Morgunblaðið - 07.04.2003, Qupperneq 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. APRÍL 2003 23
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR PÉTURSSON,
frá Vakursstöðum,
Vopnafirði,
lést föstudaginn 4. apríl í Sundabúð Vopna-
firði.
Sigurður Þór Ólafsson, Stefanía Sigurjónsdóttir,
Elísabet S. Ólafsdóttir,
Eva Hrönn og Stefán Óli.
svo að taka mér göngu til að velta
þessu fyrir mér. Þegar ég var ný-
lagður af stað hringdi pabbi og
sagði mér tíðindin og ég brotnaði
gersamlega. Mér var farið að verða
þetta ljósara og ljósara en reyndi
svo allt sem ég gat til að láta þetta
ekki eyðileggja ferðina.
Það fyrsta sem ég gerði þegar ég
kom heim daginn eftir var að heim-
sækja fólkið þitt. Þetta var enginn
vafi, það var komið að því að frétt
um slys tengdist mér. Ekki nóg
með það að þú, Svenni, hafir verið
frábær nágranni, heldur varstu ein-
hver skemmtilegasti fjölskylduvinur
okkar að mínu mati. Ef maður á að
lýsa þér í fáum orðum er það á
þennan veg; frábær ævintýrakarl
með matarlystina og húmorinn í
góðu lagi. Þær stundir sem ég átti
með þér, hvort sem þær voru hér í
götunni eða í Ranaskógi eða bara
hvar sem er, gera mig svo stoltan
að hafa þekkt þig og þína frábæru
fjölskyldu. Einu erjurnar milli okk-
ar sem nágranna voru að sjálfsögðu
með okkar magnaða húmor í fyr-
irrúmi. Það er mér ógleymanlegt
þegar þið hjónin komuð glottandi
yfir götuna og sögðuð okkur að þið
væruð búin að kaupa ykkur upp-
þvottavél, því það væri ógerlegt að
vaska upp þegar húsið okkar blikk-
aði allt og ljómaði og þið fengjuð of-
birtu í augun hver einustu jól.
Mér finnst oft svo sjálfsagt að
eiga góða að, en það er það ekki.
Maður veit líka ekki hvað maður
átti góðan að eins og þig fyrr en
maður hefur misst þig. Ég er búinn
að reyna allt sem ég get til að
hlaupa undir bagga með þeim ná-
grönnum sem þú skilur eftir til að
auðvelda þeim erfiðar stundir og ég
mun gera það áfram því að ég veit
að þú og þín fjölskylda hefðuð gert
það fyrir mig! Þú reyndist mér allt-
af vel og ég efast ekki um að fjöl-
skylda þín mun gera það áfram.
Ég mun minnast þín alla mína
ævi. Lifi minning þín.
Þinn nágranni,
Daníel Geir Hjörvarsson.
Fallinn er nú frá mætur maður í
blóma lífsins. Maður sem ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
kynnast. Kynni okkar Sveins hófust
þegar hann keypti rekstur Bíla-
verkstæðis Síldarvinnslunnar í jan-
úar 1993 og hóf eigin rekstur. Þó að
kynni okkar hafi aðeins varað í rúm
tíu ár er ljóst og ekki á neinn hallað
þótt fullyrt sé að traustari við-
skiptamann sé ekki hægt að kjósa
sér. Betri sendiherra fyrir fyrirtæki
mitt á Austurlandi gat ég ekki
hugsað mér og skipti þá engu hvort
um var að ræða málningarvörur eða
aðrar vörur frá fyrirtæki mínu.
Eins og alltaf gerist þurftum við
Sveinn að leysa ýmis mál sem upp
komu í daglegun rekstri fyrirtækja
okkar en þegar þau mál höfðu einu
sinni verið rædd og komist var að
samkomulagi þurfti aldrei að nefna
þau aftur. Þannig var Sveinn Magn-
ússon, orð stóðu eins og stafur á
bók.
Það vekur nú hlýjar tilfinningar
að hugsa til þess að fyrst er við
hittumst höfðum við átt viðskipti í
nokkurn tíma og oft talast við í
síma. Við vorum báðir staddir með
fjölskyldu okkar í sumarfríi á sólar-
strönd. Við höfðum kastað kveðju
hvor á annan án þess að vita deili
hvor á öðrum þar til einn morgun
að Sveinn birtist í bol merktum fyr-
irtæki mínu; mér til óblandinnar
ánægju að uppgötva hvaða heiðurs-
maður þar væri á ferð. Annað atriði
sem kemur upp í huga minn þegar
komið er að óvæntum leiðarlokum
er að ég, ásamt samstarfsmanni
mínum,hafði verið á leiðinni austur
á Neskaupstað til þess m.a. að
heimsækja fyrirtæki Sveins vegna
breytinga sem áttu sér stað fyrir
nokkru, en ferðinni hins vegar verið
frestað nokkrum sinnum vegna lít-
ilvægra orsaka. Slíkum ákvörðunum
verður hins vegar betur fylgt eftir
framvegis.
