Morgunblaðið - 25.04.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2003 35
hafði fyrir löngu öðlast sitt sjálfstæða
líf, þar sem nemendur lifðu og hrærð-
ust í námi og leik innan veggja skól-
ans og heimavistarinnar. Skólalífið
átti hug okkar allan. Bæjarlífið var
eitthvað okkur óskylt á þessum árum
og kom okkur lítið við, þannig var
þetta. Við höfðum óljósar fregnir af
„Landinu“, aðalskemmtistað Akur-
eyringa. Jú, það voru hræringar í
bæjarmálunum og landsmálapólitík-
inni og Hekla gaus. Flugslysið í Héð-
insfirði snerti okkur djúpt. Sigurður
skólameistari lést og var mörgum
harmdauði.
Skólagangan var með hefðbundn-
um hætti. Við höfðum mætur á mörg-
um lærifeðranna, nokkrum gerðum
við skráveifur. Málfundir voru vin-
sælir þar sem skólabræðurnir töluðu
af andagift, það var ekki til siðs á
þessum árum að fulltrúar kvenþjóð-
arinnar létu mikið til sín taka. Þess í
stað vorum við með strákana undir
smásjánni. Við sóttum dansæfingar
og skólaböll með misjöfnum árangri.
Við upplifðum ástarævintýri, stór og
smá og -sorgir. Svo voru kaffikvöld og
fyrirlestrar á Sal. Útgarðsferðirnar
og dvölin þar í skíðaskálanum voru
mikið tilhlökkunarefni.Við fórum til
funda við bekkjarsysturnar í vistinni
þar sem málin voru reifuð og til þess
að taka þátt í ritúalinu, gítarleik og
söng. Staðurinn sem sóttur var utan
veggja skólans var Hótel KEA, þar
þótti nauðsynlegt að líta við. Kaffi-
húsasetur voru og eru nú einu sinni
hluti af lífsstíl menntskælingsins.
Skólahátíðirnar voru uppskeruhá-
tíðir sem mikið var lagt í. Á einni
þeirra kom í ljós það sem okkur hafði
þó lengi grunað að bekkjarsystir okk-
ar, Sigga, var ekki aðeins gáfuðust
hún var líka fallegust. Hún var kosin
fegurðardrottning MA og var það þar
með skráð á spjöld sögunnar. „Það
var nú bara tilviljun“ var seinni tíma
söguskýring Siggu. Hún var ekki
mikið fyrir að troða upp eða láta á sér
bera og hún flíkaði ekki tilfinningum
sínum. Það má teljast til afreka að
okkur bekkjarsystkinunum tókst að
telja Siggu á að halda ræðu, minni
Gísla Jónssonar, okkar ágæta ís-
lenskukennara, þegar kennararnir
voru kvaddir. Eftir nokkra yfirlegu
og stílfærslur flutti hún ræðuna sem
féll í mjög góðan jarðveg. Eins og
fram hefur komið var Sigga góðum
gáfum gædd og var kímnigáfan að-
alsmerki hennar. Hún naut sín best í
góðra vina hópi þar sem hún fór á
kostum eins og vinir hennar og fé-
lagar þekkja vel.
Stundirnar á heimili Siggu á Ak-
ureyri eru kafli útaf fyrir sig en eru
samofnar minningunum frá skólaár-
unum. Foreldrar hennar voru þekktir
borgarar bæjarins, Helgi augnlækn-
ir, stórbrotinn, ábúðarfullur, virðu-
legur en fjarlægur. Kara, hávaxin,
fyrirmannleg, tággrönn, léttstíg og
glaðleg, hún nánast sveif. Þau voru
eins og svart og hvítt, sumar og vetur.
Yfir heimilinu hvíldi aristókratískur
blær. Vinir Siggu voru aufúsugestir.
