Morgunblaðið - 25.04.2003, Blaðsíða 37

orðinn þreytt eftir langan vinnu-
dag og þó hún vildi gjarnan vera
lengur hjá sínu fólki, þá voru lík-
amskraftarnir á þrotum. Ég votta
fjölskyldu hennar innilega samúð.
Guð blessi Laugu systur.
Fjóla Sigurbjörnsdóttir.
Í hverri ferð skipta ferðafélag-
arnir miklu máli.
Vegferðin með Laugu var lær-
dómsrík og skemmtileg því hún
hafði fallega sál sem birtu stafaði
af.
Ég hitti Laugu fyrst fyrir rúm-
um þrjátíu árum þegar ég kom
unglingur inn á heimili hennar
með kærastanum mínum.
Um leið og ég kynntist henni
fylltist ég aðdáun á þessari glað-
legu og duglegu konu sem hafði
ein alið upp fimm syni við erfiðar
aðstæður og gert þá að heilbrigð-
um og sterkum einstaklingum.
Lífið var ekki dans á rósum fyr-
ir einstæðar mæður á þessum
tíma, en Laugu tókst að halda fjöl-
skyldunni saman með einstakri
þrautseigju og vinnusemi. Virðing
mín fyrir þessari alþýðuhetju var
takmarkalaus.
Þarmeð var þó viðkynningu okk-
ar ekki lokið, því við áttum eftir að
ganga saman langan veg.
Lauga varð ekki eingöngu
tengdamóðir mín og amma drengj-
anna minna heldur vinkona mín og
lærimeistari. Við Lauga brölluðum
margt saman því hún var einlæg
og skemmtileg og vinátta okkar
var óháð aldri og aðstæðum. Við
versluðum saman, ræktuðum,
gerðum slátur, skiptumst á upp-
skriftum, settum permanent í hvor
aðra og hlógum saman eins og
jafnöldrur.
Hún hafði þurft að nýta vel og
hún miðlaði lífsreynslu sinni þann-
ig að hagsýni hennar og aðhalds-
semi varð mér til eftirbreytni. Með
framkomu sinni sýndi hún mér og
sannaði að lífið hefur upp á svo
margt að bjóða þótt kjörin séu rýr.
Þær voru margar ferðirnar sem
ég fór út í Holt með strákana mína
og átti góðar stundir með tengda-
fólkinu þar sem þessi trausta kona
var sameiningartákn fjölskyldunn-
ar. Í kringum hana ríkti ást og
hlýja sem var meira virði en nokk-
ur auður og stundirnar sem við
áttum með henni verða aldrei full-
þakkaðar.
Þótt við hjónin héldum sína leið-
ina hvort slitnaði sambandið við
Laugu aldrei. Vináttan við hana og
hennar góða fólk hefur verið mér
ómetanleg á vegferðinni.
Lauga mun aldrei yfirgefa fjöl-
skyldu sína fremur en hún gerði í
lifanda lífi. Hún mun alltaf ganga
með sonum sínum, tengdadætrum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um og vísa þeim veginn þegar
hugurinn leitar til hennar.
Þegar Lauga heldur á braut ei-
lífðarinnar langar mig að þakka
henni félagsskapinn. Mig langar að
þakka henni fyrir börnin mín og
bjóða hana aftur velkomna inn í líf
okkar allra á nýjum forsendum.
Jóhanna G. Harðardóttir.
Látin er merkiskona, frænka
mín Guðlaug Guðlaugsdóttir, eða
Lauga eins og hún var alltaf köll-
uð. Lauga mætti miklu mótlæti á
lífsleiðinni en tókst með þraut-
seigju og kjarki að sigrast á erf-
iðleikunum. Fimm sonum sínum
kom hún til manns af miklum
dugnaði; einstæð móðir á erfiðum
tímum.
Lauga var einkar útsjónarsöm
og lagin í höndunum. Ófáar ferðir
átti ég til hennar að sækja þá
handavinnu sem ég svo kom í verð.
Minnisstæðar eru þær mörgu ferð-
ir sem við áttum til ættingja okkar
í Grindavík auk fjölda heimsókna
minna að Holti. Þá var rætt um
heima og geima. Gilti einu hvert
umræðuefnið var, allt mátti rök-
ræða við Laugu.
Þar til við Lauga hittumst næst
geymi ég minninguna um einstaka
konu sem með óbilandi sjálfsbjarg-
arviðleitni vann bug á hvers kyns
mótlæti.