Að endingu votta ég eiginkonu,
sonum, móður og öðrum ættingjum
mína dýpstu samúð.
F. h. eigenda og starfsfólks Gísla
Jónssonar ehf.
Karl Jónsson.
✝ Søren Staunsag-er Larsen fædd-
ist í Kaupmanna-
höfn 4. ágúst 1946.
Hann lést af slysför-
um 28. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Willy
Staunsager Larsen,
f. 1913, d. 1986, og
Esther Marie Lar-
sen, f. 1915, d. 1998.
Bróðir Sørens er
Jens, f. 15. október
1942.
Hinn 7. september
1988 kvæntist Søren
Sigrúnu Ólöfu Einarsdóttur, f.
10. janúar 1952. Áður átti Søren
tvo syni, Martin, f. 7. apríl 1973,
og Anders, f. 17. mars 1975. Sig-
rún á eina dóttur, Lóu Katrínu
Pálsdóttur Biering, f. 20. júlí
1972, sambýlismaður hennar er
Ingólfur Níelsson, f. 10. nóvem-
ber 1964 og sonur
þeirra er Sigurpáll
Søren, f. 27. mars
2003.
Søren stundaði
nám í Kunsthånd-
værkerskolen í
Kaupmannahöfn frá
1967–1971. Hann
var kennari við
Skolen for Brugsk-
unst í Kaupmanna-
höfn frá 1971–1980.
Árið 1980 fluttist
hann til Íslands
ásamt Sigrúnu og
varð umsjónarkenn-
ari keramikdeildar Myndlista-
og handíðaskóla Íslands til 1984.
Sigrún og Søren hafa rekið gler-
blástursverkstæðið Gler í Berg-
vík frá því 1982.
Útför Sørens fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Einn af frumkvöðlum glerlistar á
Íslandi, Søren Staunsager Larsen,
lést af slysförum hinn 28. mars síð-
astliðinn. Hans er djúpt saknað og
mikill skaði að ótímabærum dauða
þessa athafnasama glerlistarmanns.
Søren fluttist til landsins með
fyrrverandi nemanda sínum og nýút-
skrifuðum glerlistarmanni, Sigrúnu
Ó. Einarsdóttur. Sigrún og Søren
voru ekkert að velkjast í vafa um
hvað þau ætluðu að taka sér fyrir
hendur þegar þau komu. Það var
ráðist í að festa kaup á gömlum fjár-
húsum á Kjalarnesi og þau gerð upp,
glerofn byggður og tæki keypt.
Þetta tók á og með botnlausu striti
og dæmalausri vinnugleði kom ár-
angurinn smátt og smátt í ljós.
Nytjahlutir og skúlptúrar frá Gler í
Bergvík prýða heimili víða á Íslandi
og eru til sýnis á opinberum stofn-
unum og söfnum víða um heim.
Það þurfti stóran hug og mikinn
kjark til þess að ráðast í það verkefni
sem þau hjónin tóku sér fyrir hendur
fyrir rúmum 20 árum. Søren tók allt-
af stór skref og fór alla leið í því sem
hann byrjaði á. Það voru ekki miklar
málamiðlanir í því sem voru hans
hjartans mál. Eitt af þeim málum
var handverkið, kennsla þess, gæði
þess og gildi. Hann áleit að hjartalag
hverrar þjóðar endurspeglaðist í
handverkinu og vildi auka skilning
fólks á tungumáli efnisins. Honum
fannst landinn ekki vera nógu vak-
andi á verðinum á þessu sviði og
hafði áhyggjur af máttlausri kennslu
í handverki og að það sem áunnist
hefði myndi glatast á komandi árum,
ef ekkert yrði að gert.
Verk Sørens eru hrein og tær með
agað handbragð, þau endurspegluðu
hans heila hjarta og skýru hugsun,
þar sem gerandinn er eitt með verki
sínu, einn með almættinu.
Kristín Ísleifsdóttir.
Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megı́ei saka.
(Einar Ben.)
Stöðugt erum við minnt á fallvalt-
leika lífsins og hvernig allt getur í
einni svipan breyst og gleði snúist í
sorg. Þannig er þegar fréttir berast
af hræðilegu slysi, sem snertir góða
vini.
Þegar ég sest niður til að skrifa
þessar línur blinda tárin sýn og hug-
urinn er hjá Sigrúnu og börnunum
hennar og Sörens. Ég leyfi mér að
segja „börnunum“ þó ég viti að þau
séu löngu fullorðin, en verða þau
ekki alltaf börnin manns hversu
gömul sem þau verða?