Við sátum stundum í setustofunni við
fína reykborð húsbóndans og reynd-
um að ráða lífsgátuna. Á veggnum
blasti við stórt málverk, rjúpur í vetr-
arlandslagi sem fangaði mann í óend-
anlega tærum, hvítum lit. Á góðum
degi lét Sigga það eftir okkur að setj-
ast við píanóið þar sem andi Ásgríms
sveif yfir vötnum í litaglöðu sumar-
landslagi málverksins við píanóið. Allt
hefur sinn tíma og óbærilegum létt-
leika tilverunnar á menntaskólaárun-
um var um það bil að ljúka. Komið að
kveðjustund árið 1952. Hvort við
stóðum undir væntingum Sigurðar
skólameistara verður að láta ósvarað.
Þórarinn skólameistari kvaddi okkur
nýstúdentana með þessum orðum:
„Gangið ótrauðir að hvaða verki sem
lífið kann að færa ykkur og reynið
jafnframt að hefja það í æðra veldi
sannrar menningar. Verið minnugir
þessara orða Einars Benediktssonar:
Hvað vannstu drottins veröld til þarfa, þess
verðurðu spurður um sólarlag.
Menntaskólinn á Akureyri óskar
þess að þið verðið ekki varbúin að
svara þessari spurningu þegar þar að
kemur.“ Leiðir skildu um stund.
Flestar bekkjarsystranna fóru í
kennaranám eða uppeldisfræði og
tungumálanám í BA-deild HÍ. Sigga
valdi sér aðra leið, hélt til Kaup-
mannahafnar og nam meinatækni.
Hlýtur hún að teljast meðal frum-
kvöðla í stéttinni. Starfaði hún sem
meinatæknir allar götur síðan og var
afar farsæl í starfi sem og í sínu einka-
lífi. Sigga giftist Páli Sigurðssyni og
eignuðust þau þrjú mannvænleg
börn. Hún naut lesturs góðra bóka,
tónlistar í ríkum mæli og gerði víð-
reist. Hún stundaði gönguferðir í ís-
lenskri náttúru sem var hennar orku-
lind. Í febrúar varð Sigga sjötug og
hélt vinum og vandamönnum stór-
veislu í Þingholti. Hún kvaddi með
hugrekki, reisn og glæsileika.
Það er komið að leiðarlokum. Við
hverfum aftur til Akureyrar. Í húsi
skáldsins að Sigurhæðum má lesa á
veggjum þessar ljóðlínur Kristjáns
frá Djúpalæk:
Þetta land skamma stund bjó mér stað.
Ég er strá í þess mold – ég er það.
Við vottum fjölskyldu Siggu inni-
lega samúð.
F.h. MA-stúdenta 1952
Hrefna Hannesdóttir.
Við á rannsókn kveðjum nú Sigríði
Helgadóttur, kæran starfsfélaga okk-
ar.
Árið 1964 hóf hún störf á rann-
sóknastofu Heilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur, sem síðar flutti á Borg-
arspítalann í Fossvogi 1967 er hann
var stofnaður. Sigga vann við stofn-
unina allar götur þar til hún lét af
störfum fyrir aldursakir.
Að loknu stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri fór hún til náms í
meinatækni í Danmörku. Hún var ein
af þeim fyrstu hér á landi sem luku
prófi í faginu. Menntun hennar var góð
og var hún mjög fær í starfi. Leituðum
við samstarfsfólkið oft til hennar með
úrlausnir erfiðra verkefna. Var þá jafn-
an efnafræði- og stærðfræðikunnáttu
hennar við brugðið.
Yfir Siggu var mikill glæsibragur.
Öll verk hennar og heimilið báru þess
vitni. Áhugi hennar á menningu og
listum var mikill, og naut hún þess að
sækja listviðburði. Mikla ánægju hafði
hún af ferðalögum og útivist, jafnt inn-
anlands sem utan. Ástralía er eina
heimsálfan sem hún hafði ekki heim-
sótt. Um Ísland ferðaðist hún vítt og
breitt, jafnt í bíl sem fótgangandi.
