Morgunblaðið - 04.05.2003, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. MAÍ 2003 B 7
„VIÐ skulum ekkert hafa konurnar
með!“ sagði þriggja ára drengur við
afa sinn og rétti honum allar fjórar
spiladrottningarnar, þar sem þeir
sátu og voru að raða spilum, en afinn
var að kenna drengnum að þekkja
spilin svo hann geti senn hafið spila-
feril sinn.
Afanum varð svo mikið um að
hann rölti með
drottningarnar
fjórar niður í eld-
hús til þess að
segja þar fjórum
konum frá þessum
karlrembulegu um-
mælum drengsins.
„Ekki hefur
þetta verið fyrir
honum haft, svo mikið er víst,“ sagði
móðir drengsins, sem vafalaust er
satt. Þótti öllum þetta hið merkileg-
asta tal hjá drengnum og gæti hugs-
anlega bent til þess að karlremba
væri hreinlega meðfædd en ekki fé-
lagsmótun sem margar konur hafa
hingað til gengið útfrá sem algildri
staðreynd.
Þetta atvik minnti mig á góð fyrir-
heit mín þegar ég eignaðist syni. Ég
ætlaði að ala þá upp eins og dæt-
urnar og alls ekki að gefa þeim
byssur eða önnur vopn.
Fljótlega gaf ég þeim bangsa til
þess að þeir yrðu „mjúkir menn“
þegar fram í sækti. Bangsarnir hlutu
satt að segja hörmuleg örlög. Dreng-
irnir ristu þá á kvið til þess að sjá
hvað inni í þeim væri. Byssum komu
þeir sér upp með því að raða listilega
saman svokölluðum klessukubbum.
Helstu vandræðin við þær byssur
voru að þeim hætti til að detta í sund-
ur þegar hæst hóaði.
Þeir áttu svo sem ekki langt að
sækja áhuga fyrir vopnaburði. Faðir
minn sagði mér oft frá bróður sínum
sem var lagnastur manna við að
smíða sverð. Ömmu minni var hins
vegar mjög illa við sverðin, tók þau
gjarnan og braut þau sundur yfir
kné sér, tók svo sverðsmiðinn og hélt
yfir honum hjartnæma ræðu um
Jesú Krist, orð hans og sorglegan
dauðdaga. Sverðsmiðurinn gerði
meira en vikna, hann var svo tilfinn-
inganæmur að hann hágrét undir
ræðunni. Það kom hins vegar ekki í
veg fyrir að hann færi rakleiðis og
smíðaði sér nýtt sverð og skjöld þeg-
ar hann var laus úr þvottahúsi móður
sinnar og undan umvöndunarræðum
hennar.
Mér fannst þess vegna mjög at-
hyglisvert þegar dóttursonur bróður
míns kom til mín í heimsókn fimm
ára gamall og ég bauð honum kubba
að leika sér að. „Nei – ég vil sverð og
skjöld,“ svaraði sá stutti hárri og
nokkuð hásri röddu.
Ekki veit veit ég hvort karlpening-
urinn í minni ætt er blóðþyrstari en
almennt gerist, held þó að svo sé
ekki. Mig er farið að gruna að karl-
remban og árásargirnin sé meðfædd
og þótt menn hafi á langri vegferð
sumir lært að dylja hana þá búi hún
undir niðri svo ekki verði um villst.
Ég þóttist sjá þetta vel þegar ég
sat fimmtugsafmælisboð um daginn.
Til borðs með mér sátu fjórir karlar
og ein kona. Sú kona gerði að um-
ræðuefni hlutskipti frænda síns, sem
að hennar mati var orðið einkar gott.
Frændinn var tvífráskilinn en
hafði nú verið svo heppinn að giftast
austurlenskri konu sem ekki aðeins
var heimavinnandi heldur nuddaði
hann hvenær sem hann kom heim og
æskti slíkrar meðferðar. Konan við
borðið kvað frændann óska þess
heitast að hin nýfengna austurlenska
eiginkona yrði aldrei eins og þær ís-
lensku. Ég ýki ekki þegar ég segi að
skoltarnir á karlmönnunum beinlínis
löfðu og þeir sögðu ekki orð heil-
lengi.
Mér var smástund tregt tungu að
hræra en spurði svo konunna hvort
henni fyndist ekki nægilegt vinnu-
álag á íslenskum konum þótt ekki
bætttist við að þurfa að nudda eig-
inmennina í tíma og ótíma – auk þess
spurði ég þeirrar eitruðu spurning-
ar, af hverju hinar tvær eiginkonurn-
ar hefðu yfirgefið manninn.
Úr þessum umræðum varð svo
sem ekki meira, en þær urðu mér
umhugsunarefni. Ég lít á viðbrögð
karlanna við borðið sem dæmi um
niðurbælda karlrembu. Í það
minnsta tóku þeir ekki undir þau orð
mín að íslenskar konur hefðu nóg á
sinni könnu þótt ekki bættist þrálátt
eiginmannsnudd við, né heldur virt-
ust þeir álíta að eitthvað væri bogið
við að frændinn hefði ekki enn geng-
ist í að austurlenska konan lærði ís-
lensku og færi að taka þátt í því sam-
félagi sem hún var komin í til að vera.
Mín skoðun og margra annarra er
sú að karlar og konur eigi að mætast
á jafnréttisgrundvelli, eigi að hafa
sömu laun fyrir sömu vinnu og bera
jafna ábyrgði í fjölskyldu- og einka-
lífi. Hitt er svo annað hvernig fólk
skiptir með sér verkum. En kannski
er þetta flóknara en það sýnist vera –
ef til vill erum við farin að gera betur
en vel í sumum tilvikum?
„Vér vitum ei hvers biðja ber!“ er
frægur bókartitill Leníns, kannski á
þetta að einhverju leyti við í sam-
skiptum kynjanna.
ÞJÓÐLÍFSÞANKAR/Er karlremba meðfædd?
Við skulum ekkert
hafa konurnar með!
eftir Guðrúnu
Guðlaugsdóttur

  
  







 

 



  

 !
!

"
  !


 

#  $% &'#
#   $% '

 () 
*& *+*  #
&& && *+ & #