Ég kynntist Sigrúnu og Sören í
jóga. Þau geisluðu af lífi og fjöri og á
sama tíma ákveðni í að kynnast þess-
um lífsstíl betur. Þau ástunduðu og
ræktuðu þessa lífssýn af gleði og
hamingju og fundu í henni ánægju
og lífsfyllingu.
Fyrir hver jól boðuðu Sigrún og
Sören alla vini og velunnara upp á
Kjalarnes í Bergvík. Þau leyfðu okk-
ur að fylgjast með sér við vinnu sína
við að blása gler. Það var glatt á
hjalla og mikið fjör og færri komust
að en vildu. Þetta voru minnisstæðar
ánægju- og gleðistundir.
Það er því mikill missir þegar svo
gefandi einstaklingar eins og Sören
eru burtu kallaðir. Mestur er þó
missir eiginkonu og fjölskyldunnar.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég kæran vin og bið góðan Guð
að styrkja Sigrúnu og alla aðstand-
endur.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó ævin sem elding þjóti,
Guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittust þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ingibjörg Sigurjónsdóttir
(Ykkar Inga-Yogi).
SØREN STAUNSAG-
ER LARSEN
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku Sigrún, Lóa, Matti og And-
ers. Við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð á þessari sorgarstundu.
Jessica, Svava, Dagbjört,
Arndís, Sigurbjörg og Lúðvík.
HINSTA KVEÐJA
✝ Jón Olgeirssonfæddist í
Grimsby í Englandi
hinn 8. janúar 1945.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu hinn 28. mars
síðastliðinn. Jón var
einkabarn hjónanna
Þórarins Olgeirsson-
ar, f. 1. október 1883,
d. 5. ágúst 1969, og
Nönnu (Guðrúnar
Kristjönu) Olgeirs-
son, f. 8. nóvember
1909, d. 6. apríl 1989.
Hálfsystkini Jóns
samfeðra voru Thor (f. 1916),
Nancy (f. 1920) og Einar (f. 1926)
en Nancy lifir bræður sína þrjá.
Jón kvæntist eftirlifandi konu
sinni Rosemary Olgeirsson (fædd
Bacon, 1946) árið 1970 og eign-
uðust þau tvær dætur Rachel Lucy
(f. 1971), gift Simon Smith, og
um fiski, aðallega frá íslenskum
fiskiskipum og fiskútflytjendum
og þjónustu við þá aðila. Fylkir
LTD rak hann í liðlega 30 ár eða
til ársins 1999 er hann breytti um
starfsumhverfi, er þau hjónin tóku
að sér rekstur á elli- og þjónustu-
heimili, fyrst í Wiltshire og síðar á
Aynhoe Park í Oxfordshire, þar
sem hann lést.
Jón var vararæðismaður Ís-
lands í Grimsby 1972–1975 og að-
alræðismaður 1975–1999 er hann
flutti þaðan. Jón var sæmdur hinni
íslensku Fálkaorðu árið 1992, fyr-
ir störf sín í þágu Íslands og Ís-
lendinga. Meðal annars vann hann
ómetanlegt starf í þágu Íslands og
Íslendinga við útfærslu landhelg-
innar í 200 mílur, er hann var
stjórnvöldum innan handar í sam-
skiptum þeirra við bresk stjórn-
völd.
Bálför Jóns verður gerð frá St.
Michaeĺs Church, Aynho, í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.45.
Jarðsetning og minningarathöfn
um hann, fyrir vini og vanda-
menn, fer fram miðvikudaginn 16.
apríl og hefst klukkan 12.30 í St.
James’s Church í Grimsby.
Cathy (Catherine
Louise, f. 1973).
Þórarinn faðir Jóns
átti og rak umboðs-
fyrirtækið Rinovia
Company í Grimsby
sem sá um umboðs-
sölu á ferskum fiski,
aðallega frá Íslandi,
inn á breska markað-
inn. Jón ólst upp í
Grimsby og gekk þar
í St. Martińs Prep
School og síðar í
Ranby House School
and Workshop Coll-
ege. Að lokinni skóla-
göngu lá leið Jóns inn í atvinnu-
umhverfi föður síns er hann hóf
störf hjá „The Ross Group“ á Ný-
fundnalandi og síðar hjá „Boston
Deep Sea“.
Jón stofnsetti og rak umboðs–
og þjónustufyrirtækið Fylkir LTD
í Grimsby sem sá um sölu á fersk-
Í dag fer fram í Aynho Park í Ox-
fordshire á Englandi bálför Jóns Ol-
geirssonar, fyrrverandi aðalræðis-
manns Íslands og umboðsmanns
fiskiskipa í Grimsby. Jón varð bráð-
kvaddur á heimili sínu langt um aldur
fram föstudagsmorguninn 28. mars
sl. Með honum er genginn einn heið-
arlegasti, best gerði og ljúfasti mað-
ur, sem við höfum nokkru sinni
kynnst.