Skopskyn hennar var hárfínt,
stundum beitt en meiddi engan. Hún
kom auga á það skoplega í lífinu og
ekki síst hvað varðaði hana sjálfa.
Í einkalífi sínu var hún gæfumann-
eskja. Sigga og Palli voru samstillt
hjón. Það var ánægjulegt að njóta
samvista við þau og voru þau hrókar
alls fagnaðar á góðum stundum. Voru
þau mikið fjölskyldufólk og einkar
kært var á milli þeirra og barnanna.
Fyrir ári síðan kenndi hún sér
meins. Þann tíma sem síðan er liðinn
notaði hún vel. Það var okkur dýr-
mætt að fá að njóta þess tíma með
henni í gönguferðum, ferðalögum og á
öðrum gleðistundum. Við kveðjum
Siggu okkar með virðingu og söknuði
og sendum fjölskyldu hennar samúð-
arkveðjur. Guð blessi minningu
Siggu.
Samstarfsfólk Rannsóknadeild
LSH Fossvogi.
Það var gott að alast upp á Akur-
eyri þegar við Sigga vorum að slíta
barnsskónum.
Bærinn var ekki eins stór og núna
og stutt var að bregða sér út í náttúr-
una. Hreyfing og útivist var í öndvegi
og var það sameiginlegt áhugamál
okkar Siggu. Kynni okkar hófust í
barnaskólanum og fljótlega þróaðist
vinátta með nokkrum stelpum í
bekknum sem haldist hefur æ síðan.
Sterkir stofnar stóðu að Siggu í
báðar ættir og í vöggugjöf hlaut hún
allt það besta, góðar gáfur, fallegan
líkamsburð, frábært skopskyn og
heilsteyptan persónuleika. Það var
nokkuð sérstakt að koma til Siggu í
Möðruvallastrætið því þar mætti
manni parket á gólfum og ilmjurtir í
krús. Nokkuð sem var ekki venjulegt
annars staðar. Höfðinglegt var heim-
ili Köru og Helga og sjálfsagt var að
leyfa stelpuormunum að spinna fjöl-
breytileg leikrit í svefnherberginu.
Góð kynni voru með foreldrum okkar
Siggu og miklar jóladagsveislur sát-
um við ásamt fleiri fjölskyldum til
skiptis. Þá var fjör í púkkspilinu hjá
konum og börnum en karlarnir
spiluðu bridge.
Þegar aldur leyfði gengum við til
liðs við skátahreyfinguna. Í útilegum
áttum við vinkonurnar ógleymanleg-
ar stundir hvort sem farið var í skáta-
skálana, á skátamót eða að hjálpa
ókunnugum við kartöfluupptöku.
Margt var brallað og allt í einu vorum
við komnar í MA. Þar sönnuðust lær-
dómsgáfur Siggu, sem var jafnvíg á
öll fög. Sagt var að kennararnir sæju
ekki sólina fyrir Siggu. Útivistin var
fylgifiskur, sund, skíði og skautar.
Ferðir í Útgarð með allt á bakinu til
að æfa sig í skíðaíþróttinni. Það var
líka þar sem skíðagöngukeppnin
mikla í MA hófst á útmánuðum. Mikil
spenna lá í loftinu og auðvitað var það
hin léttfætta Sigga sem sigraði í
kvennaflokki.
Minningabrotin hrannast upp og
þótt Sigga héldi áfram til stúdents-
prófs og meinatæknináms, en ég í
fóstrunám, þá var þráðurinn tekinn
upp þegar tækifæri gáfust.
Minnisstætt er mér þegar við hitt-
umst í Kaupmannahöfn og fórum á
baðströnd. Þá var hún leiðbeinandi
um hvernig maður bæri sig að á
ströndinni og gætti sín við sólbruna.
