugamaður um
veiðar og útivist. Ef illa gekk var
hann ekki kátur en ef vel gekk var
ekki til kátari maður! Svenni var
greiðvikinn maður og ef mann vant-
aði hjálp eða aðstoð þurfti bara að
nefna það. Hann var ákaflega stolt-
ur af fjölskyldu sinni og heimili og
dáðumst við hjónin oft að natni
hans og þolinmæði þegar hann var
að bralla eitthvað með strákunum
sínum, t.d. uppi í Ranaskógi þar
sem við áttum mjög góðar stundir
saman, eða bara á tröppunum
heima. Aðrar minningar ætla ég að
geyma með mér en ég þakka
Svenna fyrir allar þær samveru-
stundir og vinskap sem við áttum.
Við Sigga og börnin biðjum algóðan
Guð að styrkja Ollu, Hlyn, Hörpu,
Dag, Bjarka, Önnu og alla aðra að-
standendur og vini Sveins Magn-
úsar Magnússonar á þessum erfiðu
tímum. Hvíldu í friði, kæri vinur.
Minning þín lifir.
Hjörvar.
Hvað hefur maður oft heyrt um
slys sem gerast hér og þar á fjöll-
um? Fréttir sem slíkar fá mann oft
til að hugsa um hvað maður sé
heppinn að þetta komi aldrei fyrir
neinn sem tengist manni. En maður
er nú ekki alltaf svo heppinn. Þegar
ég var rétt að verða sex ára flutti
ég frá Bökkunum og upp á Blómst-
urvelli. Þetta var nú svolítið erfitt
fyrir mig því að allir vinir mínir
bjuggu úti á Bökkum. En eftir smá
tíma í Brekkukoti var mér farið að
líka mjög vel við hverfið og farinn
að kynnast því frábæra fólki sem
nágrannar mínir á Blómsturvöllum
eru: Línu og Snorra, Dee, þeim
prestsfjölskyldum sem hér hafa
verið, og fjölskyldunni beint á móti:
Svenna, Ollu, Hlyni, Degi og
Bjarka. Nú, tólf árum seinna, var
ég staddur á Akureyri hinn 29.
mars til að fylgjast með söngkeppni
framhaldsskólanna.
Um miðjan dag var ég tekinn á
eintal á hótelherbergi þar sem ég
gisti og var mér sagt að Svenni ná-
granni minn hefði dáið í slysi um
klukkan tvö þann dag. Ég varð
mjög sár boðberum þessara tíðinda
og sagði að menn ættu ekki að grín-
ast með svona hluti. Boðberarnir
sögðu að bragði að þetta væri ekk-
ert grín. Ég sá andlit þitt, Svenni,
fyrir mér og heyrði hlátur þinn inni
í mér og skyndilega varð mér ljóst
á svip boðberanna að þetta var ekk-
ert grín. Ég féll saman á auga-
bragði og góndi eitthvað út í loftið
eins og illa gerður hlutur. Ég ákvað
SVEINN MAGNÚS
MAGNÚSSON