Leiðir okkar Jóns lágu fyrst saman
upp úr 1973, þegar endurnýjun skut-
togaraflotans var í algleymingi. Ég
vann þá hjá föður mínum í Asíufélag-
inu hf., síðar Asíaco hf., sem var þjón-
ustufyrirtæki við sjávarútveginn,
sérstaklega í veiðarfærum. Það kom í
minn hlut að vinna að uppbyggingu
þjónustu við togaraflotann og var lit-
ið til Bretlands til þess að nálgast
framleiðendur á hinum ýmsu vörum
til útgerðar. Leitað var til Jóns um
ráð og ekki stóð á honum. Hann
hjálpaði okkur ekki bara af stað,
heldur ferðaðist hann með mér oft í
gegnum árin þvers og kruss um land-
ið til þess að leita að og kynnast hin-
um ýmsu framleiðendum, þetta þrátt
fyrir að hann hefði lítinn eða engan
hag af því sjálfur. Þegar Jón var með
voru þetta alltaf hinar skemmtileg-
ustu ferðir því Jón var vel máli far-
inn, heimsmaður, húmoristi og alltaf
kátur og sá jákvæðu hliðarnar á mál-
unum.
Jón og Rosemary og við öll urðum
strax mjög náin. Fljótlega var hætt
að líta á okkur foreldra mína eða
Gyðu konu mína og mig sem venju-
lega vini, heldur miklu fremur sem
fjölskyldumeðlimi. Þegar Rachel og
Cathy voru litlar áttu þær erfitt með
að bera fram nafnið mitt og kölluðu
mig því „Uncle Curtains“, en frændi
hlaut ég að vera og hef verið alla tíð
síðan. Gestrisni þeirra Jóns og Rose-
mary var einstök, við vorum alltaf
velkomin og áttum helst að gista hjá
þeim. Rosemary er gourmet-kokkur
og Jón alltaf til í allt og entust sumir
sunnudagshádegisverðir gjarnan
fram á kvöld. Við hittumst eins oft og
hægt var og töluðum saman í síma
þar á milli. Jón vildi oft hafa mig með
sér í alls kyns erindum, ef því varð við
komið. Væri ég á ferðalagi einhvers
staðar nálægt kallaði hann mig til
þess að vera með sér, t.d. við rétt-
arhöld, ef hann var að hjálpa ein-
hverjum landanum þar, eða að fara á
fund með sér í pressuklúbbinn í
London til þess að tala máli Íslend-
inga í þorskastríðunum. Þegar Krist-
ján Eldjárn forseti veitti Jóni Fálka-
orðuna krafðist hann þess að við
pabbi færum með sér. Við Jón veidd-
um lax, fórum á stúkufundi saman,
ferðuðumst í frí suður í Evrópu og
síðast hittumst við í ágúst í fyrra þeg-
ar við Gyða nutum þess að vera með
honum og fjölskyldunni þegar Rac-
hel gifti sig.
Jón mátti aldrei neitt aumt sjá og
vildi ætíð hjálpa ef hann gat. Per-
sónulegt dæmi af gæskunni er að
þegar við Gyða fluttumst til Man-
chester til starfsþjálfunar hjá
McDonald’s þá vorum við bíllaus um
sinn. Þegar Jón heyrði þetta lét hann,
að sjálfsögðu óumbeðinn, í snarkasti
keyra bíl þvert yfir landið til okkar og
sagði að við mættum hafa hann eins
og okkur lysti. Annað dæmi frá Man-
chester-tímanum er þegar Gyða var
að spjalla við Rosemary í símanum að
hún fengi ekki nógu góðan fisk á
svæðinu, þá var hún samstundis boð-
in yfir með drengjunum okkar, gisti
hjá þeim og bíllinn var fylltur af góð-
gæti.
Þegar maður flettir gömlum skeyt-
um, kortum og bréfum frá þeim hjón-
um kemur í ljós að kveðju- eða loka-
orðin eru gjarnan þau sömu eða: „All
our love. Hope to see you before too
long again. Take care. Lots of love.
Jón minn og Rosemary.“ Þetta lýsir
þeim vel.
Foreldrar mínir, Kjartan R. Jó-
hannsson og Anna Jóna Ingimars-
dóttir, og við Gyða og synir söknum
og syrgjum Jón mikið. Við biðjum
Guð að leiða Jón á þeirri vegferð, sem
hann hefur hafið, og að vernda elsku
Rosemary, Cathy, Rachel og Simon.
Hafðu þakkir fyrir allt og allt, kæri
Jón minn. Blessuð sé minning þín.
Ætíð og að eilífu.
F.h. okkar allra.
Þinn einlægur
Kjartan Örn Kjartansson.
JÓN
OLGEIRSSON