Seinna heima á Akureyri fórum við
eftirminnilega gönguferð á Súlur.
Þetta var sumarið 1955 en þá dró
aldrei ský fyrir sólu norðan heiða.
Glaðar og sveittar stóðum við á tind-
inum og landið lá fyrir fótum okkar
svo langt sem augað eygði í allar áttir.
Tíminn leið og nýr kafli hófst. Vinkon-
urnar búnar að festa ráð sitt og stofna
til barneigna.
Stutt var á milli heimila og ósjaldan
kallaði Sigga í „gardenparty“ á
Hrefnugötuna. Þá var börnum pakkað
saman og gott að komast á gras sem
ekki var til að dreifa á Njálsgötunni.
Stundum var skroppið í berjamó eða
reynt að spila bridge við vinkonurnar.
Palli og Sigga voru sannir vinir og í ófá
skipti fögnuðu þau með okkur nýju ári.
Einnig voru veislur frambornar af
Siggu engu líkar hvað gæði og yfir-
bragð snerti. Þau hjónin voru dugleg
að ferðast til annarra landa og Sigga
stundaði gönguferðir bæði innanlands
og utan. Þegar nokkrir ÍR-ingar fóru
sína fyrstu skíðaferð út fyrir landstein-
ana var Sigga hvött til að koma með.
Það var einstaklega gaman að sjá hve
vel hún féll inn í hópinn og skopskynið
lét ekki á sér standa frekar en endra-
nær. Endalaust er hægt að rifja upp
stundirnar með Siggu og ómetanlegt
að geta ornað sér við minningar og
góða vináttu við fjölskylduna. Við lát
Palla sýndi Sigga sinn innri styrk og í
ljós kom hve mikil hetja hún var þegar
hún greindist með illvígan sjúkdóm.
Vinir og fjölskylda glöddust með henni
í sjötugsafmælinu í síðastliðnum febr-
úar og fengu þar innsýn í lífshlaup
hennar. Að leiðarlokum vil ég og fjöl-
skylda mín þakka fyrir að hafa haft
Siggu í kallfæri, haft tækifæri til að
njóta návistar og gleðistunda. Börnum
og öllum aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Veri hún kært kvödd.
Margrét G. Schram.
✝ Kristín Bene-diktsdóttir fædd-
ist í Nefsholti í Holta-
hreppi í Rangárvalla-
sýslu 12. apríl 1925.
Hún lést á Hjúkrun-
arheimilinu Ljós-
heimum 20. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Bene-
dikt Ágúst Guðjóns-
son f. í Saurbæ í Holt-
um í Rangárvalla-
sýslu 5. ágúst 1896, d.
25. maí 1991, og Ingi-
björg Guðnadóttir, f.
í Holtum í Rangár-
vallasýslu 27. júní 1894, d. 2. jan-
úar 1980. Systkini Kristínar eru
Málfríður, f. 1926, d. 1997, Auður
Ása f. 1929, Teitur, f. 1931, Einar,
f. 1933, Jóna Veiga, f. 1934, og
Guðný Finna, f. 1934.
Eiginmaður Kristínar var Jón
Guðfinnsson, f. í Akbraut í Holtum
12. maí 1918, d. á Hjúkrunarheim-
ilinu Ljósheimum á Selfossi 15. júní
1996. Börn Kristínar og Jóns eru: 1)
Sólveig, f. 1947, börn hennar eru a)
Kristín Grétarsdóttir, f. 24.12. 1974,
maki Baldvin Bjarnason, f. 1971,
dætur þeirra eru Steinunn Anna, f.
1991, og Lilja Björt, f. 1997. b)
Linda Björk Grétars-
dóttir, f. 1980, dætur
hennar eru Perla
Kristín Brynjarsdótt-
ir, f. 1998, og Brynja
Sól Daníelsdóttir, f.