Margrét Kristinsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2003 37
✝ Sigrún Guð-mundsdóttir
fæddist á Reynis-
vatni í Mosfellssveit
13. febrúar 1931.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 11. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Helga
Einarsdóttir, f. á
Grund á Eyrar-
bakka 3. mars 1902,
d. 5. mars 1988, og
Guðmundur Sig-
urðsson, f. á Beina-
teig á Stokkseyri 31.
janúar 1876, d. 12. janúar 1940.
Systkini Sigrúnar eru Ingimund-
ur, f. 14. febrúar 1925, Guð-
mundur, f. 25. júlí 1926, d. 1.
febrúar 1927, Sigurlaug, f. 10.
jan. 1928, d. 10. maí 1977, og
systir þeirra sammæðra er Elsa,
f. 11. okt. 1943. Eldri eru systk-
ini hennar, samfeðra eru Gróa
Ágústa og Falur Siggeir, sem
eru látin.
Sigrún kynntist Atla Sigurðs-
syni ung að árum og gengu þau í
hjónaband 1962. Þau eiga þrjú
börn, þau eru: Helga Berglind, f.
29. apríl 1951, gift Bjarna Má
Bjarnasyni, börn þeirra eru Atli
Már, Bjarni Már, og
Sigrún Elsa; Sig-
urður Atli, f. 7. júlí
1958, dóttir hans er
Salka Rún; og Ívar
Ómar, f. 25. nóvem-
ber 1960, sonur
hans er Sindri
Máni. Barnabarna-
börn Sigrúnar eru
Nadia Lind, Vikt-
oría Karen, Aron
Már, Sara Hlín og
Helga Berglind.
Æskuheimili Sig-
rúnar var Laufás-
vegur 20, þar sem
hún bjó með móður sinni og
systkinum. Sigrún og Atli
bjuggu fyrst um sinn á Grett-
isgötu með Helgu Berglindi en
fluttu þaðan í Árbæjarblett 54.
Sigrún og Atli slitu sambúð í
kringum 1965. Sigrún hóf sam-
búð með Ástþóri Pétri Ólafssyni
mjólkurfræðingi, f. 15. mars
1938, d. 23. ágúst 1978. Þau
bjuggu fyrst á Laugavegi 27b og
fluttu síðar í Flúðasel 65. Sigrún
flutti árið 1982 á Óðinsgötu 16.
Útför Sigrúnar verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Elsku mamma, nú þegar þú ert
dáin og hefur yfirgefið þessa til-
veru langar okkur systkin að lýsa
hug okkar til þín með fáeinum orð-
um. Með þinni einstöku umhyggju-
semi, sanngirni og fórnfýsi hefur
þér tekist að leiða fyrir okkur lífs-
viðhorf sem mun vonandi fylgja
okkur á leiðarenda. Baráttuþrek
þitt gagnvart hinum ýmsu erfið-
leikum sem þú þurftir að takast á
við í gegnum ævina gaf okkur for-
dæmi um skilning á þrautseigju og
dugnaði. Þú taldir ætíð að allt væri
hægt og aldrei skyldi maður gefast
upp. Við erum stolt að hafa átt
slíka móður sem þú varst okkur,
þakklát fyrir að hafa fengið þína
handleiðslu fyrir skynjun á góðu
og illu og gert okkur fært að
greina þar á milli.
Hvert er hlutverk móður? Að
koma þeim á legg og sjá þeim fyrir
nauðþurftum bæði andlega og lík-
amlega. Þegar við horfum til baka
sjáum við hina sönnu móður, konu
sem fórnar lífsins lystisemdum til
að koma börnum sínum í öruggt
skjól. Á vissan hátt má því miður
segja að þú hafir gengið píslar-
göngu okkur til handa. Eða hvað
skyldi það kallast þegar eitt okkar
fór með þér á Hressingarskálann
gamla og fékk þar það sem það
óskaði en þú, mamma mín, fékkst
þér ekki neitt, hafðir ekki efni á
því. Þú sagðist verða södd á því
einu saman að sjá einn ungann
verða pakksaddan.
Þótt lífið hafi ekki verið dans á
rósum, var bjartsýnin alltaf til
staðar og trúin á að úr myndi ræt-
ast. Það voru margar glaðar
stundir sem við öll áttum saman
með þér eða hvert í sínu lagi, og
við trúum því að það muni verða
endurfundir með þér og öðrum
ástvinum sem hafa kvatt þennan
heim. Eitt lítið vísubrot lýsir svo
vel þínu hugarfari sem þú sást fyr-
ir þér á köldum vetri og hljóðar
svo:
Koldimm nóttin, úti svarta
kennir okkur það
að kætast þegar vorið bjarta
býður góðan dag.