2000. 3) Oddbjörg
Inga, f. 1955, maki
Einar Ársæll Sumar-
liðason, f. 1954, dóttir
Oddbjargar er Lovísa
Guðmundsdóttir, f.
1973, sonur hennar
Ágúst Einar Ágústs-
son. Lovísa er í sam-
búð með Kára Jóns-
syni, f. 1979. Börn
Einars eru: Hilma, f. 1976, í sambúð
með Trausta Baldvini Stefánssyni,
f. 1972, sonur þeirra er Stefán Ingv-
ar, f. 2001; og Esther, f. 1981, sonur
hennar er Patrekur Leó Róberts-
son, f. 1999, og fóstursonur Einars
Fjalar Jörundsson, f. 1971, maki
Helga Elídóttir, synir þeirra eru
Fannar Máni, f. 1999, og Elí Logi, f.
2001. 3) Guðfinnur, f. 1965, maki
Helga Dagmar Emilsdóttir, f. 1966,
börn þeirra eru Lovísa Dagmar, f.
1993 og Jón Ingi, f. 2001.
Útför Kristínar verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku amma, nú kallið er komið og
þú ert farin á vit ævintýranna. Þú
hræddist ekki að fara heldur hlakk-
aðir til að fá loks að hitta afa á ný.
Amma mín, þegar litið er til baka þá
þakka ég guði fyrir hvað þú fékkst að
vera hjá okkur lengi. Þú veiktist
mikið þegar þú varst ung kona og
margir hefðu aldrei trúað því að þú
yrðir rétt rúmlega 78 ára. Trúin var
þér mikilvæg í lífinu og það var
ósjaldan sem þú tókst svo til orða „ef
að guð lofar“. Þú fæddist á páska-
degi og svo ótrúlegt sem það er,
varst þú kölluð til drottins á páska-
degi. Þú talaðir oft um það hvað þú
varst stolt af því að fá að fæðast á
þessum dýrðardegi. Þín mikla trú og
allar þínar bænir hjálpuðu okkur
mikið í gegnum tíðina því trúin
styrkti þig svo mikið í öllu sem þú
tókst þér fyrir hendur.
Elsku amma, ég er svo þakklát fyr-
ir að hafa orðið þess aðnjótandi að fá
að dvelja mikið hjá þér sem barn.
Minningarnar sem ég á um þig mun
ég varðveita í hjarta mínu. Þær fá
mig til að brosa í gegnum tárin því þú
sagðir svo oft að hláturinn lengir lífið.
Þú varst svo yndisleg, smávaxin og
sæt kona sem allir elskuðu og dáðu.
Þú komst öllum til að hlæja með þín-
um innilega hlátri og léttri lund.
Minnisstæðar eru messurnar sem að
ég fór með þér á páskadagsmorgun
þar sem þú söngst svo hátt og snjallt,
það kom manni til að brosa. Söngur
og tónlist voru þér mjög mikilvæg í
lífinu. Hús þitt var alltaf opið þar sem
allir voru teknir opnum örmum og þú
bauðst upp á heimsins bestu flatkök-
ur sem þú bakaðir af mestu snilld og
ekki voru pönnukökurnar þín heldur
af verri endanum. Þú kallaðir mig
ávallt endurnýjunina ykkar afa og ég
hef reynt mitt besta til að gera ykkur
stolt af mér, það verður erfitt að feta í
ykkar spor því að yndislegra fólk er
erfitt að finna. Þú varst með eindæm-
um gjafmild og rausnarleg kona, þar
sem margir fengu að njóta þinna frá-
bæru vettlinga sem þú prjónaðir af
svo mikilli snilld. Allir dáðust að
handverki þínu. Ríkidæmi þitt var
ekki veraldleg gæði heldur fjölskyld-
an og vinir, sem þú elskaðir af öllu
hjarta og vildir allt fyrir gera. Mikið
varst þú góð við þá sem minna máttu
sín, þú varst ávallt reiðubúin til hjálp-
ar fyrir þá sem áttu erfitt og sást allt-
af það góða í öllum. Ég bið þig, elsku
amma, að þú vakir yfir okkur og litlu
guðsgjöfinni okkar. Ég veit þú brosir
niður til okkar. Því brosið þitt blíða og
hláturinn gleymist aldrei. Elsku
amma mín, þú verður ávallt varðveitt
í hjarta mínu.