Elsku mamma, við kveðjum þig
með söknuði. Guð geymi þig.
Helga Berglind Atladóttir,
Sigurður Atli Atlason,
Ívar Ómar Atlason.
Elsku besta amma mín, ég veit
að nú ert þú komin á góðan stað
og nú er þér farið að líða betur.
Nú ert þú komin til ástvina þinna.
Elsku amma, það eru margar
minningar sem ég á um þig, og ég
varðveiti þær vel í hjarta mínu.
Þú elskaðir sólina mikið og þegar
hún birtist varst þú mætt út á
svalirnar á Óðinsgötunni til að
sóla þig, eða í garðinn okkar í
Bergstaðarstræti. Öll aðfanga-
dagskvöldin hittumst við heima
hjá þér og áttum þar yndislegan
tíma öll fjölskyldan saman. Það á
eftir að verða skrýtið þegar þú
ert farin frá okkur, elsku amma.
Síðasta ár bjó ég í íbúðinni þinni
og þótti mér það góður tími,
margar minningar komu upp. Svo
er það kisan þín, hún Sara Kat-
arína, sem þér þótti svo vænt um,
hún lá oft í fanginu hjá mér eins
og hún gerði hjá þér, elsku
amma. Nú kveð ég þig, elsku
amma mín, og geymi minninguna
um þig í hjarta mínu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Þín
Sigrún Elsa.
Elsku Lilla mín, nú ert þú farin
og eftir situr söknuðurinn og
minningarnar.
Ég veit að mamma, Ástþór þinn
og Silla munu taka vel á móti þér.
Við vorum fimm systkinin, en er-
um nú tvö á lífi.
Lilla mín, minningarnar um þig
geymi ég í hjarta mínu. Við ætl-
uðum að eldast saman og bralla
meira, en Guð ræður. Þú fékkst
Alzheimer og hefur verið í Skóg-
arbæ, þar var vel hugsað um þig.
Dóri og dætur okkar þakka fyrir
indælar stundir.
En við hittumst aftur þegar
minn tími kemur, þangað til segi
ég sofðu rótt.
Ég votta börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Ég vil að lokum kveðja þig með
bæn eftir Gísla frá Uppsölum:
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli frá Uppsölum.)
Þín
Elsa, Halldór og fjölskylda.
SIGRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Jónas Jóhannssonfæddist í Hrísum í
Víðidal í Vestur-
Húnavatnssýslu 9.
nóvember 1935.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
14. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Jóhann Jónas-
son bóndi í Hrísum, f.
1898, og Margrét
Anna Guðmundsdótt-
ir, f. 1905, þau eru
bæði látin. Eldri
systkini Jónasar eru
Sigríður, f. 1933, d.
1991, og Sigurður Helgi, f. 1930.
Foreldrar Jónasar fluttu á Kistu á
Vatnsnesi 1940, en þar höfðu for-
eldrar Jóhanns búið. Á Kistu
bjuggu þau í 8 ár, og þar fæddist
yngsti bróðirinn Guðmundur
Ingvi, f. 1942. Fjölskyldan flutti
svo að Hnausi í Flóa árið 1948 og
bjó þar til 1952. Jónas kvæntist 4.
febrúar 1961 Sigríði
Aðalheiði Jónsdótt-
ur, f. 5. september
1939. Börn þeirra
eru: Jóhann, f. 19.8.
1960, maki Sigríður
B. Jónsdóttir; Bene-
dikt, f. 27.3. 1964,
maki María Björk
Jóhannsdóttir; Björk
Elva, f. 13.7. 1967,
maki Kjartan Kjart-
ansson; og Atli Við-
ar, f. 21.7. 1971.
Barnabörnin eru níu.
Jónas gekk í skóla
í Villingaholti í
Flóa. 18 ára réð hann sig til vinnu
á Keflavíkurflugvelli og starfaði
þar í ein fjögur ár. Hann hóf störf
hjá Ísaga hf. 1957 og starfaði þar
í 40 ár eða til 62 ára aldurs þegar
hann varð að hætta vegna veik-
inda. Útför Jónasar verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi minn. Nú ert þú farinn
úr þessum heimi og yfir í annan. Þetta
gerðist svo óvænt. Daginn áður
varstu allur að koma til en næsta dag
varstu dáinn. En líklega gerast
kraftaverkin bara einu sinni hjá
hverjum og einum og þú varst búinn
að nýta þitt og með þér áttum við sex
góð ár aukalega og fyrir það erum við
fjöskyldan þín svo óskaplega þakklát.