Nú breiðir jörðin út fannhvítan faðminn,
og fegurstu stjörnur skína.
Hvít og gljáandi mjöllin minnir
á mjúku armana þína.
Og himinninn minnir með leiftrandi logum
á lokkana þína björtu.
Hver blær í lofti er seiðandi söngur,
er sameinar tveggja hjörtu.
Um slíkar nætur er enginn einn,
sem elskar, vakir og biður.
Ég heillast af lífsins tign og töfrum.
Hver tilfinning mín er friður.
Í mjúkum og fannhvítum faðmi jarðar
Og fegursta draum minn réði…
Ég finn þú ert hjá mér, hrein eins og
mjöllin,
og himinninn logar af gleði.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Ég bið góðan guð að varðveita
mömmu, Oddu og Guffa og alla sem
voru þér kærir. Elsku amma ég kveð
þig í þeirri vissu að algóði guð sé með
þér.
Þín nafna
Kristín Jóna.
Elsku amma, nú ertu farin til afa í
húsið sem hann er búinn að gera
tilbúið fyrir ykkur. Manstu draum-
inn sem þig dreymdi um að afi væri
að byggja hús fyrir ykkur? Við vit-
um að þar á eftir að vera mikill
söngur og gleði þar á bæ. Söngurinn
var eitt af því sem þér þótti mjög
vænt um. Þú söngst svo vel og hafðir
gaman af. Við efumst ekki um að þú
sért núna syngjandi fyrir hann afa
og hann hlustar stoltur af sinni
konu. Það var einnig mikill gesta-
gangur í húsinu hjá ykkur því eitt af
því sem var ávallt mikið af hjá ykkur
var að alltaf voruð þið tilbúin nótt
sem dag að taka á móti fólki með
öllu tilheyrandi í Smáratúninu hjá
ykkur. Sorgin er mikil á svona
stundu en við vitum að afi tekur vel
á móti þér og er ánægður með að
hafa þig hjá loksins hjá sér aftur.
Það vantar mikið þegar góð og in-
dæl kona er farin frá okkur. En
minningin er sterk sem lifir í hjört-
um okkar allra og er mjög gott að
geta átt hana. Það er mikils að minn-
ast og alltaf man maður hláturinn og
gleðina sem fylgdi þér amma. Þú
varst mjög trúuð kona og lífsglöð og
hafðir mjög gaman af því að koma
fólki í gott skap. Elsku amma, við
biðjum fyrir þér þegar við förum að
sofa á kvöldin og hugsum ávallt til
þín.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumbláa júlínótt.
Við ystu hafsbrún sefur sól,
og sofið er í hverjum hól.
Í sefi blunda svanabörn
og silungur í læk og tjörn.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þínar
Linda Björk, Perla Kristín og
Brynja Sól.
Elsku langamma, nú ert þú farin
til guðs sem þér þótti svo vænt um.
Við munum sakna þín. Þú varst okk-
ur svo góð. Elsku góði guð, við felum
þér langömmu okkar í þeirri vissu að
hún sé hjá þér í gleði.
Við skulum ekki gráta
og ekki tala ljótt,
þá verðum við svo stór
og vöxum við svo fljótt.
Við skulum lesa bæninar,
þá sofum við svo rótt
guð og allir englarnir
þeir vaka hverja nótt.
(Karólína Jónsdóttir.)
Þínar stelpur
Steinunn Anna og Lilja Björt.
KRISTÍN
BENEDIKTSDÓTTIR