Þú varst svo góður pabbi. Þegar ég
var lítil stelpa varstu alltaf að segja
mér sögur og ekki þurftir þú að hafa
bækur til þess vegna þess að þú hafðir
þann hæfileika að geta sagt endalaus-
ar sögur án þeirra. Þjóðsögur voru
okkar uppáhald og þær eru ófáar sög-
urnar um tröll, álfa, huldufólk og úti-
legumenn, sem þú sagðir mér og ég
kann enn þann dag í dag. Og veiði-
ferðirnar voru svo skemmtilegar. Það
var svo yndislegt að vakna í tjaldi,
liggja í svefnpokanum, hlusta á nátt-
úruna og heyra í þér vera að hræra í
kaffibollanum.
Þú varst fyrstur á fætur á hverjum
morgni og ég man hvað það var mikið
kappsmál hjá mér að vakna á sama
tíma og þú og sitja hjá þér, svo syfjuð
að ég hélt varla augunum opnum. Mér
fannst það vera okkar stund og þú
spjallaðir svo rólega við mig og gafst
mér smá sopa úr kaffibollanum þínum.
Eftir að þú veiktist og varðst að
hætta að vinna 62 ára gamall helgaðir
þú lífi þínu bókum. Þú byrjaðir að
binda inn bækur og þær voru ekki fá-
ar bókaskræðurnar sem þú tókst að
þér og gerðir þær betri en nýjar.
Þetta var mikið þolinmæðisverk en
það var einmitt einn af þínum helstu
kostum, þolinmæði. Elsku pabbi
minn. Ég á eftir að sakna þín svo mik-
ið, og litli Arnar Snær mun ekki njóta
þeirra forréttinda eins og bræður
hans að fá að kynnast þér en þeir
munu segja honum frá þér.
Kannski sjáumst við einhvern tíma
á ströndinni hinum megin sem þú
sagðir mér frá.
Þín einkadóttir,
Björk.
Sigtún nr. 27 er fjórlyft hús. Þar
fundum við hjónin heimili okkar nýj-
an stað síðla haustið 1993. Við réð-
umst með miklu brambolti í að stand-
setja íbúðina sem við höfðum fest
kaup á. Fyrir í húsinu, á hæðinni fyrir
neðan okkur, bjuggu þau sæmdar-
hjón Jónas og Sigga og börn þeirra
tvö Jóhann og Björk. Skarkalinn og
lætin stóðu í nokkrar vikur, hinum
nýju nágrönnum okkar örugglega til
mikils ama. Þau létu okkur þó aldrei
finna fyrir því að þetta raskaði heim-
ilisró þeirra með nokkrum hætti.
Þvert á móti þá tóku þau á móti okkur
opnum örmum og Jónas hvatti okkur
til dáða og sýndi okkur einstakt um-
burðarlyndi og greiðvikni. Þarna
hófst sambýli og vinskapur sem aldrei
bar skugga á. Við og börnin skutum
fljótt rótum. Jónas átti sinn þátt í því
að við fundum okkur strax í þessu
góða húsi með því að vera einstakur
nágranni. Frá honum stafaði hlýja,
glettni og væntumþykja. Hann var
eins og ankeri hússins, þekkti sögu
þess, var ráðagóður um lausn verk-
efna og lét ekki sitt eftir liggja í öllum
framkvæmdum. Hann var alltaf til
staðar og oftar en ekki leituðu börnin
á náðir Jónasar og Siggu þegar þau
höfðu læst sig úti. Og alltaf voru þau
jafn velkomin.
Fyrir tæpum tveimur árum síðan
fluttum við til útlanda. Við kvöddum
með trega það góða sambýli sem við
höfðum notið í átta ár og okkar góðu
granna. Nú er hins vegar komið að
hinstu kveðjunni. Við viljum þakka
Jónasi fyrir samferðina í Sigtúninu,
fyrir að vera einstakur nágranni og
vinur. Sigríði og börnum og barna-
börnum sendum við okkar innilegust
samúðarkveðjur. Blessuð sé minning
Jónasar Jóhannssonar.
Stefán og Halldóra.
JÓNAS
JÓHANNSSON
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina